Rouwverwerking - forum lotgenoten

Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).

De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!

Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.

Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria

heel herkenbaar

Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies

Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer

Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.

Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!

Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.

Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.

Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.

Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.

Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️

Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.

Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!

Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.

Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana

Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.

Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.

Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda

Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️

Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.

Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .

Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.

Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!

Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.

Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.

Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.

Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.

Wens je gecondoleerd en veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.

Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen

Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.

Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…

Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen

Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...

Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten

Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.

Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.

Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.

Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?

Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.

Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.

Het is heel zwaar zonder mijn mamsie

Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.

Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet

Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.

veel moed kan je heel goed begrijpen

Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw

Jana

Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.

Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.

Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.

Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.

Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️

Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.

Hallo,ik ben mijn liefste mama 5 weken geleden verloren .ze was 69
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️

Zo herkenbaar ♥️♥️♥️

Mijn moeder is vierenhalve maand geleden redelijk onverwacht overleden. Ze was 87, maar was tot een jaar geleden nog helemaal goed, mobiel en zelfstandig. En ze zag er 15 jaar jonger uit. In 2014 is copd geconstateerd, maar daar had ze nooit last van. Het enige verschil met daarvoor was dat ze iedere ochtend een inhalator moest gebruiken. Ze is in 2022 in het ziekenhuis terechtgekomen met een longaanval en na die opname kreeg ze het steeds benauwder. Totdat ik haar meer dood dan levend aantrof in bed. In ben de hele nacht in het ziekenhuis bij haar gebleven en in de ochtend stopte ze met ademen. Ik ben enig kind zonder kinderen en mijn moeder hoorde bij mij. Mijn vader is in 2004 overleden en die mis ik nu ook meer dan ooit. Door mijn moeder had ik 19 jaar lang nog een stukje vader, maar dat is nu dus ook weg. Ik kan geen herinneringen meer aan mijn vader ophalen. Doordat ze er nu allebei niet meer zijn, voel ik me ontworteld en ontheemd. Het klopt niet meer. Ik was mijn hele leven het allerbelangrijkste voor mijn ouders en vond dat altijd vanzelfsprekend. Ik dacht daar nooit over na, totdat ze er alle twee niet meer waren…Ik heb erge heimwee naar mijn ouders en naar hoe fijn het vroeger was. Ik kijk heel vaak naar oude foto’s en heb een soort hyperinteresse in ieder detail van die foto’s. Ik weet niet of mensen het herkennen, maar het schuldgevoel knaagt ook. “Had ik maar dit gezegd” en “Had ik maar dat gedaan”. Iedere keer als ik even een half uurtje niet aan mijn moeder denk, komt het gemis driedubbel terug. Over alles ligt nu een grauwsluier. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo blij kan worden als vóór mijn moeders dood. Ze betekende alles voor me, ze was ook mijn raadgever. Als ik met iets zat, belde ik mijn moeder. Of ik ging naar haar toe. Ze zei dan iets waardoor ik me altijd meteen beter ging voelen. Nu kan ze me niet meer helpen met mijn allergrootste, allerdeprimerendste probleem: dat ze dood is en ik haar verschrikkelijk mis.

Wat een mooie verhaal.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.

Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.

Op 5 februari heb ik een paar blokjes hierboven mijn verhaal over mijn moeders overlijden geschreven. Het is nu 3 maanden later en inmiddels is mijn moeder bijna 8 maanden dood. Het gemis en verdriet, de leegte en het gapende gat dat in mijn leven is geslagen, worden niet minder, maar erger. Mijn moeder raakt steeds meer op de achtergrond, ik heb haar al 8 maanden niet gezien of gesproken. Ze wordt een persoon uit het verleden. En juist dát maakt me zo in- en in-droevig. Ik kan het gevoel niet goed onder woorden brengen, maar ik heb me nog nooit zo gevoeld als de afgelopen 8 maanden. Sinds 12 september zijn er misschien 8 dagen geweest waarop ik niet heb gehuild. En ik ben van nature geen jankerd. Ik heb decennia niet gehuild. Daar was geen reden voor. Als ik alleen al aan mijn moeder denk, schiet ik vol. Wat ik maar niet kan begrijpen: waarom weet ik zoveel dingen niet van mijn moeder? Waarom heb ik haar niet over veel meer dingen vragen gesteld, ondanks het feit dat ik me er heel bewust van was dat ik dat moest doen. Want toen mijn vader in 2004 overleed had ik hetzelfde. Ik wist zoveel dingen niet van zijn leven die me nu hevig interesseren, dingen waarover ik hem nooit iets had gevraagd. Met mijn moeder zou me dat niet gebeuren, had ik me heilig voorgenomen. En toen was ze dood. En bedacht ik voor de allereerste keer in mijn leven dat ik haar nooit had gevraagd hoe de eerste ontmoeting met mijn vader was geweest. Waar die had plaatsgevonden. En de tweede. En wat ze van elkaar vonden. En hoe de bevalling van mij was gegaan. En hoe ze haar eerste man, van wie ik nooit één foto heb gezien, had ontmoet. Hoe ze terugkeek op haar leven. Zo ongelofelijk veel dingen die ik niet weet, en die ik nooit meer zal weten. Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken van spijt. Zijn er mensen die dit vreemde verschijnsel herkennen, want de wetenschap over rouw vertelt hier niets over? Een vriendin zei laatst dat bepaalde vragen getriggered worden juíst doordat iemand er niet meer is. Alsof er een sluier wordt weggetrokken. Ook merkte ik dat ik me voor het eerst afvroeg wat voor type mijn moeder nou eigenlijk was geweest. Alsof ik voor het eerst naar haar keek met de blik van een buitenstaander in plaats van haar dochter die 56 jaar alles nam zoals het kwam. Heel apart. Ik hoop dat iemand dit verschijnsel aan me kan uitleggen. Verder leef ik nog steeds in een roes en een depressie. De hele wereld ziet er anders uit, en ik voel me anders. Ik heb nergens meer zin in, zie vaak het nut niet in van het leven. Heb ook iedere dag het gevoel dat er meer onheil boven mijn hoofd hangt, alsof er nog iets ergs gaat gebeuren. Ik heb steeds de angst dat ook mijn man zomaar dood kan neervallen, daar denk ik iedere dag aan. Misschien ook omdat er een half jaar na mijn moeder nóg een familielid is overleden. En ik voel een soort identiteitscrisis: wie ben ik eigenlijk nog zonder mijn moeder en mijn vader? Ik denk maar steeds: het is niks voor mijn ouders om me alleen te laten, de mensen met wie ik als enig kind zo sterk verbonden was, zonder dat ooit echt beseft te hebben. Het klopt niet meer. Voor mij voelt het als dubbele rouw, omdat ik, zoals ik de eerste keer al schreef, door mijn moeder nog een stukje vader had. Ik mis mijn vader nu even erg als mijn moeder, ook al is hij al bijna 20 jaar dood. Ik heb nu vier gesprekken bij een praktijkondersteuner (psychologe) gehad, maar het helpt niet. Wat ik ook jammer vind, is dat mensen na een paar maanden niet meer vragen hoe het gaat. Alsof het nu maar eens over moet zijn, terwijl er voor mij geen uur voorbij gaat zonder dat ik aan mijn moeder denk. Zijn er hier mensen die mijn gevoel herkennen? Ik ben daar echt benieuwd naar.

Wat fijn om deze verhalen te lezen en te voelen dat ik niet alleen ben in mijn verdriet.

Ik ben 4 weken geleden mijn lieve mamsie verloren. 64 is ze geworden, ik ben 30. Ze heeft vroeger leukemie en borstkanker gehad en afgelopen jaren begon haar gezondheid ineens af te takelen. Ze had het zwaar afgelopen jaren maar bleef vechten voor ons gezin. Wat ben ik trots op mijn warme, lieve en sterke moeder
Het voelt heel dubbel, ze is voor m'n gevoel 20 jaar te jong overleden maar ze heeft ook 25 bonusjaren gehad, want veel mensen overleden in die tijd aan leukemie.

Dood. Ineens is iemand weg. Nooit meer een belletje, nooit meer een knuffel (ze knuffelde zo fijn, zo warm), nooit meer een 'hé schatje, hoe gaat het?'. Ik mis je mam. Ineens moet je iemand zoeken in tekens, een roodborstje die ineens op onze tafel vliegt, een vlinder die op m'n hand komt zitten. Ik voel dat ze over ons waakt.

Ik las laatst 'Rouw is liefde, die niet meer beantwoord wordt'. Die raakte me. We hebben zoveel liefde voor onze mooie moeders.

Ik ga mijn leven een ode maken aan m'n lieve moeder. Haar levenslessen leven, haar liefde doorgeven. Want onze moeders leven in ons door.

Dikke knuf voor iedereen, op dat we onze moeders nooit vergeten.

Ja, het leven zonder mijn moeder is er niet leuker op geworden, ook al is het 6 jaar geleden, dat ze is overleden.
Vooral de leegte om je heen, daar liep ik telkens weer tegenaan, want mijn moeder was er altijd, en we deden veel.samen.
Ik probeer zoveel mogenlijk mezelf te blijven, en afleiding te zoeken.

Ik mis me moeder heel erg. ik wil haar omhelzen. toen ze er was, tijdens haar ziekperiode, omhelzde ik haar. dat breacht letterlijk een rustgevend gevoel. ik voelde letterlijk die rust in me hart it moment ik haar omhelzde. ik weet niet, maar mijn huis voelt niet net een hiis aan. een huis zonder een moeder is de meest armste en ongelukkig huis. je mag nog zoveel welvaart en welzijn hebben, maar een huis zonder een moeder is het meest ongelukkige. beschouw je ouders altijd met veel respect. probeer leuke dingen met hun te doen. zoveel als je kan. ontlast haar van werk. probeer haar zoveel mogelijk te helpen. probeer haar vaker te omhelzen. is het mogelijk dat mijn moeder terug komt. me moeder verdiende dit niet god. geen enkel moeder in de wereld moet ziek worden. een moeder verdient dit niet god. ook ben ik blij dat ik op mijn moeder lijk.

Hallo allemaal.Fijn om te lezen dat ik niet de enigste ben met zo veel verdriet om mijn lieve moedertje.Ik heb vorig jaar 1 Mei 2024 afscheid van haar moeten nemen in de leeftijd van 95 jaar..Je weet dat de tijd er n keer aan zat te komen en dat het onvermijdelijk is.Heb 5 jaar intensief voor haar gezorgd en alles geregeld voor haar.En de band die ik met haar gehad heb mijn hele leven was zo ontzettend hecht.Wij waren echt 1 vanaf dag 1.Wat doet het zo'n verschrikkelijk veel pijn en huil ook zoveel om haar.Stiekem omdat ik me soms schaam en het niet wil laten merken aan iedereen.Ik ben nog steeds iedere dag met haar bezig in mijn hoofd.Dan denk ik heb ik hulp nodig hiervoor.Maar moet het ook zelf kunnen denk ik dan.

Goedemorgen,

Heel herkenbaar wat sommige van jullie schrijven. Die ups and downs. Het ene moment voel ik mij hartstikke goed, omdat ik weet dat mijn moeder trots op mij is. Maar soms voel ik ook zoveel gemis, dat het bijna ondragelijk is. Mijn moeder is 5 januari 2025 op 69 jarige leeftijd overleden en ik heb haar de afgelopen twee jaar dagelijks verzorgd. Die band die ik met haar was, was zo uniek. Zelf heb ik geen kinderen, broers of zussen of een vader die het verdriet met mij deelt, dus af en toe is het zo ontzettend eenzaam. Mijn moeder was mijn alles. Mijn beste vriendin, zus en moeder tegelijk. We zijn nu mijn 3 maanden verder en de mensen om mij heen en ook op mijn werk verwachten nu wel dat ik het een plekje heb gegeven en weer doorga, maar het is zo zwaar. Rouwen is zo intensief, ik ben zo moe...Graag zou ik in contact komen met lotgenoten die zich in mijn verhaal herkennen.

Groeten Priscilla

Ik begrijp je, ben ook enig kind ben 57 jaar allebei mijn ouders zijn overleden en op 9 februari 2021 mijn man, ik voel mij ook heel alleen heb 2 zonen maar die zijn het huis uit gelukkig heb jij nog een lieve partner, trek je daar maar aan op.

Ik ben sinds vanmorgen ook wees.. Ik ben 38 en mamma heeft mij alleen opgevoed. Geen familie en mijn vader overleden toen ik ongeveer vier was. Ik wil mamma zo graag even bellen en haar lieve stem horen, maar ze had copd en daaroverheen corona. Ik moet nu alles gaan regelen, maar ik wil haar zo graag even bellen voor raad. Mamma wat moet ik nu regelen en ik heb een baan aangeboden gekregen, wat vind jij van deze baan? Ik zie de laatste oproepen nog in mijn telefoonlijst staan van mammie en ook haar dagelijkse sms'jes. Ik durf niet te kijken of te lezen. Mamma mag ik je alsjeblieft nog 1 keer bellen en even horen hoi popje, hoe gaat het?

Jouw “verhaal” kon mijn “verhaal”zijn. Weet wat je voelt… bijna onmenselijk.Heel veel liefs

Jouw verhaal is mijn verhaal, helemaal alleen. Opk mams verloren aan kanker toen ze 68 was en ik 40 jaar. Geen kids.
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!

Goh, hoe herkenbaar jouw verhaal. Je hebt dit bijna 2 jaar geleden 'geschreven'. Ben zo benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik ben ook enig kind (inmiddels ben ik 54) , mijn vader is 15 jaar geleden overleden. Mijn moeder leeft op dit moment nog, maar is dus wel op leeftijd. Ik schrik en beef voor het moment dat zij komt te overlijden. Ik heb familie, maar of er geen/nauwelijks contact mee (< 1 xpj) of ze wonen te ver weg en hebben hun eigen familie daarginds. Ik heb medisch gezien een aantal zware jaren achter de rug en ben daardoor vriendschappen verloren. Ik heb geen partner, en geen kinderen. Soms vind ik het erg beangstigend en denk ik ook dat ik beter af ben als ik niet meer zou leven, want je staat er -in bijna alles - helemaal alleen voor. Een heleboel mensen kunnen zich dat niet voorstellen, zoals wij ons het leven en daarbij horende zorgen/problemen kunnen voorstellen bij mensen die grote gezinnen en families hebben. Liefs, Nanon

Ja het is zwaar, ik heb kanker, mijn familie heeft me laten vallen. Een long werd geamputeerd helemaal op mijn eentje. Als niet-roker toch longkanker gekregen. Dr vriendengroep heeft me buitengesloten door een narcistische broer die ik niet meer zie. Ik heb geen partner, geen werk, 66 procent invalide met een minimum loon. 2 vriendinnen maar ook zij hebben een familie en gezin. Ik was er liever ingebleven tijdens de operatie.
En ik leef, van dag tot dag. Overleef op to good to go en kan al eens shoppen bij Vinted. Ben heel eenzaam. Xxxx

Beste Do, zo erg voor u, ik leef met u mee. Ik ben ook enig kind en had een goede vriend maar door de ambivalente verhouding door in mijn jeugd mijn moeder bijna nooit te hebben gezien, heb ik hem verwaarloosd, mede door slechte toestanden op het werk. Ik had een tante en nonkel die bejaard waren maar voor wie ik als een eigen dochter was, maar ze zijn allebei overleden. ik heb nu mijn lieve, attente, soms heel venijnige moeder en ween elke dag bijna een half uur en kan er soms niet van slapen door het vooruitzicht dat ik zonder haar ooit zou moeten leven. Ik weet dat ik zelfs het afscheid zelf niet aankan, en daardoor ben ik er al jaren heel angstig en verkrampt. De eenzaamheid bij de gedachte doet me iedere keer in wenen uitbarsten, sinds mijn moeder 67 is ben is zo angstig dat haar iets overkomt. ik kan me geen uur zonder haar in mijn leven voorstellen. ik heb 2 vriendinnen maar die zien dat niet zoals ik dat beleef. ik heb niemand van familie die me zal opvangen want ze wonen hier veraf en hebben al 50 jaar hun gezin met partner, kinderen en kleinkinderen. ik weet dat ik in een psychotische depressie zal belanden en jaren ziek zal zijn en niet meer zal kunnen gewoon verderleven; ik hoop dat ge toch nog de moed vindt om verder te doen , gesteund door uw man, maar voel oprecht met u mee. ik heb altijd alles, uitstappen reizen, blijven eten en soms ook werkrelaties met mijn mama gedeeld.
Ann

Beste lotgenoten. Misschien een idee om een groepsapp te starten ? Om elkaar te steunen begrip en tips etc? Wie hier behoefte aan heeft mag mij mailen liefs Jeannet . Email is jeannetishier@hotmail.com

Wil je zoiets starten een app groep? hoe moet ik dat precies zien?

Ik ben ook enig kind, heb ook mijn beide ouders verloren, maar ook nog mijn lieve echtgenoot hij was pas 59 jaar, ik wens je veel sterkte, maar trek je op aan je partner, want die heb je nog wel en die zal je ook de steun geven.

🤫

Heel veel sterkte Ellie, en fijn dat je ondersteuning krijgt
Rouwen kost tijd en ik hoop dat je, wanneer je er aan toe bent, mensen om je heen hebt, zodat je het niet alleen hoeft te doen

De weekenden zijn t zwaarst vooral de zondagen .
Dan hebben mijn vrienden en kinderen iets anders op de planning staan werk/gezin
Dat zijn van die dagen dat je dan echt alleen voelt .
Door de weeks gaat t de ene dag beter als de andere.

Dikke knuffel voor jou, en hopelijk heb je ook wat afleiding, iets wat je soms ook alleen kan doen. En als je er behoefte aan hebt kan je ook voor hobbies kiezen zoals leren schilderen bijv in een groep, of knutselen, of een teamsport beoefenen, iets waar je weer nieuwe mensen ontmoet voor in de weekenden. En ze hebben ook rouw lotgenoten groepen las ik in een van de reacties, maar alles op z’n tijd en als je er voor open staat

En Tijd heelt wonden

Heel veel kracht toegewenst

Dag Annelies, wat naar dat je dit zo voelt. Ik weet niet hoe je zoiets 'oplost'.
Ik zou zelf denk ik tegen hem gaan praten, in gesprek gaan. Je voelt zijn aanwezigheid dus wellicht helpt t om met/ tegen hem te praten. Je kunt vertellen wat je voelt en dat je je machteloos voelt. En vragen of je iets voor hem kunt doen. Misschien daarbij vragen of hij wil laten weten wat dat heel concreet kan zijn. Als je met liefde met iemand spreekt kan al zo verzachtend zijn. Misschien zijn er bloemen waar hij van hield. Of kleuren. Of... er is vast iets waar hij van hield en waar je hem mee kunt eren.
En ik geloof er in dat mensen na de dood met meer afstand kunnen kijken, met Liefde. En het 'aardse' gebeuren, zoals een kerkhof, relativeren.
Ik wens je sterkte.
Lieve groet, Anja

Wat een lief berichtje Anja aan Annelies
Gr anoniem

Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen

Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.

Ja dat zeggen ze allemaal.dat het slijt,maar dat is niet zo, het gemis wordt alleen maar erger, bedankt voor je lieve woorden Jan,
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.

Beste Nicole,

Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?

Mijn man is op 26 oktober terwijl ik met hem sprak doodneergevallen,hartaanval het doet zo pijn.geen afscheid kunnen nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was83jr.50jr samen geweest. Wie heeft zoiets meegemaakt.

Mijn man is ook vrij plotseling overleden op 58 jarige leeftijd, door een fout in het ziekenhuis, Het is nog geen 1,5 jaar geleden. Heb nagenoeg niets meer met hem kunnen bespreken, waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb.

Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.

Hoi. Ik ben van verhaal 430.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte

1 Maand geleden, na ongeveer 2 jaar strijd tegen botkanker mijn lieve vrouw verloren. 63 j . 39 jaar samen … Op een avond haar snel naar de spoed gebracht, en op één week tijd was ze gestorven in mijn armen. De pijn en gemis is een marteling, hoe ik dit ga verwerken en overleven weet ik niet. Ben heel goed omringd door familie en vrienden, maar uiteindelijk moet je het alleen verwerken. Ik ga een heel moeilijke tijd tegemoet…

Dit heb ik ook meegemaakt mijn vrouw had longkanker was genezen weer een beetje aan het werk. Ze kreeg last van hoofdpijn .we waren bij mijn dochter aan het barbecue en ze wou naar huis naar max verstappen kijken
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans

Bedankt voor jullie reacties, ik sta er ook niet alleen voor heb 2 zonen en twee super lieven kleinzoontjes, maar het verlies blijft en wat ze ook zeggen en doen het verlies van mijn man krijg ik niet verwerkt.
Allemaal ook veel sterkte.

Ja ik heb al vaker berichten gelezen.en geschreven omdat ik er zo behoefte aan heb .ook ik heb mijn man verloren 19 Julie jongstleden.en heb nog steeds veel verdriet.we zaten in een aanstaande verhuizing .we hadden net een traumatiche ervaring.doorstaan .waardoor we ons huis en de meeste spullen kwijtgeraakt zijn .ook mijn herinneringen aan mijn man .ik weet ook niet hoe ik verder moet geen kinderen wel een lieve zus en zwager.die wonen niet in de buurt.zit hele dagen alleen .ik ga wel af en toe naar kennisen .en het buurthuis.waar mijn man altijd kwam voel me echt eenzaam.zonder hem
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal

ik heb mijn man 2jaar verloren altijd uitgestoten geweest door zijn eigen familie veel verdriet gehad nu dit ik heb nooit iemand iets misdaan ik heb geen rust meer wat doe ik hier nog ik wil zo liefst mogelijk bij hem zijn we hebben niet te kiezen het is ons lot maar hoe langer geleden hoe groter het verdriet

Veel sterkte Irma, ik begrijp je volledig, hoe langer het geleden is hoe erger het wordt, en nu begrijpt niemand je nog, je moet verder zeggen ze, en dat klopt maar voor mij staat de tijd nog altijd stil op de dag dat mijn man stierf.

Lieve Nicole . Mijn man is 5.5 weken geleden onverwachts overleden. Mijn sterkte prachtig zielmaatje. Samen oud worden waren onze woorden. maar 61 is niet oud Ook ik wil niet meer verder heb er ook de kracht niet meer voor. Heb 2 prachtige katten waar ik nog voor leef Mijn kinderen hebben het goed en zijn lief voor mijn maar ik huil van 6 uur in de ochtend tot ik ga slapen. Ik voel hem niet wanneer ga ik hem voelen en dat hij over mijn waakt. Ik begrijp je helemaal alles is leeg en sta stil. Denk aan je

Bedankt Els, ja zo is het, het leven staat stil, ik voel mijn man ook niet meer geen enkel teken niets, alleen een enorme leegte, ook al heb ik twee goede zonen en 2 kleinzonen die super lief zijn en ook vrienden, maar toch met dat alles voel ik mij nog enorm eenzaam.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.

Je overdrijf zeker niet. Mijn man is onverwachts door een buikaorta overleden. De plannen die je samen hadden de liefde die al 25 jaar aanwezig was. We waren ziel maatjes mijn liefde voor het leven ik kan en wil niet zonder hem. Heb geen zin meer om te leven. Mis hem verschikkelijk en wil het liefst naar hem toen. Waarom waarom sterkte nog

Ook veel sterkte voor u Els, ik wil ook naar mijn man toe, het doet zoveel pijn je bent zo alleen en iedereen zegt je moet verder, maar zij weten niet wat het is, ik kan niet verder ik wil alleen maar terug zoals het vroeger was, en dat gaat niet, daarom wil ik ook naar hem.
Nog verl sterkte voor jou.

ik ben mijn vrouw een jaar geleden ook verloren na 2maanden ziekte het lijk wel of het vorige maand was de pijn en verdriet wordt niet minder maar ik heb wel afleiding van sporty muziek ,veel sterkte

Hollo Nicole, ik voel precies hetzelde. Ik voel me zo verlaten en alleen.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine

Hier 6 maanden geleden mijn vrouw onverwachts op pas 56 jarige leeftijd verloren. Ook zoveel plannen hadden we nog en ook ik praat de hele dag tegen haar foto. Ik vind het met de dag moeilijker worden om alleen te zitten. Dit is geen leven meer Liefst ga ik zo snel mogelijk achter haar aan. Het is zo moeilijk.....

Ik snap het bij ons is het twee weken geleden je leven stort in ook niet zien aankomen ineens is ze er niet meer ook niks meer tegen haar kunnen zeggen ik moet verder met mijn verdriet en probeer kracht uit de mooie dingen te halen die we samen meegemaakt hebben maar het valt zwaar

Veel sterkte allemaal, begrijp het heel goed, het is nu 3 jaar geleden dat mijn man plots overleden is, maar mijn leven is nog altijd een hel, voor andere mensen doe ik gewoon, maar van binnen ben ik volledig gebroken, en op de kop toe komt mijn jongste zoon nog met het nieuws dat zijn relatie van 8 jaar gedaan is, hij wil niet meer verder gaan met zijn vriendin. Deze klop komt er ook nog bij, ik weet niet hoe ik verder moet, ik mis mijn man zo erg nu en ik voel mij zo alleen op de wereld, ook al heb ik mensen om mij heen.

ik snap je helemaal ik heb mijn vrouw verloren op 27 februari 55 jaar ik ben 62 dus ga je er van uit dat ik eerst gaat dat gevoel van was het voor mij ook maar over snap ik we zitten op een leeftijd dat je juist meer moet gaan genieten ik ben wel blij dat altijd met mijn vrouw heb gesproken over als een van ons iets overkomt dat ze niet zou willen dat ik bij de pakken neer gaat zitten en verder moet gaan met mijn leven dat geeft mij wel kracht maar nu dit moment zie ik het allemaal niet zo ik hoop dat ik in toekomst weer de kracht mag vinden ik wens veel sterkte toe en probeer weer een beetje geluk te vinden veel sterkte toegewenst

Bedankt Andre, voor u troostende woorden, op de moment gaat het niet zo goed met mij , het verlies van mijn man wordt precies alleen maar erger, ik probeer het te verwerken en door te gaan, elke dag opnieuw is een strijdt.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.

Hoi.hier idem. Het gemis wordt iedere dag alleen maar erger . Met alles wat ik doe denk ik aan haar. 24 uur per dag. Vraag me iedere dag af wat ik nu op mijn 56e nog moet gaan doen en hoop net zoals jou dat mijn einde snel komt. Ik heb totaal nergens geen zin meer in en en alle leven is ook uit mij. Ik begrijp echt wat je voelt.
Sterkte Ronald

Veel sterkte, begrijp je volledig.

Sorry dat ik hier nog eens een reactie geef, mijn.man is nu 3 jaar dood, de ellende en het verdriet waar ik inzit is zo erg dat het pijn doet, het wordt erger met de dag en ik wee nietbmeer wat te doen, ik mis hem zo verschrikkelijk dat ik ook naar hem toe wil, het leven geeft geen zin meer voor mij, mijn kinderen hebben hun leven en hebben weinig tijd, ik denk elke dag als ik smorgens wakker wordt was ik maar blijven slapen, ik wil dat het stopt de pijn en het verdriet ik kan het niet meer aan, en wil ook bij mijn man zijn, we hadden nog zoveel toekomstplannen, hij was pas 59 jaar en ik 56 jaar, het is zo oneerlijk.

Mijn vader overleed 3 jaar geleden op 19 februari kort na jou aan zelfmoord, toen was ik 15 en heb dat automatische piloot gevoel ook al jaren alleen het gaat door therapie langzaam beter. Ik merk dat ik enorme opgekropte boosheid heb overgehouden ook aan het feit (denk ik) dat hij niks aan me heeft laten merken en ik het niet “rechtvaardig” vind boos te zijn als hij het al zo zwaar had. Dit is misschien (ben nu 19) meer her perspectief van een kind alleen ik merk laatste tijd dat het wat beter gaat omdat ik mezelf de emoties toesta en gun en langzaam opluchting voel, ik ben boos op hem dat hij mij er zo buiten heeft gehouden wat onbewust mijn eigenwaarde heeft gesloopt, nu probeer ik hem te eren voor zijn onvermogen maar mijzelf ook de woede en het verdriet te gunnen die ik nodig heb het een plekje te geven.

Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.

Mijn man is nu 3 jaar gestorven en ik ga nog altijd door een hel, het wordt erger met de dag, kan niet meer gelukkig zijn of genieten van iets, nu doet mijn kleinzoon zijn eerste communie morgen, heb zo een schrik om er naartoe te gaan zonder mijn man, weer iets dat hij niet kan meemaken en ik weer zonder hem, voor mij moet het allemaal niet meer, de pijn is te zwaar en verzacht maar niet. Sorry voor mijn depressief verhaal, stel ik mij aan of zijn er nog die zich zo voelen, alleen en verlaten zonder doel meer in mijn leven.

Hoi Goedemiddag
Ik herken alles bij je
December 2022 er was niet aan de hand , alleen vertelde ze dat ze praate als een kip zonder kop
Oké wij naar zhuis smiddags en nacht eruit met de mededeling long kanker en hersentumor
57 jaar bijna , augustus 2023 overleden

M'n ennons leven stopt, en ga nu op auto piloot
Zonder vreugde en denkmzovaak waarom jij caroline m'n schat m'n grootste liefde van m'n leven waarom is jou dit overkomen
Hoopmdat ik binnenkort dood neerval of een hartaanval krijg en dat ikmin de ochtend niet meer wakker wordt en hoop m'n lief dan weer te zien en dan voor altijd

Mijn vriend is op 1 april dit jaar ook plotseling overleden. Hij was kort daarna nog bij mij. Ik kan hier ook niet overheen komen ben tot niks meer instaat. Als ik jou verhaal lees kont het het zelfde over als mijn verhaal. We hadden ook nog veel plannen samen en de zomer was altijd onze tijd veel terrassen samen vakantie en genieten van het mooie weer met een hapje en een drankje. Ik mis hem zo erg ben er kapot van. Ik heb 2 kids van 11 en 12 die kunnen nog niet zonder mij dus moet door maar het lukt me vaak niet.

Groetjes sheila

Veel sterkte voor jullie allemaal, ik moet spijtig genoeg zeggen dat het niet slijt met de tijd het gemis wordt voor mij alleen maar erger.

Lieve Nicole …en al die andere mensen met het verlies van jullie dierbare. Mijn man is 10 maanden geleden na een kort maar ernstig ziekbed overleden. Als ik al die verhalen lees denk ik…Hoe raar het ook klinkt, gelukkig, ik ben niet de enige die nog zo intens verdrietig is. Het wordt inderdaad alleen maar erger. Je denkt dat het steeds beter gaat, maar je gaat hem steeds meer missen.
Ik ben opstandig, depressief en moet nog steeds iedere dag huilen. Ik heb 2 lieve kinderen, waar ik soms onredelijk ruzie mee maak en dat had ik nog nooit gehad. En dan heb ik daar weer verdriet van. Het is nu mooi weer en zit in de tuin…maar dat genieten daarvan is er niet meer. Ik ga fietsen, dat deden we veel….maar dan zit ik huilend op de fiets. Wat ik ook lees bij anderen…Waar leven we nog voor en dat vind ik eigenlijk heel,erg.
Maar 50 jaar samen vergeet je niet zomaar.
Ik wens iedereen heel veel sterkte …en misschien en hopelijk komt er ooit een dag dat het iets beter gaat…
Liefs, Anneke

Ik begrijp het helemaal is nu 4 en half jaar geleden dat mn man overleden is kom er maar niet doorheen zo naar in t hoofd en op mn borst en beetje depri hoop dat keer over mag gaan komt iemand dit bekend voor

Hey Willie ,

Dit komt zeer bekend voor, heb mij nooit meer gelukkig gevoeld na 9 februari 2021, de dag dat mijn man overleden is, elke dag is een strijd voor mij om verder te doen, heb veel zin om het ook op te geven, maar ik heb 2 zonen en twee kleinkinderen ik kan hen dat niet aandoen, maar het verdriet en het gemis wordt met de dag erger.
Veel sterkte ook voor un

Het is zo erg he om hier door heen te komen leven staat gewoon stil sta te trillen op mn benen ben gewoon niet meer stabiel

Sterkte Willie, ik heb ook het gevoel dat ik nooit over het verlies van mijn man zal kunnen komen, het wordt alleen maar erger, het verlies en de pijn.

Mijn man is afgelopen 11 maart plotseling overleden. Terwijl ik hem aan de telefoon had kreeg hij 4 hartinfarcten achter elkaar. Toen hij stierf viel mijn telefoon uit. Gisteren heb ik zijn as opgehaald, hij is nu thuis. Nu ik nog, mijn thuis is bij hem en daar wil ik ook heen. Voor mij hoeft het zonder hem niet meer. Helaas word ik elke morgen weer wakker.

Hey Nathalie, bij mij is het juist hetzelfde, elke morgen denk ik, ik ben er weer, weer een dag zonder mijn man, en probeer hem weer maar door te komen, bij mij is het nu 3 jaar geleden dat hij plots is overleden, ik hen zo een gevoel dat ik aan het einde van mijn Latijn zit, kan niet meer verder, heb in niets zin meer en ik voel mij zo alleen ook al ben ik onder de mensen, ik mis hem elke dag meer en meer en weet niet hoelang ik het nog vol kan houden. Ik wens jou on ieder geval veel sterkte toe.

Hoi Nicole, 1 jaar en 2 maanden terug overkwam mij hetzelfde (hij was 57)
Herken wat je zegt, ik heb meer dan een jaar ‘doorgehaald’ . Nu denkt een ieder dat ik wel weer verder kan, maar nu slaat ‘depressie’ toe. Enige wat mij goed doet is yoga, want in het moment vergeet ik even alles. Mocht je van gedachten willen wisselen, laat me weten !

Hey Franciska , ik begrijp je volledig, het eerste jaar heeft iedereen begrip voor je, maar daarna moet je alles verwerkt hebben dat verwacht men. Ik krijg het ook met de dag moeilijker, het besef dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Goed dat yoga helpt bij jou, moet misschien ook zoiets proberen, want volgend jaar stop. Ik met werken, had er vroeger naar uit gekeken, nu heb ik er schrik voor. Graag wil ik gedachten uitwisselen. Voor u ook veel sterkte.

Ja .ik weet het .is vreselijk .deze maand Julie. Woord het 1 jaar dat mijn man plotseling in de nacht .niet lekker werd en aan een hersenbloeding g is overleden ..niet ec ht afscheid heb kunnen nemen .het gemis woord niet minder..ik probeer .dingen te ondernemen .met fam .en kennissen .om te gaan .te praten .maar voel me zo eenzaam van binnen..wij hadden samen geen kinderen .mijn man heeft 3 kinderen .en die latenzich niet zien ..ik ben al op leeftijd .mijn man was 9 jaar jonger .dan ik .hij was 67 .toen hij overleed ..we zouden samen oud woorden ..ik leef op de automatische piloot .we gingen verhuizen .toen hij overleed.toen moest ik alleen naar het nieuwe huis.het huis us ok .maar ik mis nu me oude huis .me tuin . Ons leven . Alles is weg ..vreselijk .

Veel sterkte Joanne, ik weet dat het heel zwaar om te dragen is , bij mij is elke dag een gevecht om voort te gaan
Maar ik doe het voor mijn 2 kinderen en 2 schatten van kleinkinderen, anders zou ik het ook niet weten.

ik ben me zelf verloren
door een bedrijgen
hoe los ik dat op

Ik snap het helemaal, ik wil ook dat het over is , de pijn is te veel. Mijn man is 6 maanden geleden overleden aan kanker. We waren 40 jaar samen. 3 prachtig kinderen en 2 kleinkinderen. Dus ik wil het hun niet aandoen, maar ik wil zo graag weer bij hem zijn .

Ik ook Suzy, bij mij is het nu 3.5 jaar geleden, maar het verlies en de pijn blijft, ik mis hem nog elke dag, en denk waarom wij.
Veel sterkte.

Mijn man is 2 weken geleden overleden aan kanker. Ik weet geen blijf met mezelf het liefst zou ik ook dood willen zijn. Ook 3 lieve kinderen en 3 kleinkindjes maar ik mis mijn maatje. Ik zoek in mijn omgeving ook mensen die hetzelfde mee maakte om eens te gaan wandelen of iets drinken als afleiding.

Veel sterkte Gaby, bij bij is het nu 3 jaar geleden, maar het verlies en het leed is nog hetzelfde als 3 jaar geleden, ik leef, wordt geleefd maar er mag nog zoveel volk bij mij zijn, ik voel mij eenzaam want mijn maatje is weg en dat komt nooit meer terug.

Nicole, dat gevoel heb ik ook. Ook als ik een ouder koppel zie voel ik die pijn, en denk ik dat is voor altijd gedaan. Misschien moeten we eens mekaar een mailtje sturen!

Ik heb op 15-1-2024 mijn vrouw verloren ze was erg ziek .ik was 49jaar getrouwd met haar . Mis haar enorm wil het liefst bij haar zijn ben altijd verdrietig ik wil gewoon niet meer verder ik kan nu niet verder type wordt me te veel sorry. Ik wens u veel sterkte dat meen ik echt ik weet het echt niet meer wens u veel sterkte toe henk uit denhaag

Henk ik wens je heel veel sterkte toe, bij mij wordt het in februari 3 jaar maar het is nog als de dag van vandaag, ik krijg het niet verwerkt,bij andere mensen heb ik een masker op en doe ik gewoon, thuis alleen ben ik een wrak en denk dikwijls waarom hij was 59 jaar en ik 56 jaar,ik hoop voor jou dat de pijn en het leed zachter worden. Sterkte .

Ik ik begrijp wat je voelt...mijn man is .in 2023 .plotseling overleden 67.was tie .na 19 jaar samen ..waren nog geen jaar getrouwd..samen oud woorden was ons motto .leef nog steeds in ongeloof .het niet geloven .het niet kunnen accepteren...vreselijk..en nu krijg ik zelf ook allemaal lichamelijke klachten ..leven is niet leuk meer .geen vreugde ...het is niet dat .ik dood wil ...maar .ik weet ook niet hoe ik verder moet ..heb geen kinderen ..me man had kinderen ..die kijken .niet naar me om .heb 1 lieve zus .maar woont .niet om de hoek .om de week komt ze .uit Brabant..mensen zo als jij en ik zijn er best veel .in rouw...het is hard ..zeker als je wat ouder ben .je ziet dan geen toekomst meer ...ik voel met .u .mee.en allen .die .zo iets ervaren hebben ..de enige troost is we zijn niet alleen ..er zijn zo veel lotgenoten .echt heel veel. Ik.ben .echt heel. Heel. verdrietig .

Ik begrijp je volledig, maar veel mensen die hetzelfde niet hebben meegemaakt, begrijpen dat niet.

Ook heel verl sterkte voor jou.

De jaren gaan voorbij, nu februari wordt het 4 jaar dat mijn man plots is overleden, ik ben nu 60 jaar kan volgend jaar met pensioen, iets waar wij naar uitkeken, nu ik helemaal niet meer, de angst en het verlies worden alleen maar erger, en nu de feestdagen die er weer aankomen, vroeger was dat voor mij top, nu helemaal niet meer, ik doe mee voor mijn 2 zonen en 2 kleinkinderen maar vanbinnen ben ik ook dood, zie het soms niet meer zitten, mijn verdriet wordt alleen maar erger, sorry moest het nog eens kwijt.

Begrijp je volkomen lieve schat, mijn grote liefde is ook onlangs heengegaan, op 13 oktober 2024, we hadden zo'n diepe, speciale band samen, het gemis, verdriet en de leegte is onbeschrijflijk, ik ploeter maar verder en verder alleen en zoek hulp bij professionele mensen. Ik wens je hee veel kracht en moed Nicole.
Francine

Francine, bedankt ik wens jij ook heel veel steun en sterkte toe, en hoop voor jou dat met tijd de pijn wat gaat beteren, maar bij mij is dat niet zo het wordt alleen erger, heb het gevoel dat ik niet meer verder kan. Ik mis hem elke dag meer en meer.
Veel sterkte voor jou.
Nicole

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden na 3 mnd ziek zijn....
Ik weet niet hoe ik deze tijd ben doorgekomen. Hij was mijn eerste en enige grote liefde. Voor mij hoeft het ook niet meer. Zonder hem...

Begrijp je, voor mij hoeft het ook niet meer, ik dool maar doelloos rond en weet niet hoe dit gaat eindigen. Veel sterkte voor jou .

Ik heb het zelfde gevoel ik zit nu voor de tweede keer in en zwaar rouwpiriode iedereen zegt je zult je toch moeten herpakken en verder gaan ik heb daar echt de kracht niet voor dag en nacht angst aanvallen heel erg en dat is nog zacht uitgedrukt ik krijg wel van en aantal mensen steun maar als je het niet mee gemaakt hebt weet je niet waarover ze het hebben aan allen zend ik je veel warmte en bid ik dat het goed komt want iemand missen die je zo graag zag ik wens het niemand toe liefs Juliana

Mijn vrouwke, mijn maatje is vandaag juist 2 maanden gestorven ,ze was pas 61 jaar ,en dit na 4 jaar behandelingen te hebben gehad.Mijn leven is ook nadien gestopt,heb reeds een poging ondernomen voor der ook een einde aan te maken,uiteindelijk op dat moment was dit niet de oplossing.Het enige wat mij nog in leven houdi is dat ze een paar dagen voor ze stierf ,als je ook niet meer vertoeft op deze rotte appel wie gaat er dan mijn grafzerkje proper maken.Ik denk ook dikwijls voor mij hoeft het ook niet meer,voor wie en voor wat,ik hoop ooit op wat beterschap ,maar ik vrees er voor,ze betekende alles voor mij,mijne steunpilaar,mijn vrouw , mijn maatje.Ik wens aan mijn lotgenoten nog veel sterkte en hoop op betere tijden

Heel veel sterkte, ik heb het na 4 jaar nog altijd even moeilijk met het verlies.

Ik wens je héél veel sterkte en moed in deze verschrikkelijke toestand !
Niemand begrijpt de te dragen pijn beter dan degene die hetzelf mee maakt..

Goedemorgen Corsten . Wat vreselijk voor je .wil je mij misschien mailen ? Ik wil je graag bijstaan. Emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Als ik iets kan doen ke mag mij ook contacten altijd. Mail , of telefoon mag allemaal.

Ik mis mijn vrouwke, mijn maatje ik voel me eenzaam en ongelukkig nahet overlijden van mijn vrouwke.Ze was maar 61 jaar na vier jaar moe gestreden na kanker,ik voel me schuldig op deze rotte appel ,dat hier nog ben en ik verder moet zonder mijn vrouw.Heb een poging ondernomen om ook een einde van mijn leven te doen,maar is ook uiteindelijk gee oplossing.Ikhoop ook een beetje hulp te krijgen van lot genoten

Hoi Gaby,

Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit voor jou en de kinderen moet zijn.
Het is begrijpelijk dat dit een ongelooflijk moeilijke tijd voor jullie allemaal is. Het verlies van iemand die zo belangrijk was in jullie leven brengt veel verdriet en pijn met zich mee.
Juist nu is het belangrijk dat jij sterk bent! Voor jezelf en je kinderen. Is er niemand voor jou in de buurt die je wat steunen kan? Een buurvrouw misschien? Er is wel hulp voor hoor. Sterkte lieve Gaby.

Ja, heb afspraak met een psycholoog want alleen gaat het niet. Ook een praatgroep met mensen die hetzelfde mee gemaakt hebben zou helpen. Gewoon erover praten.

Hou je taai 🦋

Hoi Gaby, ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Chemo werkte bij hem ook niet. Binnen een half jaar was het gebeurd. Nu vijfeneenhalve maand geleden. Mis hem nog steeds verschrikkelijk. Ik heb wel zussen en broers en dat helpt wel, maar uiteindelijk ben je toch alleen. En dat is een van de ergere dingen. Heel veel sterkte voor je.

Hi Gaby,
Ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Eigenlijk PTO.
Hij kwam niet eens in aanmerking voor chemo en binnen 2 maanden was hij weg. Een ongelofelijk verhaal maar waar.
Ook ik voel mij alleen al heb ik mijn kinderen die wel een eigen leven hebben.
Wij deden ook veel samen. Dit is nu 1 jaar geleden maar het gemis wordt alleen maar erger.
Sterkte…

Ja, ik denk ook dat het gemis steeds erger wordt, daar ben ik bang voor. Vooral in de weekends waren wij steeds weg en alleen ergens gaan lukt niet echt. Ook s' avonds is het erg. Heb al gedacht om in een praatgroep te gaan en zo een goede vriendin vinden om te praten en te wandelen.

Ik heb mijn dochter 30 oktober verloren door die verschrikkelijke ziekte een dag voor mijn verjaardag , nu bijna 1 jaar heb t er verschrikkelijk moeilijk
Mee ze woonde vlakbij en mijnzus is opleef die woonde tegenover mij verschrikkelijk zo stil
Nu ik mis ze zo verschrikkelijk 🙏❤️🙏

Goedemorgen ik weet wat het is ik ben op15-1-2024 de liefde van mijn leven verloren ik kan haar van af haar 12 jaar en was 49jaar getrouwd met

Ik kan het eigenlijk nog altijd niet geloven dat ik mijn man nooit meer ga zien! Soms zie ik het totaal niet meer zitten. In het weekend deden wij leuke dingen en nu vind ik het verschrikkelijk die weekenden. ALTIJD ALLEEN!!

Gaby , ik wens je veel sterkte toe, ik verloor mijn man nu 3.5 jaar geleden heel plots hij was juist 59 jaar, ik weet hoe zwaar het verlies is, wij deden ook alles samen en nu leegte, heb ook 2 kinderen en 2 schatten van kleinzonen en dat is fijn maar het maakt het lege plekje in je hart niet vol, ik mis mijn mijn nog heel erg, het betert spijtig genoeg niet met de tijd, het wordt alleen maar erger het verlies. Ik wens je veel sterkte toe, ik wilde dat ik kon zeggen het betert wel, maar dat is niet zo, zeker bij mij niet.

Ja, ik merk wel dat ik hem steeds meer en meer mis. Zeker alles de eerste keer verjaardagen, kerstmis enz. ALLES zonder hem erbij. Ook de scheiding van mijn zoon komt er nog bij, Het is zo zwaar om dragen, wat mis ik hem. Hij was er steeds voor mij, kinderen en kleinkindjes. Het is nu 3 maand overleden en geen dag gaat voorbij dat ik niet ween. Het is hard!!

Hallo Gaby, ik ben mijn man nu 2 weken geleden kwijtgeraakt door kanker. Ik lees je verhaal en het komt zo over alsof het uit mijn mond kan komen. Ik zou ook graag mensen ontmoeten voor een praatje of wandeling of zoiets. Sterkte

Hi Gaby zoals jij het omschrijf zo voel ik me ook mijn man is 29 juli 2024 overleden er werd in april ontdekt dat hij kanker had chemokuren. Hebben niet gewerkt. Maar zag hem zwakker worden hierdoor en met allerlei complicaties. 6 augustus is hij begraven. Het voelt me mijj net alsof gisteren .wat kan gemis toch pijn doen en hoe ga je verder . Wens je veel kracht .

We zijn nu een 5 maand verder dat mijn man overleden is nog steeds dat gemis en veel verdriet. Ben nu ook naar een praatgroep voor partnerrouw aan het gaan, daar hoor je ook dat je niet alleen zo veel verdriet hebt. Maar het blijft moeilijk en eigenlijk mensen die hetzelfde meegemaakt hebben daar kun je tegen praten, anderen gaan het gewoon uit de weg. SPIJTIG TOCH!

Ik heb twee grote liefdes verloren mijn eerste man waar ik 30 jaar mee getrouwd was overleed op 49 jarige leeftijd aan en hartinfarct mijn tweede grote liefde die ik dertien jaar kende is nu op 5 februari overleden thuis aan,longkanker ik voel me zo,eenzaam en alleen wij deden ook alles samen het geeft en echt rotgevoel de avonden als het donker word en de nachten krijg ik angstaanvallen tranen zijner dag en nacht ik ben 64 jaar ik weet niet hoe het verder moet ik denk aan jullie allen zo veel verdriet en heel veel knuffels weet dat je niet alleen bent liefs Juliana

Lief wat jullie allemaal schrijven, maar soms is de pijn zo ondraaglijk en het gemis. Dat gevoel je bent alleen! Mensen zeggen steeds ge moet door, maar het is zo moeilijk. Niemand weet dit tot ge het zelf voor hebt!

Hoi Gaby ik ben 30 januari mijn man verloren ik ben vanaf die tijd een bonk stress geworden durf niet meer naar mijn eigen huis bang voor de paniek en angst die ik heb en altijd alleen verder het is afschuwelijk hoe kom je erover heen, ben nu steeds bij mijn dochter heel lief maar niet goed loop hele dagen te trillen ondanks de rustgevers nu vanmiddag afspraak bij psycholoog hoop er iets aan te hebben, ik begrijp je zooooo goed!!! Liefs

Ja, ik ga naar een bijeenkomst van mensen die hun partner verloren hebben, dat is samen met 2 psychologen. Ik heb nog zeer moeilijke dagen, dus alle hulp is welkom.

Jullie leven staat op het punt een drastische verandering te ondergaan, en hopelijk voor je man hoeft hij niet of weinig te lijden . Voor u als weduwe wens ik je veel moed en sterkte voor de moeilijke tijd die je zal door moeten .
Aerts FR

Lieve Wampie
Geniet van elke dag en praten praten praten met elkaar! Over alles. Maak mooie herinneringen samen. Het zal je straks helpen

Hey Patrick,
Ik snap je helemaal. Het is vreselijk heftig, Mijn ouders zijn vorig jaar 5 maanden na elkaar overleden. En ik had gelukkig mijn zusje nog met het geregel. Maar in jou geval, alles alleen doen... zwaar lijkt me. Maar als je moeder straks ook een keer komt te overlijden, zeg ik 1 ding. Trek aan de bel, ga naar je huisarts. Je hoeft dit niet alleen te doorstaan. En je gaat het redden, al ben ik zelf nog niet zover in mijn hoofd, ik kom er wel... ooit. Maar ga praten met iemand! En cijfer jezelf niet weg. Denk niet " ach, ik moet niet zeuren " Nee, je zeurt niet, je hebt "pijn"
Deel het...
Heel veel sterkte
Maup

Hoi, Gabriella, ik zit in hetzelfde proces als jij. Mijn moeder kreeg twee weken geleden een hartstilstand. Ze heeft daarna nog een weekje geleefd, maar ze was in slaap. Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen. Ook zij was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin en steun en toe verlaat. Ik ben heel de week al alles aan het regelen om haar een heel mooi afscheid te kunnen geven. Dat is het laatste wat ik nog voor haar kan doen, maar ik zie zo op tegen de tijd die daarna nog komen gaat. Net wat jij zegt; hoe moet ik zonder haar? 😔

Hoi Gabrielle zou graag in contact met je komen.

Ben ook mijj mama verloren aan Longkanker

Hallo Anoniem,

Ik zou dat ook wel willen. Dit is mijn email adres gabrie1204@live.nl

Susanne ja het is zo moeilijk om gewoon je beste vriendin te moeten missen die er altijd voor je was :( jeetje een hartstilstand is ook echt niet mis. Ze zeggen ja denk maar aan de mooie herinneringen maar je de meeste hebben makkelijk praten, die hebben nog een moeder denk ik dan

Hoi Soof, ik herken je verhaal als geen ander. Als je wilt kletsen, laat maar weten.

❤️

Begrijp je Ellen, hij is zo plots uit het niets uit je leven weggerukt, vreselijk, zonder afscheid te kunnen nemen, een dikke knuffel van mij.

mijn man is 3 dec ook plots overleden 64 ook geen afscheid kunnen nemen zo oneerlijk

Hallo, je kan altijd afscheid nemen van iemand die zogezegd overleden is. Zijn ziel kan je horen. De beste gesprekken die ik met mijn ouders heb gehad was toen ze overleden waren. Wat er toen gebeurd is, is te gecompliceerd om uit te leggen. Steek een kaarsje aan, zeg zijn naam en praat met hem. Hij kan je horen. De dood is niet het einde van een relatie.

Hallo wil je er over praten. Wat is de reden dat je er niet meer wil zijn?

Ik ook ik voel Jr. Ik wil ook niet meer alles voelt zo leeg
Ik ga door voor mijj kids

Ze meldt zich vast weer.

Hoi Eddy,

Je dochter zal tijd nodig hebben dit te verwerken,daarbij zit ze als ik het goed lees in de pubertijd wat al aardig wat emoties met zich meebrengt.

Zelf geen contact meer met familie lid waar ik de voogdij over had.
Geef het de tijd.

Hallo Eddy wat een vreselijk gevoel moet dat zijn als je je hart wilt luchten mag je mij mailen .mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Zelf heb ik al 6 jaar te maken met “ levend verlies “ van mijn beide dochters. Ze willen geen enkel contact meer.
Hoe ga ik daar mee om ? Het lukt me nu om het meestal op een voor mij verdraagbare plek te laten zijn in mijn leven. En soms lukt het helemaal niet. Het gemis en verdriet is nog elke dag aanwezig.
Ik heb ermee leren overleven, maar niet met leren leven.
Mijn hart is gebroken.
Heb me emoties afgesloten. Heb 4 mensen in mijn leven. Die nog kort bij me mogen komen. De rest van vrienden hebben me ook in de steek gelaten. Ik was getrouwd met een narcist uit het boekje. Hij heeft iedereen en alles tegen me opgezet. Is hem ook gelukt.
Dus …. Ik stap elke dag en adem. Maar dat is het dan grotendeels ook.
Ik wens je veel stut en steun.

ik weet maar al te best hoe het voelt ,het plotse verlies ,niet alleen je man maar je hele leven dat je had en de planningen ,je toekomstvisie ...plots weg ,en weinigen die je ècht begrijpen ,het gemis blijft knagen als een meedogenloze ziekte! ik noem het marathonverdriet ! veel sterkte en moed !
verwerken is voor iedereen weer anders ,heel belangrijk is dat je niets verdringt ,laat je emotie's er zijn !
Aerts fr

Goedemorgen Aerts. Als u het fijn vindt om eens te praten mag u mij mailen . Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Ik lees uw berichtje nu pas 21/02.. ik zal je als ik vanavond aan mijn computer zit een mailtje sturen ! Bedankt voor uw reactie

Ik heb medio november hetzelfde meegemaakt, het is een afschuwelijk gevoel en kan het moeilijk omschrijven. Ik herken heel erg wat je zegt, de betrokkenheid van iedereen is hartverwarmend en ik ben er dankbaar voor maar niets helpt tegen dat vreselijke gevoel. Dikke knuffel van een lotgenoot😘

Ik ben in september mijn vrouw verloren en het gevoel blijft afschuwelijk.Ik herken mij ook erg in jullie verhaal.

De grootste pijn die een ziel kan hebben is het verliezen van een geliefde.. alleen lotgenoten begrijpen dat! Veel sterkte en moed ...en vooral veel geduld in deze periode van marathonverdriet
Aerts François

Ik ben 17 okt m’n vrouw verloren aan een hartstilstand .ik was erbij het was net een film.nu heb ik veel last van m’n concentratie en vind het heel moeilijk om alleen verder te gaan.m’n dochter is over 2 weken uitgerekend en ik krijg volgende week nog een nieuwe knie.ik weet het allemaal niet meer.het is heel heel zwaar.

Ik voel met je mee .ik ben mijn maatje verloren in september en ben ook in een depressie geraakt . Ik voel me eenzaam en verlaten zonder hem . Heel veel sterkte.

Lieve Anna,
Mijn man, de grote liefde van mijn leven, is zeer plots in september overleden en elke dag is een nachtmerrie. De pijn, machteloosheid en niet te verwoorden gemis is echt niet te doen. Ik wens jou heel veel sterkte!!
Liefs, Bregje

Lieve Anna,
Ik heb op 6 januari mijn partner verloren ook aan een hartstilstand. Ik besef het nog niet helemaal. Het is voor mij heel onwerkelijk. Ik heb hem thuis gevonden in de slaapkamer na mijn werk. Ik zit met 1.000 en 1 vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. En iedereen is lief en meelevend maar de nachten zijn gewoon het ergste. Ik slaap bijna niet. Ik wens je veel kracht en liefde toe. Liefs 🥰

Hallo Anna ik weet wat je voelt ik heb mijn vrouw op bed aangetroffen,ook met een acute hartstilstand dit is op17 nov 2024 gebeurd.
Iedereen zegt je moet verder,maar het is moeilijk als je je partner na 30 jaar huwelijk er opeens niet meer is.
Voor jouw veel sterkte toegewenst en kracht.

Sterkte Anna, 2e kerstdag kreeg mijn vriendin een hartstilstand in de auto, na reanimatie nog anderhalve dag op de i.c. gelegen, helaas heeft ze het niet gered. Na een relatie van bijna 20 jaar is het zwaar om verder te moeten, ik maak iedere dag een (bos)wandeling dat klaart de storm in mijn hooft een beetje.

Ik heb ook mijn man verloren aan alvleesklierkanker maar hij heeft 1.5 jaar gestreden. Maar door een operatie is hij plots overleden. Ik zou heel graag mensen om mij heen willen maar ze gaan mij uit de weg. Ik denk dat sommige mensen daar niet willen over spreken en dat doet pijn. Ook zie ik mensen van mijn leeftijd met twee wandelen daar heb ik het zo moeilijk mee, bij ons gaat dat niet meer zijn.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Beste Manon, mijn man is 1 jaar geleden ook overleden aan alvleesklierkanker. Ik was vastbesloten om te rouwen op mijn manier. Dat zouden jouw vrienden je moeten gunnen. Ik ben pas na een half jaar af en toe om de koffie gegaan. Maar daarvoor kwamen ze naar mij thuis. Mits ik het aankon. Ik was en ben nog steeds leidend hierin. Zij begrijpen dat iedereen rouwt op zijn/haar wijze.
Ik wens je heel veel kracht toe.

Mijn man is augustus 2024 overleden aan panceraskanker, na 1,5 jaar chemo. Ik ben nu bij een praatgroep voor rouwenden, ik zag het helemaal niet meer zitten. Altijd alleen en het doet pijn als ik een koppel gezellig zie wandelen en op terras zitten. Wetende bij mij kan dit nooit meer, Dus ik heb nog veel verdriet en heb het moeilijk, ik mis hem zo hard.

Er zal en tijd overheen gaan maar er komt en moment dat je het en plekje kunt geven veel sterkte ik zit voor de tweede keer in en zwaar rouwpiriode niet te doen je voelt je zo alleen ik wil dit nooit meer mee maken ik zit onder de angst laten we voor elkaar met zijn allen en kaarsje branden en dat we wat warmte en kracht kunnen terug voelen liefs Juliana

Juliana ik hoop dat ik het ooit een plekje kan geven , maar ik vrees ervoor, ik vind het zo onrechtvaardig waarom hij en zo zullen er vele zijn die dat denken, ik ben zo teleurgesteld in het leven, maar ik moet verder en jij ook, ik vind je bericht heel lief en hoop dat we allen de kracht zullen vinden om verder te gaan.

Nicole

💗

Poeh. Zo’n schoonzus had ik. Toen ik overspannen was van de situatie rondom mijn zieke man, verweet zij mij dat ook. Tot en met schreeuwen aan de telefoon. Ik heb haar nooit meer gezien. Zulke mensen wil ik niet eens in mijn leven. Het is lastig hè. Zolang mensen niet meemaken wat jij meemaakt, zullen ze je niet begrijpen.

Lieve Milly wat een groot gemis en verdriet. Heb je ondersteuning in enige vorm? Ik krijg het gevoel dat zoiets als lotgenotencontact toch een beetje kan helpen misschien.
Je verhaal en gevoelens kunnen delen met anderen die weten hoe het voelt/is.
Veel sterkte, Mary

Sterkte, ik begrijp het helemaal. Probeer ondanks alles het te verwerken en daadwerkelijk de rouw toe te staan. Er komt een dag dat je beter met de pijn om kunt gaan. Ik hoop dat je dan kunt terug kijken op een geweldige partner. liefde en de energie blijft altijd bestaan in ons hart/ziel en is oneindig.

We leven met jou mee, lieve Milly.

Lieve Milly .ik herken je gevoel .mijn soulmate is vorig jaar september plotseling overleden. Misschien kunnen we elkaar tot steun zijn .je mag me mailen op jeannetishier@hotmail.com
Hopelijk tot snel . Gr Jeannet

Heel veel sterkte milly ik zit voor de tweede keer in en zwaar rouwpiriode en ben mezelf ook compleet kwijt ik denk elke dag voor mij hoeft het niet meer maar Dan is er altijd wel iets waarvoor je toch doorgaat mijn zoon mijn broer mijn hondje steun van mensen niet op geven hoor ik laat ook dag en nacht tranen en heb angst aanvallen ik wens je heel veel warmte toe en dat de eenzaamheid en die voel ik ook heel erg dat het minder word liefs Juliana

Wat is de titel van het boek grt Juliana

Hallo Wijnie
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny

Dus het ligt niet aan mij ik denk steeds dat ik dat heb als ik naar andere kijk

Hey begrijp je volledig ben 57 jaar mijn man is een jaar dood, heb lieve kinderen, maar ik kan mijn draai niet meer vinden en wil soms ook weg.

Ik ben blij te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die dit ervaren, mijn man is straks 2 jaar dood, ik kan mijn draai niet vinden, veel ligt er zoals toen hij er was. Ik heb nergens zin in. Maar ik wil verder, ben alleen zo moe. Hij was 57 toen hij vrij plotseling stierf.

Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther

Maar je verdriet zal met de jaren afnemen. Het slijt. Je zou bijna vergeten dat je zelf ook een plekje kreeg op deze aarde. En misschien als je nog even tijd hebt, kun je weer genieten van dingen. De natuur, de lente, de zon, Je verjaardag, kerst, vakantie en misschien nieuwe mensen. Vergeet niet zelf te leven.
Ga er eens tussenuit.

Hetzelfde bij mij, man vorig jaar augustus overleden niets interesseerde mij nog. Maar ik moet er zijn voor mijn kinderen en kleinkindjes die missen hun vake ook. Dus ik doe mijn best en ga naar een bijeenkomst van rouwenden daar kun je uw verhaal kwijt. De zus van mijn man heb ik niets aan, die zegt maar ge moet doorgaan. Ze belt niet en komt ook niet langs, dat vind ik zo spijtig. Ik heb geen broers of zus dat doet pijn. Maar ik lig er niet meer van wakker en ik wil geen contact meer. Dus ik ga mijn weg zoeken.

Hier een korte reactie op ‘er tussenuit gaan’ dit heb ik ook geprobeerd nadat mijn liefste man 1 jr was overleden. Ik wist niet hoe snel ik weer naar huis wilde. Iedereen zijn/haar eigen rouwtijd en rouwt op zijn/haar eigen wijze. Mijn advies is om daar aan trouw te blijven. Ongeacht hoeveel tijd je dit gaat kosten. Mijn liefste is nu nog geen 2 jr overleden en het is nog steeds moeilijk. Met momenten dat ik weer naar de kinderen en vrienden kan. Deze stap is voor mij op dit moment genoeg. Morgen zie ik wel weer. Blijf dicht bij jezelf. Voor allen heel veel sterkte gewenst.

Wat heftig voor je..
Vooral als schuldgevoel aan je blijft knagen.
Herkenbaar voor mij,al is het een ander verhaal.
Extra lastig als je in emotie op gaat zodra je er over praat.
Is er wel iemand waar je het bij kwijt kan?
Mijn ervaring is dat hoevaak ik er over praat hoe minder heftig de lading word.
Al zijn er altijd momenten dat het weer intenser binnenkomt.
Wees vooral lief voor jezelf,schuldgevoel is vaak geen reële gedachte,hoe intens de pijn ook is die het met zich meebrengt.
Veel sterkte en kracht voor jou!

Dank voor je reactie.
En nee, er is niemand bij wie ik mijn gevoelens/emoties kwijt kan.
Er is ook niemand die van die medicijnen af weet.
Mijn huidige partner begrijpt er ook niets van.
Want "het is 30 jaar geleden" en "dood is dood".
Misschien komt het omdat ik me emotioneel niet kan uiten.
Al gaat schrijven hierover me beter af.

Wat een vreselijk gevoel moet dat zijn als je je hart wilt luchten mag je me mailen . Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Allereerst dank voor je reactie. Ik zal hier gebruik van maken alleen moet ik er de tijd en vooral een rustig moment voor nemen want dat gaat best emotioneel worden.

Neem je tijd . Ik ben er voor je .

Hallo Jeanne . Als je iemand nodig mocht zijn om tegen aan te praten of je hart te luchten mag je mij mailen . Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

door de dood van je geliefde verander je plotsklaps.
je staat stil, begrijpt niet wat er gebeurt is.
en met de tijd trekt de caravaan verder en jij blijft achter.

Hoi Maureen. Heel herkenbaar helaas. Mijn pa 4jaar terug overleden en vorig jaar september mijn soulmate. Ik voel me ook heel alleen .net wat je zegt de basis is weg. Het is een verschrikkelijk deprimerend alles overheersend gevoel. Mij werd gezegd dat ik op deze mensen erg leunde . Omdat ik wat gemist heb in me jeugd. Val ik nu in een groot gat. Heb er nu wel hulp bij gezocht. En ga naar lotgenoten rouw groep. Misschien ook iets voor jou?

Ik zal je ook mijn mailadres geven . Misschien kunnen we elkaar zo tot steun zijn . Liefs mij .
Mailadres is jeannetishier@hotmail.com

Och wat naar, je zou je vader niet zo jong al moeten hoeven missen. Wat dapper dat je doorploetert ondanks al je verdriet. Hij zou absoluut trots op jou zijn. Stuur al je liefde maar naar hem toe. Hij zal alles van je zien en je ook kunnen volgen, de rest van je leven. En
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.

Mijn vader is op 12 September 2024 plotseling overleden in het ziekenhuis. Hij kreeg thuis een herseninfarct en hij heeft toen me oom gebeld en hij heeft hem toen naar het ziekenhuis gebracht, wat hij eigenlijk niet wilde. Hij was stabiel en om 03:00 zei de dokter tegen me oom en tante dat ze wel weg konden gaan want alles was ok.. even later om kwart voor 5 ging het helemaal mis. Ze hadden een heparine injectie toegediend en daardoor had me vader een hersenbloeding en hartstilstand gekregen, hij werd gereanimeerd. Ik was om half 7 sochtends in het ziekenhuis en hij lag aan de beademing smiddags werd er een hersenscan gemaakt en al snel werd duidelijk dat de schade te groot was. Hersendood. Vanaf dat moment ging Alles langs me heen, ik kon het gewoon niet bevatten. Elke dag wordt ik wakker met de vraag hoe kon dit gebeuren? Ik heb dan ook binnekort een afspraak in het ziekenhuis en ik hoop dat me vragen beantwoord worden. Ik mis me vader enorm elke dag voelt als een nachtmerrie.

Heel herkenbaar ik ben me vader verloren op 8 november 2024 hij is overleden aan een hersenbloeding de 2de in een maand tijd ik wens je heel veel sterkte en kracht toe

Beste Anoniem Shayna en Dennis.
Als een van jullie behoefte heeft om er over te praten mag je me mailen misschien kunnen we elkaar tot steun zijn . Mijn mailadres is jeannetishier@hotmail.com

Hallo Mary. Ook vorig jaar september mijn soulmate plotseling overleden .ik herken waar je doorheen gaat. Misschien kunnen we elkaar tot steun zijn . Je mag me mailen als je wil. Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com.
Hopelijk tot snel. Veel sterkte

Mailadres moet zijn jeannetishier@hotmail.com

Hoi Brigitte, ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat?
Ik ben mijn moeder afgelopen oktober verloren. Zes weken na diagnose uitgezaaide kanker. Ik zou graag met je in contact komen? En was is je e-mail adres?

Hoi AH,
Fijn, jouw reactie! Gecondoleerd nog met het verlies van je moeder! Ik begrijp de moeilijke periode waar je nu doorheen moet. Dat valt absoluut niet mee..
Zeker, ik zou het ook leuk vinden om met je in contact te komen.
Mail me maar. Je kunt me bereiken op het volgende e-mailadres:
Brigittep@home.nl
Ik hoor graag van je!
Groetjes, Brigitte

Hoi Brigitte als je behoefte hebt om te ventileren en misschien elkaar tot steun te zijn mag je mij ook mailen . Jou gevoel en verhaal is heel herkenbaar voor mij. jeannetishier@hotmail.com

Wat heftig om te lezen, ik moet er een traan van laten
Mijn woorden zullen vast tekort schieten maar Ik wens jou heel heel veel sterkte en kracht toe lieve Thea

Dankjewel

Ik hoor zo vaak dat iemand niet geholpen wordt door drukte. Misschien zouden ziekenhuizen minder moeten investeren in onnodige hightech en meer in extra operatiezalen, verloskamers en scanners.

Sterkte Thea.

Hoi,
Inderdaad een klotenjaar. En mijn vriend was er ook voor mij. Hij heeft hetzelfde mee gemaakt. Ook geen ouders meer.
En dat heb jij misschien ook, nu je je liefde kwijt bent, je bent stuurloos. Een achtbaan. En ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik zeg dan ( heel fout ) tegen mezelf: stel je niet aan. Op deze leeftijd ( 55) vallen nu eenmaal mensen om je heen weg.!! Dus heb ik maar stil en stiekem verdriet. Wil ook niemand tot last.zijn, denk ik dan...
Kloten leven soms...

Overleg met moeder.

Beste Jessica Hoe is het nu met je moeder?
Wij hebben mijn moeder na het overlijden van mijn vader 5 maanden geleden, nog steeds niet alleen kuknnen laten. Ze heeft 2,5 jaar geleden noodgedwongen het huis achterlaten waar ze 50 jaar met het gezin gewoond heeft, omdat mijn vader 24/7 zorg nodig had. Ze hebben 2 jaar samen gewoond in een verpleeghuis. Nadat mijn vader overleden was, moest ze opnieuw verhuizen naar een aanleunwoning. de 2e keer in 3 jaar tijd, het is veel wat ze op haar bordje heeft en ze is onlangs 89 geworden. We hebben haar sindsdien ook niet alleen kunnen laten, haar angsten heeft en paniekaanvallen zijn heftig. Het nieuwe huis voelt natuurlijk ook (nog) niet als haar eigen thuis. Wij zijn een familie met 4 kinderen en 2 achterkleinkinderen en daarnaast nog neven en nichten die allemaal bijdragen in tijd die aan mijn moeder wordt besteed. Maar dat is ook lastig vol te houden. We hebben inmiddels wel wat specialisten in de hand genomen (ademcoach, acupuncturist), we zijn net begonnen met een rouwcoach en we wachten op bericht van een psycholoog. Hopelijk gaat dat haar helpen. Ben benieuwd naar hoe de stituatie nu met jullie moeder is. Monique 12-1-2025

Wat enorm verdrietig… geen woorden voor… mag ik vragen wat je zus wel helpt op deze (en andere) dagen, omdat je aangeeft dat alleen jij en je moeder er stil bij willen staan? Mis je een samenzijn? Ik vraag dit echt uit oprechte interesse. Omdat ik ook veel behoefte heb aan samen stil staan bij en mijn schoonzus gelukkig ook. Kan me dan niet goed indenken hoe jouw zus deze dagen doorkomt?
Of bedoel je juist dat niemand meer stil staat bij de verjaardag van jouw eigen zoon?

Mijn zus en haar gezin zijn voornamelijk bij elkaar. Soms maken zij een uitstapje, een wandeling of iets dergelijks. Op de dag zelf is dat ook het geval. We hebben in de middag wel de verjaardag van mijn zoon gevierd met bijna de hele familie, behalve het gezin van mijn zus waarvan mijn neef is overleden. Zij vonden het (heel begrijpelijk) nog te moeilijk om op deze dag ook iets te vieren. Ik en mijn moeder hebben, in tegenstelling tot de andere familieleden wel behoefte aan een moment van gedenken. Dat hebben we ook gedaan, maar ik vond het jammer dat we niet het tijdens dit moment samen met de hele familie waren. Misschien dat dit met de jaren wel zal veranderen…
Gelukkig hebben we wel met zijn alle kerst gevierd, dat was heel fijn en ontspannen.

Kanker, nog altijd een rot ziekte!
Sterkte J.
Als het goed is "slijt" je verdriet met de jaren. Verwerking geloof ik persoonlijk niet echt in.
Wel dat het slijt. Voor iedereen is dit anders denk ik.
Misschien over een aantal jaren, droom je over je moeder, misschien zwaait ze naar jou. Mijn zus had dit met mijn vader, nadat jaren daarvoor longkanker hem velde. Daarna droomde ik het over mijn zus jaren nadat ze overleed aan darmkanker. Ja, het was niet echt. Maar de droom was mooi. Nogmaals sterkte J.

Beste J,

Je verhaal raakt me diep en ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik denk niet dat de pijn ooit minder wordt, het missen wordt juist intenser. Echter is het wel mogelijk er een weg in te vinden en op een andere manier te genieten van momenten. Ook ik ben drie jaar geleden mijn moeder verloren. Niet aan een lang ziekbed, maar heel plotseling na een aneurysma. Ze was pas 57 en zo gezond als een vis. Wij waren op vakantie toen ik het wereldschokkende nieuws kreeg. Mama was mijn beste vriendin en het stralende middelpunt van ons leven. Sinds haar overlijden is niets meer hetzelfde, het leven heeft zijn glans verloren. Alsof er een donkere deken over de wereld is gevallen. Als klap op de vuurpijl hebben we 1,5 maand geleden ook nog afscheid moeten nemen van haar dochter, mijn zus die pas 35 jaar was. Ze laat drie onschuldige kinderen achter. Ik kan niet geloven dat het leven zo hard en oneerlijk kan zijn, wat is het nut hiervan? Veel mensen in mijn omgeving willen me steunen maar ze zeggen allemaal de verkeerde dingen. Dat het leven doorgaat en dat het zonnetje weer zal gaan schijnen. Ze kunnen er niets aan doen, de meeste mensen hebben nog niets meegemaakt en weten niet waar ze over praten. Maar het kan wel enorm kwetsen en daarom deel ik liever niets meer. Hoe raar het ook klinkt, het is fijn te lezen dat er meer mensen zijn die dit soort vreselijke dingen meemaken, het maakt me verdrietig maar het geeft ook steun. Ik wens jullie allemaal heel veel kracht toe en weet dat je voor altijd mag blijven rouwen om je geliefden!
R

Een dierbare verliezen is zwaar en geloof dat verdriet en pijn en gemis altijd zal blijven.
Ik zal ook binnenkort een dierbare moeten verliezen en ben al in rouw ondanks dat ze nog leeft.
Wat helpt mij om hiermee om te gaan? Ik heb geleerd dat iedereen na de dood een opstanding krijgt en we zullen leven op aarde zonder pijn en verdriet. Ik zal mojn dierbare weer terugzien. Onderzoek de bijbel daar vind je alle antwoorden die ik bijvoorbeeld had over lijden, de dood en het is een gids die je helpt om om te gaan met wat dan ook.

Ja, ook mijn man had pancreaskanker en doordat die tumor steeds groeide ook na chemo besloten de dokters een maagoperatie te doen. Hij kon niet meer eten omdat het eten niet meer door kon. Bij die maagoperatie gingen ze een stuk plaatsen tussen maag en dikke darm maar dat is totaal misgelopen. De dokter belde ons kom onmiddellijk na het ziekenhuis want uw man ga niet meer lang leven. En daar sta je dan helemaal overstuur en ben je uw man kwijt, wat helemaal onverwachts was. Nu naar 2.5 maand later kan ik het nog niet geloven. Ik leef van dag tot dag en heb het vreselijk moeilijk, ik mis mijn lieve man!

“ Hoe raar het ook klinkt, het is fijn te lezen dat er meer mensen zijn die dit soort vreselijke dingen meemaken, het maakt me verdrietig maar het geeft ook steun.”

Ik heb dat ook… schaam me er een beetje voor dus fijn te lezen dat ik niet de enige ben…
Wens jullie allemaal ontzettend veel sterkte!!!

Om de zoveel tijd komt het gevoel waarmee ik bovenstaande post heb geschreven, terug omhoog. Ik wil het weer even van me afschrijven.

We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.

Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.

Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...

Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.

Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.

Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.

We zijn ondertussen 9 maanden verder en ik kan al wel zeggen dat het gevoel al niet meer zo extreem was als mijn laaste bericht van 2 maanden geleden.

De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".

Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.

Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.

Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.

Tot het volgende bericht.

Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is

Hoi,
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3

Bedankt aan de lezers die gereageerd hebben, jullie ook heel veel liefs en warmte gewenst in deze wirwar aan gevoelens na jullie verlies.

Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.

Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.

Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.

Van familie moet je het hebben zeker.

Tot een volgende keer.

We zijn ondertussen ruim 2 jaar verder. De rouwgolven zijn er nog steeds, maar ze zijn steeds beter te herkennen.

In de afgelopen jaren heb ik er enorm veel aan gehad om me steeds meer te verdiepen in hoe rouw werkt en hoe ik dit kan toelaten zonder zelf weer overspoeld te geraken. Dit lukt natuurlijk niet altijd even goed en rouw overvalt ook wel op een onverwacht moment, maar ik ben wel liever voor mezelf wanneer de golf komt.
Ik ervaar nog altijd een enorme weerstand wanneer de verliesbeweging begint en wil dan graag alle balletjes hoog houden. Nu accepteer ik wel sneller van mezelf dat ik even gas terug moet nemen en het moet laten binnenkomen. Het is anders gewoon niet te doen.

Ik ben zelf ook niet blijven stilstaan, er is ondertussen een tweede kindje bijgekomen.
Ze is een wolk van een baby en maakt ons gezin sedert 7 maanden compleet.
Haar komst triggerde natuurlijk wel weer de eenzaamheid en het gemis van mijn ouders, maar dat is nu ook stilletjes aan weer aan het bezinken. Ik voel me wel groeien in het zoeken naar een manier om er mee te leren leven.

De situatie met mijn stiefmoeder is er wel nog steeds en spookt nog altijd in mijn achterhoofd.
Ik heb al iets meer afstand kunnen nemen op het einde van de zwangerschap en deze eerste periode met de baby, maar ik ga haar dutjes niet lang meer als excuus kunnen blijven gebruiken om het langsgaan te beperken. We zullen dat dan wel weer zien, maar ik ervaar nog altijd een heel grote weerstand tegenover haar en haar verplichte aanwezigheid in mijn leven.

Het goede nieuws is dat de rechtzaak van mijn familielid weer van de baan is. Het contact is nu ook wel mee van de baan. 🤷‍♂️

Tot een volgende keer!

Met oprechte interesse en gevoel voor jouw verlies je verhalen gelezen.
Ik heb mijn moeder helaas ook twee maanden geleden verloren aan baarmoeder kanker, binnen zes weken tijd na de diagnose… enorm op zoek nu naar soortgelijke verhalen en emoties van (met name) dochters… ik ben ontzettend verdrietig en kan me jouw verdriet dan ook invoelen.
Alleen; jij was/bent nog zo jong! Wat enorm verdrietig dat je op deze leeftijd al afscheid hebt moeten nemen van je lieve moeder. En ook je vader daarna, wat moet iemand allemaal meemaken/kunnen dragen?
Mijn eigen vader overleed 21 jaar geleden, ik was toen 25. Dus nu 46 en onlangs wees.

Ik wens jou enorm veel sterkte en vind het knap dat je alles zo goed van je afschrijft, respect! Liefs en hopelijk lees ik nog eens van je .

Misschien kan helpen om jezelf af te vragen: 'Wat mis ik nu aan deze vriendin?' Dit kan je inzicht geven in je gevoelens en of je vooral de emotionele steun en nabijheid mist die je in de vriendschap vond. Het is helemaal oké om de tijd te nemen om deze gevoelens te onderzoeken. Soms zijn de emoties die we ervaren complex, vooral als we meerdere verliezen doormaken. Als je merkt dat het moeilijk is om deze gevoelens alleen te verwerken, kan professionele ondersteuning, zoals rouwbegeleiding, je helpen om verder te komen.

Hallo ik begrijp je wel . Je mag wel met mij praten . Ik weet hoe het voelt .ik ben afgelopen september ook mijn maatje verloren.

Hoi Ineke, het schijnt zo te zijn dat na een sterfgeval achterblijvers zich veel bewuster worden van allerlei pijntjes. Ja, en dit meestal tijdens de uitvaart! Net zoiets als voor het eerst in een vliegtuig. Ik maakte het zelf ook mee. Dit hoeft heus niet te betekenen dat jij dan ook gelijk de ergst denkbare kwalen hebt. Maak je dus niet te naar. Ga anders gewoon even langs je huisarts.

Mijn man is 4 maanden geleden overleden en inderdaad herken ik dit ook Ineke.
Ook ik heb ineens allerlei lichamelijke klachten,van buik en darmen tot spierpijnen en zelfs uitslag.Je lichaam rouwt mee hoor.Dat kun je er eigenlijk niet bij hebben.Sterkte.

Hoi Lea,
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!

Je hebt voor jou gevoel de ware ontmoet,hoe pijnlijk is het dan
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.

Ik herken het, zij het op n andere n manier. Ik hield zielsveel van n psychiater. Voor mij de enige man in mn leven, al was zo'n relatie natuurlijk onmogelijk. Hij was niet helemaal correct in de bejegening en t is uiteindelijk heel naar afgelopen. Mij werd alles aangerekend, heel veel negativiteit naar me toegekregen. Ook v hem, omdat ik voor zijn deur stond, hij me binnenliet, we n gesprekje hebben gehad, waarin hij aangaf dat dit niet kon, maar me even later net zo goed vroeg' wat vindt je v mn keuken?,' Later ben ik spontaan n x zn huis binnengesprongen omdat de deur openstond. Ik had t niet moeten doen, t was n impuls...Hij reageerde superwoedend. Sleurde me t huis uit en belde de politie. Daar werd ik boos van, ze hebben me dan ook niet gezien, maar ben nog n paar x langsgegaan!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.

Groet!

Het is helemaal niet raar hoor Lea. Ik heb dat zelf met een collega gehad. Die ik niet kon krijgen en maar niet kon vergeten. Het was gewoon een obsessie. Jarenlang. Bij elkaar wel zes jaar. Hij was in mijn ogen de perfecte man voor mij.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.

Ik hou nog steeds van mijn ex partner.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…

Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.

Ik vind dit ook helemaal niet raar klinken. In therapieland is hier een woord voor: levend verlies. Daar kan van alles onder vallen, en het is vaak veel ingewikkelder dan overlijdensgerelateerd verlies. Niemand vraagt er om of staat er bij een bepaalde datum of moment automatisch even bij stil in je directe omgeving. Er zijn geen rituelen voor. Er is geen duidelijk einde in zicht. Het kan een heel eenzaam proces zijn.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!

Ik ben ook aan het rouwen om iemand die nog leeft. Het is wel heel wat anders maar bij mij gaat het om Mijn volwassen dochter wil geen contact meer met mij. Iedereen ziet dat ze in een relatie zit waar ze zo erg beïnvloed word waardoor ze Iedereen van zich afstoot en geen contact meer wil. Niet alleen bij mij. En wat doet dat zeer. Ik kan in deze ook niks doen hoe graag ik ook zou willen .

Ik herken dit. Ben aan het rouwen om iemand die niet meer bij mij wou zijn.
Het voelt bij mij ook echt als rouw. Alsof ik maanden verdoofd rondliep. En nu de realiteit hard aankomt.
Het gevoel van blijheid en hoop op een fijne toekomst is weg. Omdat ik zo veel in hem geïnvesteerd had en me niet kon voorstellen dat de toekomst niet samen zou zijn.
En hij liet me ineens vallen.
Ik zou graag verder willen. Open staan voor nieuwe mensen. Daarvoor heb ik nog even tijd nodig.
Ik hoop dat het met de mensen die hier geschreven hebben al weer een stuk beter gaat.

Hallo,ik ben gisteren mijn grote liefde verloren.…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…

Ik heb precies hetzelfe meegemaakt ik voel je verdriet en begrijp je helemaal. Mijn partner is nu 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding na 44 jaar samen en nu alleen verder.Het is moeilijk in het begin door te gaan voor jezelf. Maar geloof me het is moeilijk maar het wordt echt beter,het gemis blijft altijd maar ga door vooral voor jezelf zoek vrienden en vriendinnen groetjes en sterkte.

5 weken geleden is plots de liefde van mijn leven overleden. We hadden 4 jaar een lat relatie ,en dat ging prima. Nu heb ik zo een groot verdriet dat ik bijna niet kan eten en slapen. Ik mis zijn stem, zijn hand op mijn been , zijn knuffels . De simpele dingen samen, mis ik het meest. Hoop dat het van dag tot dag betert, maar de weekends zijn de hel. Zo zwaar

Pfff wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer

Sterkte allemaal

Gr Marianne

Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Ook mijn liefde van mijn leven, mijn maatje, is overleden op 68 jarige leeftijd, vier weken geleden, na een lange slopende ziekteperiode. Altijd samen, 43 jaar, geen kinderen. Het is vreselijk dat hij er niet meer is. Heeft niet van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten. Ik mis hem zo, een hele nare knoop in mijn maag.

Het is net of ik mijn eigen verhaal voorbij zie komen. Mijn man 25 jaar ik 16 jaar 46 jaar getrouwd met mijn eerste echte vriend, maatje allesie. Nu 20 mnd overleden ook wij deden alles samen, hij heeft vele ziektes in zijn leven gekregen maar we overwonnen ze. Maar daar kwam in juni 2020 een einde aan 6 juni herseninfarct hij klom er weer bovenop ik zou hem thuis verzorgen ik zou mijn baan opzeggen ben verzorgende ging hem zelf verzorgen zou hem anders maar 2x per week mogen opzoeken vanwege corona tijd. Dit kon ik hem niet aandoen, hij had zijn kinderen ook al 5 mnd niet gezien omdat zij bang waren om hem te besmetten. 15 juni 12 uur telefoon van het ziekenhuis ze waren hem aan het reanimeren, als een gek naar het ziekenhuis maar hij was niet meer te redden. Mis hem nog elke dag het wordt steeds meer. Het is dat we kinderen en kleinkinderen hebben anders hoefde het voor mij niet meer. Ik ben mijn geluk en toekomst kwijt

Mijn man 10 maart overleden hardtstil staan geen afschijt kunnen nemen mis hem zo erg elke dag huilen hij was ook 68 jaar

Ik snap wat jij voelt, get is verschrikkelijk. Mijn man, mijn lie, mijn alles is ook pas overleden en ik heb geen zin meer om verder te doen. Ik wil dood, niks meer voelen, wij waren een tweeling, vergroeid, heerlijk

Ik kan je volkomen begrijpen. Mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik mijn kinderen dicht bij mij. Mijn jongste zoon woont nog bij mij, mij oudste zoon woont met zijn gezin juist naast mij op de hoeve. Maar toch mis ik haar, zelfs na een jaar. Het slapen gaan is moeilijk, het is een leegte!
Veel sterkte nog!

Ja heb hetzelfde altijd en altijd verdrietig zo vreselijk zonder mijn man en dierbaarste !
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?

Mijn man is nu 14,5 maand geleden overleden. Op 13 januari 2022. Op 66 jarige leeftijd, hij was net 2,5 maand met pensioen. Heeft een hartstilstand gehad, heb zelf nog geprobeerd hem te reanimeren, heeft niet mogen baten. We waren 42 jaar getrouwd. Mis hem heel erg, denk iedere dag aan hem.

begrijp je heel goed .zit in zelfde situatie.veel liefs en sterkte

Lieverd ik weet hoe jeje voelt ook mijn grote liefde is in 2020 overleden nog voel ik de dagelijkse pijn ervan maar durf er niet goed meer over te praten want mensen die het niet hebben meegemaakt begrijpen niet wat dat is en ja ook ik heb nergens zin in en voel me zo verloren zonder hem dus ik begrijp zo goed wat je door maakt

sterkte bob

Mijn man is 2en half jaar geleden
overleden ..
Er was nog hoop op nieuwe behandeling.Een dag ervoor ging het mis en mocht en kon hij de behandeling niet meer ondergaan .
2dagen later is hij overleden. ...
Een jaar na het overlijden zelf een ongeluk.En moest herstellen in mijn eentje zonder hulp. Van gebroken heup.
Het verdriet komt nu in alle heftigheid
terug ..
Burnout ..oververmoeid......
Allelei lichamelijke klachten.
We waren 48 jaar getrouwd.
Mijn grote liefde..ik mis hem zo erg
.Altijd blij en positief en actief in het leven .het is tehopen dat ik me ooit weer.blij kan voelen ..
Gelukkig heb ik kinderen en kleinkinderen die een lach en liefde geven
Vor iedereen heel veel kracht in dit moeilijke proces

Hoi
Ik herken precies wat je schrijft
Hebde liefde van m'n leven ceflorren augustus 2023 na 8 maanden strijd heeft ze de strijd niet verder voortgezet en is overleden aan long enbhersentumor
Watceen hel een rollercoaster en nog steeds
Voel me alleen en leeg onzeker , geen anker meer geen thuis , leegte in m'n ons leven we xojn vanbdlkaarxzfgescheurd zo'n gevoel, ze is van me gestolen
We waren zo gelukkig 8 jaar samen sinds 2021 samen ons huis helemaal verbouwd en klaar voor een vervolg van ons gelukkige leventje
We deelden alles soulmate makjertjes lovers, elkaars onvoorwaardelijke maatjes , hou van lien 4 ever
Mis haar zo en voel me verschrikkelijk

Ze is hier thuis ik voel haar liefde warmte ,

Ik zit in nagenoeg dezelfde situatie, alleen mijn linkerbeen is kapot, dus kon ik niet THUIS blijven. Nu in een verzorgingstehuis. Mijn leven staat op zijn kop. De dood van mijn lieverd was al erg genoeg, nu ook al in een verzorgingstehuis. Ik ben boos, verdrietig en alleen. Jij en ik hebben nog een levens voor ons. Wat nu?

Mijn vrouw van 15 jaar is 2 maanden geleden overleden. 7 jaar gestreden met kanker vanaf haar 31 igste jaar tot 38. Het was een hel, maar ook heel mooi, omdat we zo sterk samen werden. Liefde op deze manier is een zegen van God. Ze heeft in mijn armen mogen sterven en heb nog een week naast haar mogen slapen op de bank, omdat ze was gebalsemd. Hierin heb ik heel diep en hard kunnen rouwen. Helaas gaat het rouwen gewoon door en wil ik eigenlijk dagelijks een einde aan mijn leven. Alleen is dit niet iets waar ik actief iets voor ga doen, omdat mijn vrouw mij zo goed heeft achtergelaten wil ik dat het wellicht nog iets betekent. En ik hoop dat God hierin nog een plan voor me heeft. Als dat gevoel er niet was, was het voor mij allang klaar geweest. Ik ben 37 en ik mis mijn vrouw ongelooflijk net als jullie allemaal. God zegen ons allemaal. Veel sterkte allemaal.

Marc

Ik weet wat je voelt mijn liefde van mijn leven is 1 april tweede paasdag overleden plotseling. Ik weet helemaal niet hoe ik verder moet. Ik kan mijn werk niet meer doen. Thuis is het idd heel stil je voelt je machteloos.
Ik snap hoe je je eigen voelt als je echt je grote liefde bent verloren

11jaar geleden ben ik mij parter verloren aan kanker het was super moeilijk ik mis te hem super erg ik was nog maar 48 jaar toen dan heb ik 5 jaar alleen geweest tot ik op en dag ook iemand tegen kwam die ook zijn partner verloren was wij begrepen elkaar zo goed een waar naar en tijdje al twee weer gelukkige tot op13 november dat ik ook mij twee partner verloren ik weet niet zo goed nu hoe ik verder moet ik slaap bijna niet meer een ik mis hem zo er het was zo een super bezorgd man voor een lieve man

dat is echte Liefde.

Dat is inderdaad zo, wie het zelf niet heeft meegemaakt, begrijpt het niet. En dat er zo veel liefdeloze huwelijken zijn, vind dit zo zielig, als je ongelukkig bent, ga dan aub uit elkaar.

Wat fijn om te lezen dat er hoop is en dat je het leven kan oppakken na hoeveel tijd dan ook . Ik ben mijn vrouw verloren aan de de ziekte ALS. In februari dit jaar de diagnose en jl november overleden. Alles doet pijn nu, ik weet niets zonder haar, totaal de draad kwijt. Het is een vreselijk gevoel. De stilte de eenzaamheid. Maar goed, hopelijk dat er licht kan komen……..

Mijn hartslag gaat met vlagen ook omhoog. Paniekaanvallen en constant een naar gevoel in je buik. Herken je dat?

Hoi ,mijn moeder is ook 3 weken geleden overleden.
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.

Hoi,
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.

Ja herken ik

Ik wens je veel sterkte, is heel hard een geliefde te verliezen. Ik verloor 6 maanden mijn mama, ze was mijn hartje, dan 3 maanden later mijn zo bezorgde papa. Koester de mooie herinneringen en leef naar hun voorbeeld. Dat is wat ik probeer, maar het blijft aartsmoeilijk en te moeten missen. Zie mijn hele verhaal hierboven. Line

Hoi Ang,

Ik ben Anna afgelopen maart ben ik ook mijn soulmate verloren. Ik ben 40 jaar mijn lieve man was 50. Het verdriet, de pijn de leegte.... angsten die ik aan het creëeren ben is niet de beschrijven.

Je mag mij altijd benaderen weet alleen niet zo goed hoe.

Ik hoop dat je al iets meer de kracht heb gevonden

Ik heb 2 dagen geleden mijn maatje verloren. Eigenlijk was hij meer dan mijn maatje, maar omdat ik hem niet wou verliezen in mijn leven durfde ik niet verder te gaan. Ik wou me voor de volle 100% aan hem kunnen geven want dat verdiende hij. Enkele weken geleden maakte ik hem dan ook duidelijk dat hij me wat tijd moest geven zodat ik eerst tot mezelf kon komen, vooraleer we een volgende stap zetten. In zijn hoofd zag hij zijn hele toekomst al voor zich met mij en dat maakte hem zo mooi want ondanks het feit dat hij al verder wou en ik nog niet, gaf hij mij toch de tijd en ademruimte. Nu kwam plots 2 dagen geleden dat hij na een stomme plotselinge val een hersenbloeding heeft gekregen en het niet heeft gehaald. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik het nieuws vernam. Was ik er nog maar geweest, dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Het leven is zo oneerlijk. We zijn beide 32 jaar en hadden dus nog een heel leven voor ons. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik weet niet hoe en of ik wel zonder hem verder kan. Ik krijg heel veel steun van zijn ouders die op dit moment door dezelfde nachtmerrie gaan. Het enige wat ik wil is bij hem zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik de afgelopen weken niet aan mezelf durfde toegeven hoe graag ik hem wel zag en hoe vaak ik ook aan die toekomst samen met hem dacht.

Sterkte

Ik heb 2 dagen geleden mijn maatje verloren. Eigenlijk was hij meer dan mijn maatje, maar omdat ik hem niet wou verliezen in mijn leven durfde ik niet verder te gaan. Ik wou me voor de volle 100% aan hem kunnen geven want dat verdiende hij. Enkele weken geleden maakte ik hem dan ook duidelijk dat hij me wat tijd moest geven zodat ik eerst tot mezelf kon komen, vooraleer we een volgende stap zetten. In zijn hoofd zag hij zijn hele toekomst al voor zich met mij en dat maakte hem zo mooi want ondanks het feit dat hij al verder wou en ik nog niet, gaf hij mij toch de tijd en ademruimte. Nu kwam plots 2 dagen geleden dat hij na een stomme plotselinge val een hersenbloeding heeft gekregen en het niet heeft gehaald. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik het nieuws vernam. Was ik er nog maar geweest, dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Het leven is zo oneerlijk. We zijn beide 32 jaar en hadden dus nog een heel leven voor ons. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik weet niet hoe en of ik wel zonder hem verder kan. Ik krijg heel veel steun van zijn ouders die op dit moment door dezelfde nachtmerrie gaan. Het enige wat ik wil is bij hem zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik de afgelopen weken niet aan mezelf durfde toegeven hoe graag ik hem wel zag en hoe vaak ik ook aan die toekomst samen met hem dacht.

Ik kan je jammer genoeg nog niet vertellen hoe hiermee om te gaan. Ik zit immers met dezelfde vraag .. Ik weet dat ik me moet herpakken, maar ik heb geen flauw idee hoe!?

6 jaar geleden ben ik ook plots op 2 dagen tijd mijn vader verloren. Hij was niet ziek, maar kreeg een beroerte en nadien een hersenbloeding (net zoals nu het geval bij mijn vriend). De eerste week na het overlijden van mijn vader werd ik geleefd, maar ik kreeg heel veel steun van mijn toenmalige partner. Hij was er dag en nacht voor mij en hij kon echt naar mij luisteren. Hij heeft me er toen echt door geholpen. Als ik nu met iets zat, dan was mijn maatje er voor mij en nu is hij er niet meer ..

Hoi Gabje.
Mijn man is 11-09 gestorven dit jaar. Ik heb nog 2 kleine/jongere kinderen die mij mentaal fit houden. Maar begin klein, denk ik. Lekker wandelen in het bos. Of op het strand. Ik haal veel energie uit de natuur en omgeving.
Zet babystapjes in "leuke" dingen. Bij iemand op de koffie gaan, of juist iemand bij u. Zoek eventueel mensen op, nieuwe mensen. Ik wil even niemand om me heen, maar kan me voorstellen dat u dit wel misschien wenst.
Ik heb 2 hondjes die ook lekker veel aandacht eisen. Misschien is dat iets, desnoods leen je een hondje om mee te wandelen bij de buren of vrienden.
Heel veel sterkte, de eerste stap is de moeilijkste stap.

Hoi, ik herken je verhaal. Werd ook op mijn 38ste wees zonder nog veel familie te hebben. Heb weinig vrienden, dus dat helpt ook niet mee.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.

Ik maak hetzelfde mee nu en voel me intens eenzaam en ook angstig voor het alleen zijn zonder fam

Iemand ervaringen?

Herkenbaar. Alles draait in de maatschappij om onderdeel te zijn van familie. Maakt je kwetsbaar. Geeft een gevoel van eenzaamheid. Weet iemand of er een lotgenotengroep bestaat? Om ervaringen te delen en je minder alleen te voelen. Of kunnen we die niet zelf starten? Met vereende krachten. Samen niet alleen.

Ik heb ook behoefte aan een lotgenoten groep. Ik weet niet of je een melding krijgt van het plaatsen van mijn bericht, maar ik zou zoiets wel willen beginnen samen met je

Beste ik heb juist hetzelfde ouders opeenvolgend gestorven heb familie maar geen contact voel me ook alleen en nut van het leven is weg elke dag overleven sterkte begrijp je ann

Ik zou graag met je willen praten. Ik voel me ook eenzaam na overlijden van mensen.
Jeannetishier@hotmail.com

Lieve Cindy, ik begrijp je ongemak en schuldgevoel. Als moeder zou ik zeggen, je moeder was vast ook blij en trots dat je al een begin hebt gemaakt met zelfstandig wonen en voor jezelf zorgen. Daarmee heb je haar je moed en onafhankelijkheid en veerkracht laten zien. Dat heeft haar vast vertrouwen gegeven dat jij het gaat redden. En haar geholpen het leven los te laten. Je kan haar nog steeds vertellen waar je dankbaar voor bent. Wat je van haar hebt mogen ontvangen. Dat realiseer je je nu misschien pas, en in latere stappen in je leven. Als kind mag je ontvangen van je ouders. Onvoorwaardelijk, zonder er voor terug te geven. Dus voel je maar niet schuldig. Schuld is destructief. Spijt is oké. Maar denk vooral aan de mooie dingen die er ook waren. In tijden van stress en angst is niemand op zn best. Vergeef jezelf. Je deed wat je kon. Je mag zijn wie je bent. Veel liefs. Een moeder.

Als ze in de hemel is weet ze dat je van haar houd. Als er geen hemel is maakt het niet meer uit.

Hoi Maria
Ik heb mijn man november 2023 mijn man plotseling verloren.
'S morgens liepen we nog samen te winkelen,
S avonds 12 uur later lag hij in coma.
Kreeg een hersenbloeding, nog geopereerd
Maar overleden.
Binnen 24 uur staat je leven op de kop.
Wij hadden een goede vriend samen.
4 maanden na de dood van mijn vriend werd hij aangereden ennis een paar dagen later overleden.
Ook nog een hele goede vriend kwijt.
Hoeveel kan een mens verdragen.
Met mijn vriend was ik 41 jaar samen.
Onze vriend kende we 30 jaar.
Soms dringt het nog steeds niet door.
Het gemis en de pijn zijn nog zo groot.
Kan me jouw verhaal goed begrijpen.
Groet, Ineke

Begrijp je heel goed.

Sterkte.

Ik snap het ook heel goed, ik heb heel huisdieren verloren, maar ik denk nog vaak aan deze overleden dieren. Ze hebben mij heel veel liefde gegeven..

Emmer vol bedoel je

Ik bedoel eigenlijk: emmertje met tranen op.

Ja dat heb ik nu ook voor mijn gevoel. De ene na de andere overlijdt. Nu mijn beste vriend plotseling waar ik al zolang met bevriend was. Voel me Remy alleen op de wereld .

Ik kan me niets voorstellen bij wat jou is overkomen Sandeman.
Hopelijk vind een fijne nieuwe invulling van je leven.
Sterkte

Dankjewel voor je reactie Irma,

Ik lees bijna mijn verhaal Sandeman het enige verschil is dat ik geen psychische maar lichamelijke problemen heb waardoor ik niet in staat ben andere mensen te ontmoeten, kan haast niet lopen en na een herseninfarct blijven zitten met overprikkelingen.
De vriendinnen die ik had zijn allen voor hun 50ste overleden, familie heb ik niet meer zijn ook allemaal weg. Huilen ja dat wel iedere dag weer waardoor je nergens geen puf meer voor hebt. Ik zie het soms zo somber in dat ik dan denk wat doe ik hier nog. Ik hoop dat jij een andere plek bedoeld dan ik en dat je daar toch een beetje je draai kunt vinden. Take care sandeman.....

Ik voel mij diepgeraakt Joan, ik wil echt graag dat je het beter krijgt. Probeer alstjeblieft nog ergens vreugde uit te putten. Voor wat het waard is, je bent niet alleen. ❤️

Hoi
Ik heb hetzelfde als jou . Voel me ook totaal leeg en kapot alles lijkt zinloos belangrijkste personen zijn overleden in mijn leven .zou graag in contact met je willen komen. Misschien kunnen we elkaar steunen? Email jeannetishier@hotmail.com

Wat is een winty vrouw

Een wintivrouw is iemand die betrokken is bij de winti-religie, een Afro-Surinaamse spirituele traditie. Winti is ontstaan in Suriname en combineert elementen van West-Afrikaanse religies met invloeden van het christendom en inheemse tradities. Een wintivrouw, ook wel bekend als een "wintipriesteres" of "wintigriya," speelt een belangrijke rol binnen deze religie.

Ik begrijp .wat je voelt. Het is zo ongelofelijk.zo niet echt ..zo van .dat kan toch niet waar zijn .ja .zo pijn zo .veel verdriet ..ik weet wat je voelt.ik kan alleen maar zeggen .sterkte..klinkt afgezaagd...ga naar buiten .zoek mensen .of rouw groep .om te praten ..je kan ..en hoef het niet alleen te doen ...er staat geen tijd .voor .wanneer het minder woord ..maar zoek hulp ....

Hallo Ruben, ik begrijp je gevoelens, en ik bewonder je kracht om toch nog een lach op het gezicht van je vrouw te brengen. Dat is echte liefde. Weet dat je vrouw niet echt dood is. Vanaf het moment dat ze hersendood is staat ze al langs haar lichaam. Ze voelt alleen een enorme bevrijding en verwondering. Haar eigen gids, die haar hele leven bij haar is geweest 24 u op 24 u en alles van haar kent is bij haar en andere dierbare zielen zullen haar ook verwelkomen. Treur niet om je vrouw want zij heeft het beter dan wij, er wordt goed voor haar gezorgd. Eerst wordt ze een tijdje te rusten gelegd daarna gaat ze met haar gids terugkijken naar haar leven en dat evalueren. Ben ik gegroeid in bewustzijn? Hoe ben ik ermee omgegaan enz... Dat zijn belangrijke vragen. Uw vrouw kan vanuit de geestelijke wereld naar jou kijken. Wat wil je dan dat zij ziet? Een sterke man die nog van het leven kan genieten? Die humor heeft en andere mensen kan laten lachen? Steek een kaarsje aan en praat met haar, ze kan je horen. Je kan haat nog alles vertellen wat je wilt. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Zo fijn, je bent zo licht als een veertje, je zicht is niet meer 3D maar multidimensionaal en je kan je in alle richtingen bewegen. Zeg tegen jezelf ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Dat heb ik 20j tegen mezelf gezegd. Ben veel mensen verloren. De beste gesprekken heb ik met hun gevoerd toen ze over waren. Geniet van je leven en van je kinderen. Go for it 👍⚘💕

Ik lees het bericht nu pas wij maken nu het zelfde mee met onze dochter ook zij heeft eithanasie gevraagd

Beste Ruben, wat vind ik dit erg, zo erg, je wordt nogal op de proef gesteld. Weer moet je door dit proces. Ik wens je heel veel sterkte toe en ik stuur je heel veel licht en liefde. Elissabet

Lieve Annette, wat een nare ellende. Echt dubbel zwaar. Stap voor stap zul ermee leren leven maar de liefde van en voor je man en je moeder blijft elke dag met je meegaan.
Heel veel sterkte!!!

mijnman is 3 jaar geleden overleden steeds wordt de eenzaamheid erger nergens geen zin in jaleors op koppels die nog samen zijn ik heb ook nooit iemand iets misdaan waarom mocht ik niet gelukkig zijn

Inderdaad dat heb ik ook, het doet pijn koppels te zien. Na 43 j samen is mijn man vorige maand overleden. Ik ben er kapot van en niks heeft nog zin

Het komt wel terug.

Jawel, geef het tijd.

Herken het gevoel 2 weken geleden heb ik mijn moeder verloren

En aankomende vrijdag krijgt mijn man euthanasie na een kortstondig ziektebed.
Heb hier veel verdriet van maar moet de komende dagen sterk zijn

Ik zou het niet vertellen, het is al beroerd genoeg. En ze kan er niks mee. Het gaat zo veel verwarring en extra verdriet geven.

Leeft die vraag bij haar , is zij zelf actief om de onderste steen boven te krijgen?
Er zijn nl ook partners die wel een vermoeden hebben maar geen meerwaarde zien in het openbaren daarvan.
En genoegen nemen met de situatie uit eigen belang.

Wees eerlijk naar jezelf, lotgenote.

Volgens mij bestaat een rouwproces uit twee dingen. Je vind het akelig voor de persoon die moest sterven, en dan is er ook nog het feit dat je zelf misschien een stukje eenzamer bent geworden. Sluit jezelf niet buiten.

Heb hetzelfde meegemaakt, mijn man is 3 weken geleden overleden. Hij had kanker maar hij is plots ook na een operatie gestorven. Dat kwam zo hard aan, ook wij deden alles samen en nu plots die leegte. Ik geraak er alleen niet door, ga naar een een praatgroep voor rouwenden. Zeker de weekends zijn zwaar omdat wij dan altijd iets samen deden.
Gaby

Ik denk dat jou vader je wel gehoord heeft.
Weet je wat het rare is van de dood?
(Tenzij je in een hiernamaals geloofd) het niets meer uitmaakt. De enige die er nog mee bezig is ben je zelf. Ik hoop serieus dat je de kracht vind om weer verder te kunnen met je eigen leven, dat je weer gelukkig wordt. Mijn moeder zij eens: als ik overleden ben wil ik niet dat mijn kinderen zo verdrietig zijn. Ze had zelf zo veel verdriet om haar ouders. Hoe zou jou vader dit vinden? Zou hij willen dat je niet verder komt? Sterkte Magean! sterkte.

Hallo Karin,
Dit moet erg moeilijk voor je zijn. Je ziet als het ware het einde naderen en je bent bang voor de eenzaamheid. Dat kan ik begrijpen. En je hebt volledig recht op je verdriet. Je zou hulp kunnen zoeken/vragen bij je huisarts of je ergens terecht zou kunnen om je aan te sluiten bij een praatgroep of iets dergelijks. Daar zul je moed voor moeten verzamelen. Maar geloof me, je bent niet de enige, die alleen en of eenzaam is. Er zijn er zoveel. Ik wens je sterkte en succes.

dank je wel wilma voor je reactie. ik ben al op zoek naa een praatgroep waar ik me straks bij kan aansluiten die zijn er vast wel

Halloo

Goedemiddag Carina,
Wat erg dat je je partner bent kwijtgeraakt, heel veel sterkte hiermee. Ik ben een stukje ouder dan jij (48 jaar) en heb geen partner verloren maar mijn zus van 43. Ik mis haar ook heel erg, dus we zijn in die zin wel lotgenoten. Mocht je contact willen, dan hoor ik het graag.
Liefs Sandra

Wat erg voor jou ik ben 35 en jammer genoeg ook in okt mijn man verloren, moeilijk en dan is het idd fijn om met lotgenoten te praten.

Hoi Carina,
Wat vreselijk wat jou is overkomen. Mijn situatie is compleet anders en ik ben iets jonger (23), maar ook mijn partner is recent overleden. Ik zou het wel fijn vinden om met je te praten aangezien niemand op deze leeftijd dit kan begrijpen. Als jou dat ook helpend lijkt hoor ik het graag.
Liefs Pernille

Hoi,
Ik ben nu een week geleden mijn partner verloren (zelf was ze 29) ikzelf ben 34 jaar ze is plots gestorven uit het niets ben ik haar kwijt ik blijf achter en ik wil ook gerust eens met je chatten :)

Hoi
Ik moet mijn partner nu bijna een maand missen.
Zo onwerkelijk dit allemaal
Ik zoek ook lotgenoten waar ik mee kan praten.
Hij was 30 jaar ik zelf ben 33.
Zou graag met je in contact willen komen

Groetjes derya

Hoi lenny
Gecondoleerd en heel veel sterkte
Ik heb ook laatst zoiets moeten meemaken.
Mijn man mijn beste vriend mijn alles is ook overleden zo plotseling was 2 weken opgenomen in het ziekenhuis en opeens was hij er niet meer.
30 jaar nog zo jong net vader geworden van 2 prachtige zoontjes.
Het is zo oneerlijk en onbeschrijfelijk
Ik wens je heel veel sterkte

Het hoeft niet zo te zijn dat je geen enkele vreugde meer hebt in het leven bij rouw. Ikzelf ben 5,5 maand weduwe en ik kan genieten, ondanks mijn verdriet, van etentjes of leuke tv-programma's en van even met eropuit. Vooral 's-avonds is het wat moeilijker. Dat wel. Maar wanhoop niet voor je vader. Blijf gewoon vooral de eerste tijd vaak contact met hem te hebben en laat hem erover praten als hij dat wil.

Toch ben je niet alleen.
Kijk maar wie hier allemaal schrijven.
Zoek mensen op Maggy.
Mogelijkheden genoeg.
Voor nu sterkte.
Je bent niet alleen.

Ik heb mijn man 2 weken geleden verloren aan kanker. Wij deden ook alles samen en ik zie het nu al niet meer zitten. Ik mis hem enorm, ook ik zou niet meer wakker willen worden. Maar ik heb wel kinderen en kleinkinderen en die helpen zoveel mogelijk, maar ja ik mis mijn man

Ik weet wat het is je man te verliezen. Voor mij 5,5 maand geleden. Al heb je familie en vrienden; dan nog blijft het moeilijk om alleen te zijn. Went wel wat, maar toch. Zelf ben ik op zoek naar lotgenotencontact een beetje in de buurt, maar dat is erg lastig te vinden. Dus nu maar vrijwilligerswerk gezocht en gevonden. Dat is een kleine troost.

Gewoon de tranen laten komen, daarna herinneringen ophalen en misschien zelfs lachen. Zo gaat het meestal.

Sterkte Piet.

Neem de tijd voor het samen zijn. En inderdaad, komen er tranen, dan zijn er tranen. Herinneringen, lachen.... Niemand weet vooraf wat er gebeurt, probeer hier ook zelf niet te veel bij stil te staan. Je merkt vanzelf hoe je daar op dat moment mee om ga. Of dat je je eigen moment een uurtje uitstelt.
Sterkte en een mooi samenzijn met je kinderen.

Laat jullie glazen op dat moment tegen elkaar tinkelen en zeg proost voor je vrouw.

Ik heb 2 weken geleden mijn man verloren na een jaar van strijd tegen kanker. Ik zie het soms niet meer zitten en voel mij ook zo alleen, alhoewel ik veel steun krijg van mijn kinderen. Maar die hebben ook hun eigen gezin. Maar je voelt u zo alleen, ik begrijp u volkomen

Hoi Ellen

Ik wil best met jou praten hierover .ben mijnmoeder afgelopen februari verloren .het is zon groot gemis..
Ik ben ook alleen geen kinderen .heb 1 zus .ik hoop van je te horen
Lieve groet silvia .xxxx

Hoi Silvia,

Fijn dat je een reactie stuurt. Zullen we verder contact leggen via de mail?

ef.warlie@hotmail.nl

Gr. Ellen

Hoi Ellen ,ik wou je een berichtje sturen .maar kon het niet verzenden omdat het adres niet klopt .
Groetjes
Silviax.xxxx

Dan wordt het misschien door de site geblokt? Het adres klopt toch echt.

Gr. Ellen

Ik ben 2jr geleden myn moeder verloren doet nog steeds erg veel pijn en met familie over praten kan niet die willen dat niet en dus ook geen steun hier in en op internet al eerder meer poging geprobeerd v ondersteuning maar helaas. Wel ontdekt dat er 1a2x pmnd rouwgroupje bymy inde buurt is maar vindt ik te weinig en kan je maar kort erover praten en ook niet hele jaar aanwezig.ook loop ik helaas rond met onbeantwoorden vragen. Het is erg moeilijk de juiste mensen hierin te vinden. Wie kan my hierin ondersteunen?

Goh, wat is het fijn om al deze verhalen van anderen te lezen. Zo kom je meteen tot het besef dat je niet de enige bent die met dit dit enorme verlies aan het worstelen is.
Ik kan me hier met heel veel personen identificeren en hun verhalen zijn zó herkenbaar…ook dat van jou!!
Ik ben mijn moeder 3 maanden geleden verloren aan hartfalen en nierinsufficiënty.
Ze had al langer klachten, maar op een gegeven moment kwam ze voor de zóveelste keer in het ziekenhuis terecht, Bij de laatste ziiekenhuisopname ging het plotseling héél snel bergafwaarts en was er aan haar klachten (kortademigheid en vocht vasthouden) niets meer te doen. 2 Weken daarvoor mocht zij nog nét de 85 jaar halen…heel bitter.
Ondanks haar 85 jaar stond ze nog volop in het leven en kon nog steeds genieten van diverse hobby’s. We konden het goed vinden samen en hadden vergelijkbare interesses, zochten elkaar vaak op en ondernamen regelmatig dingen samen. Ze was overall in geïnteresseerd en ging met haar tijd mee, kortom…onze band was hecht.
Ik heb ‘t er moeilijk mee, mis haar ontzettend en kan soms op ieder moment van de dag door emoties overmand worden..
Want ook ik ben alleenstaand, heb een kleine sociale kring die vooral bestaat uit kennissen/vrienden die getrouwd zijn (met en zonder kinderen). Vlak na mam’s overlijden kreeg ik wel veel steun, en daar was ik ook heel dankbaar voor, maar ik ben er ook eentje die anderen niet graag tot last is, dus dat contact wordt steeds minder, merk ik. Daarbij denk ik dat lotgenotencontact, en dan vooral met mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik, wat meer zou kunnen toevoegen qua rouwverwerking…wellicht in de vorm van tips, advies e.d.
Fijn als dat zou kunnen via de mail!

Hallo
Vorige week zondag is mijn mama overleden in wzc.
Het lag in de lijm der verwachting
Ze at al een maand niet meer.
Voor haarbid het een verlossing.
Maar wij zijn ze kwint

Hallo Sllvia,
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn moeder is ook na 2 dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd met een longontsteking. De nacht die volgende werd ze nog zieker. Toen is ze weer opgenomen en een dag later is ze overleden. Mijn moeder bleek sepsis(bloedvergiftiging) erbij te hebben gekregen. Het is nu 10 maanden geleden. Ik ben binnen 11 maanden mijn beide ouders kwijt geraakt 😥.
Liefs en sterkte Bianca

Hallo Bianca.
Ja onze verhalen lijken veel op elkaar .
Het is allemaal zo moeilijk joh .mis haar zo erg .en morgen gq ik voor het eerst weer werken halve dag .
Heel veel liefs en sterkte 😰😰
Silvia .xxxxx

Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg

Hallo joke,
Allereerst heel veel sterkte en kracht .ik weet hoe je je eigen voelt .het voelt heel leeg .ik heb dat ook joh ,dan wil ik mam bellen .vreselijk is het....
Veel liefs
Silvia.

Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg

Ik begrijp niet waarom iemand met longontsteking én diabetes niet onmiddelijk opgenomen word.

Ik wens jou sterkte, en hoop dat je de chauffeur kan vergeven. Want die heeft het vast ook moeilijk.

Prachtig.

Zo is dat

Gedicht is van Martin Gijzemijter. Heeft heel veel mooie (troost)gedichten geschreven.

Toch geloof ik in dat plekje, zacht en stil,
Voor verdriet, voor die persoon, tegen wil.
Zolang je huilt en boosheid nog bestaat,
Is de fase van rust nog niet paraat.

Misschien duurt het jaren, tijd verstrijkt traag,
Maar ooit komt dat moment, zonder vraag.
Dan vind je het plekje in je hart zo waar,
Een plek voor verdriet, altijd daar.

Hoi Gert, toen ik hier wat verhalen las bleef ik steken bij jou verhaal hier. Verlies van een kind is een van de meest ingrijpende en pijnlijke ervaringen die iemand kan meemaken. Als therapie niet heeft geholpen, zijn er dan nog andere manieren die jou kunnen helpen? Maar hoe dan vraag ik mij dan af. Zou het jou misschien kunnen helpen als je een buitenlands kind een vakantie kan bezorgen? Of dat je ergens vrijwillig iets bijdraagt aan bv een sportclub voor invalide jeugd of iets dergelijks? Ik ben geen arts of psycholoog. Ben maar gewoon een arbeider. Maar dit beeld kwam in mij op. Misschien kun je er iets mee. Ik hoop het voor je. Ik wens je kracht en positiviteit.

Wat een mooi verhaal. Recht uit het hart. Ik ben gisteren mijn moeder verloren en heb hetzelfde gehad veel mantelzorg moeten zijn met veel scheldkanonnen. Ik ben blij dat ze geen pijn meer heeft maar het voelt bij mij juist heel erg naar allemaal

Hoi Fieke,

Herkenbaar wat je schrijft. Mijn zus is twee jaar geleden overleden op 53 jarige leeftijd. Ze was alles voor mij. Alleen zei begreep mij. We hadden de zelfde humor. Ik mis haar zo. Mijn moeder is overleden toen ik 16 was. Ook veel te jong...pas 47 jaar. Ik denk dat ik wel weet hoe je je voelt. Ik wil je heel veel sterkte wensen. En hoop dat je de kracht vind om door te gaan. Je zus zal altijd een deel van jou blijven. En voor altijd bij je zijn. Liefs Marjolein

ik was 8 maanden zwanger toen we de boodschap kregen dat mijn broer op een leeftijd van 23 jaar een dodelijk ongeluk had gehad,Door een gier van een baas waar hij een dagje meeging naar Frankrijk kassen bouw werk ,zelf was het een zeeman , dus even kijken hoe dat allemaal ging, daar aan gekomen was het staking
Dus weer terug naar huis zo ver is het niet gekomen die baas had een nachtje moeten slapen, of het stuur uit ze handen geven ,
Geen afscheid kunnen nemen helemaal niks ,me moeder wilden naar hem toe maar werd gewaarschuwd niet te gaan omdat hij er vrezelijk uit zag wat ben je dan nog naïef het is nu wel 50 jaar geleden maar je staat er mee op en je gaat er mee naar bed, En dan zeggen ze nog je moet het een plekje geven de gêne die dat ooit gezegd heb die heb zeker nog nooit meegemaakt 😭 hij had een leuk vrouwtje en zouden met de tijd gaan trouwen,paar reisjes nog reisjes van dacht 6 weken ,maar zover is het helaas nooit gekomen
Het hele gezin lag uit elkaar ,wat is dat vrezelijk , vader moeder uitelkaar,het was echt vrezelijk en je ziet het 50 jaar geleden al weer 😭 vergeten doe je dat nooit 😢

Maar het meest mis je nog de kleine dingen.
Het raakt me

Mijn man is 24 augustus 2020 overleden. De dokter zei het is corona ,maar hij knapte niks op ,ging alleen maar achteruit op een gegeven. moment weekenddienst gebeld konden we met veel moeite terecht door corona ,deden ze onderzoek bleek het slokdarm en longkanker te wezen niks meer aan te doen ,mijn man was 64 en daar sta je dan alleen ,nergens geen zin meer aan hobby’s interesseert mij niks meer ,ik leef op de automatische piloot,ik denk vaak als ze eerder na mijn man omgekeken hadden en niet alles op corona hadden geschiven misschien had hij dan nog wat langer geleefd het is nu bijna 4 jaar geleden maar ik voel mij nog net zo als toen hij net overleden was het enige waar ik nu nog voor leef. zijn mijn 2 kinderen en mijn hondjes maar kinderen wonen niet zo dicht bij mij dus is ook jammer ,maar die hebben ook hun eigen leven Twee jaar 2022 is mijn moeder overleden Soms zie het niet meer zitten

Ik was ook bijna 43 jaar getrouwd 10 jaar geleden.
Alleen ik ben mijn vrouw verloren door een echtscheiding.
Geen dingen meer kunnen delen. Genieten van de kleine
dingen die je van zelf sprekend vond toen je nog samen was.
Als je zo lang samen bent ben je een eenheid. En dat is nu verstoord. Het is bij mij zo lang geleden en heb het nog steeds geen plek kunnen geven, Ik wens je heel veel sterkte.

Ik kan jouw verhaal zo overnemen, mijn vrouw is op 18 april dit jaar overleden ook na dat ze 1 jaar lang tegen kanker gevochten heeft.Helaas een ongelijke strijd. Het gemis is enorm, we waren bijna 40 jaar samen, geen kinderen,en dan wordt het in eens heel stil en eenzam.Ben ook op zoek naar lotgenoten om hierover te praten en evt steun aan elkaar kunnen hebben.

Wat is dat erg he missen van je partner
Ik wist niet dat het zo pijn zou doen

Wat een vreselijk triest verhaal.
Ik hoop dat het nu wat dragelijker is geworden na twee jaar.

Ik wist geen antwoord, dus ik vroeg het aan A.I. tja waarom niet he?
Het spijt me heel erg om te horen dat je door zo'n moeilijke tijd gaat. Het verlies van een dierbare is altijd zwaar, en het kan nog ingewikkelder worden als er meerdere verliezen kort na elkaar plaatsvinden. Hier zijn een paar suggesties die je misschien kunnen helpen:

1. Praat erover: Zoek iemand met wie je kunt praten over wat je doormaakt. Dit kan een vriend, familielid of zelfs een professionele therapeut zijn. Het delen van je gevoelens kan enorm helpen bij het verwerken van verdriet.

2. Neem de tijd voor jezelf: Het is belangrijk om tijd te nemen voor jezelf en niet te veel druk op jezelf te leggen om aan alle verwachtingen van anderen te voldoen. Als je geen zin hebt om in de rij te staan bij het condoleren, dan is dat oké.

3. Vind alternatieve manieren om steun te tonen: Als het idee van in de rij staan bij het condoleren overweldigend lijkt, kun je overwegen andere manieren te vinden om steun aan jouw aangetrouwde familieleden te tonen, zoals:
- Een persoonlijke brief of kaart sturen.
- Een telefoontje plegen of videobellen.
- Later op bezoek gaan wanneer de drukte minder is.

4. Herdenk beide geliefden op jouw manier: Je kunt ook momenten creëren waarin jij specifiek stilstaat bij zowel jouw moeder als schoonvader afzonderlijk, zodat beide verliezen hun eigen ruimte krijgen in jouw rouwproces.

5. Zoek professionele hulp indien nodig: Soms kan rouw zo intens zijn dat professionele hulp nodig is om ermee om te gaan. Aarzel niet om contact op te nemen met een rouwtherapeut of counselor als je merkt dat het moeilijk wordt.

6. Wees geduldig met jezelf en anderen: Iedereen rouwt anders en heeft verschillende manieren nodig om ermee om te gaan; wees geduldig met jezelf en respecteer ook hoe anderen omgaan met hun verdriet.

Onthoud dat er geen "juiste" manier is om hiermee om te gaan; wat belangrijk is, is wat voor jou werkt

Dat laatste vind ik ook.

Ik wens je alle sterkte toe die je maar nodig bent om door deze moeilijke tijd heen te komen. Zorg goed voor je 3. Gelukkig hebben jullie elkaar nog. Steun elkaar. Alie. ❤️