Ook hier iemand met een burn-out (en angststoornis). Al jaren liep ik met spanning rond, maar door gewoon door te zetten en geen ruimte voor mezelf te nemen (en niet beter te weten), dacht ik dat ik het wel de baas kon zijn. Negen maanden geleden kwam echter alle spanning ineens er uit. Op weg naar vakantie kreeg ik een flinke paniekaanval, iets wat ik nog nooit eerder had gehad. Na 2 weken rusten op vakantie dacht ik dat het eenmalig geweest moest zijn, maar dat was het niet. Bij thuiskomst kon ik het niet meer opbrengen om op dezelfde voet weer verder te gaan. Het lukte gewoon niet meer. Ik nam een extra week vrij en hoopte dat de vermoeidheid en spanning af zou nemen. Natuurlijk deed dit het niet. Sindsdien zit ik met alle klachten die ik in bovenstaande verhalen lees (erge vermoeidheid, slecht slapen, extreme spanning voor alledaagse situaties, overprikkeldheid, etc.).
Mijn spanning heeft zich in de loop van 10 jaar opgebouwd, waardoor het eigenlijk heel geleidelijk ging en niet eens echt opviel. De laatste twee jaar werd het echter zo erg dat ik op bepaalde momenten dacht dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat het hele kaartenhuis in elkaar zou vallen. Terugkijkend was het dus wel duidelijk dat het een ongezonde situatie was.
De afgelopen tijd was (en nog steeds is) een flinke uitdaging. Ik moet vanwege mijn angstklachten juist situaties opzoeken, maar vanwege de bijkomende vermoeidheid lukt dit maar beperkt. Werken lukte alleen nog deels en vanuit huis en sociale activiteiten zaten er niet in.
Momenteel merk ik wel wat vooruitgang (thuiswerken kan ik kanger volhouden, 2x per week een aantal uren naar kantoor, minder spanning in bepaalde situaties) maar de spanning, vermoeidheid en slaapproblemen blijven. Dit maakt me dan soms ook erg moedeloos. Wat voor een leven heb je nog als je 25 bent en een aantal uurtjes achter je computer wat kan doen om vervolgens de rest van de dag op de bank te liggen? Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen, maar ik heb simpelweg de energie er niet voor.
Afgelopen week ben ik weer een keer naar kantoor gegaan. De spanning die ik in de nacht ervoor had en overdag mee nam naar kantoor zorgde er echter voor dat ik na een aantal uur totaal overprikkeld weg ben gegaan (ook nog een uur terug rijden). Voor mijn gevoel is er geen peil op te trekken hoe lang ik iets vol kan houden. Dat maakt dan ook dat ik super bang ben om over m'n grenzen te gaan.
Ik probeer altijd positief te blijven en het hele gebeuren te accepteren, hoewel me dit de ene dag beter afgaat dan de andere. Ik doe dan ook een stap terug wanneer ik denk dat het moet en een stap vooruit wanneer ik weet dat ik er klaar voor ben. De weg omhoog is echter lang en vol obstakels.
Genoeg getypt, waarschijnlijk is het een onsamenhangend verhaal geworden, maar meer kan ik er vandaag niet van maken.
Succes aan iedereen die hier op dit forum zit en dit leest. Het komt echt wel goed. Hou je haaks, blijf positief en accepteer jezelf.
Mijn spanning heeft zich in de loop van 10 jaar opgebouwd, waardoor het eigenlijk heel geleidelijk ging en niet eens echt opviel. De laatste twee jaar werd het echter zo erg dat ik op bepaalde momenten dacht dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat het hele kaartenhuis in elkaar zou vallen. Terugkijkend was het dus wel duidelijk dat het een ongezonde situatie was.
De afgelopen tijd was (en nog steeds is) een flinke uitdaging. Ik moet vanwege mijn angstklachten juist situaties opzoeken, maar vanwege de bijkomende vermoeidheid lukt dit maar beperkt. Werken lukte alleen nog deels en vanuit huis en sociale activiteiten zaten er niet in.
Momenteel merk ik wel wat vooruitgang (thuiswerken kan ik kanger volhouden, 2x per week een aantal uren naar kantoor, minder spanning in bepaalde situaties) maar de spanning, vermoeidheid en slaapproblemen blijven. Dit maakt me dan soms ook erg moedeloos. Wat voor een leven heb je nog als je 25 bent en een aantal uurtjes achter je computer wat kan doen om vervolgens de rest van de dag op de bank te liggen? Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen, maar ik heb simpelweg de energie er niet voor.
Afgelopen week ben ik weer een keer naar kantoor gegaan. De spanning die ik in de nacht ervoor had en overdag mee nam naar kantoor zorgde er echter voor dat ik na een aantal uur totaal overprikkeld weg ben gegaan (ook nog een uur terug rijden). Voor mijn gevoel is er geen peil op te trekken hoe lang ik iets vol kan houden. Dat maakt dan ook dat ik super bang ben om over m'n grenzen te gaan.
Ik probeer altijd positief te blijven en het hele gebeuren te accepteren, hoewel me dit de ene dag beter afgaat dan de andere. Ik doe dan ook een stap terug wanneer ik denk dat het moet en een stap vooruit wanneer ik weet dat ik er klaar voor ben. De weg omhoog is echter lang en vol obstakels.
Genoeg getypt, waarschijnlijk is het een onsamenhangend verhaal geworden, maar meer kan ik er vandaag niet van maken.
Succes aan iedereen die hier op dit forum zit en dit leest. Het komt echt wel goed. Hou je haaks, blijf positief en accepteer jezelf.
Anoniem
> 2 jaar geleden
