Al twee jaar ziek thuis. Ik ben net begonnen met reintegreren. Goddank heb ik nog steeds therapie. Mijn kindje gaat bijna naar school en ik herbeleef al mijn jeugdtrauma’s.
Op de kleuterschool voelde ik me zó alleen, de wereld was zo vreemd. Niemand die mij uitleg gaf. En ik vroeg aan niemand om hulp, ook niet thuis. Blijkbaar heb ik van kleins af aan gedacht dat ik nergens terecht kon (ook al was het misschien niet waar).
Mijn beste vriendinnetjes raakte ik allemaal kwijt door omstandigheden waar ik niks aan kon doen. Toen ik naar groep 3 ging, bleef Emmy langer kleuteren. Volgens mijn moeder was het omdat haar moeder racistisch was. Dit vertelde ze aan me op jonge leeftijd. Het deed me niks op dat moment. Ik wist al dat vriendschap tijdelijk was en het niet iedereen gegund was.
Ik leerde vroeg dat emoties nutteloos waren, mijn ouders hadden niet de capaciteiten om mij te leren hoe ik ze kon accepteren en te uiten. Nu als ik emotioneel wordt dan krijg ik verschrikkelijk pijn in mijn lichaam en leer ik op de harde manier om ermee om te gaan.
Op de kleuterschool voelde ik me zó alleen, de wereld was zo vreemd. Niemand die mij uitleg gaf. En ik vroeg aan niemand om hulp, ook niet thuis. Blijkbaar heb ik van kleins af aan gedacht dat ik nergens terecht kon (ook al was het misschien niet waar).
Mijn beste vriendinnetjes raakte ik allemaal kwijt door omstandigheden waar ik niks aan kon doen. Toen ik naar groep 3 ging, bleef Emmy langer kleuteren. Volgens mijn moeder was het omdat haar moeder racistisch was. Dit vertelde ze aan me op jonge leeftijd. Het deed me niks op dat moment. Ik wist al dat vriendschap tijdelijk was en het niet iedereen gegund was.
Ik leerde vroeg dat emoties nutteloos waren, mijn ouders hadden niet de capaciteiten om mij te leren hoe ik ze kon accepteren en te uiten. Nu als ik emotioneel wordt dan krijg ik verschrikkelijk pijn in mijn lichaam en leer ik op de harde manier om ermee om te gaan.
MissyMe
> 2 jaar geleden
