Dan is het moment zover..

Klinkt heel herkenbaar. Mijn moeder overleed een half jaar geleden. Ze was al een tijd ziek, maar vooral het eerste jaar ging ze helemaal voor beter worden. Toen dat na veel zware operaties en chemo’s niet meer bleek te kunnen, ging ze voor zo lang mogelijk goed leven. Maar in het laatste jaar holde de kwaliteit van leven achteruit. Fysiek leverde ze veel in. Ze lag vaak in bed, verloor haar haren, kon nauwelijks nog van iets genieten. Mentaal lukte het eigenlijk niet meer en wilde ze steeds vaker gewoon dood. Dat had ze ook allemaal geregeld maar wij (haar man en kinderen) hielden haar hier. Door ons bleef ze vasthouden aan het leven tot de dag dat het echt niet meer ging en ze wist dat ze heel snel zou gaan sterven. Die dag koos ze voor euthanasie. We waren bij haar en ze was er klaar voor. Ze koos te sterven, omdat het leven dat haar restte geen kwaliteit meer had en ze alleen nog maar pijn had. Ze koos om te sterven omdat er geen andere weg meer was.
Wij waren blij voor haar, dat aan een lange lijdensweg een eind kwam. En idd daar put je ook kracht uit. Nu een half jaar later lijkt het nog steeds niet tot me doorgedrongen dat ze echt nooit meer terug komt. Ik mis haar, maar het leven gaat gewoon door. Ik huil nooit meer. Wel tijdens haar ziekte en rondom haar overlijden, toen kon ik naast niet stoppen met huilen, maar niet meer daarna. Ik lijk haast verdoofd of erger nog, ik lijk maar niet te kunnen beseffen wat dood echt inhoudt. Ik zou het helemaal niet raar vinden als ze opeens hier voor mijn deur zou staan. We konden de draad zo oppakken alsof er nooit iets was gebeurd. Ik had me het leven na mijn moeders dood voorgesteld als een leven dat nooit meer leuk zou zijn. Een leven vol verdriet. Maar het is gewoon hetzelfde leven als ervoor. Ze is er niet meer en ik mis haar, maar de snijdende pijn die ik verwacht had te voelen blijft uit. Ik ben heel bang dat het echte besef nog komen gaat. Dat de “verdoving” straks opeens is uit gewerkt en dat de harde realiteit dan pas binnenkomt……