Ik zit sinds kort thuis. Het laatste jaren had ik veel stress op het werk. En niets helpt. De liefdevolle aanmoedigen zoals ga wandelen, sporten, eerder naar huis, ga doen wat je leuk vind, helpen niet.
Ik heb van de psycholoog gehoord dat ik een chronische depressie heb.
Kan me niet meer herinneren dat ik ooit echt gelukkig was.
Ik kan mijn kindertijd ook moeilijk herinneren.
Zelf vermoed ik dat ik al 30 jaar depressief ben.
Ik ben nu 36 jaar. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader is weggaan en heb ik nooit meer gezien.
Op de basisschool ging het ook niet goed. Ik ben veel gepest geweest. Na jaren struggelen kwamen ze erachter dat ik dyslexie heb.
Ook denk ik al jaren dat er iets meer met me aan de hand is. ADD, autisme of wat dan ook. Maar ben altijd bang geweest om de stap te zetten naar hulp. Ik heb dit nooit met iemand gedeeld. Ook niet met mijn moeder.
Ik behoud geen vriendschappen. Ik heb wel vrienden gehad op de verschillende (basis- mavo, mbo) scholen, maar zodra ik van school ga heb ik daar geen contact meer mee. Of dat dan echt vrienden zijn weet ik niet. Het waren ook nooit echte diepgaande vriendschappen. Waar het aan ligt weet ik ook niet.
Sinds kort dan toch naar een psycholoog. Maar dat duurt lang voor het traject echt begint. Ben er nu 2x geweest.
Ik heb me ziek gemeld op het werk. Maar mijn werkgever pusht me steeds om te komen. Ze heeft het dan over de wet van poortwachter. Maar doordat pushen wordt het alleen erger.
Thuis kom ik vaak moeizaam uit bed. Huishouden schiet er steeds bij in. Ik ben het doel van het leven kwijt. Of ik ooit een doel had weet ik niet.
Het enige wat me nog enigszins plezier geeft is werken met kinderen. Maar dan kan ik me ook helemaal wegcijferen. Voel ik niets meer. Geen pijn, honger, dorst of dat ik naar de wc moet.
Dit heeft me jaren lang op de been gehouden. Maar kom altijd in conflict met de volwassenen eromheen. Vooral collega's en leidinggevende. Dat weegt momenteel zwaarder dan het plezier met de kinderen.
Sinds een jaar volg ik een loopbaan traject. Daarbij moet ik naar mij zelf kijken. Wat vind ik leuk. Wat kan ik goed. Waar haal ik plezier uit. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd. Kijken naar mijzelf..
Ik kan dan ook geen antwoord geven. Soms zit er niets in mijn hoofd. Soms wel maar kan ik het niet uitspreken.
Het lijkt alsof ik een muur om mij heen heb. Zodra ik een steen weg pak komen de spanningen stress tranen. Maar ik weet niet waarom. Het loopbaan traject heeft dan ook geen vaart. Vandaar de stap naar de psycholoog.
Ik ben een pleaser. Ik help graag andere. Ik doe wat er van mij wordt gevraagd. Ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Ik ben een snelle denker. Heb altijd een oplossing voor een probleem. Maar zodra ik naar mijzelf moet kijken klap ik dicht. Zie ik geen oplossing. Ik pieker ook veel. Mijn gedachtens gaan alle kanten op. Als iemand mij vraagt waar pieker je dan over kan ik het niet zeggen. Over alles vroeger nu toekomst is dan mijn antwoord.
Ik heb van de psycholoog gehoord dat ik een chronische depressie heb.
Kan me niet meer herinneren dat ik ooit echt gelukkig was.
Ik kan mijn kindertijd ook moeilijk herinneren.
Zelf vermoed ik dat ik al 30 jaar depressief ben.
Ik ben nu 36 jaar. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader is weggaan en heb ik nooit meer gezien.
Op de basisschool ging het ook niet goed. Ik ben veel gepest geweest. Na jaren struggelen kwamen ze erachter dat ik dyslexie heb.
Ook denk ik al jaren dat er iets meer met me aan de hand is. ADD, autisme of wat dan ook. Maar ben altijd bang geweest om de stap te zetten naar hulp. Ik heb dit nooit met iemand gedeeld. Ook niet met mijn moeder.
Ik behoud geen vriendschappen. Ik heb wel vrienden gehad op de verschillende (basis- mavo, mbo) scholen, maar zodra ik van school ga heb ik daar geen contact meer mee. Of dat dan echt vrienden zijn weet ik niet. Het waren ook nooit echte diepgaande vriendschappen. Waar het aan ligt weet ik ook niet.
Sinds kort dan toch naar een psycholoog. Maar dat duurt lang voor het traject echt begint. Ben er nu 2x geweest.
Ik heb me ziek gemeld op het werk. Maar mijn werkgever pusht me steeds om te komen. Ze heeft het dan over de wet van poortwachter. Maar doordat pushen wordt het alleen erger.
Thuis kom ik vaak moeizaam uit bed. Huishouden schiet er steeds bij in. Ik ben het doel van het leven kwijt. Of ik ooit een doel had weet ik niet.
Het enige wat me nog enigszins plezier geeft is werken met kinderen. Maar dan kan ik me ook helemaal wegcijferen. Voel ik niets meer. Geen pijn, honger, dorst of dat ik naar de wc moet.
Dit heeft me jaren lang op de been gehouden. Maar kom altijd in conflict met de volwassenen eromheen. Vooral collega's en leidinggevende. Dat weegt momenteel zwaarder dan het plezier met de kinderen.
Sinds een jaar volg ik een loopbaan traject. Daarbij moet ik naar mij zelf kijken. Wat vind ik leuk. Wat kan ik goed. Waar haal ik plezier uit. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd. Kijken naar mijzelf..
Ik kan dan ook geen antwoord geven. Soms zit er niets in mijn hoofd. Soms wel maar kan ik het niet uitspreken.
Het lijkt alsof ik een muur om mij heen heb. Zodra ik een steen weg pak komen de spanningen stress tranen. Maar ik weet niet waarom. Het loopbaan traject heeft dan ook geen vaart. Vandaar de stap naar de psycholoog.
Ik ben een pleaser. Ik help graag andere. Ik doe wat er van mij wordt gevraagd. Ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Ik ben een snelle denker. Heb altijd een oplossing voor een probleem. Maar zodra ik naar mijzelf moet kijken klap ik dicht. Zie ik geen oplossing. Ik pieker ook veel. Mijn gedachtens gaan alle kanten op. Als iemand mij vraagt waar pieker je dan over kan ik het niet zeggen. Over alles vroeger nu toekomst is dan mijn antwoord.
B
> 2 jaar geleden
