Assertiviteit - forum lotgenoten

Dichtbij jezelf blijven is het beste wat je kan doen en geluk brengt.
En dat de ander dat minder goed uitkomt dat zij dan maar zo.
Dan komen de juiste mensen vanzelf op je pad.

Dat sommige mensen accepteren moeilijk een verandering in de pikorde. Dat kan heel vervelend zijn, ook al ben je daar zelf niet mee bezig, voel je toch een remming.

Goh wat hebben jullie in 10 jaar al veel meegemaakt zeg. Dan het idee om meer afstand te nemen iets dat gaat spelen.

Je zou nog eens een systeem of gezintherapeut kunnen benaderen. Die hebben meer ervaring hiermee dankzij hun specialisme.

Succes

We hebben al zeker veel meegemaakt en inmiddels lopen we ook bij een psycholoog.

Volgens onze psycholoog is er een groter kans(aangezien mijn man ook autisme heeft) dat er meerdere mensen in de familie een eventuele stoornis kunnen hebben.
(vandaar het feit dat mijn schoonmoeder nooit schuld heeft en geen zelfreflectie heeft)

Alles ligt altijd aan een ander en nooit enig aandeel bij haar.
Nu hebben we al een tijdje geen contact meer en eerlijk er is veel rust gekomen.
Wat ons wel tegenvalt is dat bij ruzie wij altijd diegene moeten zijn die contact moeten opnemen(zij zet de stilte behandeling in werking)
Maar dit keer vinden we dat het van haar kant moet komen
het voelt weer als een spelletje.
Jullie moeten contact opnemen ik doe het liever niet.
Ik vrees dat mijn schoonmoeder nooit gaat veranderen simpelweg omdat ze bij conflicten altijd andere de schuld geeft.
Sorry zeggen of excuses maken of proberen te veranderen ze doet het simpelweg niet.
Na jarenlang zijn wij helemaal doodvermoeid door al die emotionele spelletjes.
Zo vaak hebben we het een kans gegeven en zo vaak over onze grenzen heen laten gaan dat is heel erg ongezond.
Als er bij haar nooit besef gaat komen zal het nooit veranderen.

Je bent er zelf bij toch?
Waarom voelt iedereen hier zichzelf slachtoffer?

Wat een vreselijke vrouw! Moeder of niet, dit is niet goed voor jou en je man. Laat haar of in therapie gaan e. Zichzelf beteren of verbreek het contact. Het zal even nog gevoelens oproepen maar zodra je merkt hoe fijn het is zonder haar, is er grote opluchting en is het het waard.

Dit lijkt heel erg op mijn eigen verhaal als schoondochter. Ik ben uiteindelijk gescheiden. Nu, 20 jaar later, zijn mijn ex-man en ik goed bevriend met elkaar. Zijn moeder heb ik nooit meer gezien, en daar ben ik elk weekend nog blij om (want we moesten uiteraard elk weekend verschijnen en zelfs blijven logeren). Jammer genoeg zag ik een scheiding als de enige manier om mijn eigen mentale gezondheid te bewaren.
Sterkte.

Nog even iets toevoegen aan mijn reactie: nu, zoveel jaar later, zie ik ook heel duidelijk dat mijn schoonmoeder autistisch is, net zoals mijn ex-man. In de familie hebben inmiddels heel wat kinderen de diagnose gekregen. Maar 20 jaar geleden was dit nog niet duidelijk. Maar het speelt heel zeker een rol in de situatie zoals je ze beschrijft.

Wat een herkenbaar verhaal, in het begin denk je nog dat het een vergissing is of een foutje maar als het structureel wordt dan overheerst met name teleurstelling, onmacht en in mijn geval ook woede. In gesprekken met mijn therapeut heb ik op den duur een list gemaakt met mensen en dingen die mij energie geven en energie kosten. Sommige dingen horen er nu eenmaal bij zoals iemand feliciteren of nieuwjaar wensen. Dit zijn ook de enige dingen die ik nog doe. Of ik nu elke dag kom of nooit of iets er tussen in.. ik doe het nooit goed. Daarom heb ik besloten voor mezelf te kiezen. Mijn partner mag hierin zelf kiezen maar ik leen me niet meer voor manipulatief gedrag en laat me zeker niet als voetveeg behandelen. Mijn partner heeft in het begin geprobeerd om geen kant te kiezen maar kwam altijd erg gefrustreerd thuis na een bezoek aan mijn schoonmoeder en de frequentie is nu ook erg afgenomen.
Onze therapeut heeft hierin wel mijn ogen geopend.
Hoop dat je deze keuze ook kan maken of ieder geval iets doet waar je je goed bij voelt!

Ik heb 4 volwassen kinderen en heb hetzelfde probleem. Ik vindt ook heel erg moeilijk om mijn grenzen aan te geven en om nee te zeggen en om vol zelfvertrouwen te staan voor wie ik ben. Ik heb erg de neiging om iedereen het naar zijn zin te willen maken en iemand tot last te willen zijn, pleasegedrag. Heeft ook met mijn onzekerheid te maken en ook met dingen uit mijn jeugd. Ik denk dat wat voor mij het beste werkt, maar daar heb ik ook nog wel een lange weg in te gaan, is dat je eerst van jezelf moet leren houden en dat is iets wat je alleen zelf kunt En wat anderen je niet kunnen dwingen of opleggen ik weet niet wie deze man is die jou zegt dat er nu echt wel iets moet gebeuren? Wat mij wel heel erg helpt is het luisteren van podcasts over dit soort onderwerpen Dus hoe kom ik voor mezelf op Hoe ga ik om met onzekerheid enz. Maar waarbij je er wel een beetje op moet letten dat het een podcast is die bij je past en die ook wel een beetje serieus is dus een psycholoog of een therapeut die de podcast maakt. Verder ga ik naar een hypnotherapeut in opleiding die me ook enorm helpt en vooral als ik zelf vastloop weer verder helpt. Maar het gaat er dus vooral om dat je de kracht in jezelf gaat vinden en gaat leren vertrouwen op jezelf. Diep van binnen ben je namelijk een heel goed mens met kracht, wijsheid en liefde in je, maar dat is wel iets wat je ook moet geloven van jezelf en daar zijn allerlei manieren voor maar dan moet je dus manier zoeken die bij je past. Heel veel sterkte in ieder geval hiermee!

Wat een mooi voorbeeld van oefenen baart kunst. En dat je opluchting ervaart over het feit dat je niets hoeft met een vervelende reactie van een ander, laat zien dat het klopt dat je op de goede weg bent.

Marie-Yvonne Therapie Dongen Lid van Therapiepsycholoog Dongen

Beste E.

Er zijn veel terreinen waarop iemand zich kan ontwikkelen.

Iemand kan zich cognitief, maatschappelijk, sociaal en gedragsmatig heel goed ontwikkeld hebben maar op emotioneel en relationeel gebied niet of minder. Dat veroorzaakt dan dat men vaak in oude gevoelens van 'dat kleintje' terecht komt. Een goede therapeut kan u verder helpen

Sociaal wenselijk gedrag komt voort uit onzekerheid en te kort aan zelfvertrouwen. De angst voor afwijzing ligt daaraan ten grondslag. Als je je zelfvertrouwen vergroot zal de angst afnemen.

Daarvoor heb je iemand nodig die je spiegelt en helpt om je vermijdingsstrategieën te herkennen en te doorbeken. Een therapeut of coach is daarbij onmisbaar.

Ik denk dat veel mensen dit probleem hebben, zelf had ik daar ook last van, wat mij heel goed heeft geholpen is te spiegelen.
Vind ik mensen die ik normaal prettig vind ineens niet meer aardig omdat zij wel voor zichzelf opkomen en iets weigeren?
Nee dus, en bovendien ik vind ook niet iedereen aardig dus waarom moet iedereen mij wel aardig vinden?

Wie stel je het meeste teleur als je 'ja' zegt terwijl je 'nee' bedoeld?

Moeite met 'nee' zeggen komt vaak voor bij mensen die niet zoveel zelfvertrouwen hebben. Als je je zelfvertrouwen vergroot kost 'nee' zeggen steeds minder moeite.

Heel goed dat je je voorneemt om vaker 'nee' te zeggen zonder je schuldig te voelen. Het kan je helpen om bij het 'nee' zeggen je niet te verklaren of te verdedigen. Zo blijf je heel duidelijk in je nee-positie. En als het stemmetje met het schuldgevoel op de proppen komt, dan wijs je die klip en klaar de deur en zeg je aan jezelf: "het voelt echt goed om eens 'nee' te zeggen. Dat schuldgevoel klopt niet en wijs ik de deur!"

Marie-Yvonne Therapie Dongen Lid van Therapiepsycholoog Dongen

Je ziet het probleem dat is de 1e stap in de richting.
Je manager zou dit ook kunnen bedenken.
Hij zou dit zelf niet doen andersom waarschijnlijk.
Zet je relatie op 1 en jezelf ontspanning is ook echt nodig!
Succes