Boosheid & woede - forum lotgenoten

Hallo, ik vertel hier mijn verhaal zodat ik mijn ei kwijt ben. Mijn partner/verloofde heeft last van agressie. Hij heeft het best wel vaak en ik ben er een soort van klaar mee. Samen hebben we 2 kids(dochter van bijna 5 en zoontje van 2.5) en t gebeurd ook waar ze bij zn. Maar ook zn ze de dupe van zn woede. Vanavond wilde mijn zoontje niet normaal in zn stoel zitten en vervolgens niet eten. vervolgens probeert hij hem hardhandig in zn stoel te krijgen. Ik schreeuw dan time out en kom er tussen. Maar vervolgens schopt hij zo hard tegen die stoel dat een poot breekt. Mijn zoontje nog meer overstuur en mn dochter in een soort paniek. Ik ben zo boos op m want ik vind dit niet normaal maar ook verdrietig. Ik zelf zie hoe t ontstaat mr hij heeft t zelf nog niet door. Ik merk dat ik thuis steeds minder als n fijne plek ga ervaren en dat ik steeds meer afstand van hem neem. Ik heb al eerder recent een gesprek met hem gevoerd en hij zei ik ga er aan werken maar dit soort dingen moeten helemaal niet gebeuren. Wat moet ik doen? Ik ben een beetje machteloos. Gr

Ik heb een vraag, hoe zouden jullie deze situatie aanpakken?

Ik heb problemen met mensen uit de buurt, ze pesten me eigenlijk weg uit de buurt. Ik woon al zolang in deze buurt maar naar een paar jaar is de buurt echt een aso wijk geworden. Ik heb 2 jaar een hondje nooit problemen gehad, maar nu hebben die mensen ook een hond aangeschaft. Ze laten hun hond loslopen in de wijk waar de honden vast moeten lopen. Opzicht vind het geen probleem maar houd dan wel je hond een beetje bij je in de buurt. Ik heb zelf een angstige hond, dus loop rondjes uit de spits dat het voor hem rustigere lopen is en vermijd drukke punten. Toen ik vanavond de laatste ronden ging maken met mijn hondje hoorde ik de eigenaar van de hond roepen dat hij naar me hondje moest rennen. Uiteindelijk heeft die mijn hondje ook gebeten. Als ik er wat van zeg dan bemoeien altijd andere buren mee met ze of gaan mij bedreigen. Ik heb mijn hondje meteen opgepakt om hem nog beetje te kunnen beschermen. De eigenaar riep als je hem trapt dan roep ik de buurman erbij. Helaas heeft de buurtpolitie het te druk om mij te helpen. Ik voel me echt radeloos, ik heb het proberen te negeren maar om de maand wordt het steeds erger.

Ik hoor het haar nog uitschreeuwen.
Ik weet niet hoe het moet.
Ik weet niet hoe ik moet leven.Ik ben alleen!
Ik weet mij geen raad met mijn gevoelens,met mijn verdriet en woede.

Het leven van mijn zusje is zo tragisch verlopen.
Ik vat het niet.
Ze heeft totaal geen warmte,liefde gehad.
Geen moeder,geen vader.
Geen veilige hechting.
Geen basis.
Geen gronding.

Mijn verdriet is groot.
Ik kan haar niet zien,
Het triggert bij mij zoveel.
Naar wie kan ik mijn woede richten.
Mijn moeder,mijn vader?

Waar kan ik met mijn haat naartoe?

Reeds jaren hebben wij een open relatie vanuit 1 van beiden (vrouw / man kijkt). Gezien de Eman nooit jaloers werd wilde hij dit ensceneren en een huisvriend zoeken..die man is er gevonden, en zoals ik ervoor steeds aangaf was hier een klik voor nodig. Anders kan dat niet. Die klik is te ver gegaan in contact, dagenlang sms'en, .... Nu ruzie is er een verbod gekomen op het contact maar gezien de derde persoon mij emotioneel door deze periode sleurde, bleef ik contact zoeken. Uiteraard is jij omwille van obsessief controle gedrag hier ook achtergekomen (lees spyware gsm/ gsm afnemen, aanrekeningen uitzoeken, software gps locatie auto's checken, bespieden in eigen huis vb vertrekken terug trap opsluiten en achter deuren gaan staan, oude gsm's van maanden geleden doorspitten, alle wachtwoorden van mails opgeëist,....). Nu is het ultimatum tussen geen contact of hij vertrekt. Bij elke ruzie reageert hij erg agressief (gsm al kapot gegooid, drinkbus kapot gegooid) maar dit is volgens hem niet erg. Ik reageer zelf ook te emotioneel gezien ik mentaal en emotioneel er door zit dus roep ipv rustig te blijven. Ik neem sinds enkele dagen kalmeringsmiddelen en spierontspanning om de druk op borstspier en hyperventilatie onder controle te krijgen. Hij is altijd al erg dominant geweest en zijn stellingen weten al jaren zwaar op alles. Momenteel escaleert alles elke dag. Ik krijg er geen vat op en mijn angsten en emotionele afstand groeit met de dag en ruzie

Mijn nieuwe vriendin drijft me steeds vaker tot waanzin. In ruzies wordt ze grenzeloos, ze geeft me geen ruimte meer om te ademen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt, ze maakt mij zo boos dat ik haar een paar keer bijna aangevlogen ben.

Ze komt zelf uit een 20 jarige huiselijk geweld relatie. Het lijkt wel alsof het bij ons niet harmonieus en rustig mag verlopen. Ik herken mezelf zo niet, zeer verwarrend.

Mijn man is nu 6 jaar met pensioen ,wat er niet gezelliger op wordt hij is steeds meer in zich zelf gekeerd ..Daarbij kreeg mijn dochter verleden jaar te horen dat zij baarmoederhals kanker had ,wat tot nu toe bij elke controle goed is . Hij is altijd aan het werk geweest , goed voor zijn gezin maar wel een opstandje Bij een ruzie is het altijd en nu ophouden je vraagt erom straks krijg je een oplazer .,.Wat wel eens gebeurd is ,maar ben al poos gestopt om net te doen tegen over andere of er niks aan de hand is . Hij duldt weinig tegenspraak .Nu probeert hij ook te stoppen met roken ,wat hem heel moeilijk af gaat ,maar hij heeft te horen gekregen dat hij beginnende COPD heeft ,als hij rookt en ik of 1 van de kinderen daar wat van zeg ,vliegt hij uit zijn dak. Jullie kunnen alleen maar ouwehoeren op mij zien niet wat ik allemaal doe en meer van die antwoorden .Blijft er om liegen dat hij wel loopt te roken buiten . Ook heeft hij een soort verzamel woede ,en laatst heeft hij wat uit een winkel mee genomen . Ik wordt er zo erg boos om ,we hebben het goed ,het gaat goed met kinderen . Als hij weer zo'n woede aanval gehad heeft is het altijd ja je hebt gelijk maar maak mij zorgen om de kinderen . Of om jou omdat ik een versleten knie heb , ik ben er klaar mee . Als dat werkelijk zo is kap je ermee met die rare dingen . Of ga je naar iemand om te praten ,maar dat weigert hij . De kinderen zie ook dat zijn gedrag karakter veranderd . Mijn zoon denkt aan beginnende dementie . Sorry moest dit gewoon even kwijt .

Ik ben soms bang dat hij me dood maakt,zo boos kan ie worden.
Klappen heb ik al vaak gekregen, ben bang dat ie te ver gaat gaan. Alles wat er gebeurd, is hoe dan ook, mijn fout. Dat vindt ie echt! Hij ging naar huis, verloor zn sleutel, belde mij. Nu is t mijn fout en morgen moet ik zijn sleutel vinden!! Hij is zo boos, de dieren zijn helemaal van streek! Oef.......
Iedereen denkt nu van, stom mens, ga weg!! Ik zit hier met mn beesten, vooral veel wilde katten, die ik verzorg, hij moet weg!! Die dieren zijn verloren met hem hier!!

Erg om te zeggen, maar mijn kinderen krijgen mij ZOOOO boos, maar ZOOOO boos! Dat kan tegenwoordig over het minste gaan; me geen kus geven als ik ze van school ga halen, niet naar mij luisteren maar wel naar de mama, ...

Het probleem is dan ook nog eens dat ik in die boosheid blijf hangen, terwijl mijn kinderen dat snel vergeten zijn.

Mijn vrouw zegt dan dat ik niet zo boos moet zijn, maar ik ben toch wie ik ben?! Ik zou ook liever minder boos zijn, maar dat is een gevoel waar ik geen controle over heb. Ben ik abnormaal?

Mijn vrouw zit op dit moment zo slecht in haar vel dat ze situaties niet meer kan relativeren.
Ikzelf kan er nog mee dealen maar telkens als ze tegen de kinderen begint te schreeuwen om het minste of geringste wordt ik er gewoon misselijk van.
Dit doet ze al bij het omstoten van drinken of het niet opruimen van de kamer. De hele sfeer verpest ze ermee.
Ik ben blij dat ik weer naar mijn werk kan en de kinderen maar school.
Dit speelt nu al een jaar of 5 en het wordt steeds erger.
Elke dag heeft ze wel wat te zeuren. Niemand deugd meer. Collega's, familie en vrienden. Op iedereen heeft ze wel wat commentaar.
Ik heb haar er wel eens mee geconfronteerd maar dan gaat ze het slachtoffer spelen. Hopeloos wordt ik er van. Ik vind het vooral erg voor de kinderen. Onze oudste wil eigenlijk niet in de toekomst op kamers maar gaat er nu naar verlangen.
Hopelijk weet iemand raad.

Ik zit met zoveel opgekropte boosheid. .veel heeft te maken met mijn man die zich altijd passief heeft opgesteld. Van zodra de kinderen geboren waren kwam alle zorg op mij terecht, het huishouden maar ook het financiële. ..ik ging daarnaast ook werken (25 uur) mooi geregeld, ik bracht de kinderen naar school, ik ging ze halen, we kunnen op niemand beroep doen voor opvang dus alles kwam op mij terecht. Een van de kinderen ziek, ik moest thuis blijven want behalve spelen met de kinderen, kon mijn man de zorg voor hen niet aan. .ik zat er middenin, 2 kleine kinderen, werken om rond te komen, geruzie omdat het allemaal op mij terecht kwam. ..dan heb je vaak niet de energie om er een punt achter te zetten en de kinderen hielden van hun vader. ..ik heb echt niet van hun kindertijd kunnen genieten, ik kwam amper aan mezelf toe ..Ze sliepen als baby en peuter allebei moeilijk en telkens was ik het die uit bed moest om voor hen te zorgen om de dag nadien doodleuk te gaan werken, zelfs al had mijn man een vrije dag ...Af en toe, als het allemaal ter sprake kwam, kreeg mijn man dan nog woede aanvallen soms midden in de nacht en ik wou dat de kinderen besparen. .Nu blijkt dat mijn man waarschijnlijk ASS heeft, maar ik kan het niet meer opbrengen, al doet hij nu zo zijn best en heeft hij al verschillende keren zijn excuses aangeboden. Hij heeft gewoon een makkelijk leven achter de rug en nu de kinderen ouder zijn, wil ik ook nog wat leven en niet meer geleefd worden. Ik kan mijn boosheid niet kwijt ...er is een stuk van mijn leven weg, en ik zat vast en kon geen kant op, ..Met de kinderen gaat het gelukkig goed,...

Mijn partner heeft een behoorlijk traumatisch verleden met daarbij een gedwongen opname vanwege een psychose. Nu merk ik de laatste tijd dat ze dingen hoort en ziet die er mi niet zijn, maar zij vindt van wel. Daarop wordt zo ontzettend boos als ik daar niet in mee ga. Wil dan niet meer met me praten of roept ik praat niet met je want communicatief ben je veel te sterk voor me. Dit heeft nu als gevolg dat ze mij de negeer modus geeft en totaal haar eigen gang gaat. Ik vindt het erg lastig en frustrerend omdat ik eigenlijk niet goed weet hoe ik daar mee moet omgaan.

Ik ben zo blij met deze site!!
Vrienden of familie kan je deze dingen niet vertellen!, WIL je niet!
Doet me goed! Bedankt!

Ik herken mezelf in veel verhalen die ik hier op deze site heb gelezen.
Mijn boosheid uit ik alleen naar mijn partner. En dat zijn de momenten dat ik me aangevallen voel. Dat ik het niet goed doe, of er wordt iets over mijn kinderen ( vorig huwelijk) gezegd.

 

Ik weet dat iedereen het recht heeft om zijn mening/ oordeel te geven, maar bij mijn komen ze, als ze van mijn partner komen heel hard binnen. Mijn boosheid uitte zich in verleden in weglopen of mezelf ( ongezien) pijnigen of de deur intrappen of de stoel en schop verkopen waar die niet tegen kon.

 

Maar een half jaar geleden heb ik gescholden en daar heb ik mega spijt van. Dit was zo laag bij de grond. Ik herken mezelf dus al jaren niet meer en wil absoluut van de boosheid af. De omgeving ziet mij als een lief en sociaal mens. Dat wat ik in de kern helemaal ben. Die boosheid is iets wat ik meedraag vanuit systemen en daar wil ik heel graag vanaf.

 

Dit tweede huwelijk zal het denk ik niet redden helaas, maar ik wil graag mezelf in de spiegel blijven kijken en geen spijt hebben van dingen die niet terug te draaien zijn. Want schelden etc is gewoon niet hoe je hoort te relateren met mensen. Ik blijf van mijn partner houden, maar ik zal het in liefde moeten loslaten.

ik woon in zo'n "prachtwijk" vogelaar wijk ik ga even een stukje wandelen 3.00 snachts ik was vroeg wakker zaterdag morgen ik had het kunnen weten volk op straat natuurlijk dat nog wakker is nou als ik ergens een hekel aan heb is het wel volk wat kwam ik nu tegen volk met een laser pen groen zeer fel laser licht nou op school leerde ik nu zo'n 37 jaar geleden niet in een laser kijken daar kun je blind van worden als je ook een cd apparaat opent met laser staat daar een ikoontje met oog en streep erdoor kijk er niet in wat was het nu nacht wat is het dan donker wat gebeurd er dan met je pupillen die worden groot om meer licht binnen te laten kortom een laser nog gevaarlijker maar hier heb je kut jongeren die het of niet weten of expres doen of gewoon compleet idioot ik vermoed het laatste die gerust snachts met een fors felle laser hij was fel lopen schijnen nou maar zo snel mogelijk mijn hoofd afgewend doe ik sowiso al ik haat mensen daarom ging ik snachts wandelen voor mij sochtends ik was even vergeten dat het weekend was ellende hoe kom ik in gods naam van mensen idioten criminelen en ander getijsem af en hoe kom je van al die automobilisten af ja ik fiets en heb een bloedhekel aan auto's en ander gemotoriseerd verkeer dat me voorbij komt scheuren ja ook wielrenners heb ik een bloedhekel aan haast en spoed zelden goed maar ik zeg haast en spoed nooit goed idioten ik heb de ongelukken zien gebeuren bij hoge snelheid nou die 2 waren hardstikke dood dat kon je raden en ik was ook een keer bijna dood tijdens een interrail vakantie ja ook treinen gaan bikkel hard ik zat op een station rustig met mijn benen over de rand ik werd gewaarschuwd die italiaan had mijn leven gered er kwam een intercitie bikkel hard voorbij die niet op dat station stopte ik was hardstikke dood geweest en trein gladde wielen heel zwaar rijd heel hard remt heel moeizaam ik wou hem geld geven omdat hij mijn leven gered had nam hij niet aan was ook onbetaalbaar ik wilde hem tracteren op een biertje vond ie een beter plan maar ik ben een beetje mensenschuw vooral bij nieuwe mensen dus ik heb hem gevraagd waar een camping was in de buurt nou kan ik er nog wat extra bij vertellen dat ook bijna mijn dood was maar dat is te gevaarlijk om te vertellen dat doe ik maar niet voor eigen veiligheid en ik zou nog meer kunnen vertellen dingen die bijna mijn dood waren maar die ik uit veiligheids overwegingen niet kan vertellen ik vertel ze mijn spv er met zijn geheimhoudings plicht sommige dingen kun je alleen aan iemand vertellen met een geheimhoudings plicht

Mijn ex heeft 4 kinderen uit een vorig huwelijk. Ze gaf vanaf het begin van onze relatie al aan dat ze geen ruimte voor me had, en daarom ben ik tijdens moeilijke tijden de aandacht ergens anders gaan zoeken. Oftewel, vreemdgaan.
Dit hebben we uiteindelijk uitgesproken, maar zij blijft het elke keer weer naar boven halen. Elke keer wanneer het een tijdje goed gaat tussen ons. Het blijft een vicieuze cirkel, en lijkt geen einde aan te komen.
De kinderen vragen vaak naar me, en dat is vaak het moment dat mijn ex mij weer wilt zien. Dat gaat een tijdje goed, tot het moment dat ze alles weer naar boven haalt.

Ik heb nu anderhalf jaar met mijn vriend, hij heeft last van woede uitbarstingen. Dan word ie zo boos dat ie met iets gooit of dat hij iets in elkaar slaat. Het gaat meestal om onzin dat hij helemaal uit zn plaat gaat. Nu bemoeide ik me ermee en zei van doe ff rustig. Toen sloeg die mij, dit voelde heel vervelend. Ben nu beetje bang dat dit vaker gaat gebeuren. Ik weet dat hij sterker is dan mij. ik word er bang van als ie zomaar slaat. Ik weet niet wat ik ertegen kan doen. Moet ik het negeren of juist wel iets zeggen. Ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan iemand een tip ?

Ik ontplof de laatste tijd regelmatig. Mijn man corrigeert mij regelmatig en ik merk dat ik daar steeds minder goed tegen kan. Het is een opeenstapeling van frustratie wat er de laatste tijd voor zorgt dat ik bij ogenschijnlijk kleine dingen al ontplof. Ik heb het gevoel dat hij mij behandeld als zijn kind ipv op gelijk niveau met zichzelf. Alsof alles in het honderd loopt wanneer hij zich er niet mee bemoeit. Of hij zegt met grote zekerheid dat het niet klopt wat ik zeg. Hij zegt dat met zoveel zekerheid dat ik bijna ga twijfelen aan mijzelf. Om soms vervolgens te zeggen dat ik dingen in het midden moeten kunnen laten en dat ik altijd gelijk wil krijgen. Het probleem is vooral, dat krijg ik dus zelden bij hem. Kortom ik ben gefrustreerd en weet niet wat ik moet doen om hem te laten begrijpen hoe ik me voel. Heeft iemand een idee hoe ik dit doe? Bovenstaande heb ik al eens letterlijk aan hem verteld maar komt niet over.

Het vergif van de rivaliteit, de boosheid overwonnen

Rivaliteit is zo oud als de mensheid; dat erkende de schrijver van het bijbelverhaal over Kain en Abel al.

Natuurlijk is het een heel menselijk trekje: we willen allemaal geliefd zijn, belangrijk, bijzonder, iemands aandacht waard en nog liever: de beste, uniek, de overslaanbare nummer 1.

Als je er goed over aandenkt, moet het wel te maken hebben met de drang tot overleven en the survival of the fittest: jij of ik, erop of eronder, leven of dood.

Omdat het zo zit ingebakken in ons dna, is het niet goed uit te bannen. Maar wat kan het hinderlijk zijn. Kijk naar Trump, die geen gelegenheid laat liggen om zichzelf op te hemelen en zijn daden, opvattingen en vrienden (heeft hij die?) ’de beste’ te noemen ‘geweldig’, ‘strong’, ‘first’. En gek genoeg werkt het: door deze borstklopperij en door een winnaarsmentaliteit te tonen, lopen velen achter hem aan. Zoals ziekere, oudere en zwakkere dieren ook graag achter de sterkere, meer daadkrachtige dieren aanlopen. In een kudde. Soms worden woorden dus werkelijkheid, gewoon door erin te geloven en er anderen in te laten geloven.

Ook de vrees voor een al te grote toestroom van immigranten hangt deels samen met rivaliteit … De nieuwkomers zijn onze concurrenten omdat ze woningen, banen, uitkeringen en vrouwen inpikken, waar wij het alleenrecht op dachten te hebben.

Om allerlei zaken kun je jaloers zijn op een ander: bezit, schoonheid, macht, succes. En rivaliteit speelt overal: tussen buren, wijken, steden, regio’s, religies, tussen voetbalclubs, tussen én binnen bedrijven, tussen families en in het gezin.

Jaloezie tussen gezinsleden zou door de juiste opvoeding geminimaliseerd moeten worden, maar … soms trekt een ouder partij, omdat hij zich meer identificeert met het ene kind dan met het andere. Vervelend, maar waar.

Als tiener en jonge volwassene ondervond ik de jaloezie van een oudere zus: ik kreeg meer aandacht van jongens dan zij. Ik had waarschijnlijk net wat betere genen, onverdiend en zeker niet mijn verdienste, maar ja …. En toen er een prins op het witte paard op haar toneel verscheen, ging zij zich als een onredelijke malloot jegens mij gedragen. Ik kende die prins namelijk ook: hij zat in mijn vriendennetwerk. Sterker nog: zij kende hem via mij. En ...hij had ook aandacht voor mij. Tja, kan gebeuren. Ik moest van haar haar afgedankte schoenen overkopen, ook al was het niet mijn maat of smaak. Ik mocht mijn hond niet meenemen in mijn partners auto als wij haar een lift gaven en zij haar hond ook wilde meenemen. Die twee gromden namelijk tegen elkaar. Tja: ook twee vrouwtjes, inderdaad.

Om kort te gaan: toen ik genoeg kreeg van de idioterie en onderdrukking van zuslief, bedankte ik voor de eer haar dienstmaagd te zijn, haar onbetaalde hondenoppas, boodschappenmeid, invaller voor allerlei baantjes waar zij even geen tijd voor had. Ik keerde me van haar af. Toen was ze beledigd en wilde me niet meer groeten in de stad waar we twee straten van elkaar vandaan woonden. En om het nog complexer te maken: We hadden partners die broers waren. Ook dat nog! Ze kwam niet meer naar familiefeesten aan de schoonfamiliekant (want daar zou ik dan aanwezig kunnen zijn). Ook liet ze verstek gaan toen schoonmoeder nog maar een levensverwachting van 1 jaar had wegens leverkanker en ze toch in heel kleine kring haar 50e trouwdag wilde vieren. Zus kondigde aan dat ze niet kwam, ondanks bemiddelingspogingen van diverse familieleden, om deze laatste wens te respecteren van een stervende vrouw. Ze kwam niet en verbood het ook haar kinderen (allemaal onder de 10) . Oma was gebroken.

Wel ging ze nog naar haar eigen ouders, waarvan moeder haar kwaadsprekerij over mij geloofde en partij koos voor haar (immers veel overeenkomsten: allebei oudste in hun gezin, veel fysieke gelijkenissen. Mijn fysieke gelijkenissen had ik van vaderskant en die familieleden kon ze niet luchten of zien; die haat hevelde ze over op mij).

En zo werd ik behandeld als tweederangs familielid; had ik een afspraak bij mijn ouders, dan werd die soms 1 dag tevoren gecanceld, zonder reden. Ik heb zelf ontdekt dat het was omdat mijn zus dan wilde langskomen en die had voorrang. Natuurlijk. Toen ik 12 jaar was weggebleven bij mijn moeder – omdat ik de afwijzing en oneerlijkheid niet kon hanteren, vroeg mijn 9-jarige zoon of hij naar die oma mocht. Ik wilde dat faciliteren om hem niet te besmeuren met mijn eigen gevoelens van boosheid en teleurstelling. Echter: ook die afspraak werd gecanceld, met een briefkaartje met een zakelijke tekst ‘Door omstandigheden kan de afspraak niet doorgaan.’ Toen was ik wel echt boos. De reden bleek later: mijn zus had het verboden.

Toen mijn moeder jaren later oud en eenzaam was, belde ze me regelmatig, maar ik mocht dat niet tegen mijn zus zeggen, want …’ ik wist toch hoe ze was.’ …

Arme moeder. Ze zat onder de plak en heeft zich laten koeioneren door een dochter die haar de wet voorschreef en die haar jongere zus het licht in de ogen niet gunde. En arme ik… dat ik zulke familieleden heb. Ik heb me er jaren voor geschaamd en heb het aan vrijwel niemand verteld. Te genant.

Bijna iedere keer als er stressvolle perioden zijn of onverwachte dingen gebeuren, met name in de ochtend, dan drijft mijn vriendin me tot waanzin. In ruzies wordt ze grenzeloos gemeen, ze geeft me geen ruimte meer om te ademen of te denken. Ik ken dit helemaal niet, zo'n omgang naar elkaar heb ik nog nooit meegemaakt. Ze maakt mij dan wel zo ongelofelijk boos dat ik haar of wat er ook maar in handbereik is helemaal naar de gedver wil stompen.

Ze komt zelf uit een narcistische relatie van 15 jaar, vol minachting en geestelijke mishandeling. Het lijkt soms net alsof ze wil dat onze relatie ook zo gaat worden. Op een of andere manier lukt het haar om me telkens tot het uiterste te drijven. Ik herken mezelf zo helemaal niet, kan het niet bevatten allemaal.

Vind het zo niet meer leuk over straat te lopen met mijn hond. Vroeger was het leuk maar ga tegenwoordig met tegenzin met me hond uit. Dat vind ik gewoon zo jammer. Elke keer alert zijn dat er niks kan gebeuren. Extra andere routes lopen dat ik die mensen maar niet tegen kom..Of mensen sturen loslopende honden op je af en als je er wat van zegt zijn ze meteen op hun tenen getrapt. Elke keer kom ik zo vervelend kind of haar moeder tegen en beginnen ze zo dom te lachen als ze de hond op me afsturen. Paar maanden terug zei ik er wat van maar dan betrekken ze andere buurtgenoten erbij, waardoor het nog moeilijker word. Vroeger was de band veel leuker met de buurt. Dus zwijg ze nu maar dood maar helaas blijven ze klieren. Verschillende dingen al geprobeerd… soms wil ik gwn verhuizen dat hopelijk ergens anders beter is. Maar waarom zou ik weg moeten lopen dan geef ik hun toch net hun overwinning… Heb beetje advies nodig hou zouden jullie hiermee omgaan dat ik weer met plezier me hond uit kan laten?

Ik haat ook meer en meer mensen. Hoe meer je doet hoe meer ze van je profiteren. Ik was vroeger heel sociaal. Te sociaal. Nu dat ik asocialen ben kom ik minder mensen tegen. Hoe minder mensen ik ken. Hoe minder problemen. Leve het asociale

De laatste tijd voel ik alleen nog boosheid en zelfs haat. Misschien komt dit omdat ik conflicten altijd uit de weg ben gegaan en nu breekt het me echt op. Ik hou absoluut niet van meningsverschillen en ruzies.....Maar nu heb ik er genoeg van ...

Ik ben boos op mijn man en kinderen. Ik heb al veel gesprekken met hen gehad over taakverdeling en wat zelfstandiger werken (voor school, Ed) Maar het levert niks op. Ik geef dan nog ik-boodschappen, probeer uit te leggen hoe ik er mij bij voel ..mar nee alles blijft op mij terecht komen ..hulp bij het studeren, de was en de plas, opruimen, alle afspraken onthouden, ik heb soms zo'n zin om mijn boeltje te pakken en te vertrekken, ik ben op ...en moe ..en geen zin meer om dingen te vragen of uit te leggen ...

Ik heb altijd geleerd dat ik niet boos mocht zijn. Ik had altijd geleerd dat het mijn eigen schuld was en dat ik niet het recht had om boos te zijn. Hierdoor had ik veel opgekropte boosheid in mijzelf.

Door hier met mijn psycholoog aan de slag te gaan heb ik hier veel over geleerd. Het belangrijkste voor mij was om te leren dat mijn boosheid iets over mijn eigen grens zegt. Door dit te mogen voelen en ook kenbaar te mogen maken aan de ander, leert de ander dus iets over mij. Over wat ik niet fijn vindt.

Hierdoor merk ik in mijn eigen leven dat ik mijn relaties om mij heen juist heb weten te versterken. Heel nuttig om hier meer over te weten en mijn denkfouten eruit te halen.

Een aantal verhalen zijn heel herkenbaar. Bij mij mochten van jongs af aan al mijn emoties er eigenlijk niet zijn. Want ik deed er niet toe. Ik leer nu steeds beter te voelen en daardoor ook mijn emoties te onderscheiden en onder woorden te brengen. Waar ik nog moeilijk vindt/veel moeite mee heb is boos zijn. het uiten en het plaatsen ervan. ik houd niet van ruzie enof enige vorm van conflict. Mijn vriend van 1.5 jaar gaat op heel veel aspecten vanzelf behalve met communicatie en grensoverschrijdend gedrag gebrek aan pricacy en cliamend, jarloers zelfs. ik maak hier door stappen, want ik kan tegen hem wel schreeuwen en de telefoon ophangen als ik boos word. Wat ook vaak gebeurt is dat moet huilen, terwijl ik zoiets heb van maar ik ben pist off en ik moet huilen waarom? en dat is al heel wat. maar het mag er zijn, al houdt ik niet van conflicten/ruzie. en heb ik geleerd me altijd aan te passen aan anderen en ging mezelf daaraan voor bij. nog tips?

Normaal gesproken kan ik veel hebben alleen als ik een beetje stress ervaar, door wat dan ook, kan dit ineens omslaan in boosheid en woede aanvallen. Dit is op dit moment zo erg dat ik bang ben om iemand iets aan te doen, dat ik me zelf niet in de hand heb.

Ik voel me altijd erg slecht erna, schuldig maar vooral onmacht en schaamte.

Als kind had ik altijd weinig geduld maar nu lijkt het te escaleren. Ik heb nu echt hulp nodig om te zien, om te merken hoe ik me zelf in de hand kan houden in stress situaties maar vooral hoe ik hier op een positieve manier hier mee om kan gaan zonder dat er iemand iets aangedaan of gekwetst wordt.

Ik ben een vrouw van 40+ en durf nog steeds niet mijn boosheid te laten zien. Doordat mijn moeder boosheid beschouwde als een negatief gevoel, moest ik het altijd binnen houden. Ik merk nu dat ik er last van begin te krijgen omdat boosheid nu eenmaal bij het leven hoort.

Heeft iemand ook iets dergelijks meegemaakt?

Wanneer ik veel drukte in mijn leven ervaar, heb ik een kort lontje.
Ik ben snel geïrriteerd en boos. Dikwijls gaat het om onbenulligheden waar ik, als ik goed in mijn vel zit, minder last van heb. Ik voel me sneller gekwetst.

Al mijn aandacht gaat uit naar de situatie waar ik zo boos op ben, ik verlies mezelf totaal. Ik blijf hangen in dat gevoel, dat zorgt ervoor dat mij zowel mentaal als fysiek beroerd voel.

Bij mindfulness heb ik geleerd dat je bij boosheid juist je aandacht moeten richten op jezelf, en op je eigen boosheid (in plaats van op de situatie of persoon die je zo boos maakte) Je gaat dan zien wat er werkelijk speelt, dat geeft verlichting.

Je kunt dan bijvoorbeeld beseffen dat gekwetst worden pijn doet en dat je boosheid hieruit voortkomt. Door aandacht te schenken aan je boosheid, merk je dat deze minder wordt. Het heeft aandacht en tijd nodig.

Vroeger had ik last van woede aanvallen. Ik zag dingen gebeuren die ik niet eerlijk vond en ging dan echt uit mijn plaat.

In therapie heb ik geleerd om mij minder te focussen op anderen maar meer op mijzelf. Als ik iets zie waar ik boos van wordt wat de ander doet, denk ik na over wat ik dus anders zou doen en waarom. Hierdoor heb ik mezelf meer leren kennen.

Ik voel me niet meer machteloos omdat ik geen grip heb op de ander maar heb grip op mezelf en snap mezelf nu beter. Nu begrijp ik mijzelf beter door anders te kijken naar mijn boosheid.

Eigenlijk schaam ik me er voor maar soms word ik zo vreselijk boos dat ik ontplof. Het is net alsof het me overvalt en ik er in mee moet gaan.

Ik reageer door te schreeuwen en mijn lijf voelt strakgespannen, mijn armen willen slaan of stompen en mijn benen willen stampen of ergens tegenaan schoppen. Mijn man en kinderen schrikken zich rot en zijn er de dupe van. Daarom heb ik hulp gezocht.

Gelukkig maar. In de gesprekken die we tot nu toe gevoerd hebben, ben ik me bewust geworden van het feit dat ik mijn grenzen onvoldoende aangeef waardoor ik onbewust anderen veel ruimte geef en mezelf steeds verder vastdraai en inperk.

Ik zeg altijd dat ik het anderen naar de zin wil maken en daardoor maar meega in wat anderen willen. Ik begrijp nu beter dat ik dat eigenlijk doe omdat ik bang ben dat anderen me zullen afwijzen of veroordelen als ik dat niet doe. Eigenlijk ben ik vooral vermijdend bezig.

Dat meegaan met anderen heeft als resultaat dat ik mijn eigen ruimte steeds kleiner maak. En omdat ik eigenlijk best weet dat dit meegaan niet is wat ik zelf wil en vaak ook niet eerlijk vind, barst af en toe de bom.

Ik leer nu beter bij mezelf te blijven en te onderzoeken wat er in me leeft. En vervolgens te onderzoeken wat ik nu eigenlijk van anderen verwacht en of dat wel realistisch is. Behoorlijk confronterend maar wel de moeite waard.

Mijn man en kinderen zijn er blij mee. Ik voel me stap voor stap krachtiger worden. Bovendien ervaar ik dat anderen nog steeds van me houden, ook als ik aangeef iets anders te willen of even niet beschikbaar ben.

Daarom schrijf ik het hier op, zodat anderen wellicht ook hulp durven te gaan zoeken. Het kan echt anders, jij kan echt anders! Leven is iets anders dan vermijden en confrontaties uit de weg gaan.

Betere voeding en therapie heeft geholpen bij minder boos zijn
Vroeger had ik heel veel last van regelmatig vaak boos worden. Mijn omgeving had vaak veel te verduren van mijn boze buien.

Wat mij geholpen heeft is een combinatie van het juiste eten in combinatie met therapie. Inmiddels kan ik mijn verdriet leren herkennen en hiermee omgaan. Dat maakt dat ik veel minder boos wordt op andere mensen.

Toen mijn man na 28 jaar wilde scheiden, was ik ontzettend boos, echt woedend. Het was zo plotseling, ik had naar mijn idee geen kans gekregen om aan de relatie te werken. Naar mijn omgeving toe kon ik niet meer vriendelijk zijn en ik katte iedereen af, zo slecht zat ik in mijn vel.

Toen ik uiteindelijk naar een psycholoog ging om dit te verwerken, merkte mijn psycholoog op dat ik ook zo bozig tegen haar deed. Toch heb ik daar mijn verhaal kunnen doen en de hevigheid van mijn gevoelens zijn verminderd.

Vroeger heb ik van mijn ouders weinig aandacht gekregen. Omdat mijn partner nogal afstandelijk is en soms niet op mij reageert, maakt me dat zo woedend, dat ik hem soms sla of achterna ren om te schreeuwen.

Daarom ben ik naar een psycholoog te gaan om hieraan te werken. Die woedebuien heb ik niet meer, alhoewel de relatie nog niet helemaal ik zoals ik het wil, zijn de hevigste ruzies verminderd.

Mijn man en ik hebben vaak ruzie. Hij wordt dan boos op mij en gaat schelden, ik raak geïrriteerd en maak vervelende opmerkingen, zo gaat de ruzie alleen maar erger worden.

Ik heb me voorgenomen dit niet meer te willen, maar hoe? Wat me wel helpt is lik op stuk geven, niet boos terug doen of vervelende opmerkingen maken, maar zeggen wat ik ervan vind, dat lucht op en het lijkt dat de ruzie dan ook sneller voorbij is.

Het is niet zozeer ik die vaak boos is, maar veel meer mijn partner. Ik heb daar veel moeite mee. Hij kan zomaar ineens uit het niets heel boos reageren over iets heel stoms zoals de wind die waait.

Ik schrik daar steeds van. Wil dan hem gerust stellen. Maar dat maakt hem bozer. Ik loop nu maar even weg. Op die manier heb ik er in ieder geval geen last van. Dat vind ik wel moeilijk.

Het lijkt alsof ik hem dan in de steek laat, terwijl hij het klaarblijkelijk moeilijk heeft. Maar hij zegt juist dat het voor hem wel prettig is. Dan kan hij vrij uit brommen en heeft hij even ruimte. Dus zo lossen we het maar op. ...

Mijn vrouw gaf laatst aan dat het nu echt klaar was. Al jaren ben ik bij tijden niet zo vriendelijk tegen haar. Als ik boos ben, kan ik heel onredelijk zijn, haar afsnauwen en beledigen.

Ik snap ook wel dat het zo niet verder kan, maar ik weet niet goed hoe het te veranderen. Vaak begrijp ik niet goed waarom ik doe wat ik doe. Dan wordt ik zo onredelijk boos, kan ik zo woedend om niets worden.

Vaak zijn het steeds dezelfde dingen, dat ik me ergens aan irriteer, iets kleins en dan ontploft het bij mij van binnen. Ik denk dat het goed is om er hulp voor te zoeken. Ik ben bang dat het anders mijn relatie gaat kosten.

Ik ben Tommie en ik ben negen jaar oud. Ik werd heel snel boos en toen vonden mijn ouders dat ik naar een kindertherapeut moest. Ik wilde ook wel want ik wil helemaal niet boos voelen. Gelukkig was het daar erg leuk en Grace begreep mij gelijk. Ik kon de baas over mijn boosheid worden, hoera!

We hebben uitgezocht hoe het kwam dat ik zo snel boos werd. Dit deden we door te spelen, praten en ik mocht dat doen wat ik zelf wilde. Ik heb geleerd dat ik ook hele goede dingen kan en dat ik de boosheid kan omzetten om daar iets goeds mee te doen.

Er is namelijk een keer gezegd in groep 4 dat ik een hele stomme trui aan had. Ik had deze trui gekregen van mijn oma die een week later dood ging. Dus die trui is erg belangrijk voor mij. Toen ik dat wist dat ik daarom nog steeds zo snel boos werd was dat heel fijn voor mij.

Ik heb ook geleerd wat ik nu kan zeggen als iemand mij 'pest". " jij hebt een stomme trui aan", als ze dat roepen zeg ik nu: oh ja dat vind jij! Ik vind hem mooi en dan draai ik mij om en loop ik weg!"
Ik heb dit nu al twee keer gedaan en dat helpt erg goed!

De trui doe ik wel minder vaak aan want hij is eigenlijk alleen maar mooi omdat ik deze van mijn oma heb gekregen. Hij heeft nu wel een eren plaatsje in mijn kamer.