Ik krijg een appje van mijn zus. “Zullen we volgende week afspreken? De kids willen je graag weer zien.” Gelijk draait mijn maag om. Gemengd met enthousiasme en blijdschap, maar ook met paniek, misselijkheid,
stress en spanning, want ik weet wat er daarna volgt:
“Dan kom je in de middag deze kant op, blijf je lekker bij ons eten en ga je in de avond weer naar huis”.
Gelijk een brok in mijn keel, knoop in m’n maag, zweet op mijn voorhoofd en begin van binnen te gloeien van spanning.
“Gezellig!” reageer ik enthousiast, “fuck” denk ik van binnen. Ik wil heel graag weer mijn zus, zwager, neefje en nichtje zien, maar de enthousiasme smelt net zo snel weg als een gasbrander op een ijsblokje en maakt plaats voor
stress en misselijkheid wanneer ik me bedenk dat ik uiteindelijk aan tafel zit met ze, en moet gaan eten onder toezicht.
“Niet druk om maken” houd ik mezelf voor. “Gewoon rustig eten en rustig blijven, dan gaat het hopelijk wel goed.” Ik probeer de spanning in mijn maag te negeren. Als ik erop ga letten wordt het alleen maar erger en krijg ik helemaal geen hap meer door mijn keel.
Ik zie op tegen etenstijd, ik geniet er niet van zoals je ervan behoort te genieten. Mijn gevoel over eten is te vergelijken met een ontevreden baan waar je op vrijdag vlak na werk er al tegenop kijkt om maandag te moeten beginnen. Mijn buik verkrampt van spanning bij de gedachten van eten, met name in bijzijn van anderen die betekenis hebben in mijn leven. Op die momenten stroomt mijn hoofd vol met gedachtes met meningen van anderen: “wat/waarom eet hij zo weinig/langzaam?”, “waarom eet hij niet door?”, “heeft ie het warm ofzo?”, “vind hij mijn eten niet lekker?”.
In mijn eentje kan ik er prima mee omgaan. Vaak laat ik het eten staan. Soms eet ik daarna, gedurende 1-3 uur het langzaam, beetje bij beetje weg, maar in bijzijn van anderen voel me dan onwijs bekeken en in de gaten gehouden, waardoor de stress, spanning en misselijkheid alleen maar erger worden en een sneeuwbaleffect wordt. Door de misselijkheid krijg ik helemaal niks meer door m’n keel, waardoor het helemaal opvalt hoe weinig ik eet, waardoor ik in
paniek schiet. Dit is mij 2 keer overkomen, waardoor ik nu situaties waarin ik samen met anderen aan tafel zit/ga eten, neig te vermijden.
Ik eet erg weinig, te weinig om eerlijk te zijn. Ik kan het eigenlijk alleen omschrijven als een verstopping in mijn maag. Wanneer ik eet gaat het de eerste hap goed, bij de tweede begin ik al vol te raken en begint het zweet uit te breken, en met de 3de hap voel ik me alsof mijn maag op ontploffen staat, alsof ik 3-4 of 5 volle borden weg heb zitten werken.
Ik begin steeds langzamer te eten, te spelen met mijn eten (onnodig roeren, scheppen, snijden), smoesjes te bedenken om (even) van tafel af te gaan door iets te drinken te pakken, doen alsof ik naar de WC moet (ik braak niet) om tijd te rekken. Dit gaat een aantal keren goed, maar uiteindelijk weet ik dat het op begint te vallen waardoor de spanning in mijn maag gelijk verergert.
Het vreemde is, ik heb geen wens om af te vallen, heb ook geen afgunst of wens om hoe ik eruit zie, of reden om mezelf te verhongeren. De laatste keer dat ik mijn weegschaal heb gebruikt was (maanden geleden) om mijn hond te wegen. Sterker nog, mijn weegschaal heeft onderhand meer stof verzameld dan het meest vergeten plekje achter mijn bank. Mijn eigen gewicht zal ergens tussen de 75-85kg zijn, maar wat het exact is weet ik niet, en boeit mij ook niet.
Om een aanloop en duidelijkheid te geven aan mijn situatie zal ik verder terug moeten gaan.
Bijna 10 jaar geleden kreeg ik een relatie. Zij woonde in Amerika waardoor ik uiteindelijk daarnaartoe ben verhuisd.
Zij was gek op eten, kon goed koken, en om het eten nog lekkerder te laten smaken gingen we voor het eten eerst een beetje wiet te roken en daarna tijdens de munchies te gaan eten. De smaakexplosie was waar we het om deden.
Fast forward. De relatie ging uit, dus ik ben terug gegaan naar Nederland, ging op kamers wonen met huisgenoten waar we met elkaar hadden afgesproken om om de dag te gaan koken voor iedereen.
Door de stress en spanning tijdens het einde van, en na de relatie, de verhuizing, de administratieve re-integratie in de Nederlandse maatschappij werd eten voor mij een verplichting waar ik de grootste moeite mee kreeg. Tijdens
stress en spanning krijg ik geen enkele hap door mijn keel. Dit heeft ertoe geleidt dat ik soms in 3 dagen lang niet meer had gegeten dan 2-4 sneetjes brood.
Omdat ik op mezelf op kamers woonde was er niemand die dat zag, of daar op of aanmerkingen over maakte. De mening van mijn huisgenoten kon mij weinig schelen.
Het gevolg hiervan is dat ik uiteindelijk steeds minder ben gaan eten. Onbewust en onbedoeld. Ik verloor simpelweg volledig mijn eetlust en ik geef te weinig om mezelf om er iets aan te doen.
Uiteindelijk kreeg ik een zacht stemmetje in mijn hoofd die zei dat ik iets moest doen. Ik had
liefdesverdriet, een gestorven en ontbonden eetlust, een knorrende maag, en misselijkheid wanneer ik aan eten dacht.
Tegen beter weten in, maar wegens gebrek aan alternatief ben ik opnieuw wiet gaan roken als oplossing voor meerdere problemen. Ik wilde mezelf verdoven, terugtrekken, verdwijnen. Daarnaast MOEST ik iets eten, niet omdat ik honger had, maar mijn omdat lichaam begon te klagen. Ik begon duizelig en zwak te worden met alles wat ik deed. Had geen puf, zin of energie om ook maar iets te ondernemen, en zonder afleiding gaan mijn gedachten malen en ben ik in staat mijzelf een
paniekaanval te bezorgen.
Wiet was de vliegenmepper. Ik kon erdoor ontsnappen en ontspannen, ik kreeg munchies waardoor ik iets kon eten zonder misselijk te worden, mijn kop maalde niet meer eindeloos door met negatieve en destructieve gedachten en tijd vloog voorbij dus ik verveelde me niet. Prima oplossing… toch?
Het probleem is dat ik door de muchies ging bingen. Gedurende de hele dag kreeg ik geen hap door mijn keel, totdat ik stoned kon worden. Ik stond op, ging naar werk, deed mijn ding, kwam thuis, werd stoned, vrat mezelf vol en ging naar bed.
De volgende dag werd ik vaak wakker met last van mijn maag voor het eerste half uur (joh…). Ik kan geen reden geven waarom, waarschijnlijk onachtzaamheid, maar ik zag geen noodzaak om een alternatief te zoeken.
Nu ben ik jaren verder,
liefdesverdriet achter de rug, maar tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds de grootste moeite met eten. Nog steeds heb ik een dagelijks gevecht door een totaal gebrek aan eetlust.
Dagelijks forceer ik mezelf om iets te eten, maar dit is een strijd die ik vaak
verlies en ik kan er moeilijk vat of grip op krijgen. Sinds een aantal jaren krijg ik ook geen hongerpijn meer. Ik voel/hoor mijn maag knorren, maar ik voel geen honger meer ookal heb ik de hele dag niks gegeten. Het enige waar ik last van krijg is overmatig boeren, alsof mijn lichaam me probeert te vertellen “gast, er zit niks anders dan lucht in je maag. Eet wat”, maar de last is niet dusdanig en het stoort me niet, dus ik doe er niks aan.
Ik kan het gaan verbloemen, mooier proberen te maken dan dat het is, maar zoals ze in het Engels zeggen “a polished turd is stil a turd”. Onderaan de streep ben ik nu verslaafd geworden aan wiet om symptomen van een
eetstoornis te maskeren, maar ik ontbreek de kennis, motivatie en energie om het aan te vechten.
Op mijn 8ste zijn mijn ouders geëmigreerd uit Nederland. Om het verhaal niet te lang te maken; ik heb nooit mijn plek kunnen vinden en ben uiteindelijk ook weer terug gegaan naar Nederland. Op school werd ik regelmatig gepest en voelde me daardoor het buitenbeetje, de buitenlander, geen onderdeel van de klas.
Hierdoor heb ik verschillende dingen geleerd zoals mezelf in mijn eentje vermaken, en een afweermechanisme voor wanneer ik werd gepest of in een situatie zit waar ik niet in wil zitten: “gewoon erom lachen en erin meegaan, dan geven ze vanzelf op”.
Vrienden maken vind ik ook erg moeilijk. Voorstellen dat iemand vrienden wil zijn met mij is iets wat ik maar moeilijk in kan geloven. Wat heb ik nou om bij te dragen aan een vriendschap?
Vrienden hier in Nederland… heb ik niet. Ik trek me vaak terug in mijn huis. De keren dat ik uitgenodigd werd om ergens naartoe te gaan werd ik, naarmate ik de geplande dag naderde, steeds onrustiger en begon ik uitwegen te zoeken om eronderuit te komen. Plotseling had ik andere plannen, voelde me niet lekker, of was het “straal vergeten”.
Socializen vind ik extreem vermoeiend. Onder de mensen zijn word ik snel zat en zoek al heel snel weer mijn rust in isolement.
Waar ik nog het meeste mee zit is het feit dat ik weet dat ik een probleem heb en er iets aan moet doen, want oud worden op deze manier kan niet. Vroeg of laat ga ik hieraan onderdoor en ga je dood… … … “heb ik daar echt wat op tegen?” zegt het stemmetje in mijn hoofd. Heel egoïstisch haal ik mijn schouders op en beantwoord mezelf met “neu”, gevolgd door “…. maar wat gebeurt er dan met mijn hond? Wat doet dat met mijn zus en ouders?”
Laat ik duidelijk zijn, ik ben niet suïcidaal. Ik heb geen doodswens of reden om uit het leven te stappen, maar ik heb ook moeite met een goeie reden te vinden om voor te leven.
De verbeelding dat ik morgen een ongeluk kan krijgen, onder een bus kan komen te liggen en misschien daardoor het loodje leg klinkt, op een extreem egoïstische wijze, vredig.
Twee van mijn grootste valkuilen is dat ik het erg moeilijk vind om naar hulp te vragen, en dat ik erg goed ben in een lachend masker voor te houden. Spijtig genoeg zelfs voor mijn familie. Wanneer erom wordt gevraagd gaat het altijd goed, maar goed gaat het eigenlijk nooit. “Zijn gangetje” dekt de lading op een manier, wazig genoeg zodat er niet verder op door wordt gevraagd.
Kort geleden heb ik de documentaire “Eetstoornissen, maskers af” gezien op videoland en ik schrok me dood hoe herkenbaar delen van hun verhalen waren. Ik weeg mijn eten niet af, ik braak niet, ik compenseer het niet op andere manieren. Ik weet ook niet wat voor
eetstoornis ik heb, maar ik ben nu wel met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik er zelf een heb en iets mee moet.
Een of twee jaar nadat ik terug kwam in Nederland ben ik langs een huisarts geweest voor mijn complete gebrek aan eetlust. Hierin ben ik zelf zo stom geweest om eerlijk te zijn over mijn wiet gebruik en de reden waarom, waarna mijn huisarts zich direct erg afkeurend begon te gedragen en ik niet meer het gevoel kreeg dat er naar mij werd geluisterd.
Ik werd nagenoeg direct doorverwezen naar een diëtiste met een briefje van de huisarts waarop schaamteloos werd aangekondigd dat ik aan de wiet zat.
Misschien is het heel hypocriet, maar hierdoor sloeg ik dicht. Ik heb een goeie reden, en een flinke aanloop nodig om naar hulp te vragen. Wanneer er dan zo afkeurend werd gereageerd op mijn kreet, en daarna ook nog de keuze wordt afgepakt om zelf over mijn wietgebruik te beginnen, sloeg ik zo ver dicht dat ik uiteindelijk een kluizenaar werd met een
eetstoornis.
Om eerlijk te zijn weet ik ook niet precies wat ik hiervan (mijn verhaal op deze website) moet verwachten. Dit bedoel ik niet verkeerd of afkrakend, wat ik ermee bedoel is dat ik zelf niet weet of ik hier alleen mijn hart wil luchten, of dat ik hier advies of een oplossing uit hoop te ontvangen.
Er is iets mis met me. Erover praten met een bekende vind ik te stressvol, het er niet over hebben stopt het probleem alleen maar in een doofpot en wordt alleen maar groter, dus er moet íets gebeuren, maar waar moet ik beginnen?
M
> 2 jaar geleden
