Midlife crisis - forum lotgenoten

Klink zo herkenbaar allemaal wat je schrijft.., het is echt niet te vatten.

Sterkte Maartje!

Zeker herkenbaar Maartje. Soms is dat ook zeker zo maar vaak ook niet. Iemand in Midlife is zo met zichzelf bezig. Volgens mij duurt dat een hele tijd. Daar ben je te leuk voor. Probeer met je Leven verder te gaan. Misschien dat hij dan uiteindelijk inziet wat hij weggooit en hopelijk is het dan niet te laat.

Heel herkenbaar… droom er ook van … dat hij terug aan de deur staat met excuses en zegt dat hij ziek is… ik ben ondertussen al ruim 1,5 jaar gescheiden en nog steeds ben ik niet over de vernedering.. de arrogantie waarmee hij zijn (nieuw) leven heeft verdergezet was enorm pijnlijk, te mee omdat hij dat deed met mijn beste vriendin, die in dezelfde periode ook gescheiden is. Nooit heeft hij toegegeven dat er meer was tussen hen en ondertussen is er ook al een nieuwe soulmate de revue gepasseerd eveneens zonder succes… denken we ( de kinderen en ik) hij gaat al ruim een half jaar om de twee weken naar een psycholoog, de band met de kinderen is allesbehalve, op het werk heeft hij problemen, maar niets doet hem inzien wat hij aangericht heeft, geen inkeer, geen spijt… wanneer houdt dit op? Wij waren 24 jaar samen … een mlc is te erg voor woorden en je staat machteloos. Ik weet wat de trigger was ( overlijden van zijn moeder), maar je weet niet wat hem kan triggeren om tot inkeer te komen..

Hoi Anoniem,

Wat een heftig verhaal. Het klinkt zeker als een mlc, en lingerie willen dragen is een duidelijk trauma van vroeger. Hij heeft vroeger niet zichzelf mogen zijn en dat komt er nu dus uit in extreme vorm, en het controlegedrag klink ook of hij een slechte jeugd heeft gehad, HEEL streng opgevoed misschien?

Het enige wat we nu kunnen doen is aan onszelf gaan werken inderdaad, ze hebben ons zelfrespect, eigenwaarden en zelfliefde zo de grond in gestampt.

Veel achterblijvers hebben moeite om los te laten, vooral ook denk ik omdat je de oude lieve partner soms ook terugziet. Ik heb zelf een valse verzoening gehad en weet ook nu zeker dat mijn oude lieve partner ergens er nog in zit, ook al begin ik nu ook weleens te denken of dit niet misschien dit de ware aard is. Het lijkt wel een film die steeds weer opnieuw wordt afgespeeld.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde.
En net als voor mezelf hoop ik dat elke mlcer ooit inzicht gaat krijgen en ziet wat hij heeft weggegooid, en ziet dat het probleem bij hen ligt.

liefs

P999999

Wat raak Maartje! Inderdaad was de jeugd streng en er zit nog die lieve man in en het is beter nu verstand te gebruiken en niet te hopen dat hij ooit gaat inzien dat hij een "fout" heeft gemaakt. Ik kijk erg uit naar een nieuw leven ondanks dat ik nog in de rouw zit. Dubbel....

Hoi Macro,

Ook hier weer een heftig verhaal lees ik.

Vooral deze tekst is zo herkenbaar:

Lieve schat;
Ik laat je los
Val vrij
En vind je weg.,(terug naar mij..;-).

Ook ik haal veel steun het forum en herkenning is vaak heel fijn.
Voordat ik de forums had ontdek dacht ik echt dat ik degene was die gek werdt.

Na een voorval van gisteren heb ik nu minimaal contact, ben zeer kort af en hij hoeft mij geen gunst meer te vragen (even).

Heel veel sterkte vooral je nu nog even samen onder een dak woont.

Liefs

@ Maartje; Marco, Macro noem je me..;-) maar dat is niet m’n eigen naam hoor! Het is de naam van de “geheime” chat/ lover van m’n vrouw..
Foei!., was ik nu ook al aan ‘t liegen.? MLC is hopelijk toch niet besmettelijk?! Haha.. ja., misschien moeten we er maar eens goed om lachen:-)
Hou je taai Maartje.!;-)

Sterkte Marc het zal nog wel met de nodige hobbels gepaard gaan. Hopelijk kun je het straks een beetje loslaten. Ik vond het een lastig proces en af en toe nog steeds...

Wat een verdrietig verhaal! Machteloos sta je en alle emoties worden alle kanten opgeslingerd!

Ik heb niet direct tips want het is gewoon een oneerlijke toestand en je weet misschien ook dat jouw partner in de knoei zit, maar je kan toch ook niet eindeloos wachten?

Ik zit er midden in en ik laat maar toe dat het verdriet er zeker mag zijn. Maar ik wil niks liever dan ook weer happy zijn! Doe heus mijn dingen wel, maar ik hoop dat die sluier ooit weggaat.

Jij lijkt wel meer vastberaden in je besluit en ik denk dat dat goed is. Dan is doorpakken denk ik een goede stap en dan hoop ik dat je toch steeds vooruit gaat (soms even een stap terug maar over de hele linie vooruit)!


Sterkte!

Bedankt voor je reactie! Ik heb het gevoel dat mijn toekomst (en ook die van de kinderen) uiteindelijk veel gelukkiger gaat zijn dan de afgelopen twee jaar waren, en dat houdt me wel op de been. Maar op sommige dagen ben ik het verdriet niet de baas en voelt het als rouw, om het verlies van iets dat ooit was maar toch ineens weg is gerukt. Zeker als mijn ex-man (formeel nog niet mijn ex-man, maar emotioneel al wel) een ‘goede’ dag heeft en ik weer in zijn ogen zie wie hij bv drie jaar geleden was. Dan voelt het heel even alsof hij ‘terug’ is, maar extra moeilijk als hij een dag later weer kil en afstandelijk is. Ik weet dat hij worstelt met zijn mentale gezondheid, maar ik kan hem niet helpen, ik heb het echt geprobeerd - ten koste van mijzelf ook. Hij moet het zelf doen. En ik ook :)

Zoals je het beschrijft…. Precies dat gevoel. Ik herken het! Heb je ook hulp?

Jouw verhaal is zo begrijpelijk. Het is echt niet te bevatten en heel emotioneel. Het voelt idd als rouwen, maar hij is er nog. En dat ze af en toe zichzelf weer heel even laten zien om vervolgens weer de kille afstandelijke te worden. Ik vind het eigenlijk heel triest, maar het is gewoon niet vol te houden. Alles lijdt eronder.
De ene keer denk ik, ik ga alleen met de kinderen verder, ik kan het. De andere keer denk ik, hoe dan? Hij zou mij financieel niet slecht achterlaten., maar ik zal hem gewoon missen en ik wil dit niet voor de kinderen. Het zal voor hun ook een schok zijn. Dit wil je gewoon niet.
Ik zou ook wel tips willen, of misschien zijn er mensen die al een paar jaar verder zijn en hier op terug kunnen kijken.

Ik kreeg in het begin best wel tips, maar sommige mensen zagen sowieso niet dat het hier om een man in een mlc gaat en ze geven dan al snel de tip om zelf de stekker er uit te trekken (mijn man was verliefd op iemand anders). Ik zag het verhaal er achter, maar op zeker moment moet je zelf toch door. Mijn ‘fout’ was dat ik iedere strohalm aangreep en hoop had. Ik had daar ook alle reden toe en de signalen wezen alle kanten op. Ik heb dit anderhalf jaar volgehouden met echt enorm veel verdriet. Na anderhalf jaar koos hij alsnog voor de ander. Ik denk toch dat ik het niet anders zou doen. Mijn aanpak (vooral lief blijven en geduld hebben en proberen te praten) paste bij mij. Ik zou weer hetzelfde doen, want als je van iemand houdt, laat je hem niet gaan als hij de weg kwijt is. Maar ik zie nu wel in dat ik verder wil en niet wil gaan zitten wachten. Hij moet het maar proberen met de ander.

Ik denk dat dat gevoel bij ieder op een ander moment komt en dat het echt uitmaakt of er een ander is. Ik heb er alles aan gedaan om mijn mooie gezin te redden, maar het lukte niet. Het hielp mij overigens enorm als ik mijn verhaal kon vertellen en mensen ook aangaven dat dit niet echt een logisch verhaal is.

We zijn inmiddels een aantal maanden verder, ik heb ervoor gekozen mijn gevoelens van boosheid en verdriet los te laten en me te richten op de toekomst. We hebben bijna het traject bij een mediator afgerond, volgende maand kunnen we alles ondertekenen en indienen bij de rechtbank voor onze scheiding. En ondertussen wonen we nog samen in 1 huis met de kinderen, en gaat dat eigenlijk heel goed. We hebben geen ruzie, kunnen prima samen lachen en bv spelletjes doen met de kinderen. Maar ik verheug me wel op mijn eigen plek, ik ben nu druk met het regelen van alle praktische zaken om ergens in 2025 een eigen woning te kunnen kopen (nog niet heel eenvoudig, qua aanbod is het beperkt, en mijn financiële ruimte ook, maar ik ga er gewoon voor ;) ).
De kinderen komen bij mij wonen, dus we gaan er echt ons fijne plekje van maken.

Ondertussen grijp ik dit ook aan als kans voor mezelf, ik wil een opleiding gaan doen met meer doorgroeimogelijkheden dan mijn huidige baan, heb erg veel zin in de toekomst :) Het zal vast niet altijd makkelijk zijn, maar komt goed :)

Wat een droevig verhaal voor jullie. Zo te lezen is je vrouw wanhopig en overhaast op zoek naar de ideale situatie voor haar zelf.
Jou begrip voor deze situatie is bewonderenswaardig na alle mogelijke hulp die je haar wilt bieden.
Mogelijk komt ze op tijd tot besef wat ze hiermee allemaal aanricht.

Sterkte voor jou gewenst.

Wat enorm verdrietig, maar helaas oh zo herkenbaar Marc. Ik denk dat je heel weinig kan. Je staat met je rug tegen de muur. Kijk eens op get-real.com, dat heeft mij erg geholpen. Sterkte voor jou en de kinderen! Ik hoop voor je dat je vrouw snel uit deze fase komt. En een mlc ontkennen ze bijna allemaal, helaas!

Idd zo herkenbaar Marc.
Net hetzelfde meegemaakt, een jaar geleden nu. Je kan idd niets doen, enkel toekijken en ondergaan.

Sterkte en hou moed.

zo herkenbaar allemaal maar voor al deze zin van jou:

Geef toe, mijn ruimhartige vergevingsgezindheid grenst wellicht buiten dit universum, maar wat graag zouden wij zien dat ze tot inkeer kwam of tenminste een greintje empathie zou tonen voor onze gezinssituatie.

Volgens mij hebben hier alle achterblijvers last van.

Precies dat ja Maartje!!

Ik zat je beginstukje te lezen en dacht meteen van ze is verliefd op iemand anders...
Je kunt nu idd helemaal niets. Dat is het afschuwelijke. Ik denk zelfs dat je haar het beste kan laten. Het heeft op dit moment geen nut vrees ik.

Pas als dit niets wordt zal ze misschien bij zinnen komen maar vrees dat je dan tijd verder bent. Sterkte.

Hoe gaat het met jou Sabine?

Af en aan. Sommige momenten denk ik het gaat wel. Andere momenten toch weer verdrietig. M'n ex en sm hadden ff geen contact maar nu is het weer "aan". Voor de 4e x. Bizar vind ik het...

Wat een tegenvaller weer Sabine! Ik denk dat de SM pas uit zijn hoofd gaat als hij echt een tijdje met haar samen is..... en dan helpt een knipperlichtrelatie niet mee. Maar hoe pijnlijk voor jou dit weer! Ik herken het ook hoor, soms gaat het en soms ook helemaal niet.....

Heel herkenbaar Marc. Hier 17 jaar samen, 9 jaar getrouwd en kinderen van 12 en 8. Hier wordt beweerd dat er geen ander is, maar ik val van de ene verbazing in de andere, dus dat zou ook zo maar kunnen. Wat ik ook doe of probeer, hoe rustig ik ook blijf, het bevestigt haar alleen maar in het feit dat zij deze scheiding nodig heeft, zodat ze een gelukkiger mens - en dus een betere moeder wordt.
Ondertussen valt er niet meer normaal mee te praten en moet ik vooral heer erg oppassen wat ik doe of zeg om de boel niet nog verder te laten escaleren. Ik zie iemand die totaal niet meer rationeel kan handelen, alleen maar vanuit eigen primaire emotie handelt, die niet naar zichzelf wil kijken, die vindt dat relaties vanzelf moeten gaan en vooral geen moeite mogen kosten en die net als bij jou nul empathie toont naar mij of onze gezinssituatie. Ik herken haar niet meer en ik ben zelfs een beetje bang voor haar geworden. En geloof me, ook ik ben een goedzak die haar alles zou willen geven om mijn kinderen een stabiele toekomst te gunnen en die het veel te lang bij zichzelf heeft gezocht. Ik hou nog steeds van de vrouw die ik 16 jaar heb gekend, maar met de versie van het laatste jaar ben ik wel klaar. Zorg goed voor jezelf Marc, en heel veer sterkte.

Wat omschrijf je het mooi Luctor!! Het lijkt inderdaad alsof we allemaal ineens een andere versie van onze partner leren kennen. In mijn geval wijkt deze versie behoorlijk af van de versie die ik ken. Maar iemand kan toch niet 25 jaar (in jouw geval dan 17 jaar) een rol hebben gespeeld? Of kan iemand echt zo enorm veranderen?

Jij ook sterkte!

Dank voor jullie medeleven en reacties op mijn treurige verhaal.
Hieruit put ik veel kracht en vertrouwen!
Ben van plan om hier komend weekend een vervolg te posten over de situatie op dit moment.

Voor jullie ook veel sterkte en moed gewenst met de omgang met deze “nare onmenselijke shift” van jullie geliefde.

Dapper dat je dit deelt. Ik denk dat mijn man zich enorm herkent in jouw verhaal (maar hij weet ook de oplossing niet). Is een jaar terug plots vertrokken, was verliefd en kan toch de knoop niet doorhakken uit angst dat hij een verkeerde keus maakt.

Sterkte!

Hai Arjan,

Wat moedig. En wat ellendig ook.

Hoe gaat het nu?

Beste Arjan, beste redactie.
Is het mogelijk de contactgegevens van Arjan nog eens te vermelden.
Mijn vrouw zit in dezelfde situatie, zware midlife.
Ik zou er graag met deze jongeman over praten...

De enige oplossing is om helemaal te breken. Als je het gevoel krijgt voor weer contact echt je verstand laten spreken. Niet vanuit gevoel gaan handelen. Het is een spiegel voor wat je mist. Steek de energie in je vrouw en doe de dingen met haar die je met de ander wil doen.

Beste,

Ik ken jou niet persoonlijk maar ik wil je beslist vragen wat je inmiddels hebt gedaan?

Aantal jaar geleden kreeg ik aan het einde van de middag/ 's avonds ineens last van buikpijn, opgeblazen gevoel en krampen. Ik ben toen naar de huisarts geweest en die zei gelijk spastische darm en hier heb je een foldertje. Daar liet ik het niet bij zitten en ben toen naar een orthomoleculaire diëtiste geweest. Daarna heb ik mijn voeding aangepast en de juiste supplementen gaan innemen. Gelukkig ging het na een tijdje weer beter. Ik ben ook erg gevoelig voor stress en heb last van angstaanvallen, deze combinatie maakt je erg onzeker over je lichaam. Ik voel me al een paar jaar niet lekker in mijn vel, altijd bang dat de klachten terug komen. En ja hoor, sinds 3 maanden heb ik elke dag buikpijn. Na een aantal onderzoeken door de huisarts, ben ik naar de mdl arts gestuurd. Deze zei gelijk al PDS, hier heb je een website en kijk maar wat er bij jou past. Ik heb al een aantal opties geprobeerd, maar niks blijkt nog te helpen. Ik ben nu met hypnotherapie begonnen. Ik ben erg bezorgd en de huisarts zegt dat ik in een visuele cirkel zit. Hoe kom ik hier uit? Ik hoop dat ik snel een manier vind om weer wat meer rust te krijgen in mijn leven.

Beste Jan,

Spreek je uit ervaring dan...?

Ik ben in ieder geval blij dat je inziet dat je een zware mlc hebt Arjan... hoe nu goed te maken? Veel praten en heel eerlijk en open tegenover je vrouw zijn en accepteren als zij dingen wil weten of wil dat je gaat doen... en dan is het aan haar of ze jou nog terug wit of dat haar hart (voorgoed) gebroken is. Succes!

Ik heb sinds kort wel hulp. Hoop dat het me wat gaat brengen

Goede stap! Ben benieuwd hoe het nu gaat na de ommekeer van je partner. Ik heb een aantal van deze momenten gehad en het voelde voor mij als hard werken…..

Ik hier ook, professionele hulp en zelf gestart met te gaan sporten.
Ik probeer mijn leven te herpakken door goed voor mezelf te zorgen en de kinderen, echt afstand te nemen van mijn ex partner.
Bomdrop was in februari en hij is al bezig met SM nummer 2.

Henny Festen

Ik heb ook hulp gezocht bij een therapeut/psycholoog. Heeft mij veel gebracht op de moeilijkste momenten. Net zoals SV, en iedereen hier denk ik, probeer ik zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen en voor mijn kinderen op de momenten dat we samen zijn.
Het loslaten is idd héél moeilijk omdat je net door deze kinderen contact moet hebben. Ik probeer dit contact zo miniem mogelijk te houden en bij de wisselmomenten vd negeer ik mijn ex-vrouw volledig. Dit valt me echter zéér zwaar aangezien ik haar nog enorm graag zie, maar ik zie het als een manier om mijn grenzen aan te geven en te tonen dat het mij ook effectief redelijk goed gaat gezien de turbulente periode die ik heb meegemaakt.
Ben ook benieuwd naar de situatie van Marijke op dit moment...

Grts, Gert.

Nee geen hulp. Ook geen kinderen dus ik spreek hem op dit moment bijna niet. Valt mij ook heel zwaar. Ik ben er wel achter gekomen dst hij heel hard van stapel loopt. Zijn sm en hij zijn elke avond bij elkaar. Normaal was hij iemand die echt ruimte en tijd voor zichzelf moest hebben maar ik merk nu dat hij alles doet voor haar en ook alles laat voor haar. Ik blijf me erover verbazen.

Tja, hoe omschrijf ik mijn situatie op dit moment….. vertrouwd maar ook erg onwennig. Dichtbij maar ook zo ver van elkaar verwijderd. Merk dat er bij mij veel meer kapot is gemaakt dan dat ik dacht. En het kopje vertrouwen is een groot ding. Een bepaalde reactie vanuit hem zet mij meteen weer op scherp terwijl dit zeker niet zo bedoeld is vanuit hem. Blijf op mijn hoede want wie zegt dat hij zich volgende week niet weer bedenkt. Al met al erg lastig allemaal. Gaat een lange weg worden als we er überhaupt nog uit gaan komen.

Het zijn zware tijden voor jullie alle.
Ik voel echt met jullie mee.
Gert, jou aanpak is helemaal hoe ik het ook doe.

We komen hier echt beter uit, werk hard aan jullie zelf en bekijk ook echt waar jullie struikelblokken zijn.
Uiteindelijk is dit een groeiproces voor ons, nu is dit zo een zwaar gegeven maar ik ben er zo van overtuigd dat ik er sterker uitkom.

Marijke, wat dapper van je.. ik hoop dat dit voor je allemaal goed komt. Het heeft tijd nodig waar een wil is is een weg.

Ikzelf zit echt met teveel work tegenover mijn ex, weet echt niet wat de toekomst brengt. Hij is op cloud 9 en zijn beste leven aan het leiden, percies een tiener.


Groeten

Ai, ik lees een nieuwe reactie op het verhaal "Plotselinge scheiding". Zo jammer dat er weer een lotgenoot is. Veel sterkte.

Ik vraag mij soms af dat wanneer ik zie dat koppels trouwen of zich engageren voor een langdurige relatie er het besef is dat in veel van deze relaties na bepaalde tijd 1 van de 2 partijen ongewild in een afgrond gegooid zal worden. Ook vraag ik mij af of dit "een ziekte van deze tijd" is. Het is voor mij soms onbegrijpelijk. Ik ben hierin traditioneel, eeuwige trouw blijft zo, ik spreek hier niet als het over geweld of verslavingen enz... binnen een relatie zou gaan maar wel ben ik ervan overtuigd dat de liefde nooit echt helemaal op kan zijn. Ma bon, subjectief idee en gevoel natuurlijk.

Ik heb heel veel aan dit forum, zeker dat we hier met enkele mensen steeds terug komen. Ik vind het wel wat raar dat ik hier de enige man ben. Het is een anoniem forum natuurlijk, soms moeilijk, je kan je fysiek niets voorstellen van de mensen die hier schrijven of ook niet van de ouderdom. Ik zeg dit omdat ik voor mij persoonlijk, ik ben 49, soms angst heb hoe mijn verdere toekomst er zal uitzien nu deze toch duidelijk en jammer genoeg herschreven zal worden. Toch heb ik ook geleerd dat we in deze situatie (nog) niet teveel toekomstplannen kunnen maken, hopelijk komt er een tijd dat we dat wel zullen kunnen doen.
Zijn er hier mensen die met hetzelfde gevoel kampen...?

Groetjes, Gert.

Ik ook inderdaad. De huwelijksbelofte is iets waar ik nog steeds volledig achter sta. Opgeven komt dan ook niet voor in mijn lijstje, misschien tegen beter weten in….. en plannen maken mbt de toekomst; ik nog niet. Wat moet je plannen, plan je dit alleen of toch voor ons samen. Durf niet te ver vooruit te kijken, mede ook angst voor wat komen gaat.

Het forum is voor mij ook een uitlaatklep en een stuk kunnen delen met mensen die hetzelfde meemaken. Voor je gevoel sta je er dan minder alleen in. Al met al een grote puinhoop waarvan je nooit gedacht hebt dat dit zou kunnen gebeuren.

Ik heb hulp gezocht, in eerste instantie voor mijn vrouw (mlc'er), zij gaf ook aan problemen te hebben na de onverwachte dood van haar vader en haar mindere jeugd met een alcoholistische moeder. Na enkele weken begon ze te draaien, wilde ze opeens scheiden en was ik en ons huwelijk opeens de boosdoener. Wilde al snel daarna niet meer praten en geen therapie meer. Heeft alles achter zich gelaten, kleding, spullen, vrienden, heel haar leven met mij eigenlijk en begon steeds bozer te worden en op een gegeven moment kwamen er ook onware en absurde verwijten en beschuldigingen. Vrienden die probeerden te praten werd direct mee gebroken... net zoals zo velen hier herkende ik mijn vrouw niet meer terug, andere (lege/holle) blik, vreemd taalgebruik, verbaal agressief en geen gesprek mee te voeren, alles moest snel snel en het draaide alleen nog maar om haar. Succes allemaal hier!

Hoi Maartje,

Allereerst, dank voor het delen van jouw verhaal! Hoe verdrietig ook! Het is precies wat je zegt over de MLC, het is een monster! De buitenwereld ziet het soms echt anders en ik vind het soms ook lastig om het zelf op die manier te blijven zien. Enerzijds herken ik in mijn ex-partner niks van de man die hij altijd was, anderzijds, kan ik het me bijna niet voorstellen hoe iemand zoveel pijn kan veroorzaken bij mensen van wie hij zielsveel hield, zonder dat hij zich daar enorm bewust van is. Verhalen op dit forum en de info op get-real helpen mij inderdaad enorm. Ik heb diep respect voor de wijze waarop je het geprobeerd hebt.... het was ongetwijfeld 'hard werken'. Ik herken ook een aantal 'valse verzoeningen' in mijn situatie en ik herken ook de contacttypes. In mijn geval, ging het eerst om de boomerang gecombineerd met zo nu en dan, maar sinds hij voor een ander koos is het wel echt het 'ver weg type'. Ik kan er soms naar kijken of de MLC echt een aandoening is en dat geloof ik ergens ook. Maar het feit dat er een ander is (waar hij nu ook mee samenwoont), maakt dat mijn medelijden nu wel minder wordt. Ik dacht altijd dat wanneer hij voor de deur zou staan en zou zeggen dat hij alles verkeerd heeft gedaan, ik hem gelijk binnen zou laten. Maar tsjonge, soms weet ik het niet, want hij heeft mij en de kinderen wel heel veel leed aangedaan. Ik heb ooit ergens gelezen dat ze dat pas zien als het muurtje om hem heen afbrokkelt, maar ik kan dat stuk nergens meer terug vinden.

Heb je zelf ook hulp gehad? Ik herken ook zo die enorme drang om mijn prachtige gezin te redden... maar ondertussen wordt er door hem gebouwd aan het nieuwe gezin met zijn nieuwe liefde en haar en onze kinderen. Zo pijnlijk....

Heel veel sterkte Maartje en nogmaals dank voor het delen van je verhaal. Het helpt mij omdat ik soms echt denk dat ik gek wordt en dat ik het alleen allemaal anders zie....

Dank je wel NN voor je reactie, ik zie nu ook de oude man / vader soms echt weer terug komen, maar weet ook dat het waarschijnlijk weer tijdelijk is.
De belangen voor de kids de afgelopen week stonden weer voorop, maar gisteren waren zijn belangen weer belangrijker, hij schommelt zo op en neer.

En ja ook zo vaak gedacht dat ik gek word of het verkeerd zie, ik haal veel kracht uit de ervaringen van ander, ik ben niet degene die gek word hij is degene die gek geworden is.

De kinderen hebben gisteren allebij nog uitgesproken dat ze verwachten dat papa weer thuis komt. Mijn jongste dacht gisteren nog en vallende ster te zien en ging meteen een wens doen je kunt wel raden wat hij wenste.

Zo hart verscheurend dit allemaal.

Groetjes Maartje

Hey Maartje,

Hoe erg allemaal voor je.
Ik heb echt met je te doen.

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt.

Het is niet veel en een magere troost, maar je bent niet alleen...

Gert - BE

Hey Maartje,

Wat een verdrietige situatie zit je in!

Ook ik lees vaak met jullie mee en herken vrijwel alles! Inmiddels na 24 jaar samen en 2 jaar afstoten en aantrekken, dan helaas toch gescheiden. Inmiddels is hij het ‘ver weg-type-. Laat niks meer van zich horen. Zelfs de kinderen van 18 en 20 hebben afstand van hun vader genomen. En het doet hem helemaal niks aangezien hij zegt happy te zijn met de sm van 23 (hij is 44) en zijn nieuwe leven.

Het fijnste vind ik op dit forum dat de verhalen zo herkenbaar zijn omdat mijn omgeving het maar ‘gewoon’ een scheiding vindt. En dat is erg frustrerend. Want het is alles behalve ‘gewoon’ een scheiding. De MLC’er is gewoon niet de man/vrouw waar je mee getrouwd was.

Weet in ieder geval dat ik jouw verdriet en dubbele gevoelens herken en hetzelfde voel. Je bent dus niet alleen!

Liefs, Marieke

Fijn dat je ook je verhaal deelt Marieke! Het is wat je zegt, alles lijkt hier zo herkenbaar. Het is geen 'gewone' scheiding. Het vervelende is echter dat de MLC jaren kan duren en dan is het ook de vraag of de partner in de MLC niet in de crisis blijft hangen omdat toegeven dat hij/zij fout zit, helemaal een grote stap is. Mijn partner en ik praten nagenoeg niet meer met elkaar en ik vind het zo pijnlijk voor de kinderen. Maar moet ik dan maar net doen of alles normaal is en over koetjes en kalfjes gaan praten? Dat vind ik echt lastig. Hij heeft nogal wat aangericht en ik denk dat hij niet half weet hoeveel (zowel bij mij als bij de kinderen).

Fijn dat jullie hier ook je troost uithalen, ik kijk echt meerdere keren per dag of er weer berichten zijn. Maar eigenlijk is het schrijnend, want ik gun niemand dit MLC monster toe.

Bij het andere 'topic' ben ik overigens NN, geen idee meer waarom ik hier X ben gaan gebruiken. VInd het ergens toch lastig als iemand me hier zou herkennen. Ik sprak gisteren iemand die een vergelijkbaar verhaal had meegemaakt (16 jaar geleden). Ik vroeg haar hoe ze hier uit is gekomen en haar antwoord was 'tijd'. Dus lieve mensen, hou vol!! Het gaat hier ook echt op en af, maar ooit komen we hier sterker uit.

Eerst dank jullie voor de reactie.

Ik zit zo vol met stress. Mijn hoofd, hart en intuïtie zeggen alle drie wat anders.

Ik ben ook zo moe van de mensen die maar denken dat het een “gewone” scheiding is.
En de kinderen zijn flexibeler dan je denkt.
Laatst nog iemand gesproken: zij waren al 15 jaar geleden gescheiden en nog hoopten de kinderen dat papa en mama weer bij elkaar komen.

Wat het met kinderen doet wordt zwaar onderschat.
Hoe de omgaan met een mlcer is wordt ook zwaar onderschat, “ja het gebeurt vaker dat je uit elkaar groeit”, ik kan niet blijven uitleggen dat alles zo plotseling is en dat we het daarvoor nou juist zo goed hadden. Heb ook het idee dat ze het niet willen snappen. Zij hebben toch ook de ervaring van de vorige keer dat hij met hangende pootjes terug kwam, en vertelde hij dat hij een grote fout had gemaakt en dat hij zichzelf niets was.

Kreeg ook nog te horen: gelukkig scheiden er veel mensen dus de kinderen zullen niet de enige zijn als kinderen van gescheiden ouders.

Het scheiden is zo gewoon geworden, en het scheiden van een mlcer willen ze niet zien wat het is, zelfs niet als de mlcer er al hulp voor heeft gehad en erkent is door de therapeut dat hij in een midlifecrisis zit.

En dan het MOETEN.

Iedereen komt met goed bedoelde adviezen. Maar wat ik het meeste hoor is wat ik zou MOETEN doen, en als ik er een andere visie op heb MOET ik dat niet doen maar wel wat zij zeggen.
Het woordje MOETEN komt mij echt mijn strot uit.
Je MOET nee zeggen als hij zomaar langs wil komen.
Je MOET hem niet meer terugnemen nu is het klaar.
Je MOET aan jezelf denken.
Je MOET aan de kinderen denken.
Jij MOET aan jezelf denken, dit kan je niet nog een keer aan (ik vind mezelf wel sterk genoeg).
Je MOET
Je MOET
Je MOET
Enz…

Hij heeft het zelf weer zo gekozen.
Laat hem maar in zijn eigen sop gaarkoken.
Zijn karma komt nog wel.

Maar ik wil het vaak nog zien vanuit de mlc, ik zie hem verdrinken maar ik kan hem niet helpen, ik zie hem ons leven kapot maken maar ook die van zichzelf.
Ik weet dat hij weer die lieve partner en lieve vader kan worden die hij was, want dat heb ik eerder gezien.
Maar inderdaad wanneer krijgt hij weer een terugval en gaat hij weer weg ondanks zijn eerdere lessen waar hij ook toen niet van heeft geleerd. Het is zo’n twee sprong.

En nee ik weet niet of hij deze keer weer met spijtbetuigingen terugkomt, maar het voelt wel zo aan, en zelfs de kinderen zijn ervan overtuigd dat papa weer terugkomt, want mama het gaat precies hetzelfde als de vorige keer, zeggen de kinderen dan.

Maar misschien durft hij ook nooit meer voor de tweede keer toe te geven dat hij weer fout zat.

Dus voor nu ga ik door en ga aan mijzelf werken, en als hij met spijt voor de deur staat weet ik dat het verstandigste is dat ik nee zeg, maar god wat zal dat moeilijk zijn.

Ik blijf het herhalen, er zou meer bekendheid moeten komen, en niet worden weggelachen of weggezet worden als een normale scheiding.
Bij meer bekendheid kan er betere hulp worden gevonden, met meer bekendheid ook meer begrip voor de achterblijvers.

Liefs Maartje

Lieve Maartje,

Het is aan jou om je kinderen te beschermen. Je moet ze er niet in betrekken zoals je doet, of op ze leunen. Zij op jou lijkt me.
Schrijnend verder

Hoi Maartje,
ik begrijp je zo goed. Iedereen weet precies wat je wanneer moet doen. En al helemaal wat je juist niet moet doen……. Allemaal makkelijk praten maar ook ik heb zoveel negatieve reacties gekregen om het toch te gaan proberen. Het voelt haast alsof het dan je eigen schuld is mocht het toch verkeerd gaan. Volg je gevoel ondanks wat anderen over je zeggen of denken. Deze situatie wordt inderdaad zo onderschat door iedereen. ( mezelf inclusief eerder) maar wat kan dit een gezin/ mensen enz… kapot maken. Veel sterkte met alles.

Groet Marijke

Beste Anouk,

Misschien heb ik het ergens verkeerd beschreven, maar ik betrek mijn kinderen er niet bij ( dit doet mijn ex nou juist). Ze komen bij mij met hun verdriet over de situatie, en dan praten we er wel over, ze moeten het ook verwerken.
En gelukkig praten ze met mij en weet ik wat ze denken of wat hen dwars zit.
Leunen op mijn kinderen doe ik ook niet, maar ze zien wel mijn verdriet en stress.

En ik ben van mening dat we er over moeten kunnen praten en niet weg stoppen.

Binnenkort ga ik ook met de kinderen naar therapie.

Groetjes

Och Maartje, precies die zin: Ik zit zo vol met stress. Mijn hoofd, hart en intuïtie zeggen alle drie wat anders.
Zo herkenbaar..... het houdt mij ook 20 uur per dag bezig en alle emoties komen voorbij. Boosheid, verdriet, bezorgdheid en dat wisselt per dag, soms per uur en wordt gevoed door aannames want ik weet natuurlijk net niks. Ik denk dat hij op een roze wolk zit, maar is dat zo? We praten nagenoeg niet meer.

Fijn dat je met je kinderen kunt praten (of dat zij tenminste praten). Ik merk hier ondanks alles, ook echt bij sommige wel loyaliteit naar hun vader. Wat fijn is voor hen (hij is altijd een fijne vader geweest), maar soms is dat voor mij wel een beetje 'knagend'. Ze zien hier mijn verdriet en alles wat jij noemt en toch blijven ze loyaal. Maar in hun belang is dit het beste en ik hoop ook dat zij later de uitleg krijgen dat ze zowel mijn verdriet begrijpen, maar ook zijn stappen. Ik zou willen dat ze in therapie gingen, want precies wat je zegt.... kinderen willen niets liever dan papa en mama bij elkaar en de manier waarop een MLC scheiding gaat is niet het gevolg van ruzies ofzo, dus zij hebben dit ook nooit aan zien komen.

En inderdaad alle adviezen.... ik hoor direct of iemand het begrijpt of niet. Als ze beginnen over andere scheidingen, weet ik genoeg.

Nu geloof ik wel dat wij het er hier allemaal over eens zijn dat het allemaal niet normaal is, maar wat ik soms zo zoek is hoe we hier uitkomen...... ik wil gewoon zelf weer blij en energiek zijn! Iemand tips? Het gaat wel iets beter hoor, maar soms kan ik weer zo richting de bodem van die put zakken.....

Sterkte allemaal!!

Hi,

Dat is het Maartje. Dat ‘moeten’. Ik moet al zoveel. Ik moét namelijk al alle verantwoordelijkheid dragen, want mijn MLC’er heeft mij met de kinderen gewoon achtergelaten en kijkt niet meer achterom!

En die frustrerende reacties uit mijn omgeving:

“Joh, hier word je alleen maar sterker van!”
“Je moet gewoon voor jezelf kiezen”
“Jouw droomvent komt nog wel”
“Maar wat wil jij?”
“Laat hem gewoon los joh. Je moet gewoon verder!”

Ik wil niet sterker worden. Wij waren sterk als gezin. Wat ik wil is mij gezin en mijn leuke man terug! En hij was mijn droom vent, ik wil geen nieuwe!
Het maakt me zo boos! Hoe goed bedoeld ook, hou dan maar liever je mond! Grrrrr…

Hartverscheurend om te zien hoe hij hiermee onze kinderen, mij en vooral zichzelf kapotmaakt maakt. Ik zie het verdriet in zijn ogen (hoe hard hij roept gelukkig te zijn met zijn sm) maar ik sta machteloos…
Het is wachten tot hij spijt krijgt (hoewel hij dat al heeft naar mijn idee) en dit ook durft toe te geven. Maar wat dan? Neem ik hem terug na alles wat hij ons heeft aangedaan?

Soms heb ik dagen dat ik ‘ok’ ben en het gewoon loopt. Maar soms heb ik dagen dat alleen maar kan huilen. Duizend vragen houden mij al tijden bezig en ik moet het doen zonder antwoorden hierop te krijgen.

Ik merk dat er geen duidelijke lijn in mijn verhaal zit, maar de frustratie en verdriet is zo groot dat ik het er allemaal uit wil gooien aan mensen die het begrijpen!

X Marieke

Precies dit Marieke, heel herkenbaar: soms heb ik dagen dat ik ‘ok’ ben en het gewoon loopt. Maar soms heb ik dagen dat alleen maar kan huilen. Duizend vragen houden mij al tijden bezig en ik moet het doen zonder antwoorden hierop te krijgen. En die vraag 'wat wil jij' kan ik ook wel uitkotsen.... ik wil mijn gezin terug, want dat was perfect (echt ik idealiseer niet). Hij was een lieve vader en een fantastische man voor mij. Dit heb ik hem ook allemaal gezegd. Ik zag ooit een gedichtje dat ik naar mijn man stuurde en ik geloof er nog steeds in. Ik kan hier niks plakken, dus type het even over:

OOIT BREEKT HET

Je voelt de druk steeds stijgen
Door dat malen in je hoofd
Maar je blijft streven naar perfectie
Dat heb je jezelf beloofd

En als er dan toch barstjes komen
Lijm je ze snel weer
Dat houdt misschien voor even
Maar ooit breekt het toch een keer

Dan zal ik de stukjes rapen
Tot alles je weer past
En fluister ik je toe
Hoe perfect jij al lang was

Ik stuurde het hem 2 jaar geleden en hij werd er verdrietig van. Ik geloof echter ook dat hij nu niet anders kan dan doen wat hij doet. Het is echt een soort aandoening. Maar het kan ook heel lang duren en moet ik dan mijn leven op pauze zetten? De kans dat het wordt zoals ooit lijkt me nihil.

Fijn dat we elkaar hier een beetje kunnen steunen.

Hoi,

Ik lees hier nog heel veel frustratie. Het is bij mij inmiddels een jaar geleden dat mijn man onverwachts bij me weg ging en koos voor zijn affaire vriendin.
Ik heb een half jaar boosheid en verdriet gevoeld en het 2e half jaar heb ik heel veel moeite gehad met het accepteren van zijn nieuwe vriendin...dat laatste heb ik nog steeds niet kunnen accepteren...maar wat voel ik me na een jaar al ontzettend veel beter omdat ik het ben gaan accepteren. Ik heb voor mezelf de keuze gemaakt dat ik hem niet meer terug wil. Dit geeft zoveel rust! Dat is het advies wat ik jullie ook wil geven: maak de beslissing dat je hem niet meer terug wilt, dat je meer verdiend dan dit...en je zult merken dat focus op je eigen leven dan steeds beter gaat!! Mijn ex zit ook dat het goed gaat met mij, dat ik weer straal...en heel eerlijk: volgens mij straal ik soms meer dan hem. Ondanks dat ik hem het geluk met z'n nieuwe vriendin nog steeds niet gun, er is acceptatie en dat geeft me rust. Mijn kinderen doen het goed en ik geniet van ons nieuwe 3 eenheid gezin!! En wanneer de kids bij m'n ex zijn geniet ik van de vele vrijheid die ik dan heb en plan ik leuke dingen voor mezelf. Maak er wat van allemaal!!

Lieve Marieke en NN,

Het klinkt wel stom maar wat fijn om jullie reacties te lezen, het geeft mij zoveel steun.

Mijn ex is nu een tijdje weg, maar de dejavu's blijven maar komen. Hij doet dezelfde dingen als de vorige keer maar zelfs nu weer met zijn eigen huis inrichten doet hij weer precies hetzelfde als vorige (dezelfde inrichting, dezelfde kleuren op de muur). Ook daarin is alles hetzelfde.

En hier ook wij waren zo sterk als gezin, niemand was de baas, alles in goed overleg, en ja ook wij hadden ook weleens wat maar dat heeft toch iedereen.
Maar zelfs na alles wat er allemaal is gebeurd wil ik ook nog steeds mijn gezin terug.

En een heel pakkend gedicht inderdaad.
Ze zijn steeds leegtes aan het vullen met gebakken lucht, in plaats van gewoon te gaan voelen, ook al voelt het niet goed en doet voelen pijn.

De perfectie die ze nastreven zullen ze nooit vinden, niemand is perfect.
Als ik nu nog kijk wat hij zelf heeft gemaakt wat niet helemaal perfect was gegaan de foutjes die hij maakte enz..., ook hij is en was zeker niet perfect, maar ik ook niet.

Echt waar mijn ex leek het na de vorige verzoening echt in te zien. Alles wat in eens niet goed was, was weer goed. Hij snapte zelf ook niet waarom hij toen zo raar dacht.

En nu ook de ene keer heb ik het idee dat hij weer spijt heeft, en blijft hij maar zeggen dat hij er voor mij en de kinderen er wil zijn en dat wij nu het belangrijkste zijn (ook al zijn we niet samen), de andere keer is hij zo gevoelloos en gaan zijn eigen prioriteiten weer voor alles, ook voor die van de kinderen.

Inderdaad je leven op pauze zetten en dan blijkt het uiteindelijk dat het voor niets is geweest ppffff.
Maar waarom is het loslaten dan ook weer zo moeilijk voor ons.

Het is een heel naar proces waar we in beland zijn, dat is helemaal waar! De ene dag wil ik loslaten, de andere dag denk ik aan hoe het was en dan wil ik dat zo graag terug. Maar is dat nog wel mogelijk na alles wat er gebeurd is? Blijft dit niet altijd tussen ons in staan. Misschien wil ik wel gewoon dat hij in elk geval inziet dat hij het verkeerd heeft gedaan en 'zij' zeker niet de oplossing is en dan maar verder kijken. De man die ik had lijkt nu als zolang weg.... Ik probeer echt mijn leven op te bouwen, maar ja, dat is soms lastig. Vooral wanneer ik van de kinderen toch hoor over zijn nieuwe leven... heel pijnlijk. Maar ik koester de momenten dat ik mezelf ook weer wat beter voel, want ik heb ook echt dagen zitten huilen. Ik vind het nu ook vooral verdrietig voor mijn kinderen. Ik denk ook dat mijn expartner dit moet proberen anders had hij altijd de gedachte gehouden dat het met haar anders/beter zou zijn. Dat kan hij nu zelf ontdekken en er hopelijk ook achter komen dat het de oplossing niet is. Ik voel me wel aan het lijntje gehouden. Ik geloof dat hij het niet wist allemaal, maar kort door de bocht heeft hij me anderhalfjaar laten wachten (en ik heb hem die ruimte gegeven), om alsnog voor haar te kiezen. Ik heb echt meerdere keren gezegd dat het ophoudt, maar dan zei hij dat dat niet de oplossing was. Toen hij er zelf uit was, leek het ineens toch de oplossing en dat vind ik pijnlijk. Maar nogmaals, ik denk dat het een vervelende aandoening is en dat hij er soms niets aan kan doen (aan wat hij allemaal gedaan heeft). Soms is dat ook wel weer heel lastig voor te stellen.... en zo gaan mijn gedachten de hele dag heen en weer!

Maar absoluut fijn om hier onze gedachten en gevoelens te delen. Al gun ik niemand deze toestand toe!

Hoi Anoniem van Verhaal 27.

Ik heb je verhaal even terug gelezen, ook allemaal zo herkenbaar.
Hier weet ik nog niet of er al een SM in het spel zit, hij zegt zelf van niet, maar daar kom ik misschien ook niet meer achter.
Waar ik echt moeite mee heb is dat we een valse verzoening hebben gehad, alles leek weer zoals normaal. Therapie gehad, nieuwe beloftes gemaakt, hij wist wat hij kwijt was, dit wilde hij nooit meer kwijt, zoveel energie gestopt in ons herstel, ook toen zoveel meningen van anderen moeten aan horen, “je moet hem niet terug nemen, kijk wat hij jou en de kinderen heeft aangedaan", en toch voor hem gekozen, ik ben door het vuur voor hem gegaan en nu krijg ik stank voor dank.
En dan toch zie ik het echt als een aandoening / depressie /ziekte, wat hij zelf ook niet in de hand heeft.

Ik geloof ook wel dat ze ooit wakker worden en spijt zullen hebben. Ik heb het zelf al een keer gezien, maar of we daar nu wat aan hebben, ik denk het niet.

Ik hoop ook net als jou dat ik het snel kan accepteren, en mijn leven verder op kan pakken.


Hoi NN,

Ja, ik zit eigenlijk ook gewoon op die spijtbetuiging te wachten, en hoe dan verder, geen idee.
Maar misschien kunnen we er dan wel eerlijker over praten, en luisterend hij dan ook wat het allemaal met mij en de kinderen heeft gedaan, dan nu vluchten en vrolijk verder gaan met zijn leven.

Ik zie helaas nog wel kleine stukjes van mijn oude man terug.
En dat aan het lijntje houden is inderdaad zwaar, als dat nou eens niet zou gebeuren, zou het misschien wel makkelijker zijn voor ons?

Kreeg vandaag ook weer het advies: laat hem nou gewoon los, ik ken iemand in een soortgelijke situatie die heeft haar partner meteen de deur gewezen. En dan denk ik ja en dus dat moet ik ook maar doen?

Hoi,

@Anoniem van verhaal 27, ik begrijp je punt helemaal en op sommige dagen ben ik daar ook wel. Maar soms laat ik me weer zo van de kaart brengen als ik geconfronteerd wordt met de nadelen van de scheiding. Gisteren hadden we contact over de komende vakanties van de kinderen. Nu blijkt dat 1 van mijn kinderen op zijn verjaardag bij mijn exman is. Ik vind het vreselijk. Ik ben nog nooit van mijn kinderen weggeweest op hun verjaardag en de situatie is ook niet dat ik hem daar die dag op kan zoeken bij mijn expartner en de vrouw met wie hij samenwoont. Dat wil ik in elk geval niet. Maar na zo'n bericht word ik steeds weer even terug geworpen. Ik zou zo graag van mensen horen die 5 of 10 jaar verder zijn. Hoe is het verlopen met de achterblijvers, maar ook met de personen in een MLC.

@Maartje, wij konden in het begin juist vrij goed praten. De aanwezigheid van de SM nu maakt het voor mijn een stuk lastiger. Gewoon loslaten klinkt leuk. Maar ik word aan alle kanten met deze situatie geconfronteerd. Bij het plannen van dingen (waar zijn de kinderen dat weekend), bij alles hier in huis, maar ook juist door het ontbreken van elk normaal contact met mijn expartner. Hoe kan je van een fijne relatie nu in een situatie zitten waarin je nauwelijks nog contact hebt? Ik heb het aan de andere kant ook makkelijker als we echt geen contact hebben. Dat was anders toen de SM even uit beeld was. Toen dacht ik bij ieder contact dat hij hier ook behoefte aan had enz. Nu is ieder contact vaak heel praktisch en ik denk zelfs ingefluisterd door de sm (over vakanties enzo).

Maar we gaan weer door!! Hoe pittig ook! Heel fijn om hier af en toe mijn hart te luchten!

Hebben jullie dat ook??

Dat je jezelf schaamt voor de actie en het gedrag van je ex.

En dat je het gevoel hebt dat iedereen denkt dat JIJ niet goed genoeg was, ook al zegt iedereen dat het meer over hem zegt dan over jouw.

Wat een naar gevoel! Ik vind dat ik het zelf de afgelopen 2 jaar goed heb gedaan en de jaren er voor ook. Maar ik voel me wel schuldig over het feit dat ik onze kinderen hun vertrouwde gezinssituatie niet mee kan bieden. Het is totaal niet mijn schuld maar voor kinderen zijn papa en mama denk ik samen de boosdoener.

Daarnaast voel ik me wel naar als ik er aan denk dat mijn partner mij altijd op een voetstuk zette. Hij was trots en uitte vaak zijn liefde. Het feit dat hij dit nu met iemand anders heeft, maakt me onzeker en in de war. Ik begrijp het simpelweg ook niet. Maar overal waar ik lees over de mlc lees ik dat het echt in de persoon met de mlc zit. Hij zit in de knoop en vlucht. Maar soms is het verdomd moeilijk om dit voor ogen te houden. Ik heb gelukkig wel veel familie en vriendinnen en het helpt mij enorm als ook zij bevestigen dat dit geen normale gang van zaken is.

Ik zou echt graag hulp willen bij het verwerken van deze toestand. Misschien is tijd de oplossing, in dat geval zet ik de tijd graag vooruit.

Maartje ik denk echt niet dat je je hoeft te schamen. Het is jouw leven en jij maakt jouw keuzes. In dit geval ben je slachtoffer van de keus van iemand anders.

Ik snap jullie gevoel heel goed en zou er graag wat dieper op in willen gaan. Maar zo in het openbaar voelt toch wat minder prettig.

Voelen jullie er iets voor om persoonlijk contact te hebben, via de mail bijvoorbeeld?

Marieke

Hoi Marieke,

Zeker, maar het is lastig om je mailadres hier te delen. Ik heb een speciaal mailadres aangemaakt, maar zodra ik dat hier neerzet wordt mijn bericht geblokkeerd. Misschien lukt het op deze manier. Partnervanmlc apestaartje en dan gmail.

Ik heb het geprobeerd. Hoop dat het lukt!

Gelukt😀!

Ik zie dat mijn email er inderdaad ook niet is komen te staan.

Mijn email hoop.verlies appeltaartje gmail

Apenstaartje moet er staan, stomme autocorrect;)

Ook geprobeerd Maartje. Hoop dat het gelukt is!

Nethetzelfde ad hand. Op 04-11-23 is de bom gebarsten. Mijn vrouw wil plots scheiden. TOTAAL niet zien aankomen. 17 j samen en 2 prachtige kinderen, huisje afbetaald, kortom, alles netjes op orde. Opeens was er niets nog goed genoeg. Na een tijdje besefte ik dat zij in een MLC zit, totaal geen sympatie meer voor mij of het gezin, ze reageert koud en emotieloos. Ik ben 7 weken na 04-11 vertrokken thuis en weet mij echt geen raad. Waarom moet dit ons overkomen?? Zij zit ook met andere zaken uit het verleden in haar hoofd. Ik vermoed dat ze ons de schuld geeft van deze zaken die gebeurt zijn in haar leven. Ze werd ook verliefd op iemand anders, deze heeft haar verliefdheid echter niet beantwoord.
Ik vraag mij af hoe het nu verder moet, komt ze ooit nog tot besef, volgens haar is er niets mis en maakt ze heel rationele keuzes en is ze er heel gelukkig mee...

Vervolg: vandaag de kogel door de kerk. Hij wil niet meer verder. Heb hem de ruimte gegeven om eea uit te zoeken. Maar mijn gevoel zegt dat hij deze tijd heeft gebruikt om een nieuw leven op te gaan bouwen. Daarbij gesteund door een vrouwelijke, gescheiden collega die hem begrijpt, voor hem klaar staat enz…. Zoveel verdriet nu en aan de andere kant denk ik; ik verdien beter… hoop ooit hier sterker uit te komen en dat hij gaat beseffen wat hij allemaal weggegooid heeft vandaag.

Wat afschuwelijk voor je. Maar zo herkenbaar wat je schrijft. Zogenaamd ligt alles aan de partner (jou) maar eigenlijk zit hij met zijn eigen onvrede en is er niets meer goed. Wordt egoïstisch. Hij heeft wsl inderdaad die tijd op die manier benut. Oneerlnaar jou. Er zit een soort patroon in:. Onvrede, stil, chagrijnig. Als je vraagt wat iscer? Zegt hij niets. Daarna komt hij op de proppen met de vrouw die hem begrijpt... je moet niet raar kijken als dat over 2 jaar weer over is. Daar heb jij niets aan maar zou zo maar kunnen.

Zit jij momenteel in dezelfde situatie of ben jij er al een stuk verder in Sabine?

Mijn ex heeft besloten zijn jeugdliefde weer te contacten. Ook zij had een relatie. Maar mijn ex en zij gaan nu samen verder....

Mijn situatie is exact hetzelfde, alleen was mijn partner niet kritisch naar mij toe. Hij had het er wel moeilijk mee, maar heeft nu toch voor de ander gekozen na 1,5 jaar twijfelen.

Ik vind het jammer dat je hier nooit verhalen leest van mensen na een jaar of 5, zijn al die mannen dan nog steeds gelukkig met hun sm? Aan de andere kant begrijp ik het ook wel, want ik hoop dat ik t.z.t. ook niet meer hier te vinden ben om troost te zoeken, maar dat ook ik gelukkig ben met mijn nieuwe leven.


Sterkte allemaal!

Ik geloof nooit dat ze allemaal happy zijn na de eerste 1.5 jr verliefdheid. Na die tijd komen ze met beide benen op de grond en merken dan dat dat ook gewoner wordt. Andere kennis van mij na 30 jr huwelijk ook uit elkaar. Hij voelde het ook niet meer en was ook verliefd op iemand anders waar hij mee verder ging. Na 1.5 jr waren ze uit elkaar.....

Ik denk dat ook die voorbeelden er meer zijn dan je denkt.

Wat afschuwelijk dat hij voor die ander heeft gekozen....toch moet je ook dan maar zien of dat allemaal goed gaat op de lange termijn. Het gras lijkt altijd groener.....

Klopt ook zeker! Ik vraag me af of de persoon in mlc beseft wat de achterblijvers doormaken (partner en kinderen).

Beste Nn,

Ik vermoed dat een persoon in mlc totaal niet beseft wat ze de achtergelaten partner en kinderen aandoen. Tenminste toch niet in een vroeg stadium. Als ze ooit rockbottom gaan kan het besef komen, als ze ontwaken uit hun mlc en hun eigen problemen kunnen aanpakken.
Dit is toch wat ik lees in verschillende artikels.

Ik zou daarom zo graag lezen van mensen die inderdaad ontwaakt zijn……

Niet te geloven maar toch waar…. Na 1,5 dag het verzoek om te praten. Heeft de verkeerde keuze gemaakt. Heeft sex gehad met zijn collega maar is hier niet trots op. Wil alsnog gaan uitzoeken of we er samen uit kunnen komen. Heeft daarnaast het contact met haar vandaag verbroken. Wat een rollercoaster.

Wat fijn voor jou Marijke! Het is misschien nog niet veel maar jullie praten toch en kijken samen of jullie er toch kunnen uitkomen.
Ik wou dat ik en mijn vrouw ook zouden praten, echter, dit zit er totaal niet in, 03-06 zal de bevestigingsakte van onze scheiding getekend worden. Definitief game over dus.

Nn, als je eens kijkt en leest op de site "Get Real" vind je verhalen van mensen die in een MLC gezeten hebben, je leest er ook verzoeningsverhalen, getuigenissen van ervaringsdeskundigen. Ik heb door daar te lezen veel inzichten gekregen en bepaalde reflecties kunnen maken naar mijn situatie. Op yumpu las ik het verhaal van een ex-midlifecriser. Een openbaring.

Hopelijk kun je er samen uitkomen Marijke. Maar doe rustig aan.

Wat fijn Marijke! Niet eenvoudig maar toch een soort van erkenning.

Nare week voor jou Gert! Get-real heeft mij ook al geholpen! Yumpu moet ik opzoeken. Wat ellende is dit toch, niet te bevatten!

Ik hoop het ook maar het vertrouwen is totaal verdwenen. Ik heb het gevoel constant aan te staan. Dank voor jullie lieve reacties allemaal. Heb er veel aan gehad. Zal zeker af en toe hier nog op gaan kijken. Wens jullie verder alle kracht toe om met dit om te gaan….. ik hou jullie op de hoogte

@Marijke, sterkte maar ik vermoed dat je 2de keuze bent. Zij heeft er een punt achter gezet. Je relatie is gebaseerd op een leugen en je zet onbewust die leugen door. Let op mijn woorden, hij gaat je dit opnieuw flikken. Voor nu heeft hij niemand anders, hij is aan de kant gezet. Je klampt je vast aan iets wat gebroken is en niet meer hersteld kan worden. Been there done that. Kies voor jezelf.

Hoe gaat het Marijke?

Ik denk soms dat het beter gaat, maar er hoeft maar 'dit' te gebeuren en ik kom weer in de piekermodus over hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het loslaten vind ik ook erg lastig!

Dan straks de vakantie, waarin ik de kinderen 3 weken niet zie... dat vind ik zo oneerlijk. Als je hier samen voor kiest is het een consequentie, maar ik heb hier niet voor gekozen en heb er ook niet voor mogen vechten (er was ook niet te vechten, want het lag niet aan mij volgens de man in MLC).

Hopen dat ik (en jullie ook allemaal) hier goed uitkomen!

Vind het lastig om me open te stellen. Bang voor de volgende klap. Ik voel nog zoveel afstand vanuit hem dat ik mij afvraag of hij er echt voor wil gaan om eruit te komen. Ik herken inderdaad je gevoel. Je voelt je soms heel wat maar wordt zo omver geblazen. Ik kan dan echt helemaal over de toeren zijn en alleen maar huilen. Ik heb geen idee hoe hier ooit weer “goed” uit komen….

Het antwoord zal tijd zijn. Lastig maar waar.

Lastig Marijke, maar zo herkenbaar (al zit ik nu niet in de fase van 'verzoening'. Maar dat niet meer kunnen stoppen met huilen.... echt zo naar. En sommige dagen gaan ook heel goed hoor, daar houd ik me maar aan vast. Hopen dat het er steeds meer worden en dat ik gewoon zelf sterker word. Ik las laatst een stukje over het verschil tussen een 'gewone' scheiding en een scheiding n.a.v. een MLC. Dat is wel echt andere koek en we hebben er mee te dealen.

Sterkte maar weer!

Lastig Marijke, maar zo herkenbaar (al zit ik nu niet in de fase van 'verzoening'. Maar dat niet meer kunnen stoppen met huilen.... echt zo naar. En sommige dagen gaan ook heel goed hoor, daar houd ik me maar aan vast. Hopen dat het er steeds meer worden en dat ik gewoon zelf sterker word. Ik las laatst een stukje over het verschil tussen een 'gewone' scheiding en een scheiding n.a.v. een MLC. Dat is wel echt andere koek en we hebben er mee te dealen.

Sterkte maar weer!

Hier net hetzelfde verhaal, van de ene op de andere dag besloot hij dat hij niet meer verder wou. 20 jaar samen en twee kinderen: het wordt zomaar opgegeven, geen kans om voor de relatie te vechten ook al waren er voorheen geen noemenswaardige problemen. Eerst nog beweren dat er niemand anders is, maar een week later toch toegegeven.
Je moet verder voor de kinderen ondanks het feit dat je je zo waardeloos voelt door zomaar vervangen te worden. Daardoor zou ik toch ook graag weten of die ‘nieuwe’ blijvertjes zijn. Blijven ze meestal bij de vervangster of blijft dit meestal toch niet duren?
Ook van mij veel sterkte aan iedereen die hetzelfde meemaakt, nooit gedacht…

@Nn:
Ik las, denk ik dan, hetzelfde stukje over een gewone scheiding tov een scheiding nav een MLC, het was te lezen op midlfe-midlove dacht ik. Voor mijn gevoel staat daar precies beschreven hoe het in z'n werk gaat en wat we nu allemaal meemaken. Zo herkenbaar en erg droef allemaal.
Ik vind het soms een raar gevoel, tis te zeggen, zien de omstaanders en de buitenwereld wat er ECHT gaande is, of worden onze scheidingen aanzien als een zoveelste normale scheiding? Met normale scheiding bedoel ik dat beide partners allebei de relatie willen beeindigen en in vrede uit elkaar gaan. Bij ons is er geen sprake van "beide partners gaan in vrede uit elkaar", aangezien 1 van beide er drastisch mee wil ophouden en de ander verweesd en in shock achterblijft...

Zo jammer en triest,...

Grtjs, Gert.

Zojuist zelf besloten een eind aan het huwelijk te maken. Het contact verbreken bleek toch niet zo makkelijk…… nam totaal geen verantwoordelijkheid voor het opnieuw aangaan van dit contact. (Ik kreeg via via te horen dat dit er weer was geweest) was alleen oppervlakkig geweest maar had het niet nodig gevonden het te vertellen. Weer zo kil en afstandelijk. Zelfs toen ik zei met pijn in mijn hart deze keus te moeten maken. Wat een nachtmerrie is dit 😭

Heel dapper Marijke, maar wat ontzettend verdrietig deze gang van zaken. Heel veel sterkte!

Idd, hoe erg verdrietig is dit allemaal.

@Marijke: In 1 van je vorige berichten sprak je over het feit dat er bij jou meer kapot was dan je aanvankelijk gedacht had. Ik vind het zo erg dat dat nu gebleken is. Hou je goed en recht je rug! Meer kan je niet doen, hard, maar zo is het.
Ik heb het gevoel dat er bij mij ook teveel kapot is om nog tot enige verstandhouding met mijn ex-vrouw te komen, alles heeft er te diep, te hard en te fel ingesneden.

Hi Marijke,
Idd dapper.maar het lijkt bijna alsof je geen keus had. Ik wens je veel sterkte. Ik merk dat ik ook nog steeds niet los van hem ben in m'n hoofd....

Hey Sabine,
Voelt helemaal niet als dapper. Ik had voor mijn gevoel ook geen keus. Maar moet je jezelf dan zo kapot laten maken door iemand waar je zoveel van houdt? Zelfs de kinderen hadden zoiets van; hoever laat je je dit aandoen….. het was de moeilijkste stap ooit gezet. En zelfs na een half jaar spookt hij constant door mijn hoofd met alles. En daar ben je dan zo lang mee samen geweest en heb je lief en leed gedeeld. Voelt zo gemeen en oneerlijk. Alsof je als een stuk vuil aan de kant wordt gezet.

@Marijke, kijk op ouders.nl topic verder na ontrouw. Hier vind je wat tips in jouw situatie

Dank je wel anoniem. Zal eens kijken

Ja het is bizar dat je iemand die je zo goed kent, helemaal niet blijkt te kennen....zeker oneerlijk.
Ik herken het gevoel...

Ik geloof nog steeds dat ik mijn man kende en ik ben er zelfs van overtuigd dat hij dit van zichzelf niet had verwacht (hij was daar behoorlijk zwart-wit in). Als ik hem niet goed zou kennen, voelt die 25 jaar helemaal als een leugen. Het lijkt wel alsof een mlc iemands hoofd in vliegt en daar settelt tot???

Ik probeer soms ook maar te stoppen met analyseren. Ik heb zo ontzettend veel gepiekerd over het hoe en waarom (mijn partner is totaal niet negatief over mij, maar ondertussen wel met iemand anders). Het is niet te bevatten…..

Hoe gaat het met iedereen? Ik vind het soms zo lastig dat de man in mlc doet alsof het heel normaal is om een leven achter te laten en zo een nieuw leven in te stappen. Vandaag is weer zo’n dag, meestal als de kinderen naar hem toe gaan. Ik zou het makkelijker vinden om hem even helemaal niet te zien. En jullie?

Nn, hoe oud is je man over mlc gesproken?

Hallo Nn, fijn dat je vraagt hoe het met iedereen hier gesteld is. Ik had het er gisteren nog over met een vriendin die hetzelfde vroeg. Met mij gaat het redelijk goed tot goed, gezien hetgeen er allemaal gebeurt is en wat we hebben moeten doorstaan en aanvaarden. Er is en blijft echter 1 ding, bij mij althans, door mijn hoofd spoken. Dat is de vraag WAAROM dit allemaal moet gebeuren. Ik heb er van mijn ex-vrouw nooit een deftig antwoord op gekregen en dat zal waarschijnlijk ook nooit meer gebeuren. (Al weet je nooit natuurlijk). Ik denk dat we allemaal zelf moeten proberen de antwoorden op deze vraag in te vullen. Volgens mij kan je pas echt iets loslaten, aanvaarden of plaatsen, noem het gelijk je wil, als er echt een antwoord is op de vraag waarom. Alé, zo voelt het voor mij toch...

Subiet ga ik mijn kinderen halen, ik weet zeker dat zij er niet zal zijn, het zal haar moeder zijn, mooi, hoef ik haar alvast vanmorgen niet te zien. Vanavond breng ik mijn kinderen terug, meestal komt mijn ex-vrouw even uit de garage ons tegemoet maar ze zwijgt in alle talen. Ik bekijk haar meestal niet, geef de kinderen een knuffel en ga rustig terug naar mijn auto. Ik hou het allemaal zo kort mogelijk.
En idd Nn, volledig met je eens, in deze fase van mijn leven zou ik mij ex liever helemaal niet zien.

Groetjes aan allen, Gert.

Mijn man is 50, altijd happy geweest en nu was daar de collega en de drang naar een ander leven.

Ik kan soms zo boos wakker worden, maar soms ook heel verdrietig , soms met medelijden en soms heel sterk. Maar wat een vreselijke periode is dit. Mijn boosheid van nu maakt nl dat de situatie voor de kinderen niet optimaal is, maar ik kan het zeker nu niet opbrengen om als vrienden uit elkaar te gaan.

Ik haal best veel ‘troost’ uit dit forum. Ben enorm benieuwd hoe het met iedereen gaat!

Hallo Nn,
Ook blij dat er nog eens iemand wat schrijft hier.

Met mij gaat het relatief goed.

Er blijven evenwel nog steeds 2 vragen door mijn hoofd spoken.
1. De vraag, "WAAROM" moet dit allemaal gebeuren?
2. En de vraag: Met welke gedachten zit mijn ex-vrouw nu in haar hoofd? Hoe voelt ze zich met de nieuwe situatie, is ze er tevreden, supergelukkig mee? Is er enige vorm van spijt over hetgeen er gebeurt is?

Deze 2 vragen zullen (voorlopig toch) onbeantwoord blijven vermits er geen aanstalten gemaakt worden om eindelijk eens een goed gesprek te hebben. Ik sta volledig open voor een gesprek maar vermoed dat mijn ex hier anders over denkt, aangezien ze geen toenadering zoekt. Geen toenadering zoeken zou ik natuurlijk ook kunnen interpreteren als dat ze hier totaal geen behoefte aan heeft, maar dat is nu net hetgeen zo hard en oneerlijk is. Maar ik zal het ermee moeten doen. Aan de andere kant zou een verduidelijking welkom zijn om toch enigszins dit drama dit op een waardige en respectvolle manier te kunnen afsluiten.

Hoe gaat het met jou...?

Groetjes, Gert;

Hi Gert, precies die 2 vragen spoken ook door mijn hoofd. Zou hij nu echt zo gelukkig zijn met de nieuwe situatie maar ik denk idd dat ik dat nooit echt zal horen. Hij is al helemaal druk en in love met zijn soulmate. Ik vermoed dat ik helemaal niet meer in zijn gedachten voorkom. Dst doet pijn maar ik vrees wel dat dst zo is. Iemand die verliefd is zit in een roes en is alleen met z'n nw liefde bezig. Niet wat hij achterlaat vrees ik.

Daarom vind ik het zo fijn om hier te komen….. precies ook mijn vragen. Ik weet niet eens of ik nog zou willen dat hij terug komt, maar ik zou wel graag willen dat er een moment komt dat hij erkent dat de som niet de oplossing is…….

Hier weer een berichtje van mij. Bewust een tijdje niets geschreven. Heeft uiteindelijk zelf contact gezocht met mij. Niet verwacht dat ik de stekker eruit zou gaan trekken. Blijkbaar wel datgene wat hij nodig had om in te zien waar hij mee bezig was. Hem nog nooit zo gezien. Wil er samen uit zien te komen en ook op mijn voorwaarden. Ik durf het eigenlijk nog niet te hard te roepen maar heb wel de indruk dat er bij hem iets gebeurd is. Het zal een lange weg worden…… de eerste kleine stapjes zijn ondertussen gezet.

@Marijke:
Ik ben blij voor jou dat er toch iets "gebeurt" is bij jouw partner.
Ik zou zeggen: Ga ervoor, maar doe stap voor stap. Het zal heel zeker, zoals je zelf al aangeeft, een lange weg worden.
Maar zoals ze zeggen: Waar een wil is, .....!
Vul zelf maar in, we kennen het allemaal.
Ik hoop echt dat jullie er sterker kunnen uitkomen!
Voor jullie is er misschien/waarschijnlijk nog een kans. De meesten onder ons hier kunnen hier (voorlopig dan toch) enkel van dromen.

Ik denk dat deze blog voor iedereen onder ons een troost en steun biedt. Als ik merk hoe vaak ikzelf hier even kom kijken of er iemand wat gepost heeft, daarom hoef ik zelf niets te posten, doet het mij altijd goed iets te lezen over de personen die hier frequent lezen en schrijven. Ik haal steun uit de posts van iedereen, maar vooral van Marijke, Nn en Sabine.
Dank hiervoor dames, blijf vooral lezen en schrijven.

Groetjes, Gert.

Wow Marijke, wat fijn! Hopelijk vinden jullie de juiste weg terug en komen jullie hier goed uit!!

Zeker fijn om hier de verhalen te lezen en te delen. Ik merk soms dat ik mezelf of partner verdedig omdat het gewoon geen ‘normale’ scheiding is maar een scheiding n.a.v. een mlc. Maar soms denk ik ook dat ik gewoon naïef ben. Misschien had ik wel te veel vertrouwen in de liefde. Voor mij betekent liefde iets anders dan alles achter laten voor een ander leven. Niet omdat het beter is, maar anders…….

@Gert, sluit ik mij helemaal bij aan. Fijn clubje om van elkaar te lezen. Ik kijk ook regelmatig hierop. Gewoon “fijn” te weten dat anderen in dezelfde situatie zitten. Klinkt bij mij misschien hoopvol maar ben zo voorzichtig naar de buitenwereld toe. Tot snel….

Hi Marijke
Logisch dat je voorzichtig bent. Je voelt jezelf ook zo rot wanneer je denkt dat het mss goed komt en dan toch opeens weer een andere wending kan nemen. Ik merk bij mezelf dat alles er flink heeft ingehakt. Vandaag weer een hele slechte dag. Ik schaam me op de een of andere reden ook zo naar de buitenwereld dat ik zo verdrietig ben en hij gewoon rust verder gaat met z'n leven, geen idee hoe stuk ik hiervan ben. Ik vind dst ook zo raar. Wastom ik zo stuk en hij totaal niet beseffend wat hij heeft aangericht. Volledig oogaand in z'n nw relatie. Ik gun het niemand.
Ook ik kijk regelmatig op dit forum en haal hier steun uit. Dank voor jullie openheid.

Vervelend dat je zo'n rotdag had Sabine! Ik herken het helemaal hoor. Ik zit met de emotionele brokstukken en de man bouwt aan zijn nieuwe leven. Aan de andere kant is het van mij ook een aanname, want ik weet ook niet hoe het met hem gaat op dit moment.

Je hoeft je echt niet te schamen voor je verdriet, want het is ook geen normale situatie en je mag er zeker verdrietig over zijn, zolang als je het nodig hebt. Ik heb echt zoveel tranen gelaten, er kwam geen eind aan. Nu gaat het wel iets beter, maar acceptatie blijft lastig. We hadden zo iets moois.

Nn,
Precies dat! Maar ik vind het afschuwelijk er zoveel tranen voor te laten terwijl hij al een heel nieuw leven aan het opbouwen is. Waarom dan nog zoveel tranen laten. Maar gevoel en verstand zijn 2 verschillende dingen.

Hoi, ik ben een stille lezer. Alles wat jullie schrijven is herkenbaar. Ikzelf heb verhaal 27 geschreven op dit forum. Halverwege november is bij mij de bom van de soulmate gedropt en halverwege januari was de scheiding in alle opzichten rond. Allemaal vanuit zijn initiatief. Gelukkig heb ik zelf een nieuwe woning kunnen vinden per 1 maart. Vanaf juni 2023 heb ik mijn exman pas zien veranderen, in oktober 2023 dacht ik nog dat we op de goeie weg zaten, in januari 2024 was ik gescheiden en in maart woonde ik defintief ergens anders. Oftewel; mijn exman heeft zeer radicaal gehandeld. Nu kom ik in de fase dat de soulmate stapsgewijs in beeld komt bij mijn kinderen...vooral deze fase vind ik een hel...doordat ik al vrij snel de symptomen van de midlifecrisis herkende, wist ik ook al vrij snel dat ons huwelijk ober was. Vooral vanaf november, toen hij bekende een affaire te hebben en daar verliefd op te zijn. Toen was het voor mij duidelijk dat het klaar was. Hoe het nu met mij gaat....ik heb hele lieve mensen om mij heen en ik heb veel afleiding. Daarnaast moet ik door voor de kinderen. Maar het feit dat mijn wxman al gelukkig is in een nieuwe relatie doet heel veel pijn. Daarnaast moeten accepteren dat de soulmate nu fysiek haar intrede neemt doet ook heel veel pijn. Tevens zie ik erg op tegen de vakantie. Over 2 weken ga ik voor het eerst alleen met mijn jongens (5 & 7 jaar) en voor het eerst zonder mijn exman (na 13 jaar samen te zijn geweest) op vakantie....ik zie er erg tegenop. Ik hoor in mijn omgeving dat ik zo sterk en positief bent, zo wil ik er ook heel graag in staan. Maat het is heel moeilijk en hard en ik heb nog veel slechte dagen. Dit gun je echt helemaal niemand.

Wat een verdrietig en herkenbaarverhaal! Al gingen bij mij de stappen niet zo snel (en nog niet). Maar ik herken wel dat je de ene dag kunt denken het wel te redden en de andere dag kan weer zo’n slechte dag zijn! Ik zie ook op tegen de weken zonder mijn kinderen. Dit alles kwam als donderslag bij heldere hemel en ik kon er niks meer aan doen.

Maar ik hoop dat ik er ook ooit sterker uitkomt en het gaat wel steeds iets beter. Maar die confrontatie van de kinderen met de SM…… daar moet ik ook nog niet aan denken!

@Schrijver verhaal 27:

Ik heb destijds je verhaal gelezen en reactie geplaatst. Ter opfrissing las ik het vandaag nog eens.
Ik merk 2 grote gelijkenissen met mezelf, buiten het feit dat we gelijk iedereen hier geconfronteerd worden met een immens harde klap, nml het begintijdstip van deze horroperiode en het feit van radicaliteit en snelheid. Bij jou viel de bom half november 23, bij mij op 04-11-23. Bij jou was de scheiding half januari rond, wij tekenden op 27-12-23. Enkel nog definitief het vonnis moeten tekenen op 03-06-24.
Het feit van ongewild en in alle verdriet, woede, angst, en nog zovele gevoelens die niet te beschrijven zijn alleen achter te blijven is op zich al heel wat. Als je dit alles dan nog moet ondergaan (nog niet aanvaarden) op zo'n korte tijd maakt het alleen nog maar zwaarder en meer onbegrijpelijk.
Je had een nieuwe woning per 1 maart zeg je, ik vertrok uit mijn huis op 26-12-23, welgeteld 7 weken na het vallen van de bom, KEIHARD om te moeten ondergaan. En geen enkel medeleven of weet ik wat van mijn ex-vrouw, tja, wat kun je eigenlijk verwachten hè...
In jouw geval na 13 j en in het mijne na 17 j zo plots en drastisch opzij gezet te worden is haast niet te vatten en niet te begrijpen, zo voelt het voor mij althans. Het feit dat iemand zo snel aan een ander hoofdstuk in zijn of haar leven kan beginnen zonder nog om te kijken naar wat er geweest is (of nog steeds is maar hij of zij beseft het nog niet) kan ik niet begrijpen.

M'enfin, begrijpen of niet, het is zo, we kunnen er niets aan doen. Enkel deze ellendige tijd proberen door te komen en staande te blijven in deze roller-coaster, dit gaat, zoals iedereen wel zal voelen, met vallen en opstaan, met goede en slechte dagen.

Veel moed iedereen!

Groetjes, Gert.

Qua gevoel blijft het voor mij ook een rollercoaster. Je wilt zo graag geloven dat het nu gemeend is ( en zo voelt het ook) maar aan de andere kant heeft je gevoel je al zo in de steek gelaten…. Erg naar om te lezen dat je je schaamt Sabine terwijl het aan de andere kant zo herkenbaar is. Verstand en gevoel liggen dan zover uit elkaar dat je jezelf niet eens meer begrijpt.
Wil toch ook delen dat mijn man momenteel erg open is over alles en dat geeft me moed voor de toekomst. Hoeveel pijn het ook doet over de dingen die hij deelt.

Groetjes Marijke

Wat fijn Marijke! Moeilijk blijft het, maar fijn dat je man zo open is!

Hoe gaat het met de rest?

Ik vind het soms zo moeilijk te begrijpen dat een man die altijd de beste ter wereld was, zo kan veranderen. Hij is niet eerlijk geweest terwijl eerlijkheid altijd zo hoog in het vaandel stond bij ons beiden. Mijn vertrouwen in de liefde is hiermee zo enorm beschadigd. En hoe vertel ik mijn kinderen wat ‘liefde’ is. We hadden het zo goed en toch vertrekt hun vader zomaar naar een ander leven.

Ondertussen probeer ik alles op de rit te krijgen, maar soms verzand ik in dit soort vragen.

Dag allen,

Hoe gaat het met de rest? (Vraagje van Nn).

Alhoewel het mij de laatste tijd gezien de gebeurtenissen vrij goed gaat sleur ik mij nu weer even door een dipje.
Ik probeer het hier even kort van mij af te schrijven.
Ik begin aan 14 dagen verlof, ik neem ze omdat ik verplicht ben deze te nemen, als dit niet zo was bleef ik gewoon doorwerken.
Het zal de 1ste keer zijn sinds lang dat ik deze 2 weken alleen zal doorbrengen. Voorgaande jaren maakten we er telkens een leuke 14 daagse van, mijn ex-vrouw, ik en mijn 2 kinderen. Het zal nu wat moeilijk zijn om een invulling te vinden. Ik heb er eigenlijk niet veel zin in.

Afgelopen vrijdag, 19-07-24 had ik eigenlijk mijn huwelijksverjaardag moeten vieren, in plaats daarvan sta ik nu op goed 4 maandjes van de 1ste trieste verjaardag van het vallen van de bom en het begin van mijn scheiding, zo surreëel allemaal.

Ik ga proberen het allemaal niet teveel in mijn hoofd te steken, maar het zal niet zo makkelijk worden...

Groetjes aan allen, Gert.

Ja dat zijn behoorlijke rotmomenten Gert! Ik heb nu vakantie met de kinderen maar werk ook zeker door als de kinderen straks weg zijn. Ik krijg op jubeumdagen ook altijd foto’s van jaren er voor, zo confronterend. Maar dat geldt ook voor vakanties. Maar ik geniet nu wel van een mooie reis met de kinderen, we maken mooie herinneringen. Vorig jaar was ik zeker nog niet zover!

Hoe gaat het met iedereen?

Hoi!

Ik ben vooral ook wel benieuwd hoe het gedrag van jullie ex partners momenteel is? Het contact met mijn ex is goed omwille van de kinderen. Daar ben ik oprecht blij mee. Ik heb hem vorige week gevraagd of hij het gezinsleven mist? Zijn reactie: "tuurlijk kijk ik leuk terug op de momenten die we destijds samen hebben beleefd maar ik heb een keuze gemaakt en dan heeft het niet meer zoveel zin om terug te kijken"

Ik ben nu heerlijk vakantie aan het vieren met mijn jongens. Op een camping in Nederland in een stacaravan en het doet me echt goed om even weg te zijn! Alle aandacht voor de jongens, het is intensief maar ook gezellig.

Over 2 weken gaan ze voor 2 weken naar mijn ex en dan ga ik met een vriendin op vakantie naar Griekenland. Daar kijk ik ook oprecht naar uit. Ik hoop dat deze vakanties helpend gaan zijn in het loslaten van mijn ex en het kloten jaar wat ik heb gehad.

Hopelijk doet jullie de zomer ook veel goeds!

Hallo allemaal!

"Het gedrag van mijn ex-partner?"

Tja, dat is eigenlijk een goeie vraag. Ik zou hier graag een onderscheid bij maken, nml tussen hetgeen ik zie en weet en hetgeen ik niet zie, niet weet...
Onze communicatie is eigenlijk slecht, tot zeer slecht, jammer. Al zal dit deels aan mezelf liggen ook natuurlijk.
Ik het in het begin geprobeerd om een goede communicatie te hebben, ook een brief gestuurd van 9 pagina's lang, maar ik vermoed dat ik dat deed vanuit een verkeerd oogpunt, nml het proberen terug te krijgen van onze relatie. Nu hou ik het kort bij de wissel van de kinderen, ik bekijk haar niet, om mijn eigen grenzen aan te geven en ook misschien een vorm van zelfrespect. Met als gevolg nu natuurlijk dat zij zich helemaal niet meer laat zien, soms bij de wissel even uit de garage komen en mij precies eventjes "beloeren", meer is het echt niet.
Haar gedrag naar mij toe blijft kil en gevoelloos. Ze vraagt eens niet hoe het gaat, hoe is het op het werk, geen interesse meer in mij. Is dit echt zo of doet ze zo...? Ik weet het echt niet. Buiten de scheiding zijn er op deze korte tijd van nu bijna 8 maanden ook enkele drastische dingen veranderd in haar professioneel leven en binnen haar gezin van afkomst. Spelen deze dingen allemaal onderling en hebben ze een invloed op haar gedrag, ik weet het niet, ze blijft zwijgen. Het zal zo wel moeten denk ik dan, als je gescheiden bent, geen zaken meer met het leven van de andere. Voor mij is dat hard, moeilijk te aanvaarden en te verwerken. Is dat voor haar veel makkelijker of is het allemaal uiterlijke schijn, nogmaals ik weet het niet.
Ik zie soms op fotos die mijn zoon me laat zien dat ze zich amuseert op uitjes met vriendinnen, is iets zichtbaars voor mij, maar, weeral, is dit echt zo of slechts uiterlijke schijn?
Ik denk dat ik het moet zoeken bij het antwoord van de ex van schrijver verhaal 27, nml dat ze wel herinneringen zal hebben aan ons gezinsleven maar dat deze er niet meer toe dan omdat ze een keuze gemaakt heeft om het helemaal anders te doen en het gezinsleven volledig achter zich te laten liggen,... of niet? Het is net het niet weten van wat er echt in haar hoofd omgaat dat het zo moeilijk maakt om echt te kunnen loslaten.

Ik heb er veel aan hier te lezen en te schrijven, had ik al eens gezegd waarschijnlijk, volgens mij is dat voor velen onder ons een hulp om hier steeds terug te komen als ik al deze reacties lees.
Soms denk ik: Wat jammer is het nu dat dit een anoniem forum is, kon ik maar fysiek met sommigen onder jullie praten. Enkel omdat ik bij niet veel andere mensen zo blijvend terecht kan om te praten.

Zijn er nog lezers of schrijvers die dit gevoel of die nood soms hebben...?

Groetjes, Gert.

Even een berichtje mij. Onderhand een tijdje verder. Heel langzaam komen we elke keer een heeeel klein stapje verder. Vertrouwen blijft een groot ding bij mij. Ook het besef dat hij herinneringen heeft gemaakt met die andere vrouw doet zo veel pijn. Desalniettemin is de wil er wel dus hopelijk heelt tijd de wonden.
Mbt opmerking van jou Gert: ik had precies hetzelfde gevoel: zou eigenlijk best fijn zijn om elkaar bv op een andere manier te spreken. Je deelt zoveel terwijl je eigenlijk geen idee hebt met wie. Al zou daar op dit moment zelf niet meer voor kiezen.
Tot snel maar weer…..

Groet Marijke

Fijn dat jullie ondanks de moeilijke weg toch steeds een stapje verder komen Marijke! Ik herken wel jouw punten rondom herinneringen waar jij niet bij bent geweest. Heel lastig! Nu zijn wij niet samen, maar al zou dat ooit het geval zijn geweest, zou ik dat ook lastig vinden. In mijn hoofd zijn hun avonturen namelijk heel groot en ik weet het niet eens.

Het contact met mijn expartner is zakelijk (over alles wat de kinderen aangaat). Verder nagenoeg geen contact.

Nou, precies dat nn. Je vormt je een beeld bij de gebeurtenissen en daar word ik echt letterlijk kots misselijk van. En je wilt dat helemaal niet doen maar het spookt constant door je hoofd heen.

Nou lijkt me idd heel lastig. Mijn ex gaf aan dat de relatie met de soulmate verbroken was. Ik vroeg mezelf af voor hoe lang....
Je raadt het al. Ze zijn weer bij elkaar
Pfff. Zo vermoeiend. Ik vind het ook zo vreemd dat iemand die je dacht heel goed te kennen opeens zo anders is...
Ik blijf dat erg lastig vinden. Hij zit helemaal nergens mee en ik m'n wonden aan het likken. Naar mijn gevoel hebben we nog steeds een klik maar ik voel me zo naïef dat ik dit denk...

Maar Marijke uiteraard hoop ik voor jou dat jullie het redden. Ik begrijp er niets van. Vertel ik hem dat ik naar de sauna was geweest. Gaat hij de week daarna ook naar de sauna met haar...
Met mij wilde hij nooit meer. M'n broek zakt ervan af....

Sabine, volgens mij is werkelijk niks in een fase van een mlc logisch te noemen. Mijn ex-partner geeft me ook vooral gelijk als ik dingen benoem die niet eerlijk of logisch zijn, maar het neemt niet weg dat hij nu bij zijn sm zit en niet bij mij……en inderdaad, de achterblijvers zitten met het verdriet!

Ja bizar is dat he?! Net alsof iemand anders in hem is gekropen en je iemand niet meer herkend. Gelijk geven maar ondertussen..

Hoe gaat het bij jullie? Ik had een rotdag/rotweekend. Ik zou graag willen dat ik me beter kon wapenen tegen acties en berichten die me zo enorm raken..... Hoe doen jullie dit?

Ook een rotdag, zondag 18-08.
Mijn zoon had jeugdtornooi voetbal.
Mijn ex-vrouw was ook aanwezig.
4uur lang op 20 meter van mij af gestaan / gezeten.
Zei geen woord.

Ongelooflijk en hard.

Ik laat het niet merken aan de buitenkant, maar vanbinnen verbrandt het mij helemaal.

Gert.

Wat een nare toestand Gert! Ik erger me soms vooral aan mijn eigen reactie en het feit dat het zoveel met me doet. Maar als je 4 uur zo dicht bij elkaar staat, gaan er ook allemaal gedachten door je heen. Bij mij vaak in de trend van ‘hoe heeft dit zover kunnen komen’? Samen vooral hoogtepunten meegemaakt, maar zeker ook ellende getrotseerd en nu ben je als vreemden voor elkaar.

Idd Nn, je kan het gevoel niet exacter omschrijven, je slaat spijkers met koppen.
Vreemden voor elkaar na, voor de meesten van ons hier, zo een lange tijd van samen zijn, mekaar door en door kennen...
Dingen die ooit zo vanzelfsprekend waren en die nu weggevaagd zijn alsof ze nooit bestaan hebben.

Ik vraag mij soms af of wij, diegenen die hier hun hart van tijd tot tijd komen luchten, zo gevoelig zijn en misschien een beetje naief? Het lijkt wel of onze ex-partners dit allemaal zo anders beleven, veel harder zijn, zich niet storen aan gevoelens van hen die ze achterlaten... Of is dit enkel uiterlijke schijn en moeten ze zich sterk houden los van wat er echt in hunzelf zou kunnen omgaan, omdat net zij ervoor gekozen hebben om hun (ons) leven totaal om te gooien?

Gert.

Ik geloof echt dat ze maar deels zien wat ze teweeg brengen Gert. Als je dan ook nog op een enorme roze wolk zit, dan vervaagt alles daarbuiten misschien wel een beetje. En als ze dan toch bij ons zijn, voelen ze zich nog een beetje rot/schuldig en versterkt dat de roze wolk als ze bij de ander zijn, want met de sm is het natuurlijk nu nog allemaal leuk. In sommige opzichten is het echt terug naar de pubertijd... geen idee hebben van wat je een ander aan doet. De roze wolk houdt ze op de been. Als die wegvalt, dan komt misschien het besef en dat is helemaal eng....

Ik zou zo graag willen dat er een topic was met '5 jaar later' en dan met name de mensen met de mlc beschrijven hoe het was en hoe het nu is.

Marijke hoe gaat het bij jullie?

Hoe gaat het hier….. eigenlijk best een lastige vraag. Het is hard werken en het valt me eigenlijk heel erg tegen. We doen veel samen maar merk dat ik constant op mijn hoede ben en blijf. Hoe open kan ik me stellen zonder de kous op de kop te krijgen, hoe vaak speelt de ander nog door zijn hoofd, bij elke opmerking die hij maakt denk ik; is dat met haar geweest….. ik word gek van mijzelf. Het gaat nooit meer worden zoals eerder merk ik, maar wil ik de vernieuwde versie zelf wel? Maakt me verdrietig, onzeker en zo veel meer. Dus eigenlijk nog steeds veel onrust en onzekerheid.
Groeten Marijke

Marijke ik denk je zo goed te begrijpen en ik heb met je te doen. Ik herken alles wat je zegt van onze verzoeningspoging. Op zeker moment was er een liedje op de radio en ik wist dat dit hem iets deed, maar dacht hij aan haar is aan mij. Het was ook zeker hard werken en meestal voelde het alsof ik vooral hard werkte. Voor ons was het in elk geval veel te vroeg (ik hoopte van niet, maar op de pagina van get-real las ik hier over). Het zou zelfs nu te vroeg zijn en toch zou ik het proberen als ik de kans kreeg! En niet alles hoeft volgens het boekje te gaan natuurlijk! Ik hoop dat jouw harde werken beloond wordt.

Ik hoop het ook. Ik weet wel dat we er beide hard aan werken… maar ja

Hoe gaat het met jullie?

Bij ons zijn we hard bezig. Wantrouwen blijft erg groot ondanks dat ik voor nu hier een aanwijzingen voor heb. Je bent bang jezelf te zijn om te voorkomen weer gekwetst te worden. Maar goed, ze zeggen dat dit er allemaal bijhoort en dat het vooral veel tijd nodig zal hebben. Ik laat het over me heen komen en de tijd zal het leren.
Ik lees helaas verder hier veel nare vervolgverhalen….. ik hoop zo dat er voor jullie ook ergens wat positiviteit gaat komen.
Werkt het mailadres trouwens wat er aangemaakt is in een ander verhaal? Goed idee om het zo op te lossen. kun je toch wat vrijer praten over alles.
We spreken elkaar snel weer.

Groet Marijke

Klinkt echt moeilijk maar ook fijn voor je Marijke!! Het is geen makkelijke weg, maar als deze leidt tot het gewenste resultaat, dan is het het hopelijk waard! Hopelijk komen jullie er sterker uit samen.

Ik denk dat het emailadres werkt, maar ik heb geen mails binnen gekregen, dus misschien vinden mensen het toch spannend. Ik heb zelf echt veel steun aan de verhalen hier, omdat het soms lijkt alsof ik gek ben geworden en als ik hier dan de verhalen lees met veel overeenkomsten, dan geeft dat een soort van troost.

Houd vol daar!! Ik hoop echt dat het gaat lukken!!

Ik denk dat ik per ongeluk Marijke onder mijn reactie heb gezet, sorry!

Ben wel benieuwd hoe het met de rest gaat. Ik mis jullie een beetje hier, terwijl ik er juist steun uit haal.

Nee joh, geen probleem. 😉 zo iets dacht ik al.
Ik mis ook wel input van de anderen. Vandaar mijn vraag of de mail actief was. ( misschien dat daar de verhalen op gezet zouden worden)

Groetjes Marijke

Hey iedereen,

Ik heb al effetjes niets meer gepost.
Had er niet echt nood aan, wel altijd alles gelezen v iedereen.

Minder nood aan schrijven? Hoe komt het?
Tja, ik heb er mij op dit moment een beetje bij neergelegd dat het is wat het nu is. Niets aan te veranderen, hoezéér ik het ook zou willen.
Ik heb soms de volgende spreuk (van een oude Griekse filosoof, Epictus heette de brave man) in gedachte:
"Geef me de moed om alles te accepteren wat niet of niet meer in mijn vermogen ligt. Geef me de kracht en energie om alles te veranderen wat nog wel in mijn macht ligt".

Zit wel een serieus grondje van waarheid in. Enkel het verstaan, begrijpen van deze woorden en jezelf ernaar te gedragen liggen soms zo ver uit mekaar.

Ik zei het al, op dit moment lukt het mij vrij goed, mede door dat ik voor mijzelf een betere invulling begin te vinden voor de tijd die vrijgekomen is door volledig los te staan van het gezin waarin ik voltijds meedraaide. Als je jezelf wat kan bezighouden neemt de tijd die je spendeert aan nadenken en speculeren automatisch af.
Dit gevoel heb ik nu, maar binnen x aantal tijd kan dit zomaar weer omslaan, al hoop ik van niet, maar in mijzelf weet ik dat het wel weer eens zal boven komen. Dat noemen ze stapje voor stapje zeker...?

Ik praatte vant weekend nog met iemand en deze dame zei me: "Het heeft geen zin je af te vragen waarom iemand in zijn of haar leven plots bepaalde dingen doet, je zal waarschijnlijk nooit weten waarom of hoe iemand ertoe komt bepaalde dingen te doen die tot hiertoe helemaal niet kenmerkend waren voor die persoon".

Opnieuw, een serieus grondje van waarheid, hoe moeilijk dit ook te begrijpen is.

@Marijke: Je geeft soms ook al aan hoe moeilijk en hard het voor jou is om sommige dingen te begrijpen of nog zelfs maar te aanhoren die je partner de afgelopen tijd heeft gedaan en doorgemaakt... Het moet voor jou, zelfs in een verzoeningstijd die je nu beleeft, moeilijk zijn om hiermee om te gaan. (Ook voor je partner denk ik dan).

@Nn: Ik heb al een paar keer op het punt gestaan je iets te sturen op het adresje dat je hier meedeelde. Geen nood, het komt er wel van... 😉

Groetjes aan iedereen, Gert-BE.

Hoi!!

Ook hier even een snelle update. Ik heb inmiddels ook wat stappen gezet in het acceptatie proces. Focus op mezelf en nieuwe activiteiten en contacten. En telkens beseffen dat mijn ex ook veel heeft moeten inleveren en op zijn manier weer dingen mist die ik niet hoef te missen....
En ik geloof er sterk in dat mijn ex zich vast bijt in zijn nieuwe relatie en daarin niet loslaat, koste wat het kost. Is het echte liefde? Is het een vlucnt? Vragen waar ik heel graag antwoord op wil, maar die ik nooit zal krijgen. Ik kan hem recht in de ogen aankijken, ik kan mezelf in de spiegel aankijken...beide zonder me schuldig te voelen of me te schamen! Mijn ex kan dat niet. Ik merk ook aan hem dat dit bij hem
Wel knaagt. Ook leef ik met de gedachte dat mij iets is overkomen waar ik geen invloed op heb gehad. Mijn ex heeft zelf de keuze gemaakt...oftewel: hij moet echt wel lasten meedragen. Ik voel me sterk en trots en kom er wel weer bovenop :). Maar mocht hij ooit rock bottem gaan terwijl ik alweer lang gelukkig ben...ik zal mijn verhaal hier dan ook delen!! Want ik heb nu zelf ervaren dat die verhalen juist heel waardevol zijn. Succes allen!! Leef en geniet van alles wat er nog wel is!

Dank voor jullie verhalen weer! Het is bijzonder (verdrietig) hoe ik werkelijk alles herken. Ik merk zelf dat ik doordeweeks beter ga. Dan is het wat drukker qua werk, kinderen enz. Maar op de dagen dat de kinderen er niet zijn en wetend dat ze dan integreren in het gezin van de sm, poeh dan heb ik het zwaar. Alsof iedereen het allemaal heel gewoon vindt. Ik neem het de kinderen natuurlijk niet kwalijk, zij zijn ook slachtoffer van deze toestand. Ik begrijp vanuit de MLC zelfs dat mijn ex-partner deze stappen zet, hij wil immers een ander leven en ziet niet wat hij aanricht. De ene dag voel ik me enorm slachtoffer en de andere dag denk ik ook dat dit niet meer de man is die ik kende. Ik blijf echter hangen in de vraag, blijft hij dan zo of komt hij ooit eens uit die bubbel. Ik ben wel overtuigd van een vlucht, maar wat als die vlucht heel lang duurt en hij inderdaad niet los laat (want wat moet hij dan?). NIk kan soms accepteren dat hij niet meer terug komt, maar ik vind het lastig om te accepteren dat hij zo veranderd is (van de meest ideale partner, tot iemand die vooral voor zichzelf gaat en denkt). ou ja, zulke dingen gaan de hele dag door mijn hoofd, terwijl ik ondertussen echt mijn leven wel leef.

Ik denk wel dat voor de meesten onder ons ooit wel de acceptatie van de huidige situatie vroeg of laat wel zal / kan komen.

Maar het feit dat onze partners zooo veranderd zijn in de manier waarop ze naar ons en vele andere dingen in het leven kijken blijft niet te begrijpen, staat los van het accepteren ervan.
Beseffen ze het, gaan ze ooit rock-bottem en wat gebeurt er dan...

Who knows...?

De verandering van mijn ex blijft ook constant door mijn hoofd gaan, net als Nn hier schrijft.

Groetjes, Gert-BE.

Hoe gaat het met jullie nu?

Met mij zelf iets beter. M'n ex is nu voor de 3e keer weer terug naar z'n soulmate. Bizar wat deze vrouw voor invloed heeft. Op dit moment vind ik hem weer zeer onrustig en afstandelijk. Ik neem het ter kennisgeving aan want ik kan er niets mee. Alsof hij betoverd is door de duivel. Bizar.

Ik vind het bijzonder dat hier soms precies de juiste woorden staan, die 'anderen' niet altijd begrijpen. 'Alsof hij betoverd is....', precies dat! In zo weinig opzichten nog de man die ik ken.

Het gaat hier ook wel beter, maar het zijn wel fases. Ik ben steeds onrustig op de dagen dat de kinderen gehaald worden o.i.d. En als ze terugkomen met weer een nieuw verhaal (wat ik allemaal via hen hoor), dan ben ik vaak toch steeds weer van slag. Maar over de hele linie, gaat het best aardig.

@Marijke, hoe gaat het met jou?

Ik begrijp het hoor dat je van slag bent. Het is toch raar dat iemand met wie je lief en leed hebt gedeeld opeens totaal veranderd. Ik hou de eer aan mezelf en doe normaal. Maar vindt het ook zeer irritant. Deze dame is ook echt totaal anders. Hij laat z'n oren volledig naar haar hangen. Ze hoeft maar te kicken en hij doet het. Zo bizar. Ik vraag er ook niet naar. Maar merk gewoon aan z'n gedrag dat dit speelt.

Begrijp ik dan Sabine dat je hebt geaccepteerd dat je man een vreemdganger is en de liefde deelt met een ander, blijft vreemdgaan? Waar en wie ben jij dan in deze relatie?

Hier gaat het nog steeds met hele kleine stapjes vooruit. Soms ook weer een stap terug maar dat zij zo. Er begint zo langzamerhand iets meer rust in mijzelf te komen. Aan de ene kant fijn maar ook doodeng.
Toch blijft het bizar als ik de verhalen terug lees, wat ik toch ook nog regelmatig doe, wat iedereen door maakt. Maar oh zo fijn dat je hier aan een half woord al vaak genoeg hebt!

Groet Marijke

@Ado zeker niet. Wij zijn volledig uit elkaar en mijn hoop op goede afloop destijds is niet meer. Ik heb geaccepteerd dat onze wegen zijn gescheiden maar mis de tijd van toen soms nog wel.

@Marijke, je klinkt nog steeds voorzichtig, maar toch is het positief dat jullie het in elk geval proberen. Ik heb vaak het idee dat ik die kans niet gekregen heb (niet op een eerlijke manier). Iemand kan zeggen dat hij het proberen wil, maar ondertussen toch blijft denken dat 'zij' de oplossing is. Dan maak ik geen schijn van kans. Maar fijn voor jullie, ik hoop dat het jullie lukt!! Maar dat het eng is, begrijp ik ook!

Ik ga ook heus de goede kant op (voor mezelf dan). Ik heb heel lang gedacht dat wanneer mijn ex-partner met spijt hier aan zou kloppen, ik de deur open zou doen en hem zou helpen. Ik begin nu wel meer en meer in te zien dat een weg terug wel heel lastig wordt. Maar tjsonge wat is het onbegrijpelijk en niet te bevatten.

Hallo iedereen,

Wat is het akelig stil hier!

Een teken dat ieder hier berust in hetgeen hij/zij meemaakt...?

Groetjes, Gert-BE.

Ik vind het ook stil hier en het voelt toch altijd een beetje als ‘gedeelde smart’ , wat mij helpt!

Ik zit nog niet in de fase van berusting maar doe wel mijn best om te accepteren en mijn leven op te pakken en opnieuw in te richten. Mijn partner leeft zijn nieuwe leven en heeft de vaart er in. Vooral de momenten waarop de kinderen hierin meegenomen worden, doen pijn! Ik hoop dat er een tijd komt dat ik hier niet steeds door geraakt word. Ik vind de contactmomenten hoe onbenullig ook, altijd voor onrust zorgen. Heel confronterend dat we het ooit zo goed hadden en dat ik nu bijna gespannen ben van 3 minuten nietszeggend contact bij de voordeur……

Hier weer even een update. We zijn nog steeds samen hard aan het werk. Het gaat wel erg langzaam. Ik durf mijzelf nog steeds niet helemaal te geven qua gevoel. Weet ook niet of dit ooit wel gaat gebeuren. Ik sta er toch voorzichtig positief in en hoop op een goede afloop. Hoe gaat het met de anderen? Ik lees nl toch best vaak de verhalen hier terug…..

Fijn dat de lijn nog steeds positief is Marijke! Het is ook lastig en moeilijk en ik hoop van harte dat het jullie lukt. Mocht dit niet zo zijn, dan kan je jezelf in elk geval nooit verwijten dat je er niet alles aan hebt gedaan!

Hier gaat het redelijk. Ook een licht positief stijgende lijn, maar ja, dan wel alleen. En steeds als de kinderen met een verhaal komen vanuit mijn expartner met zijn nieuwe liefde en gezin, dan voelt het als een enorme klap in mijn gezicht. Ze wonen nu samen (3 kwartier van hier) en dat is in razend tempo gegaan. Het lijkt bijna onmogelijk, maar ik zie meer en meer bevestiging van de MLC. Daar was ik 2 jaar terug al van overtuigd, maar nu nog meer. De haast en het weinig empatisch vermogen enz. Iedereen moet zich maar aanpassen, want voor de kinderen is dit natuurlijk ook een andere leefomgeving. Ze zijn er beperkt en dan worden er vooral leuke dingen georganiseerd. Maar goed, ik probeer mijn eigen stijgende lijn vast te houden en het helpt me enorm om hier jullie verhalen te lezen en bevestigd te krijgen dat ik echt niet gek ben en dat dit geen normale situatie is.

Hou vol daar Marijke!

Wat is een SM?

De soulmate die de persoon in een mlc als de oplossing ziet…… veel over te lezen op get-real.com

Maar wie zegt dat het een midlifecrisis is? Waarom kan iemand niet gewoon verliefd worden op een ander? Alleen omdat het goed zat tussen jullie? Als je lang met iemand samen bent is het niet meer dan logisch om te twijfelen. Je gooit immers ook een heel ander leven weg.

Je schrijft; stel dat hij met haar gelukkiger wordt? Dan? En hoe weet je dat?

Het is natuurlijk verschrikkelijk om uit elkaar te gaan en te zien hoe je ex een ander leven opbouwt. En toch niet het einde, jij bouwt ook weer aan jouw leven. Probeer daar je focus te leggen.

Dat probeer ik zeker! Maar de pijn die deze toestand heeft veroorzaakt is enorm. Ik heb overigens geen enkele twijfel over het feit dat het een mlc is. Als het om een simpele verliefdheid ging, laat je je gezin niet zomaar achter, helemaal niet als je je relatie als ‘zeer goed’ bestempelt. Maar jij staat er lijkt het wat nuchterder en steviger in en dat mag natuurlijk! Dat zou ik sowieso ook makkelijker vinden als we elkaar verder niet meer zouden zien, maar met de kinderen blijf je toch in contact en zie ik hoe ook zij mee gaan in zijn nieuwe leven met zijn SM.

Wat maakt het verschil dan in deze? Dat iemand zich wel over een simpele verliefdheid kan zetten? En als je wel besluit anders te doen, dan heb je een midlifecrisis? Ik ben daar oprecht benieuwd naar?

Zijn er meer dingen waardoor je zegt, het is een midlifecrisis?

Ik ben misschien al wat verder in het proces. Achteraf zie ik ook, dat we misschien toch wel te verschillend zijn. Een nieuw persoon in het leven van de kinderen is lastig. Maar we hebben onze draai gevonden door open te staan voor elkaar.

Eens met bovenstaande, maar dat zie je in dit forum heel veel. Iedereen die ineens zijn leven wilt verbeteren of verliefd is en de ander kiest of überhaupt iets anders wilt, met z’n leven, lijdt aan een MLC.

Ik zie het anders, mensen groeien partners gaan mee en soms niet. Als het niet meer werkt samen, dan is het tijd om vaarwel te zeggen al is het 10-20-30 jaar verder.

Als aanvulling; zie ik de MLC als een hoop/idee om het probleem ergens anders neer te leggen dan bij de incentrieke zelf van de vreemdganger. Want ja hij is zelf nou eenmaal machteloos dat dit hem/haar overkomt. Het is een fase etc etc.
Pak je oorzaak bij de basis aan en verleg het probleem niet.

Hoe bedoel je dit? Machteloos dat dit hem of haar overkomt? We zijn allemaal mensen en we leven. In het leven gebeuren nu eenmaal dingen die ons perspectief mogelijk doen veranderen. De kijk op de ander, de kijk naar jezelf, de kijk op het leven. Is dat niet menselijk?

Het is ook menselijk dat we overal maar een verklaring voor willen. Dat we ons gevoel en ratio passend willen maken, zeker als dit tegenstrijdige dingen zegt. En dan is het makkelijker om iets in een hokje te plaatsen. Midlifecrisis


Niet iedereen gaat op eenzelfde manier uit elkaar: de redenen lopen nogal uiteen. En dat is blijft zo zijn, ook als iemand eerder altijd andere gedachten had. Mensen veranderen,..

Ik ben dan weer benieuwd of jullie zelf diegene zijn die verlaten zijn of dat jullie zelf voor een ander kozen (of allebei niet). Ik wil hier niet alle symptomen benoemen, maar in mijn geval ben ik overtuigd van een MLC. Ik wil ook meegaan in het verhaal van veranderende mensen, andere perspectief enz, maar dan zou het wellicht eerlijk zijn geweest moeten zijn waarop de persoon in kwestie dit had aangegeven. Mijn partner was tot de week dat hij vertrok meer dan happy (of heeft mij niet verteld dat hij dat niet was), raakte verliefd en vertrok binnen 2 weken uit huis. Noem het wel of geen MLC maakt mij niet uit, maar ik vind het lastiger te verwerken als hij met haar inderdaad heel gelukkig wordt. Maar wie weet denk ik daar over een tijdje ook anders over en doet het me niks meer!

Ja, was de ander echt gelukkig? Is dat wel zo? Of was dit een aanname? Waren er nooit dingen? Was er ruimte om te praten? Of deed een ieder z’n eigen ding en was er meer sprake van langs elkaar heen leven? Was er nog oprechte aandacht voor elkaar? Zag je die ander nog? Of vond jij het prima zoals het ging? Durf je ook naar je eigen aandeel in een relatie en dynamiek die is ontstaan te kijken?

Ik begrijp al je punten en geloof me, ik kijk al twee jaar kritisch naar wat er gebeurd is en wat mijn aandeel hierin is. Maar ik heb mijn vraag niet gesteld om anderen te overtuigen van wel of geen mlc. Ik heb mijn vraag gesteld omdat ik het lastig vind om om te gaan met het bestaan van de soulmate. Die vraag kan niemand beantwoorden (wat logisch is), maar soms wil je je zorg even delen en daar is dit forum voor toch?

Wie of wat is de soulmate dan? Bestaat de soulmate? Je hebt moeite met het bestaan van de nieuwe partner van je ex?

Ik denk dat jij jezelf kwelt met de vraag. Wat hoop je te vinden? Kan het een niet naast het ander bestaan? Gelukkige jaren gehad met je ex partner en nu heeft hij mogelijk gelukkige jaren met zij nieuwe partner. Gelukkiger? Weet ik niet. Anders, dat zeker. Soms moet je niet willen vergelijken.

Daarnaast moet je niet vergeten dat je niet weet hoe het daar gaat, tussen hen. Dat weten alleen zij zelf.

En ja, je hebt gelijk. Daar is een forum voor. Ventileren, lotgenotencontact.

Hallo allen,

Ik schrijf hier eigenlijk soms reacties onder een ander verhaal.
Toch wil ik hier even mijn mening geven.

Het is bij iedereen anders natuurlijk. Het kan zijn ja dat sommige verlaters hun leven en gezin achter zich laten omdat ze gegroeid zijn en een ander leven willen, en dan toegeven aan een verliefdheid. Of dat zo is of dat het vanuit een MLC/identiteitscrisis gaat zullen de verlatenen wrschl nooit weten.

Ik kan jullie enkel zeggen hoe het voor mij gevoeld heeft.
Na het slechte nieuws van de scheiding viel mijn frank ook niet direct. Na een tijdje begon ik wel vreemde gedragingen te zien bij mijn ex-partner. Ik begon te lezen en info te verzamelen over personen in een MLC.
Alles wat ik las, op verschillende forums en in vele artikels kwam allemaal op hetzelfde neer. Het werd soms ietwat anders geformuleerd maar het eindresultaat was steeds hetzelfde. In het gedrag van iemand in een MLC zitten bepaalde patronen, door velen beschouwd als "symptomen" naar de buitenwereld, meer bepaald de partner, toe.
Deze symptomen kon ik tot geruime tijd na het vallen van de bom bij mijn partner aanvinken:
-Het nemen van radicale en drastische beslissingen.
Bij mij was dit de drastische scheiding die nu moest en zou gebeuren, nu dadelijk.
-Heimwee naar het verleden.
Voor mij was dit dat mijn ex partner de profielfoto op sociale media veranderde van een persoon van 40 jaar naar een foto van toen mijn partner 19 was.
-Het grijpen (kortstondig) naar alcohol of verdovende middelen. Ook dit kon ik aanvinken, al treed ik hier liever niet over in detail.
-Het zich van het ene op het andere moment kil en koud gedragen naar de ex partner.
-Het verliefd worden op iemand die hen begrijpt.
Mijn ex is ook zogezegd verliefd geworden op een ander, al heeft deze persoon die verliefdheid niet beantwoord.

Er zitten dus wel degelijk een aantal vaste patronen in het doen en laten van iemand met een MLC, daar ben ik van overtuigd.
Voor mij is dit althans het geval.

Of het voor iedereen die een scheiding heeft meegemaakt zo is laat ik in het midden.

De meesten onder ons zullen ook wel nooit de ware toedracht te weten komen, jammer.

Groeten, Gert-BE.

Ik schrik nog al van de reacties van hierboven, mensen die duidelijk niet een achterblijver zijn van een mlcer.
Ik geloof dat als iemand zegt dat ze verlaten zijn door een mlcer ze zeker genoeg daarover hebben in gelezen.

Helaas wordt een mlc nog steeds onderkent door velen. Er genoeg bekent over een mlc maar weinig bekendheid.( het wordt helaas nog steeds als een grap gezien)

Zelf ben ik voor de 3de keer verlaten door mijn mlcer na therapie en alles er op en er aan. Zelfs de stempel mlcer was gegeven, maar toch zag hij bij zijn laatste terug val het zelf WEER niet.

Mensen vragen hier advies, en hebben de mening van mensen die niet weten waar ze het over hebben niet nodig.

En tegen X wil ik zeggen ik geloof in karma en dat die zeker voor hem zal komen. Dat ze toegeven dat ze een fout hebben gemaakt weet ik niet maar ooit zullen ze het gaan voelen. En hopenlijk ben jij dan op een betere plek.

Dank voor je reactie Maartje! Je slaat de spijker precies op zijn kop.

Is het een idee tijdje op jezelf te gaan en zowel je vrouw als je soulmate niet te zien. Op deze manier kom je er achter wat je mist...

Helaas valt voor veel mensen het leven tegen de baan is niet wat ze verwacht hebben en de partner niet en zijn vaak dan samen om maar niet alleen te zijn en dan rond je 40ste dan ga je vaak denken is dit nou mijn leven en krijgen velen de neiging om alles te veranderen omdat ze toch het gevoel hebben van veel slechter kan het niet worden.

Hey arjan wat dapper van je om je te uiten en jou onrust en beleving te delen met ons.
Alles heeft twee kanten en jij ziet ook in dat het voor je vrouw en kinderen ook niet makelijk is. Praat er over met een professional, zet je over die moeilijk stap heen omdat jij het waard bent en omdat je al aan geeft je vrouw ook niet te willen verliezen. Alles heeft een reden en dit is jou wake-up call voor de verandering. Een speciaalist kan veel meer over jezelf vertellen en waarom iets gebeurd. Als jij eerst zelf gaat begrijpen, het waarom wordt het al een stuk rustiger. Succes met die eerste stap voor meer rust en de stap die uiteindelijk zorgt dat de storm afneemt.

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat Arjan!

Wat een verdrietig verhaal Sjaak! Machteloos sta je! Is je kindje wel bij jou?

Wat afschuwelijk voor je Sjaak en helemaal met zo n kleine dreumes. Ik hoop voor jullie kind dat jullie toch nog redelijk met elkaar om kunnen gaan. Sterkte

Hoi Eef! Wat een verdrietig maar o zo herkenbaar verhaal. Het valt me op dat veel mensen die in een mlc belanden, het eigenlijk bijzonder goed voor elkaar hadden, zo ook hier. Voor mij werd veel duidelijk toen ik de get-real pagina zag. Het zal niet altijd op dezelfde manier gaan, meer het hielp me wel. Voor mij is een goede afloop op dit moment heel erg ver weg en ik voel me slachtoffer van alles. Soms lijkt het alsof de man in mlc alles maar gewoon kan doen en al zijn verantwoordelijkheden achter kan laten omdat hij weer een vrij leven wil. Hadden ze daar dan niet aan moeten denken voordat we alles opbouwden? Hoe dan ook, ik hoop nog steeds dat hij een keer voor de deur staat en inziet wat hij heeft gedaan. Maar eigenlijk zou. Ik hem nu ook wel los willen laten want ik herken hem niet meer. Anderzijds is dat voor mij het bewijs dat er echt iets mis is. Het is echt een vreselijk nare toestand als partner van…… en hoe kom je er doorheen? Geen idee….. ik werd gek van de mensen die riepen ‘wat wil jij en ga voor jezelf’ . Ik wilde vooral mijn prachtige gezin terug…… Sterkte!

Hoi Nn,

Alles wat ik hier op de site lees komt allemaal op het zelfde neer en zijn wij vrouwen, en onze kinderen ondergeschikt aan de man. Het overkomt ons en je staat erbij en kijkt ernaar. Het is het proces waar je man in zit maar we worden aan de zijlijn verscheurd. Je hele opgebouwde leven staat op zijn kop. Waar ik zelf heel slecht tegen kan is het egoïste! Iets wat mijn man nooit echt heeft gehad.
Ik weet dat wanneer ik mijn kracht terug vind zelf mijn keuzes moet gaan maken. Ik ben zelf normaal gesproken een hele onafhankelijke vrouw doe mijn eigen ding maar daar is niets meer van over.
Inderdaad zegt “kies voor je zelf en de kids” blabla maar je wil je gezin bijelkaar houden.

Ik hou hoop. Voel ergens nog een waakvlammetje in mij. Er is (voor nu) geen ander en het lijkt alsof mijn man het contact wat beperkt heeft met deze vrouwlijke collega. We proberen leuke dingen te doen samen. Er is genegenheid en het voelt ergens als liefde. Maar het voelt ook hol. Want ja, zeggen dat je niet weet of er nog gevoel is en later zeggen dat het er wel is blijft heel verwarrend.

Ik wil jou ook heel veel kracht wensen! Ik hoop dat er uiteindelijk ergens licht aan het einde van de tunnel komt.

Dankjewel! Ik zou oprecht soms willen dat ik het achter me kan laten. Het houdt me de hele dag bezig bij alles wat ik doe. Ik ben ook op zoek naar professionele hulp, want ik wil ook weer gewoon een energiek en blij persoon zijn. Nu voel ik me soms een emotioneel wrak. Ik ben zo blij dat ik de kinderen heb. Al is het soms ook lastig dat zij loyaal blijven aan hun vader. Ergens wil ik dat natuurlijk ook (ik praat ook geen kwaad over hem en heb hem heel lang in bescherming genomen). Maar wat een complexe situatie.

@ Eef:

Wou je maar even meegeven dat er ook mannen zijn die slachtoffer zijn van een partner, vrouw wel te verstaan, in MLC. Aan de kant gezet en verweesd achterblijvend.

Spijtig genoeg ben ik er 1-tje van...😒😓

Ik blijf toch vinden dat er een patroon in zit. Ze twijfelen over hun leven, baan, relatie. Is dit het nou? Bijna altijd zit er een soulmate achter die de hele boel opschudt. Vervolgens kunnen ze niet kiezen. Willen ze vrijheid maar soms ook weer niet...en komen ze weer terug met mooie beloftes..om het na een paar maanden toch weer niet te weten. Ik heb zelf ook in de wachtstand gezeten hopend op betere tijden en niet alles zomaar te willen opgeven...
Toch vraag ik me af of ik daar goed aan heb gedaan. Misschien had ik juist de knoop moeten doorhakken zodat hij erachter zou komen wat hij kwijtraakte. Hoe dan ook je ziet vaak bij eenieder een bepaald patroon terug. De ontevredenheid. Uiteraard zijn er ook dames die dit gedrag vertonen alhoewel ik zelf het gevoel heb dat dit meer bij mannen voorkomt.

Klopt Sabine,

Ik denk ook dat het rode draadje door ieder zijn verhaal hetzelfde is, ongeacht of de man of de vrouw in MLC-land vertoeven.
Ze zijn niet meer content en tevreden met wat het op dat moment is, de soulmate speelt overal een rol en ze weten het niet.
In mijn geval werd de verliefdheid van mijn vrouw voor de gekozen soulmate door deze laatste niet beantwoord, toch zette ze drastisch en radicaal de scheiding in, weliswaar voor ze goed doorhad dat het niets zou worden met de potentiële SM.
Soms zegt ze aan mijn zoon waarom papa en mama gescheiden zijn: "Mama heeft een storing gehad, als ik deze storing niet gehad had waren papa en mama nu niet gescheiden".
Jongens toch, wat moeten we er allemaal mee hè?
Soms spijtig dat je niet in het hoofd van iemand anders kan kijken...

Grtn, Gert.

Sabine, ik vraag me dat ook vaak af. Wat als ik gelijk zelf actie had ondernomen en was gestopt. Maar je gooit iets dat altijd goed, leuk en eigenlijk perfect was toch niet zomaar weg? Ik zou me dan achteraf altijd hebben afgevraagd of ik hem niet even de ruimte had moeten geven enz. Nee, ik geloof dat ik nu kan zeggen dat ik alles heb gedaan.

Gert, zo'n opmerking van je vrouw.... ik zou dan dus denken, joh het was een storing, maar we gaan het oplossen. Maar daar staat ze dus niet voor open?

@Nn,

Dat zou ik ook denken, maar het tegendeel is waar.
Geen krimp word er gegeven.
Het is dat wat ik niet begrijp en niet weet.
Ze zegt er niets over.

Misschien brengt de tijd nog raad, krijgt ze spijt of niet...

Enfin, ik wil in de reacties op dit verhaal niet teveel over mij schrijven, we zijn hier in de 1 ste plaats om de schrijver van dit verhaal te steunen.

Gert.

@Gert, tav jouw verhaal zou het mss nog kunnen dat ze tot inkeer komt op een later moment...maar daar heb je nu niet aan juist omdat ze dit zo expliciet benoemd...

Tja Sabine,

Ik heb heel lang het gevoeld gehad, (gehoopt) dat alles wel weer terug in orde zou komen. Zeker toen mijn zoon, moet ergens februari-maart geweest zijn, met deze uitspraken op de proppen kwam. Ik dacht: EINDELIJK, HET INZICHT OVER WAT ER GEBEURT IS HAS COME! (Ik heb nog veel meer indicaties in die richting, zou ze wel willen vertellen hier, maar dan zou ik wat te ver gaan, het blijft voor mij, net als Nn ergens schrijft, zeer moeilijk om alles te delen op dit on-line platform, 1 op 1 of 1 op 4 zou veel makkelijker gaan, ma bon,...)
Het zou kunnen dat je op termijn gezien wel eens gelijk zou kunnen krijgen Sabine, maar tot nu toe zijn er geen enkele indicaties die daarop wijzen. Mijn ex-vrouw heeft ook een beetje het karakter in de trant van: Ik bijt nog liever de keukentafel in 2 stukken dan toe te geven.
Ik las ergens in een verhaal over een ex-MLC'er die ontwaakt is uit zijn MLC, het handelt over Menno, is een fictieve naam, dus ik kan deze hier wel vermelden, dat het teruggaan naar de ex voelt als een 2e keer door de mand vallen. Ze hebben al een 1e keer gefaald omdat ze hetgeen ze zelf ervaren en geen raad mee weten op de lieve partner hebben afgeschoven, met alle ellende als gevolg. Dit toe geven en terug willen naar de ex zou dan een 2e keer een gevoel van mislukking teweeg brengen omdat ze zo hun fouten moeten toegeven en het gevoel van trots houd hen dan tegen. Enfin, zo omschreef deze man in kwestie zijn gevoel en spijt van hetgeen hij teweeg bracht.

Is dit voor iedereen zo, ik weet het niet...

Groeten, Gert-BE.

Hallo allen,

Ik dacht, we zijn alweer een tijdje verder in de tijd. Ik geef een update.

Gert, natuurlijk kunnen vrouwen ook in een MLC komen. Jou verhaal is hier 1 van. Net zo destructief en vreselijk als alle verhalen hier helaas😔 ook voor jou hoop ik dat jij je weg hierin mag vinden. Jezelf op de eerste plaats mag leren zetten en uit een afhankelijkheid mag komen. En hopelijk zit er ergens nog hoop dat ze tot inkeer komt!

Hier lijkt het iets beter te gaan maar zijn er nog lang niet. Ik vind het ook eng om dit dit zo te typen.

Na een periode waarin ik volledig in paniek ben geweest en mijzelf kwijt was geraakt, aan de medicatie gekomen ben omdat ik niet meer sliep lijken we beide in rustig vaarwater te komen. De haast is eruit. Ruimte voor hem om te ontdekken wat hij wil en ik ga mijn eigen leven weer leiden.
Communicatie lijkt wat op gang te komen al is het nog wel matig. Samen naar de POH geweest, heftig maar daar werd al heel snel duidelijk dat hij in een MLC zat en dat veel van zijn gedachte irrationeel waren. Ook hier werd duidelijk dat de haast eruit moest.
Hij heeft het contact met zijn collega zo goed als mogelijk prive gestopt.
Is jaloers omdat ik met vriendinnen ga stappen en heeft ineens dromen dat ik vreemd ga wat een vreselijk naar gevoel geeft bij hem🤷🏽‍♀️
Er is nog steeds veel intimiteit en hij zegt zelf dat hij van mij houdt. Maar toch…. Is het vertrouwen foetsie! Is het een bevlieging. Kan dit binnen een paar maanden overvliegen of is het zijn kop in het zand steken? Er zijn momenten dat hij in zijn bubbel zit, mij afbekt en negeert. Als ik dan vraag wat er is krijg ik hier geen antwoordt op. Zijn emoties zijn enorm uitvergroot. Ik heb hem nog nooit zo veel zien huilen dan in de afgelopen 3 maanden. Hij is ook alleen bij de POH geweest maar dat lijkt hij nu voor het vervolg af te houden. Het is en blijft allemaal zo verwarrend.
Maar voor nu… ik ben met mij zelf bezig. Ben een vrouw van 38! Ook ik heb nog veel te bieden! Ondanks deze grote nachtmerrie probeer ik dit maar te zien als ook een ontwikkeling en reflectie moment voor mij zelf!
Ik hou van deze klootzak en zal vechten tot het laatste stukje maar ik wil mij nooit meer zo voelen en kwijtraken als 3 maand geleden!

Groetjes Eef

Fijn Eef dat er een soort positieve zweem lijkt te zijn. Ik las veel dat je moet loslaten en verbinding houden. Misschien lukt dat juist op deze manier. Met hem in contact blijven (als hij niet in zijn bubbel zit) en ondertussen je eigen ding doen. Maar goed, het klinkt allemaal zo makkelijk... Ik kreeg het niet voor elkaar, mede omdat mijn partner na een week uit huis ging. Met een derde in het spel is het dan wel lastig om los te laten en verbinding te houden.... En hem loslaten is lastig, maar de toestand loslaten.... daar ben ik ook nog niet (ook niet na 2 jaar).

Ik hoop van harte dat jullie er sterker uit komen!!

Ik vind het fijn Eef dat jullie toch voor elkaar vechten. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om iemand weer te vertrouwen maar misschien lukt het jullie toch en heeft het wel veel tijd nodig. Het is tenslotte niet niets wat er gebeurd is. Helaas is er bij mij geen mogelijkheid tot vechten voor onze relatie. Hij gaat volledig op in zijn soulmate die hem aantrekt en weer afstoot en aantrekt en...ga zo verder. Ik kan hier niets mee. Moet ik niet meer willen. Maar diet me nog steeds veel pijn. Ondertussen bijna 2 jr verder....

Wat een vreselijk verhaal Romina! Ik kan niet anders zeggen. Maar ik hoop dat jij en je zoon hier bovenop komen (dat gebeurt zeker). Mijn verhaal is minder heftig (maar ook uit het niets aan de kant gezet na 25 jaar), maar ik kan nu na bijna 2 jaar wel zeggen dat het ietsje beter gaat!

Heel veel sterkte!

@Romina, wat afschuwelijk voor je. Wat een verdriet voor jou en je zoon en ook dat gedraai naar je zoon. Zo niet ok. Ik hoop voor jou dat je deze situatie snel een plek kan geven. Ook de opmerking van je bent mijn typ qua uiterlijk nooit geweest. Zo kwetsend. Het komt op mij meer over dat hij zoekti naar een reden o. De relatie te beëindigen...dan komen er altijd van die vreemde argumenten naar boven. Dus daarvoor was je wel 10 jr zijn type???je kunt er zo niets mee...het enige wat je kunt doen is proberen er nuchter en zakelijk in te gaan zitten want op zulke momenten krijg je de waarheid niet naar boven. Ik merk zelf dat ik hier ook onzeker van wordt maar dat wil ik eigenlijk niet want ik vind mijzelf eigenlijk best een leuke vrouw en vind eigenlijk niet dat ik deze situatie verdien. Maar zo werkt het niet...ook zijn trouwring laten smelten....hoe dan???bizar gedrag. Heb met je te doen. Probeer boven zijn excuses en gedrag te gaan staan want hier kun je niets mee. Heb vertrouwen ïn jezelf. Ik heb voor nu besloten zo min mogelijk over z'n soulmate te vragen wanneer ik hem spreek. Dan word ik er ook geen onderdeel van...soms vertelt hij wat en dan zeg ik alleen oh, ok. Ik denk er het mijne van maar zeg er niets over. Lijkt mij het beste..

Romina, hoe gaat het met je? En met jou Sabine?

Dank voor je verhaal!! Ik vind het super knap hoe je dit oppakt en ik begrijp ook wel dat het op zeker moment kan voelen als een opluchting. Grappig dat ik lees over de bubbel, want zo noem ik de leefsituatie van mijn (ex)partner ook. Helaas gaat hij wel op en af met zijn soulmate en dat maakt het wel lastig (woont al 2 jaar niet thuis bij mij en de kinderen). Het is zo niet te bevatten, deze transformatie van een super lieve, leuke man op alle fronten, naar de man die dingen doet zonder daarbij rekening te houden met de schade die hij aanricht.

Maar als ik jouw verhaal lees, denk ik dat jij er sterker uit gaat komen. Samen of niet....

Lieve NN,
Het klinkt als dezelfde heftige situatie, hoe ga je er mee om? En de kinderen? Het feit is dat we er geen controle over hebben en dat we het er mee moeten doen. Het is lastig om die man, die voor ons door het vuur ging, ineens alles zien doen wat alleen hem gelukkig maakt, aan de andere kant denk ik dan, doe het maar ik kan het toch niet stoppen. Ben je officieel wel gescheiden nu? Klinkt gek maar zou je het leuk vinden af en toe contact te hebben? Ik merk dat er weinig mensen om me heen begrip hebben.

Volgens mij zijn er meer mensen op dit forum die behoefte hebben aan meer contact (zie ook het verhaal onder ‘herkenning’. Maar direct contact schijnt niet mogelijk te zijn. Ik ben al wel heel blij met herkenbare verhalen hier, want het is precies wat je zegt, niet iedereen begrijpt deze bizarre toestand!

Ik heb de afgelopen 2 jaar al zo vaak gezegd dat hij dan maar voor de en moet kiezen, maar de actie blijft steeds uit. Nu lijkt het er op dat hij toch stappen zal zetten (ik denk dat de relatie met de sm daar ook energie voor geeft). Ik kom er moeilijk uit,. Mijn gevoel schiet alle kanten op! Door zijn aanpak, is er nu zo’n afstand tussen ons…. De kinderen vinden het lastig, maar zijn wel soms bij hem. Het is voor hen ook lastig (puberleeftijd).hoe doen jouw kinderen het?

Anoniem, misschien heb je deze site al eens gezien. Ik vind hem heel verhelderend! get-real.info

Ik heb een eind aan de twijfel gemaakt en de scheiding in gang gezet. Ik denk dat hij hier nog wel een poosje inzit voordat het besef komt (als die al komt)
Ik kies voor mezelf!

Wat moedig en wat verdrietig! Sterkte!

Hoe reageerde je partner Anoniem?

Anoniem, misschien heb je deze site al eens gezien. Ik vind hem heel verhelderend! get-real.info

Ik denk dat hij opgelucht is.. hij heeft echt wel lang het aantrekken en afstoten gedaan omdat het voor hem ook niet makkelijk moet zijn.
Maar als ik kijk hoe hij alleen met zichzelf bezig is ipv zijn gezin is dit het beste en het meest rustige voor iedereen.

Of het zet hem nu echt aan het denken? Ik herken het gedrag van aantrekken en afstoten. Maar alles wat mijn mlc partner doet, staat lijnrecht op wie hij was. Dat maakt het zo lastig. Maar ja dit kan nog lang duren en dan is jouw aanpak ongetwijfeld de beste.

Zou jij nog weer verder willen NN als jouw partner tot inkeer komt?

Je leest zo weinig over verzoening. Of dat bij anderen nog plaats vind.

Petra

Wat een verhaal..ik zit momenteel in hetzelfde schuitje. man twijfelt voor de 3x of ie nog wel een relatie wil. 22 jr samen, dochter van 15jr. Hij woont nu een week bij zijn moeder. We hebben contact maar over de dagelijkse dingen. Hij wil tijd voor zichzelf!
Leeft al maanden in een bubbel..doet waar ie zelf blij van wordt zonder aan ons te denken. net een nieuw huis gekocht. Ik probeer het los te laten maar vind dit zo moeilijk.
Sinds 2jr is zijn vader overleden en sindsdien is hij steeds meer verandert. Ik zal verder moeten met of zonder hem. Er is nu wel rust thuis en dat is wel heel veel waard. Hij is losgeslagen in het sporten, alles moet ervoor wijken.

Therapie volgt snel, hopelijk een goed einde.

@Petra, ja ik denk het wel. Vooral omdat mijn man echt van nature een goed en lief persoon is en ik hem nu niet herken qua gedrag. Zo weinig empathisch. Ik vind ook dat je elkaar niet laat vallen als een van de twee het lastig heeft, maar ik weet soms ook niet waar mijn grens ligt. Als je mij twee jaar terug had gevraagd of ik dit alles zou accepteren, zou ik zeker ‘nee’ gezegd hebben. En nu ….. ik wilde dat hij voor de deur stond en dat ik hem kon helpen met deze ellende!

Zou jij het anders doen?

@Nn soms denk ik van wel, andere dagen niet. Hij heeft mij verlaten voor een andere vrouw. Ik weet alleen niet zeker of hij nog met haar is, daar is hij namelijk niet duidelijk over. Alsof hij bewust niet wil dat ik dit weet?
Iedereen liep met hem weg. Mijn man, ook een hele lieve man. Ik begrijp er werkelijk waar niks van. Hoe heeft hij mij maar ook de kinderen zo achter kunnen laten.
Maar als hij tot bezinning komt, als er te praten valt, wil ik hem die kans geven.

Klinkt echt als mijn verhaal! Inclusief de ander. Ik denk echt dat het een sluimerende mlc was, die in een stroomversnelling is geraakt toen hij het gesprek met haar aanging. Nu dus ook een relatie en precies was je zegt, er waren momenten dat ik dit niet eens wist……, alles hier in de steek gelaten (hij ziet dat zelf niet zo).

Ik gun echt niemand deze ellende, maar ik ben wel blij om hier te lezen dat ik niet de enige ben.

Gisteren voor het eerst koffie gedronken. Een “warme” overdracht, over de kinderen. Ik kon het maandenlang niet opbrengen om hem maar aan te kijken, ik voelde me zo vernederd, zo gekwetst. Hij regeerde koud en afstandelijk, niet zoals ik hem kende. Maar gisteren was anders.

Ik vroeg hoe het met hem ging. Hij zei dat het aardig ging. Ik zag aan hem dat het niet zo was. Ik besloot om door te vragen. Ik zag dat zijn ogen waterig waren. Er leek even een moment te zijn. En toen het er was, was het ook weer weg. En toch. Het is zoveel meer dan ik de afgelopen maanden heb gezien bij hem. Wat denken jullie?

Ik denk dat hij heel erg worstelt met zichzelf en ook heel erg twijfelt aan alles maar dat zeker niet wil laten merken. Zijn keuze kan hem natuurlijk ook tegenvallen, maar dat zal hij wsl niet zeggen.

Ook dit herken ik.... de worsteling.... en steeds als ik dat zag, had ik hoop. En toch kreeg ik vandaag het voorstel over de verdeling.....

@Nn en Sabine, bedankt voor jullie reacties. Het is zo pijnlijk om te zien. De worsteling. Hoe laat je los? Wanneer stopt deze nachtmerrie?
@Nn zijn jullie al ver in het proces van scheiden?

Laat ik het dan gewoon gebeuren? Of zal ik vragen of hij nog in gesprek wil? Hem laten weten dat ik echt bereid ben om te werken aan ons, zijn bedrog achter ons laten. Een laatste noodkreet? Zou het werken? Hebben jullie dit eens geprobeerd?

Petra, ik heb echt alles geprobeerd, ruim anderhalf jaar. Waarbij ik juist ook steeds benadrukt heb dat ik zo graag wilde helpen, praten. In het begin stelde hij zich kwetsbaar op, nu al een tijdje niet meer. Formeel zijn wij nog op alle fronten samen, meer na weer een tegenvaller dit weekend heb ik aangegeven dat ik nu echt een voorstel wil over de scheidiing. Dat heb ik nu gekregen, heel koud en zonder enige emotie. Ik heb ruim anderhalf jaar ruimte gegeven om hij stort zich nu alsnog op zijn sm en ik zit met de emotionele brokstukken. Ik dacht steeds dat een brief of weer een gesprek zou helpen. Hij koos ook steeds weer voor een gesprek ipv stappen zetten. En dan steeds die hoop….er is niet veel over van de man die ik had. Op heel veel fronten laat hij zijn eigen normen en waarden los. Ik ben overtuigd van de mlc, hij helemaal niet. Misschien werkt het bij jou wel natuurlijk, maar in mijn geval hebben mijn pogingen tot niets geleid.

Hebben jullie iets geregeld dan? En hoe staan je kinderen er in?

Hadden jullie therapie? Bleef het bij mooie woorden ipv daden? Wat een moeilijke tijd voor je. Het spijt me om te horen dat alle pogingen tot niets hebben geleid. Dat moet pijnlijk zijn. Waren jullie lang samen? Hoe heb jij het nu geregeld en hou je het vol? Ik begrijp wat je bedoelt met normen en waarden. Uit elkaar gaan was nooit een optie voor hem. Liegen en bedriegen deed hij niet. En nu..

Hij woont al enige tijd op een vakantiepark, nu bijna 8 maanden. Ik woon nog in ons huis. Hij ziet de kinderen een keer per week en elke twee weken een lang weekend, als hij hier komt. De kinderen weten dat onze relatie een ''pauze'' heeft. Dat papa niet lekker in zijn vel zit en even op adem moet komen. Ik probeer mezelf groot te houden voor de kinderen. En hoop te houden. Maar als ik jullie verhalen lees, ben ik bang. Ik heb nog enige hoop dat zijn sm niet verder wil? Omdat zij niet vrijgezel was toen dit begon.
Ik kan het niet laten om haar op te zoeken op facebook en andere websites. En hou nog enige hoop als ik zie dat ze nog getrouwd is.

Ik zou graag een hoop met je delen, maar ik vind het lastig om dat hier openbaar te doen. Stel dan toch dat het ooit nog een andere kant op gaat….of de kinderen dit ooit tegenkomen. Ik heb echt grote zorgen over wat dit alles met mijn kinderen doet. Ze willen met niemand praten, maar dit is toch voor kinderen niet te behappen? Als je vader en moeder 25 jaar samen zijn, altijd happy en dan dit?? Ik wil mij mailadres niet zo openbaar zetten, maar als jij dat wel wilt, ga ik zeker antwoorden op jouw vragen. Wat een ellendige toestand! Ik houd het vol omdat ik lieve mensen om me heen heb, die mijn verhaal steeds maar weer aanhoren en omdat ik er wil zijn voor mijn kinderen. Ik probeer zelfs echt wel te denken aan een leven zonder hem, maar dat stukje acceptatie van hoe ik in deze situatie ben geraakt, vind ik lastig. Ik ben nu wel zoekend naar hulp om dit te verwerken. Heb jij hulp?

@Nn. je hebt gelijk. Het openbaar delen van ervaringen zou mogelijk beteken dat je minder anoniem bent. Ik ga nog bedenken of ik mijn mail adres wil delen, of hier mogelijk iets nieuws voor aanmaak?

Ik ken de angst dat de kinderen mogelijk beschadigd raken, door de situatie. De zorgen die je hebt over hun toekomst, hoe jij dingen anders voor ogen had. Mijn zus probeert mij te helpen relativeren en zegt dingen zoals; voor de kinderen zal het snel weer een nieuw normaal zijn. En; Je bent niet de eerste ouder die gaat scheiden. Het is lief bedoelt, maar ik denk dat ze mij niet begrijpt. Dat niemand het begrijpt tot je er zelf in zit. Net zoals jij omschrijft, hoe leg je uit aan je kinderen dat papa en mama uit elkaar gaan, als er nooit gedoe was? Wat geeft dit hen voor beeld voor de toekomst, van liefde?
Goed om te horen dat je zoveel lieve mensen om je heen hebt, die je kunnen steunen in deze moeilijke periode.
Ik heb helaas geen groot netwerk, maar toch ook lieve mensen in mijn omgeving. Ik heb hulp via de praktijk ondersteuner van de huisarts. Al vraag ik me vaak af of deze hulp wel voldoende is....

Ik had een emailadres aangemaakt, maar het wordt niet gepubliceerd hier. Misschien als ik het meer in delen omschrijf:

partnervanmlc dan het apenstaartje en dan gmail

Hoe gaat het met jullie? Ik ben benieuwd wat jullie helpt om hier doorheen te komen.

Hoi NN, af en aan. Ene moment trek ik het. Andere moment toch weer heel verdrietig over de situatie. Hemzelf niet meer gezien. Ik merk dat ik hem erg mis. Soms ook nog heel boos.

Och ja zo herkenbaar! Alle emoties zijn er, van verdriet , boosheid, maar soms ook strijdlust! Ik word er doodmoe van! Maar ik mis ook zeker de man die ik had!

Hoi, hier hetzelfde verhaal. 27 jaar samen, 2 kinderen en een goede relatie altijd gehad. Tuurlijk met ups en downs, maar wie heeft dit niet.
Hij gaf een paar maanden geleden aan dat hij het niet meer wist met ons. Ik merkte al wel iets afstand, maar bleef dus doorvragen. Uiteindelijk gaf hij aan dat hij geen toekomst meer ziet in onze relatie. Dit was echt verschrikkelijk om te horen. Ik ben helemaal kapot van verdriet. Ook hij sport veel nu en hij lijkt wel een ander persoon geworden.
Hij was echt een goede vent, en dat is hij nog wel, maar niet meer richting mij.
Hij praat nergens over en ik moet het steeds uit hem trekken. Als ik weer dit onderwerp aansnijd, dan denkt hij nog steeds hetzelfde, alleen hij onderneemt geen actie en praat er ook niet over. Om gek van te worden. Hij zegt dat er geen ander is. Ik weet het dus niet. Maar deze situatie is slopend.

Wat naar Anoniem m! Machteloos sta je! Ik herken zeker het feit dat je alles er uit moet trekken. Ik heb alles moeten vragen en er kwam niks vanuit hem. Ik heb alle keren gevraagd wat de status was en nu na de 6e keer in twee jaar tijd, volgt de actie. Lees ook vooral de site van get-real.info Dat heeft me veel inzicht gegeven.

Dank je. Je staat inderdaad machteloos. Als ik nergens over begin dan lijkt er bijna (wel afstandelijk naar mij) of er niets aan de hand is. Het is zo raar. Hoe gaan wij dit de kinderen vertellen. Zij hebben nu nog niet veel door. Al is mijn dochter bijna 15. Soms denk ik dat het nog steeds een fase is waar hij wel uitkomt, of wij samen. Maar als ik jullie verhalen lees, dan weet ik gewoon wat ons te wachten staat.
Ik kan het gewoon niet beseffen.
Hij vind het ook rot zegt hij, maar hij kan zijn gevoel niet veranderen. En hij is vooral druk met zichzelf.
Pfff.

Dank je. Je staat inderdaad machteloos. Als ik nergens over begin dan lijkt er bijna (wel afstandelijk naar mij) of er niets aan de hand is. Het is zo raar. Hoe gaan wij dit de kinderen vertellen. Zij hebben nu nog niet veel door. Al is mijn dochter bijna 15. Soms denk ik dat het nog steeds een fase is waar hij wel uitkomt, of wij samen. Maar als ik jullie verhalen lees, dan weet ik gewoon wat ons te wachten staat.
Ik kan het gewoon niet beseffen.
Hij vind het ook rot zegt hij, maar hij kan zijn gevoel niet veranderen. En hij is vooral druk met zichzelf.
Pfff.

Er lijkt echt geen twijfel over dat het een MLC is. Ik denk dat het mogelijk haalbaar is om hier samen uit te komen (loslaten en verbinding houden was het motto), maar zodra er een derde in het spel is, wordt dat een stuk lastiger. Mijn man ontkent overigens nog steeds dat het een mlc is, maar begrijpt het verder ook niet. Kinderen begrepen het ook niet. Ze zagen ons altijd als blij en happy (dat waren we ook) en uit het niets kwam deze toestand!

Hoi Nn,

Wat bedoel je met:
"... nu na de 6e keer in 2 jaar tijd, volgt de actie".

Groeten, Gert-BE.

Ik heb wel 6 keer gezegd dat wanneer hij wil stoppen met de relatie, hij dan de juiste stappen moest gaan zetten. Maar steeds deed hij dat niet (kon het niet, twijfelde enz). En steeds als hij het niet kon, had ik weer hoop. Maar nu heeft hij echt voor de ander gekozen en zetten we stappen.

Ik denk dat ze er vast zijn, maar dan hebben mensen minder de behoefte om een forum als dit op te zoeken. Dus ik denk dat deze succesverhalen hier beperkt zijn.

Ik lees dat de midlifecrisis in de meeste gevallen wel overgaat.
Maar op de vraag "Wanneer is dat dan?", kan helaas niemand een antwoord op geven.
En als het dan al zover is, is het in de meeste gevallen te laat voor een verzoening, maar het kan natuurlijk.
Ik heb een paar verzoeningsverhalen gelezen op de site "Get Real". Maar ze zijn eerder, jammer genoeg dan, schaars dan vaak voorkomend.

Zit je zelf in een MLC, of is het je partner die er 1-tje doormaakt?

Mn partner …

Hallo Roger,

Hoe staat het momenteel met je...?

Is het mogelijk dat ik in contact kan komen met uw man? Bovenstaande verhaal lijkt een kopie van wat mij is overkomen. Ik denk dat het delen van mijn ervaring hem wellicht steun geeft om het juiste pad weer te kiezen.

Hoi Anoniem

Ik weet niet of ie dit waardeert, hij is nogal van prive is prive...kun je mij vertellen wat je hebt meegemaakt? colleen.nillesen@gmail.com daar kun je het naar mailen

Hi Patty, wat afschuwelijk voor je. Ik wil niet vervelend tegen je doen maar zou het kunnen dat hii die vrouw die hij sinds een maand kent al eerder kent en daar al een relatie is ontstaan. En dat hij mss daardoor redenen zoekt om zijn relatie met jou te verbreken. Ik denk dst je voor nu de juiste stap hebt genomen. Weinig andere keus. Hoop dat het anders voor je is en hij tot inkeer komt. Sterkte

Wat een verdrietig verhaal Patty. Ik zie wel enorm veel overeenkomsten met het verhaal van mijn partner in een MLC, alleen de leeftijd is anders en wij hebben ook al kinderen (in de puberleeftijd). Vooral je laatste alinea is confronterend dat je hem niet meer herkent. Hier exact hetzelfde. Het punt is alleen dat hij al die tijd met mij de meest fantastische man was, dus dat ik het lastig vind om het te geloven, maar ook om boos te zijn. Ik hoop wel echt dat jouw man de dame los kan laten, bij de mijne lukte dat niet.

Ik denk vaak terug aan welke tip ik een ander 'slachtoffer' zou geven (want ik kon soms zo weinig met de goedbedoelde tips). Ik merk dat tijd de oplossing voor mij was... ik word langzamerhand iets sterker en heb nog een lange weg te gaan, maar ik ga vooruit. Maar dit zal ook voor iedereen anders zijn. Ik heb al die tijd geduld gehad en soms vraag ik me ook af of het beter was geweest als ik direct meer actie had ondernomen (relatie verbreken enz). En toch denk ik dat ik het weer zo zou doen, zoals ik het nu heb gedaan.

Blijf vooral je hart hier luchten!!

Net 50...en midden in een midlife crisis. De vragen die je stelt behoort tot deze fase in je leven Mariette. Zoek een goede therapeut..zij kan je helpen deze fase goed door te komen en nieuwe zingeving te vinden!

Ik heb net hetzelfde gevoel.ik kan ook nergens meer van genieten.

Een jaartje verder…hoe is t?
Ik ben aan t opkrabbelen maar nog niet daar…

Ik ben 51 en dacht eerst dat het gewoon de overgang was...maar ik voel me zo stuck op alle vlakken. Ik heb nergens geen energie meer voor. Werk is te uitputtend, heb me sociaal geïsoleerd van familie en vrienden. Ik heb er gewoon geen zin meer in. Niets brengt me nog echt vreugde

Wat naar Ella! Ik denk nog steeds dat het een fase is (het dieptepunt uit de u-curve. Heb je professionele hulp gezocht?

Ik maak hetzelfde mee. Alleen is hij in “de stad” gaan wonen. En dat bevalt hem goed ... ik wil heel graag actie ondernemen , therapie, wat maar kans op herstel geeft.
Ben radeloos.

ik denk dat de sexapeal verdwenen is dan willen ze of niemand meer of een lekker jong ding

Confronteer hem vooral en laat hem dit soort forums lezen. Er moet herkenning en erkenning komen.

Zo herkenbaar . Mijn verhaal 18. Confrontatie helpt niet. Ze zien het niet. Weten niet wat ze aanrichten

Ik zit nu in de beginfase van dit alles. Mijn man gaf op 5 juni uit het niets aan dat hij eraan denkt om uit elkaar te gaan. 16 jaar zijn we samen een pracht dochter. We hebben allebei goed werk. In eerste instantie dacht ik dat hij een ander had. Maar ik weet het allemaal niet meer. Het is zo oneerlijk. Waar moet ik straks heen hoe gaan we onze dochter opvoeden. Allerlei vragen waar ik geen antwoord op heb

Wat naar Haley! Ik snap dat je je zorgen maakt om de toekomst. Ik denk dat oneerlijk wel een van de woorden is die ik vaak noem. Ik heb nl ook geen waarschuwing gehad en we hadden het op alle fronten goed voor elkaar. Het was ook niet zo zeer dat de sm beter was, maar anders en daar lag precies zijn behoefte. Als het echt om een man in een mlc gaat, dan geloof ik inmiddels dat je weinig kunt doen. Ik heb het geprobeerd met lief en geduldig zijn maar kreeg na ruim anderhalf jaar alsnog de genadeklap (hij koos voor de en). Ik denk dat hij voor zijn gevoel niet anders kan en ga het dan vooral maar proberen. Ik hoop wel dat er ooit een moment komt dat hij inziet wat hij heeft weggegooid. Toen het mij bijna 2 jaar terug overviel kreeg ik veel tips. Maar eigenlijk helpt niks anders dan je verdriet toelaten en ongerwijfeld komt er een moment dat je voelt dat je het met je dochter gaat redden.. Ik ben daar ook nog niet, sommige dagen wel, maar ik kan ook zo weer omver geblazen worden en dan zit ik weer in de modus van oneerlijk.

Heel veel sterkte! Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt, bij wie je je verhaal kwijt kan.

Ik begrijp je volledig, mijn man is al sinds 3 maanden uit huis en woont bij zijn moeder. Hij zit ook in een midlifecrisis en heeft ook een affaire gehad met een collega. Hij heeft dit huilend opgebiecht, en toen was hij weer weg. Gisteren kwam hij vertellen dat hij nu definitief wil scheiden, zelfs na dat ik hem een test heb laten doen of hij daadwerkelijk in een midlifecrisis bevind. Hij scoorde hoog, maar hij weigert hulp, sta hier machteloos in. Heb gezegd dat hij de scheiding maar moet aanvragen, herken hem totaal niet meer.

Is er sindsdien nog een ontwikkeling geweest bij jou?

Het lastige bij ons, is dat hij niet zo makkelijk weg kan. Zijn ouders wonen te ver weg, en een nieuw huis vinden is ook niet zo makkelijk op dit moment (en kunnen we helemaal niet betalen!). Dus ik ben bang dat we nog best een tijd in deze situatie kunnen zitten.
Ik heb hier gemerkt dat proberen hem te overtuigen dat dit iets in hem is (midlife crisis of iets anders) en dat hij daaraan moet werken, alleen maar tegen me werkt. Hij gaat alleen maar harder afzetten. Ik heb voor nu besloten vooral vragen te
stellen en te luisteren zonder te oordelen. Hij laat daarbij veel meer los over wat hem dwarszit (al blijft hij even koppig over zijn eigen 'oplossing').
Ik heb niet het idee dat het iets gaat veranderen, maar ik krijg wel iets meer inkijk in wat er in hem om gaat.

Ik herken mijn liefde volle en zorgzame man niet meer, hij is een compleet andere man geworden. Hij heeft me in al die drie maanden dat hij bij zijn ouders sliep iedere keer gezegd dat het wel goed zou komen. Heb hem het boek man in midlifecrisis gegeven en hij heeft het ook gelezen. Hij is wel zwaar depressief, maar wil gewoon geen hulp zoeken, wat ik ook probeer. Wel zeggen dat hij inderdaad hulp moet zoeken, maar niet doen. Zondag gezegd dat hij wilde scheiden, maandag een link gestuurd dat hij ern goede scheiding mediator had gevonden, en dinsdag gaf hij twee datums door wat voor mij goed uitkwam. Ik zei regel het maar. Tot op heden nog niets vernomen, morgen een week later. Echter heeft hij afgelopen vrijdag met onze buurman gedineerd, en die vertelde me wel dat hij had gezegd te willen scheiden. Ik ben moe gestreden, en wil niet nog jaren gaan wachten tot hij bezinning komt. Hij is bijna 50 en ik bijna 57. Ook al ben ik er ziek van, maar voel nu als of ik aan een dood paard aan het trekken ben. Heb nu vanaf zondagavond bewust geen contact met hem opgenomen, misschien is teveel pushen en vragen juist de verkeerde manier. Ze willen rust, dat heeft hij me vaak genoeg gezegd, maar ik kon dat gewoon niet helaas. Misschien daarom nu radicaal deze beslissing van hem.

Hier is het eerder andersom gek genoeg; hij zegt steeds dat hij uit elkaar wil en dat er echt geen ruimte is om andere opties te bespreken, maar ondertussen komt hij liever thuis een filmpje kijken met mij dan met zijn collega's de kroeg in te gaan.
Hij heeft tot nu toe ook alleen aan familie en een paar goede vrienden vertelt wat er speelt.
Er is echt geen touw aan vast te knopen voor mij...

Zeer herkenbaar, mijn man heeft tegen zijn familie gezegd dat we een time out hebben, maar dat is een maand geleden. Vorige zondag kwam hij vertellen dat hij wilde scheiden want hij voelt niks voor me. Maar hij heeft nog niets tegen zijn moeder gezegd over de scheiding, ik natuurlijk wel. Hij praat bij zijn moeder nergens over, gaat meestal meteen naar zijn kamer. Heb nu sinds dat hij uit huis is gegaan twee dagen geen contact meer opgenomen met hem, wel moeilijk maar misschien beter zo voor ons beide, en maar afwachten of de afspraak bij de mediator nog gaat komen.

Ik denk dat ze het zelf ook allemaal niet goed weten. hier zei hij een maand geleden al naar een huisje te zoeken, en nu zegt hij daar na de feestdagen pas naar te gaan kijken, denkt hij.
Heb jij nog steeds geen contact gehad? Misschien inderdaad maar even beter zo, hoe moeilijk het ook is. Op ze in praten zorgt alleen maar dat ze harder wegrennen. Konden ze maar zien wat ze doen, en wat ze onnodig stuk maken.

Wat eigenlijk nog het meeste pijn doet voor mij is dat hij niet alleen mij aan de kant zet zonder open te staan voor andere mogelijkheden, maar ook de kinderen tot op zekere hoogte
Hij blijft maar zeggen dat hij een eigen plek nodig heeft waar hij met niets en niemand rekening hoeft te houden, inclusief de kinderen. Hij lijkt te denken dat de kinderen een soort knop zijn die je gewoon uit kan zetten. Mijn hart breekt voor hun, dan hebben ze straks een vader die alleen om de week voor ze klaarstaat?? :/

Ik snap ook niet waarom het allemaal zo snel en radicaal moet. Ga lekker een plek voor jezelf zoeken en even rustig ontdekken wat je wil, scheiden kan altijd nog.

Fijn om te lezen dat wij als vrouwen hier niet alleen in staan. Zelfde situatie. Van een gelukkig leven met natuurlijk af en toe een sleur moment. Net bezig om het weer op te spicen. Trekt hij de stekker eruit. Zomaar ineens. Nu zeggen dat hij nooit eerlijk is geweest naar zich zelf na 20 jaar. En dus ook niet naar ons gezin. Ik wil hem de ruimte geven om naar zijn gevoel op zoek te gaan. Ga maar op pad en avontuur. Ik loop aan de zijlijn mee. Zo lang ik dat kan. Ik geloof nog steeds dat wij bij elkaar horen. Het leven beweegt en wij bewegen mee.
Sterkte en weet dat je niet de enige bent al voelt de strijd alleen.

Nou het hoge woord is er uit. Er is wel degelijk een ander, en omdat hij zo netjes is om niet vreemd te gaan wil hij nu zo snel van me weg.
Maar nu heb ik dan wel duidelijkheid, hier ga ik het nooit van winnen.
Waarom maken mensen toch onnodig zo veel kapot :(

Jullie staan hier als vrouwen zeker niet alleen in. Ik heb vandaag dit forum ontdekt en mijn verhaal en 1 reactie geplaatst.
Ik kan er ook niet bij dat mensen zo kunnen veranderen en alles zomaar opgeven zonder te vechten waar ze, in ons geval, 17j voor en aan gewerkt hebben. Van dag op dag alles weggegooid en verloren, zonder nog enige wil om te vechten. Ik denk dat mannen en vrouwen, maakt niet uit, in een midlifecrisis zelf niet weten wat hun overkomt en er zekf geen raad mee weten. Tot het moment van besef komt, helaas is het dan dikwijls veel te laat en onomkeerbaar. Jongens toch, wat een ellende...

Sinds vandaag weet ik dat mijn man een MLC heeft. Ik ga al maanden door extreem verdriet en ja ook ik heb een Echtscheiding aankondiging gekregen. Uit het niets! als ik hem aankijk dan zie ik boosheid, kwaadheid en heel soms onzekerheid. Ik begrijp en voel je heel duidelijk want ook ik heb dit nu. Al weken zocht ik het bij mij zelf. Ik dacht dat ik in mijn huwelijk was gefaald maar dt kon niet. Hoezo wilt hij meer vrijheid dan dat hij al heeft? hoezo geen verantwoordelijkheid meer als we dat altijd naar elkaar hadden, hoezo zo veel egoïsme en waarom doet mijn verdriet en tranen jou geen pijn? Ik ben erg ver gegaan om mijn huwelijk te redden (zelfs gesmeekt om dit niet door te zetten) maar ik moest ophouden met zeuren. Sterkte Anoniem. We hebben het heel moeilijk

Lieve allemaal,
Wat is het toch erg, waar we (op dit forum) allemaal doorheen moeten gaan…
Hier dezelfde situatie. Na 20 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd en twee kinderen van 8 en 6 kondigde mijn man opeens aan dat hij niet gelukkig was, ‘op’ was, geen gevoel meer voor mij had. En kort daarna bleek hij gevoel voor een 10 jaar jongere vrouw te hebben; de moeder van een vriendinnetje van onze dochter. Hij wilde niet meer vechten (/in relatietherapie/praten) maar weg, weg, weg. Een ander huis gevonden, kinderen zitten nu de helft van de tijd bij hem, en zij is inmiddels ook gescheiden en zit met haar 3 kinderen ook continu in zijn huis. Twee gebroken gezinnen, mijn kinderen zijn helemaal van slag, ik ben alleen achter gebleven en mijn ex-man doet afstandelijk en zakelijk. Er is geen enkel gevoel meer over en over gevoel praten kan hij al helemaal niet meer, dan loopt hij letterlijk weg. Verder is hij alle contacten verloren. Hij heeft amper contact met zijn familie, gezamenlijke vrienden waren oorspronkelijk mijn vrienden en kiezen mijn kant. Niemand begrijpt hem nog. Dus hij heeft alleen zijn nieuwe ‘soulmate’ nu.
Ik vraag me af waar dit heen gaat….
Ik heb zelf psychologische hulp gezocht, krijg veel steun van familie en vrienden en probeer mijn leven weer op te bouwen. Maar ik voel zo enorm veel verdriet over alles wat kapot is…

Heel veel sterkte voor jullie allemaal!

Het doet ‘deugd’ om te lezen dat jullie hetzelfde meemaken als ikzelf. Ik ben 22 jaar samen met mijn man en hij heeft al 7 maanden zitten liegen. Plots had hij het vaak over een nieuwe collega, maar ik beeldde me alles in. We hadden er een aantal zware ruzies over. Eind januari zei hij na een ruzie dat hij wilde scheiden, diezelfde avond vertelde hij het onze kinderen (8 en 11). Toch vertrok hij maar niet uit het huis. Pas 3 dagen later ging hij weg en de volgende dag kwam hij terug. Hij wist niet wat hem bezielde, wilde bijzonder zijn. Mijn hoofd zei dat er iets niet klopte, maar ik hou van deze man dus liet ik hem terug toe. Alles draaide in de weken erop rond hem( hij wilde nog een tatoeage zetten(had er eentje sinds september 2023), wilde gaan feesten, alleen op reis…) ik cijferde mezelf weg, bang dat hij zou vertrekken. Voor een kort reisje met een vriend gingen we nog samen uit eten en het voelde redelijk goed, maar tijdens zijn reis veranderde de toon in z’n berichten en ik wist wat er kwam. Toen hij terug was, twijfelde hij opnieuw, maar kon niet echt uitleggen waarom. Voor mij viel echter 3 dagen later alle puzzelstukjes op z’n plaats: de nieuwe collega had plots haar relatiestatus op Facebook veranderd. Er was dus wel degelijk een ander in het spel. Hij verlaat z’n gezin voor een 13 jaar jongere vrouw, die in geen enkel opzicht op mij lijkt (fysiek- interesses) en ook helemaal niet bij zijn levensstijl lijkt te passen. Hij laat z’n gezin in de steek, lijkt ook z’n vrienden de rug toe te keren… ik herken de man die zolang de mijne was in geen enkel opzicht meer. Hij lijkt wel een vreemde.
Nu wil hij het huis heel snel verkopen en verder met z’n nieuwe leven. Ik blijf achter met een grote leegte en veel vragen, een gebroken zelfvertrouwen ( hij vond het nodig om heel kwetsende opmerkingen te maken voor een lange tijd - zie bv dat hij helemaal niet voor mij teruggekeerd was, enkel voor de kinderen, dat ik hem irriteerde…). Mijn wereld is volledig ingestort en hij gaat door alsof er helemaal niks aan de hand is, lekker op een roze wolk.
Ik ben gebroken.

Beste Ann. Hier Gert, ik gaf een reactie op dit verhaal op 22-02.
Bij ons nog steeds geen verandering. Scheiding is voor de rechtbank uitgesproken op 29-02. Eind deze maand of begin april tekenen we voor de laatste keer en zal het definitief zijn. Op 4.5 maand van een gelukkig getrouwd leven, in mijn ogen toch, met de vrouw van wie ik hou naar alles kwijt. Gezin kwijt, vrouw kwijt, huis en thuis kwijt en toekomst kwijt.
Ondertussen praat ze nog steeds niet, af en toe heel functioneel iets over de kinderen. Voor de rest blijft ze kil en emotieloos naar mij toe. Plots een heel andere vrouw geworden die ik totaal niet ken of herken. Ik weet eigenlijk niet goed of ik deze nog wel wil kennen of zelfs leren kennen.
Ik wens je veel sterkte en moed in deze periode.
We moeten erdoor, het moet gewoon, je kan niets doen, enkel machteloos toekijken en proberen los te laten, hoe moeilijk dit ook is. Ik spreek uit ervaring.

Hier hetzelfde, van de ene op de andere dag werd me verteld, dat hij niets meer voor me voelde. Voor mij vanuit het niets...
Hij wilde het toch weer proberen, maar twee dagen later heeft hij toch de scheiding in gang gezet. Wil niet praten, wil gewoon verder met zijn leven.
Mijn vertrouwen is weg, mijn leven staat op zijn kop, hij was mijn alles.
Ik probeer door te pakken, maar het is zo moeilijk, denk echt dat hij zo'n grote fout maakt, door alles van de ene op de andere dag op te geven. In mijn ogen deelden we zoveel moois, maar ik kan niet tot hem doordringen, herken hem gewoon niet meer, en dat na 20 jaar..

Hoi Claudia,

Wat ontzettend naar voor je zeg. Al heb je er weinig aan, weet dat je er niet alleen instaat. Merk aan mezelf dat het delen op dit forum me wel enige steun / duidelijkheid heeft gegeven en zeker ook nog steeds geeft.
Wens je veel sterkte toe

Marijke

Soms kan ik zo’n rotdag hebben….. en alles wat jullie schrijven is herkenbaar. Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Ik vraag me soms af of het wel realistisch is om te denken dat mijn partner terug op aarde landt. Ik kan ook niet perse zeggen dat ik het ooit goed zie komen, maar dit voelt zo oneerlijk. Volledig uit het niets zo buitengesloten worden en vanaf nu iets opbouwen met een sm en ik blijf achter met het verdriet en een nieuw in te vullen toekomst. Sommige dagen trek ik het heel slecht. Ik wil ook gewoon weer gelukkig zijn (dan maar zonder de man in mlc). Vooral de dagen dat ik alleen ben (kinderen naar papa zijn)……..hopelijk morgen weer een betere dag!

Ija ik heb dat vaker gehoord. Ooit 15 jr geleden man van 50 gesproken die door de MLC met zichzelf in de knoei zat en weg was bij zijn partner. Ik toen rond de 40 dacht hoezo?! Wat gooi je zomaar weg. Ik had tien ook tvidee dat hij haar te oud vond worden. Vond datvtoen zo raar en lelijk naar haar. Ik weet dst de MLC veel doet bij mannen net als de overgang bij vrouwen maar is niet fijn wanneer hé de verlaten bent. Het maakt je boos en zo onzeker.

Heel herkenbaar dit verhaal. Mijn man en ik zijn al 27 haar getrouwd, altijd een goede relatie gehad en we hadden alles op de rails. En 1,5 jaar geleden is hij zich totaal kwijt geraakt, verliefd geworden op een veelste jonge vrouw met alle gevolgen van dien.
Hij laat een spoor van vernieling achter en zegt ook zichzelf compleet kwijt. Hoop dat hij tot inzicht komt.
Had zelf wel eens gehoord over een midlife crisis maar dat het zo heftig en zwaar zou zijn had ik niet aan zien komen. Een voordeel ik ben wel 20 kg kwijt :-)

Zo pijnlijk en helpend tegelijk om jullie verhaal te horen. Mijn man heeft ook een midlifecrisis achter de rug, ook met affaire met veel jongere vrouw. De buitenwereld lijkt niet te begrijpen waarom ik hem nog een kans wil geven, na alles wat er is gebeurd. Maar ik kon afgelopen jaar heel goed voelen dat hij zichzelf niet was... We hebben er al veel over gepraat en ik voel ook dat het ook voor hem niet gemakkelijk is... Hij is in de 20jaar dat wij samen zijn, nooit vreemdgegaan, dan komt de midlifecrisis en wordt hij precies een vreemde... Ook hijzelf zegt dat hij precies niet 'in zijn lichaam' zat, hij zag wat er allemaal gebeurde, wat hij allemaal deed en kon precies niets doen... Dankjulliewel voor het delen!!! Eens horen van andere mensen hoe hun verhaal is, is echt helpend.... zoveel onbegrip van de buitenwereld... onbegrip voor de midlifecrisis en onbegrip voor de partner die het toch nog een kans wil geven, na de midlifecrisis... Veel sterkte en moed!!!

Fijn te lezen
Ik wil na 10 weken al stoppen
Nu in boosfase maar ik hou nog even vol

Wat bijzonder dat je dit hebt uitgevonden en inziet dat het niet "jij" is en tegen.die sterke stroom in probeert te blijven staan.

Ik hoop dat je er inmiddels goed en veilig doorheen bent gekomen.

Mijn vrouw is ook mlc beland. Vreemd gegaan tijdens carnaval met een veel jongere persoon. Voel me erg gekrenkt maar wil haar niet kwijt. Zie wel in alles wat ze doet iets achter. Heb zelf hulp gezocht om mezelf overeind re houden. Heb op dit moment nog geen begrip hoe ze zich gedraagt. Voel me hierdoor eenzaam. Hebben anderen dit ook

Ik dacht even een verhaal te lezen wat ik zelf geschreven had. Alles herken ik. Gaat dit over??

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat en of je hier nog een notificatie van krijgt.

Is het ondertussen goed met je gekomen en met je relatie?
Ik stel me deze vraag om wat ik nu zelf meemaak. Radicale scheiding en thuis moeten vertrekken. Komt persoon in midlife ooit nog tot besef van wat ze weggooien door hun transformatie en verandering??
Graag reactie.

Hoe gaat het nu met jullie?

Hoi Gert,

Hoe is het met je?
Ook ik heb een man in midlifecrisis
Echt een hele zware
We zijn nu bijna 12 jaar verder en zit er nog in.
Het is en blijft moeilijk maar probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen
Ik weet dat kan ik wel zeggen heb het zelf ook heel zwaar gehad ik ben alles verloren maar je moet ze leven echt in hun eigen wereld en hebben niks met jou te maken.

Beste anoniem 12-05-2024,

Dank voor jouw bemoedigende woorden.
Op je vraag, hoe is het met je kan ik het volgende zeggen: Bij momenten gaat het heel goed, dan denk ik eraan wat mijn vrouw mij allemaal heeft aangedaan en op welke manier ze mij bij het huisvuil heeft gezet, een hond behandel je niet zo gelijk ze mij behandeld heeft. Totaal zonder schaamte, ik begrijp niet dat iemand die je 17 jaar op een bepaalde manier hebt gekend plots zo kan omslaan in een persoon die volledig onherkenbaar word.
Op andere momenten gaat het wat minder, vooral als ik weer eens gewaar word dat je letterlijk alles kwijt bent, met name mijn gezin, mijn vrouw, mijn huis en thuis en mijn toekomst. Het gaat ook moeilijk als ik terugkijk op alle mooie herinneringen, dingen die we samen gedaan en verwezenlijkt hebben. Heb het ook moeilijk omdat ik nog steeds de onvoorwaardelijke liefde voor mijn vrouw voel, ik vermoed dat deze NOOIT zal wegebben. Het gemis van mijn kinderen in gezinsverband weegt zwaar, het hun niet kunnen geven van een werme en stabiele gezinsomgeving doet mij pijn. Ook de woorden aan mijn vrouw, in goede en kwade tijden en tot de dood ons scheidt, heb ik niet kunnen waarmaken. Al heb ik hier niet zelf voor gekozen en kan ik er in mijn ogen niets aan doen. Maar het is en blijft een hele diepe wonde in mijn hart, en ik heb het gevoel dat deze nooit meer zal helen.
Op 03-06-2024 aanstaande zullen we de bevestigingsakte van de scheiding moeten tekenen. Dan zal het echt definitief over zijn. Het is erg en pijnlijk wanneer je moet scheiden en afscheid nemen van iemand waarvan je dat totaal niet wil.

En jij, beste anoniem, ben je ook gescheiden?
Heb je dit drama van een partner in MLC al een plaats kunnen geven? Heb je jouw leven al terug in eigen hand? 12 jaar lijkt me best al een lange tijd, al denk ik dat dit, zoals bij de meesten onder ons, nooit helemaal over zal gaan.

Ik hoor je graag terug beste anoniem.

Gert.

Ik wil er nog even bij zeggen dat mijn vrouw aanstaande woensdag, 15-05-2024, 40 jaar wordt. MLC en scheiden op de helft van je leven, op 40 jarige leeftijd, hoe typischer kan het nog worden...

Beste gert,

Ik was 27 jaar getrouwd en een heel goed huwelijk.met kinderen
Een zaak en een prachtig huis.
We hadden alles
Ik zag hem stilletjes veranderen dit ging heel geleidelijk.
En toen op een dag ging hij weg deed de deur dicht en liet zijn kinderen en mij zitten met echt alles.
Wat er dan gebeurt imer je gebeurt is nu niet zo snel te beschrijven je zit in een rollercoaster.
Ik ben er uitgekomen heeft jaren geduurd maar is me gelukt
Ik voel je emoties verdriet alles wat je beschrijft het is de hel op aarde
Ik mis ook het gezinsleven dat is weg en denk dat die pijn altijd zal blijven.
Ik heb nu alles op de rit maar wat ik zeg met bepaalde momenten mis je het.
Maar ze leven echt in hun eigen wereld je moet hoe moeilijk dat is loslaten
Groetjes

Beste Anoniem,

Bij ons net hetzelfde. Vrouw heeft eigen zaak, en ook wij hebben een prachtig huis, netjes afbetaald. 2 mooie en gezonde prachtkinderen van 10 (zoon) en 4.5 (dochter). We hadden ook echt alles.

Zou je het zien zitten om persoonlijk met mij te communiceren via mijn persoonlijk e-mail adres. Ik ken je niet maar zou je dolgraag mijn verhaal vertellen en aftoetsen met andere mensen of onze verhalen gelijklopend zijn.

Ik wacht met spanning op je reactie.

Grtjs, Gert.

Hoi gert,

Geef maar je emailadres
En ik zal contact met je opnemen.

Ok Anoniem.

Vraag aan de redactie.
Kan ik mijn email aan anoniem sturen met jullie medewerking?

Het is ietwat bizar om mijn email online te zetten.

Grtjs, Gert.

Beste Anoniem,

2 dagen gewacht om een reactie van de redactie van dit forum.
Ik denk dat het niet mogelijk is om rechtstreeks met jou in contact te komen.
Ik zie het echt niet zitten om mijn email online te zetten...

Hoi gert

Ik had al een vermoeden
Dat er niet word gereageerd
Jammer..

Midlife is echt geen illusie of slap excuus voor een jonge vriendin of sportauto het is een soort onoverzichtelijke paniek toestand. Veel sterkte wijsheid en geluk voor jou gewenst..

@ Benjamin, 17-05-2024: Wat bedoel je met onoverzichtelijke paniektoestand? Bekijk je dit vanuit het oogpunt van een MLC'er? Spreek je hierover als ervaringsdeskundige? Ben je zelf getroffen door een MLC of ben je slachtoffer van een partner in MLC?
@ Anoniem, 15-05-2024: Ik ben wat verder gaan zoeken naar forums waarvan de beheerders mensen die dat vragen wel met elkaar in contact brengt. Zo kwam ik bij "Nieuwe stap", eerste hulp bij scheiding Misschien kan je hier een kijkje nemen als je zin hebt...

Klinkt jammer genoeg heel bekend voor me.
Sinds 4 weken is mijn liefdevolle en charmante man verandert in een onherkenbaar persoon. Sinds mijn 17 de ben ik samen met hem, op mijn 19de getrouwd. We hebben samen twee dochters en hebben al wat diepe waters samen doorstaan.
Nu opeens heeft hij chaos in zijn hoofd. Gaf een burn-out aan maar sinds enkele dagen liet hij MLC vallen. Eerst twijfelde hij niet aan ons, nu zijn zijn emoties afgezwakt.
De ene moment zoekt hij toch benadering en seks en het andere moment kan er geen kus of lach af.
Continue op de GSM, zelf geeft hij aan dat hij aan het werk is, en dan plots ineens terwijl ik dacht dat hij op het werk was, bleek hij verlof te hebben genomen.
Zelf geeft hij aan dat hij tijd en ruimte nodig heeft en niets verkeerds doet.
Maar als ik dit lees, vraag ik me af of ik niet naïef ben.
Wordt het uiteindelijk niet altijd een onvermijdelijke echtscheiding?
Ga ik mijn jaren opofferen om te wachten.
Moet ik al die tijd leven zonder enige liefde of affectie? Om dan aan de kant gezet te worden. Hoe kan je iemand die je zoveel jaren graag hebt gezien ineens niets meer voor je betekenen. Ik kan daar niet goed bij.

Kopie van mijn leven. Veel moed. Het kwam nimeer goed mijn man werd een vreemde nu echtscheiding

Leven zonder liefde zonder aandacht zonder affectie. Huid honger.....ik kende het allemaal maar ik zweeg. Met weinig tot niks content. Maar er was niks. Geen aandacht geen compliment geen cadeautje met verjaardagen er was niks.... toch had ik mijn man lief. Dan kwam er nog het bedrog bij en een onmenselijke vernedering en behandeling. 1 goede raad mevrouw. Kies om te leven . Kies voor jezelf. Ik was alles kwijt. Mijn vrouw zijn op het laatste zelfs mijn menszijn. Er was niks waardigs meer geen respect geen liefde geen menselijkheid. Mijn ziel was moe...nu 1 jaar later besef ik waarom.

Beste Dina,

Naar aanleiding van jouw reactie op mijn verhaal (30) jouw verhaal gelezen.
Hartverscheurend moet het zijn om na zo een goed en lang huwelijk met een vreemde van doen te hebben.
De vermijdende blikken, de chaos en onrust in het hoofd van de ander. Het egocentrisme en het vervreemde gedrag herken ik al te goed.
Hier kan je niet tegenop vechten, vreselijk spijtig dat het tot een echtscheiding is gekomen, maar als je je eigenwaarde verliest en er zelf aan kapot gaat is dat geen leven meer, heel moedig en goed van dat je voor jezelf hebt gekozen, heel veel sterkte en kracht!

Beste Dina,

Naar aanleiding van jouw reactie op mijn verhaal (30) jouw verhaal gelezen.
Hartverscheurend moet het zijn om na zo een goed en lang huwelijk met een vreemde van doen te hebben.
De vermijdende blikken, de chaos en onrust in het hoofd van de ander. Het egocentrisme en het vervreemde gedrag herken ik al te goed.
Hier kan je niet tegenop vechten, vreselijk spijtig dat het tot een echtscheiding is gekomen, maar als je je eigenwaarde verliest en er zelf aan kapot gaat is dat geen leven meer, heel moedig en goed van dat je voor jezelf hebt gekozen, heel veel sterkte en kracht!

Lieve lener.

Nee je bent machteloos. Tegen slechtheid kan je niet tegen op. Ze worden vreemden kapot opgemaakt....je moet ze lossen. Andere wereld waar je zelfs niet wil bijhoren. Kies voor jezelf je hebt maaf 1 leven en laat ghn gaan voorgoed. Koester de mooie momenten.

Ik ben gelukkig mijn wereld ging open.

Hoi Saskia,
Ik zit in eenzelfde situatie nu. Het is vreselijk! Hoe gaat het nu met jullie? Ik heb nu ruim een week geen contact meer met mijn man omdat hij ook geen contact wil en afstand wil om na te denken wat hij wil. Ligt niet aan mij, hij houdt heel veel van mij en wil mij niet kwijt, maar heeft ruimte en rust nodig. Hij zit bij zijn ouders.

Hoi Leonie, na al die maanden is er nog steeds niets veranderd. Er wordt niet gepraat en meneer leeft ondertussen gewoon zijn leven buiten ons om en lijkt het wel best te vinden zo. Als hij ons ziet dan is hij erg afstandelijk en staat letterlijk met de deurklink in zijn hand om zo snel mogelijk weer weg te gaan maar wil niet praten

En nu? Ik herken dit ook maar loop
Iets achter jullie aan 🙈 al een andere ontwikkeling?

Hier ook 1 zelfde situatie. Het doet zoveel pijn. Dit is de man waar ik alles voor heb opgegeven. En het voelt alsof je als een vuilniszak aan de kant word gezet

Verhaal 18. Loslaten. Ze worden vreemden

Verhaal 18 is het mijne. Zoveel gelijknissen

Wat er voor je Lili.
Ik hoop dat je goed omringd wordt, zorg voor jezelf. Neem de tijd om gewoon te focussen op jezelf.
Smeken, het willen oplossen gaat averechts effect hebben.
Laat hem los en geef hem de ruimte

Werk aan je mentale, fysieke, financiele stabiliteit..
Hoe het ook afloopt, dat je op die manier sterker uitkomt met of zonder hem.

Ik leef echt met je mee, weet wat je voelt.

Dankje voor je lieve woorden … het doet pijn maar bon ik ga door (morgen kan ik me anders voelen ) ik heb veel verdriet maar dan ben ik kwaad op hem

Absoluut meid, hartverscheurend maak hetzelfde mee. We moeten hier door,
Hou je vast aan de goede zaken van het leven en probeer echt te focussen op jezelf, ga sporten, ga wat meer uit.
Jou mooie zelf mag er zijn, neem nu de tijd om een betere versie van jezelf te maken ondanks de storm.

Hoi Ann,

Wat vervelend om te horen dat je al zo lang in deze situatie zit. Ik heb precies hetzelfde. We waren 23 jaar samen en hebben twee kinderen van 18 en 19. Bijna 2 jaar geleden gaf ik aan dat ik het niet een fijn idee vond dat hij zich stortte in het uitgaansleven en drank en drugs. Hij besloot dat hij meer tijd en ruimte nodig had om aan zichzelf te werken zodat we daarna sterker zouden worden. Ik heb hem daarom de ruimte en tijd gegeven. Daarmee bedoelde hij dat hij zichzelf kon storten in een meisje net zo oud als de kinderen, kwam ik vorig jaar achter. Wilde de affaire stoppen, dan weer niet, dan weer wel. Het lag totaal niet aan mij, maar bij hem zelf, zei hij. In september besloot hij dan toch definitief met dat meisje te stoppen en voor zijn gezin te gaan. Maar helaas. Een week later wilde hij toch scheiden en kijken of het wat met dat meisje kon worden want hij heeft geen zin meer in verantwoordelijkheid.Hij kijkt vervolgens niet meer om naar de kinderen of mij. Hij is enkel nog met zichzelf bezig en ontzettend egoïstisch en doet enorm lelijk tegen mij alsof ik zijn grootste vijand ben geworden. Hij lijkt totaal niet meer op de man waar ik zo lang getrouwd mee was. Familie en vrienden dringen niet tot hem door. Nu ben ik de scheiding alleen aan het regelen en de hypotheek etc. en komt de zorg en verantwoording voor de kinderen ook volledig op mij terecht, want die ervaren hierdoor ook mentale problemen.

Helaas kan ik je geen advies geven omdat ik zelf ook geen idee heb wat ik nog kan doen. Misschien vind je het wel fijn om hierover te ventileren? Zo ja, kunnen we de redactie vragen of er wellicht een mogelijkheid is om met elkaar in contact te komen?

Sterkte je bent niet alleen

Ook mijn man is vertrokken na 15 jaar en ook verliefd op vrouw die jonger is en totaal niet lijkt op mij. De koek is op zei hij. Ik liet hem altijd vrij om zijn hobby te doen maar nu zit hij alleen maar bij haar en is z'n hobby niet belangrijk meer. Als je de verhalen hier leest lijkt het een patroon.

Veel sterkte, ik zit in hetzelfde schuitje.
Het is percies of ze allemaal dezelfde script doorlopen.
Hoe is dit zelf mogelijk, dat je plots met een heel ander persona aan het dealen bent?

Het enige wat je kan doen voor jezelf is echt emotioneel losmaken en aan jezelf werken. Echt kijken naar jezelf en werken aan jezelf.. Je kan niet meespringen op die Rollercoaster waar ze inzitten. Anders ga je er echt onderdoor.

Sterkte je bent niet alleen

Na een relatie van 11 jaar en huwelijk van 2 jaar ,financieel alles op de rit en 3 gezonde kinderen vergelijkbare problemen.

Door te veel te hebben gewerkt kwam ik overspannen thuis te zitten , mijn vrouw gaf aan dat ze het gevoel kwijt was en niet echt meer weet wat de toekomst ons zou brengen.
Ik kwam erachter dat ze gevoelens voor een ander man had maar dat ontkent ze.

Vervolgens zijn we op advies van een relatietherapeut een periode van rust in gegaan , mijn vrouw (35 ) gaf aan het is nu mijn tijd om dingen voor me zelf te doen , ik mag er ook zijn .
Vervolgens is de beste gezins vrouw en mama
Gaan feesten en vaak avonden weg met vriendinnen , ik dacht ja thuis hangt er een gespannen sfeer dus geef haar maar de ruimte .

Het ging steeds van kwaad tot erger , sexy kleden , extra gaatjes in de oren laten schieten, Botox , benen laseren extreem afvallen en haar drank gebruik ging in het weekend naar 3 flessen wijn op een avond.
Van enkele zilveren sieraden naar alles verwisseld voor goud tot wel op elke vinger een gouden ring.

De beste mamma en gezins vrouw was nu verandert naar de vrouw die er zelf mag zijn en het is nu haar tijd , de kinderen waren in de weekenden vaak bijzaak en lopen nu in te korte kleding wat paar maanden terug nooit zou gebeuren , ik herken me eigen vrouw niet meer , vriendschappen zijn we verloren en contact met familie is beperkt , niemand begrijp deze situatie.

Binnenkort vertrekt ze met de kinderen naar een huurwoning om daar verder te onderzoeken wat ze wil , uiteindelijk heb ik de scheiding aangevraagd, zodat ze een sociale huurwoning kan betrekken en omdat er voor mij daar een grens is bereikt.

Ik heb alles geprobeerd om het gezin compleet te houden en denk dat er geen houden aan is , diep van binnen weet ik dat dit ( nu) niet te reden is .

Beste anoniem, 22-04-2024.

Net dezelfde situatie bij ons thuis.
Een totaal andere vrouw, ze word 40 op 15 mei aanstaande.

Gezin (nu) ook niet te redden.
We tekenen definitief op 21-05-2024.

Sterkte!

Gert.

Hier niet anders, drie maanden uit elkaar, na drie weken opbiechten dat hij een affaire heeft gehad met een 20 jaar jongere collegaatje, huilen en spijt. Daarna regelmatig contact met hem, het zou allemaal wel goed komen tussen ons, nu vandaag ontdekt dat hij de hele dag weer bij zijn collegaatje is. Klaar met deze zieke man, hij heeft me mentaal en lichamelijk helemaal kapot gemaakt.

Het is inderdaad bizar om hier zoveel dezelfde verhalen te lezen...we wonen noodgedwongen nog in hetzelfde huis maar hij is al wel een relatie aan het opbouwen met die andere vrouw. Dit terwijl wij dus nog in scheiding liggen, de kinderen het officieel nog niet weten, we wonen nog onder 1 dak. En ik weet nog maar 3 weken van die andere vrouw af. Het breekt je emotioneel idd op...hoop zo snel mogelijk een andere woning te vinden!

Hoe gaat het nu met je?

Ik zit in een vergelijkbare situatie; man wilde er ook niet meer voor vechten. Ten koste van de kinderen. Hier ook de echtscheiding in gang gezet, ik kan niets doen met iemand die er niet meer voor wil gaan en zijn impulsen achter na gaat. Ben er wel helemaal kapot van. Wie is die man??? Ik ga er helemaal van aan mezelf twijfelen, ben ik al die jaren voor de gek gehouden? Hij is helemaal bezig zijn affaire die nu relatie is uit te bouwen, gebruikt drugs, gaat ineens naar festivals en is ongelofelijk ijdel (kwam allemaal selfies met ontbloot bovenlichaam tegen op zijn telefoon - lachwekkend) en ondertussen zit ik met de brokstukken.

Hoi Kiki,

Ik focus me nu meer op mezelf en probeer het los te laten. Al blijft dat heel lastig. Tip: lees het boek van Josine van Dongen, mannen in midlifecrisis. Dat heeft mij geholpen!

Hoi Kiki, ik ben de schrijver van dit verhaal. Jouw reactie erop is erg herkenbaar. Ik heb pas de sleutel van mijn huis en ga komend weekend over!! 4 maanden met hem nog in 1 huis geleefd. Wel deels om en om weg maar ik vond het heel pittig. Ik heb in deze periode heel veel gehad aan het boek van Josine van Dongen inderdaad. Inmiddels al een eind op weg in het boek 'hotel hartzeer' van susan smit en Marion Pauw. Ook een aanrader!!

Ik hou de eer grotendeels aan mezelf en kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Ook in het belang van de kinderen. vind het nu vooral lastig om te zien dat hij zich geen houding weet te geven richting mij. Zijn houding is erg onverschillig en kortaf. Maar hij benoemt nog wel om me te geven en dit uit hij door praktisch en zakelijk alles goed voor mij te regelen. Qua emoties is hij echter heel hard en afstandelijk geworden.

De andere meid is nog steeds in beeld. Ze leven dan vooral haar leven, in de andere kant van Nederland. Ze heeft nog geen stap in zijn leven hier gezet. Komende weken zal dit wss wel veranderen wanneer ik niet meer in zijn huis woon. Heel benieuwd wat er dan van die relatie over blijft.

Beste anomieme schrijver van verhaal 27, hier kan ik niet tegen aan boksen en beste Kiki,
Ik ben de schrijver van verhaal 29. Totaal herkenbare situatie, behalve dat het mijn vrouw is die in een midlife zit. Plots de scheiding ingezet op 04-11-23. Het kon niet snel genoeg gaan, moest nog liever gisteren dan vandaag, zo radicaal was het.
Mijn huisdokter, waar ik al 4 x was langsgeweest, vroeg mij begin december of mijn vrouw ook eens wou passeren om te checken hoe het met haar gezondheid ging. Mijn vrouw antwoorde dat dit totaal niet nodig was en ze perfect in orde was en al absoluut niet naar de dokter moest.
Ondertussen verneem ik uit zéér betrouwbare bron dat ze al enkele keren bij de dokter is langsgeweest en er gezocht word naar professionele hulp. Is dit een begin van besef of spelen er andere dingen? Ik weet het niet want er word nauwelijks gecommuniceerd, zit volledig zonder informatie. Net zoals bij jullie word er heel koud en emotieloos naar mij gereageerd door mijn vrouw, terwijl ze altijd goedlachs en spontaan geweest is.

Veel is mij duidelijk geworden door te lezen op dit forum en op de site "Get Real". Het is ook daar dat ik het boek van Josinne van Dongen zag. Heb het gelijk besteld en hoop het vandaag of ih weekend te ontvangen. Het zou ons als slachtoffers sterkte en kracht moeten bieden om los te laten en verder te gaan met ons leven, wat de uitkomst van deze ellendige en waanzinnige fase ook mogen worden.

Groetjes!

Heel lastig wat ik nu ga zeggen, maar neem het jullie partners niet 'te' veel kwalijk.

Ikzelf ben ook in mijn crisis beland anderhalf jaar terug, en hierdoor mezelf volledig kwijt geweest, heel kil en emotieloos geweest en ik voelde ook geen emotie meer.

Ik ben 'verliefd' geworden op een ander, en 2 weken hierna mijn relatie van 9,5 jaar beëindigd omdat ik zelf het padje compleet kwijt was. De ander wou ik ook rust van, maar bleef ook doorpushen, doordat ik de weg zo kwijt was, en ook veel opgekropt verdriet en pijn had heb ik dit geaccepteerd en ben verder gegaan met hem.

Na een tijdje kwam weer deels terug naar de vrouw die ik ben, en werd ik weer 'wakker'. Toen kwam ik er ook achter dat het helemaal geen verliefdheid was, maar meer een soort uitvlucht.

Soms raak je jezelf zo ontzettend kwijt in je koppie dat je onwijs veel dingen gaat doen die totaal niet bij je passen, puur omdat je geen idee meer weet wie je bent, en later kom je er pas achter hoe en wat etc.

Ik had helemaal niet door dat ik in een midlife crisis zat, en alles wat erbij kwam kijken..

Probeer alles wat je overkomt door mensen met een midlife crisis ook niet persoonlijk te nemen, al voelt het wel zo en lijkt het ook compleet zo te zijn.

Beste Anoniem 21-03-2024,

Het is moeilijk te interpreteren voor ons, maar ergens kan ik je begrijpen.
Het is mijn vrouw net zo vergaan als bij jou denk ik...

Je zegt dat je stilaan weer wakker geworden bent.
Heb je de moed gevonden om weer met je ex-partner te praten?

Denk je dat er nog enige kans is op herstel van en verzoening in je relatie?
Of beschouw je deze als onomkeerbaar?

Wel knap dat iemand die een MLC gehad heeft dit verteld.

Groetjes, Gert.

Hoi!

Idd heel knap dat je dit toegeeft. Ik ben inmiddels bijna 6 maanden verder en kan het allemaal steeds beter loslaten. Woon inmiddels in een fijn huis en het contact met mijn ex is goed voor de kinderen. Ik kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Bij mijn ex zit er nog veel ongemak. Hij kan me moeilijk aankijken en tijdens de overdracht momenten met de kinderen, komt hij niet verder dan de gang en vlucht zo snel mogelijk weer weg.

Ik denk dat mijn ex het nooit zal gaan toegeven wanneer hij zichzelf toch weer tegenkomt of spijt krijgt. Dan lijdt hij weer gezichtsverlies. Alleen daarom al zal hij er alles aan doen om deze nieuwe relatie te laten slagen. Ik kan dit gelukkig steeds beter accepteren...zijn uiterlijk en kleding is veranderd. Zelfs het geurtje wat hij sinds kort op heeft is heel overheersend en totaal niet mijn smaak. En dooorr....

Hallo Iedereen,

Veel gelijkenissen in mijn verhaal.
Mijn man is eind November beginnen trippen

In de maand December vaak discussies en frustraties uiten...
Dan spreken over nieuwe hobbies starten, veel bezig met kledij, overwegen om een oorbelletje laten schieten.
Terug in het verleden duiken door muziek opzoeken van vroeger. Hij begon vol van zichzelf te spreken, gaf aan zich zo zelfzeker te voelen. Heel vergeetachtig, gsm altijd op zak, op niet storen en omgekeerd op tafel.
Op een dag gaf hij aan niet weten wat hij wil, tijd en ruimte nodig te hebben.
Aan al zijn vrienden zeggen dat hij met 1 voet buiten de relatie stond.

Deze terror heeft hij tot februari aangehouden. Wanneer ik telkens aangaf om gaan uitzoeken wat hij wou.
Verantwoordelijkheden waren hem teveel geworden. Hij was vaak bezig met zijn innerlijke jongen en dat hij het speelse kant van het leven moet ontdekken.

Ook kreeg hij héél erge woedeuitbarstingen wat ik nog nooit had gezien.


In februari na ultimatuum heeft hij opgebicht dat hij sinds maanden een dubbelleven had. Vervolgens heeft hij de keuze gemaakt om voor de affaire te gaan en zijn gezin achter te laten.
Ondertussen is hij 2 maanden bij zijn ouders en bekijkt hij alles om zsm een andere woning te vinden.

Vreselijk allemaal na een relatie van 10 jaar. Hoe is dit mogelijk.

Wat hebben jullie gedaan om hier sterker uit te komen ? Mijn zelfvertrouwen, mijn leven is ontploft

Dit is insane.

Hoi!

Idd heel knap dat je dit toegeeft. Ik ben inmiddels bijna 6 maanden verder en kan het allemaal steeds beter loslaten. Woon inmiddels in een fijn huis en het contact met mijn ex is goed voor de kinderen. Ik kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Bij mijn ex zit er nog veel ongemak. Hij kan me moeilijk aankijken en tijdens de overdracht momenten met de kinderen, komt hij niet verder dan de gang en vlucht zo snel mogelijk weer weg.

Ik denk dat mijn ex het nooit zal gaan toegeven wanneer hij zichzelf toch weer tegenkomt of spijt krijgt. Dan lijdt hij weer gezichtsverlies. Alleen daarom al zal hij er alles aan doen om deze nieuwe relatie te laten slagen. Ik kan dit gelukkig steeds beter accepteren...zijn uiterlijk en kleding is veranderd. Zelfs het geurtje wat hij sinds kort op heeft is heel overheersend en totaal niet mijn smaak. En dooorr....

Blij dat er nog reacties worden gegeven op dit verhaal.

Beste "Schrijver van dit verhaal".

Ik ben 5 maanden en 6 dagen verder na het vallen van de bom op 04-11-23. Net als jij kan ik het ook allemaal steeds beter loslaten. Ik woon nu al 3.5 maand alleen op een appartement. Normaal doen tegen mijn vrouw lukt eigenlijk nog steeds niet goed. Als ik de kinderen 's zaterdags smorgens ophaal en savonds weer afzet is er geen communicatie, niks, 0.0, zelfs niet over wat de kinderen gedaan hebben, of gelijk nu, het is 2 weken paasvakantie geweest, weet ik van haar niet wat ze allemaal gedaan hebben. Mijn kinderen vertellen me dat wel maar van haar weet ik totaal niets. Net hetzelfde als bij jou komt ze niet verder bij de overdracht van de kinderen als de garage. Ik ervaar ook het ongemak, ze durft me precies niet goed aan te kijken en vlucht ook zo snel mogelijk weer het huis in.

Er zijn toch wel een paar dingen die me de wenkbrauwen deden fronsen. Mijn zoon vertelt soms dingen tegen mij, de jongen is 10 geworden in maart, dingen die hij van zijn mama eigenlijk niet tegen mij mag zeggen. Ik vraag er bij hem niet achter, maar hij vertelt ze spontaan en zegt: Papa, ik ben journalist en ik moet jou informatie zeggen, je bent immers mijn papa en vriend, je moet dit weten.
Soms vraag ik mij af of ik dat allemaal wel kan geloven, of hij de waarheid spreekt of het zijn verbeelding is die spreekt. Maar hetgeen hij zegt kan een 10 jarig kind niet zomaar uit zijn duim zuigen of verzinnen.
Ik som jullie enkele dingen op.
Zijn mama zou tegen hem gezegd hebben:

-Toen we in Euro Disney Parijs waren, (FYI: we waren daar 4 dagen voor de bom viel op 04-11-23) heb ik een storing gekregen. Als ik deze storing niet gehad had waren papa en mama nu niet gescheiden.
-Door deze storing dronk ik toen elke dag 1 of 2 flessen wijn en hierdoor zag ik er wat raar uit en deed ik wat vreemd. (Mijn zoon vind trouwens dat zijn mama er nog steeds anders uitziet dan voor de "storing").
-Hij zei ook dat zijn mama soms huilt als ze 's avonds alleen in bed ligt. (Weet niet of ik dit moet geloven?)
-Mama staat soms in de hoek, je weet wel hè papa, dat hoekje in de gang langs het halfronde tafeltje, met haar gezicht naar de muur en dan zegt ze: Wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan...

Moet ik dit allemaal geloven, ik weet het eigenlijk niet maar ik doe het toch. Omdat deze woorden uit de mond van mijn zoon komen. Hoe moet ik dit interpreteren, een 1 ste teken van wakker worden? Beste Anoniem van 21-03-2024, als je nog actief bent hier, misschien heb jij daar een inzicht of een mening bij...?

Intussen blijf ik verder doen en werken aan mijn herstel, wat mij eigenlijk toch vrij goed lukt.
Al mis ik mijn vrouw nog steeds en hou ik nog altijd zielsveel van haar... al is ze op dit moment een heel andere vrouw.

Groetjes, Gert.

P.S. Ik hoop graag verder van jullie te vernemen op dit forum!

Beste C,

Ben je nog actief op dit forum?
Hoe is je situatie nu?
Ik ben ervan overtuigd dat er altijd een weg terug is.

Zou graag met jou persoonlijk contact opnemen.
Zou dit kunnen met hulp van de redactie?

Groet, Gert.

Ik ben 20 jaar getrouwd 3 lieve kinderen. En zit nog in scheiding. Me man is 39 en gaat om met meid van 21 jaar. Zeggen dat alleen vriendschappelijk is. Waarom ben je dan daar liefst bij haar. Koop alles voor haar doe alles voor haar. En zijn gezin laat hij stikken. Wat kan ik hier van verwachten. Ik wil er voor vechten hou nog van hem. Maar hij wil bijna geen contact meer. Aks hij thuis is hij aftoe normaal tegen mij. Maar dan ga hij ook weer na haar. Ik weet het echt niet meer. Me hart lig in miljoenen stukjes. De kinderen voelen niet meer dat hun vader is. Ondat zij belangrijker is dan hun.

Ik ben een vrouw en ik maak dit nu met mijn man met MLC mee. Echtscheiding hangt boven mijn hfd. Weet jij al hoe hiermee om te gaan?

Beste Joyce,
Ik haal veel sterkte uit de verhalen die ik hier lees en op de site GET REAL. Het laat mij echt begrijpen wat er momenteel gaande is met mijn vrouw, in welke fase ze nu zit en wat er in haar omgaat. Ook het boek "Mannen in een midlife" doet mij veel deugd, het gaat hier wel over de mannelijke variant vd midlife, maar deze van vrouwen is grotendeels gelijklopend zegt de aueur en tevens ervaringsdeskundige.
Nu ik uit zéér betrouwbare bron weet dat mijn vrouw al een paar keer bij de huisarts is langsgeweest en gevraagd heeft om professionele hulp doet mij al veel goed. 3 maanden geleden had de huisarts al eens aan mij gevraagd om mijn vrouw te vragen of ze ook eens wou passeren om te checken hoe het met haar gezondheid was. Toen antwoorde mijn vrouw mij: Ik mankeer niets, ben perfect in orde, ik neem rationele beslissingen en ik hoef al heel zeker niet nr de dokter.
Dit stemt mij positief dat ze nu hulp, psycholoog of therapeut, dat weet ik niet, vraagt, wil en aanvaardt.
Ik laat nog een gaatje in mijn hart omdat ik ze zo graag zie en de liefde voor haar nog steeds sterk aanwezig is.
Maar ik besef ook, hoe langer dit duurt, hoe groter de afstand tussen ons zal worden. Ik weet niet hoe ik hier bijvoorbeeld binnen 2 jaar tegenover zal staan. Het kan snel gaan, of het kan lang duren. Wie zal het zeggen, we weten het niet, niemand weet dit, ook zij niet.
Ik trek er mij aan op dat ze nu zelf niet beseft wat er gaande is met haar en dat ze op een bepaald moment met een schok tot bezinning en besef zal komen.
Meer kan ik, en jij ook niet denk, niet doen op dit moment.
Hopelijk heb je wat aan mijn reactie, ik hoor graag jouw gevoel en/of idee hierover.
Groetjes.

Is vaak de onvrede over het huidige leven en dat het niet is wat gehoopt was merk het ook aan mezelf heb soms geen zin meer om te werken zou dan liever nog in de bijstand zitten en mijn vriendin is ook nooit mijn droomvrouw geweest maar meer een relatie omdat ik geen zin had alleen te blijven en je toch anders een beetje eenzaam voelde.

Heb je het overwonnen?

Hoe is t met je Sandra

2/1/24 juist hetzelfde hij twijfelt aan me aan ons aa. Zichzelf :(

Hij twijfelt nog steeds na 2 jaar?

Hoi Saskia,
Ik zit in eenzelfde situatie nu. Het is vreselijk! Hoe gaat het nu met jullie? Ik heb nu ruim een week geen contact meer met mijn man omdat hij ook geen contact wil en afstand wil om na te denken wat hij wil. Ligt niet aan mij, hij houdt heel veel van mij en wil mij niet kwijt, maar heeft ruimte en rust nodig. Hij zit bij zijn ouders.

Ik zit nu net in dit verschrikkelijke horrorverhaal. Precies als bij jou Leonie.
Mag ik vragen hoe 2023 is vergaan?

Er zijn zinnen in mijn verhaal veranderd, heel vreemd... zo heb ik het niet geschreven, niet leuk om het zó te lezen, het is al moeilijk genoeg...

Je verhaal lijkt veel op mijn eigen verhaal behalve voor de vriend deel. Is wel een beetje eng ik voel me wel zoals je vrouw. Ik herken mezelf ook niet meer.

Ik herken het. Zo ging het bij mij ook, een liefdevolle waardevolle relatie ineens niet meer op waarde kunnen inschatten. Ik werd verliefd op een ander waarvan ik dacht dat die beter bij mij paste. En dus mijn oude relatie bruut beëindigd zonder nog enige rekening te houden met mijn inmiddels dus ex-vriend. Ik denk dat het midlife crisis is geweest. Achteraf denk ik: had ik maar mij afgezonderd van de wereld en het kunnen laten uitrazen, het is zo'n destructieve kracht. Hopelijk kun je het n je vinden om nog een plek voor haar in je hart te houden en een weg terugvinden. Succes en sterkte.

Hoi, ik zit er op dit moment, midden in, het is al verbeterd, maar toch nog opzoek naar mezelf, ik ben blij dat het nu tijdens de Corona periode gebeurd, want zoals uw vrouw zou ik het anders ook ervaren denk ik ! nu ben ik een volledig andere weg verdwaald geraakt! Ik heb geen idee hoe lang dit verder kan, maar hoop toch een beetje dat mijn gezin dit zak overleven! Das al een goed begin dat ik zo denk 🤔

Hey,
Wat jij hier meemaak , maak ik net het zelfde mee. na 19 jaar samen zijn en 9 jaren getrouwd zijn we nu gescheiden. het is ook allemaal begonnen met te bellen naar een ¨jeugdvriend¨en nu wil ze ook met hem verder . maar bij haar zit hij in haar hoofd en niet in haar hart. ze wil weten of er gevoelens zijn van zijn kant.
ook gaf ik aan dat ze in een midlifecrisis zit en nog eens in een menopauze? ze woond nu ook al 10 maanden alleen , en zoals jij hier zegt ,de ene keer voelt ze niks de andere keer wil ze dat ik dan blijf slapen en dan weer een andere keer wordt het teveel voor haar. maar wil wel het een kans geven voor ee nandere relatie terwijl ze nog niet weet of deze wederzijds is.

Ik vermoed dat ik in exact dezelfde situatie verkeer.
Ik zie zoveel dingen die niet kloppen.
Ik heb een document gevonden van midlifecrisisweb enndaarin staan punten waarvan ik zeg dat ik ze ook zie.
Dat zijn deze punten:


-Iemand is ineens onherkenbaar voor zijn omgeving door 180 graden veranderd gedrag
- Nemen van irrationele beslissingen en deze uitvoeren, zonder de gevolgen te overzien
- Zomaar ineens willen scheiden, terwijl het huwelijk goed was
- Iets missen in de relatie maar niet goed kunnen aangeven wat er dan ontbreekt
- Zeggen niets meer voor de partner te voelen - Het gevoel hebben dit te moéten doen, hoe raar het ook klinkt
- Vaak ineens verliefd op een ander (de soulmate)
- Met die ander ‘zo goed kunnen praten’ en ‘ zo op één lijn liggen’
- Onbereikbaar, niet meer mee te praten - Egoïstisch, alleen hijzelf is belangrijk
-De balans op willen maken na een half leven
- Niet meer rationeel kunnen denken
- Vreemde blik in de ogen, zwarte kille ogen zonder emotie (shark eyes) - Zich niets aantrekken van het verdriet van de partner, emotieloos
-Geen signalen afgegeven, de Midlife Crisis is er ineens!
- De partner geen kans willen geven om te vechten voor het huwelijk
- De partner heeft het gevoel ‘dat er iets niet klopt’ (info over Midlife Crisis maakt de puzzel compleet).

En het erge is, er gaat zoveel kapot hiermee. Zij zelf, ik, je raakt misschien je beste maat kwijt, je huis, je zelfvertrouwen en vertrouwen, het is echt een hel.
Maar, zodra je er over begint dan is het niet waar. En het meest erge is nog het liegen en bedriegen.
Het is om te huilen. Mannen hebben de naam, maar vlak vrouwen niet uit.....

En het is nog erger geworden. Ze heeft idd een relatie met de man waar ze verliefd op werd en die heeft ook een partner, en die man zegt niet verliefd te zijn maar dat ze het leuk hebben, ze meeten met elkaar, praten veel en naar ik begreep gaan ze naar Cap d'agde, kenners weten genoeg dan.

Voor de mensen die begrip willen krijgen, hierbij de link,

https://adoc.pub/queue/midlifecrisis-handboek.html

Mannelijke lotgenoot.

wow wat herkenbaar zeg … schrikbarend gewoon pfff
Alles is kapot , 18 jaar door het putje . 2 puber kinderen
Partner vind/lijkt het maar normaal te vinden. Ze is in een giftige omgeving terecht gekomen . Ze woont nu bij een toevallig net gescheiden vriendin zucht helpt allemaal niet mee .
Ik weet niet wie dit is en wat ze met mijn vrouw heeft gedaan . Ik ken deze persoon niet . Ik ben er voor mijn kinderen , daar haal ik wel kracht uit . Zit aan de medicijnen om rust in m’n hoofd te houden . Gekke vrouwen :-(

In mijn zoektocht stuitte ik ook op de website: Midlifecrisisweb.
Na een paar zinnen weggedrukt, maar mijn zussen gevraagd het te lezen. Het was te bizar voor woorden, alles klopte.
Zet zijn naam erboven en het ging écht over hem.
Ik werd benaderd door een vrouw uit het dorp, of ze bij me mocht komen. Ze had gehoord dat...en zij zat in dezelfde hel. En ze had een website die ze mij wilde laten lezen...
Ze kwam bij me thuis en we zagen er hetzelfde uit, grauw gezicht, dof levenloos haar en mager, we waren allebei 10 kilo afgevallen door de stress We wogen nog maar net 52/53 kilo.
De website heeft mij geholpen net als andere sites over MLC.
Oa dat je je partner dus kunt treffen op verschillende leeftijden. De eerste die ik ' zag', was een jongetje van ongeveer 8 jaar.
Mijn man was bijna jarig en vroeg hoe we dat gingen vieren. Ik zei ' niet, we hebben geen reden om wat dan ook te vieren.'
Hij ging weg, ik verder met de was opvouwen. Ineens tikt hij op mijn arm. En met een klein jongensstemmetje zei ie..." maar heb ik dan geen partij, ik ben toch jarig?"
Toen was ik inwendig zo verdrietig voor hem, voor dat jongetje.
Vraag me niet hoe, maar ik heb wat mensen uitgenodigd en hij had zijn feestje. Nou, of er niks aan de hand was, lachen, gieren brullen, zuipen...
Nog triester was dat zijn jeugdtraumas nog verder terug gingen. Nl zelfs tot babytijd, zo triest.
Ondanks alles mocht hij thuis blijven wonen, we lagen ook nog in één bed en op een avond ' zocht ie me', omklemde mijn borst met ' zijn handjes' zeg ik maar zo, en zocht hij borstvoeding...
Dat had ik natuurlijk niet, en wát er gebeurde wilde ik al helemaal niet...
Maar wat was ik ' blij ' met alle informatie van die website.
Ik was niet gek en dat wist ik ook wel, maar wie zou mij geloven als ik dit vertelde...?
Wij hebben geen verhaal te delen, maar kunnen een boek schrijven.
Dit weekend is hij 10 jaar weg...
En al een tijdje heb ik de behoefte wéér veel te lezen over MLC.
Dat ook andere lotgenoten iets hebben aan die website troost me, maar mensen wat is het een akelige levensfase, traumatiserend voor partner en evt kinderen...

Herkenbaar mijn verhaal...18

Herkenbaar, bij mijn ex-man na 30 jr huwelijk Hii heeft inmiddels zelfs nieuw kinderen verwekt. Opa en papa tegelijk… wonderlijk én pijnlijk

Hey Briget, mijn partner van 9j (zoon 4j dochter 5.5j) weet het momenteel ook niet meer. Ik dacht, een mc wanneer de kids het huis uit zijn is eenvoudiger, maar finaal is niets eenvoudig als de toekomst plotseling wegvalt. Je hebt kanker overwonnen, een 2de kans, zonde om die nu te vullen met negativiteit.

Ben benieuwd of het werkt bij jou?

Prachtig. Zo mooi beschreven. En precies zoals het is. Het onbegrip tussen elkaar en niet de ruimte gunnen aan elkaar. Geef een beetje ruimte af en toe en alles komt goed. Maar ik krijg het niet. Weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Het is vreselijk.

T is of ik het zelf schrijf……

Oh je omschrijft je dilemma zeer duidelijk. Het leest als een alles of niet, zwart of wit, pompen of verzuipen issue.
Vandaar dat Ik me afvraag wat er in het grijze gebied zit

Als je bij een hulpverlener komt met bovengenoemd verhaal weet een goede therapeut wel waar zij het met je over kan hebben. Het klinkt een beetje als het lege nestsyndroom wat veel vrouwen ervaren als hun kinderen de deur uit zijn.

Een zingevingsvraagstuk...iets wat bij de midlifecrisis hoort!
Mijn advies: zoek een goede therapeut!