Negatief zelfbeeld - forum lotgenoten

Hallo,
Ik ben 52 jaar jong Op een of andere manier schijn ik een signaal af te geven waardoor andere mensen denken dat zij mij volledig voor gek mogen zetten. Alsof ik er niet toe doe. Dit gaat mijn hele leven al zo.
Zelfs nu ik van het westen naar het oosten ben verhuisd is daar niets aan veranderd. Ik ben hierdoor al mijn hele leven onzeker over mijzelf. Ik reken het mijzelf aan, maar ik weet niet wat te doen. Graag zou ik met iemand in contact willen komen die hetzelfde ervaart of die mij kan helpen om

Hoi, ik ben een vrouw, 45 jaar, gescheiden en moeder van 2 kinderen. Ik ben de jongste in mijn gezin. Ik heb 2 oudere zussen. In mijn gezin is kennis heel belangrijk. Mijn vader, een gepromoveerde scheikundige, is een intelligente man. Hij is een lieve vader, maar kan moeilijk zijn emoties uiten. Mijn vader weet veel en verwacht dat ook van ons. Bij een potje triviant kon hij vroeger roepen: weet je dat niet? Of: dit is zo makkelijk. Dan durf je als kind niet snel meer een antwoord te geven. Mijn moeder kijkt erg op naar mijn vader. Ze is een lieve moeder, maar ook zij is niet heel goed met emoties. Ze is een praktisch ingestelde vrouw en voelt vaak niet goed aan wat een ander nodig heeft. Ik ben na de basisschool VWO gaan doen, maar liep vanaf het 3e jaar eigenlijk op mijn tenen en wilde naar de havo. Dat wilde mijn ouders niet. Ik moest gewoon harder werken. Ik kon het best. En misschien had ik ook geen goede werkhouding en was ik meer geïnteresseerd in andere zaken dan school. Maar ik weet wel dat het niet fijn is om steeds onderaan te bungelen. Om de slechtste van de klas te zijn. Dat stimuleert ook niet. Na het VWO ben ik HBO gaan doen, niet de studie die ik eigenlijk wilde doen (want daar zat geen toekomst in), maar ik bloeide op het HBO wel op. Eindelijk lukte dingen weer. Toch is er sinds de middelbare school iets aan mij veranderd. Waar ik als kind enthousiast en leergierig was en overal voorop liep, ben ik steeds meer veranderd in een onzeker meisje. Ik vind mezelf dom, ik zeg stomme dingen, anderen kunnen alles beter. Ik kan eigenlijk niks aan mezelf noemen wat ik leuk vind. Ik bespreek dit wel eens met vriendinnen en die kunnen dingen noemen die ze leuk aan mij vinden. Maar dat doet me niks. Ik voel die dingen niet. Ik heb een relatie gehad, die na 10 jaar is over gegaan. En dat komt door mij. Omdat ik inmiddels zo'n muur om mezelf heb heen gebouwd dat het mij niet meer lukt om nog een goede connectie te maken. Alles wordt in mijn hoofd negatief gemaakt. Ik ben inmiddels 7 jaar verder en mijn onzekerheid maakt dat ik niemand meer toelaat. Ik vind mezelf te dik, te lui, te onwetend. Ik weet dat ik meer moet bewegen, gezonder moet leven. Dat lukt steeds even en dan gaat het weer mis. Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uit kom. Ik schrijf dit en denk meteen waarom doe ik dit? Maar ik ga het wel plaatsen en ben benieuwd of er reacties op komen.

Hi,

Ik heb dit nooit eerder gedaan, ik weet niet waar ik terecht kan of met wie ik kan praten of wie me tips kan geven. Eh..
Mijn ex was een vreemdganger op veel verschillende manieren maar waar het op neer kwam is dat elke vrouw mooier en meer aantrekkelijk was voor hem. Hij kon alleen intiem met me zijn als hij voorafgaand opgewonden was geworden door ja.. De vrouwen waar hij naar keek en mee praatte. Ik was overduidelijk niet goed genoeg, dit heeft hij me ook meerdere keren gezegd. Gelukkig is dat over en heb ik nu een relatie met iemand die heel erg lief en goed voor me is. Het enige probleem is dat hij hem niet omhoog kan krijgen voor me, soms wel, soms niet, soms tijdens stopt de opwinding blijkbaar voor hem, hij komt wel regelmatig (elke dag) door masturbatie. Het is meer als dat.. Sorry ik weet niet hoe ik het moet zeggen allemaal. Ik voel me klein en minderwaardig en nooit goed genoeg en het voelt steeds meer pointless om mezelf mooi te maken of spannende dingen aan te trekken of alles te doen wat hij wil, wat het ook is. Is er iemand die zich ook zo klein voelt op dit gebied? Waar hebben jullie hulp gezocht? Hoe kan ik weer geloven dat ik aantrekkelijk ben en dat ik gewild ben voor wie ik ben zonder dat iemand moet fantaseren of allerlei prikkels nodig heeft..

Ik heb vorig jaar na anderhalve maand in dienst als leidinggevende, afscheid genomen van mijn rechterhand. Ik was net, voor het eerst in mijn leven leidinggevende en wist niet beter of het was stoppen of volledig doorgaan met de samenwerking. (zij verloor overigens niet haar baan zelf (ze had al een vast contract) maar de uren als rechterhand. Deze uren kon zij ook gewoon weer werken in haar huidige functie) Toen ik netjes had verteld dat ik had besloten (in overleg met leidinggevende die ook al niet heel positief over deze persoon waren) dat ik dit wilde doen wist ik niet van de opties verlenging van 3 maanden, 6 maanden enz. Toen ik daar later achterkwam heb ik er alles aan gedaan om deze onwetendheid /fout te herstellen. Als ik het had geweten had ik deze collega, ondanks ik wist dat wij geen match zouden zijn, nog wat tijd kunnen geven. Wel zo menselijk....achteraf!!! Mijn collega heeft inmiddels een andere baan bij een ander bedrijf en ik..ik functioneer niet meer, wordt verscheurd door schuldgevoel. Had ik maar dit, had ik maar dat. Had ik maar geweten dat je ook een 3 maanden of 6 maandencontract kon aanbieden. Ik was gewoon dom. Ik reken(de) mezelf deze fout erg aan en heb ook direct erna ontslag genomen. Ik ben zo bang nooit meer van dit gevoel af te komen. Ik schaam me kapot en voel me vreselijk schuldig.

Al heel mijn leven vind ik mijzelf altijd de stomste, lelijkste, minste, domste.

 

Op de lagere school stond ik vaak in een hoekje van het schoolplein te kijken naar al die vrolijke geweldige kinderen.

 

Ik moet mijzelf dwingen om op straat te gaan omdat ik me schaam om mijzelf te laten zien. Bang dat ze me iets aan willen doen of me uitlachen omdat ik vind en omdat zij misschien vinden dat ik niet mag bestaan. Ik zou willen dat ik nooit geboren was.

 

Ooit heb ik wel een therapie gevolgd, maar dat hielp niet. Vind mijzelf nutteloos en overbodig. Ik heb geen vrienden omdat iedereen mij afwijst, wat weer bevestigt dat ik niet de moeite waard ben. Vind het leven niets aan op deze manier, weet ook niet hoe het verder moet.

Ik voel mijzelf niet goed genoeg. Ik kan mij nauwelijks in de spiegel bekijken. Ik heb een licht mentale beperking. En ook licht lichamelijke beperking waardoor ik wat minder goed kan stappen. Verder ben ik zwaarlijvig 125 kg. Ik probeer af te vallen. Maar door de depressieve gevoelens en medicatie lukt afvallen moeilijk. Ik voel me dan zo nutteloos. Ook mijn beperking zorgt voor een laag zelfbeeld. Ik eet ook om mijn zorgen te vergeten. Langs mijn mama haar kant van de familie is iedereen zwaarlijvig. +- 150 kg. Dus ik blijf proberen af te vallen zodat ik niet dezelfde kant opga dan mijn familie. Ik heb een vast lief. En denk dat die veel meer van mij houdt dan ik van mezelf. Verder heb ik 2 huisdiertjes. Cavia's waar ik veel meer van houdt dan van mezelf. Ik ga maandelijks op gesprek huisarts en ga om de 3 maanden naar de spichiater. Heb in het verleden al spichoses doorgemaakt en voor de rest veel depressies. Ik neem daarvoor medicatie

Hoi,

Ik heb een traumatische jeugd gehad waarin er door middel van geestelijke en lichamelijke mishandeling duidelijk werd gemaakt dat ik er niet had mogen zijn. Ik was niks, ik deed er niet toe, ik was lucht. Bij het minste of geringste werd ik in elkaar geramd of was er een geestelijke mishandeling om maar in te praten op mij dat ik niks goed deed.

In de jaren daarna heb ik vele therapieën gehad. Dit allemaal om mij een beetje staande in het leven te laten staan.

Inmiddels ben ik 48 jaar en heb ik veel trauma's een plek kunnen geven maar het trauma dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niks waard ben, dat ik niks toevoeg zit zo diep dat het mij nu enorm belemmert in mijn hele zijn. Ik functioneer niet meer goed, wil iedereen het naar het zin maken maar waar blijf ikzelf?

Ik heb in de afgelopen jaren vele werkgevers gehad en één van de dingen waarop het vaak misging is dat ik alles eraan deed om maar gezien te worden en dus volledig over mijn eigen grenzen ging. Met als gevolg met een burn out thuis.

En nu neigt dat weer te gebeuren. Terwijl ik de meest toffe baan heb in jaren. En toch kan ik het niet en voel ik tot in mijn kleine teen dat ik niet goed genoeg ben, dat ik toch niet voldoe, dat ik het niet kan en ga zo maar door.

Met als gevolg dat ik mij erg somber voel en mij heel alleen erin voel. Ik zou zo graag herkenning willen vinden in mijn verhaal. Het gevoel mogen krijgen dat ik niet de enige ben. En verhalen te lezen hoe iemand eruit is gekomen.

Ik heb wat lijntjes uitgezet voor EMDR therapie en heb de hoop dat mij dat wat gaat brengen. Dat de scherpe kanten er wat vanaf gaan en dat ik het leven weer leuk ga vinden. Want het gevoel dat ik diep van binnen eeuwige rust zou willen is heel groot. En ik heb nog zoveel moois om voor te leven, mijn kinderen, mijn hond en een aantal lieve dierbare mensen om mij heen.

Dus blijf ik vechten.

Ik kan mij niet anders bedenken dat dat ik al twijfels heb. Twijfels over mij, wat ik doe en waarom. Stiekem heb ik het gevoel dat ik altijd net het verkeerde zeg/doe, waarop mensen mij direct niet leuk vinden. En laat ik dat nou net, hoe treurig het ook klinkt, het meest belangrijke vinden in het leven. Dat mensen me leuk vinden en Connectie, èchte connectie. Ik huil ongeveer elke dag. Ik ben teneergeslagen tot en met. Ik voel me zo loom en energieloos. Alles voelt leeg. En het voelt ook alsof ik het niet meer kan draaien. Ik pas nu ik het hokje “lastig” en ik kom daar niet meer uit.

Ik weet dat ik betere kanten ken, maar die link ik steeds te vergeten in sociale situaties. Dan ben ik weer een saaie trut die niks zegt. Of ik ga stoer praten, ook kansloos.

Ik ben bang om al mijn vrienden te verliezen, als ik die eigenlijk al “echt” had. En mijn vriend, echt een ontzettend leuke gast die iedereen leuk vindt. Daar ben ik dan ook weer jaloers op. En daar haat ik mezelf ook weer voor.

Ik ben wat jaren goed geweest, men vond mij vrolijk en zest. Nu ben ik in diepe mineur. En ik word er knettergek van.

Waarom kan ik niet leuk doen
Waarom vinden mensen mij niet leuk
Wat is er MIS met mij.

Allicht komt het door mijn jeugd, mijn beste vriendinnetje kreeg een andere vriendin en kon dat niet verkroppen.

- je bent een loser want je bent 33 en woont in een koekblik. Je kan niet eens autorijden en daarin onafhankelijk zijn. Je bent geen echte volwassene. Je moet je schamen. Je hebt nog nooit een relatie gehad, en dat is niet normaal. Straks gaat het helemaal mis of knapt iemand op je af en wilt niemand je meer, omdat je geen ervaring hebt. Je bent een moeilijk en complex persoon, té moeilijk. Je leven is saai, je werkt alleen maar en bent verder alleen maar alleen. Je hebt nog maar heel weinig vriendinnen en je familie is één grote fucked up puinzooi. Je bent te dik, je huid is lelijk en je ziet er oud uit. Hebt haaruitval, rimpels, cellulites, puistjes op je kont. Je kledingstijl is niet aantrekkelijk, te mannelijk of oversized of te hip, daar gaan mannen niet voor. Je bent te koud en afstandelijk en kan niemand écht toelaten. Je hebt niet eens spaargeld, hoe fucked up en triest is dat. Je hebt schulden. Je kan nooit een echt leven voor jezelf opbouwen en een eventuele partner gaat bij je weg zodra hij dat weet.


Dit is een greep uit mijn gedachten die vooral ‘s avonds in bed de kop opsteken en me wakker kunnen houden, soms tot aan paniek toe. Overdag werkt het vooral verlammend. Ik ben zelf psycholoog dus ik weet precies wat ik moet doen en hoe het werkt, en toch heb ik er nog regelmatig last van. Zo erg, dat ik de stap naar daten maar niet durf te zetten. Terwijl ik het wel heel graag wil.

acceptatie.

Ik heb zo ook mijn uitdagingen in het leven.ik noem het maar stenen op mijn weg.Ik kan ze met me mee slepen of erop gaan zitten en van het uitzicht te genieten.Of nog een metafoor.Er speelt een oorlog in mij maar ik ben me ervan bewust dat ik kan toekijken.Maar ik vecht niet mee.
Of ik het nou over mijn angsten heb of mijn onzekerheid,dat zijn juist niet de dingen die mij dwars zitten.De eigenschappen waar ik het niet mee kan vinden,kunnen het ook niet met mij vinden.Het gaat er bij mij om dat ik ze juist omarm.En dat is de kern van liefde! Jezelf niet willen veranderen.maar accepteren.

Ik kamp al jaren met onzekerheid. Ik voel mij minderwaardig dan anderen. Ik ben namelijk erg gepest en hierdoor ben ik niet in mijzelf gaan geloven. Dit heeft veel impact op mijn leven, voor namelijk op mijn hbo studie, waar ik erg veel moeite mee heb.

Ik ben op mijn 18e begonnen met mijn hbo studie bedrijfseconomie. In 4,5 jaar heb ik mijn tentames zo goed als behaald. Maar de moed bij mekaar verzamelen om mijn scriptie te doen ging maar niet. Ik bleef het maar uitstellen. Heb pas in mijn 8e jaar mijn scriptie afgerond. In de jaren tussendoor (4,5-8e jaar) heb ik wel ongeveer twee jaar gewerkt. Toen ik
Mijn hbo studie gehaald heb was ik 25, bijna 26.
Ik heb als de dag van vandaag nog steeds moeite met dat ik er zo lang over heb gedaan.

De laatste jaren ben ik erg ambitieus. Ik ben in september 2021 (leeftijd 31 jaar, heb een kind van 2,5 jaar oud) begonnen met een eenjarige premaster in de finance. Deze hebben ik binnen het termijn van een jaar gehaald, zonder herkansingen met een gemiddelde van een 7,2. Ik ben blij met dit resultaat, maar dan begin ik weer te denken aan mijn hbo studie die ik onnodig vertraagd heb. Als k mijn premaster met zo een resultaat gehaald heb, had ik hbo ook binnen de gestelde termijn van 4 jaar kunnen halen. Heb er erg veel moeite mee dat ik mijzelf zoveel heb aangetrokken van anderen. Ik begin nu wel steeds meer in mijzelf te geloven, maar ben toch nog erg onzeker. En blijf maar aan het verleden denken. Elke keer maar weer, waarom ben ik zo dom geweest.

Ik ben net 32 geworden en begin in september met mijn twee jarige master. Na het behalen van deze master ben ik 34 en wil ik mijn 2e kind. Ik heb nu een dochter van 2,5 jaar oud.

Ik zou graag nog een postmaster willen doen, maar helaas gaat dat lastig. Deze gelijk na mijn master doen is geen optie, want dan kan ik pas op mijn 36e beginnen aan mijn tweede kind en dit vind ik te oud. Als ik hieraan denk heb ik nog meer moeite met het verleden, want als ik die vertraging niet had op het hbo dan zou ik eerder klaar zijn met al mijn studies en had ik de postmaster allang al kunnen doen.

Ik heb erg veel moeite met het verleden. Ik kan het moeilijk een plekje geven. Mijn psycholoog en mijn partner geven altijd aan dat ik het goed gedaan heb en dat ik trots mag zijn op mijzelf. Mijn psycholoog geeft aan dat mijj onzekerheid niet past in wat ik doe en bereikt heb. Toch blijf ik mijzelf dom vinden en heb ik een grote minderwaardigheidscomplex. Iemand enig idee hoe ik toch blij kan zijn met mijzelf en trots kan zijn op mijzelf?

Ik heb het niet getroffen in het leven, al van kindsbeen af. Het gevoel dat niemand van me houdt blijft overheersen. Daarbovenop ben ik gezegend met een resem aandoeningen die niet behandeld kunnen worden omwille van aangeboren ziekte (contra-indicaties medicatie). Dit maakt dat ik me nog meer een kneusje voel...niets van wat ik ooit deed was goed of zeg maar een complimentje waard. Toch heb ik mooie hogere studies afgerond, ben ik verzorgd, misschien wat knap en ga ik goed gekleed. Noch diploma-uitreikingen, noch sportwedstrijden of vele hospitalisaties hebben ooit iemand (behalve mijn echtgenoot) iemand ertoe bewogen mij te steunen. Wellicht moet niemand me, dus laat het leven maar passeren...op een dag ben ik ervan verlost en huilen zal ik nog meer maar ik weet diep in mij dat ik mijn best gedaan heb. Het ware zo mooi mocht iemand eens een compliment geven of me ZIEN staan...Veelal ben ik de eerste om iemand te contacteren maar de mensen hebben geen tijd. Ik zal en wil verder mijn best doen voor anderen en mezelf wegcijferen. Dat troost me...Het leven is wellicht alleen voor anderen mooi. Zelfs dat ben ik niet waard!

Ik heb me nooit thuisgevoeld bij leeftijdsgenoten en heb altijd bepaalde stappen gemaakt als de rest dit al achter de rug had of dit al deed.

In de basisschool ben ik altijd buitengesloten geweest en zelfs gepest geweest. Het besef over hoe extreem dit in sommige gevallen was komt door mijn persoonlijke ontwikkeling nu naar boven. Zo komen herrinering waarbij ik door een groepje jongens omringt werd en in elkaar getrapt werd, of door grotendeels diezelfde groep met stokken op mijn hoofd geslagen werd vaker naar boven. Het ergste vind ik nog dat ik toen met hen meelachte. Mischien omdat ik dacht dat ik er zo eindelijk bij hoorde. Daarnaast was het pesten vooral mentaal. Ik werd buitengesloten, altijd als laatste gekozen, en als slecht voorbeeld genoemd. Bijvoorbeeld: 'Lukt jou dat niet? Zelfs (ik) kan dat!'. Ik heb groep 8 op een andere basisschool gevolgt, maar heb daar nooit connecties kunnen maken. Ik werd er ten minste minder gepest...

Op de middelbare school ging ik om met 3-4 andere klasgenoten. Maar ik werd in dit groepje vaker belachelijk gemaakt. Dit leek voor hen mischien niet zo, maar ik denk dat ik dit door mijn verleden al snel als pestgedrag zag. Er werd wel vaker iets van me afgepakt of met mijn tas rond gegooid. En ik werd nooit ergens mee betrokken. Ik deed niets met klasgenoten/vrienden in mijn vrije tijd zoals de meeste tieners en heb nooit de sociale druk gevoeld. Ik heb nooit typische tiener-buien gehad en ben altijd stil, aardig, en een moederskindje gebleven. Ik voelde me nogsteeds als hetzelfde kind als op de basisschool. In dezd tijd kon ik vooral goed met leraren optrekken, en niet zo zeer met klasgenoten. Tijdens het gala hadden docenten het erover dat veel leerlingen na afloop de stad in gingen, en ze vroegen me of ik dat ook ging doen. Ik zij van niet want ik vroeg me af waarom ik dat zou willen doen. Ik had namelijk nog nooit van 'op stap gaan' gehoord. Ik was toen 17

Op mijn eerste MBO opleiding leerde ik mijn eerste goede vrienden sinds de basisschool (uit de buurt, niet op school) kennen. Ik ging met hen voor het eerst met vrienden naar de bios, overnachten bij een vriend, enz... Typische dingen voor begin tienerjaren. Dit zijn vandaag de dag mijn beste, en eigenlijk enige vrienden.

Tijdens mijn 3e leerjaar ging mijn stageperiode om meerdere redenen mis. Ten eerste had ik die zomer een operatie waarvoor ik nog pijnmedicatie slikte en ik zowiezo minder energie en mobiliteit had als gewoonlijk. Ten tweede was dit eerste echte werkervaring. En ten derde was het eigenlijk een vervelende stageplek. De stage werd na vaker proberen stopgezet en ik ben voor de rest van die tijd (4-5 maanden) een soort 'monnikenleven' gaan leiden waarin ik voornamelijk gamede.

Hierna heb ik besloten de opleiding af te willen ronden op lager niveau om van mijn studieschulden af te komen en een diploma te halen. Dit kon ik doen door 1 half jaar fulltime stage te lopen. Dit heb ik kunnen halen.

Op maart 2020 heb ik voor het eerst een baan genomen. Dit was in de horeca en werd dus na 3 weken al stopgezet. Dit was mijn eerste 'bijbaantje'. Hierna ben ik in de zomer in een team in het ziekenhuis kunnen beginnen. Dit doe ik nu nogsteeds en dit werk geeft me veel voldoening.

Ik ben sinds September begonnen bij een andere MBO opleiding en zit weer in het eerste leerjaar. Dit is wel een 3 jarige opleiding. Hier merk ik dar veel van deze 17-18 jarigen veel leuke ervaringen hebben meegemaakt op hun middelbare school en erg zelfstandig zijn. De meeste van hen waren aan het begin van dit schooljaar 17, en ik 21. Ik voel me bij deze leeftijdsgroep vaak beter thuis dan bij mijn leeftijdsgenoten. En ik maak veel dezelfde stappen als hen (op zoek naar studentenhuis, begonnen met rijlessen, uit wilen gaan, enz). Deze voortgang wordt nu gehinderd door corona.

Ik merk nu dat ik graag extroverter wil worden en eigenlijk nu pas klaar ben om een typische 'tiener' te zijn en dit ook wil zijn. Maar mijn logica zegt dat ik nu 22 ben en ik dat nu gemist heb.

Ik voel me niet thuis in mijn leeftijd. Ik wil voor het eerst wat 'kattenkwaad' uithalen, zelfstandigger zijn, en vind voor het eerst iemand echt leuk, waar ik ook veel moeite nee heb...

Ik voel me als een mislukkeling als ik mezelf vergelijk met de norm. Hoe ga ik ooit bereid zijn een kind te krijgen voor mijn 40e als ik nu pas hier ben? Ik ga nog zolang studeren (dit mbo-hbo-wat erna?) En schaam me daarvoor. Want dan zou ik klaar zijn met hbo op mijn 27e...

Iemand anders die zich zo voelt? Ik heb nu veel last van sociale angst en ik weet niet zo goed hoe ik nieuwe connecties aanga..

Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik minder waard ben dan anderen. De ene periode gaat het beter dan de andere, maar onderliggend voel ik mij altijd minderwaardig aan anderen. Heb ik altijd het gevoel dat ik niet voldoe, dat ik niet goed genoeg ben.

 

Dit is ingewikkeld, het maakt mij onzeker en het leven voelt dan steeds als een gevecht. Zeker in deze fase van mijn leven, nu ik alleenstaand ben, komt dit in alle hevigheid terug.

 

Op aanraden van mijn huisarts ben ik inmiddels bij een therapeut. Samen onderzoeken we waar mijn negatieve zelfbeeld vandaan komt en hoe ik me beter over mezelf kan gaan voelen.

 

Begrijpen hoe dingen in mijn jeugd zijn gegaan en hoe deze mijn gevormd hebben, helpen mij. Ik kan wat milder worden hierover en kan ook milder worden over mijzelf. Hopelijk ga ik me langzaam beter voelen over mijzelf.

Ik ben al een tijdje depressief, en kwam bij een psycholoog terecht. Daar werd ik me bewust dat ik een negatief zelfbeeld heb. Ik denk heel beoordelend over mezelf; eigenlijk vind ik dat ik weinig gepresteerd heb. Ik heb vaak het gevoel dat ik het niet verdien om te leven; ik weet niet waarom ik het zou verdienen om te leven.

Ik moet leren mezelf accepteren. Makkelijker gezegd dan gedaan.
In ieder geval ben ik er wel achter dat ik niet zo streng en negatief denk over anderen maar wel over mezelf.

 

Ik probeer nu vriendelijker te denken en niet overal een waardeoordeel aan te plakken. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat het leven draait om wat je gepresteerd hebt. Maar dat besef, mezelf gunnen en accepteren, duurt wel even.

Momenteel heb ik een laag zelfbeeld van mezelf. Ik praat negatief over me zelf. Vind mijn lichaam niet meer mooi. Iedereen die ik buiten zie lopen achter een kinderwagen ziet er zo goed uit. Ik voel me dan net ren slons.
Ik heb 2 kindjes van 17 maanden en 7 weken. Ik vraag me dan ook oprecht af of ik een goede moeder voor hun kan zijn en of ze zich niet gaan schamen voor mij.
Mijn man weet niet hoe hij hier mee om moet gaan. In mijn omgeving heb ik ook niet echt iemand om mee te praten.

Hoi ik zou mij even voorstellen ik het Andre ben 46jaar en heb op mijn 24e te horen gekregen dat ik ADHD heb . Was in die periode zo depressief angst en wist niet wat ik had. Toen kwam het eruit . Voelde mij altijd al anders dan anderen deed ook dingen om maar aardig gevonden te worden wou iedereen te vriend houden . Heel negatieve zelfbeeld minderwaardig daarom vaak stoer en grote voordoen. Sinds vorig jaar is mijn achillespees gescheurd en moest toen verplicht thuis zitten en begon met piekeren en werdt steeds erger kreeg een soort burnout thuis en gaat steeds slechter voel me waardeloos en angstig om met mensen of bekenden te praten want zo slecht beeld heb ik over mezelf. Sta in januari op de lijst bij ggz verschillende onderzoeken hoop dat het me gaat helpen alleen kom ik er niet uit en mijn vriendin begrijpt me niet. En de kinderen zien nu hun papa van een andere kant en dat doet mij ook zeer. Dat ik niet niet de papa kan zijn als anders.

GEWOON IS GOED GENOEG

Ik heb mijn hele leven al last gehad van een negatief zelfbeeld. Vorig jaar oktober werd ik ziek. Ik was somber en voelde mij een mislukking. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, of dom te zijn werd steeds erger.

 

Ik wist dat er iets moest gebeuren en heb me aangemeld bij een therapeut. Door de gesprekken werd het mij duidelijk dat ik negatief zelfbeeld heb ontwikkeld in mijn kinderjaren. Mijn broertje was ziek en had veel zorg nodig.

 

Hoewel mijn ouders hun best hebben gedaan om ook mij voldoende aandacht te geven, schoot dit er in mijn beleving nog wel eens bij in.

 

In de therapie ontdekte ik dat ik een patroon heb ontwikkeld. Om aandacht te krijgen ging ik mijn best doen. Ik ben mijzelf gaan vergelijken met anderen en keek dan vooral naar hen die beter waren dan ik.

 

Daardoor deed ik nog beter mijn best en ik heb jarenlang mijn eigen grenzen overschreden. Ik realiseerde mij dat ik vooral gericht was op mensen die ergens beter in waren. Met als gevolg dat ik steeds kritischer werd naar mijzelf.

Ook leerde ik in de gesprekken met mijn therapeut dat mijn ‘leefregels’ veel te streng en niet realistisch zijn. Om het iedereen naar de zin te maken, werkte ik harder en langer dan gezond is. Het ging alsof ik op de automatische piloot stond. Maar in wezen was ik bang om door de mand te vallen en dat ‘anderen’ zouden zien dat ik een loser ben.

Ik leerde met de therapeut positiever te kijken, mijn gedachten onder de loop te nemen en te beoordelen op realisme. Ik leerde inzien dat ik mij focuste op mensen die iets beter kunnen en ik ga automatisch voorbij aan de mensen die iets minder goed kunnen dan ik.

 

Zo leerde ik bewijs op te sporen voor mijn gedachten en opvattingen, waardoor ik mijn zelfbeeld heb verbeterd en realistischer heb leren denken. Een zin die mij altijd zal bijblijven en die mij helpt is: “Gewoon is goed genoeg!”

“De gesprekken met Germien waren fijn en ik voelde de ruimte om alles te delen. We kwamen snel tot de kern van mijn ‘probleem’, zodat we daar direct mee aan de slag konden. Na eerdere therapieën wilde ik niet in urenlange sessies mijn probleem hoeven uitleggen. Dat was gelukkig niet nodig omdat Germien mij snel begreep. De gesprekken en EMDR-sessies met Germien gaven me veel nieuwe inzichten en handvatten om mee verder te kunnen.“

Sinds de basisschool voel ik me vaak een buitenbeentje. Ik ben ook veel gepest vroeger. Ik trek me daardoor veel dingen persoonlijk aan en voel me al snel minder als iemand anders.

Ondank dat ik een lieve vriend heb, is dit altijd zo gebleven. Ik baal daar zo van dat ik hulp ben gaan zoeken bij een psycholoog. En na een paar gesprekken was het net alsof er een lampje ging branden.

Ik besefte ineens dat ik zèlf de hele tijd zo negatief over mij zelf denk. En dat als ik dit denk - erg negatief - dat ik dan ook iets anders kan denken. Dat ik een keuze heb.

Misschien raar maar voor mij is dit echt een verlichting. Natuurlijk denk ik nog wel eens iets zoals eerst maar ik weet nu dat ik ook anders kan denken. Ik heb een keus en dat lucht op.

Inmiddels ben ik de 50 gepasseerd en nog vind ik het lastig goed over mezelf te denken.

 

In het verleden heb ik me laten leiden door vooral mijn moeder, tantes en vriendinnen, ik deed alles wat zij vonden dat ik moest doen. En toen mijn man en kinderen.

 

Nu wil ik er echt mee aan de slag, ik heb anti depressiva geslikt, maar weet niet of dat de oplossing is, dat is toch alleen maar onderdrukken?

 

Graag zou ik gesprekken ingaan om van mijn negatieve zelfbeeld af te komen, ik heb wel gehoord dat Counseling of een Psycholoog mij daarbij kan helpen, maar de stap is zo groot! Wat kom ik nog meer tegen over mezelf en kan ik het allemaal wel aan?

 

Een dilemma, waarin ik zelf een keuze moet maken.

Als iedereen roept hoe mooi je bent, en je voelt dat niet van binnen dan doen al die woorden ook niets.

 

Ik ben een tijd lang ongelukkig met mezelf geweest omdat ik niet tevreden was. Ik voelde me nergens goed en bleef liever thuis zitten.

 

Ook kwam ik verkeerde vrienden tegen, ze wisten op mijn onzekerheid in te spelen. Ik heb therapie gehad en nu gaat het goed, wat ben ik daar blij om. Ik leef weer, ben gelukkig en ik ben blij met wat ik in de spiegel zie!

Ik merk vaak bij mezelf als er iets heel nieuws op mijn pad komt waar ik weinig kennis over heb, ervaring mee hebt, dat mijn gedachten soms op hol slaan, dat ik dit niet kan, niet wil, dat ik stom en niet slim ben.

 

En is dat eenmaal op gang dan wordt het van kwaad tot erger… Voor velen volgens mij wel herkenbaar.
Het is eigenlijk alsof iets van binnen het in mij overneemt om iets (nieuws) vooral niet te doen en/of te ervaren. Een soort faalangst lijkt het maar het maakt me enorm klein.

Terwijl ik toch weet als ik de tijd neem en even op mijn gemak kijk hoe ik dit zal aanpakken het zeer waarschijnlijk goed komt.

Ik heb gemerkt hoe meer ik dingen aanpak, iets nieuws doe en niet te ver vooruit kijk, dit steeds beter gaat. Mijn zelfvertrouwen groeit er zeer zeker door en mijn zelfbeeld wordt steeds positiever.

Het heeft me lang achtervolgd dat negatieve zelfbeeld. Wat ik deed en kan was in mijn ogen eigenlijk nooit goed genoeg.

Complimentjes kwamen bij mij nooit binnen, en als iets niet goed ging of mislukte dan lag dat in mijn ogen altijd aan mijzelf.

Op een gegeven moment ging dit mijn leven zo overheersen dat ik ook niet meer echt kon genieten. Dat is het punt dat ik hulp ben gaan zoeken.

 

Met een begeleiding gericht op mijn zelfontwikkeling , heb ik mooie stappen kunnen zetten. Daarbij is samen met mij gezocht naar de momenten in mijn leven die mijn zelfbeeld zo gekleurd hadden, en op zoek gegaan naar de momenten die een sterker zelfbeeld konden ondersteunen.

Ik zit nu lekkerder in mijn vel:-)

Wat is mijn dochter opgelucht en blij nu ze weer met vertrouwen haar toetsen maakt!

Mijn dochter ontwikkelde op de middelbare school in korte tijd een (faal)angst voor het maken van toetsen. Het ging even wat minder op school waardoor er druk op het halen van goede cijfers kwam te liggen aan het einde van het schooljaar.

 

En tegen deze druk was ze niet opgewassen. Zwetend en trillend zat ze boven haar toetsen waardoor ze niet meer in staat was om op zichzelf te vertrouwen en rustig aan een proefwerk te beginnen. Germien heeft haar geholpen door twee korte sessies emdr therapie en een sessie “inkloppen”.

 

Als ouder heb ik even getwijfeld of we deze therapie wel zouden moeten inzetten voor een probleem wat er nog maar zo kort was. Emdr wordt immers veel toegepast voor zware trauma’s en dit was maar een licht ‘trauma’.

 

Mijn dochter vond het natuurlijk ook erg spannend maar wilde wel graag verlost worden. De sessies kon mijn dochter goed aan. Na afloop was ze wel erg moe en had een leeg hoofd. Precies op het juiste moment heeft mijn dochter een enorme boost gekregen!"

Nadat ik ontslagen was samen met een aantal andere collega's voelde ik mij een tijd minderwaardig. Ik heb vaak gesolliciteerd, zat maar thuis en voelde me nutteloos. De muren kwamen op mij af. Ik kon mij niet voorstellen dat iemand mij ooit nog nodig had.

 

Via een uitzendbureau kreeg ik tijdelijk werk op oproepbasis, waardoor ik in ieder geval weer structuur had en via een sollicitatiecursus lukte het mij om een baan op mijn vakgebied te vinden. Het is wel fijn dat ik me nu meer de moeite waard vindt en dat ik iets kan betekenen in de maatschappij.