Negatief zelfbeeld - Lotgenotenverhalen

Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik minder waard ben dan anderen. De ene periode gaat het beter dan de andere, maar onderliggend voel ik mij altijd minderwaardig aan anderen. Heb ik altijd het gevoel dat ik niet voldoe, dat ik niet goed genoeg ben.

 

Dit is ingewikkeld, het maakt mij onzeker en het leven voelt dan steeds als een gevecht. Zeker in deze fase van mijn leven, nu ik alleenstaand ben, komt dit in alle hevigheid terug.

 

Op aanraden van mijn huisarts ben ik inmiddels bij een therapeut. Samen onderzoeken we waar mijn negatieve zelfbeeld vandaan komt en hoe ik me beter over mezelf kan gaan voelen.

 

Begrijpen hoe dingen in mijn jeugd zijn gegaan en hoe deze mijn gevormd hebben, helpen mij. Ik kan wat milder worden hierover en kan ook milder worden over mijzelf. Hopelijk ga ik me langzaam beter voelen over mijzelf.

GEWOON IS GOED GENOEG

Ik heb mijn hele leven al last gehad van een negatief zelfbeeld. Vorig jaar oktober werd ik ziek. Ik was somber en voelde mij een mislukking. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, of dom te zijn werd steeds erger.

 

Ik wist dat er iets moest gebeuren en heb me aangemeld bij een therapeut. Door de gesprekken werd het mij duidelijk dat ik negatief zelfbeeld heb ontwikkeld in mijn kinderjaren. Mijn broertje was ziek en had veel zorg nodig.

 

Hoewel mijn ouders hun best hebben gedaan om ook mij voldoende aandacht te geven, schoot dit er in mijn beleving nog wel eens bij in.

 

In de therapie ontdekte ik dat ik een patroon heb ontwikkeld. Om aandacht te krijgen ging ik mijn best doen. Ik ben mijzelf gaan vergelijken met anderen en keek dan vooral naar hen die beter waren dan ik.

 

Daardoor deed ik nog beter mijn best en ik heb jarenlang mijn eigen grenzen overschreden. Ik realiseerde mij dat ik vooral gericht was op mensen die ergens beter in waren. Met als gevolg dat ik steeds kritischer werd naar mijzelf.

Ook leerde ik in de gesprekken met mijn therapeut dat mijn ‘leefregels’ veel te streng en niet realistisch zijn. Om het iedereen naar de zin te maken, werkte ik harder en langer dan gezond is. Het ging alsof ik op de automatische piloot stond. Maar in wezen was ik bang om door de mand te vallen en dat ‘anderen’ zouden zien dat ik een loser ben.

Ik leerde met de therapeut positiever te kijken, mijn gedachten onder de loop te nemen en te beoordelen op realisme. Ik leerde inzien dat ik mij focuste op mensen die iets beter kunnen en ik ga automatisch voorbij aan de mensen die iets minder goed kunnen dan ik.

 

Zo leerde ik bewijs op te sporen voor mijn gedachten en opvattingen, waardoor ik mijn zelfbeeld heb verbeterd en realistischer heb leren denken. Een zin die mij altijd zal bijblijven en die mij helpt is: “Gewoon is goed genoeg!”

Al heel mijn leven vind ik mijzelf altijd de stomste, lelijkste, minste, domste.

 

Op de lagere school stond ik vaak in een hoekje van het schoolplein te kijken naar al die vrolijke geweldige kinderen.

 

Ik moet mijzelf dwingen om op straat te gaan omdat ik me schaam om mijzelf te laten zien. Bang dat ze me iets aan willen doen of me uitlachen omdat ik vind en omdat zij misschien vinden dat ik niet mag bestaan. Ik zou willen dat ik nooit geboren was.

 

Ooit heb ik wel een therapie gevolgd, maar dat hielp niet. Vind mijzelf nutteloos en overbodig. Ik heb geen vrienden omdat iedereen mij afwijst, wat weer bevestigt dat ik niet de moeite waard ben. Vind het leven niets aan op deze manier, weet ook niet hoe het verder moet.

Ik kamp al jaren met onzekerheid. Ik voel mij minderwaardig dan anderen. Ik ben namelijk erg gepest en hierdoor ben ik niet in mijzelf gaan geloven. Dit heeft veel impact op mijn leven, voor namelijk op mijn hbo studie, waar ik erg veel moeite mee heb.

Ik ben op mijn 18e begonnen met mijn hbo studie bedrijfseconomie. In 4,5 jaar heb ik mijn tentames zo goed als behaald. Maar de moed bij mekaar verzamelen om mijn scriptie te doen ging maar niet. Ik bleef het maar uitstellen. Heb pas in mijn 8e jaar mijn scriptie afgerond. In de jaren tussendoor (4,5-8e jaar) heb ik wel ongeveer twee jaar gewerkt. Toen ik
Mijn hbo studie gehaald heb was ik 25, bijna 26.
Ik heb als de dag van vandaag nog steeds moeite met dat ik er zo lang over heb gedaan.

De laatste jaren ben ik erg ambitieus. Ik ben in september 2021 (leeftijd 31 jaar, heb een kind van 2,5 jaar oud) begonnen met een eenjarige premaster in de finance. Deze hebben ik binnen het termijn van een jaar gehaald, zonder herkansingen met een gemiddelde van een 7,2. Ik ben blij met dit resultaat, maar dan begin ik weer te denken aan mijn hbo studie die ik onnodig vertraagd heb. Als k mijn premaster met zo een resultaat gehaald heb, had ik hbo ook binnen de gestelde termijn van 4 jaar kunnen halen. Heb er erg veel moeite mee dat ik mijzelf zoveel heb aangetrokken van anderen. Ik begin nu wel steeds meer in mijzelf te geloven, maar ben toch nog erg onzeker. En blijf maar aan het verleden denken. Elke keer maar weer, waarom ben ik zo dom geweest.

Ik ben net 32 geworden en begin in september met mijn twee jarige master. Na het behalen van deze master ben ik 34 en wil ik mijn 2e kind. Ik heb nu een dochter van 2,5 jaar oud.

Ik zou graag nog een postmaster willen doen, maar helaas gaat dat lastig. Deze gelijk na mijn master doen is geen optie, want dan kan ik pas op mijn 36e beginnen aan mijn tweede kind en dit vind ik te oud. Als ik hieraan denk heb ik nog meer moeite met het verleden, want als ik die vertraging niet had op het hbo dan zou ik eerder klaar zijn met al mijn studies en had ik de postmaster allang al kunnen doen.

Ik heb erg veel moeite met het verleden. Ik kan het moeilijk een plekje geven. Mijn psycholoog en mijn partner geven altijd aan dat ik het goed gedaan heb en dat ik trots mag zijn op mijzelf. Mijn psycholoog geeft aan dat mijj onzekerheid niet past in wat ik doe en bereikt heb. Toch blijf ik mijzelf dom vinden en heb ik een grote minderwaardigheidscomplex. Iemand enig idee hoe ik toch blij kan zijn met mijzelf en trots kan zijn op mijzelf?

Hallo,
Ik ben 52 jaar jong Op een of andere manier schijn ik een signaal af te geven waardoor andere mensen denken dat zij mij volledig voor gek mogen zetten. Alsof ik er niet toe doe. Dit gaat mijn hele leven al zo.
Zelfs nu ik van het westen naar het oosten ben verhuisd is daar niets aan veranderd. Ik ben hierdoor al mijn hele leven onzeker over mijzelf. Ik reken het mijzelf aan, maar ik weet niet wat te doen. Graag zou ik met iemand in contact willen komen die hetzelfde ervaart of die mij kan helpen om

Ik heb het niet getroffen in het leven, al van kindsbeen af. Het gevoel dat niemand van me houdt blijft overheersen. Daarbovenop ben ik gezegend met een resem aandoeningen die niet behandeld kunnen worden omwille van aangeboren ziekte (contra-indicaties medicatie). Dit maakt dat ik me nog meer een kneusje voel...niets van wat ik ooit deed was goed of zeg maar een complimentje waard. Toch heb ik mooie hogere studies afgerond, ben ik verzorgd, misschien wat knap en ga ik goed gekleed. Noch diploma-uitreikingen, noch sportwedstrijden of vele hospitalisaties hebben ooit iemand (behalve mijn echtgenoot) iemand ertoe bewogen mij te steunen. Wellicht moet niemand me, dus laat het leven maar passeren...op een dag ben ik ervan verlost en huilen zal ik nog meer maar ik weet diep in mij dat ik mijn best gedaan heb. Het ware zo mooi mocht iemand eens een compliment geven of me ZIEN staan...Veelal ben ik de eerste om iemand te contacteren maar de mensen hebben geen tijd. Ik zal en wil verder mijn best doen voor anderen en mezelf wegcijferen. Dat troost me...Het leven is wellicht alleen voor anderen mooi. Zelfs dat ben ik niet waard!

Sinds de basisschool voel ik me vaak een buitenbeentje. Ik ben ook veel gepest vroeger. Ik trek me daardoor veel dingen persoonlijk aan en voel me al snel minder als iemand anders.

Ondank dat ik een lieve vriend heb, is dit altijd zo gebleven. Ik baal daar zo van dat ik hulp ben gaan zoeken bij een psycholoog. En na een paar gesprekken was het net alsof er een lampje ging branden.

Ik besefte ineens dat ik zèlf de hele tijd zo negatief over mij zelf denk. En dat als ik dit denk - erg negatief - dat ik dan ook iets anders kan denken. Dat ik een keuze heb.

Misschien raar maar voor mij is dit echt een verlichting. Natuurlijk denk ik nog wel eens iets zoals eerst maar ik weet nu dat ik ook anders kan denken. Ik heb een keus en dat lucht op.

Inmiddels ben ik de 50 gepasseerd en nog vind ik het lastig goed over mezelf te denken.

 

In het verleden heb ik me laten leiden door vooral mijn moeder, tantes en vriendinnen, ik deed alles wat zij vonden dat ik moest doen. En toen mijn man en kinderen.

 

Nu wil ik er echt mee aan de slag, ik heb anti depressiva geslikt, maar weet niet of dat de oplossing is, dat is toch alleen maar onderdrukken?

 

Graag zou ik gesprekken ingaan om van mijn negatieve zelfbeeld af te komen, ik heb wel gehoord dat Counseling of een Psycholoog mij daarbij kan helpen, maar de stap is zo groot! Wat kom ik nog meer tegen over mezelf en kan ik het allemaal wel aan?

 

Een dilemma, waarin ik zelf een keuze moet maken.

Als iedereen roept hoe mooi je bent, en je voelt dat niet van binnen dan doen al die woorden ook niets.

 

Ik ben een tijd lang ongelukkig met mezelf geweest omdat ik niet tevreden was. Ik voelde me nergens goed en bleef liever thuis zitten.

 

Ook kwam ik verkeerde vrienden tegen, ze wisten op mijn onzekerheid in te spelen. Ik heb therapie gehad en nu gaat het goed, wat ben ik daar blij om. Ik leef weer, ben gelukkig en ik ben blij met wat ik in de spiegel zie!

Ik merk vaak bij mezelf als er iets heel nieuws op mijn pad komt waar ik weinig kennis over heb, ervaring mee hebt, dat mijn gedachten soms op hol slaan, dat ik dit niet kan, niet wil, dat ik stom en niet slim ben.

 

En is dat eenmaal op gang dan wordt het van kwaad tot erger… Voor velen volgens mij wel herkenbaar.
Het is eigenlijk alsof iets van binnen het in mij overneemt om iets (nieuws) vooral niet te doen en/of te ervaren. Een soort faalangst lijkt het maar het maakt me enorm klein.

Terwijl ik toch weet als ik de tijd neem en even op mijn gemak kijk hoe ik dit zal aanpakken het zeer waarschijnlijk goed komt.

Ik heb gemerkt hoe meer ik dingen aanpak, iets nieuws doe en niet te ver vooruit kijk, dit steeds beter gaat. Mijn zelfvertrouwen groeit er zeer zeker door en mijn zelfbeeld wordt steeds positiever.

Het heeft me lang achtervolgd dat negatieve zelfbeeld. Wat ik deed en kan was in mijn ogen eigenlijk nooit goed genoeg.

Complimentjes kwamen bij mij nooit binnen, en als iets niet goed ging of mislukte dan lag dat in mijn ogen altijd aan mijzelf.

Op een gegeven moment ging dit mijn leven zo overheersen dat ik ook niet meer echt kon genieten. Dat is het punt dat ik hulp ben gaan zoeken.

 

Met een begeleiding gericht op mijn zelfontwikkeling , heb ik mooie stappen kunnen zetten. Daarbij is samen met mij gezocht naar de momenten in mijn leven die mijn zelfbeeld zo gekleurd hadden, en op zoek gegaan naar de momenten die een sterker zelfbeeld konden ondersteunen.

Ik zit nu lekkerder in mijn vel:-)

Ik ben al een tijdje depressief, en kwam bij een psycholoog terecht. Daar werd ik me bewust dat ik een negatief zelfbeeld heb. Ik denk heel beoordelend over mezelf; eigenlijk vind ik dat ik weinig gepresteerd heb. Ik heb vaak het gevoel dat ik het niet verdien om te leven; ik weet niet waarom ik het zou verdienen om te leven.

Ik moet leren mezelf accepteren. Makkelijker gezegd dan gedaan.
In ieder geval ben ik er wel achter dat ik niet zo streng en negatief denk over anderen maar wel over mezelf.

 

Ik probeer nu vriendelijker te denken en niet overal een waardeoordeel aan te plakken. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat het leven draait om wat je gepresteerd hebt. Maar dat besef, mezelf gunnen en accepteren, duurt wel even.

Nadat ik ontslagen was samen met een aantal andere collega's voelde ik mij een tijd minderwaardig. Ik heb vaak gesolliciteerd, zat maar thuis en voelde me nutteloos. De muren kwamen op mij af. Ik kon mij niet voorstellen dat iemand mij ooit nog nodig had.

 

Via een uitzendbureau kreeg ik tijdelijk werk op oproepbasis, waardoor ik in ieder geval weer structuur had en via een sollicitatiecursus lukte het mij om een baan op mijn vakgebied te vinden. Het is wel fijn dat ik me nu meer de moeite waard vindt en dat ik iets kan betekenen in de maatschappij.

Hoi,

Ik heb een traumatische jeugd gehad waarin er door middel van geestelijke en lichamelijke mishandeling duidelijk werd gemaakt dat ik er niet had mogen zijn. Ik was niks, ik deed er niet toe, ik was lucht. Bij het minste of geringste werd ik in elkaar geramd of was er een geestelijke mishandeling om maar in te praten op mij dat ik niks goed deed.

In de jaren daarna heb ik vele therapieën gehad. Dit allemaal om mij een beetje staande in het leven te laten staan.

Inmiddels ben ik 48 jaar en heb ik veel trauma's een plek kunnen geven maar het trauma dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niks waard ben, dat ik niks toevoeg zit zo diep dat het mij nu enorm belemmert in mijn hele zijn. Ik functioneer niet meer goed, wil iedereen het naar het zin maken maar waar blijf ikzelf?

Ik heb in de afgelopen jaren vele werkgevers gehad en één van de dingen waarop het vaak misging is dat ik alles eraan deed om maar gezien te worden en dus volledig over mijn eigen grenzen ging. Met als gevolg met een burn out thuis.

En nu neigt dat weer te gebeuren. Terwijl ik de meest toffe baan heb in jaren. En toch kan ik het niet en voel ik tot in mijn kleine teen dat ik niet goed genoeg ben, dat ik toch niet voldoe, dat ik het niet kan en ga zo maar door.

Met als gevolg dat ik mij erg somber voel en mij heel alleen erin voel. Ik zou zo graag herkenning willen vinden in mijn verhaal. Het gevoel mogen krijgen dat ik niet de enige ben. En verhalen te lezen hoe iemand eruit is gekomen.

Ik heb wat lijntjes uitgezet voor EMDR therapie en heb de hoop dat mij dat wat gaat brengen. Dat de scherpe kanten er wat vanaf gaan en dat ik het leven weer leuk ga vinden. Want het gevoel dat ik diep van binnen eeuwige rust zou willen is heel groot. En ik heb nog zoveel moois om voor te leven, mijn kinderen, mijn hond en een aantal lieve dierbare mensen om mij heen.

Dus blijf ik vechten.

Ik kan mij niet anders bedenken dat dat ik al twijfels heb. Twijfels over mij, wat ik doe en waarom. Stiekem heb ik het gevoel dat ik altijd net het verkeerde zeg/doe, waarop mensen mij direct niet leuk vinden. En laat ik dat nou net, hoe treurig het ook klinkt, het meest belangrijke vinden in het leven. Dat mensen me leuk vinden en Connectie, èchte connectie. Ik huil ongeveer elke dag. Ik ben teneergeslagen tot en met. Ik voel me zo loom en energieloos. Alles voelt leeg. En het voelt ook alsof ik het niet meer kan draaien. Ik pas nu ik het hokje “lastig” en ik kom daar niet meer uit.

Ik weet dat ik betere kanten ken, maar die link ik steeds te vergeten in sociale situaties. Dan ben ik weer een saaie trut die niks zegt. Of ik ga stoer praten, ook kansloos.

Ik ben bang om al mijn vrienden te verliezen, als ik die eigenlijk al “echt” had. En mijn vriend, echt een ontzettend leuke gast die iedereen leuk vindt. Daar ben ik dan ook weer jaloers op. En daar haat ik mezelf ook weer voor.

Ik ben wat jaren goed geweest, men vond mij vrolijk en zest. Nu ben ik in diepe mineur. En ik word er knettergek van.

Waarom kan ik niet leuk doen
Waarom vinden mensen mij niet leuk
Wat is er MIS met mij.

Allicht komt het door mijn jeugd, mijn beste vriendinnetje kreeg een andere vriendin en kon dat niet verkroppen.