Onzekerheid - forum lotgenoten

Ik voel me super onzeker als ik in gesprek ben met iemand waarvan ik denk dat ie heel geslaagd is en heel veel succes heeft in het leven.

Vooral als die ander dan voornamelijk belangstelling voor zichzelf heeft, zichzelf graag hoort praten en mij helemaal niks vraagt. Dat geeft me nog meer het gevoel dat ik helemaal niet mee tel, maar dat merk ik pas achteraf…..

Op een gegeven moment merkte ik dat ik bijvoorbeeld ging fantaseren dat ik zo iemand zomaar een klap gaf. Of ik zag voor me dat er iets raars uit zijn mond kwam. Omdat ik mijn eigen fantasieën zelf zo gek vond, ging ik mij schamen en raakte ik nog meer gespannen dan ik al was. Het werd er bepaald niet beter op….

Toen hoorde ik een verhaal over een hele geleerde professor. Die deed jaren geleden onderzoek toen ze nog niet zoveel wisten van de psychologie. Omdat hij meer wilde weten over het denken van de mensen, had hij jarenlang op zijn eigen gedachten gelet en van alles opgeschreven.

Dit vond hij zelf nogal confronterend omdat hij ontdekte dat hij zijn eigen gedachten en manier van denken erg gestoord vond. Na een aantal jaar van onderzoek vond hij dat hij niet langer verborgen mocht houden dat hij eigenlijk ‘zo vreemd was’.

Als het zo was, dan moest zijn (briljante) carrière maar voorbij zijn…..hij kon niet langer met het geheim van zijn afwijking leven.

De professor raapte al zijn moed bij elkaar en besloot zijn rare gedachten en vreemde gedachtenkronkels op een grote conferentie openbaar te maken door er voor de hele zaal over te vertellen.

Iedereen in de zaal zat stil en aandachtig klaar, toen de professor na een korte inleiding de letterlijke aantekeningen over zijn rare gedachten voor ging lezen. Terwijl hij dit deed keek hij af en toe over de rand van de lessenaar, maar zag tot zijn stomme verbazing geen enkele echte reactie bij zijn toehoorders.

Na het voorlezen van de laatste aantekeningen over ‘zijn kronkels’ keek hij min of meer beschaamd en voorzichtig de zaal in. Er hing een grote stilte…
Met de moed der wanhoop strekte hij zijn rug en zei: “geachte dames en heren, dit was mijn verhaal”. Daarop volgde tot zijn stomme verbazing een daverend applaus!!

Wat bleek namelijk: iedereen voelde zich opgelucht na deze onthulling. Zij waren dus niet de enigen met zulke merkwaardige gedachten! Zélfs het brein van zo’n voorname prof werkte op die manier !!

Ik heb vreselijk gelachen toen ik dit verhaal hoorde en ook ik voelde me heel erg opgelucht!
Hoewel mijn onzekerheid niet helemaal weg is gegaan, kijk ik nu wel anders naar anderen en dat geeft mij veel ruimte in contacten.

Nooit goed genoeg?

Mijn grootste uitdaging is om me zelf te waarderen. Nooit ben ik tevreden. Zelfs als ik een compliment krijg, geloof ik niet dat het waar is.

Diep van binnen dacht ik altijd: het duurt nog even en dan komen ze er achter dat ik eigenlijk maar een flut..... ben.

Bij nieuwe afspraken of opdrachten, altijd weer ben ik bang dat ik niet zal voldoen. Het boek 'fuck die onzekerheid' heeft mooie inzichten gebracht en kan ik zeker aanraden.

De lat altijd te hoog leggen voor jezelf, houd de onzekerheid in stand. Wat me geholpen heeft is reële doelen stellen en ik ben de onzekerheid als een kwaliteit gaan benaderen: het is voor mij een mogelijkheid om het beste uit mezelf te halen.

 

Er bestaan geen mislukkingen, alleen feedback. En dat geeft weer de kans jezelf verder te ontwikkelen. Van een fixed mindset naar een growth mindset!

Mijn onzekerheid komt in vlagen, van diepe zelf afkeuring en somberheid. Ik begrijp het niet waar deze onzekerheid vandaan is gekomen, als ik er over nadenk ben ik al mijn hele leven onzeker. Het is niet nieuw voor me.

Ik ben nu vooral onzeker over mijn uiterlijk, ik sport heb een atletische lichaam, ben slank en heb hier en daar wat spieren. en uiteraard zie ik andere mensen/vrouwen voornamelijk, als mooier, knapper, sexier, zelfverzekerd. Of hebben in mijn ogen een grotere kont. Deze onzekerheid neem ik mee in mijn relatie, ik heb altijd het idee dat ik minder ben en dat mijn partner altijd mooiere mensen ziet en bij hem willen zijn, ik voel me letterlijk in de steek gelaten bij die gedachten.

Ik heb 6 jaar een relatie, ben erg gelukkig met hem. Maar die blijft toch een ding. Ik weet gewoonweg niet meer hier ik hiervanaf kom het beïnvloedt mijn leven in alles. Ik heb al zoveel gedaan om ervan af te komen, niets helpt.

Ik ben privé een heel pittig ding, als ik mijn familie moet geloven. Maar dat komt omdat zij mijn familie zijn, en wij elkaar al heel lang kennen. We hebben al veel ruzie gehad, en het komt altijd weer goed.

Zo zeker als ik thuis ben, zo onzeker ben ik op mijn werk. Daar durf ik gewoon niet voor mijzelf op te komen. En lopen klanten en collega's over me heen. Dat ik hier niets mee doe maakt me nog onzekerder.

Maar vertellen aan mijn familie durf ik. Wat moet ik doen?!? Soms weet ik het niet meer. Ik wil me het liefste gewoon ziek melden.

Net als vele hier onzeker terwijl ik zo goed als alles op de rit heb. Sinds 2 maanden een nieuwe vriend die echt lief en trouw is, alleen heel druk met andere zaken. maar ik weet dat hij elke dag tijd maakt om mij te bellen en geeft aan hoeveel ik voor hem beteken. Die spanning van zijn telefoontjes en onzekerheid over onze ontmoetingen ( dus wel dat ze komen maar niet wanneer) geeft mij zoveel spanning in mijn buik...pfff
Iemand een idee of oefening hoe ik die buikspanning kan ombuigen?

Ik ben heel erg lang super onzeker geweest, ik moest elke dag huilen en voelde mij altijd ongemakkelijk in het openbaar, omdat ik er lelijk uit zag. Ik heb hulp gehad, maar dit hielp bij mij niet echt. Ik wil graag met wat tips komen voor de mensen die nog steeds denken dat ze niet goed genoeg zijn. Wat mij in vedergeval heel erg geholpen heeft is het opschrijven van mijn problemen. Ik voelde mij verschrikkelijk en besloot dat na een paar dagen op een rijtje te zetten waarom ik nou eigenlijk zo somber en onzeker was. Vaak was hier ook geen reden voor. Mensen kunnen zo vaak tegen je zeggen dat je geen reden hebt om onzeker te zijn, maar dit komt toch niet binnen bij iemand die onzeker is. Ik denk persoonlijk dat je het gewoon moet laten gaan. Ik heb heel lang elke dag gedacht dat ik niet goed was in mijn hoofd, maar op een gegeven moment werden op de een of andere manier gewoon mijn ogen geopend. Ik zag werkelijk dat ik helemaal niet zo lelijk, dik en ongemakkelijk ben dan ik dacht. In de spiegel zeggen ''ik hou van jou'' klinkt misschien heel dom, maar het voelt fantastisch. Jij hebt anderen niet nodig, anderen hebben jou nodig. Iedereen heeft onzekerheden of je het nou kan zien of niet. Iedereen heeft ze. Denk eens aan de mensen die van jou houden, waarom houden ze van jou? Omdat je zo lekker rustig bent? Of omdat je altijd zo goed je mening kan verwoorden? Er is helemaal niks mis met jou. Iedereen heeft zwakke punten en goede punten, maar daar kan je toch niks aan veranderen. Dus waarom zou je je zorgen maken? Ik snap dat het niet van dag tot dag kan veranderen, maar probeer jezelf met liefde aan te kijken. Je moet het tenslotte (of je nou wilt of niet) met je zelf doen. Wist je trouwens dat 33% van de mensen jou geweldig vindt, 33% heeft niet echt een mening en 33% die jou niet zo leuk vind. Dit is bij elk mens hetzelfde, dus ja ook jij krijgt/hebt vrienden. Denk aan die 33% :)

Het komt allemaal goed, probeer een beetje te genieten van het leven :)

Ik ben natuurlijk nog steeds weleens onzeker, maar ik kan bijvoorbeeld veel beter omgaan met mensen die mijn niet leuk vinden. Dit was een beetje kort, maar ik wil graag uitleggen wat ik heb gedaan om zelfverzekerder te worden. En geloof mij maar: ik voel me echt heel erg fijn en heb minder angsten voor mensen. Dus ik help graag als je me nodig hebt xx Maaike

Mijn partner woont bij zijn mama. Het is zo gelopen dat ik daar vaak was. Ik vroeg vaak of het niet stoorde. Nee, je bent altijd welkom. Maar nu ze ziet dat de relatie serieus wordt. Valt haar vriendelijk masker weg en verandert ze in een duivel.. Ik heb veel voor zijn mama en hem gedaan. Heel veel. Zonder dat ik ooit een woordje dankbaarheid kreeg van haar. Ik heb haar vaak in de bloemen gezet voor wat ze voor mij deed.. Maar blijkbaar snel vergeten.. Ik heb ondervonden dat ik een bedreiging ben voor haar. Ik kom haar zoon weghalen.. Opeens negeerde de moeder mij zonder enige reden. Ik had niets gedaan waarom ze zo moet reageren.. Als ik vroeg wat er was dan was er niks. Dus ik wist niet eens wat ik verkeerd gedaan had.. Op een dag vroeg ik haar mag ik vragen wat je eigenlijk tegen me hebt? Er ontplofte een bom bij haar. Ik wilde weggaan omdat zo een gesprek niet respectvol was. Maar wat ze me naar het hoofd had geslingerd was niet normaal. Al mijn zwakheden gebruikte ze tegen mij.. Het deed zo een pijn die ik niet verdiende.. Ze zei alles behalve de reden waarom ze mij niet moest. Ik mocht niet meer binnen. Oke. Iemand die zo onrespectvol is en geen fatsoenlijk gesprek kan voeren die wil ik niet eens meer kennen.. Het doet me pijn dat ik mijn partner niet meer zo vaak zie.. Want hij woont daar en ik bij mijn thuis.. Het doet me pijn dat ze haar gelijk krijgt.. Dat ze niet wil dat ik met haar zoon omga voor eender welke reden ook. En dat zo een duivels mens haar zin krijgt.. Ik wil gaan samenwonen met mijn partner omdat de situatie enorm veel druk legt op onze relatie. Ik mis hem en wil iets opbouwen met hem. Maar ik vrees dat hij bij zijn thuis wilt blijven wonen.. Precies of hij zich nergens anders kan thuisvoelen als bij zijn mama.. Hij is 40 jaar oud. Dan moet je toch ooit het nest verlaten? Dat hij contact houdt met zijn moeder is voor mij geen probleem. Doe maar. Maar ik wil haar nooit meer zien. Die hele situatie, want ze is erg agressief naar me geweest maakt me zo onzeker omdat ik geen idee heb welke kan onze relatie uitgaat.. Nu we niet meer samenwonen gaan we dan uit elkaar groeien? Gaan we naar elkaar toe groeien? Ik mis hem vreselijk. Maar ik heb het gevoel soms dat ik deze strijd nooit zal winnen..

Ik doe mezelf vaak pijn. Ik voel me daarna beter, maar ik wil het stoppen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben 11 en ga bijna naar de middelbare. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik ga worden gepest. Ik doe mezelf pijn omdat ik een grote lelijke neus heb. Ik schaam me ervoor. Ik heb niemand die me echt begrijpt. Als ik het probeer te vertellen tegen mijn beste vriendinnen gaan ze me uitlachen. Ik durf het ook niet aan mijn ouders te vertellen omdat mijn vader sws gaat vertellen dat ik me aanstel.

Vanaf jongs af aan ben ik al onzeker. Ik voeldr mij altijd minder dan anderen. Was altijd klein en licht in gewicht. Ik had een broer waar ik tegen op keek. Douchen met anderen samen durfde ik niet uit schaamte. Relaties aan gaan met meisjes ook niet voor dezelfde schaamte. Vinden zij mijn geslacht te klein? Ik had wel aandacht van meisjes, maar durfde er niets mee te doen.
Sex had ik met escort en prostituees.
Ook wist ik mijn geen raad met gesprekken. Een avondje uit was voor mij de hele avond mijn mond houden.
Vrouwen kleding vondt ik altijd mooi om te zien, dus begon ik ook stiekem mijn moeders kast te gebruiken.
Uiteindelijk kreeg ik later nog wel een lange relatie, maar dat was 1 groot fiasco. Uiteindelijk leverde mij het een depressie op, en werdt suïcidaal. Gelukkig goed gescheiden, en voel mij al een stuk beter. Maar mis een maatje met dezelfde interesses.
Ben nu 53, en rond mijn 23 ste kreeg ik narcolepsie en kataplexie. Later ook nog eens werd adhd en niet schools hoogbegaafdheid ontdekt.
Als ik naar een cafe of restaurant ga, dan kijk ik eerst of het niet te druk is. Als mensen naar mijn kijken, weet ik geen houding te geven. Ik ben ook altijd bezig met wat andere mensen over mjj denken. Op een vrouw af stappen durf ik niet, bang om al te denken dat ik afgewezen wordt.
Als een vrouw met mij flirt, weet ik geen houding te geven.
Ik zou graag nog diverse dingen willen ontdekken maar alleen.durf ik.dat niet.

Twijfels heb ik bij alles, en vooral privé dingen, ik kan gewoon niet kiezen...

 

Ook onzeker ben ik of ik dan wel de juiste keuzes maak als ik die maak.....ik hoop dat er wat te doen is aan dit twijfelen. Vaak laat ik de keuze aan anderen over....

 

Weet iemand wat ik eraan kan doen en waar het vandaan komt?

Een paar weken geleden ging het niet goed met mij...
Ik twijfelde aan mezelf, kwam tot geen resultaten meer, was een slechte vriend/zoon/broer/buur/... terwijl ik voordien zo zelfzeker was!

Aangezien ik dit gevoel niet kende, beangstigde het me, waardoor het sterk vat kreeg op mijn dagelijks functioneren.

Ondertussen ga ik naar een psychotherapeute... Hier heb ik leren inzien dat ik telkens maar klaar stond voor anderen, maar anderen niet voor mij... Op zich vond ik dat niet erg, want ik 'geef' graag.

Maar waar ik niet bij stilstond, is dat ik hierdoor ook leeggezogen ben. Het is zulke vanzelfsprekendheid geworden voor anderen (maar ook voor mezelf!) dat ik altijd maar degene ben die klaarstaat...

Sinds enkele weken besef ik dat ik hier mezelf, maar ook anderen niet bij verder help. Gevolg is dat ik nu al wat meer aan mezelf denk.

Een praktische opdracht waar ik heel veel aan heb gehad, is elke dag minimaal 3 trotsjes opschrijven.

Elke dag dwing ik mezelf om te bedenken wat ik wél goed heb gedaan. Soms is dat erg zoeken, omdat dingen bij mij normaal zijn of vanzelfsprekend. Maar als ik bedenk dat anderen dat niet zomaar doen, is het best byzonder dat mij dan iets wel gelukt is.

Ik schrijf dat op en dan ben ik best tevreden over mezelf. dus dat helpt!

Lieve lezers,

Ik ben al sinds ik klein ben heel onzeker, sinds de scheiding van mijn ouders. Maar het begint nu ik ouder word steeds meer problemen te geven. Mijn onzekerheid heeft vriendschappen gekost en het heeft veel invloed op mij, wie ik ben.

Mijn grootste probleem nu is dat ik niet eerlijk dingen durf te zeggen. Ik ben erg bang voor hoe mensen reageren op de waarheid, dat ik daarom lieg of naar hun mond praat. Ik vind het een hele nare eigenschap, omdat ik er op lange termijn dingen mee kapot maak. Op het moment zelf schiet ik in een soort van stress en probeer mensen altijd te pleasen, ik kies altijd de “veilige” kant door ze naar hun mond te praten. Ik ben zo onzeker dat ik bang ben voor hun reactie en of ze boos worden.

Heeft iemand tips hoe ik eigenlijk “schijt” krijg aan die angst en gewoon eerlijk durf te zeggen hoe of wat?

Op school ben ik perfectionistisch, maar eigenlijk komt dat voort uit mijn onzekerheid. Ik wil alles het liefst zo goed mogelijk doen zodat niemand iets op me aan kan merken. Dit kost me alles en ik voel me er uitgeput onder.

Daarnaast komt ook nog eens dat ik continu mijn reacties naar anderen bekritiseer. Ik zeg tegen mezelf: 'volgens mij was dit een heel belachelijke opmerking van me' of 'ik had beter niets kunnen zeggen'.

Want bij alles wat ik zeg vraag ik me af of dat is wat andere willen horen. Soms weet ik dat gewoon niet en probeer ik in te vullen voor een ander. Ook dit is een vermoeiende bezigheid.

Eigenlijk probeer ik een 'perfecte' versie van mezelf te laten zien. Alleen de persoon die ik laat zien, bestaat eigenlijk niet. Hierdoor weet ik niet meer wie ik ben en ben ik onzeker over wat ik zeg en doe.

Ik ben erg onzeker als iemand kritiek of feedback geeft, ik voel mij dan ook aangevallen. Het lijkt wel of ik een soort schild opwerp als verdediging. Alleen ik voel mij dan heel onzeker en weet eigenlijk er niet goed raad mee. Heeft iemand dit ook weleens?

Ik bloosde altijd heel snel, dit maakte me erg onzeker! Ik ben bij een therapeut terecht gekomen. We zijn toen samen mijn gedachten gaan onderzoeken, het bleek dat ik het mezelf veel moeilijker maakte dan nodig was door deze niet helpende gedachten.

Ik ben vooral onzeker wanneer ik naar een feestje of andere sociale bezigheid moet. Geen idee waarom, want de mensen vind ik aardig. Er is eigenlijk niets waarom ik me druk zou moeten maken.

Op aanraden van mijn therapeut heb ik het er eens met mijn moeder over gehad. Vroeger sprak ik er nooit over, maar ik heb gemerkt dat het helpt om er over te praten. Mijn moeder vertelde dat mijn vader, die helaas al overleden is, precies hetzelfde had als ik!

Ook een vriend heb ik in vertrouwen genomen, en mijn vriendin weet het. Alles bij elkaar helpt het me om het te uiten en er vrede mee te hebben. Er verandert misschien niet zoveel, maar doordat ik het nu met mensen deel ben ik er niet meer zo alleen in.

Hallo, (sorry voor mijn nederlands)

Ik voel elke dag wel onzeker het maak niet uit of ik nou een hele leuke dag heb gehad er is altijd wel dat ik me onzeker voel
dat kan door dat ik me verleden dingen heb mee gemaakt of door dat iets niet lukt of door andere waar dat wel goed gaat

Het beinvloed me leven heel erg bij me vrienden,relatie,familie, school en werk

Ik ben nooit normaal opgevoed door me ouders
Ze gingen ook scheiden toen ik heel jong was
Dus gingen me moeder en me broertje weg
Maar uiteindelijk ging het daar ook niet meer goed (ons moeder heeft een heel laag niveau dus ze heeft altijd begeleiding nodig) dus je leert niks hoe je moet leven door je moeder
Je gaat wel naar school maar je weet dan nog niet beter als een jongen van 8,9 en je woont ook in een huis waar nergens andere kinderen zijn

2 jaar ga je met je moeder en broertje verhuizen naar een buurt waar wel kinderen zijn dus je maakt eindelijk van vriendjes na pas op een leeftijd van 10,11
En ik ging toen ook naar de midelbaren school
En toen wist ook niet beter wat die school was

1e jaar tot de 4e dacht ik dat je veel leerde op school maar uiteindelijk leerde ik daar helemaal niks er gebeurde ook zat in mijn familie leven

Van toen ik net naar de 1e jaar ging  hoorde ik jeugdzorg dat ik bij me moeder weg moest en daar pleegouders bij me broertje was dat al 6 maanden van te voren dat is niet fijn maar ja het moest maar

Ik en me broertje woonden bij onze pleegouder voor 2 jaar en dat was best wel goed er was structuur in de tussen tijd hadden ik en me broertje weer contact met onze vader en ook na 2 jaar gingen we daar wonen( wat nooit goed was geweest) bij onze vader was ook nooit structuur (net als.bij onze moeder) en als ik huiswerk had werd dat nooit gedaan omdat het nooit tegen je gezegt werd of andere dingen

Dus na het 4e jaar op die school gingen een paar klasgenoten naar het ROC en dat wou ik ook wel (toen had ik nog zekerheid dat ik iets wou doen met me leven) dus je vraag aan je mentor of ik ook mocht maar dat kon allemaal niet ik kon ook naar niemand die me kon helpen en toen begon het berg afwaarts te gaan op mijn 17e

Ik moest een jaar overdoen (heel erg onzeker)
in een klas die ook niet goed waren
Na het jaar begon de zomervakantie en werdt er verteld dat ik toch naar het roc mocht ik juichte niet maar ja was wel een beetje blij
Dat veranderde al weer snel door me vader waar ik toen nog bij woonde daar ging het zo slecht dat we weer daar weg moesten
Ik naar me pleegouders en me broertje ergens anders 
Maar er was altijd een soort vaderfiguur van me broertje en mij die wou ons wel opvangen daar gingen ook bij wonen
dus ik naar het roc (ook weer heel onzeker)
Ik had nog 1 dag op me vorige school les voor extra bijles en 1 dag roc en de rest stage
Dat ging de eerste maanden goed
Maar na de 6e maand ging het weer slecht door de klas wat slecht was, concenteren,familie en de onzekerheid
Het ging zelfs zo slecht dat ik een leer stof breuken had van de basisschool en dat wist ik niet meer en toen werd het alleen maar slechter
Ik stopte met me opleiding en me stage
Op mijn 18e en toen de zomervakantie begon kreeg ik ook een deppresie
Niks doen de hele dag op bed series kijken en geen vrienden geen structuur niks
Uiteindelijk na een paar maanden maakte ik kennis met vrienden van me broertje ( ik moest toch wat eten dus ging ik naar beneden)
Ook weer na een paar maanden had ik ook weer wat vrienden en dat ging ook wel redelijk goed maar ik bleef altijd wel die onzekerheid hebben
Omdat me vrienden altijd wel wat jonger waren en naar school gingen enzo en vond ik moeilijk
In de tussentijd nooit een relatie gehad of werk of een opleiding
Op mijn 19e ging ik samen met me vaderfiguur toch om te kijken voor een opleiding maar uiteindelijk ging het ook weer mis door de onzekerheid en bang zijn en blockades

Een jaar later ging ik weer terug bij me moeder wonen omdat me vaderfiruur geen hulp kreeg of geld van me familie (we bleven altijd wel contact hebben)
En dat ging wel redelijk nog steeds geen werk of een opleiding maar nog wel vrienden maar ook nog steeds de onzekerheid 
2 jaar ging voorbij en toen kwamen me vrienden steeds minder( ik had er 2)eentje kwam niet meer en de andere had ik ruzie mee en toen had ik niemand meer waar ik terecht ja me vaderfiguur maar die kon moeilijk helpen omdat hij geen familie was en het contact dus hem en mijn famillie waren slecht geworden
Dus dan doe je 3 jaar helemaal niks meer 3 jaar in me slaapkamer series kijken en af en toe naar beneden eten
Ik voelde me slecht maar ook wel fijn op een rare manier ik was nooit of haast nooit onzeker en had geen vrienden die wel naar school gaan en ik niet
Dus die gedoe was er niet dat ik me.onzeker voelde
Maar later werd ik weer super onzeker en depressief ik durfde niks meer zelfs niet eens naar buiten in me eigen tuin
Ik ben altijd bang en wist het allemaal niet meer
Ik kreeg ook hulp door dat er 1 keer in de week een begeleider en ik kreeg een soort van psygoloog maar dat hielp nooit zo heel goed

Ik kreeg wel weer wat van dat ik weer iets wou doen maar ik durfde niet naar buiten
Dus dacht ik misschien neem ik een hond
Dat besproken met me begeleider en die zei van dat ze wel iemand kende die een hondenuitlaatservice heeft
Ik op kennismaking met die persoon en na een week ging ik 1 dag in de week haar helpen met uitlaten
Er was altijd wel dat onzekerheid in me hoofd maar ik deed wel iets en dat was fijn
2 jaar ging voorbij en ik en die persoon van de hondenuitlaatservice gingen ergens wat eten een lunchroom waar ik  jaren geleden stage liep en zei ik tegen de persoon van de hondenuitlaatservice en die zei van anders probeer je of je daar mag werken en dat deed ik ook en het mocht wel

Weken ging voorbij en ik ging samen met me begeleider naar die lunchroom en we hebben een goed gesprek gehad en ik mocht al over een week werken
Het enige nadeel aan die lunchroom is dat het een dagbesteding is en er mensen werken die een heel laag niveau hebben
Ik vond het niet erg maar dat was niet goed voor mezelf want ik leerde geen normale mensen kennen en had wel een vriend gemaakt en daar deed ik ook leuke dingen mee maar
Voor me toekomst is het niet goed
Ik werk daar nu al 4 jaar en in de tussen tijd heb ik me eigen woning
Maar het gaat niet zo heel goed de onzekerheid speelt weer heel erg dingen niet durven en de dingen doen wat ik graag wil doen wat me tegen houd

Toen de eerste wave van de lockdown begon
Had ik een insta account aangemaakt om mensen te leren kennen want in real life lukte me dat niet en langzaam had ik al wat leuke mensen leren kennen en ontdekte dat ik ook jongens leuk vond er kwam een korte relatie online maar dat ging weer voorbij dus ging ik op de dating site Grindr en na een paar dagen had ik al een iemand waarmee ik leuk ging praten we hebben toen ook gedated 1 dag en we wouden het
Een nog een keer doen dus dat volgend weekend was ik bij hem en we hebben een relatie

Het was allemaal leuk maar er speelde ook veel onzekerheid en dan gaan er dingen mis zoals dingen niet durven of iets niet kunnen wat dan voor je relatie moeilijk gaat of dan ontmoet je zijn familie en dat vragen hun aan jou van wat je doet ja met moeite zeg je wel dat je werkt in een lunchroom en dat je een uitkering hebt  maar dat is het ook
Of dat ze het hebben over een rijbewijs en dat je met moeite zegt dat je dat niet hebt
En of dat je alleen met je vriend op de bank zit en je haast niks doet omdat ik veel onzekerheid uitstraald en vraag hij van wat zullen we doen en ik een onzekerheid gedachte niks weet om te doen
Dat doet heel veel pijn dingen niks durven en gewoon niet weten wat te doen ik laat het altijd de andere keuzen maken
Voor me zelf opkomen lukt ook niet
Me vriend zegt ook van ja ik weet ook niet zo goed of we nog bij elkaar moeten blijven omdat ik een uitkering heb en niet weet wat ik wil doen in me leven en dat ik een opleiding moet gaan doen op mijn 26e
Maar ik heb er gewoon zo veel moeite mee
Ik heb nog wel vrienden maar die doen een opleiding of hebben goed werk en daar vind ik het lastig om mee om te gaan dus dat stopt ook wel denk ik met me relatie weet ik ook nog niet hoe dat loopt

Het enige waar ik weer aan denk ik dat ik alleen wil zijn niemand om me heen geen familie,vrienden,relaties, geen gedachten over werk of school

Alleen thuis met series en andere dingen


Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben in mijn verhaal nogmaals sorry voor mijn taal

Groet anoniem

Ben een onzekere verlegen jongeman van 28. Ben fors maar ik hoop over zo een 6 maanden later een gastric bypass operatie te krijgen en ik train 5 dagen in de week. Eigenlijk ben ik niet altijd zo geweest. Ik was vroeger best dun en kleedde altijd netjes. Tot ik me ontzettend eenzaam begon te voelen. Dat gebeurde toen ik begon aan te komen. Ben wel leuk en grappig. En heb ook hele goeie eigenschappen waar ik zeer trots op ben. Ben lief betrouwbaar zachtaardig en doe geen vlieg kwaad. Maar mensen kijken toch altijd naar de uiterlijk die toch gaat veranderen. Ik heb zo een behoefde aan een vriendin die me kan nemen zoals ik ben. Op datingsites vertrouw ik niet omdat ze daar mannen als ik nog meer onzeker maken terwijl daar niemand haar moeders mooiste of de dunste is! Ja zo een datingsite voor mensen met een paar maatjes meer. Ik zou zo graag iemand in mn leven willen hebben die gewoon zichzelf kan zijn bij mij. En andersom :( zijn hier zulke meiden die zich ook eenzaam en onzeker voelen? Maar die ook een soulmate zoeken als ik??

Liefs Mutti

Altijd bezig met de vraag wat zouden anderen van mij vinden

Ervaar jij stress in gezelschap? Maak je je soms aardig druk over wat anderen van je vinden? Denk je dat ze het direct merken als je staat te blozen, of dat je een in jouw ogen verkeerde opmerking maakt, of dat ze het zien als jij twee verschillende kleuren sokken aan hebt?

Je kunt ontspannen. Al je beperkingen, je missers, je gênante vertoningen: (bijna) niemand behalve jijzelf heeft ze in de gaten.

We overschatten namelijk allemaal de mate waarin andere mensen op ons letten. We hebben het idee dat het spotlicht veel feller op ons gericht staat dan in feite het geval is.

In een onderzoek waarin dit spotlight-effect werd aangetoond, moesten proefpersonen een T-shirt aantrekken met een rare afbeelding erop. Daarna werden ze in contact gebracht met medestudenten. Na afloop moest men aangeven hoeveel andere studenten hadden gezien wat er op hun T-shirt stond, en ook werd aan de andere studenten gevraagd wat er op het T-shirt stond.

Wat bleek? De meeste andere studenten (meer dan 75%) hadden het helemaal niet waargenomen, terwijl de dragers van het rare T-shirt allemaal dachten van wel.

Het spotlight-effect is hierna aangetoond op allerlei terreinen. Zo blijkt ook onze bekende bad hair-day vooral te bestaan in de ogen van onszelf.

De psychologische verklaring voor het spotlight-effect is dat we allemaal te veel met onszelf bezig zijn. We maken ons druk om onszelf en overschatten daardoor de mate waarin anderen dat ook doen! Want die zijn ook meer met zichzelf bezig dan met ons !

Ik ben 28 jaar en werkzaam bij een marketing bedrijf in een ondersteunende functie. Ik heb een universitaire studie afgerond.

Mijn huidige functie geeft mij geen voldoening, ik vind het erg saai en zie op tegen elke dag die komen gaat. Ik kijk om me heen en solliciteer af en toe. De afwijzingen die ik krijg maken me onzeker.

Nu weet ik wel dat de arbeidsmarkt niet ideaal is, maar toch geloof ik niet meer in mijn eigen kunnen. Ik heb de neiging om het bijltje erbij neer te gooien en af te wachten. Maar juist hiervan word ik doodongelukkig. Hoe kom ik hier uit?

In mijn relatie voel ik me heel zeker en vertrouwt. Dat komt doordat ik met mijn partner alles kan delen wat ik denk en voel. Behalve.... als het gaat over intimiteit. Dat vind ik heel moeilijk om te delen.

Te moeten vertellen wat ik lekker vind in bed; dat maakt mij zo onzeker! Hoe lossen anderen dat op?

Hallo
Ik moest even kijken onder welk titeltje ik mijn verhaal kwijt kon:-)
Het is ook de eerste keer dat ik dit doe.
Ik denk uiteindelijk dat "onzekerheid" nog het beste past.
Ik voel me nl. erg onzeker over wat me te wachten staat.
Ik ga binnenkort terug alleen wonen,na dit 14 jaar niet meer gedaan te hebben en ben er als de dood voor.
Ik ben vooral bang om het op dezelfde manier te beleven als mijn voorgaande periode van alleen wonen en het roept ook oude eenzaamheid in me op, van toen ik nog kind was en me erg alleen voelde in het gezin.
Het is niet mijn eigen keuze en toch zie ik er ook de kans en zelfs de noodzaak van in en ook dat geeft angst: " zal ik ze kunnen grijpen?"
Ik weet nog niet zo lang dat ik ADD heb en vraag me af of ik het allemaal wel zal kunnen en niet zal wegzinken in een onbeduidend, leeg leven...
Zal ik voldoende kracht hebben om de uitdaging aan te gaan?
En wat als niet?
Ik moet wel!
Groeien is de enige optie...
Dank voor jullie luisterend oor..
Heerlijk toch dat je het gewoon es helemaal kan zeggen?

Graag deel ik met jullie wat me heeft geholpen toen ik hulp zocht omdat ik zoveel twijfelde dat ik nauwelijks nog keuzes durfde te maken.

Samen met mijn therapeut heb ik ontdekt dat ik best weet wat ik wil maar dat ik de 'prijs' niet wil betalen die bij de keuze hoort. Ik kwam er achter dat iedere keuze zowel een opbrengst als een prijs heeft. De opbrengst is dat wat ik voor ogen heb, wat ik graag wil bereiken met mijn keus. Maar de prijs is datgene wat ik ook 'krijg' als ik kies en doe wat ik wil doen.

Voorbeeld: ik werk graag in mijn moestuin maar die bevindt zich ver van onze woning. Ik zou heel graag een moestuin bij huis hebben maar daarvoor moeten we gaan verhuizen. Een huis kopen met voldoende grond betekent weg uit de stad naar het platteland waar het betaalbaar is. Prima, helemaal zin in alleen.... dan komen er geen mensen spontaan bij me binnenvallen zoals nu in de stad.

Bovendien loop ik niet zomaar even naar de supermarkt. Bij alles wat ik wil, wil de vervelende consequenties niet en dus blijf ik zitten waar ik zit en voel me vaak ontevreden omdat ik niet doe wat ik graag wil.

Ik heb geleerd dat dit ook een keuze is en eigenlijk een rode draad vormt door mijn leven. Iedereen die doet wat hij/zij wil, kiest ook voor de consequentie, is bereid de 'prijs' van die keuze te betalen, accepteert dat iedere keuze een prijs kent. Ik niet.

Ik wilde tot voor kort alleen de opbrengst en dacht dat anderen ook alleen de opbrengst ervoeren. Maar ik weet nu dat dit niet klopt. Iedereen die kiest, kiest ook voor de gevolgen en ook voor de gevolgen die minder plezierig zijn.

Het klinkt misschien raar, maar door me dit te realiseren, kan ik stappen zetten. Ik kies nu steeds vaker wat ik echt wil, waar ik achter sta en als dit ook een onplezierig gevolg heeft, zie ik het steeds meer als de 'realiteit' en niet als 'dat wil ik niet'.

Ik verzet me dus niet langer maar accepteer wat de gevolgen zijn. Het is heerlijk me te kunnen richten op wat ik echt waardevol en belangrijk vind!

Nooit durfde ik contact met anderen te maken. Ik was bang dat ze mij niet mochten, raar vonden of mij belachelijk gingen maken. Dit komt omdat ik vroeger gepest ben op school. Sindsdien koppel ik steeds alle negatieve ervaringen terug in het hier en nu.

Ik heb binnenkort mijn eerste sessie bij een therapeute. Ik hoop dat het mij gaat helpen en dat ik ooit weer helemaal op mijn gemak bij mensen. Dat zal een hoop mooie momenten brengen!

Ik ben onzeker over wat ik kan, of mensen me wel leuk vinden, over van alles eigenlijk. Als mensen me een compliment geven geloof ik niet dat ze het menen.

Ik voel me alleen zeker als ik ergens een stevige mening over kan poneren, maar zodra het over emoties gaat voel ik me onthand. Ik moet echt leren om mijn emoties een plek te geven, want ik ben er ondertussen wel achter dat ook ik emoties heb.

Ik dacht eerst dat ik me wel kon redden zonder emoties, maar dat blijkt niet zo te zijn, en gelukkig maar. Ik ben er alleen nog lang niet in mijn zoektocht, maar heb wel steeds meer geduld met mezelf. De onzekerheid neemt daardoor langzaam af.

Ik merk bij mezelf vaak dat ik mezelf tegenhoud. Als ik iets wil, komt er gelijk een stem bij mij van binnen die mij vertelt dat ik het toch niet kan. Of dat iemand mijn idee van niet goed vindt.

Hierdoor liet ik mij vaak leiden en voelde me hierdoor onzeker en werd passief. Via mijn therapeut heb ik geleerd dat dit mijn interne stem is en dat deze er niet is om mij te pesten en onzeker te voelen. Mijn interne stem wil mij weerhouden van gevaar.

Ook heb ik geleerd dat deze stem vaak veel te overdreven mij wil beschermen. Door dit te weten kan ik, wanneer mijn interne stem weer opdoemt, ik luisteren naar haar goede bedoeling. Ook lukt het me steeds meer om deze stem naar me neer te leggen en toch dingen gewoon te doen.

Juist door dingen te doen merk ik dat ik zekerder wordt. Wat mij erg helpt is om te visualiseren dat deze interne stem door een radio komt en dat ik zelf in staat ben om het volume zachter te zetten!
Dit helpt mij erg en dit wilde ik graag met jullie delen.

Ondanks dat ik al meerdere keren hulp had gezocht in mijn leven, bleef ik erg onzeker. Na overleg met mijn huisarts, leek het haar goed wanneer ik met een therapeut ging praten die ook met mij zou kijken naar de relatie met mijn ouders.

Ik vond dit bijzonder, omdat ik bepaald niet meer jong ben. Na een paar gesprekken met mijn therapeut werd mij echter duidelijk wat voor een invloed de relatie met mijn ouders had op mij.

Ik was nooit goed van ze losgekomen, nooit echt op eigen benen komen te staan. Daar ben ik nu druk mee bezig. Ik merk dat mijn onzekerheid langzaam minder wordt. Een spannende periode!

Ik ben enorm onzeker. Ik merk dat ik altijd opkijk tegen mensen die ogenschijnlijk heel rustig en spontaan een zakelijk of persoonlijk gesprek met een ander kunnen voeren.

Ik ben me heel erg zelfbewust en denk iedere keer dat anderen mijn onzekerheid zien en merken en dat maakt me nog onzekerder. Eigenlijk is misschien wel de kern van mijn onzekerheid dat ik niet wil dat anderen zien dat ik onzeker ben.

Hoe kom ik hier vanaf?

Ik ben altijd bang om voor mijn mening uit te komen. Bang dat het een afwijkende mening is van anderen en dat zij mij daarop veroordeling. Ik ben bang voor het oordeel van anderen. Ik neem dan maar geen besluit. Ik kom niet tot actie. Beter geen actie dan de verkeerde actie.

Men vind mij dan wel eens passief, maar van binnen ben ik steeds aan het piekeren, ik word daar gek van

Vroeger was ik verlegen en durfde ik niet zoveel. Ik had wel allerlei plannen en wilde graag van mijn verlegenheid af. Ik ben erachter gekomen wat mij helpt.

Af en toe uit mijn comfortzone en mezelf dan een schouderklopje geven, gaat niet altijd even makkelijk. Het scheelt als ik deel met een vriendin wat ik moet doen, dan heb ik een stok achter de deur.

Steeds als ik iets gedaan heb waar ik tegenop zag, geeft dit weer meer zekerheid, het is me gelukt, dat heb ik toch maar weer gepresteerd! De verlegenheid blijft wel, dit heeft ook zo zijn charme, maar ik heb wel meer lef gekregen. Dit komt ook door mijn man die mij daar in stimuleert.

Ik vroeg me bij alles af wat anderen er van zouden vinden.

Ik sta voor de klas en heb met veel mensen te maken. Leerlingen, ouders, collega's. Ik weet niet of ik dit werk kan volhouden, het is zo'n zware last. Ik wordt rood als ik oudergesprekken voer, heb een onvaste stem en als ze verbeterpunten hebben houd me dat dagenlang bezig. Ik geniet van mijn werk maar niet van alles daar om heen. Ik ben vroeger gepest, daar heeft mijn negatieve zelfbeeld zich gevormd.

Ik heb hulp gezocht en het lucht enorm op om er over te praten en mezelf beter te leren kennen. Ik hoop dat ik steeds verder mag groeien in zelfverzekerdheid en wat meer lak aan andere zal krijgen.

Mijn verhaal: Ik ben 28 jaar oud en nog steeds erg onzeker over mezelf en vind ik het heel erg moeilijk om voor mezelf op te komen. Mijn vriend en vriendinnen zeggen altijd dat het nu de tijd is dat ik voor mezelf op kom en voor mezelf kies en daar heb ik moeite mee het klinkt zo makkelijk maar zo voelt het niet. Ik heb wel gesprekken met een psygoloog maar dat gaat stap voor stap. Iemand tips hoe ik voor mezelf kan opkomen ?

Ik voel me regelmatig onzeker.
- Onzeker of ik wel goed genoeg ben...
- Onzeker of ik mijn werk goed genoeg doe.
- Onzeker of ik wel leuk genoeg ben, en mijn vriend niet weggaat.

 

Ik heb dit al vanaf jonge leeftijd. Ik was goed in atletiek. Als ik tweede werd, dan vond ik mezelf niet goed genoeg. En als ik eerste werd, dan deed ik alsof dat niets voorstelde en kon ik daar niet trots op zijn.

Ik zou me graag zekerder willen voelen.

Onzeker zijn over mijzelf ervaar ik als een grote last. Het zit me in de weg bij veel dingen. Nu ik er in een nieuwe baan weer erg tegenaan liep, ben ik hulp gaan zoeken.

Het helpt mij om beter te begrijpen waar het vandaan komt, dan hoef ik wat minder boos op mezelf te zijn als het gebeurt.

En het helpt me dat mijn therapeut me steeds steunt, niets gek vindt en geduldig luistert. Het voelt alsof er iemand meekijkt die me steeds moed inspreekt.

Ondanks dat ik veel complimenten krijg en zelfs na zeer korte tijd een beste promotie op mijn werk heb gekregen, heb ik altijd het idee dat ik ''maar wat doe''. Ik heb soms echt geen idee of ik wel het juiste doe, terwijl ik er hard voor gestudeerd heb. Juist omdat ik gestudeerd heb, zou ik alles wel moeten kunnen. Als er dan iets fout ga, zit ik er meteen enorm over in. Waarom kan ik het niet? Wat doe ik fout? Het ergst is nog wel als mijn collega's en ik het ergens niet over eens zijn. Ik praat altijd meedenken en meelevend mee. De stemming blijft goed en ik krijg complimenten van mijn collega's over dat ik altijd zo open sta voor andere inzichten. Maar de waarheid is, dat als ik ergens een mening over heb (waar ik op dat moment heel zeker over ben) en er gaat iemand tegenin, ben ik meteen al mijn argumenten kwijt en dan weet ik het niet meer. Thuis loop ik er uren mee te malen tot ik piekerend om half 4 in slaap val. Het ergste is nog wel; het gaat om de meest onbenullige dingen. Maar ik kan ze niet loslaten. Er knaagt een schaamte aan me die ik niet kan loslaten...

Ik ben iemand die altijd onzeker is. Het idee heb dat ik niet bijzonder en leuk genoeg ben. Dit werkt nadelig in mijn relatie. Heb nog maar net een relatie maar ben bang dat die vreemd zal gaan terwijl ik weet hoe hij daartegenover staat. Hij heeft een hele goede vriendin (ook heel kort wat mee gehad). Ook daar voel ik steeds jaloezie als hij het erover heeft. En ik wil dit niet. Maar hoe kom ik hiervan af. Ik wil me niet steeds zorgen maken en stress voelen. Hij is altijd open en eerlijk tegen me. Alleen ben vaak in mijn vorige relaties bedonderd en gekleineerd.

Wie heeft goede tips hoe ik hiermee om kan gaan

Ik ben soms zo onzeker dat ik geen beslissingen durf te nemen. ik ben vaak bezig met wat anderen van mij verwachten. ik doe of beslis dan maar datgene waarvan ik denk dat anderen van mij verwachten.

Als ik bij ze check of dat ook hun verwachtingen zijn, dan voel ik alsof ik me kwetsbaar opstel, dus dat doe ik niet. Omdat dingen dan een eigen leven gaan leiden, weet ik niet hoe mensen over mij denken. Ik vul het dan in wat helemaal niet slim is.

Onzeker zijn is iets wat ik in sterke mate heb ervaren toen ik kind was. Ik was anders dan anderen en durfde niet zoveel als zij. De onzekerheid werd in mijn puberteit erger.

Ik merkte naarmate ik ouder werd dat als het even niet zo makkelijk ging in mijn leven, de onzekerheid in hevige mate terug kwam. Voor een opleiding moest ik schematherapie volgen, waar ik geleerd heb de kritische gedachten te bevechten. Ik kan dit iedereen aanbevelen.

Een paar jaar geleden heb ik mijn baan als basisschool leerkracht opgezegd. Ik wilde mijn opleiding HR medewerker afronden en meer ruimte creëren voor mijn hobby. Om een inkomen te verwerven ben ik parttime administratief medewerker geworden.

Doordat ik nu meer thuis ben, doe ik meer in het huishouden ook omdat ik minder inkomen inbreng dan voorheen. Gaande weg ben ik me door deze situatie meer en meer onzekerder gaan voelen. De balans is weg, ik voel me in mijn relatie de mindere.

 

Het is alsof ik kleiner ben geworden, heb een minderwaardigheidsgevoel gekregen en meer spanning in mijn lijf.

Onzekerheid, iets waar ik veel last van had buitenshuis. Ik ben gepest als kind. Er werd daardoor op mij gelet, ik werd in de gaten gehouden. Door de pesters, zodat ze toe konden slaan met dat wat mij het meeste pijn deed. Door de juffen om me te helpen.

Het gaf me veel sociale belemmeringen, zowel bij uitgaan en plezier als in het werk. Het liefst maakte ik mij onzichtbaar. Voor veel problemen ben ik nog onder behandeling.

 

Een probleem is echt wel flink verbeterd: de onzekerheid als ik een ruimte binnenkom waar al mensen zijn. Ik was er altijd zeker van dat iedereen direct naar mij keek als ik in de deuropening verscheen. Dat ik beoordeeld werd en vooral dat ik raar of ongewenst gevonden zou worden.

Ik kreeg een echt praktische huiswerkopdracht: als ik weer ergens naar binnen zou moeten, zou ik niet rondkijken naar hoe mensen op mij reageren en wat ze van mij vinden. Nee, met daarbij (een geoefende) bewuste lichaamshouding, zou ik binnenstappen en rondkijken en focussen op wie voor mij interessant, leuk of belangrijk zou kunnen zijn.

 

Daar zou ik op afstappen en me voorstellen. Daarbij zou ik letten op mijn handdruk, oogcontact, mijn voetenstand, mijn rug en schouders, en mijn kin. De kans zou groot zijn dat ik in gesprek zou raken en dat daarna andere mensen mij ook eerder zouden aanspreken. En raad eens... dat werkt!

 

Inmiddels ben ik over deze beperking heen en ga ik regelmatig de deur uit, prive en voor het werk, zonder angstig kloppend hart en zonder op het laatste moment met een smoes af te zeggen. Ik heb er daardoor al een hoop leuke kennissen bij.

Ik ben bang om voor mijn mening uit te komen en trek me vaak terug uit gesprekken. Terwijl ik vaak wel een mening heb.

Met mijn therapeut werk ik nu aan assertiever worden en ik heb al succesjes geboekt!

Toen ik pas kwam werken in mijn huidige baan had ik een vrouwelijke collega die constant 'de pik op mij' leek te hebben. Wat ik ook zei, ze vond er altijd iets van en was het standaard oneens met me.

 

Ik werd er gek van en onzeker van. Inmiddels was ik al wel zo wijs dat ik me bewust was dat ik iets deed waar zei op reageerde maar ik kon mijn vinger er maar niet achter krijgen.

 

Tot op een dag ze weer iets tegen me zei waardoor ik flink geraakt werd en ik daarna naar de wc ging om even tot mijzelf te komen.

 

Daar realiseerde ik me dat ik als volwassen man werd geraakt maar dat het kind in mij werd geraakt en hoewel ik toen nog helemaal niet wist hoe dat moest heb ik het kind in mij gerust gesteld en vanaf dat zelfde moment heb ik nooit meer een probleem met haar gehad.

Voordat ik in therapie ging was is depressief en had last van een enorme onzekerheid. Ik durfde niet eens de supermarkt in zonder een uur lang voor de spiegel gestaan te hebben om te zorgen dat alles goed en recht zat.

 

Ik heb nu vijf sessies psychotherapie gehad en voel me nu al een stuk sterker. Ik begrijp beter waar mijn onzekerheid mee te maken heeft. Wat een rust geeft dat!