Overspannen - forum lotgenoten

Nu al bijna een jaar overspannen/burn-out. Het gaat steeds beter, maar blijf last houden van verschillende klachten. Afgelopen tijd gewoon doorgewerkt. Maatregelen die genomen zijn: gezond eten, geen alcohol, niet zwaar sporten.

Hoe merk je dat het einde in zicht is? Zijn er indicaties die aangeven dat je richting normaal gaat?

Mijn man is nu 3 weken overspannen
En helaas werd ik het een week later ook
De man met de hamer is hier goed langs geweest
Alleen hebben we ook 2 kinderen
Ik voel volledig verantwoordelijk voor hun
En neem alle zorg op me
Mijn man rust veel
Ik veel te weinig
Ik doe bijna alles alleen
Ik kan bijna niet meer
Maar het komt bij mijn man niet echt aan
Hulp van anderen vind hij niet nodig
Ik weet niet wat ik nog kan doen om hem te overtuigen dat we of hulp moeten vragen of dat hij ook wat meer gaat doen dan rusten en zijn hobby
Want zo gaat zijn dag

Mijn dag is huishouden verzorgen en de kinderen
En als ik geluk heb kan ik 1 uurtje per dag rusten als de jongste op bed ligt

Ik wordt alleen maar vermoeider en hij snapt het niet

Hallo,
Half september zei mijn collega, nadat hij dit al eerder had gezegd, dat ik maar eens naar huis moest gaan want hij zag wel dat het niet zo goed met mij ging op het werk.
Ik heb dit altijd maar ontkend en gewoon doorgegaan en doorgegaan , ook bij de baan die ik hiervoor had. Ben opgevoed met het idee van niet zeuren en de schouders eronder zetten.
Nou , de emmer die al aardig vol zat van de afgelopen jaren stroomde nu over.
Gelukkig heb ik een goede werkgever en zijn vol begrip en ben vorige week ook weereens langsgeweest voor een bakkie.
Loop nu bij de praktijkbegeleider en binnenkort naar de GGZ voor de eerste behandeling.
Ben op de meest vreemde momenten erg emotioneel en kan ook erg slecht tegen drukte.
Het zelfvertrouwen is ook behoorlijk weggeebt.
Ook last van mijn nek en gewrichten.
Het hele gebeuren is begonnen toen jaren geleden mijn vrouw plotseling is overleden.
En als je dan te kort rouwt etcetc en daarna maar doorgaat en ook mijn vader die nog niet zo lang ook plotseling kwam te overlijden dan krijg je wel een paar tikken.
Ik hoop echt dat de GGZ mij kan helpen .
De praktijbegeleider is ook prima en daar heb ik ook wat aan en geeft goede tips.
We kijken weer naar voren , weliswaar met ups en downs.

Hallo allemaal
Ik heb vanaf september al het gevoel dat ik overspannen raak op werkgebied.
Nu inmiddels is er nog niks veranderd op het werk.
Ik voel me na vorige week gesprek gehad te hebben met mijn leidinggevende alleen maar slechter.
Huil veel, vooral savonds voor het slapen.
Paniekaanvallen al 2x gehad op die momenten.
Ben erg prikkelbaar, ook naar de kinderen.
Geen rust als ik niks te doen heb. Daardoor alleen maar meer prikkelbaar. Ik vind mezelf echt niet leuk op dit moment.
Moe omdat ik moeilijk in slaap kom.
Mijn praktijk ondersteuner heb ik geen klik mee en psycholoog heeft pas over 3 weken tijd.
Zijn er mensen met tips?

Hoi,

Ik werk al 17 jaar als chef-kok in hetzelfde restaurant.
Altijd met heel veel plezier gedaan. Kreeg er altijd energie van.
Toen kwam de Corona crisis. Eerst ruim 2 maanden niks, daarna wat aanklooien met afhalen. Even weer open geweest en weer afhalen.
Sinds we weer open zijn heb ik het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Kan maar moeilijk tot nul motivatie vinden.
Ben hiermee doorgelopen met het idee van ket komt wel in orde.
Bewogen jaar geweest, iedereen heeft er last van gehad. Kom op schouders eronder en gaan.
Tot er 2 weken geleden er een inval was van de politie in burger en er 3 gasten voor m’n ogen met getrokken pistolen werden gearresteerd.
In eerste instantie dacht ik dat het om een overval ging en ik stond op het punt de eerste die ik zag dood te steken. Gelukkig had ik snel in de gaten dat ze met z’n drieën waren. En dacht ik dat ga ik niet redden.

Al met al denk ik dat die ervaring mij over het randje heeft geduwd.
Ik ben erg snel geïrriteerd, boos/kwaad. Ik ben vorige week ontploft en ben vervolgens met 180 over de snelweg naar huis gereden en heb me vervolgens ziek gemeld. Ik ben nog nooit ziek geweest.
Heb soms huilbuien ben uitgeput en heb pijn in m’n lijf. Knieën, rug, nek, schouders en m’n nieren. Ik slaap slecht en loop maar te malen.
Daar komt ookhet gevoel bij dat ik m’n werkgever en collega’s in de steek laat.

Hallo iedereen,

Ik zit momenteel best wel in een rotsituatie en ik weet niet zo goed met wie ik erover moet praten, dus ik dacht ik probeer het hier eens. Ik heb wel een paar vrienden, maar met hen kan ik vooral lol maken en minder goed praten over serieuze dingen. Ik heb ook een broer, maar die zie ik niet zo vaak. Ik hoop dat jullie misschien een paar goede tips hebben om met de volgende dingen om te gaan. Ik zal proberen het zo kort mogelijk te houden, maar het zijn nogal wat dingen.

Ten eerste is in november mijn relatie van bijna drie jaar uitgegaan. Zij heeft het uitgemaakt. Ik ben 34, maar dit was mijn eerste echte relatie. Daarvoor had ik nooit een serieuze vriendin gehad, wat denk ik mede komt door mijn autisme. Ik vind het best wel moeilijk om de hele dag met anderen om te gaan. Dit is dus ook de eerste keer dat ik gedumpt ben en het doet veel meer pijn dan ik ooit gedacht had. Dat komt denk ik ook omdat we samen een heel leven hadden opgebouwd. Zij heeft een dochtertje van tien waar ik goed mee kon opschieten, we woonden samen, we hadden twee katten en we hebben samen een puppy gekocht. Behalve de hond ben ik dat nu allemaal kwijt. Ik woon nu samen met mijn hondje bij mijn moeder en dat is gelijk het tweede probleem.

Ten eerste heeft mijn moeder vorige week haar enkel op drie plekken gebroken, waardoor ik nu naast mijn werk ook het hele huishouden doe. Dat is op zich niet erg, maar het komt er wel nog eens bovenop. Ik heb het verbreken van de relatie nog lang niet verwerkt en ik heb nu het gevoel dat ik helemaal niet meer aan mezelf toe kom. Daarnaast begin ik nu ook iets anders te merken. Ik begin te vermoeden dat mijn moeder alcoholist is. Ik ben al een paar keer thuisgekomen en haar stomdronken aangetroffen. Ik heb er natuurlijk niks over te zeggen hoeveel zij mag drinken, maar het doet me wel heel erg pijn om haar zo te zien. Het steekt me elke keer als ze me vraagt om een glas wijn.

We hadden eigenlijk afgesproken dat mijn moeder voor het hondje zou zorgen. Ik zou dat heel graag zelf doen, maar ik kan er vanwege mijn werk niet altijd voor hem zijn. Ik zou hem dan de hele dag alleen moeten laten en ik kan hem dan ook niet uitlaten. En bovendien heb ik nu niet eens een eigen huis of auto. Mijn moeder is werkloos en heeft een huis met een grote tuin. Terwijl ik misschien niet eens een rijtjeshuis kan krijgen, omdat dat vaak voorrang is voor twee personen. Bovendien wilde mijn moeder heel graag een hond. Maar ik begin nu wel serieus te twijfelen of het een goed idee was. Ik merk namelijk dat mijn moeder anders omgaat met de hond wanneer ze dronken is. Ik denk niet dat de hond bang voor haar is, maar ik merk wel dat hij dan meer afstand houdt. Ik hou zielsveel van dat beestje en ik ben best wel bang om hem hier achter te laten. Maar ik weet ook niet hoe ik met mijn moeder over haar drankgebruik moet praten. Ook omdat ik bang ben dat we ruzie krijgen en ze me het huis uit zet.

Dan het laatste probleem. Iets meer dan tien jaar geleden kreeg mijn vader epilepsie en verloor daardoor zijn baan (hij was vrachtwagenchauffeur). Door dit en andere spanningen zijn mijn ouders een paar jaar later met een vechtscheiding uit elkaar gegaan. Ongeveer op datzelfde moment kreeg mijn vader kanker, waar hij drie jaar terug jong aan is overleden. Ik heb nu even geen andere keuze dan bij mijn moeder te wonen, maar alles in dit huis herinnert me aan die tijd. Daarom had ik eigenlijk met mijn ex afgesproken dat ik bij haar mocht blijven wonen tot ik iets anders gevonden had, maar dat ging niet meer.

Een nieuw huis vinden is sowieso moeilijk deze tijd, maar er zijn nog een paar andere complicerende factoren. Door mijn autisme ben ik extreem gevoelig voor geluidsoverlast. Een paar jaar geleden woonde ik net in een sociale huurwoning, maar door de extreme geluidsoverlast van zowel mijn onder- als bovenbuurman moest ik daar noodgedwongen vertrekken. Toen ben ik bij mijn ex-vriendin ingetrokken. Maar daardoor was ik wel al mijn inschrijftijd kwijt. Ik werk deeltijd, waardoor ik wel aangewezen ben op een sociale huurwoning. Ook dat is dus niet zo’n eenvoudig probleem.

Ik heb drie jaar lang mijn hart gelucht bij mijn ex, maar net nu ik dat het hardste nodig heb, kan het niet meer. Ik denk niet dat ik depressief of overspannen ben, maar het begint wel heel veel te worden. Er is bijna geen moment op de dag dat ik niet aan één van deze dingen denk. Ik ben vooral benieuwd of er mensen zijn met soortgelijke problemen en of die tips hebben om ermee om te gaan. Ik heb nu het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta en dat er niemand is die me kan helpen.

Hoi kan iemand mij vertellen ik ben overspannen en loop nu al geruime tijd met spiertrillingen door het lichaam nog meer mensen die daar last van hebben weet me geen raad

Hallo allemaal,

Sinds een week weten wij dat mijn vader ernstig ziek, kleincellige longkanker uitgezaaid naar zijn lever en klieren. Hij is deze week al begonnen met chemo (levensverlengd) en blijft daarvoor een aantal dagen in het ziekenhuis. Helaas is hij deze week ook nog gevallen en werden wij door het ziekenhuis gebeld dat het niet goed ging. Ik heb toen op mijn werk doorgegeven dat ik niet kon komen die dag. Ik merk dat niet iedereen op mijn werk dit begrijpt en vinden dat ik gewoon moet werken.

Mijn vader is mijn beste vriend en ik heb het heel erg moeilijk hiermee. Kan mij ook moeilijk concentreren op mijn werk ik slik zelfs oxazepam en slaaptabletten omdat ik het anders niet volhou.

Het doet mij ook echt pijn dat collega's laten merken dat ik mij niet zo moet aanstellen.

Hoe gaan jullie hiermee om?

Doorgaan doorgaan doorgaan totdat het niet meer ging. Ik was het stadium van overspannen eigenlijk al voorbij. Bijna burnout noemde ik het.

Vaak herken je het niet eens direct bij jezelf. Ik weet dat ik te veel spanning heb als ik een kort lontje heb, mijn hoofd maar doorraast maar er eigenlijk niets meer gebeurt en mijn bureau chaos is.

Tijdens mijn bijna burnout heb ik de stekker uit veel dingen getrokken en echt weer bij getankt. Nu, als ik merk dat ik weer richting overspannenheid ga, neem ik sneller een stapje terug.

 

Dag extra vrij, niet nodeloos van alles vooruit schuiven maar doen, lijstjes maken voor overzicht en erover praten. Met mijn partner maar ook op mijn werk bij mijn directe collega's.

 

Door aan te geven dat het even te druk is, dat er even echt een rem op moet, kunnen zij hier ook rekening mee houden en wordt de druk ook door anderen op jouw verminderd.

Nu ben ik veel sneller uit mijn overspannenheid en laat ik het niet meer de overhand nemen. Maar het blijft een aandachtspunt. Altijd.

Ik zie dat het met mijn vrouw niet lekker gaat. Ze is kort in de kar, snel geïrriteerd, loopt op iedereen te vitten en is aan het klagen en stort dan ineens in. Ik mag en kan er niet te veel over zeggen want dan is het niet zo.

Het is ook druk nu, dochterlief op kamers voor stage en zelf nu verhuizen. De planning was goed alleen de uitvoering loopt anders dan gedacht. Tegenvaller na tegenvaller en de vakantietijd is bijna om.

Ik moet er zelf niet aandenken weer aan het werk en het huis zo achterlaten alleen ik kan dit makkelijk van me af laten glijden. Alleen mijn vrouw heeft daar moeite mee, dat zegt ze zelf ook.

Slapen gaat ook al niet echt. Misschien reageer ik als liefdevolle partner overspannen maar toch ik geef om haar. Dit gun ik haar niet.

Hoe kan ik er voor haar zijn? Ik wou dat ik meer kon doen dan dit...

Ik moest alles alleen doen.. niet dat ik overspannen was, maar mijn vrouw wel. Ik nam alles in het huishouden over, nam de zorg voor de kinderen op me en werkte daarbij zo veel als dat ik kon.

Het was een zware tijd, er werd in die tijd ook nooit naar mij gevraagd. Jammer is het, dat de verzorger vergeten wordt. Daarom wil ik als tip meegeven om soms ook de verzorger een compliment te geven.. spreek je waardering uit!

Hoi,

Ik zit momenteel al 7 weken overspannen thuis. De eerste weken waren pittig, want je zit nog vol vuur. Nadat ik en mijn ex-partner niet lekker uit elkaar zijn gegaan afgelopen zomer is het een roerige tijd geweest. Een verbouwing die nog gepland stond moest er nog door, een hypotheek die geregeld moest worden en een nieuwe baan vinden om de nieuwe hypotheek te kunnen financieren. Een half jaar verder was dan alles eindelijk rond. Na het tekenen bij de notaris ben ik nog twee weken werkzaam geweest waarna ik opgebrand was.

Ik merkte al langere tijd dat ik te hoog in de stress zat, maar had altijd de gedachte:”als alles geregeld is met de scheiding kom ik tot rust”. Nou, mooi niet dus. Het doet mij goed om iedereen zijn verhaal te lezen op deze pagina. Al doet het mij dan ook wel beseffen dat dit nog niet zomaar over is. Ook ik wil mijn leven hierna flink verbeteren. Het altijd maar klaarstaan, alles goed willen doen en het oneindige pleasen zijn eigenschappen die je flink in de weg kunnen staan. Zo ook bij mij. Het moeilijke aan deze periode vind ik dat ik merk dat ik helemaal niet mezelf ben. Ik ben vrij extraverte, houd van leuke dingen ondernemen en ben niet bang voor een mooie uitdaging. Nu ik bovenstaande niet meer doe/kan voel ik me soms een beetje een oud en sneu mannetje, al ben ik nog maar eind 20.

Aan eenieder die dit leest en met overspannenheid kampt, sunny side up! 🍀

Alles goed willen doen, er voor iedereen willen zijn en dan ook nog hogerop komen en meer verantwoording op mijn werk... het werd me teveel.

 

Ik kreeg last van hoofdpijn en ik sliep slecht. Mijn hoofd zat vol gedachten en lieten me niet met rust.

Ik kwam thuis te zitten, het was tijd voor rust. Ik boekte een korte vakantie en dacht alleen nog aan mezelf.

 

Samen met mijn therapeute ben ik er bovenop gekomen. Ik doe weer wat ik deed, alleen mijn hoofd is nu een stuk rustiger.

Op mijn stageplek maakte ik soms dagen van 9 tot 9. Mijn collega's deden dat ook.

 

Ook was het een drukke werkplek. Veel collega's in dezelfde ruimte, de hele dag mensen om me heen, heel veel prikkels, veel werk, de reistijd was ook wel veel.

 

Ik merkte dat ik erg moe werd, was 's avonds en in het weekend aan het slapen om het werk maar vol te houden, niet meer uitgaan, geen hobby's meer om het werk aan te kunnen.

 

Ik kreeg hoofdpijn, was gespannen, raakte snel emotioneel en geïrriteerd. Steeds meer ging ik tegen de dag opzien. Opeens leek het wel alsof het licht uit ging, ik stortte een soort in, ik kon niet meer. Toen ben ik thuis gebleven.

 

De leidinggevende was boos op me, ze vond me asociaal. Voor mijn gevoel kon ik er niets aan doen, ik heb zo mijn best gedaan om het vol te houden, maar het ging echt niet.

 

Toen ik hersteld was, en dat duurde best lang, heb ik een andere stageplek gezocht. Ik durfde daar niet meer terug omdat ze zo naar op mij hadden gereageerd. Bij de volgende stageplek ging het wel goed. Dat heb ik wel gehaald.

Problemen jaar in, jaar uit. Het één lijkt voorbij, het volgende is er alweer. 

 

Tot de dag komt dat de maat vol is. Te vaak is de grens overschreden, jezelf vergeten. Je bent gevoelsmatig dood. Ik adem, eet dus ik leef, meer niet.

Via huisarts werd ik doorverwezen naar een therapeut. Op een gegeven moment red je het niet meer alleen en heb je hulp nodig.

Ben nu een jaar verder, voel me goed in mij vel, ben zuinig op mezelf en trek op tijd aan de bel als ik me niet meer fijn voel.

Maar elke dag sta ik stil bij mezelf, mijn leven, mijn dierbaren, mijn gevoel en bij mijn “KLEINE IKKIE”.

Zo kort mogelijk verhaal

5 jaar geleden longkanker gehad,gaat nog steeds goed met controles ook.
1.5 jaar geleden hersentumor,is geopereerd en eruit gelukkig .heel veel stress daardoor,mede omdat het korte termijn geheugen wat minder is .
Nu 8 maanden weduwe,verhuisd en niet kunnen aarden. Stress!!!
In al die tijd altijd aangegeven dat het me teveel werd…nooit naar geluisterd,en nu zo zwaar overspannen !
Er zijn dagen dat ik op de automatische piloot loop..,zomaar ineens huil als een klein kind,moe zijn,angstig, stel dat ik weer ziek word,
Bang en alle rampscenario’s voel. Soms halve pam 0.5 mg 2x daags, dan is het iets beter, maar hoeveel ellende kan men krijgen?
Ben ik zo slecht voor iedereen geweest dat ik dit moet meemaken.?
Ben nu 65 jaar…
Heb nooit vriendin of zo gehad,wij waren altijd aan het werk.nu is mijn man niet meer,heb wel kinderen ,maar ook die hebben hun eigen leven,al doen ze heel veel voor me!
Overspannen: zo ben ik aan het koken of stofzuigen etc. En de. Tranen lopen veel.kan het ook niet stoppen,dus laat ik het lopen.
Voel als ik opsta al dat het zo’n klotedag is.
Heel druk in het hoofd,malen,duizelig of je dronken bent , nog net niet paniekerig, Psycholoog al langer mee bezig,maar omdat je zoveel hebt meegemaakt,zal het wel ff duren!
Zijn er meer die soortgelijk iets herkennen..?

Alvast bedankt voor de moeite

Mijn naam is Guus ,ik ben super overspannen ,of ok heb een burn-out ,ik ben al zeker 8 maanden ,niet aan het werk ,ik slaap slecht ,ben gauw moe heb last van me rug ,schrouders voeten,af en toe tinteling in me vingers ,negatieve gedachten,vergeet wel eens wat ,loopt vaak te geeuwen,wil graag praten met mensen,die ook de deze problemen hebben

Al een tijdje loop ik met problemen. Ik kan er niet van slapen en dan lig ik ook nog te piekeren. s'nachts zijn de problemen alleen maar groter.

Ook ben ik snel emotioneel en heb ik lichamelijke klachten die wel vaker opspelen als ik het te druk heb.

Ik zie dat ook wel, ik heb een baan waar veel onverwachte dingen gebeuren, dan moet ik er voor mensen zijn en dat kost dan vaak veel tijd. Maar nu ben ik zo moe en breekt het me op.

Waar moet ik beginnen, eigenlijk weet ik het niet. Hulp zoeken zou goed zijn, daar ga ik over nadenken, alleen red ik dit niet.

Na een periode van onzekerheid, bleek ik boventallig te zijn verklaard. Ze hadden me niet meer nodig op mijn werk, ik werd gewoon opzij geschoven alsof ik niet goed functioneerde! Ik begreep er niks van, ik deed altijd zo mijn best......

Eerst heb ik geprobeerd om door te gaan. Maar bij mijn eerste gesprek met mijn loopbaan begeleider, kon ik niet meer. Ik wist niet meer wie ik was of wat ik wilde. Kortom ik was mezelf helemaal kwijt.

Het heeft een aantal maanden geduurd voordat ik weer energie kreeg, weer goed in mijn vel zat. In deze periode ben ik begeleid door een therapeut. Ik bleek veel dingen niet verwerkt te hebben en maar te hebben opgestapeld.

Ik heb in deze tijd veel over mezelf geleerd en ben er daardoor alleen maar sterker uitgekomen. Ik ben mijn leven daarna ook echt gaan veranderen, in plaats van mezelf maar aanpassen wat een ander wil, mijn eigen keuzes gaan maken.

Het klinkt misschien raar, maar achteraf kan ik zeggen dat mijn overspannenheid een mooi cadeautje aan mezelf was.

Het is me soms allemaal wat te veel. Dan merk ik dat een kleine klus er eigenlijk niet meer bij kan.

 

Ik word dan boos of terneergeslagen als er iets op mijn pad komt dat ik niet had voorzien.

 

De mate van mijn emotie is veel hoger dan eigenlijk past bij de kleinigheid van de taak. Ik merk dat ik dan uit boosheid of somberte niets meer doe. Ik kijk dan tv of doe spelletjes. Dat is raar, want de hoeveelheid werk hoopt dan op.

 

Soms ga ik ook wel door. En dan knal ik een dag door zonder een moment van pauze. Vaak omdat ik voel dat ik iets goed moet maken voor andere momenten waarop ik dichtklapte.

 

Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Het is niet dat ik overspannen ben, maar meer dat ik daar misschien naar op weg ben. Er aan werken is nog een extra taak die ik niet trek. Niets doen lijkt onverstandig.

 

Ik vind het leven soms moeilijk.

Vorig jaar werd ik overspannen. Maar ik was het misschien al veel langer zonder het te beseffen. Het is verraderlijk hoe je langzaam kunt wennen aan het gevoel 'moe' te zijn en zo telkens onbewust je grens te verleggen van wat je aankunt.

Moe zijn dat ben ik al jaren, sinds de geboorte van de oudste kan ik me geen dag herinneren dat ik niet moe was. Ik denk dat het zo is begonnen.

Deze gewenning in combinatie met een 'rupsje nooit genoeg' mentaliteit.
Dit rupsje in mij zorgt er voor dat ik iedere dag weer tegen mezelf zeg wat ik beter en anders en meer had moeten doen. Leuk hoor als je jezelf graag wilt ontwikkelen. Ik leer graag, ik ontwikkel mezelf graag en ben in de valkuil van 'nooit goed genoeg, geen rust, opstaan en weer doorgaan' gestapt. Dat was voor mij de cocktail waardoor ik vorig jaar tot stilstand kwam, met een knal.

Ik voelde me zo ontzettend falen. Ik wist immers hoe het werkte? Ik begeleid zelf mensen nota bene en dan doe ik precies hetzelfde?

Gelukkig trof ik een therapeut die me leerde milder naar mezelf te kijken en dit ook echt te doen van 'binnenuit' en niet alleen cognitief te zeggen van 'buiten'. Heel langzaam ging er een nieuwe wereld voor me open.

Ik leerde als tuinman mijn innerlijke ervaringstuin verkennen en onderhouden. Ik leerde dat ik grenzen nodig had en hoe ik ze kon stellen.

Ik leerde realistische en milder omgaan met mijzelf en anderen.
Ik leerde vooral hoe ik bij mij Zelf kon blijven ook in de relatie met anderen.

Ik doe nog steeds hetzelfde werk maar anders dan voorheen. Ik ben oprechter, doe wat ik doe van harte. Ik oordeel minder en milder.

Dit pad bevalt me beter. Ik slaap beter, ik maal minder, ik ervaar meer innerlijke vrede.

Hallo,

Eind vorig jaar begon ik te merken dat mijn werk teveel van mijn lichaam begon te eisen. De werkdruk werd te hoog waardoor ik steeds meer vermoeid raakte, niet voldoende kon uitrusten en dus ook steeds meer prikkelbaar werd. Ik heb bij mijn werkgever aangegeven dat de werkdruk te hoog was, deze was het niet met mij eens maar ging toch opzoek naar een extra medewerker. Er zijn een paar sollicitanten geweest maar elke keer ging dit niet door. Hierdoor werd de werkdruk voor mij alleen maar erger omdat ik steeds meer vermoeid raakte. Halverwege april barste bij mij de bom, (mijn werkgever gaf kritiek) ik kon het niet meer aan begon te hyperventileren en raakte in paniek. Eenmaal tot rust gekomen de werkdag afgemaakt maar savonds begon het weer. Ik heb mij de volgende dag ziekgemeld en ben bij de huisarts geweest. Deze gaf aan dat ik overspannen was eerst een week tot rust moest komen en dan weer terug komen.

Tijdens die week begon het conflict met mijn werkgever. Deze accepteerde mijn ziekmelding niet. Ik raakte natuurlijk nog meer in de stress en heb toen via het juridisch loket een brief naar mijn werkgever gestuurd met de mededeling dat alleen een bedrijfsarts de conclusie kon trekken of ik ziek was of niet en dat het niet aan hem was. Afspraak met de bedrijfsarts werd gepland en ondertussen belde mijn werkgever zowat elke dag. De ene keer met wanneer kom je weer werken. De andere keer pushen hij mij om ontslag te nemen. Hij dreigde dan dat ik het bedrijf zo kapot maakte omdat hij nu iemand anders in dienst moest nemen om mijn werk te doen en dat niet kon betalen. Niet erg bevorderlijk voor mijn stresslevel.

Na een week weer bij de huisarts geweest, deze heeft mij doorgestuurd naar de praktijkondersteuner. Gelukkig kon ik daar de week erna terecht en krijg ik de behandeling die nodig is.

Ondertussen ook een gesprek met de bedrijfsarts gehad en deze had de conclusie dat er sprake was van ziekte maar dat er ook sprake was van een arbeidsconflict. Het advies was mediation.
Omdat er nergens in het advies duidelijk stond dat ik niet kon werken ging de werkgever ervan uit dat ik weer rustig aan de slag kon. Hij had immers een andere medewerker aangenomen dus de werkdruk was nu minder, niet rekening gehouden met het feit dat ik ziek ben en dat niet opeens over is omdat er geen werkdruk meer is. De boel escaleerde waardoor mijn klachten alleen maar erger werden en ik van de huisarts pillen heb gekregen om te kunnen slapen.

Weer een gesprek met de bedrijfsarts gehad en deze heeft mij arbeidsongeschikt verklaard. Ondertussen heb ik juridisch hulp gezocht omdat ik het contact met mijn werkgever niet meer aankon.
Omdat de bedrijfsarts wel wilde dat het conflict werd opgelost, met behulp van mediation het gesprek met de werkgever aangegaan. Dit met resultaat dat het conflict gelukkig is opgelost.

Er viel een last van mijn schouders omdat ik dacht nu eindelijk te kunnen starten met echt herstellen van mijn overspanning. Dat mijn werkgever eindelijk inzag dat ik echt ziek ben.

Het plan van aanpak werd deze week opgesteld en aan mij overhandigd. Ik dacht dat er eindelijk serieus naar mijn situatie was gekeken maar het was te mooi om waar te zijn. Mijn werkgever verwacht nu dat ik elke week langskom om te bespreken hoe het met mij gaat en of ik weer kan starten met werken. Ik heb aangegeven dat elke week naar het werk toekomen (50 min heen en wwer 50 min terug) nu nog te belastend is en mijn herstel niet bevorderd maar hier wordt wederom niet naar geluisterd.

Gelukkig loopt mijn contract eind augustus af maar ik weet niet of ik het nog 3 maanden kan volhouden, al deze stress. Ik weet even niet hoe ik hiermee moet omgaan.

Groeten N.

Hoi allemaal,

Eigenlijk heb ik een vraag nav mijn klachten en het gesprek met de praktijkondersteuner.
Ik heb 7 maanden geleden een dochter gekregen, echt een heerlijke meid. We hebben niks te klagen, op af en toe een korte nacht na, maar dat hoort erbij. Ik werk 3 dagen in de week in een assistent leidinggevende functie.

De laatste 2 maanden heb ik er dagen tussen zitten dat ik me helemaal niet fijn voel. Ik ben dan erg emotioneel en heb meerdere huilbuien per dag, niet precies wetende waarom.Daarnaast ben ik moe. Ook als ik wel een nacht goed geslapen heb. Ik ben ook enorm prikkelbaar. Er hoeft maar iets te gebeuren of ik schiet uit mijn slof of wordt geïrriteerd. Niet echt leuk voor mijn partner ook. Ook zijn er dagen dat ik me ontzettend gestresst en opgejaagd voel. Alsof er een soort vuurbal in mijn lichaam zit die oplaait.

Op een gegeven moment ben ik naar de HA gegaan en zij heeft mij doorgestuurd naar de praktijkondersteuner. Zij zegt dat ik moet beginnen met het verhaal te delen met anderen (vriend/vriendin enz). Ik heb daar alles huilend verteld. Maar sindsdien voel ik me best oke. Dit is nu 6 dagen geleden. Nu denk ik dus, is er wel echt iets met mij aan de hand? Want ik voel me nu al een paar dagen redelijk goed. Ik heb geen huilbuien meer gehad bijvoorbeeld.

Mijn vraag is eigenlijk, kan het zo zijn dat je (bijna) overspannen bent maar dat je wel een aantal goeie dagen kunt hebben zonder klachten?

Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!

Groetjes,
Loren

Toen ik mezelf meer ging verdiepen in mijn klachten merkte ik dat dit stress gerelateerd is. Ik schrok daar eigenlijk best van. Er waren goede momenten maar ook momenten die indruk maakte op mij. Het maakt je klein. Het lichaam neemt de overhand en is de baas. Hoe je het ook went of keert het lichaam zorgt er wel voor dat je rustiger aan gaat doen. Ik merk het vaak aan mijn ogen als ik teveel hooi op me vork neem, mijn zicht wordt troebel, ik krijg vermoeide ogen, en mijn zicht schepte neemt af. Zulke momenten daar schrik ik vaak van. Soms als het slecht gaat kijk ik uit naar dagen dat ik vrij ben waarin ik rust vind om te herstellen want ik wil niet opgeven. Het is voor mij de tweede keer dat het mij is overkomen. Lastig ja want je wilt niet weer opgeven. Het gevoel de controle over je leven te verliezen en achter de feiten aan te lopen is vreselijk.

Ik ben nog overspannen,maar donderdag aanstaande ga ik weer ,beginnen met een halve dag te werken na zo,n 9 maanden thuis gezeten te hebben,als je thuis zit komt alles op je af je wordt onzeker,je wordt chagrijnig ,je wordt negatief,je gaat niet zo gauw te deur uit,je krijgt het soms benauwd,hyperventilatie ,je bent gespannen ,je voelt je nutteloos ,je vraagt je af wat ken ik er tegen doen,al

Ik zit sinds 3 maanden in de ziektewet wegens overspannen.

Ik heb 7 weken rust gepakt en ben inmiddels weer rustig aan gaan werken. Ik merk een verschil met hoe ik dingen benader, echter krijg ik thuis te horen dat ik emotioneel onbereikbaar ben. Hebben meer mensen hier last van of gehad?

Sinds een tijdje heb ik het gevoel dat ik overspannen aan het raken ben.

Ik heb het eerder gehad en de tekenen lijken er erg op. Ik baal er vreselijk van en probeer het te voorkomen. Het lijkt echter wel dat hoe harder ik het probeer te voorkomen, hoe erger het wordt.

Misschien is het toch tijd om het serieuzer te nemen en hulp te zoeken. De dingen die ik tot nu toe heb gedaan, hebben niet echt geholpen. Ik slaap nog steeds slecht, ben de hele dag gespannen, voel me niet goed, durf weinig meer.

Waarschijnlijk is het verstandiger om het nu niet langer in mijn eentje te proberen te veranderen.

Iedereen in mijn omgeving zegt dat ik overspannen ben... pas een kindje gekregen, voltijdse werken en ja ik zit in mijn laatste jaar opleiding. Maar ik voel het helemaal niet aan alsof ik te veel hooi op mijn vork neem... Ik doe die dingen ook allemaal graag én bewust!

Toch merk ik van mezelf dat ik de laatste weken korter van lont ben en sneller negatief denk. Ben ik dan toch overspannen? Of kan het ook te maken hebben met iets lichamelijk? (Ik heb bijvoorbeeld een slecht werkende schildklier)

Iemand die ook van zichzelf vindt niet overspannen te zijn, maar waar de omgeving dat wel bij hoog en bij laag beweert?

Ik zie dat mijn partner steeds vaker moe is, boos is, en somber is. Ik denk dat hij overspannen wordt.

 

Ik probeer hem te ontlasten, er voor hem te zijn, te stimuleren, maar ik heb niet het gevoel dat het werkt. Het maakt mij soms zo onmachtig hem zo te zien.

 

Ik vind het lastig dat ik niets kan doen. Ik wou dat ik iets kon doen.