Piekeren - forum lotgenoten

Ik werk bijna een jaar binnen een Klinisch Centrum met diverse LVBers. Verschillende clienten hebben andere patronen zoals: een psychose en/of schizofrenie, en anders. De meer ik er werk, hoe erger ik het vindt om dit bij mijn clienten te zien. Dit neem ik onbewust mee naar huis om ermee te zitten. (Ik ben bang dat ik dit soort dingen ook krijg), zo ben ik het woord: hypochondrie gaan ontdekken, maar er is bij mij nog geen diagnose vastgesteld om te kijken of dit zo is, maar ik vermoed zelf van wel. Gedurende tijd is mijn lig constant overprikkeld, en heb ik angst over dat ik ook iets ga krijgen, hoe hier mee om te gaan?

Ik pieker over van alles, ook over dingen die vooral mijzelf aangaan, maar het lastigste vind ik piekeren over problemen die er in de wereld zijn. Ik vind vaak dat ik het nieuws moet checken, een mening over dingen moet vormen en deze ook moet uiten, zelfs als ik dat lastig vind of liever niet wil. Ook voel ik me machteloos en soms schuldig, aangezien ik het goed heb. Terwijl ik mij ontspan, voel ik mij soms bezwaard omdat ik weet dat er mensen zijn die het moeilijk hebben. Ik vraag me of er meer mensen zijn die dit wel eens hebben.

Mijn ene zoon fietst nu zelf en mijn andere zit achterop in het stoeltje.

De oudste die heeft ook achterop gezeten en ik fietste regelmatig met hem naar de supermarkt net als met mijn jongste.

De oudste die vond het geweldig om achterop te zitten na het boodschappen doen en dat had ik door dus een voorzichtige halfvolle rugzak werdt een volle rugzak op mijn rug. Hij zat super krap maar ik was trots en ik wist dat hij het leuk vindt.

Hij kon echt geen kant op met de rugzak bewegend tegen zijn gezicht. Ik zat goed op mijn zadel dus voor mij geen hinder en zijn rug stijf tegen de rugleuning en blij zijn.

Toen hij te groot werdt, dacht ik: nu kan je zelf fietsen en dit is typisch iets van kinderen. Lekker speels , spannend gevoel, niks mis met een blij kind.

Met mijn andere zoon fiets ik nu ook en mijn oudste zoon wil nu iedere keer mee op zijn eigen fiets als ik boodschappen doe. Toen dacht ik: wow ik dacht dat jij die tijd gehad had en nu kwam zijn gevoel terug in de vorm van observeren van zijn broertje die het gelukkig ook niet erg vindt met rugzak. Niet zo erg dat hij gaat zitten achterop alsof hij verliefd is. Had de oudste wel.

Toen hij gister naar me toe kwam zei hij: ik wou dat ik achterop had gezeten. Waarom dan? Ik mis krap zitten. Hoe bedoel je krap zitten? Dat u begint met fietsen en dat de rugzak vol zit. Aaah dus je mist dat krappe gevoel? Ja en dan wachten tot het groen licht wordt en dan zie ik het voorvak tegen me aan komen.En zit je broertje blij? Ja een beetje.

Wat moet ik met hem als hij dat zo graag wilt? Ik zag de schaamte en de frustratie.

moet ik een kinderpsycholoog raadplegen om hem te helpen?

Graag zie ik ook andere eigenaardige dingen van kinderen.

Groetjes
Eva

Ben 3j weduwe nu83 j ,maar vaak in paniek wakker te worden depressief en piekeren over eenzaam de dag weer aan te kunnen.zodra ik onder de mensen ben gaat het iets beter (altijd heel sociaal geweest) nu zo stil om me heen en het gevoel waarom laten ze me zo alleen niemand heb iets tijd voor me ?
IK weet de eenzaamheid moet je zelf oplossen !!.maar door wat meer vriendelijk en aandacht te ontvangen zou de dag vöormij wat blijer verlopen .!!. Hoop dat ik dit met iemand kan delen .als ik mobiel ben gebruik ik mijn rollator. Want merk wel door depressieviteit en eenzaamheid je gezondheid ook achteruit gäat.,en lang in bed te blijven liggen!!
Hoop iets te vernemen
Vr groetend

Ik stort vaak in en dan kan ik uren spenderen in mijn hoofd net zoals nu over hoe ik over kom op de mensen om me heen. Ik blijf dan maar doormalen over wat er allemaal negatief is aan mij als persoon en hoe dat anderen kan opvallen.
Dit is het ergst als ik in bed lig of alleen ben. Aan die maalstroom lijkt soms geen einde te komen. Ook hypochondrische angsten en toekomst angsten zitten op die momenten zo diepgeworteld in mijn hoofd.
Ik ben het zo gewend om die pieker gedachten de ruimte te geven. Ik probeer het beetje bij beetje te doorbreken, want ik ben echt te verslaafd aan denken. Als ik blijf voeden blijft het groeien.

Als het slecht met mij gaat, pieker ik over mijn relatie. Ik durf mijn gedachten niet te delen met naasten, omdat ik bang ben dat ze onze relatie als een ‘slechte’ relatie gaan zien. Dat ze denken dat het binnenkort vast uit zal gaan.

Mijn partner is de persoon die ik als kind gewenst had. Natuurlijk zijn er af en toe irritaties, maar dat is normaal.

Bij het piekeren raak ik ervan overtuigd dat ik het uit moet maken, terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik ga mijn keuze aan tekens om ons heen verbinden. Wanneer het bijvoorbeeld begint te regenen als we knuffelen, denk ik dat dat een teken is dat ik het uit moet maken.

Ik voel me schuldig naar mijn partner toe. Ik wil hem al mijn liefde geven, maar wanneer ik pieker kan ik dit niet.

Ik ben ontzettend bang dat ik het een keer uitmaak en er spijt van zal krijgen. Dat er geen weg terug zal zijn.

Ik heb sinds een halfjaar last van hypochondrie. Bij mij is het vooral alles wat ik heb dat uitkomt op ‘kanker’. Het hele proces, het kaal worden, aftakelen. Het maakt me gek. Ik zou het dus ontzettend fijn vinden om met lotgenoten te kunnen praten over dit probleem! Als jullie interesse hebben of ook wat steun kunnen gebruiken, laat dat een vorm van social media achter, zodat ik je kan bereiken. :)

Kus.

Er is een verschil in constructief nadenken en piekeren. Bij constructief nadenken kun je nog tot oplossingen komen. Bij piekeren is het meer van .... ach wat erg toch wat me is overkomen,

ik weet niet wat ik moet doen
hoe zal met dit of dit ervaren.

 

Soms helpt het om veel afleiding te zoeken.
Stop zeggen tegen de piekergedachte en plannen welk moment van de dag je er aan toekomt. Je zult zien als je dan kort de tijd geeft, dat het dan sneller voorbij is.

Op dit moment ben ik zeer veel aan het piekeren over mijn gezondheid. Ik ben chronisch ziek. Dat heeft een grote weerslag op mijn psyche. Ik kan lichamelijk niet wat ik eigenlijk wel zou willen. En dat is zo frustrerend.

Zo heb ik over 1 week een reis geboekt. De laatste vakantie is 1 jaar geleden geweest. En die reis is helemaal mis gegaan. Ik ben ziek geworden op vakantie. En dat was heel eng. Ik ben nu een week voor vertrek weer bezig met mijn gezondheid. Zou ik het wel aankunnen?

Ik voel steeds hoe mijn lijf voelt en of er tekenen zijn of ik weer ziek zou kunnen worden. Ik weet dat dit alleen maar meer ziek maakt, maar ik kan het niet stoppen. Ik maak me veel zorgen, en ik kan deze zorgen niet stoppen. Mindfullness helpt mij niet.

Ik lijk over geleverd te zijn aan de beren op de weg, en ik krijg ze niet verjaagd. Dat is dood vermoeiend. En het maakt me erg wanhopig.

Mijn piekeren loopt een beetje de spuigaten uit.

Ik durf nauwelijks meer iets te ondernemen omdat ik telkens denk aan de dingen die onderweg kunnen gebeuren.

Ik ben bang geen parkeerplaats te kunnen vinden en ga daardoor al vaak veel te vroeg weg van huis. Onderweg ben ik bang dat er een ongeluk gebeurt waardoor ik misschien te laat kom.

Laatst werd ik benauwd en kreeg ik hartkloppingen. Ik kon nog maar net van de weg af en naar huis rijden.

Nu durf ik eigenlijk niet meer op de snelweg. Mijn wereld word daardoor steeds kleiner. Hulp zoeken wil ik wel maar dan moet ik er weer heen en daar zie ik ook weer tegen op.

Het piekeren was vooral naar mezelf gericht. Ik kwam hier achter door naar mijn piekergedachten te kijken als een soort waarnemer. Het was een manier om mezelf te (ver)oordelen.

Nu ik dat inzicht heb weet ik gelijk als ik ga piekeren dat ik mezelf onderuit haal en wil ik dat?

Ik kan in perioden erg piekeren. Vooral in de late avond en in de nacht speelt het op. Het lukt me dan niet om mijn gedachten te stoppen. Als ik de ene gedachte stop, plopt de volgende op. En er is altijd wel iets om me druk om te maken. Doodvermoeiend is het.

Ik probeer om te mediteren, om wat meer rust te krijgen. Maar dat vraagt veel en lukt me nog niet erg goed. Als iemand een goede tip heeft, hoor ik het graag.

Ik pieker vaak over mijn gezondheid. Meerdere familieleden zijn aan kanker overleden en ik ben bang het ook te krijgen. Ik ben dan ook een redelijke hypochonder.

Gelukkig heb ik bij mijn therapeut geleerd om te zien welke invloed mijn gedachten op mijn gevoelens hebben en dat gedachten en gevoelens komen en gaan. Dat helpt me om te kalmeren.

Bijna 2 jaar geleden begon het op een voor mij... Ik ben iemand die graag controle heeft... Niet zozeer over anderen of situaties maar wel hoe het met mij gaat. Ik ging me zorgen maken over het niet kunnen slapen als ik ergens anders sliep. Dit was in het verleden al veel vaker gebeurt en ik was het zat. Een sterke overtuiging ontstaan op het feit dat ik het niet goed deed en faalde. Dit werd een sneeuwbal... Ik maakte me iedere minuut van de dag en ook thuis ging het slapen achteruit. Ik sliep soms hele nachten niet... Paniekaanvallen volgde overdag. Door heel veel op internet te lezen heb ik zelfhulp kunnen toepassen en weet ik waar het over gaat. Het piekeren is nooit gestopt, op de momenten dat het goed met mij gaat en ik niet pieker is er een bepaalde overtuiging een kracht die ervan overtuigd is dat het goed komt. Gedachten gaan dan over leukere dingen en dan lukt het me beter om in het moment te zijn. Op enig moment slaat de twijfel toe en raak ik weer in paniek en ontstaat er weer die onrust en begint het piekeren weer. Een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen. Ik heb sterke overtuigingen ontwikkeld in de afgelopen 2 jaar over mezelf en deze situatie. - het gaat nooit meer over - als het me vandaag al niet lukt dan lukt het me nooit - ik vind dat ik faal in het leven en in het gewoon "zijn". Kortom is iedere dag ene enorme opgave. Iedere dag de strijd aan om de goede dingen te doen zodat het beter zal gaan en als dit moment komt gaat het goed en als het niet komt is het weer een verloren dag.

Ik pieker vaak over dingen waar ik geen invloed op heb. Vaak heeft het met andere mensen te maken
ik pieker ook omdat ik andere mensen er niet op aan durf te spreken. Ik baal er dan van dat dingen gewoon doorlopen. Dat ik het voor me hou, dat ik me best irriteer maar dit niet uit. Dan heb ik alleen mezelf ermee.

Ik heb ook erg veel gepiekerd. Het was zo erg dat ik mijn baan dreigde te verliezen omdat ik wel eens bij een andere vestiging moest zijn en de weg niet goed op durfde vanwege al mijn gepieker over mogelijke ongelukken. ik heb een paar keer een hyperventilatie aanval gehad terwijl ik achter het stuur zat.

Ben ik blij dat ik toen hulp heb gezocht bij een psycholoog in de buurt. Zij heeft met me onderzocht waar die angst en dat gepieker mee te maken had. Ik kwam er achter dat die angst en al dat gepieker eigenlijk bedoeld zijn als bescherming, om me alert te houden en om invloed te hebben op de situatie.

Alleen... ik piekerde over situaties die er helemaal niet waren maar misschien konden gebeuren. Ik probeerde grip te krijgen op dingen waarover ik geen controle op had.

Gelukkig heb ik gaandeweg geleerd dat ik misschien geen invloed heb op wat me overkomt maar wel op hoe ik er mee omga. Lijkt simpel maar voor mij was het een eye opener. Het valt niet mee en ik moet me echt helpen door de dingen die ik doe, bewust te doen.

Ik zie wel vooruitgang en voel me altijd een stuk beter als ik mijn aandacht kan houden bij wat ik gewoon doe. Misschien heb je er wat aan.

Zo lang als ik me kan herinneren, pieker ik.

Vooral als het over mijn vriendinnen gaat. Een vriendschap begint bij mij altijd heel intens, we vertellen elkaar alles en ik voel me dan heel erg goed en close met mijn vriendin.

Maar na een tijdje gebeurt er altijd wat waardoor ik ga piekeren. Soms moet ik een afspraak afzeggen omdat het me niet uitkomt en hoor ik de teleurstelling door de telefoon.

Ik kan dan de hele nacht liggen piekeren over wat ik anders had moeten doen, of ik wel genoeg doe en of ik toch niet had moeten afspreken. Ik word er heel onzeker van en moe.

Mijn vriendschappen gaan daarna altijd wat stroever en ik betrap me er op dat ik sommige vriendinnen uit de weg ga. Dit duurt nu al jaren en ik weet niet hoe ik dat moet veranderen.

Ik word gek van mezelf. Mijn hoofd lijkt wel een snelweg en ik weet niet hoe ik alle gedachten moet stoppen. Yoga en lichamelijk bezig zijn helpt wel, maar zodra ik daarmee stop begint het weer. Wie heeft nog andere tips?

Altijd al ben ik een piekeraar geweest. Na mijn eerste bevalling werd ik depressief en werd het piekeren heel erg. Van alles heb ik geprobeerd, maar niets hielp.

Toen na een jaar de depressie verminderde, bleef het piekeren aanwezig. Uiteindelijk ben ik Efexor gaan slikken. Dat was het enige dat werkte. Nu pieker ik veel minder.

Ik ben bang dat anderen mij niet aardig vinden. Daar ben ik laatst achter gekomen. Ik merkte wel dat ik steeds in gepieker terecht kwam, maar kon mijn vinger niet leggen op wat het nu precies is.

Telkens als ik bij iemand iets merk wat op afkeuring lijkt kan ik erg gestresst en in gepieker verzeild raken. Ik ga ook niet alleen piekeren maar ga ook vaak dingen doen die helemaal niet bij mij passen. Herkennen jullie hier iets van?

Ik wil graag af van dat overdreven geplease van mezelf!

Wanneer ik veel aan mijn hoofd heb ga ik liggen piekeren, vooral 's nachts. Ik ga dan in gedachten alle mogelijke onderwerpen bij langs alsof ik vast alle scenario's bedacht wil hebben.

Uiteindelijk levert dit natuurlijk niks op, maar mijn gedachten blijven wel rondjes draaien.

Ik weet nu dat ik mijn gedachten niet 'uit' kan zetten, maar ik kan ze wel sturen naar een prettige plek. Daar ga ik dan in gedachten naartoe, zodat ik me wat ontspan. Slapen lukt dan makkelijker.

Ik pieker wel regelmatig, vooral over mijn werk en ook soms over mijn relatie.

Ik maak me dan zorgen over iets, en in plaats van uit te zoeken of dat klopt, of om het uit te spreken, dan ga ik een verhaal maken in mijn hoeft, en dan kom ik in een piekermolen terecht.

Als ik eenmaal begin met piekeren, dan komen bepaalde gevoelens op, vaak angstige gevoelens of sombere gevoelens. Want piekeren gaat over het algemeen over iets wat niet zo fijn is. :-)

Bij mijn werk kan ik dan piekeren over dingen die ik moet doen en nog niet heb gedaan, omdat de werkdruk zo hoog is. En dan voel ik me somber en dan ga ik nog meer piekeren.

Met betrekking tot sommige onderwerpen heb ik de neiging om erover te gaan piekeren. Bij veel persoonlijke onderwerpen (zoals relatie en werk) heb ik die neiging niet zo sterk.

 

Maar bij politieke onderwerpen ontstaan er soms allerlei verhalen in mijn hoofd en kan ik er in worden meegezogen en ga ik piekeren. Over het algemeen krijg ik hier geen goede zin van, dus ik probeer er zoveel mogelijk uit te blijven. :-)

Eerst voel ik paniek in mijn lichaam. Eerst voel ik dat mijn hart te keer gaat. Hier focus ik dan op, ik kan me ook bijna nergens anders meer op concentreren. Zo wordt mijn paniek alleen maar erger. Ik begin vervolgens te zweten, ik wordt bleek, slap en angstig.

Dan heb ik een paniekaanval, ik heb het gevoel dat ik dood ga op zo'n moment. Na hulp van een therapeute heb ik met ademhalingsoefeningen en cognitieve therapie weer een rustiger leven. Een hele opluchting!

Ik pieker veel wanneer ik voor grote veranderingen sta in mijn leven. Als ik nieuwe dingen moet gaan doen zie ik hier als een berg tegenop en zie allerlei beren op de weg.

Ik pieker over waarom dit mij nou moet overkomen en denk ook dat andere mensen veel ergere dingen hebben die er echt toe doen en ik niet moet zeuren. Dit besef helpt wel een beetje maar vaak ga ik ook weer verder met piekeren en me daardoor angstig en boos voelen.

Een therapeut heeft me wel geholpen met hoe ik hier beter mee om kan gaan en dit heeft wel geholpen.

Ik pieker al heel lang. Het lijkt een beetje een zwakke plek van mij. Als het goed gaat, heb ik er niet veel last van. Als het wat minder goed gaat, steekt het de kop weer op.

Avonden kan ik wakker liggen en bedenken hoe het verder moet, wat er zou kunnen gebeuren. Ik wordt er dan doodmoe van. Het zou fijn zijn als er wat aan te doen is.

Piekeren... iets wat m'n leven beheerst. Ik begrijp ook niet hoe ik er controle op kan uitoefenen, want het gaat zelfs niet over ernstige of onoverkomelijke dingen. Gewoon de alledaagse dingen kan ik dàgen in mijn hoofd steken, terwijl ik wéét dat dat niets aan de zaken veranderd.

Neem nu bijvoorbeeld eten maken; als ik merk dat mijn vriend mijn eten niet lekker vindt, zal ik me dit erg aantrekken en mezelf het nog dagen verwijten dat ik maar beter m'n best had moeten doen.

 

Ook wanneer iemand boos reageert naar mij, betrek ik het steeds op mezelf, ookal weet ik wel dat het soms niets met mij heeft te maken. Ik weet niet meer wat te doen...