PTSS - forum lotgenoten
Lotgenoten ptts
Heb je een posttraumatische stressstoornis?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met ptss en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Blijvende aanhoudende onrust in mijn hoofd (Verhaal 53)
Hallo ik ben Mike 58 jaar
Heb 5 jaar EMDR therapie gehad wat in het begin aardig hielp, maar nu blijf ik steeds meer tegen een groeiende onrust in mijn hoofd aan lopen ,
Word steeds sneller overprikkeld( kortsluiting in mijn hoofd) kan geen drukte. verdragen , overgevoelig voor geluid , licht eigenlijk alle prikkels die te veel zijn.
Zelfs bezoek moet aan 1 kant zitten zodat het geluid van 1 kant komt anders ben ik binnen een paar min zo erg overprikkeld dat ik wil vluchten
Auto rijden is een ware beproeving alle geluiden en alles wat ik zie word me zo snel te veel dat ik het liefste uit de auto spring(ook al rijd die nog)
Na een uur of 2 opgestaan te zijn begint het al het voelt aan of ik een klap van de molenwiek heb gehad en mijn hoofd voelt deels verdooft en een soort druk (hoofdpijn)en ik kan niet meer helder denken en reageren
Heb 5 jaar EMDR therapie gehad wat in het begin aardig hielp, maar nu blijf ik steeds meer tegen een groeiende onrust in mijn hoofd aan lopen ,
Word steeds sneller overprikkeld( kortsluiting in mijn hoofd) kan geen drukte. verdragen , overgevoelig voor geluid , licht eigenlijk alle prikkels die te veel zijn.
Zelfs bezoek moet aan 1 kant zitten zodat het geluid van 1 kant komt anders ben ik binnen een paar min zo erg overprikkeld dat ik wil vluchten
Auto rijden is een ware beproeving alle geluiden en alles wat ik zie word me zo snel te veel dat ik het liefste uit de auto spring(ook al rijd die nog)
Na een uur of 2 opgestaan te zijn begint het al het voelt aan of ik een klap van de molenwiek heb gehad en mijn hoofd voelt deels verdooft en een soort druk (hoofdpijn)en ik kan niet meer helder denken en reageren
Mike
05-06-2024
laatste reactie: 26-10-2024
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hoi Mike,
Bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik herken de symptomen, heb deze ook.
Er is bij mij een conversie stoornis en een Somatisch-Symptoomstoornis vastgesteld, en daarnaast fibromyalgie.
De overprikkeling die jij omschrijft heb ik ook, hoewel met de jaren het wel wat verbeterde.
Na de intake gesprekken bij phi werd het inderdaad erger, raakte ik verder van mezelf, en veel sneller weer overprikkeld met daarnaast hyperventilatie en pijn aanvallen.
Rust, rust en nog eens rust, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb ook nog niet de juiste methode gevonden, dus echt veel advies heb ik
niet.
Wel zouden valeriaan of diazepam kunnen helpen voor vaker en betere rust.
En ik denk dat structureel rust het beste helpt.
Ik wens je t beste. Bij deze wat steun en begrip.
Groetjes Mariska
Bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik herken de symptomen, heb deze ook.
Er is bij mij een conversie stoornis en een Somatisch-Symptoomstoornis vastgesteld, en daarnaast fibromyalgie.
De overprikkeling die jij omschrijft heb ik ook, hoewel met de jaren het wel wat verbeterde.
Na de intake gesprekken bij phi werd het inderdaad erger, raakte ik verder van mezelf, en veel sneller weer overprikkeld met daarnaast hyperventilatie en pijn aanvallen.
Rust, rust en nog eens rust, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb ook nog niet de juiste methode gevonden, dus echt veel advies heb ik
niet.
Wel zouden valeriaan of diazepam kunnen helpen voor vaker en betere rust.
En ik denk dat structureel rust het beste helpt.
Ik wens je t beste. Bij deze wat steun en begrip.
Groetjes Mariska
Mariska
26-10-2024
ptss en somatische symptoom stoornis-> pijn (Verhaal 60)
Beste lotgenoten,
Ik heb meerdere diagnoses, en word steeds doorgestuurd.
Heb erg veel en vaak pijn, forse pijn met verkrampingen spierstijfheid en hyperventilatie aanvallen. Logischerwijs vermoeidheid, en aanverwante klachten. Mijn lijf blijft in vlucht/ vechtstand staan met zo nu en dan juist krachtverlies en vallen.
Door de intake gesprekken bij PHI Oosterhout is mijn hoofd nu ook nog erger verward en ben ik radeloos. Ik werd doorgestuurd naar Psytrec Weert, maar dat lukt niet vanwege de forse pijnaanvallen, vervolgens doorgestuurd naar psyq, maar die hebben cliëntenstop, en inmiddels weet ik niet meer wat ik moet.
Heeft iemand advies? Wat kan ik zelf doen? En hoe kan ik toch intussen iets doen wat helpt mbt trauma verwerking.
Regio Tilburg
Liefs Mariska
Ik heb meerdere diagnoses, en word steeds doorgestuurd.
Heb erg veel en vaak pijn, forse pijn met verkrampingen spierstijfheid en hyperventilatie aanvallen. Logischerwijs vermoeidheid, en aanverwante klachten. Mijn lijf blijft in vlucht/ vechtstand staan met zo nu en dan juist krachtverlies en vallen.
Door de intake gesprekken bij PHI Oosterhout is mijn hoofd nu ook nog erger verward en ben ik radeloos. Ik werd doorgestuurd naar Psytrec Weert, maar dat lukt niet vanwege de forse pijnaanvallen, vervolgens doorgestuurd naar psyq, maar die hebben cliëntenstop, en inmiddels weet ik niet meer wat ik moet.
Heeft iemand advies? Wat kan ik zelf doen? En hoe kan ik toch intussen iets doen wat helpt mbt trauma verwerking.
Regio Tilburg
Liefs Mariska
Mariska
26-10-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Advies van lotgenoten nodig (Verhaal 59)
Hai .
Al ongeveer 20 jaar lang heb ik ptss.
Al die jaren therapie en gewoon door bikkelen met werk.
Dit jaar opnieuw een zware terugval.
En een hele pittige .
Eind mei ziek gemeld 80 procent
Maar gaf snel aan sorry dit kan ik echt niet volhouden. Helaas werkgever en bedrijfsarts gewoon door gaan je bent er bijna therapie moet snel werken kan je ook snel weer werken.
Nou de therapie die ik had hielp niet en heb ik me in augustus 100 procent ziek gemeld. Helaas gaat het nog steeds slecht ondanks ik nu een goede therapeut heb gevonden waar ik goed mee overweg kan en zei ook meer heeft gevonden en vind dat ik me eigen tempo moet oppakken.
Maar krijg alweer te horen via werkgever dat ik eind deze maand weer de re integratie moet oppakken
Terwijl ik nog lang niet klaar voor ben en Al weken aangeef heb tijd nodig gun me dat. Vecht al jaren en nu zegt me lichaam stop nu en wacht tot je zeker weet ik kan meer.
Jullie tips?
Al ongeveer 20 jaar lang heb ik ptss.
Al die jaren therapie en gewoon door bikkelen met werk.
Dit jaar opnieuw een zware terugval.
En een hele pittige .
Eind mei ziek gemeld 80 procent
Maar gaf snel aan sorry dit kan ik echt niet volhouden. Helaas werkgever en bedrijfsarts gewoon door gaan je bent er bijna therapie moet snel werken kan je ook snel weer werken.
Nou de therapie die ik had hielp niet en heb ik me in augustus 100 procent ziek gemeld. Helaas gaat het nog steeds slecht ondanks ik nu een goede therapeut heb gevonden waar ik goed mee overweg kan en zei ook meer heeft gevonden en vind dat ik me eigen tempo moet oppakken.
Maar krijg alweer te horen via werkgever dat ik eind deze maand weer de re integratie moet oppakken
Terwijl ik nog lang niet klaar voor ben en Al weken aangeef heb tijd nodig gun me dat. Vecht al jaren en nu zegt me lichaam stop nu en wacht tot je zeker weet ik kan meer.
Jullie tips?
Christa
24-10-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Ptss (Verhaal 49)
Ik heb al zowat mijn hele leven ptss en ook last van veel nachtmerries het is een tijdje beter gegaan, maar nu zit ik er weer volop in. Het doet me veel verdriet en het maakt me wanhopig ik voel me er ook kwetsbaar door terwijl ik dat niet wil zijn. Ik heb gewoon behoefte aan iemand die er voor me kan zijn en die me begrijpt. Ik voel me alleen en weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wordt er ook kwaad van en wil dat het nu eindelijk eens een keertje afgelopen is. Maar wanneer houdt het op?
Wanneer is het genoeg geweest en mag ik deze hel verlaten? Maar ik blijf vechten, vechten, vechten tot ik het licht vindt!
Wanneer is het genoeg geweest en mag ik deze hel verlaten? Maar ik blijf vechten, vechten, vechten tot ik het licht vindt!
Anonymous
05-05-2024
laatste reactie: 17-10-2024
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Heel kenbaar ik ben het zelfde aan het doen en denk velen met ons vechten vechten vechten kop op en gaan er voor tot we het licht zien
He mag trots op je eigen zijn
He mag trots op je eigen zijn
Boy
17-10-2024
Ptss (Verhaal 51)
Ik wil dood ik heb er genoeg van beb het zat het maakt me kwaad ik ben radeloos depressief en wanhopig stop stop stop!!!
Zav
07-05-2024
laatste reactie: 17-10-2024
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Ken het maar kop op je kunt het het is moeilijk maar kom op je kunt het
Boy
17-10-2024
Wil je ook je hart luchten?
Nachtmerries Dagboek (Verhaal 54)
Nachtmerries echt bloediriitant ik haat ze ze zijn zo f luguber en bloediriitant. Wil er zo graag van af maar weet niet hoe. Wordt er zo moe van. Echt shit. Maar weet niet meer wat ik er nog tegen kan doen. Maar door de zure appel heen bijten en dan verdwijnt het op gegeven moment.
Blijven doorgaan, blijven door vechten. Ik geef niet op. Ik ga ervoor om gezond te zijn en ik zal mn doel bereiken.
Blijven doorgaan, blijven door vechten. Ik geef niet op. Ik ga ervoor om gezond te zijn en ik zal mn doel bereiken.
P
05-06-2024
laatste reactie: 17-10-2024
3
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Beste P,
Het klinkt als een ontzettend zware en frustrerende ervaring om met nachtmerries te worstelen die je zo veel ongemak en vermoeidheid bezorgen. Nachtmerries kunnen bijzonder ingrijpend zijn, en het is heel begrijpelijk dat je je daar-door uitgeput en machteloos voelt. Jouw gevoelens van irritatie en frustratie zijn heel reëel en het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven om deze gevoelens te erkennen en te uiten.
Hoe vervelend ook. Want het is alsof je de traumatische gebeurtenissen opnieuw meemaakt alsof ze zich in het nu afspelen.
Kenmerkend voor de nachtmerries bij traumastoornissen is dat ze (soms jaren achtereen) steeds dezelfde inhoud hebben; Vaak is dit een letterlijke herhaling van de gebeurtenissen of een details daarvan, dus zonder de normale droomsymboliek.
Het is bewonderenswaardig hoe vastberaden je bent om door te zetten en je doel van gezondheid en welzijn te bereiken. Het is een teken van enorme kracht en veerkracht dat je blijft vechten, zelfs wanneer de uitdagingen zo overweldigend lijken. Deze doorzettingsvermogen is een waardevolle eigenschap, en het zal je helpen om stap voor stap vooruitgang te boeken.
Als het gaat om nachtmerries, kan het helpen om samen met een therapeut te onderzoeken wat de onderliggende oorzaken kunnen zijn. Soms kunnen nachtmerries worden beïnvloed door stress, onverwerkte emoties of andere psychologische factoren. Een therapeut kan je ondersteunen bij het begrijpen van deze factoren en je helpen bij het ontwikkelen van strategieën om met nachtmerries om te gaan.
Onthoud dat zelfs al lijkt het een lange en moeilijke weg, elke stap die je zet naar herstel is waardevol. Wees geduldig en vriendelijk voor jezelf tijdens dit proces. Het doorzetten en de moed om je eigen welzijn te verbeteren zijn al grote over-winningen op zich.
Je bent niet alleen in deze reis. Blijf hoopvol en blijf de kracht vinden in je vast-beradenheid om gezond te worden. Ik geloof in je en wens je veel kracht en steun terwijl je deze uitdaging aanpakt.
Het klinkt als een ontzettend zware en frustrerende ervaring om met nachtmerries te worstelen die je zo veel ongemak en vermoeidheid bezorgen. Nachtmerries kunnen bijzonder ingrijpend zijn, en het is heel begrijpelijk dat je je daar-door uitgeput en machteloos voelt. Jouw gevoelens van irritatie en frustratie zijn heel reëel en het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven om deze gevoelens te erkennen en te uiten.
Hoe vervelend ook. Want het is alsof je de traumatische gebeurtenissen opnieuw meemaakt alsof ze zich in het nu afspelen.
Kenmerkend voor de nachtmerries bij traumastoornissen is dat ze (soms jaren achtereen) steeds dezelfde inhoud hebben; Vaak is dit een letterlijke herhaling van de gebeurtenissen of een details daarvan, dus zonder de normale droomsymboliek.
Het is bewonderenswaardig hoe vastberaden je bent om door te zetten en je doel van gezondheid en welzijn te bereiken. Het is een teken van enorme kracht en veerkracht dat je blijft vechten, zelfs wanneer de uitdagingen zo overweldigend lijken. Deze doorzettingsvermogen is een waardevolle eigenschap, en het zal je helpen om stap voor stap vooruitgang te boeken.
Als het gaat om nachtmerries, kan het helpen om samen met een therapeut te onderzoeken wat de onderliggende oorzaken kunnen zijn. Soms kunnen nachtmerries worden beïnvloed door stress, onverwerkte emoties of andere psychologische factoren. Een therapeut kan je ondersteunen bij het begrijpen van deze factoren en je helpen bij het ontwikkelen van strategieën om met nachtmerries om te gaan.
Onthoud dat zelfs al lijkt het een lange en moeilijke weg, elke stap die je zet naar herstel is waardevol. Wees geduldig en vriendelijk voor jezelf tijdens dit proces. Het doorzetten en de moed om je eigen welzijn te verbeteren zijn al grote over-winningen op zich.
Je bent niet alleen in deze reis. Blijf hoopvol en blijf de kracht vinden in je vast-beradenheid om gezond te worden. Ik geloof in je en wens je veel kracht en steun terwijl je deze uitdaging aanpakt.
Luc
07-08-2024
Reactie:
Ik heb regelmatig de meest verschrikkelijke nachtmerries. Maar er kunnen veel oorzaken zijn. Ik weet de oorzaak niet. Heb veel trauma's maar ook ziekten. De dromen zijn zo echt!!! Vanochtend droomde ik over dat ik iemand met een mes bewerkte en die persoon mij. We zaten onder het bloed! Andere keren droom ik over mensen die mij plat drukken zodat ik geen lucht krijg. Door mijn apneu apparaat misschien? Dan droom ik weer over oorlog, als ik alcohol nam droom ik ook eng maar zonder ook. Dromen over hel op aarde, waarom???
Pim
09-08-2024
Reactie:
Ja de nachtmerries ja her belevingen keer op keer maak ik het opnieuw mee
Je wordt er gek van depressief ben al wel wat jaren bezig mijne zijn wel wat afgenomen gelukkig alleen slapen duurf ik nog niet echt het gaat wel op en af weet niet of andere er ervaring mee hebben en ze er mee om gaan
Je wordt er gek van depressief ben al wel wat jaren bezig mijne zijn wel wat afgenomen gelukkig alleen slapen duurf ik nog niet echt het gaat wel op en af weet niet of andere er ervaring mee hebben en ze er mee om gaan
Boy
17-10-2024
Het kost me ongeveer 2-3 weken om bij te komen van zo’n EMDR sessie (Verhaal 34)
Hoi allemaal,
Fijn dat er zo’n lotgenoten forum
bestaat! Na bijna een jaar rond te lopen met een ‘burn-out’, kreeg ik de diagnose (C)PTSS. Heb veel imaginaire exposure gedaan, maar doordat het lang duurde en de klachten niet beter werden ging het steeds slechter met me. Ik werd steeds depressiever en ben ook best geïsoleerd geraakt. Begin dit jaar ben ik begonnen met EMDR. Dit helpt goed, maar is ook zwaar. Na een sessie ben ik erg hyper en kom ik in een soort adrenaline stand. Vervolgens stort ik in en voel ik me erg depressief/moe/angstig. Het kost me ongeveer 2-3 weken om bij te komen van zo’n EMDR sessie. Ik vroeg me af: herkennen jullie dit? Zijn er meer mensen zo van slag na zo’n sessie? Zoals jullie weten is eerst stabiel(er) worden is wel lastig met PTSS. Nog tips? Hoor graag jullie ervaringen.
Dank en sterkte voor iedereen hier die met PTSS moet leven!
Fijn dat er zo’n lotgenoten forum
bestaat! Na bijna een jaar rond te lopen met een ‘burn-out’, kreeg ik de diagnose (C)PTSS. Heb veel imaginaire exposure gedaan, maar doordat het lang duurde en de klachten niet beter werden ging het steeds slechter met me. Ik werd steeds depressiever en ben ook best geïsoleerd geraakt. Begin dit jaar ben ik begonnen met EMDR. Dit helpt goed, maar is ook zwaar. Na een sessie ben ik erg hyper en kom ik in een soort adrenaline stand. Vervolgens stort ik in en voel ik me erg depressief/moe/angstig. Het kost me ongeveer 2-3 weken om bij te komen van zo’n EMDR sessie. Ik vroeg me af: herkennen jullie dit? Zijn er meer mensen zo van slag na zo’n sessie? Zoals jullie weten is eerst stabiel(er) worden is wel lastig met PTSS. Nog tips? Hoor graag jullie ervaringen.
Dank en sterkte voor iedereen hier die met PTSS moet leven!
Marleen
11-11-2022
laatste reactie: 17-10-2024
6
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Kijk. . Dit is nu precies, waarom ik het niet kan... ik wil er niet nog een keer doorheen, 1x vind ik meer dan genoeg
Cindy
26-01-2024
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde. 2/3 dagen hyper, dan een dag zware migraine, dan grieperig en daarna 2 weken helemaal
kapot. Voel m'n benen bij het opstaan niet. Ik wil nu met emdr stoppen na 6 sessies en het later misschien oppikken of iedere keer een maand tussen de sessies. Het zou telkens minder heftig moeten worden, maar merk er niks van
kapot. Voel m'n benen bij het opstaan niet. Ik wil nu met emdr stoppen na 6 sessies en het later misschien oppikken of iedere keer een maand tussen de sessies. Het zou telkens minder heftig moeten worden, maar merk er niks van
GerritM
20-05-2024
Reactie:
Hi, ja heel herkenbaar. Ik ben ook 2 a 3 week een wrak. Wisselingen van extreem moe zijn naar ineens niet. Depri zwart en vervolgens niks aan de hand, doomdenken naar het gaat best goed eigenlijk.
Ik heb dit reeds eerder gehad, na mijn tweede EMDR sessie, ik lag er totaal af en dacht dat ik af en toe rijp was voor opname. Tot op een dag alles wegwas en ik een stuk beter. Ik hoor dit wel vaker van menden die EMDR hebben gehad. de een is met en dag klaar de ander met twee a drie week. Wees je ervan bewust dat dit geheel normaal is en het, ook al voelt het absoluut niet zo, vanzelf stopt.
Ik heb dit reeds eerder gehad, na mijn tweede EMDR sessie, ik lag er totaal af en dacht dat ik af en toe rijp was voor opname. Tot op een dag alles wegwas en ik een stuk beter. Ik hoor dit wel vaker van menden die EMDR hebben gehad. de een is met en dag klaar de ander met twee a drie week. Wees je ervan bewust dat dit geheel normaal is en het, ook al voelt het absoluut niet zo, vanzelf stopt.
D
27-05-2024
Reactie:
Hoi D,
Na de hoeveelste keer EMDR was het dat je je weer beter voelde?
Ik word geholpen voor complexe ptss en vroegkinderlijk trauma.
Na de hoeveelste keer EMDR was het dat je je weer beter voelde?
Ik word geholpen voor complexe ptss en vroegkinderlijk trauma.
GerritM
29-05-2024
Reactie:
Binnenkort begon ik ook aan een emdr sessie. Kun je je hier op voorbereiden?
Zelf loop ik al een aantal jaar met ptss , maar nooit het benul gehad of mij er bewust van geweest
Zelf loop ik al een aantal jaar met ptss , maar nooit het benul gehad of mij er bewust van geweest
René
30-05-2024
Reactie:
Heel herkenbaar dit
Boy
17-10-2024
psytrec/centrum 45 (Verhaal 9)
Ik ben op zoek naar lotgenoten contact...
Zelf cptss door opgroeien bij narsistische ouders.
En ik ben benieuwd naar wat jullie geholpen heeft.. en of bv behandeling bij psytrec/centrum 45” baat heeft bij herstellen
Zelf lees ik veel boeken over cptss daar haal ik dan steun en begrip uit
Ik noem het altijd m’n mini therapeutes
Verder lukt bij mij mindfullnes/ meditatie nog niet zo erg.
Ik heb iig ook nog EMDR gehad en EFT en de gebruikelijke cognitieve gedragstherapie.
Zelf cptss door opgroeien bij narsistische ouders.
En ik ben benieuwd naar wat jullie geholpen heeft.. en of bv behandeling bij psytrec/centrum 45” baat heeft bij herstellen
Zelf lees ik veel boeken over cptss daar haal ik dan steun en begrip uit
Ik noem het altijd m’n mini therapeutes
Verder lukt bij mij mindfullnes/ meditatie nog niet zo erg.
Ik heb iig ook nog EMDR gehad en EFT en de gebruikelijke cognitieve gedragstherapie.
Tessa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-10-2024
10
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Zelf ben ik enorm geholpen bij traumacentrum Nederland. Ik zou daar eens contact mee opnemen
Gea
> 2 jaar geleden
Reactie:
Herkenbaar verhaal, maar dan met naar een (verborgen, kwaadaardige) narcistische ouder. Verdwenenzelf.org heeft erg geholpen met betrouwbare, wetenschappelijk onderbouwde informatie en vele verhalen van en door ervaringedeskundigen en trauma experts. Vanaf de herfst start er een bondgenotengroep m.b.t. herstellen van emotionele mishandeling gegeven door ervaringedeskundige therapeuten met veel expertise op het gebied van narcistische mishandeling en herstel. Wellicht iets voor jou?
De ervaringen met RET zijn bij mij om te huilen. EMDR werkte bij mij niet, mogelijk door een onbegripvolle psychotherapeut die ik door complexe PTSS en het narcistisch slachtoffer syndroom (NSS) door de narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing onbewust niet vertrouwde. Een vertrouwensband bij EMDR lijkt me essentieel en ik vraag me af of het bij complexe PTSS voldoende kan werken. In Psytrec heb ik weinig ervaring met hun one-size-fits-all methodes. Volgens Bessel van der Kolk (psychiater en expert in complex trauma en complexe PTSS), vraagt complexe PTSS meer aandacht dan enkele dagen simpele EMDR therapie en mogelijk zou het zelfs erger kunnen worden doordat EMDR traumatiserend an zich kan werken. Ik geloof wel dat die korte trajecten van Psytrec voor veel mensen met gewone PTSS wel kan helpen.
Ik heb goede ervaring met lichaamsgerichte traumaverwerkingstherapie. EFT (tapping) voelde fijn, de EFT m.b.t. emoties daar ben ik nu met een psycholoog mee bezig. Ik ben ook benieuwd of de weg hierna complex trauma aanpakken is of meer persoonlijkheidsproblematiek en zaken die op complexe PTSS lijken. Ik lees graag mee naar meer ervaringen...
Mindfulness, meditatie, yoga helpt zeker (is wetenschappelijk onderbouwd) en al lost het niet alles op, ik denk dat het anders erger zou zijn. Qi gong schijnt ook te helpen. Zelf heb ik heel veel baat bij familie- en organisatieopstellingen gehad. Doe dit alleen als je het zelf wilt en in een veilige omgeving bij een hulpverlener/coach die jij vertrouwt! Het is confronterend, maar kan razendsnel inzichten en heel soms verbluffende resultaten of start van heling inzetten. Dat hoor ik ook van potentiële klanten terug die ik heb doorverwezen en andere kennissen.
Boeken van
- Iris Koops - herstellen van narcistische mishandeling,
- Bessel van der Kolk - "The body keeps the score" ofwel Traumasporen in het Nederlands
en eventueel
- Gabor Maté - when the body says no
Zijn zeker echte aanraders voor jou en iedere hulpverlener die naar goede, wetenschappelijk onderbouwde literatuur geschreven door experts op zoek zijn.
De ervaringen met RET zijn bij mij om te huilen. EMDR werkte bij mij niet, mogelijk door een onbegripvolle psychotherapeut die ik door complexe PTSS en het narcistisch slachtoffer syndroom (NSS) door de narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing onbewust niet vertrouwde. Een vertrouwensband bij EMDR lijkt me essentieel en ik vraag me af of het bij complexe PTSS voldoende kan werken. In Psytrec heb ik weinig ervaring met hun one-size-fits-all methodes. Volgens Bessel van der Kolk (psychiater en expert in complex trauma en complexe PTSS), vraagt complexe PTSS meer aandacht dan enkele dagen simpele EMDR therapie en mogelijk zou het zelfs erger kunnen worden doordat EMDR traumatiserend an zich kan werken. Ik geloof wel dat die korte trajecten van Psytrec voor veel mensen met gewone PTSS wel kan helpen.
Ik heb goede ervaring met lichaamsgerichte traumaverwerkingstherapie. EFT (tapping) voelde fijn, de EFT m.b.t. emoties daar ben ik nu met een psycholoog mee bezig. Ik ben ook benieuwd of de weg hierna complex trauma aanpakken is of meer persoonlijkheidsproblematiek en zaken die op complexe PTSS lijken. Ik lees graag mee naar meer ervaringen...
Mindfulness, meditatie, yoga helpt zeker (is wetenschappelijk onderbouwd) en al lost het niet alles op, ik denk dat het anders erger zou zijn. Qi gong schijnt ook te helpen. Zelf heb ik heel veel baat bij familie- en organisatieopstellingen gehad. Doe dit alleen als je het zelf wilt en in een veilige omgeving bij een hulpverlener/coach die jij vertrouwt! Het is confronterend, maar kan razendsnel inzichten en heel soms verbluffende resultaten of start van heling inzetten. Dat hoor ik ook van potentiële klanten terug die ik heb doorverwezen en andere kennissen.
Boeken van
- Iris Koops - herstellen van narcistische mishandeling,
- Bessel van der Kolk - "The body keeps the score" ofwel Traumasporen in het Nederlands
en eventueel
- Gabor Maté - when the body says no
Zijn zeker echte aanraders voor jou en iedere hulpverlener die naar goede, wetenschappelijk onderbouwde literatuur geschreven door experts op zoek zijn.
Carolien
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man is vorig jaar in centrum 45 geweest. Is niet goed gegaan. Werd niet goed geholpen door socio therapeuten. Hij werd alleen maar meer en meer getrickerd door die lui. Is zou er nog eens heel goed over nadenken om daarheen te gaan. Ook met medicijn verstrekking ging heel veel mis. Na 10 maanden is hij uiteindelijk voortijdig gestopt. Er is nu al maanden geen hulp voor hem. We zijn wel aangemeld bij antes. Weet nog niet hoe het verder gaat. Is erg moeilijk ook gezien het feit dat de corona nog rondwaart. Kan nergens terecht en we moeten maar afwachten. Valt ons zwaar. Ik wens je wijsheid,misschien kan jij het wel heel anders ervaren. Maar blijf op je hoede,niet alles is wat het lijkt. Centrum 45 was voor mijn man in ieder geval géén topcentrum. Vriendelijke groet Judith.
Judith van H.
> 2 jaar geleden
Reactie:
CPtss goed geholpen bij c45 in HITT
Super goed centrum met echt hulp. 4 jaar poli en 3x een HITT week. Cptss bijna weg!
Super goed centrum met echt hulp. 4 jaar poli en 3x een HITT week. Cptss bijna weg!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Tessa,
Ik heb in 2021 acht dagen ( twee weken ) klinische behandeling gehad bij Psy Trec.
Ik heb de diagnose complex PTSS.
Ik heb behandeling, Exposure, EMDR en Schema Therapie. Het helpt iets haalt d scherpe randjes eraf .
Maar verder, jammer genoeg niet.
Ik weet niet of hierdoor verder contact mogelijk is. Zou ik wel heel fijn vinden.
Ik heb in 2021 acht dagen ( twee weken ) klinische behandeling gehad bij Psy Trec.
Ik heb de diagnose complex PTSS.
Ik heb behandeling, Exposure, EMDR en Schema Therapie. Het helpt iets haalt d scherpe randjes eraf .
Maar verder, jammer genoeg niet.
Ik weet niet of hierdoor verder contact mogelijk is. Zou ik wel heel fijn vinden.
Sonja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan je psytrec aan bevelen zelf sinds 2009 ptss en vorig jaar decstap pas gezet om er wat aan te gaan doen. Psytrec is fantastisch het voelt echt als soort familie mensen die je begrijpen en echt willen helpen . Ik ben super blij dat ik die stap gezet heb. Ik heb t in corona tijd gedaan en dan via de comp mn sessies gefaan en t hielp echt. Zet deze stap v jezelf het maakt je leven echt een stuk beter !
Debbie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zeer goede psychotherapie.
Zeker aan te raden.
Ik weet zeker dat zij je goed kunnen helpen.
Ik ben zelf in behandeling op dit moment.
Maar… je moet wel zelf hard werken en het is niet makkelijk. Dus als je er echt voor wilt gaan. DOEN !!!!
Zeker aan te raden.
Ik weet zeker dat zij je goed kunnen helpen.
Ik ben zelf in behandeling op dit moment.
Maar… je moet wel zelf hard werken en het is niet makkelijk. Dus als je er echt voor wilt gaan. DOEN !!!!
Charlot
08-08-2023
Reactie:
Ik zou afgelopen April naar Psytrec gaan voor 2 dagen, vond het al kort met mijn vele rugzakken, Maar door het overlijden van 2 zeer dierbaren van mij, hebben we het even in de ijskast gezet. Want we waren er beide overeens dat dit nu niet de tijd was, en de 5 video intakes ervoor was ook totaal niet gericht op rouwen, dus met andere woorden, zou niet helpen. Zeker niet, zat met mijn hoofd maar op 1 ding, en dat was giga rouwen. Vraag mijzelf nu ook af ???? Ten eerste met 2 dagen, wat kunnen ze daar nou mee bereiken ???? behoorlijke PTSS etc. Dan wat ik vreemd vond , je bent daar 2 dagen, maar je slaap er maar 1 nacht, de 1e dag moet je om 6.15 s'morgens daar zijn, vind dat maar vreemd, je gaat toch naar iets EMDR wat heel veel naar boven brengt, met andere woorden, ik tenminste zal niet relaxed beginnen. Dan waar ik nu op mijn bord krijg, want zou mij wederom gaan aanmelden, maar komen in ene wat totaal niet klopt !!!! Begon met 1 Now
show maanden later en een paar weken later kreeg ik er nog 1 bij van 8 maanden geleden ????? Wat is dit voor onzin, heb 1 keer telefonisch een afspraak omgezet. Natuurlijk erachter aan gegaan, heb al geen energie staat op 0, want goede hulp, laat mij niet lachen. Hier 2 organisaties gehad, daar was ik te zwaar voor. Dus wat ik eigenlijk helemaal niet wilde maar had geen keus, naar GGZ. Dan kom je op de eerste verdieping daar voelde ik mijzelf wel relaxed, ging verhuizen een andere postcode, kwam ik op de 2e verdieping. Nou daar lusten de honden geen brood van, hoe ik daar behandelt ben en hoe ze tegen mij waren 2x in mijn eigen huis, gewoon 1 grote schande. Blij dat toevallig een social werker erbij was, anders hadden ze nog gedacht dat ik het misschien uit mijn duim had gezogen. Dus direct gestopt, trapt je nog meer in de grond, echt niet normaal !!!! En nu moet ik het maar uitzoeken. Heb al zoveel praktijken gehad zonder enig resultaat !!!! Mijn vertrouwen staat ook op -0. Er is maar 1 persoon in mijn leven geweest qua psychiater en tevens de directeur van een clinic, die is de enige die echt helaas korte tijd (overleden) door mij heen keek, zou naar Schotland voor maanden, maar nooit wat van gekomen. Helaas. Ja en nu???? Begin aan Psytrec te twijfelen. Heb ook niemand waar ik mee kan praten, ja mijn hondje. Ben mijzelf zo goed als wat aan het opsluiten, behalve mijn hond uitlaten, Fam woont allemaal in het Buitenland, dus daar zit je maar te piekeren en piekeren. Slechte relatie achter de rug, was ook niet mee te praten. Hou mijzelf bij mensen weg. Terwijl ik, kan je rustig zeggen, altijd eigen baas ben geweest, bijna alleen over de wereld gereisd voor mijn werk. En nu, ken mijzelf niet terug, teveel teleurstellingen met mensen. Alles is naar boven gekomen, dat ik van stad ben veranderd en in ene kreeg ik klap na klap, kon niet meer werken en ben van de ene na de ellende gekomen en al mijn rugzakken die altijd dicht bleven jaar na jaar, gingen ook open. Dus hier weer begonnen, eerst de huisarts toen etc, etc,etc. En kwamen er dus achter dat ik zware PTSS had. Ben gaan googlen en kwam een tegen ook die EMDR doet, ja, je wil hulp, voordat het je helemaal niks meer kan schelen, behalve mijn hond. Erg moeilijk, wie heeft er ervaring met Psytrec !!!!!!! Dat EMDR is ook voor mij nieuw, maar wat ik dan op het hondenstrand hoor (ja, voel mij rustig met mensen met dieren) dat EMDR heel goed is????? Maar 2 dagen, kan wel een trilogie schrijven bijwijze over mijn leven. Graag hoop op wat meer ervaringen. Hartelijk bedank en groetjes, Lucretia
show maanden later en een paar weken later kreeg ik er nog 1 bij van 8 maanden geleden ????? Wat is dit voor onzin, heb 1 keer telefonisch een afspraak omgezet. Natuurlijk erachter aan gegaan, heb al geen energie staat op 0, want goede hulp, laat mij niet lachen. Hier 2 organisaties gehad, daar was ik te zwaar voor. Dus wat ik eigenlijk helemaal niet wilde maar had geen keus, naar GGZ. Dan kom je op de eerste verdieping daar voelde ik mijzelf wel relaxed, ging verhuizen een andere postcode, kwam ik op de 2e verdieping. Nou daar lusten de honden geen brood van, hoe ik daar behandelt ben en hoe ze tegen mij waren 2x in mijn eigen huis, gewoon 1 grote schande. Blij dat toevallig een social werker erbij was, anders hadden ze nog gedacht dat ik het misschien uit mijn duim had gezogen. Dus direct gestopt, trapt je nog meer in de grond, echt niet normaal !!!! En nu moet ik het maar uitzoeken. Heb al zoveel praktijken gehad zonder enig resultaat !!!! Mijn vertrouwen staat ook op -0. Er is maar 1 persoon in mijn leven geweest qua psychiater en tevens de directeur van een clinic, die is de enige die echt helaas korte tijd (overleden) door mij heen keek, zou naar Schotland voor maanden, maar nooit wat van gekomen. Helaas. Ja en nu???? Begin aan Psytrec te twijfelen. Heb ook niemand waar ik mee kan praten, ja mijn hondje. Ben mijzelf zo goed als wat aan het opsluiten, behalve mijn hond uitlaten, Fam woont allemaal in het Buitenland, dus daar zit je maar te piekeren en piekeren. Slechte relatie achter de rug, was ook niet mee te praten. Hou mijzelf bij mensen weg. Terwijl ik, kan je rustig zeggen, altijd eigen baas ben geweest, bijna alleen over de wereld gereisd voor mijn werk. En nu, ken mijzelf niet terug, teveel teleurstellingen met mensen. Alles is naar boven gekomen, dat ik van stad ben veranderd en in ene kreeg ik klap na klap, kon niet meer werken en ben van de ene na de ellende gekomen en al mijn rugzakken die altijd dicht bleven jaar na jaar, gingen ook open. Dus hier weer begonnen, eerst de huisarts toen etc, etc,etc. En kwamen er dus achter dat ik zware PTSS had. Ben gaan googlen en kwam een tegen ook die EMDR doet, ja, je wil hulp, voordat het je helemaal niks meer kan schelen, behalve mijn hond. Erg moeilijk, wie heeft er ervaring met Psytrec !!!!!!! Dat EMDR is ook voor mij nieuw, maar wat ik dan op het hondenstrand hoor (ja, voel mij rustig met mensen met dieren) dat EMDR heel goed is????? Maar 2 dagen, kan wel een trilogie schrijven bijwijze over mijn leven. Graag hoop op wat meer ervaringen. Hartelijk bedank en groetjes, Lucretia
Lucretia
30-08-2023
Reactie:
Ik ben bang dat er geen echte oplossing bestaat voor cptss? Er mee leren omgaan tja lastig want dagelijks voel ik mij er mee geconfronteerd. Er zijn maar heel weinig mensen die het echt snappen, dit zijn helaas mensen die zelf zeer pijnlijke ervaringen hebben met cptss ieder op zijn/haar eigen manier, elk verhaal is anders.
Symptomen komen wel vaak overeen. Ik leef al jaren een teruggetrokken bestaan, isoleer mij van alles en iedereen. De 15 uur per week die ik werk lukt nog wel maar geeft veel stress. Het helpt mij iig de deur nog uit te gaan en onder de mensen te komen. Een praatje lukt altijd wel maar het contact is allemaal op afstand want niemand mag niet te dichtbij komen want dan komt die dikke hoge muur die ik om mij heen heb gebouwd.
Mensen schuw noem ik het maar, erg eenzaam natuurlijk. Ik heb 4 lieve katjes waar ik mijn liefde uithaal.
Ik denk vaak die enorme taboe die er aan kleeft zou eens iets mee gedaan kunnen worden. Zou voor veel mensen een opluchting zijn want ik ben er van overtuigd dat er enorm veel mensen zo rond lopen en vaak niet weten wat zij met hun leven aanmoeten? Elke dag worden er kleine kinderen gecontroleerd met situaties waarin zij niet moet komen of midden inzitten zij zijn te klein om te ontsnappen aan de situatie. Als ik hieraan denk breekt mijn hart. Kinderen zouden ten alle tijden moeten opgroeien in een veilige omgeving,, gebeurt dit niet zijn zij getekend voor het leven. Er zou een soort ouder test moeten komen want sommige personen zijn gewoon niet in staat om de verantwoording van een kind een leven op zich te nemen. Het zou een hoop leed besparen als mensen dit duidelijk zou worden gemaakt.
Ik wens ieder die te maken heeft met cptss enorm veel liefde en vooral bestaansrecht toe want jij doet er toe.
Symptomen komen wel vaak overeen. Ik leef al jaren een teruggetrokken bestaan, isoleer mij van alles en iedereen. De 15 uur per week die ik werk lukt nog wel maar geeft veel stress. Het helpt mij iig de deur nog uit te gaan en onder de mensen te komen. Een praatje lukt altijd wel maar het contact is allemaal op afstand want niemand mag niet te dichtbij komen want dan komt die dikke hoge muur die ik om mij heen heb gebouwd.
Mensen schuw noem ik het maar, erg eenzaam natuurlijk. Ik heb 4 lieve katjes waar ik mijn liefde uithaal.
Ik denk vaak die enorme taboe die er aan kleeft zou eens iets mee gedaan kunnen worden. Zou voor veel mensen een opluchting zijn want ik ben er van overtuigd dat er enorm veel mensen zo rond lopen en vaak niet weten wat zij met hun leven aanmoeten? Elke dag worden er kleine kinderen gecontroleerd met situaties waarin zij niet moet komen of midden inzitten zij zijn te klein om te ontsnappen aan de situatie. Als ik hieraan denk breekt mijn hart. Kinderen zouden ten alle tijden moeten opgroeien in een veilige omgeving,, gebeurt dit niet zijn zij getekend voor het leven. Er zou een soort ouder test moeten komen want sommige personen zijn gewoon niet in staat om de verantwoording van een kind een leven op zich te nemen. Het zou een hoop leed besparen als mensen dit duidelijk zou worden gemaakt.
Ik wens ieder die te maken heeft met cptss enorm veel liefde en vooral bestaansrecht toe want jij doet er toe.
Simone
14-06-2024
Reactie:
Hallo allemaal ik heb al een paar behandeling gehad bij trauma centrum Nederland en loop nu bij renner van arkel zeer over te spreken maar een ding is zeker er van af komen dat gaat niet alleen er mee leren leven meschien wel ben nog niet zo ver heb 2 weken intern gezeten in de sit in vught heb complexen ptss dus best wel wat trauma's een ding ben ik wel echter veel met lotgenoten praten en hulp zoeken. Als je merkt dat het niet gaat laat het niet te ver oplopen en heb ik nog een vraag hoe gaan jullie met slapen om wat werkt bij jullie wat niet mvgr
Boy
17-10-2024
Ptss (Verhaal 52)
Ik haat het om ptss te hebben in combinatie met CVS en pds. Het voelt soms heel erg machteloos. Alle mentale en fysieke klachten komen vooral voort uit stress, maar ik kan zoveel cbd slikken als ik wil, het gaat gewoonweg niet over. Heb f veel nachtmerries, mijn maag ontploft van de spanning en ik voel me gewoonweg beroerd. Ik heb ook andere medicatie en supplementen, therapieën gehad hielp allemaal niet!
Vechten, vechten, vechten tot de zon weer schijnt!
Vechten, vechten, vechten tot de zon weer schijnt!
X
11-05-2024
laatste reactie: 01-10-2024
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hallo mag ik vragen waar aan ze bij je svc hebben ontdekt. En wil je hier wat meer over kwijt. Loop ook met nog al wat klachten waar onder zware vermoehijd. Graag je reactie. Mischien kunnen we elkaar wat steunen met vr groet anoniem
Anoniem
01-10-2024
Cptss en dissosieren (Verhaal 58)
Ik heb behoorlijke trauma's meegemaakt. Nachtmerries en herbeleving kreeg ik ervan en af en toe een Black out. Ik ging savonds gewoon op bed maar de volgende ochtend vond ik opgerookte jointjes of lege flessen drank. Verder werkte ik gewoon en had ik afleiding thuis ik stond in een overlevings stand. Daarna ging ik met mezelf aan de slag werk raakte ik kwijt dus ging over op dagbesteding. En kwam in een proces van hulp zoeken. Dit duurde lang overal afgewezen ik was te complex en andere plekken waren lange wachtlijsten. Ik kreeg steeds meer gaten in mijn geheugen. In een dissosiatie neemt een andere persoonlijkheid het over en die blowt dus soms en regelmatig als er teveel gebeurd aan triggers slik ik in een dissosiatie een overdosis aan pillen. Inmiddels ben ik eindelijk in beeld bij de ggz ik heb gesprekken gehad en vragenlijsten over de trauma's omdat ze een duidelijk beeld van me moeten hebben. Hierdoor heb ik in een hele korte tijd regelmatig een overdosis gehad. Of dissosiaties waarbij ik een klein meisje ben met de duim in de mond en aangeven dat ik bang ben voor papa. Morgen heb ik een intake voor een intensieve trauma behandeling gericht op mensen met dissosiatie ik zie er enorm tegenop maar weet dat het nodig is. Ik wil gewoon rust het is zoveel dat het me uit put en de dissosiatie op zich is ook enorm vermoeiend. Ik hoop echt dat ik er snel vanaf kom of ermee leer leven.
Mirjam
08-09-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Geen hoop meer zien (Verhaal 56)
Na zoveel jaar therapie eindelijk een doorbraak door een gevoel veiligheid een herbeleving gehad en geen hulp in elkaar gestort en opgenomen. Weer opgekropte.. en alsnog door een crisis door externe factoren weer in een diepere put beland. En alle die jaren van therapie weggegooid. HOE DAN..
Hoe moet dit nog goedkomen
Hoe moet dit nog goedkomen
Anne
16-07-2024
laatste reactie: 07-08-2024
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Beste Anne,
Het klinkt alsof je een bijzonder uitdagende en emotionele reis hebt doorgemaakt, en ik wil je laten weten dat het heel begrijpelijk is dat je je op dit moment overweldigd voelt. Een doorbraak in therapie is vaak een krachtig en diepgaand moment, maar het betekent niet altijd dat de weg daarna vanzelfsprekend en rechtlijnig is. Soms kunnen de dingen zelfs tijdelijk moeilijker lijken, vooral wanneer externe factoren en oude patronen weer opduiken.
Het is heel frustrerend en ontmoedigend als het gevoel ontstaat dat alles wat je hebt bereikt teniet wordt gedaan door nieuwe crisisomstandigheden. Onthoud echter dat vooruitgang in therapie niet altijd lineair is. Herbelevingen en doorbraken zijn krachtige momenten van groei, zelfs als ze niet altijd direct leiden tot een eenvoudig pad van herstel.
Het belangrijkste is om jezelf de ruimte en tijd te geven om te erkennen wat je hebt doorgemaakt, zonder te hard te zijn voor jezelf. Erken dat therapie een proces is, en dat zelfs wanneer het lijkt alsof je terugvalt, de voortgang die je hebt geboekt nog steeds waardevol en betekenisvol is. Dit is een moment om opnieuw contact te maken met je ondersteunende systemen, of dat nu vrienden, familie of je therapeut is.
Overweeg misschien om samen met je therapeut opnieuw te kijken naar de crises die zijn ontstaan, zodat je samen kunt werken aan manieren om deze te integreren en verder te gaan met de voor-uitgang die je hebt geboekt. Het kan ook nuttig zijn om je huidige situatie te herwaarderen en kleine, haalbare stappen te zetten om opnieuw stabiliteit en veiligheid te vinden.
Je bent niet alleen in deze reis, en zelfs als het nu moeilijk lijkt, kan er altijd ruimte zijn voor nieuwe hoop en herstel. Blijf geloven in jezelf en in het proces, en zoek steun waar je die kunt vinden.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je opnieuw de kracht en helderheid vindt die je nodig hebt.
Met warme groet,
Luc
Het klinkt alsof je een bijzonder uitdagende en emotionele reis hebt doorgemaakt, en ik wil je laten weten dat het heel begrijpelijk is dat je je op dit moment overweldigd voelt. Een doorbraak in therapie is vaak een krachtig en diepgaand moment, maar het betekent niet altijd dat de weg daarna vanzelfsprekend en rechtlijnig is. Soms kunnen de dingen zelfs tijdelijk moeilijker lijken, vooral wanneer externe factoren en oude patronen weer opduiken.
Het is heel frustrerend en ontmoedigend als het gevoel ontstaat dat alles wat je hebt bereikt teniet wordt gedaan door nieuwe crisisomstandigheden. Onthoud echter dat vooruitgang in therapie niet altijd lineair is. Herbelevingen en doorbraken zijn krachtige momenten van groei, zelfs als ze niet altijd direct leiden tot een eenvoudig pad van herstel.
Het belangrijkste is om jezelf de ruimte en tijd te geven om te erkennen wat je hebt doorgemaakt, zonder te hard te zijn voor jezelf. Erken dat therapie een proces is, en dat zelfs wanneer het lijkt alsof je terugvalt, de voortgang die je hebt geboekt nog steeds waardevol en betekenisvol is. Dit is een moment om opnieuw contact te maken met je ondersteunende systemen, of dat nu vrienden, familie of je therapeut is.
Overweeg misschien om samen met je therapeut opnieuw te kijken naar de crises die zijn ontstaan, zodat je samen kunt werken aan manieren om deze te integreren en verder te gaan met de voor-uitgang die je hebt geboekt. Het kan ook nuttig zijn om je huidige situatie te herwaarderen en kleine, haalbare stappen te zetten om opnieuw stabiliteit en veiligheid te vinden.
Je bent niet alleen in deze reis, en zelfs als het nu moeilijk lijkt, kan er altijd ruimte zijn voor nieuwe hoop en herstel. Blijf geloven in jezelf en in het proces, en zoek steun waar je die kunt vinden.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je opnieuw de kracht en helderheid vindt die je nodig hebt.
Met warme groet,
Luc
Anoniem
07-08-2024
Ptss (Verhaal 55)
Al vanaf mijn jeugd loop ik rond met ptss klachten. Ik heb vele therapieën gevolgd en medicatie genomen tijdens mijn leven, maar niets heeft echt geholpen. Ik probeer ontspanning te vinden d.m.v. meditatie en te bewegen voor het krijgen van meer energie, maar het is een lange weg om echt verlost te geraken van de ptss. Ik vindt het bij tijd en wijlen echt heel benauwend en het maakt me moedeloos, kwaad, wanhopig en soms ook depressief.
Ik zou zo graag een keer wakker willen worden en de dag beginnen en doorkomen zonder ptss.
Maar goed ik blijf doorgaan en hoop dat stadium ooit te bereiken.
Ik wens iedereen hier rust en gezondheid.
Het beste,
Nico
Ik zou zo graag een keer wakker willen worden en de dag beginnen en doorkomen zonder ptss.
Maar goed ik blijf doorgaan en hoop dat stadium ooit te bereiken.
Ik wens iedereen hier rust en gezondheid.
Het beste,
Nico
Nico
07-06-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Ptss (Verhaal 50)
Ik heb ptss en voel me zo verdomd gestrest is echt niet normaal meer mn hart lijkt te exploderen en ik voel me echt benauwd. F irritant en f de hele situatie wil een ander leven man!!!
Aquot
06-05-2024
Toon reacties
Verberg reacties
X (Verhaal 48)
Ik haat het om zoveel nachtmerries te hebben over mishandeling en andere traumas. Ik heb die mensen allang vergeven, maar toch nog steeds nachtmerries. Ik probeer om me erbij neerleggen, maar dat gaat niet. Ik weet niet hoe ik er mee moet gaan en wordt er kwaad, radeloos en wanhopig van. Het moet eens een keer afgelopen zijn met dat gezeik. Echt zo f vervelend!
Ik weet niet wat ik nog eraan kan doen. I guess just accepting and hoping for a better future! I will get there!
Ik weet niet wat ik nog eraan kan doen. I guess just accepting and hoping for a better future! I will get there!
Nachtmerries
03-05-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Onbegrepen door anderen, pijnlijke vervreemding (Verhaal 21)
Net heb ik op het verhaal van Roland gereageerd als de naam "Piet", maar herken me in gevoel eigenlijk in alle verhalen. In het verleden heb ik veel emotioneel/relationeel/familie-verraad en kwetsingen en fysiek trauma's meegemaakt. Alsof het onwerkelijk is voor mij dat wat ik heb meegemaakt en in een onwerkelijkheid leef en heb geleefd, en er zelf niet bij ben en was.
Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.
Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.
Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?
Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet
Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.
Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.
Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?
Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet
Piet
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-04-2024
4
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hoi Piet… herkenbaar hoor wat je schrijft over dissociatie en derealisatie
Dat verdoofde gevoel omdat je niet meer connected bent met jezelf
En idd ook al ben je positief ingesteld/leergierig/nieuwsgierig normaal gesproken, ook dat wordt steeds moeilijker door het onbegrip.
De sociale kring die steeds kleiner wordt of waarin je jezelf niet durft te zijn.
Dat mis ik zelf ook wel, althans ben altijd alleen eigenlijk en sowieso best introvert.
Normaal kon ik voor mijzelf nog veel uit trainen (hardlopen) halen maar op de 1 of andere manier haal ik daar ook niet meer de voldoening uit.
Waardoor ik nog meer ga isoleren.. ik ben zelf 40 en heb cptss en dis.
Mijn werk kwijt sinds 2018, ik werkte als operator en had t goed naar m’n zin en m’n baas was ook tevreden maar hij zag t niet zitten dat ik zou blijven puur vanwege therapie en dus ziekte.
Ik snap t bedrijf ook wel maar voor mij betekende m’n baan veel als alleenstaande moeder van 3 lieve pubers
En m’n onafhankelijkheid … dat wou ik nooit kwijt.
Groetjes tessa
Dat verdoofde gevoel omdat je niet meer connected bent met jezelf
En idd ook al ben je positief ingesteld/leergierig/nieuwsgierig normaal gesproken, ook dat wordt steeds moeilijker door het onbegrip.
De sociale kring die steeds kleiner wordt of waarin je jezelf niet durft te zijn.
Dat mis ik zelf ook wel, althans ben altijd alleen eigenlijk en sowieso best introvert.
Normaal kon ik voor mijzelf nog veel uit trainen (hardlopen) halen maar op de 1 of andere manier haal ik daar ook niet meer de voldoening uit.
Waardoor ik nog meer ga isoleren.. ik ben zelf 40 en heb cptss en dis.
Mijn werk kwijt sinds 2018, ik werkte als operator en had t goed naar m’n zin en m’n baas was ook tevreden maar hij zag t niet zitten dat ik zou blijven puur vanwege therapie en dus ziekte.
Ik snap t bedrijf ook wel maar voor mij betekende m’n baan veel als alleenstaande moeder van 3 lieve pubers
En m’n onafhankelijkheid … dat wou ik nooit kwijt.
Groetjes tessa
Tessa
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Piet,
Wat je schrijft is heel herkenbaar net als alle verhalen hier. Ik ervaar ook veel onbegrip vanuit mijn omgeving. Het rotste vind ik dat ze denken dat ik een beetje lastig loop te doen en om aandacht zit te roepen. Het is een eenzame bubbel dat cptss. Het boek ‘cptss from surviving to thriving’ van Pete Walker (is ook in het Nederlands vertaald) heeft me erg geholpen. Er staan praktische tips in en geeft ook inzicht in triggers en systemen. Meer aan gehad dan aan 15 jaar therapie bij ggz. Het boek geeft ook wat hoop, omdat cptss wel beter hanteerbaar kan worden op den duur. Het doet goed hier lotgenoten te treffen en erachter te komen dat we niet alleen zijn.
Wat je schrijft is heel herkenbaar net als alle verhalen hier. Ik ervaar ook veel onbegrip vanuit mijn omgeving. Het rotste vind ik dat ze denken dat ik een beetje lastig loop te doen en om aandacht zit te roepen. Het is een eenzame bubbel dat cptss. Het boek ‘cptss from surviving to thriving’ van Pete Walker (is ook in het Nederlands vertaald) heeft me erg geholpen. Er staan praktische tips in en geeft ook inzicht in triggers en systemen. Meer aan gehad dan aan 15 jaar therapie bij ggz. Het boek geeft ook wat hoop, omdat cptss wel beter hanteerbaar kan worden op den duur. Het doet goed hier lotgenoten te treffen en erachter te komen dat we niet alleen zijn.
Pietertje
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zelf overweeg ik iets dergelijks ook, maar nog geen ervaring mee. Wel met de drug zelf, maar niet in therapievorm. Ik had triptherapie(puntnl) gevonden, maar weet dus niet hoe dat is. Maar je kan ze vast mailen of bellen en je verhaal voorleggen. Ik hoop dat je verder komt. Ik wens je veel licht toe in ieder geval!
Daan
20-12-2022
Reactie:
Heel herkenbaar veel mensen die je niet begrijpen en je niet willen horen het is zo eenzaam ik ben afgelopen september naar een kliniek geweest voor Cptss sinds die tijd loop ik automatische piloot en ben verdoofd en als het te heftig is raak in een dis de wanhoop slaat dan toe het is hel om hiermee te leven ik hoop dat ik mezelf weer terug ga vinden en ik hoop jij ook ik wens je het allerbeste en succes met het herstel ♡
M
22-04-2024
Ptss (Verhaal 47)
Ik heb een chronische ziekte en ptss en vindt het heel moeilijk om daarmee om te gaan. Ik voel me radeloos en gevangen. Mijn strijd is genadeloos en ik voel me er wanhopig door. Ik wil ervan af, maar tast in het duister. Ik vecht en vecht. Maar waar is het einde?
Ik strijd voor het licht en hoop dat het me ooit zal vinden.
Ik strijd voor het licht en hoop dat het me ooit zal vinden.
P
18-04-2024
Toon reacties
Verberg reacties
PTSS vastgesteld, seksueel misbruik, verslaving (Verhaal 43)
Ik wil graag mijn verhaal delen.
Ik ben een man van 32 jaar oud. Ik heb van mijn 14e tot mijn 32ste met regelmaat drugs gebruikt en was binnen de kortste keren verslaafd. Het gebruiken van middelen (soft- en harddrugs) was mijn coping om met het 'leven' om te gaan (emoties, ervaringen en gebeurtenissen). Ik ben nu vijf maanden clean op een paar uitglijders met cannabis na van alle middelen.
Ik heb het grootste deel van mijn jeugd weggestopt. Ik heb een vechtscheiding meegemaakt die jaren lang heeft geduurd. Ik was altijd een stille jongen op de basisschool. Lief, bescheiden, wat verlegen en zachtaardig. Ik heb veel meegemaakt. Ik ben seksueel misbruikt op mijn 7e door mijn stiefvader en zijn zoontje die 11 jaar was. Ik heb hierdoor een heel verknipt beeld gekregen van seks op een hele jonge leeftijd.
Ik heb vervolgens mijzelf als slachtoffer gedragen tot een groot deel van mijn leven. Ik ging naar bed met oudere mannen op jonge (15, 17) leeftijd - onder invloed en ook in ruil voor geld voor drugs. Ik begreep mijzelf niet (seksuele geaardheid) en heb wat ik net heb benoemd heel lang verborgen gehouden voor anderen. Vervolgens heb ik jaren lang cocaïne gebruikt en andere middelen en het voorgaande allemaal weggebruik (letterlijk weggestopt met verdoven). Cocaïne zorgde er eerst voor dat ik zelfverzekerd werd, scherp en mijzelf voelde als een soort van god. Mij kon niks gebeuren.
Totdat het keerpunt kwam. Ik ging van blowen en alcohol, naar cocaïne. Cocaïne maakte mij angstig, paranoïde en vooral heel erg seks belust. Er kwam een tijd dat het zelfverzekerde en leuke weg ging. Ik vloog direct achter de computer om porno te kijken en zocht direct seks: met mannen, prostitués noem het maar op. Ik was mijzelf niet en deed het tegen mijn wil in. Ik walgde van mijzelf, vond mijzelf vies, haatte mijzelf en kon mijzelf niet meer in de spiegel aankijken.
Mijn fantasieën onder invloed van simulanten werden steeds groter. Met meer mannen, vrouwen, shemales noem het maar op. Het werd steeds gestoorder. Ik was bang dat ik van cocaïne door zou draaien (daar staat het om bekend) en dat ik uiteindelijk degene zou worden die mij heeft misbruikt.
En die fantasieën kreeg ik opgeven moment ook na een periode van heel intensief cocaïne/meth amfetamine gebruik. Ik walgde van mijzelf, moest er van kotsen en begreep mijzelf niet meer. Gelukkig heb ik die stap nooit gemaakt! Dat had ik mijzelf nooit kunnen vergeven, dat weet ik zeker.
Ik ben afgekickt op eigen houtje, thuis. Het is verschrikkelijk zwaar. Ik werd bijna psychotisch en alles kwam omhoog wat ik al die tijd heb verdoofd, weggelachen en geprobeerd weg te beredeneren: dit is wat mensen doen onder invloed. Verdoven kan niet meer. Ik kijk nu naar de harde realiteit en hoe ver ik van mijzelf verwijderd ben geweest. Ik was een monster geworden. Ik heb een heel slecht zelfbeeld. Probeer een beetje meer van mijzelf te houden. Want degene die onder invloed was al die jaren: die ben ik niet meer. Verdoven kan niet meer, dat maakt dat ik weer diegene wordt. Uitgesloten! Ik heb nachten lang gehuild, mijzelf verafschuwd, ik kreeg zelfmoordgedachten en dacht een paar keer om er een einde aan te maken. Een einde aan het lijden. Want zo voelt het vaak. Ik kwam terecht bij de crisisdienst en ben in behandeling gegaan bij verslavingszorg voor o.a. diagnostiek.
Uitkomst: PTSS. Nu heb ik één EMDR behandeling gehad voor een ander trauma en dit voelt als een verlichting. Ik kan niet meer normaal kijken naar seks. Ik moet meteen huilen, vermijd het vaak, voel walging en krijg kot neigingen. Ik raak er compleet van ontregeld. Ik probeer er normaal naar te kijken en soms heb ik een helder moment en denk ik: ja zo hoort seks te zijn. Vervolgens stort ik in emotioneel in elkaar met alle herinneringen en trauma's van dien. Ik probeer beelden weg te drukken, duik in mijn bed van ellende en wil alleen maar slapen en niks meer doen. Laat mij maar liggen denk ik dan. Ik wil niks meer en ik ben kapot. Ik voel mij schuldig, vies en ranzig. Kortom: ik ben kapot.
Ik heb last van zware depressies, angsten en dus ook ptss. Mijn omgeving zegt: ga niet in de slachtoffer rol, kop op, het leven is goed, je bent nu zonder drugs en alcohol, je werkt, je hebt je leven verbeterd en je doet het goed. Ik doe het ook goed. Dat neemt niet weg dat ik een lijdensweg voel van het verleden en daar vaak (noem meerdere keren per week) mee geconfronteerd wordt en helemaal van slag - en ontregeld raak.
Binnenkort de eerste sessie over dit thema. Ik kijk er heel erg tegen op, maar ook weer naar uit. Ik hoop dat het verlichting geeft en dat ik beter met mijzelf kan leven en met mijzelf kan omgaan. Want dit is een dagelijkse belemmering. De beelden, de gedachten, de emoties (huilen, machteloosheid, beven, noem het maar op) en gevoelens die er bij komen kijken. Het zuigt energie, het neemt mijn kracht en levensvreugde weg. Ik zie het vaak het leven al snel niet meer zitten en krijg dan ook hier en daar weer zelfmoordgedachten ervan.
Toch probeer ik het positieve van het leven in te zien. Ik ben gestopt, ik vind mijzelf terug en ik heb een toekomst voor me. Ik probeer er een mooie dag van te maken. Want dat is het enige wat ik kan doen.
Ik ben een man van 32 jaar oud. Ik heb van mijn 14e tot mijn 32ste met regelmaat drugs gebruikt en was binnen de kortste keren verslaafd. Het gebruiken van middelen (soft- en harddrugs) was mijn coping om met het 'leven' om te gaan (emoties, ervaringen en gebeurtenissen). Ik ben nu vijf maanden clean op een paar uitglijders met cannabis na van alle middelen.
Ik heb het grootste deel van mijn jeugd weggestopt. Ik heb een vechtscheiding meegemaakt die jaren lang heeft geduurd. Ik was altijd een stille jongen op de basisschool. Lief, bescheiden, wat verlegen en zachtaardig. Ik heb veel meegemaakt. Ik ben seksueel misbruikt op mijn 7e door mijn stiefvader en zijn zoontje die 11 jaar was. Ik heb hierdoor een heel verknipt beeld gekregen van seks op een hele jonge leeftijd.
Ik heb vervolgens mijzelf als slachtoffer gedragen tot een groot deel van mijn leven. Ik ging naar bed met oudere mannen op jonge (15, 17) leeftijd - onder invloed en ook in ruil voor geld voor drugs. Ik begreep mijzelf niet (seksuele geaardheid) en heb wat ik net heb benoemd heel lang verborgen gehouden voor anderen. Vervolgens heb ik jaren lang cocaïne gebruikt en andere middelen en het voorgaande allemaal weggebruik (letterlijk weggestopt met verdoven). Cocaïne zorgde er eerst voor dat ik zelfverzekerd werd, scherp en mijzelf voelde als een soort van god. Mij kon niks gebeuren.
Totdat het keerpunt kwam. Ik ging van blowen en alcohol, naar cocaïne. Cocaïne maakte mij angstig, paranoïde en vooral heel erg seks belust. Er kwam een tijd dat het zelfverzekerde en leuke weg ging. Ik vloog direct achter de computer om porno te kijken en zocht direct seks: met mannen, prostitués noem het maar op. Ik was mijzelf niet en deed het tegen mijn wil in. Ik walgde van mijzelf, vond mijzelf vies, haatte mijzelf en kon mijzelf niet meer in de spiegel aankijken.
Mijn fantasieën onder invloed van simulanten werden steeds groter. Met meer mannen, vrouwen, shemales noem het maar op. Het werd steeds gestoorder. Ik was bang dat ik van cocaïne door zou draaien (daar staat het om bekend) en dat ik uiteindelijk degene zou worden die mij heeft misbruikt.
En die fantasieën kreeg ik opgeven moment ook na een periode van heel intensief cocaïne/meth amfetamine gebruik. Ik walgde van mijzelf, moest er van kotsen en begreep mijzelf niet meer. Gelukkig heb ik die stap nooit gemaakt! Dat had ik mijzelf nooit kunnen vergeven, dat weet ik zeker.
Ik ben afgekickt op eigen houtje, thuis. Het is verschrikkelijk zwaar. Ik werd bijna psychotisch en alles kwam omhoog wat ik al die tijd heb verdoofd, weggelachen en geprobeerd weg te beredeneren: dit is wat mensen doen onder invloed. Verdoven kan niet meer. Ik kijk nu naar de harde realiteit en hoe ver ik van mijzelf verwijderd ben geweest. Ik was een monster geworden. Ik heb een heel slecht zelfbeeld. Probeer een beetje meer van mijzelf te houden. Want degene die onder invloed was al die jaren: die ben ik niet meer. Verdoven kan niet meer, dat maakt dat ik weer diegene wordt. Uitgesloten! Ik heb nachten lang gehuild, mijzelf verafschuwd, ik kreeg zelfmoordgedachten en dacht een paar keer om er een einde aan te maken. Een einde aan het lijden. Want zo voelt het vaak. Ik kwam terecht bij de crisisdienst en ben in behandeling gegaan bij verslavingszorg voor o.a. diagnostiek.
Uitkomst: PTSS. Nu heb ik één EMDR behandeling gehad voor een ander trauma en dit voelt als een verlichting. Ik kan niet meer normaal kijken naar seks. Ik moet meteen huilen, vermijd het vaak, voel walging en krijg kot neigingen. Ik raak er compleet van ontregeld. Ik probeer er normaal naar te kijken en soms heb ik een helder moment en denk ik: ja zo hoort seks te zijn. Vervolgens stort ik in emotioneel in elkaar met alle herinneringen en trauma's van dien. Ik probeer beelden weg te drukken, duik in mijn bed van ellende en wil alleen maar slapen en niks meer doen. Laat mij maar liggen denk ik dan. Ik wil niks meer en ik ben kapot. Ik voel mij schuldig, vies en ranzig. Kortom: ik ben kapot.
Ik heb last van zware depressies, angsten en dus ook ptss. Mijn omgeving zegt: ga niet in de slachtoffer rol, kop op, het leven is goed, je bent nu zonder drugs en alcohol, je werkt, je hebt je leven verbeterd en je doet het goed. Ik doe het ook goed. Dat neemt niet weg dat ik een lijdensweg voel van het verleden en daar vaak (noem meerdere keren per week) mee geconfronteerd wordt en helemaal van slag - en ontregeld raak.
Binnenkort de eerste sessie over dit thema. Ik kijk er heel erg tegen op, maar ook weer naar uit. Ik hoop dat het verlichting geeft en dat ik beter met mijzelf kan leven en met mijzelf kan omgaan. Want dit is een dagelijkse belemmering. De beelden, de gedachten, de emoties (huilen, machteloosheid, beven, noem het maar op) en gevoelens die er bij komen kijken. Het zuigt energie, het neemt mijn kracht en levensvreugde weg. Ik zie het vaak het leven al snel niet meer zitten en krijg dan ook hier en daar weer zelfmoordgedachten ervan.
Toch probeer ik het positieve van het leven in te zien. Ik ben gestopt, ik vind mijzelf terug en ik heb een toekomst voor me. Ik probeer er een mooie dag van te maken. Want dat is het enige wat ik kan doen.
T.
11-02-2024
laatste reactie: 09-04-2024
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Ik hoop dat je jezelf kunt vergeven. Dit was niet jouw schuld, waar alles is begonnen. Sterkte.
Anoniem
03-04-2024
Reactie:
Ik vindt je heel dapper. Heel veel sterkte in alles!
Anoniem
09-04-2024
Soms vraag ik me af hoe ik aan cptss kom (Verhaal 27)
Complexe ptss... mijn vorige psycholoog dacht aan een persoonlijkheidsstoornis categorie C; vermijdend. Het blijkt cptss te zijn. Stel ik me aan? Mijn leven is op orde. Heb een gezin, een goede baan... waarom lukt het me dan niet om vrienden te maken? Waarom houd ik iedereen op afstand?
Mijn moeder leeft voor zichzelf. Mijn behoeftes werden genegeerd. Ze raakte zwanger van mij zodat ze met mijn vader kon trouwen en uit huis kon. Maar dat huwelijk liep spaak. Een zeer heftige vechtscheiding was het resultaat en deze werd over mijn rug gespeeld. Ouderverstoting, dominante stiefvader, verplichte stiefouderadoptie om de ouderverstoting compleet te maken, tig verhuizingen, altijd ongelukkig altijd onbegrepen, emotioneel en lichamelijk verwaarloosd... het was mijn kindertijd. Mijn voorneeld was een labiele moeder die maar kinderen op de wereld bleef zetten. Alleen die kinderen liet ze achter bij de gratis oppas; bij mij.
Soms vraag ik me af hoe ik aan cptss kom. Maar dan heb ik weer een wekelijkse sessie bij de liefste psycholoog die ik ooit heb gehad waardoor ik minder streng word voor mezelf. Mijn lichaam heeft mij beschermd maar nu is het tijd om deze bescherming los te laten. Het is okee, dat mag. Ik heb daar hulp bij nodig en hulp vragen is geen schande. Ik kom er wel maar dit keer op mijn tempo, luisterend naar mijn behoeftes.
Mijn moeder leeft voor zichzelf. Mijn behoeftes werden genegeerd. Ze raakte zwanger van mij zodat ze met mijn vader kon trouwen en uit huis kon. Maar dat huwelijk liep spaak. Een zeer heftige vechtscheiding was het resultaat en deze werd over mijn rug gespeeld. Ouderverstoting, dominante stiefvader, verplichte stiefouderadoptie om de ouderverstoting compleet te maken, tig verhuizingen, altijd ongelukkig altijd onbegrepen, emotioneel en lichamelijk verwaarloosd... het was mijn kindertijd. Mijn voorneeld was een labiele moeder die maar kinderen op de wereld bleef zetten. Alleen die kinderen liet ze achter bij de gratis oppas; bij mij.
Soms vraag ik me af hoe ik aan cptss kom. Maar dan heb ik weer een wekelijkse sessie bij de liefste psycholoog die ik ooit heb gehad waardoor ik minder streng word voor mezelf. Mijn lichaam heeft mij beschermd maar nu is het tijd om deze bescherming los te laten. Het is okee, dat mag. Ik heb daar hulp bij nodig en hulp vragen is geen schande. Ik kom er wel maar dit keer op mijn tempo, luisterend naar mijn behoeftes.
Tamyra
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-04-2024
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Super goed van jou ❤️🩹 sterkte
Bertie
16-04-2023
Reactie:
Goed dat je mild voor jezelf leert zijn. Je bent het waard!
Verwaarlozing en onveiligheid in de eerste levensjaren draagt zijn sporen.
Wat jij in een paar regels schrijft is meer dan afschuwelijk.
Zo had het nooit moeten zijn!!!
Verwaarlozing en onveiligheid in de eerste levensjaren draagt zijn sporen.
Wat jij in een paar regels schrijft is meer dan afschuwelijk.
Zo had het nooit moeten zijn!!!
Dorcas
06-04-2024
Complexe ptss (Verhaal 44)
Ik heb al jaren complexe ptss door emotionele verwaarlozing psychische mishandeling geweld seksueel misbruik gesloten inrichtingen drugsgebruik op jonge leeftijd onveilige situaties enz... daarnaast heb ik ook een gegeneraliseerde angstoornis en dwang jaren lang therapieen gehad niks bleek te werken dus de enige optie was nog een intensief iets aan te gaan en dat was afgelopen september 2023 ben ik opgenomen in een kliniek voor me complexe ptss ik kwam al uitgeput aan en moest het traject nog doen van 2 weken het was een hel ik was emotioneel verdoofd en liep op automatische piloot de kliniek was een grote trigger waardoor ik me onveilig voelde en blokkeerde na 3 dagen gaf ik het op kreeg woede na mezelf en frustraties ik sliep maar 2 a 3uur in de nacht door alle spanningen en de traject was heel intensief van half 8 tot half 9 s'avonds me lichaam kon niet meer ik kwam uit de kliniek en was totaal uitgeput kon geen aardappel schillen na 2 a 3 maanden kon ik weer wat maar ik zit nu nog steeds met onverwerkte emoties en dat uit zich in woede uitbarstingen verdriet wanhoop en zelfmoord gedachtes de emotionele verdoving is nog steeds aanwezig ik hoop dat ik weer de oude word het heb tijd nodig maar het is zo'n gevecht elke dag weer binnenkort ga ik weer in therapie wel laagdrempelig alles op mij tempo maar ik zit nog in twijfel of ik het wel kan bang om weer uitgeput te raken maar zo blijven zitten kan ook niet want ik heb hulp nodig heb iemand een advies voor mij? En herken iemand ook de emotionele verdoving zie graag een reactie :)
Anoniem
13-02-2024
laatste reactie: 03-04-2024
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Jou verhaal heeft veel raakvlakken met de mijne. Wat moet ik jou zeggen? Hoe kan ik jou helpen? Laat je niet gek maken, hou van jezelf, doe kalm aan, relativeer, probeer toch ook gewoon iets uit het leven te halen, deze ellende heb je niet verdiend. Ik denk aan jou!
Robin
19-02-2024
Reactie:
Bedankt voor je bericht Robin ik heb vandaag intake gesprek gehad hopelijk ga ik mezelf terug vinden ik wens jou het allerbeste en veel succes met het herstel
Anoniem
03-04-2024
Help relatie kapot door ptss? (Verhaal 46)
Hallo,
Ik heb vroeger een traumatische ervaring meegemaakt met mn vader, hij mishandelde me fysiek…
Nu heb ik hier nooit wat mee gedaan en merkte wel dat ik soms wat feller kon reageren als ik boos ben dan anderen. Wel sporadisch 1x in het halfjaar een deur dichtgooien bijv.
Nu heb ik 8 maanden geleden een traumatische bevalling meegemaakt waarbij mn zoontje niet ademde en ik hem bijna kwijt was. Ik voel me veel somber , depressief en ben ook heel prikkelbaar/boos om achteraf niks…. Maar ik heb het gevoel onbegrepen te zijn en weinig steun te krijgen. Ik doe alles alleen voor ons zoontje. Maar ik zet zelf altijd een masker op naar de buitenwereld dat is ook mijn eigen valkuil..
Nu had ik ruzie met partner en sloeg ik tegen de deur, alleen zat er in deze deur een raam en deze is nu kapot…. Ik wist echt niet wat ik deed en ik voel me zo ontzettend schuldig en verdrietig. Nu zei hij; misschien moeten we de relatie maar beëindigen en hij is naar werk gegaan….
Ik heb de huisarts gebeld voor een afspraak voor mn klachten maar misschien wel te laat….
Wat kan ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt… ik vind het het ergste wat ik ooit heb gedaan…. Hij gaat dit echt niet begrijpen
Ik heb vroeger een traumatische ervaring meegemaakt met mn vader, hij mishandelde me fysiek…
Nu heb ik hier nooit wat mee gedaan en merkte wel dat ik soms wat feller kon reageren als ik boos ben dan anderen. Wel sporadisch 1x in het halfjaar een deur dichtgooien bijv.
Nu heb ik 8 maanden geleden een traumatische bevalling meegemaakt waarbij mn zoontje niet ademde en ik hem bijna kwijt was. Ik voel me veel somber , depressief en ben ook heel prikkelbaar/boos om achteraf niks…. Maar ik heb het gevoel onbegrepen te zijn en weinig steun te krijgen. Ik doe alles alleen voor ons zoontje. Maar ik zet zelf altijd een masker op naar de buitenwereld dat is ook mijn eigen valkuil..
Nu had ik ruzie met partner en sloeg ik tegen de deur, alleen zat er in deze deur een raam en deze is nu kapot…. Ik wist echt niet wat ik deed en ik voel me zo ontzettend schuldig en verdrietig. Nu zei hij; misschien moeten we de relatie maar beëindigen en hij is naar werk gegaan….
Ik heb de huisarts gebeld voor een afspraak voor mn klachten maar misschien wel te laat….
Wat kan ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt… ik vind het het ergste wat ik ooit heb gedaan…. Hij gaat dit echt niet begrijpen
Maran
29-03-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Wat is PTSS? (Verhaal 45)
Volgens mij heb ik al meer dan 20 jaar PTSS.
Nooit werd de diagnose gesteld.
Nooit werd ik begrepen.
Mijn leven is ongelooflijk ingewikkeld geweest.
Wie kan mij vertellen hoe ik daar achter kom?
Nooit werd de diagnose gesteld.
Nooit werd ik begrepen.
Mijn leven is ongelooflijk ingewikkeld geweest.
Wie kan mij vertellen hoe ik daar achter kom?
Robin
19-02-2024
Toon reacties
Verberg reacties
Ik ervaar veel onbegrip van mensen om mij heen (Verhaal 4)
Ik ervaar ontzettend veel verdriet en woede in de contacten met mensen. Ik kan weinig hebben en daarnaast heb ik ook voortdurend last van allerlei lichamelijk klachten.
Ik weet dat mijn verleden van incest en mishandeling daar de oorzaak van is. Al die pijn zit opgesloten in mij lichaam.
Ik ervaar veel onbegrip vanuit de mensen om mij heen. Ze begrijpen mijn boosheid niet en ook niet als ik voor de zoveelste keer huil.
Er is echt maar een enkeling die de tijd voor me neemt en eens met me gaat zitten. Ik vind het echt moeilijk. Alsof ik dubbel gestraft wordt in dit leven.
L.P.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-02-2024
12
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Wat een bekend verhaal, het is voor mij precies hetzelfde, ik kijk een beetje rond naar lotgenotencontact, omdat ik wel hulp heb bij de GGZ, maar verder de ervaring heb dat eigenlijk niemand je begrijpt en door mijn jarenlange wangedrag hebben de mensen om je heen het ook wel een beetje met je gehad, wat een zwaar moedeloos gevoel geeft, ik zou zo graag mijn verdere leven zonder deze ballast willen, maar.....
Klaas
> 2 jaar geleden
Reactie:
Begrijp je frustratie.
Men kan zich gewoon niet voorstellen hoe jij je voelt.. en je hebt juist die arm om je heen nodig!
Heb een behoorlijk traumatisch verleden en heb nu 2 jaar therapie.
Dit maakt veel emoties los en ik merk ook dat men er vaak niet mee om weet te gaan!
Koester de mensen die er wel voor je zijn, al zijn het er weinig!
Geef het nooit op en probeer de goede momenten te koesteren.
Sterkte!
Een mede strijder
Men kan zich gewoon niet voorstellen hoe jij je voelt.. en je hebt juist die arm om je heen nodig!
Heb een behoorlijk traumatisch verleden en heb nu 2 jaar therapie.
Dit maakt veel emoties los en ik merk ook dat men er vaak niet mee om weet te gaan!
Koester de mensen die er wel voor je zijn, al zijn het er weinig!
Geef het nooit op en probeer de goede momenten te koesteren.
Sterkte!
Een mede strijder
anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zo jammer om zulke verhalen te horen en al 2 jaar therapie. Dat is wel heel erg lang. Terwijl het met EMDR een stuk sneller kan. Met EMDR hoef je je verhaal niet iedere keer te herkauwen maar er wordt gelijk aan verwerking gewerkt.
Ik wens jullie allen heel veel sterkte en geef NOOIT op!
Ik wens jullie allen heel veel sterkte en geef NOOIT op!
Valeria Cabi
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je voorledig.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste valeria
Was het maar zo. Ik heb andere half jaar lang EMDR gehad om af te komen van deze hel waar ik in leef, en nog steeds onder behandeling bij een ggz instelling. Ik ben als kind jaren lang saxuele misbruik door een familielid en ik ben nog steeds zo wrak als toen ik begon.
L.P. Heel herkenbaar heel veel sterkte
Was het maar zo. Ik heb andere half jaar lang EMDR gehad om af te komen van deze hel waar ik in leef, en nog steeds onder behandeling bij een ggz instelling. Ik ben als kind jaren lang saxuele misbruik door een familielid en ik ben nog steeds zo wrak als toen ik begon.
L.P. Heel herkenbaar heel veel sterkte
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi， ik ben al vanafmijn 12e in therapie en nu sinds een jaar eindelijk gestart met emdr.
Ik ben nu 33.
Ik denk dat het heel erg belangrijk.is om lichtpuntjes te blijven maken of zien， zelf haal ik veel uit de natuur en dieren， ook als niemand mij begrijpt.
Ik heb cptss icm angststoornis en paniekaanvallen， en word ook vaak niet begrepen. Mensen denken vaak dat het wel meevalt of ze snappen niet hoe te reageren. Het is heel zwaar bij tijden maar sinds ik emdr startte verlichtte het gelijk ook wat voor me ondanks dat het ook veel kost.
Dit blijven zien， wat je bereikt hebt， is denk ik van grote waarde al is dit de ene dag makkelijker dan de andere.
Sterkte allemaal. I feel you.
Ik ben nu 33.
Ik denk dat het heel erg belangrijk.is om lichtpuntjes te blijven maken of zien， zelf haal ik veel uit de natuur en dieren， ook als niemand mij begrijpt.
Ik heb cptss icm angststoornis en paniekaanvallen， en word ook vaak niet begrepen. Mensen denken vaak dat het wel meevalt of ze snappen niet hoe te reageren. Het is heel zwaar bij tijden maar sinds ik emdr startte verlichtte het gelijk ook wat voor me ondanks dat het ook veel kost.
Dit blijven zien， wat je bereikt hebt， is denk ik van grote waarde al is dit de ene dag makkelijker dan de andere.
Sterkte allemaal. I feel you.
Delien
> 2 jaar geleden
Reactie:
Helaas hier hetzelfde, t gevoel dubbel gestraft te worden herken ik heel goed.
K doe ontzettend m’n best, maar t is nooit goed genoeg en niemand lijkt te erkennen hoeveel moeite ik ervoor moet doen…
K doe ontzettend m’n best, maar t is nooit goed genoeg en niemand lijkt te erkennen hoeveel moeite ik ervoor moet doen…
Jamie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zeer erg herkenbaar, je komt alleen te staan, en niemand die in woorden naar je zich uitspreekt, om je emotioneel te beschermen of er echt voor je is, waarschijnlijk. Alleen die enkeling, Maar zelfs daar heb ik moeite mee, omdat nare ervaringen in ons opgesloten zitten, kunnen ook vertrouwelingen ons niet echt daarin bereiken, al zijn ze er wel echt voor ons. Het is toch echt een totaal eigen proces, maar gelukkig kun je je op sites als deze eerlijk uiten in je gevoel en trauma's. Hopelijk wordt CPTSS zo ver minder, dat we echt normaal contact kunnen leggen, en begrepen worden door anderen.
Piet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp hoe je voelt, echt alsof je dubbel gestraft word, terwijl je er niet om gevraagt heb om de nare fingen mee te maken en levens lang pijnlijk gevoelens te hebben. Een van mijn kinderen heeft mij uit zijn leven geduwd omdat hij mij zo moeilijk vind.
Dat is dan ook weer dubbel want ik heb er niet om gevraagt om zo gevoelig te zijn. Die triggers zijn de boosdoender voor mij. Ergste voor mij is het gevoel van afwijzen, als ik dat voel wil ik er bijna niet meer zijn. Heb jij ook enorme triggers?
Dat is dan ook weer dubbel want ik heb er niet om gevraagt om zo gevoelig te zijn. Die triggers zijn de boosdoender voor mij. Ergste voor mij is het gevoel van afwijzen, als ik dat voel wil ik er bijna niet meer zijn. Heb jij ook enorme triggers?
Suzanne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je wel ik heb hetzelfde meegemaakt ! Sterkte ! En veel liefs !
Karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat vreselijk wat je hebt meegemaakt. Ik hoop dat die persoon voor eeuwig in de cel en daarna in de hel beland.
Jij hebt nu nog de mogelijkheid wat van je leven te maken ookal voelt dat nu niet zo. Geef niet op. Wie ben jij? Wat wil jij? Wat vind jij leuk?
Jij hebt ook recht op geluk!
Vreselijk wat mensen elkaar kunnen aandoen, maar wat mij hielp is het zien als de duivel die jou kapot wil maken. Dan is hij blij, laat hem niet winnen. Lach hem in zijn gezicht uit. Jij bent sterker door echte liefde te kennen. En als je het echt niet meer weet, bid dan, deel je pijn en hulp zal komen. Hij ziet alles en je bent nooit alleen!
Jij hebt nu nog de mogelijkheid wat van je leven te maken ookal voelt dat nu niet zo. Geef niet op. Wie ben jij? Wat wil jij? Wat vind jij leuk?
Jij hebt ook recht op geluk!
Vreselijk wat mensen elkaar kunnen aandoen, maar wat mij hielp is het zien als de duivel die jou kapot wil maken. Dan is hij blij, laat hem niet winnen. Lach hem in zijn gezicht uit. Jij bent sterker door echte liefde te kennen. En als je het echt niet meer weet, bid dan, deel je pijn en hulp zal komen. Hij ziet alles en je bent nooit alleen!
kip
24-12-2022
Reactie:
Schrijf zoveel mogelijk op. Ieder keer als je het leest komen de emoties. Het verhaal om zetten in emoties. Zelfreflectie inzicht krijgen op je emoties en stap uit het verhaal in je hoofd. Lees boeken bij het onderwerp van je trauma. En laat de emoties toe ze mogen er zijn want dat is van jou. Heel je zelf geestelijke en lichamelijke. Kijk veel naar filmjes en luister naar ontspannings oefeningen op YouTube over het bij passende onderwerp. De weg naar overleving zit niet in je hoofd en begrip van andere. De weg van overleving is opzoek gaan naar bevrijding en dat is; vergeving , loslaten, je zelf lief hebben en vooral de eenzaamheid van ongehoord te zijn liefde te geven van uit je hart. Als je echt voor uit wilt ga er dan voor en zeg tegen je zelf .ik ben onderweg.
A3
14-02-2024
Deze diagnose kwam ergens als een verassing en als een opluchting (Verhaal 29)
Ik heb complex ptss. Deze diagnose kwam ergens als een verassing en als een opluchting. Ik had me altijd voorgehouden dat de dingen die in mijn leven niet lukten mijn eigen schuld waren. Dat het niet goed ging op school, met contacten of mijn mentale welzijn verweet ik mezelf.
Dat het niet goed ging thuis hoopte ik dat het van tijdelijke aard was. Ik hield mezelf voor dat het wel weet goed zou komen. Ik moest even volhouden, sterk blijven en optimistisch blijven.
De klap kwam binnen toen ik van huis vertrok en er eigenlijk niks veranderd was. Het was niet die ene stress situatie, er was niet even weinig geld. Wat er aan de hand was was structuele emotionele verwaarlozing en emotionele incompetentie van mijn ouders. Dat mijn vader alleen maar achter de computer bier drinkt is niet tijdelijk en niet mijn schuld, dat mijn moeder me niet heeft gevraagd hoe het met me ging was niet tijdelijk en niet mijn schuld dat er huiselijk geweld was was niet tijdelijk en niet mijn schuld.
Ik hoopte er na jaren beter mee om te kunnen gaan. Ik was uit huis gegaan en ben gaan werken en studeren. Ik hoopte door hard te werken en mijn best te doen dat ik het beter zou doen. Maar daar zat ook ergens voor mij de valkuil. Ik had juist zachtheid nodig en werk aan mijn emotionele welzijn. Maar het is lastig om dat te doen vanuit een situatie waar je je niet veilig voelt. Een gevoel van onveiligheid bleef altijd hangen.
Cptss is een soort handicap die mensen niet kunnen zien en iets waar je altijd rekening mee moet houden. Ergens voel ik me gebroken, onbegrepen, chronisch eenzaam. Soms emotioneel wanneer het misplaatst voelt en andersom weer compleet afgevlakt in emotionele situaties. Ik voel me soms een alien omdat ik merk dat 'normale' situaties raar aanvoelen. Ik voel me niet altijd helemaal aanwezig en ik ben vaak bang. Dit zijn klachten die ik soms maar als normaal ervaar of niet eens bewust door heb. Maar deze klachten verlammen me.
Ik probeer er nu bewuster mee on te gaan. Ik probeer meer naar mijn gevoel te luisteren en erover te praten met de mensen dichtbij mij. Ik probeer meer yoga en meditatie. Ik probeer meer stimulerende activiteiten te doen wat geen alcohol drinken is. Ik probeer meet te lezen over deze diagnose. En ik probeer bewust te zijn wat het effect is van mij op de omgeving en andersom. Ik hoop dat deze dingen zullen werken om me meer aanwezig en kalm te voelen in het dagelijks leven.
Dat het niet goed ging thuis hoopte ik dat het van tijdelijke aard was. Ik hield mezelf voor dat het wel weet goed zou komen. Ik moest even volhouden, sterk blijven en optimistisch blijven.
De klap kwam binnen toen ik van huis vertrok en er eigenlijk niks veranderd was. Het was niet die ene stress situatie, er was niet even weinig geld. Wat er aan de hand was was structuele emotionele verwaarlozing en emotionele incompetentie van mijn ouders. Dat mijn vader alleen maar achter de computer bier drinkt is niet tijdelijk en niet mijn schuld, dat mijn moeder me niet heeft gevraagd hoe het met me ging was niet tijdelijk en niet mijn schuld dat er huiselijk geweld was was niet tijdelijk en niet mijn schuld.
Ik hoopte er na jaren beter mee om te kunnen gaan. Ik was uit huis gegaan en ben gaan werken en studeren. Ik hoopte door hard te werken en mijn best te doen dat ik het beter zou doen. Maar daar zat ook ergens voor mij de valkuil. Ik had juist zachtheid nodig en werk aan mijn emotionele welzijn. Maar het is lastig om dat te doen vanuit een situatie waar je je niet veilig voelt. Een gevoel van onveiligheid bleef altijd hangen.
Cptss is een soort handicap die mensen niet kunnen zien en iets waar je altijd rekening mee moet houden. Ergens voel ik me gebroken, onbegrepen, chronisch eenzaam. Soms emotioneel wanneer het misplaatst voelt en andersom weer compleet afgevlakt in emotionele situaties. Ik voel me soms een alien omdat ik merk dat 'normale' situaties raar aanvoelen. Ik voel me niet altijd helemaal aanwezig en ik ben vaak bang. Dit zijn klachten die ik soms maar als normaal ervaar of niet eens bewust door heb. Maar deze klachten verlammen me.
Ik probeer er nu bewuster mee on te gaan. Ik probeer meer naar mijn gevoel te luisteren en erover te praten met de mensen dichtbij mij. Ik probeer meer yoga en meditatie. Ik probeer meer stimulerende activiteiten te doen wat geen alcohol drinken is. Ik probeer meet te lezen over deze diagnose. En ik probeer bewust te zijn wat het effect is van mij op de omgeving en andersom. Ik hoop dat deze dingen zullen werken om me meer aanwezig en kalm te voelen in het dagelijks leven.
Suzan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-01-2024
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Ik heb cptss en vind dat je de verschijnselen goed beschrijft. Ik heb precies dat. Kom t zelden tegen zo.
Liefs!
Liefs!
Mabel
24-01-2024
Mijn ptss klachten is 15 jaar geleden ontstaan (Verhaal 42)
Mijn ptss klachten is 15 jaar geleden ontstaan, omdat ik eerst niet wist wat voor stoornissen ik heb. Het begon met rijangst ,kon niet sneller dan 70, terwijl ik daarvoor overal had gereden. In het begin wou de psycholoog me niet meer behandelen na 3 sessies.6 jaar later ging ik voor EMDR maar lukte niet, is geen trauma/ptss. Tot de week hoorde ik dat trauma niet een schokkende gebeurtenis hoeft te zijn.
Ik heb een moeder die alles voor me bepaalt en ik werd niet gehoord door haar omdat ze vindt dat ze ouder is dan mij en ik in haar macht heeft. Veel gebeurtenissen liet ik weten dat ik niet wou maar ze luisterde niet . Ik moest luisteren naar haar, omdat ik haar dochter is. Ik ging ook mee akkoord met haar beslissingen voor mij. Lijkt dat ik door haar werd hersenspoelt en alles naar haar luisterde. Ik wou haar niet teleurstellen en ze niet verdrietig wordt. Toen ik 24 was liet ik haar weten dat ik niet meer naar haar wou luisteren en later vaker gezegd, werd niet gehoord. Ze isoleerde me in het restaurant om voor haar gratis te werken en bij niemand terecht kon en alleen haar heb. Op 12 jarige leeftijd dwong ze me om te werken bij een restaurant en ging ik ermee akkoord. De symptomen van de ptsss klachten ontstonden toen ik een partner die ook macht over me wilde. Misschien was ik zo naïef dat ik alles door mijn moeder liet bepalen en ik ook tevreden en heel gelukkig was. Tijdens mijn huwelijk kwamen de problemen. Misschien was ik later meer bewust van geworden dat ik fout bezig was en kreeg telkens ruzie met mijn moeder en kan niet meer door een deur. Ze manipuleerde alles of het leek dat ik mijn partner zelf had gekozen, terwijl het niet zo was. Ik geef haar de schuld dat ze me toen niet moest bemoeien en uithuwelijken. Zij zeide dat ik zelf had gekozen en haar niet de schuld moet geven. Vanaf mijn 16e tot 25e nodigde ze de huwelijks kandidaten uit zonder mijn toestemming en dwong me om kennis te maken. Ik mocht niet scheiden en ze hield me jarenlang tegen. Daarna was uiteindelijk wel gescheiden met haar toestemming. Soms dacht ik als ik eerder was gescheiden misschien ik geen ptss heb.
Mijn moeder wou me niet loslaten en heel erg overbeschermd.
Ik heb een moeder die alles voor me bepaalt en ik werd niet gehoord door haar omdat ze vindt dat ze ouder is dan mij en ik in haar macht heeft. Veel gebeurtenissen liet ik weten dat ik niet wou maar ze luisterde niet . Ik moest luisteren naar haar, omdat ik haar dochter is. Ik ging ook mee akkoord met haar beslissingen voor mij. Lijkt dat ik door haar werd hersenspoelt en alles naar haar luisterde. Ik wou haar niet teleurstellen en ze niet verdrietig wordt. Toen ik 24 was liet ik haar weten dat ik niet meer naar haar wou luisteren en later vaker gezegd, werd niet gehoord. Ze isoleerde me in het restaurant om voor haar gratis te werken en bij niemand terecht kon en alleen haar heb. Op 12 jarige leeftijd dwong ze me om te werken bij een restaurant en ging ik ermee akkoord. De symptomen van de ptsss klachten ontstonden toen ik een partner die ook macht over me wilde. Misschien was ik zo naïef dat ik alles door mijn moeder liet bepalen en ik ook tevreden en heel gelukkig was. Tijdens mijn huwelijk kwamen de problemen. Misschien was ik later meer bewust van geworden dat ik fout bezig was en kreeg telkens ruzie met mijn moeder en kan niet meer door een deur. Ze manipuleerde alles of het leek dat ik mijn partner zelf had gekozen, terwijl het niet zo was. Ik geef haar de schuld dat ze me toen niet moest bemoeien en uithuwelijken. Zij zeide dat ik zelf had gekozen en haar niet de schuld moet geven. Vanaf mijn 16e tot 25e nodigde ze de huwelijks kandidaten uit zonder mijn toestemming en dwong me om kennis te maken. Ik mocht niet scheiden en ze hield me jarenlang tegen. Daarna was uiteindelijk wel gescheiden met haar toestemming. Soms dacht ik als ik eerder was gescheiden misschien ik geen ptss heb.
Mijn moeder wou me niet loslaten en heel erg overbeschermd.
Cindy
18-12-2023
Toon reacties
Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Tijdens het stappen ontvoerd en aangerand (Verhaal 41)
Hallo,
Ik ben nieuw op dit forum en wil me graag richten op mijn mentale gezondheid na vier jaar geleden met ptss gediagnosticeerd te zijn. Hopelijk kunnen jullie me helpen hierin :)
Vijf jaar geleden ben ik tijdens het stappen ontvoerd en aangerand. Ik heb ruim vijf uur opgesloten gezeten met een man van mijn vaders leeftijd en ben uiteindelijk net niet verkracht.
Nu na vier jaar therapie gaat het gelukkig goed met me. Merk wel dat ik nog steeds kamp met angst en schuldgevoel. Met name het laatste.
Vandaar wil ik ook mijn verhaal kwijt hier. De avond zelf heb ik steeds meer een plek kunnen geven. Enkel heb ik nog steeds op werk en in mijn sociale omgeving heel erg controle nodig en ben ik bang om iets fout te doen. Merk dat ik minder impulsief en mezelf durf te zijn als voor deze periode. Vraag me af of iemand zich hierin herkent en tips heeft?
Ik ben nieuw op dit forum en wil me graag richten op mijn mentale gezondheid na vier jaar geleden met ptss gediagnosticeerd te zijn. Hopelijk kunnen jullie me helpen hierin :)
Vijf jaar geleden ben ik tijdens het stappen ontvoerd en aangerand. Ik heb ruim vijf uur opgesloten gezeten met een man van mijn vaders leeftijd en ben uiteindelijk net niet verkracht.
Nu na vier jaar therapie gaat het gelukkig goed met me. Merk wel dat ik nog steeds kamp met angst en schuldgevoel. Met name het laatste.
Vandaar wil ik ook mijn verhaal kwijt hier. De avond zelf heb ik steeds meer een plek kunnen geven. Enkel heb ik nog steeds op werk en in mijn sociale omgeving heel erg controle nodig en ben ik bang om iets fout te doen. Merk dat ik minder impulsief en mezelf durf te zijn als voor deze periode. Vraag me af of iemand zich hierin herkent en tips heeft?
Annabelle
01-09-2023
Toon reacties
Verberg reacties
Ben eigenlijk altijd op de vlucht geweest voor mijn ptss (Verhaal 37)
Hoi,
Moeilijk voor mij dit.
Ben eigenlijk altijd op de vlucht geweest voor mijn ptss.
Ik ben opgevoed door een moeder met zeer ernstige borderline.
Als kleine jongen moest ik al voor haar zorgen en wou haar altijd alleen maar beter maken.
Ze heeft zich meerdere malen van het leven willen beroven waar ik bij was.
Het voelde altijd alsof het mijn schuld was.
Daar speelde ze altijd handig op in.
Mij vader kon het niet meer handelen en reageerde hierop met fors geweld,ook hier werd ons gehele gezin slachtoffer van.
Alle frustratie werden op ons afgereageerd verbaal en fysiek.
We zijn uit huis geplaatst en hebben 7 jaar in een katholiek internaat gezeten waar we ook fysiek enemotioneel zijn mishandeld.
En nu ptss 😕
Hoe ga je ermee om?
Moeilijk voor mij dit.
Ben eigenlijk altijd op de vlucht geweest voor mijn ptss.
Ik ben opgevoed door een moeder met zeer ernstige borderline.
Als kleine jongen moest ik al voor haar zorgen en wou haar altijd alleen maar beter maken.
Ze heeft zich meerdere malen van het leven willen beroven waar ik bij was.
Het voelde altijd alsof het mijn schuld was.
Daar speelde ze altijd handig op in.
Mij vader kon het niet meer handelen en reageerde hierop met fors geweld,ook hier werd ons gehele gezin slachtoffer van.
Alle frustratie werden op ons afgereageerd verbaal en fysiek.
We zijn uit huis geplaatst en hebben 7 jaar in een katholiek internaat gezeten waar we ook fysiek enemotioneel zijn mishandeld.
En nu ptss 😕
Hoe ga je ermee om?
Steven
06-03-2023
laatste reactie: 30-08-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Lieve Steven,
Wat ontzettend moeilijk en oneerlijk wat jou en je gezin is overkomen. Mijn verhaal staat niet gelijk aan dat van jou, maar ik weet hoe het is op de vlucht te zijn voor PTSS. Na jaren lang een masker op te houden, en te vluchten, ben ik emotioneel ingestort. Mijn huisarts heeft mij enorm geholpen. Omdat wachtlijsten zo lang zijn heeft hij een extra stap gedaan door een luisterend oor te bieden. Als er iemand naar je wilt luisteren kan dat al heel veel schelen. Hoe moeilijk en pijnlijk dat ook is.
Inmiddels heb ik meermaals EMDR therapie gehad, een therapie waarbij praten in detail niet nodig is. Dit heeft mij enorm geholpen.
Acceptatie is een van de grootste uitdagingen geweest in mijn proces. Dus ik snap hoe je je voelt. Je bent niet gek, je hebt door trauma een disconnect in je hersenen opgelopen, wat je dagelijks leven beïnvloed.
Als je ooit eens privé wilt praten, laat het me weten. En onthoudt: Je bent niet alleen❤
Wat ontzettend moeilijk en oneerlijk wat jou en je gezin is overkomen. Mijn verhaal staat niet gelijk aan dat van jou, maar ik weet hoe het is op de vlucht te zijn voor PTSS. Na jaren lang een masker op te houden, en te vluchten, ben ik emotioneel ingestort. Mijn huisarts heeft mij enorm geholpen. Omdat wachtlijsten zo lang zijn heeft hij een extra stap gedaan door een luisterend oor te bieden. Als er iemand naar je wilt luisteren kan dat al heel veel schelen. Hoe moeilijk en pijnlijk dat ook is.
Inmiddels heb ik meermaals EMDR therapie gehad, een therapie waarbij praten in detail niet nodig is. Dit heeft mij enorm geholpen.
Acceptatie is een van de grootste uitdagingen geweest in mijn proces. Dus ik snap hoe je je voelt. Je bent niet gek, je hebt door trauma een disconnect in je hersenen opgelopen, wat je dagelijks leven beïnvloed.
Als je ooit eens privé wilt praten, laat het me weten. En onthoudt: Je bent niet alleen❤
Kim
21-03-2023
Reactie:
Wauw, vandaag voor het eerst op deze site !!!! Had ik het maar eerder gedaan. Ja, bij mij tenminste, is alsof je alleen staat. Maar wat een verhaal. Ja ik weet het ook niet, nog niet. Moet nog beginnen met EMDR. Tjonge jonge, wat een ellende. Wens je heel veel sterkte. Groetjes, Lucretia
Lucretia
30-08-2023
Het blijft een zware weg... (Verhaal 40)
Hey, ik ben mijn weg begonnen met een burn-out binnen een huwelijk met een narsistische partner. Eerst hebben we samengewoond en niets aan de hand. Vlak na de trouw heb ik op 3 maanden een miskraam gehad en daarna nog één. Toen merkte ik al een gebrek aan echte steun. Tijdens dit huwelijk hebben we 2 kinderen gekregen en veel ziektes zowel binnen ons gezin als zijn familie gehad, met daarbij nog veel drama, geweld ivm zijn jongere broers, waarvan 1 drugsverslaafd is. En eerst leg je het allemaal daarop.
Na 18 jaar, een tijd waarin ikzelf en mijn kinderen naar de psycholoog gingen met tussenpozen, maar hij natuurlijk niet, zijn we gescheiden.
Ik dacht toen na de verhuis een verlichting te voelen en dat was in eerste instantie ook zo. Maar mijn emmer bleef overlopen.
2 jaar na de scheiding is uitgekomen dat mijn dochter toen is verkracht door een vriend van haar, die onder invloed van drugs en alcohol was. Door in het verleden van de schoonfamilie telkens te horen, die weet nu niet wat deed, zweeg ze. Maar uiteindelijk kwam het uit en iets erna ook een verleden van misbruik binnen een pedofiel netwerk.
Daarna zijn we gestart met EDMR want met gewone therapie kwam ze er echt niet. Maar daardoor kwamen er steeds meer vreselijke dingen naar boven.
Ook over een periode van fysiek en psychisch misbruik van haar vader, beetje bij beetje ben ik veel te weten gekomen.
Telkens overdag sterk en in bed wenen.
De zoon was ook achteruit gegaan, ook EDMR, ook te zwaar,...
En de diagnose dat ze beide PTSS hadden was er snel, de omschakeling naar complex en chronisch ook.
Ik bleef echter op burn-out, tot nu een 6 maanden geleden, na al 3 jaar omscholing binnen de psychologie het me begon te dagen, ik heb niet gewoon een burn-out. Wat mijn psycholoog me ook bevestigde, ik heb ook chronische en complexe PTSS. Na alles wat ik bij mijn kinderen had gezien en de manier dat ik toch nog door kon, was dit toch even serieus slikken.
Ik ben zelf ondertussen cognitief gedragstherapeut en ben mezelf al dikwijls tegengekomen. Ook verdiep ik me veel in narsime, doe ik aan meditatie, yoga , sport ik nog steeds veel.
Maar verder staat mijn leven dikwijls stil. En loopt niks normaal.
En dat weegt, tot nu toe kom ik er nog met mijn gesprekstherapie, voor mijn kinderen ben ik echter terug op zoek gegaan naar andere therapieën.
Aangezien mijn focus op hun ligt, weet ik dat mijn ergste stuk nog wel zal volgen en tegelijkertijd lijk ik stukken te verwerken, maar komen andere nu ook pas helemaal naar boven.
Dus het is zoeken, kijken wat iedere dag brengt en genieten van de kleine dingen. Maar het blijft een zware weg, die hopelijk over een paar jaar zijn plaats heeft gekregen en ons leven niet meer overheerst.
Na 18 jaar, een tijd waarin ikzelf en mijn kinderen naar de psycholoog gingen met tussenpozen, maar hij natuurlijk niet, zijn we gescheiden.
Ik dacht toen na de verhuis een verlichting te voelen en dat was in eerste instantie ook zo. Maar mijn emmer bleef overlopen.
2 jaar na de scheiding is uitgekomen dat mijn dochter toen is verkracht door een vriend van haar, die onder invloed van drugs en alcohol was. Door in het verleden van de schoonfamilie telkens te horen, die weet nu niet wat deed, zweeg ze. Maar uiteindelijk kwam het uit en iets erna ook een verleden van misbruik binnen een pedofiel netwerk.
Daarna zijn we gestart met EDMR want met gewone therapie kwam ze er echt niet. Maar daardoor kwamen er steeds meer vreselijke dingen naar boven.
Ook over een periode van fysiek en psychisch misbruik van haar vader, beetje bij beetje ben ik veel te weten gekomen.
Telkens overdag sterk en in bed wenen.
De zoon was ook achteruit gegaan, ook EDMR, ook te zwaar,...
En de diagnose dat ze beide PTSS hadden was er snel, de omschakeling naar complex en chronisch ook.
Ik bleef echter op burn-out, tot nu een 6 maanden geleden, na al 3 jaar omscholing binnen de psychologie het me begon te dagen, ik heb niet gewoon een burn-out. Wat mijn psycholoog me ook bevestigde, ik heb ook chronische en complexe PTSS. Na alles wat ik bij mijn kinderen had gezien en de manier dat ik toch nog door kon, was dit toch even serieus slikken.
Ik ben zelf ondertussen cognitief gedragstherapeut en ben mezelf al dikwijls tegengekomen. Ook verdiep ik me veel in narsime, doe ik aan meditatie, yoga , sport ik nog steeds veel.
Maar verder staat mijn leven dikwijls stil. En loopt niks normaal.
En dat weegt, tot nu toe kom ik er nog met mijn gesprekstherapie, voor mijn kinderen ben ik echter terug op zoek gegaan naar andere therapieën.
Aangezien mijn focus op hun ligt, weet ik dat mijn ergste stuk nog wel zal volgen en tegelijkertijd lijk ik stukken te verwerken, maar komen andere nu ook pas helemaal naar boven.
Dus het is zoeken, kijken wat iedere dag brengt en genieten van de kleine dingen. Maar het blijft een zware weg, die hopelijk over een paar jaar zijn plaats heeft gekregen en ons leven niet meer overheerst.
Caroline
21-06-2023
laatste reactie: 30-08-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hallo Lieve Caroline,
Wat heftig allemaal wat je doormaakt. Voor mij ook wel heel herkenbaar. Hoe oud zijn je kinderen?
Als ik je verhaal lees dan herken ik het gevoel om als een leeuwin te vechten voor je kinderen, en minder goed voor jezelf te zorgen, de kinderen gaan immers voor. Als het met je kinderen weer goed gaat gaat het met mij ook wel weer beter toch? Maar ondertussen zit je in de overlevingsstand en doe je zo je best en ga je over je eigen grenzen van kunnen heen. Totdat je lijf zegt: stop ik kan het niet meer aan.....dat is mij ook overkomen.
Caroline, je bent op zoek naar de juiste hulp voor je kinderen, en dat snap ik heel goed, maar doe dat alsjeblieft ook voor jezelf, want dit kan je toch zo niet volhouden. Vraag hulp! Als jij er onderdoor gaat kun je er ook niet zijn voor je kinderen. Ik gun je de hulp die ik ook heb mogen krijgen, zodat je weer een beetje grip krijgt op het leven. Je verdient het, echt!!
Lieve groet,
Ellen
Wat heftig allemaal wat je doormaakt. Voor mij ook wel heel herkenbaar. Hoe oud zijn je kinderen?
Als ik je verhaal lees dan herken ik het gevoel om als een leeuwin te vechten voor je kinderen, en minder goed voor jezelf te zorgen, de kinderen gaan immers voor. Als het met je kinderen weer goed gaat gaat het met mij ook wel weer beter toch? Maar ondertussen zit je in de overlevingsstand en doe je zo je best en ga je over je eigen grenzen van kunnen heen. Totdat je lijf zegt: stop ik kan het niet meer aan.....dat is mij ook overkomen.
Caroline, je bent op zoek naar de juiste hulp voor je kinderen, en dat snap ik heel goed, maar doe dat alsjeblieft ook voor jezelf, want dit kan je toch zo niet volhouden. Vraag hulp! Als jij er onderdoor gaat kun je er ook niet zijn voor je kinderen. Ik gun je de hulp die ik ook heb mogen krijgen, zodat je weer een beetje grip krijgt op het leven. Je verdient het, echt!!
Lieve groet,
Ellen
Ellen
08-07-2023
Reactie:
Allemaal heel herkenbaar, heb dan zelf geen kinderen, maar mijn kinderen zijn mijn dieren. Ja ben eigenlijk voor het eerst op deze site, die hadden ze mij opgestuurd. Had net geschreven en jij stond precies onder mijn verhaal, dus ben het gaan lezen. Inderdaad, ben zelf ook van stad verhuist en dacht dat ik daar wel verder zou komen, weg gegaan uit Amsterdam door mijn ex. Maar je neemt het mee. Alleen maar erger geworden, vreselijk voor je kinderen ook. Inderdaad, het is een hele zware weg. En totaal geen goede steun, het is bij mij alsof je in niemands land woont. Mijn fam woont allemaal in buitenland, hoop dat jij wel fam of goede vriendin hebt waar je nog eens goed mee kan praten. Bij mij nog erger geworden, dat mijn beste vriendin en je kan wel zeggen enige nog plotseling overleden is in Januari. Dus begrijp je precies met je man, jakkes hou op schei uit. Ren weg voor 1 en kom hier een tegen die nog gekker was, had geen idee dat hij aan de zware drugs zat !!!!!! Dus wat je schrijft, geen support. Het is afschuwelijk en dat heb ik tenminste, vertrouwen in wie dan ook. Is heel,maar dan ook heel moeilijk. Jammer genoeg. Heel veel sterkte, en wat voor therapieën doe jij nu ???? Wat raad je aan ????? Nogmaals heel veel sterkte en groetjes, Lucretia
Lucretia
30-08-2023
Hoe verder na de therapien? (Verhaal 8)
Ik heb complex Ptss en therapie gehad en naar Psytrek geweest en behandeld. Nu ik vanaf Januari geen therapie meer heb en afgekeurd ben van mijn werk vind ik het moeilijk om met Ptss om te gaan. Je leest veel over de kenmerken van Ptss maar niet hoe je verder moet na de therapieën. Hier loop ik nu mee vast en hopelijk heeft iemand tips en wil dat met mijn delen.
Ria
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-06-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Beste Ria,
Wellicht dat je eens naar ademhalingstherapie oftewel wat ik nu volg polyvagale therapie. Ik kamp ook met een PTSS en heb alle therapieën, vervolgtherapieen en EMDR gevolgd.
Maar Inderdaad wat je schrijft.
Je zal moeten leren omgaan, lees accepteren met de PTSS.
Dit gaat ‘nooit’ weg.
En is een zware last in je leven. Dit ervaar ik ook dagelijks maar merk dat ik nu sinds kort, dik 2 jaar na t gruwelijk incident, 3 stappen vooruit ga en dan weer 2 terug.
Tja, het leven is wat ons overkomt, terwijl we andere plannen maken.
Wens dat je met deze tip iets kan.
Sterkte.
Elisa. Zie ook mijn verhaal.
Wellicht dat je eens naar ademhalingstherapie oftewel wat ik nu volg polyvagale therapie. Ik kamp ook met een PTSS en heb alle therapieën, vervolgtherapieen en EMDR gevolgd.
Maar Inderdaad wat je schrijft.
Je zal moeten leren omgaan, lees accepteren met de PTSS.
Dit gaat ‘nooit’ weg.
En is een zware last in je leven. Dit ervaar ik ook dagelijks maar merk dat ik nu sinds kort, dik 2 jaar na t gruwelijk incident, 3 stappen vooruit ga en dan weer 2 terug.
Tja, het leven is wat ons overkomt, terwijl we andere plannen maken.
Wens dat je met deze tip iets kan.
Sterkte.
Elisa. Zie ook mijn verhaal.
Elisa
19-02-2023
Reactie:
Hey, PTSS is iets wat je blijft meedragen, maar het moet een plaats kunnen krijgen en mag je dagelijks leven niet meer heel te tijd beïnvloeden. Al zal het soms meer naar voren treden, het mag niet meer overnemen.
Mij is duidelijk gemaakt dat zolang deze weg niet is afgelegd de behandeling niet stopgezet mag worden. Dat er onderhoudssessies moeten zijn op zelf te bepalen frequentie.
Dat doe ik nog iedere maand, 2 maand liggend aan hoe het me gaat, tijd van het jaar zelfs.
En dat helpt me wel beter overeind te blijven. Even terug de tools krijgen, het begripvol luisterend oor, dat niet direct in je dagelijkse leven zit.
Dat is wat ik jullie ook aanraad, een cognitief gedragstherapeut, je vorige psycholoog,...
Sterke en veel succes
Mij is duidelijk gemaakt dat zolang deze weg niet is afgelegd de behandeling niet stopgezet mag worden. Dat er onderhoudssessies moeten zijn op zelf te bepalen frequentie.
Dat doe ik nog iedere maand, 2 maand liggend aan hoe het me gaat, tijd van het jaar zelfs.
En dat helpt me wel beter overeind te blijven. Even terug de tools krijgen, het begripvol luisterend oor, dat niet direct in je dagelijkse leven zit.
Dat is wat ik jullie ook aanraad, een cognitief gedragstherapeut, je vorige psycholoog,...
Sterke en veel succes
Caroline
21-06-2023
Stel ik me aan? Mijn trauma's niet erg genoeg voor PTSS (Verhaal 25)
Ik vind dit doods eng om te schrijven, kloppend hart in mijn keel, maar ik ga het toch doen. Dit jaar is er bij mij PTSS vast gesteld, waar ik ook intensieve EMDR behandelingen voor heb gehad. Sinds kind af aan heb ik voornamelijk verbale mishandeling ervaren en af en toe lichamelijk, dat speelde om het weekend plaats als ik bij mijn vader was. Ik mocht niks zeggen tegen mijn moeder want anders was ik een slechte dochter en een slechte zus voor mijn zusje.3 jaar terug, kreeg mijn moeder een vriend met PTSS en vond er wekelijks huiselijk geweld plaats. Mijn moeder en stief vader hebben PTSS door het leger, waardoor het soms moeilijk is om voor mijzelf te accepteren dat ik zelf PTSS heb. Ook als ik met mijn moeder er over wil praten om mijzelf een beetje te snappen dan zegt ze gelijk dat ik geen PTSS heb maar PTSS trekken. En ik ben nu zelf zo confused. Ik weet zelf niet wat ik moet geloven over mezelf, vele delen van mijn hele jeugd bestaan ook niet meer en ga ik twijfelen aan mijzelf of mijn herinneringen wel juist zijn. Ik heb soms het gevoel dat ik me aanstel omdat ik zelf vind dat mijn trauma's niet erg genoeg is ofzo om PTSS van te krijgen als ik mezelf vergelijk met mijn ouders. Ik weet het is fout om te vergelijken met anderen, maar toch doe ik dat. Sorry voor dit onzin bericht maar ik moest dit even kwijt.
Duun
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-06-2023
3
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Je stelt je zeker niet aan.
Als een expert ptss bij je vaststelt en je moeder zegt tegen je dat je alleen maar trekken hebt, dan is zo'n uitspraak van je moeder onderdeel van de mishandeling en emotionele verwaarlozing.
Ze heeft misschien niet in de gaten wat het effect is van wat ze doet en misschien speelt haar eigen ptss daar een rol in, maar het gebeurt wel en het is schadelijk voor jou.
Het heeft weinig zin om in therapie te gaan als de mishandeling nog voortduurt. Dat moet echt eerst stoppen. Er moet eerst een veilige situatie komen voor jou. Dan vraag je echt niet teveel voor jezelf. Daar heb je recht op.
Ik neem aan dat je huisarts je destijds heeft doorverwezen. Je zou met je huisarts er over kunnen praten. Dan kun je samen kijken naar wat er nodig is en waar jij je fijn bij voelt.
Als een expert ptss bij je vaststelt en je moeder zegt tegen je dat je alleen maar trekken hebt, dan is zo'n uitspraak van je moeder onderdeel van de mishandeling en emotionele verwaarlozing.
Ze heeft misschien niet in de gaten wat het effect is van wat ze doet en misschien speelt haar eigen ptss daar een rol in, maar het gebeurt wel en het is schadelijk voor jou.
Het heeft weinig zin om in therapie te gaan als de mishandeling nog voortduurt. Dat moet echt eerst stoppen. Er moet eerst een veilige situatie komen voor jou. Dan vraag je echt niet teveel voor jezelf. Daar heb je recht op.
Ik neem aan dat je huisarts je destijds heeft doorverwezen. Je zou met je huisarts er over kunnen praten. Dan kun je samen kijken naar wat er nodig is en waar jij je fijn bij voelt.
Paul
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankjewel, ik woon al een haar op mezelf ben zelf net 18 dus soms kan het heel zwaar zijn. Ik heb het zelf nog nooit gezien, maar ik snap wat je bedoeld. Vind het allemaal nog moeilijk te accepteren omdat de gedachtes van "ik moet me niet aanstellen" heel aanwezig zijn. Ik heb zelf ook een psycholoog voor sociale angsten wat ik heb ontwikkeld, alleen niet echt iemand waar ik mijn verhaal echt mee kan delen. Dat kan soms moeilijk zijn. Ik wil het ooit een dag het er uit gooien. Loop al jaren met geheimen rond vanuit thuis wat ik nooit met iemand mocht delen. Dankjewel voor je berichtje, het doet me heel veel <3
Duun
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik hoop dat je in de tussentijd wel meer gerichte hulp hebt gekregen.
Want je hebt ondertussen niet gewoon PTSS maar deze is ook chronisch en complex. Bestaat uit meerdere oorzaken.
Zelf lijd ik onder een zachtere vorm van PTSS, maar mijn kinderen lijden aan chronische en complexe PTSS.
Door hun ben ik mij gaan herscholen in de psychologie en dankzij hun vaste psycholoog, meer kennis en een groter netwerk binnen de hulpverlening kan ik veel helpen opvangen. Maar de juiste hulp krijgen is soms moeilijk en zoeken. Wij zijn al moeten stoppen met EDMR omdat dit te zwaar is.
Iedere vorm die echte herbeleving vraagt is eigenlijk nogal zwaar en wordt vanaf nu eerder afgeraden bij zwaardere PTSS.
Je psycholoog voor sociale angsten kan je eventueel doorverwijzen naar een trauma psycholoog die eerder lichaamsgericht werkt. Indien je echt nood hebt aan gesprekken is starten met cognitieve gedragstherapie een goede oplossing.
Maar de zoektocht is soms moeilijk.
Vergeet 1 ding nooit: jij hebt niets om je voor te schamen, niets is jouw schuld en je stelt je niet aan. Je bent zelfs al een overlever, want je staat er ondanks alles nog.
Veel succes
Want je hebt ondertussen niet gewoon PTSS maar deze is ook chronisch en complex. Bestaat uit meerdere oorzaken.
Zelf lijd ik onder een zachtere vorm van PTSS, maar mijn kinderen lijden aan chronische en complexe PTSS.
Door hun ben ik mij gaan herscholen in de psychologie en dankzij hun vaste psycholoog, meer kennis en een groter netwerk binnen de hulpverlening kan ik veel helpen opvangen. Maar de juiste hulp krijgen is soms moeilijk en zoeken. Wij zijn al moeten stoppen met EDMR omdat dit te zwaar is.
Iedere vorm die echte herbeleving vraagt is eigenlijk nogal zwaar en wordt vanaf nu eerder afgeraden bij zwaardere PTSS.
Je psycholoog voor sociale angsten kan je eventueel doorverwijzen naar een trauma psycholoog die eerder lichaamsgericht werkt. Indien je echt nood hebt aan gesprekken is starten met cognitieve gedragstherapie een goede oplossing.
Maar de zoektocht is soms moeilijk.
Vergeet 1 ding nooit: jij hebt niets om je voor te schamen, niets is jouw schuld en je stelt je niet aan. Je bent zelfs al een overlever, want je staat er ondanks alles nog.
Veel succes
Caroline
21-06-2023
Mijn verhaal (Verhaal 39)
denk 30 jaar geleden heb ik een kind kunnen redden op mijn werk in een zwembad, daarom vind ik het moeilijk dat ik PTSS daar door heb opgelopen. Het is toch goed gegaan.
De nasleep van de verdrinking is verschrikkelijk geweest, ben verschrikkelijk aangevallen op de dag na de verdrinking. Op de dag van de verdrinking stonden in de avond de twee politie agenten in eens bij mij op de stoep. Ze maakten zich ernstige zorgen, ze hadden het gevoel dat en in het gemeente bad iets niet goed was.
Tijdens de verdrinking was er toevallig een anesthesist van een zieken huis aanwezig, die is de reanimatie op gestart. Daarop ben ik op de snelste manier 112 gaan bellen zat eigen naast een telefoon lijn naar buiten.
Wie stond er die avond nog meer op mijn stoep, de anesthesist, omdat hij ook gevoeld had dat er iets niet goed zat bij dat zwembad.
De volgende dag ging ik terug naar het zwembad, een chef heeft me mee genomen naar zijn kantoor. Daar ben ik verbaal zo aangevallen, in zijn ogen had ik meters over spekgladde vloeren moeten lopen en de vrouw van de kassa had de meldingen moeten doen bij 112. Maar ik had ook zonder meer de anesthesist moet weg sturen. Wat daarna met mij gebeurt is weet ik niet meer, het is een zwart gat.
Een aantal jaren er na ben ik in een vechtscheiding terecht gekomen, waarbij ik voor de kinderen koos en bewust het gevecht niet ben aangegaan. 3 jaar lang heb ik onder constante druk gestaan. Mijn ex wou bewijs hebben dat ik agressief was maar ja dat ben ik niet. Uit eindelijk bij de laatste zitten bij de rechtbank, kwam ik binnen en iedereen lachte in mijn richting.
De uitspraak van de rechter was heel erg pijnlijk, ook al was die mooi. Ik kreeg de grootste complimenten omdat ik op alle manieren heb proberen te voorkomen dat mijn twee kinderen als wapen werden gebruikt in deze scheiding. Mijn dochter had inmiddels de leeftijd dat je zelf kon beslissen, drie jaar geen contact en onder de invloed van e moeder. Dus die wou geen contact meer. Als ze jonger was geweest, had de rechter opdracht gegeven haar bij de moeder weg te halen. Ik heb mijn dochter nooit meer gezien. Onze zoon had ze bij een half broer van mij achter gelaten, en niet mee genomen. Toen ze er achter kwam dat dit erg nadelig was omdat alimentatie tegen elkaar weg gestreept werd dus geen geld voor de kinderen, heeft ze meerdere pogingen gedaan ook met geweld mijn zoon te ontvoeren.
Twee weken geleden liep ik met mijn hondje, wat heel toevallig een van nature PTSS hondje is. Kwam een vrouw tegen met een Staffordshire Terriër, die hond wil iedere keer mijn honden aanvallen. Die hond heeft een aanlijn plicht en muilkorf plicht.
Nog geen 200 meter verder hoor ik wat en kijk om, en zag die Staffordshire Terriër aan komen stormen ze had hem los gelaten. Hij dook boven op mijn hond, ik ben zelf gelijk als een Pitbull op dat monster gedoken. Ben hem gaan wurgen, de eigenaresse kwam maar niet toe ze uit eindelijk kwam stond ze er bij een deed niks. Heb haar toen voor de keuze gesteld om iets te doen, anders zou ik haar hond gelijk afmaken begon die hals band nu helemaal dicht te draaien. Toen viel ze mijn daadwerkelijk aan, doordat ze zag dat het bijna voor bij was met haar hondje heeft ze hem toch maar aangelijnd
Ze probeerde te voorkomen dat ik de politie zou bellen, ja die werd wel gebeld. via 112. toen sloeg ze gelijk op de vlucht.
In de week erna werd ik benaderd door Buurtbemiddeling die benaderd waren door de wijkagent, want mevrouw had zich door mij bedreigd gevoeld.
Loopt nu een klacht tegen de wijkagente. De klachten commissie komt bij mij thuis langs omdat ik anders 2 uur moet reizen met openbaar vervoer. Dat kan ik nu niet.
Sinds die tijd is het helemaal mis met mij, zelfs de beelden van het kind heb ik weer voor ogen.
Was net aan het wandelen met mijn hondjes, ben van straat afgevlucht.
Als ik dan hoor wat andere mensen met PTSS hoor schaam ik me, en druf mijn verhaal niet te vertellen
De nasleep van de verdrinking is verschrikkelijk geweest, ben verschrikkelijk aangevallen op de dag na de verdrinking. Op de dag van de verdrinking stonden in de avond de twee politie agenten in eens bij mij op de stoep. Ze maakten zich ernstige zorgen, ze hadden het gevoel dat en in het gemeente bad iets niet goed was.
Tijdens de verdrinking was er toevallig een anesthesist van een zieken huis aanwezig, die is de reanimatie op gestart. Daarop ben ik op de snelste manier 112 gaan bellen zat eigen naast een telefoon lijn naar buiten.
Wie stond er die avond nog meer op mijn stoep, de anesthesist, omdat hij ook gevoeld had dat er iets niet goed zat bij dat zwembad.
De volgende dag ging ik terug naar het zwembad, een chef heeft me mee genomen naar zijn kantoor. Daar ben ik verbaal zo aangevallen, in zijn ogen had ik meters over spekgladde vloeren moeten lopen en de vrouw van de kassa had de meldingen moeten doen bij 112. Maar ik had ook zonder meer de anesthesist moet weg sturen. Wat daarna met mij gebeurt is weet ik niet meer, het is een zwart gat.
Een aantal jaren er na ben ik in een vechtscheiding terecht gekomen, waarbij ik voor de kinderen koos en bewust het gevecht niet ben aangegaan. 3 jaar lang heb ik onder constante druk gestaan. Mijn ex wou bewijs hebben dat ik agressief was maar ja dat ben ik niet. Uit eindelijk bij de laatste zitten bij de rechtbank, kwam ik binnen en iedereen lachte in mijn richting.
De uitspraak van de rechter was heel erg pijnlijk, ook al was die mooi. Ik kreeg de grootste complimenten omdat ik op alle manieren heb proberen te voorkomen dat mijn twee kinderen als wapen werden gebruikt in deze scheiding. Mijn dochter had inmiddels de leeftijd dat je zelf kon beslissen, drie jaar geen contact en onder de invloed van e moeder. Dus die wou geen contact meer. Als ze jonger was geweest, had de rechter opdracht gegeven haar bij de moeder weg te halen. Ik heb mijn dochter nooit meer gezien. Onze zoon had ze bij een half broer van mij achter gelaten, en niet mee genomen. Toen ze er achter kwam dat dit erg nadelig was omdat alimentatie tegen elkaar weg gestreept werd dus geen geld voor de kinderen, heeft ze meerdere pogingen gedaan ook met geweld mijn zoon te ontvoeren.
Twee weken geleden liep ik met mijn hondje, wat heel toevallig een van nature PTSS hondje is. Kwam een vrouw tegen met een Staffordshire Terriër, die hond wil iedere keer mijn honden aanvallen. Die hond heeft een aanlijn plicht en muilkorf plicht.
Nog geen 200 meter verder hoor ik wat en kijk om, en zag die Staffordshire Terriër aan komen stormen ze had hem los gelaten. Hij dook boven op mijn hond, ik ben zelf gelijk als een Pitbull op dat monster gedoken. Ben hem gaan wurgen, de eigenaresse kwam maar niet toe ze uit eindelijk kwam stond ze er bij een deed niks. Heb haar toen voor de keuze gesteld om iets te doen, anders zou ik haar hond gelijk afmaken begon die hals band nu helemaal dicht te draaien. Toen viel ze mijn daadwerkelijk aan, doordat ze zag dat het bijna voor bij was met haar hondje heeft ze hem toch maar aangelijnd
Ze probeerde te voorkomen dat ik de politie zou bellen, ja die werd wel gebeld. via 112. toen sloeg ze gelijk op de vlucht.
In de week erna werd ik benaderd door Buurtbemiddeling die benaderd waren door de wijkagent, want mevrouw had zich door mij bedreigd gevoeld.
Loopt nu een klacht tegen de wijkagente. De klachten commissie komt bij mij thuis langs omdat ik anders 2 uur moet reizen met openbaar vervoer. Dat kan ik nu niet.
Sinds die tijd is het helemaal mis met mij, zelfs de beelden van het kind heb ik weer voor ogen.
Was net aan het wandelen met mijn hondjes, ben van straat afgevlucht.
Als ik dan hoor wat andere mensen met PTSS hoor schaam ik me, en druf mijn verhaal niet te vertellen
Henk
01-06-2023
Toon reacties
Verberg reacties
Emdr therapie voor nachtmerries (Verhaal 2)
Ik was in behandeling bij een psychotherapeut bij GGZ Centraal. Toen ik een wat kritische vraag had over de behandeling, is deze psychotherapeut enorm tegen me uitgevallen.
De weken daarna kreeg ik nachtmerries over die therapeut, had steeds beelden over zijn rode hoofd, zijn samengeknepen vuisten, zijn harde stem en ik ben daar weggegaan uit angst voor die man.
Uiteindelijk heb ik bij een andere psycholoog een EMDR behandeling gedaan over de nachtmerries t.a.v. die boze therapeut. Gek verhaal eigenlijk, dat ik therapie nodig had voor een therapie.
marijn
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-06-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
ja vreselijk. Herkenbaar. Liefs xxx
Ange
> 2 jaar geleden
Reactie:
GGZ centraal is verschrikkelijk, weiger daar naar toe te gaan, heb weken en weken om hulp gevraagd. op een zeker moment er iedere dag naar toe gegaan. Uiteindelijk wou een arts me zien, deze arts is verschrikkelijk geschrokken van mijn toestand. Hij omschreef het dat ik een zeer gevaarlijk depressie had, en in eens ging er heel veel gebeuren. Eigen waren ze in paniek geraakt. Hun oplossing pillen, maar geen verdere hulp.
GGZ Centraal dat ga ik nooit meer naar toe
GGZ Centraal dat ga ik nooit meer naar toe
Henk
01-06-2023
PTSS contact in Delfzijl? (Verhaal 7)
hallo beste mensen,ik ben roelof en 48 jaar en woon tijdelijk wegens verbouwing in delfzijl en mijn locatie van de verbouwing is in Appingedam en dat ligt in de provencie groningen en ik ben een ptts patient door mijn jeugd probleem en die is nog aktief,wil wil mij leren kennen en ptss met mij delen?
Roelof
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-05-2023
3
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hoi Roelof,
Ik weet niet hoe lang het geleden is dat je dit bericht heb
geplaatst . Ook ik heb complexe PTSS door jeugdervaringen. Ik wil dit heel graag delen en ook luisteren naar het gebeuren en het verhaal van jouw PTSS .
Ik weet niet of dit bericht nu en vervolg krijgt.
Ik weet niet hoe lang het geleden is dat je dit bericht heb
geplaatst . Ook ik heb complexe PTSS door jeugdervaringen. Ik wil dit heel graag delen en ook luisteren naar het gebeuren en het verhaal van jouw PTSS .
Ik weet niet of dit bericht nu en vervolg krijgt.
Sonja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Door mijn cptss heb ik met niemand echt contact meer.
Zelfs met m,n dochter niet. Elke dag angstig.
Graag wil ik contact met jou
.
Zelfs met m,n dochter niet. Elke dag angstig.
Graag wil ik contact met jou
.
Hilda..
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey. Hetzelfde. Woon in Eemsdelta sinds 5 jar en ben nogal eenzaam doordat de cptss de dingen me niet makkelijker maakt. Ik @ou graag lotgenotencontact willen
Cindy
06-05-2023
Ik heb eigenlijk nooit echt begrepen gevoeld (Verhaal 16)
Ik ben sinds kort voor de eerste keer naar de psycholoog geweest.
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?
A.C
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?
A.C
A.C.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-03-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Miss kan je vinden wat je zoekt bij "het verdwenen zelf" van iris koops
Natasja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken veel in jou verhaal.0ok ik ben na een nare jeugd uit huis gevlucht.
Huwelijk v 25jaar.met up en enorme downs.
3kids.In het begin ging het nog wel .maar ook ingestort op werk.Het was me teveel.Alles alleen doen in huwelijk,werken en de eindeloze ruzies.vernederingen mishandeling.Ben op neurologie beland.Was stress mijn lijf deed het niet meer.Mijn geest ging erachteraan.
Uiteindelijk na 30jaar een vechtscheiding.hij had een ander.veel jonger ook.
Vertrok met geld en alles.
Ik bleef achter met 3kids en voedselbank.
Was zo stom om mijn gemeenschappelijke bankrekening en spaarrekening te hebben.
Achteraf zo naïef geweest ook.Kids zijn er redelijk uitgekomen.
Maar ik niet.heb ptss c en veel lichamelijke klachten.werken gaat niet en net als jij.
Niemand begrijpt het.Ik praat er ook niet echt over.Ergens begrijp ik de andere mensen wel.
Ze hebben het niet meegemaakt snappen het niet .ergens maar goed ook.maar voel me ook alleen.Het verdwenen zelf geeft wel inzicht.Heb veel geleerd in therapie.Wou dat ik dingen eerder had geweten.
Ik wens je veel sterkte toe .
Je gevoelens mochten er zijn .hoe harder je het verstopt hoe erger het word.
je hebt een normale reaktie op een abnormale situatie.zo verklaarde mijn psychiater het ooit.heel veel succes.
Huwelijk v 25jaar.met up en enorme downs.
3kids.In het begin ging het nog wel .maar ook ingestort op werk.Het was me teveel.Alles alleen doen in huwelijk,werken en de eindeloze ruzies.vernederingen mishandeling.Ben op neurologie beland.Was stress mijn lijf deed het niet meer.Mijn geest ging erachteraan.
Uiteindelijk na 30jaar een vechtscheiding.hij had een ander.veel jonger ook.
Vertrok met geld en alles.
Ik bleef achter met 3kids en voedselbank.
Was zo stom om mijn gemeenschappelijke bankrekening en spaarrekening te hebben.
Achteraf zo naïef geweest ook.Kids zijn er redelijk uitgekomen.
Maar ik niet.heb ptss c en veel lichamelijke klachten.werken gaat niet en net als jij.
Niemand begrijpt het.Ik praat er ook niet echt over.Ergens begrijp ik de andere mensen wel.
Ze hebben het niet meegemaakt snappen het niet .ergens maar goed ook.maar voel me ook alleen.Het verdwenen zelf geeft wel inzicht.Heb veel geleerd in therapie.Wou dat ik dingen eerder had geweten.
Ik wens je veel sterkte toe .
Je gevoelens mochten er zijn .hoe harder je het verstopt hoe erger het word.
je hebt een normale reaktie op een abnormale situatie.zo verklaarde mijn psychiater het ooit.heel veel succes.
Bo
13-03-2023
Toon reacties
Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik ben hard op weg naar herstel (Verhaal 32)
Meer dan twee jaar ben ik bezig aan de emdr Door meerdere factoren ben ik beschadigd geraakt een niet zichtbare wond de emdr therapie zorgt dat mijn hel steeds minder word.
Elke dag is weer een overleving naar geluk rust en liefde dat ik voor mijn verloofde soms de lastigste persoon op aarde ben zonder haar was ik hier nu niet meer geweest naast mijn relatie staat de zoon van mijn baas voor mij een grote drijfveer om door te gaan hoe pijn het ook doet het word minder naarmate je drang naar herstel groter word mijn agressie is het ergst controle heb ik niet altijd en bij dringende situaties is geweld mijn laatste red middel dit is gekomen door explosief veel geweld tijdens mijn jaren als beroepsmilitair oncologisch verpleging kinder afdeling door zelf te moeten handelen met een gevechtshandeling als medic is het effect steeds duidelijker flashbacks gedachten stemmen verdriet
Door de complexiteit van mijn c-ptss is het niet makkelijk om tot mij binnen te dringen intussen heb ik een begeleider geen ggz zooi een puur persoon zuiver en oprecht praten zij hij en ja praten lucht op klopt het geeft rust alleen het gebrek aan een gesprekspartner die snapt hoe het voelt die zijn er heelaas te weinig tenzij je de zorg mee telt gisteren vond ik een tweede bekende belangrijke persoon in het leven hij gaf me de tip naar hier en ja hij had ook al gelijk ik stop eind dit jaar met ggz bewust ik ben hard op weg naar herstel ondanks elke keer terug val momenten te hebben zodra het kan ga ik terug naar Afghanistan en het ziekenhuis waar mijn ptss is onderaan voor het laatste stuk verwerking
Elke dag is weer een overleving naar geluk rust en liefde dat ik voor mijn verloofde soms de lastigste persoon op aarde ben zonder haar was ik hier nu niet meer geweest naast mijn relatie staat de zoon van mijn baas voor mij een grote drijfveer om door te gaan hoe pijn het ook doet het word minder naarmate je drang naar herstel groter word mijn agressie is het ergst controle heb ik niet altijd en bij dringende situaties is geweld mijn laatste red middel dit is gekomen door explosief veel geweld tijdens mijn jaren als beroepsmilitair oncologisch verpleging kinder afdeling door zelf te moeten handelen met een gevechtshandeling als medic is het effect steeds duidelijker flashbacks gedachten stemmen verdriet
Door de complexiteit van mijn c-ptss is het niet makkelijk om tot mij binnen te dringen intussen heb ik een begeleider geen ggz zooi een puur persoon zuiver en oprecht praten zij hij en ja praten lucht op klopt het geeft rust alleen het gebrek aan een gesprekspartner die snapt hoe het voelt die zijn er heelaas te weinig tenzij je de zorg mee telt gisteren vond ik een tweede bekende belangrijke persoon in het leven hij gaf me de tip naar hier en ja hij had ook al gelijk ik stop eind dit jaar met ggz bewust ik ben hard op weg naar herstel ondanks elke keer terug val momenten te hebben zodra het kan ga ik terug naar Afghanistan en het ziekenhuis waar mijn ptss is onderaan voor het laatste stuk verwerking
b
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-02-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Je. Bent. Nooit. Een lastig persoon geweest daarom hou ik ook zo. Veel van je. Dat je. Gewoon. Door gaat met. Leven. En daar. Den ik. Trots op
L
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Ria,
Wellicht dat je eens naar ademhalingstherapie oftewel wat ik nu volg polyvagale therapie. Ik kamp ook met een PTSS en heb alle therapieën, vervolgtherapieen en EMDR gevolgd.
Maar Inderdaad wat je schrijft.
Je zal moeten leren omgaan, lees accepteren met de PTSS.
Dit gaat ‘nooit’ weg.
En is een zware last in je leven. Dit ervaar ik ook dagelijks maar merk dat ik nu sinds kort, dik 2 jaar na t gruwelijk incident, 3 stappen vooruit ga en dan weer 2 terug.
Tja, het leven is wat ons overkomt, terwijl we andere plannen maken.
Wens dat je met deze tip iets kan.
Sterkte.
Elisa. Zie ook mijn verhaal.
Wellicht dat je eens naar ademhalingstherapie oftewel wat ik nu volg polyvagale therapie. Ik kamp ook met een PTSS en heb alle therapieën, vervolgtherapieen en EMDR gevolgd.
Maar Inderdaad wat je schrijft.
Je zal moeten leren omgaan, lees accepteren met de PTSS.
Dit gaat ‘nooit’ weg.
En is een zware last in je leven. Dit ervaar ik ook dagelijks maar merk dat ik nu sinds kort, dik 2 jaar na t gruwelijk incident, 3 stappen vooruit ga en dan weer 2 terug.
Tja, het leven is wat ons overkomt, terwijl we andere plannen maken.
Wens dat je met deze tip iets kan.
Sterkte.
Elisa. Zie ook mijn verhaal.
Elisa
19-02-2023
Aangevallen door n patient met een zelfgemaakt steekwapen (Verhaal 36)
Ook ik voel nu de behoefte mijn verhaal te delen.
Op 5 november 2020 ben ik in mijn beroep als sociotherapeut,aangevallen door n patient met een zelfgemaakt steekwapen.
Heb hierbij gevochten voor mijn leven waarbij totaal 4 slachtoffers zijn betrokken geweest.
Doordat een van mijn collega’s bovenop de dader/ patiënt is gesprongen met gevaar voor eigen leven. Leef ik nog.
Op exact 5 november 2022 steekt , precies 2 jaar later na mijn incident, steekt een patiënt met een mes, ook n sociotherapeut. Nu met de vreselijke gevolgen dat zij wordt doodgestoken!
Mijn PTSS uit zich op dit moment in alle hevigheid. Paniek, angsten, slecht slapen , eenzaamheid en ook kamp ik met een gebroken relatie en ‘gedwongen’ met pensioen.
Het strafproces is nog steeds niet afgehandeld. …….
De leegte, eenzaamheid, stress en geen zingeving in mijn huidig leven ervaar ik als zwaar en een sombere tijd. Het delen met vrienden valt mij op t moment ook zwaar.
Ik probeer het wel maar voel een grote behoefte naar een ander leven. Meer ontspanning, comfortabel en met weer een lach ! Ik doe mijn best. …..maar mis liefde, warmte en een arm om mij heen….
Op 5 november 2020 ben ik in mijn beroep als sociotherapeut,aangevallen door n patient met een zelfgemaakt steekwapen.
Heb hierbij gevochten voor mijn leven waarbij totaal 4 slachtoffers zijn betrokken geweest.
Doordat een van mijn collega’s bovenop de dader/ patiënt is gesprongen met gevaar voor eigen leven. Leef ik nog.
Op exact 5 november 2022 steekt , precies 2 jaar later na mijn incident, steekt een patiënt met een mes, ook n sociotherapeut. Nu met de vreselijke gevolgen dat zij wordt doodgestoken!
Mijn PTSS uit zich op dit moment in alle hevigheid. Paniek, angsten, slecht slapen , eenzaamheid en ook kamp ik met een gebroken relatie en ‘gedwongen’ met pensioen.
Het strafproces is nog steeds niet afgehandeld. …….
De leegte, eenzaamheid, stress en geen zingeving in mijn huidig leven ervaar ik als zwaar en een sombere tijd. Het delen met vrienden valt mij op t moment ook zwaar.
Ik probeer het wel maar voel een grote behoefte naar een ander leven. Meer ontspanning, comfortabel en met weer een lach ! Ik doe mijn best. …..maar mis liefde, warmte en een arm om mij heen….
Elisa
02-01-2023
laatste reactie: 12-01-2023
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hey wat ontzettend heftig voor je. Het is nog maar kort geleden dus het lijkt me niet vreemd dat je nu veel klachten hebt. Neem eerst goed rust zodat je lichaam/zenuwstelsel wat kalmeert, zoek een fijne therapeut als je die nog niet hebt (voor emdr!) en deel alleen als het je wat oplevert. Soms heb je eerst verwerkingstijd alleen nodig (of met een therapeut) voordat je er over kunt praten met je vrienden/naasten. Sterkte!
Anoniem
06-01-2023
Reactie:
Bedankt voor je reactie.
Ik heb EMDR en vervolg al doorlopen.
Ben gisteren gestart met ademhalingstherapie en ‘aanpakken’ van het zenuwstelsel, polyvagaal.
Een fijne eerste sessie….met vele stromingen en blokkades die ik fysiek in mijn lijf voelde.
Ik heb goede hoop dat deze therapie stapjes zet naar de weg van herstel.!
Ik heb EMDR en vervolg al doorlopen.
Ben gisteren gestart met ademhalingstherapie en ‘aanpakken’ van het zenuwstelsel, polyvagaal.
Een fijne eerste sessie….met vele stromingen en blokkades die ik fysiek in mijn lijf voelde.
Ik heb goede hoop dat deze therapie stapjes zet naar de weg van herstel.!
Elisa
12-01-2023
mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn; (Verhaal 19)
Hallo Lotgenoten,
Ik ben Sylvia, verpleegkundige in de thuiszorg.
Vorige jaar maart/april ben ik werkzaam geweest op de corona routes in de wijk en daarna bijgesprongen op corona afdeling in een verpleeghuis.
In augustus kreeg ik allemaal onverklaarbare klachten. Het gevoel dat alles en iedereen je iets aan kon doen. Bij elk hard geluid het liefst helemaal in elkaar willen zakken. Bij alles wat ik zei of deed het gevoel te hebben dat ik alles fout had gedaan. Ik was onzeker, waar ik voorheen weinig last van had.. Na een paar weken begonnen ook de paniekaanvallen, haaruitval, hartkloppingen, trillende handen, gevoel van flauwvallen en huilen als ik ook maar iets zag wat met corona te maken had..
Gelukkig stuurde mijn geliefde praktijkondersteuner mij naar een kinderpsychiater, want hij was wel snel beschikbaar. Hij gaf al vrij snel de diagnose PTSS. Ik?! PTSS?! Ik ben geen soldaat.. Ik heb "gewoon" mijn werk gedaan. Maar blijkbaar was dat voldoende. Ik kreeg particuliere hulp, want basis ggz duurde anders te lang. Twee EMDR behandelingen gehad, die goed hebben gewerkt. De echte herinnering kwam weer terug. Niet de leugen die ik zelf had bedacht/gemaakt. Maar toen kwam de derde lockdown. Fysiek afspreken was niet meer mogelijk...
Vanwege de kosten in januari een indicatie aangevraagd. Ondertussen heel langzaam weer aan het werk gegaan. Ook elke dag geoefende het met aantrekken van de beschermende kleding. Aangezien ik wist dat ik deze weer aan moest..
In maart kon ik op intake, dit moest door twee personen gedaan worden. De eerste was fysiek, drie weken later een telefoontje, om een week later te horen dat zij mij niet gingen behandelen. Ik rookte nog wel eens een jointje (helaas een terugval gehad door nou ja alles eigenlijk) Dus stuurde zij mij door naar verslavingszorg. Terwijl ik al had aangegeven hier geen behoefte aan te hebben, dat mijn klachten van de PTSS komen. Waarom de psychiater doodleuk zegt dat dit door het blowen komt en ik moest eerst een paar maanden gestopt zijn voordat zij mij wilden behandelen.
Oow en nog even aan te geven, bij de verslavingszorg kon in eind juli terecht, maar zij konden dan niks met PTSS doen.
Vorige week had ik een breekpunt. Dat gevoel van machteloosheid wat mij op de corona afdeling al zo zwaar heeft geraakt komt zwaar terug. Alleen is het nu niet de cliënt die geen menselijk zorg krijg, nu ben ik het zelf... Ik zag nog maar 1 uitweg, want ggz hulp is blijkbaar geen optie. Binnen een jaar tijd vijf intakegesprekken gehad en maar twee behandel gesprekken, dat is niet iets waar je als ggz trots op hoeft te zijn..
God zei dank was daar mijn praktijkondersteuner, die wilde wel even met mij praten. Ik werd zowaar gehoord! En wat stiekem nog het fijnste was, dat zij ook boos was dat ik zo behandeld was. Eindelijk een beetje begrip.
Samen een plan gemaakt, was zelf al twee weken gestopt met blowen en heb de particuliere psychiater van vorige jaar weer opgebeld. En raad eens? Ik kan volgende week terecht!! Was maar goed dat dit via de telefoon was, had die man anders echt een dikke zoen gegeven.
Maar mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn;
- Zijn er andere waarbij de Basis GGZ hun ook zo in de steek hebben gelaten?
- Zijn er mensen die toevallig ook PTSS hebben gekregen van het werken op de corona afdeling?
- En zijn er van die groep mensen die ook werkzaam zijn in de thuiszorg/verpleeghuis, eigenlijk alles behalve het ziekenhuis. Niks tegen het ziekenhuis, zij hebben het ook zwaar gehad begrijp mij niet verkeerd! Maar zij kregen hier via de media de aandacht voor. Ook was er voor ziekenhuis medewerkers vaak wel psychische hulp aanwezig in de organisatie zelf.. Zelf ook heel erg het gevoel gehad dat wij als thuiszorg er niet toe doen... Misschien iemand anders die deze ervaring ook heeft?
Hartelijk dank alvast!
Groetjes,
Sylvia
Ik ben Sylvia, verpleegkundige in de thuiszorg.
Vorige jaar maart/april ben ik werkzaam geweest op de corona routes in de wijk en daarna bijgesprongen op corona afdeling in een verpleeghuis.
In augustus kreeg ik allemaal onverklaarbare klachten. Het gevoel dat alles en iedereen je iets aan kon doen. Bij elk hard geluid het liefst helemaal in elkaar willen zakken. Bij alles wat ik zei of deed het gevoel te hebben dat ik alles fout had gedaan. Ik was onzeker, waar ik voorheen weinig last van had.. Na een paar weken begonnen ook de paniekaanvallen, haaruitval, hartkloppingen, trillende handen, gevoel van flauwvallen en huilen als ik ook maar iets zag wat met corona te maken had..
Gelukkig stuurde mijn geliefde praktijkondersteuner mij naar een kinderpsychiater, want hij was wel snel beschikbaar. Hij gaf al vrij snel de diagnose PTSS. Ik?! PTSS?! Ik ben geen soldaat.. Ik heb "gewoon" mijn werk gedaan. Maar blijkbaar was dat voldoende. Ik kreeg particuliere hulp, want basis ggz duurde anders te lang. Twee EMDR behandelingen gehad, die goed hebben gewerkt. De echte herinnering kwam weer terug. Niet de leugen die ik zelf had bedacht/gemaakt. Maar toen kwam de derde lockdown. Fysiek afspreken was niet meer mogelijk...
Vanwege de kosten in januari een indicatie aangevraagd. Ondertussen heel langzaam weer aan het werk gegaan. Ook elke dag geoefende het met aantrekken van de beschermende kleding. Aangezien ik wist dat ik deze weer aan moest..
In maart kon ik op intake, dit moest door twee personen gedaan worden. De eerste was fysiek, drie weken later een telefoontje, om een week later te horen dat zij mij niet gingen behandelen. Ik rookte nog wel eens een jointje (helaas een terugval gehad door nou ja alles eigenlijk) Dus stuurde zij mij door naar verslavingszorg. Terwijl ik al had aangegeven hier geen behoefte aan te hebben, dat mijn klachten van de PTSS komen. Waarom de psychiater doodleuk zegt dat dit door het blowen komt en ik moest eerst een paar maanden gestopt zijn voordat zij mij wilden behandelen.
Oow en nog even aan te geven, bij de verslavingszorg kon in eind juli terecht, maar zij konden dan niks met PTSS doen.
Vorige week had ik een breekpunt. Dat gevoel van machteloosheid wat mij op de corona afdeling al zo zwaar heeft geraakt komt zwaar terug. Alleen is het nu niet de cliënt die geen menselijk zorg krijg, nu ben ik het zelf... Ik zag nog maar 1 uitweg, want ggz hulp is blijkbaar geen optie. Binnen een jaar tijd vijf intakegesprekken gehad en maar twee behandel gesprekken, dat is niet iets waar je als ggz trots op hoeft te zijn..
God zei dank was daar mijn praktijkondersteuner, die wilde wel even met mij praten. Ik werd zowaar gehoord! En wat stiekem nog het fijnste was, dat zij ook boos was dat ik zo behandeld was. Eindelijk een beetje begrip.
Samen een plan gemaakt, was zelf al twee weken gestopt met blowen en heb de particuliere psychiater van vorige jaar weer opgebeld. En raad eens? Ik kan volgende week terecht!! Was maar goed dat dit via de telefoon was, had die man anders echt een dikke zoen gegeven.
Maar mijn vragen naar mijn lotgenoten zijn;
- Zijn er andere waarbij de Basis GGZ hun ook zo in de steek hebben gelaten?
- Zijn er mensen die toevallig ook PTSS hebben gekregen van het werken op de corona afdeling?
- En zijn er van die groep mensen die ook werkzaam zijn in de thuiszorg/verpleeghuis, eigenlijk alles behalve het ziekenhuis. Niks tegen het ziekenhuis, zij hebben het ook zwaar gehad begrijp mij niet verkeerd! Maar zij kregen hier via de media de aandacht voor. Ook was er voor ziekenhuis medewerkers vaak wel psychische hulp aanwezig in de organisatie zelf.. Zelf ook heel erg het gevoel gehad dat wij als thuiszorg er niet toe doen... Misschien iemand anders die deze ervaring ook heeft?
Hartelijk dank alvast!
Groetjes,
Sylvia
Sylvia
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-12-2022
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Wat moet dat frustrerend zijn!
Ik heb een andere achtergrond en geen directe ervaring met thuiszorg. Wel ervaar ik dat er in de ggz vreemd gereageerd wordt op cannabis en er vaak geen enkele kennis is over de drugs en werking daarvan. (Terwijl ze het in de USA inmiddels voorschrijven als ptss-medicijn) Voor velen binnen de gezondheidszorg is het even erg als heroine oid. Nog vreemder is dat regelmatig alcoholgebruik dan weer prima is. Daarbij schrijven dezelfde mensen die steigeren bij een joint wel vrolijk ritalin voor. vaak beseffen ze niet eens wat er in zit, maar wordt er vanuit gegaan dat een allopathisch medicijn wel goed zal zijn 'want het is getest'. Zelf zoek ik soms lang naar een goede arts, maar probeer ik er een te vinden die niet prat gaat op de 'mooie praatjes' van de allopathische industrie, maar kijkt naar wat werkt en zich verder blijft verdiepen in de recente ontwikkelingen en onderzoeken. Maar dat is wel een speld in een hooiberg. Veel sterkte! En voor wat het waard is, mijn bewondering heb je!
Ik heb een andere achtergrond en geen directe ervaring met thuiszorg. Wel ervaar ik dat er in de ggz vreemd gereageerd wordt op cannabis en er vaak geen enkele kennis is over de drugs en werking daarvan. (Terwijl ze het in de USA inmiddels voorschrijven als ptss-medicijn) Voor velen binnen de gezondheidszorg is het even erg als heroine oid. Nog vreemder is dat regelmatig alcoholgebruik dan weer prima is. Daarbij schrijven dezelfde mensen die steigeren bij een joint wel vrolijk ritalin voor. vaak beseffen ze niet eens wat er in zit, maar wordt er vanuit gegaan dat een allopathisch medicijn wel goed zal zijn 'want het is getest'. Zelf zoek ik soms lang naar een goede arts, maar probeer ik er een te vinden die niet prat gaat op de 'mooie praatjes' van de allopathische industrie, maar kijkt naar wat werkt en zich verder blijft verdiepen in de recente ontwikkelingen en onderzoeken. Maar dat is wel een speld in een hooiberg. Veel sterkte! En voor wat het waard is, mijn bewondering heb je!
Daan
20-12-2022
Eenzame cptsser tussen autisten (Verhaal 35)
Eenzame cptsser tussen autisten
Ik ben nu iets over de veertig en kan eindelijk zeggen dat ik minder dan de helft van mijn leven ben mishandeld door mijn biologische ouders. Dat heeft namelijk voortgeduurd tot mijn 20e. Tot mijn 15e werd ik een paar keer per week in elkaar getrapt, maar de psychische mishandeling ging door tot ik eindelijk weg kon. Niet dat ik niet eerder probeerde weg te komen, maar ik ben zo'n softie die toch teruggaat als wordt gedreigd om een verzorgpaard te vermoorden als ik wegblijf of als ze dreigen mijn broertje iets aan te doen.
Na mijn 20e ging ik trouwen, kreeg ik een goede baan en werd toegewijd work-a-holic. 60 uur in de week ploeteren op kantoor en in de weekenden nog gemiddeld 12 uur fysieke arbeid. Tot ik een tweede burn-out kreeg. Ik werd hierdoor gedwongen stil te staan. En bij stilstand ga je toch nadenken. Niet lang daarna ging ik scheiden en kreeg weer contact met mijn oude vriendengroep. Mijn ex-man was extreem jaloers aangelegd en verbood mij het contact met mijn (mannelijke) vrienden. Tot ik bi bleek te zijn en helemaal niet meer met mensen mocht praten. Maar na de scheiding genoot ik weer van de gezelligheid en warmte van mijn oude maatjes. Waar ik alleen nooit bij stil had gestaan (en ook toen nog niet) was dat ze allemaal autisme hebben. En ik niet. Volgens meerdere specialisten, dus dan geloof ik dat wel. (Wel is ADHD vastgesteld)
Mijn laatste relatie is net twee maanden geleden plotsklaps tot een eind gekomen toen mijn ex ineens een zware psychotische episode kreeg. Als gevolg ben ik nu bijna een maand dakloos en wordt sinds vijf dagen opgevangen door zo'n autistische vriend. Door de plotse heftige gebeurtenissen in mijn leven ben ik natuurlijk emotioneel. Ik probeer wat er nu gebeurt te rijmen met mijn jeugdtrauma (want waarom blijf ik 4 jaar bij iemand die regelmatig agressief wordt e.d.) Maar als ik dat verbaliseer of probeer uit te leggen waarom ik eerder aan het huilen was wordt deze autistische vriend vaak boos. Mijn emotie wordt uitgelegd als manipulatie of gezien als overladend. Als ik iets vertel dat ook maar lijkt op een eerdere anekdote wordt ik afgekapt 'want ik val in herhaling'. Gisteren begon deze 'vriend' zelfs gewoon ronduit te liegen. Nu krijg ik bijna het idee dat hij mij manipuleert omdat ik op dit moment een makkelijk slachtoffer ben. Hij kwam daar eerst mee en zoals de waard is...? Maar waarschijnlijker is dat hij door zijn autisme geen empathie kent. Hij heeft geleerd hoe hij dat moet nabootsen bij 'normale' mensen, maar ik val nu ineens duidelijk buiten die categorie. Daarvoor viel me al vaker op dat hij soms veel moeite heeft met het interpreteren van emoties (een blij persoon lijkt soms boos voor hem e.d.). Mijn andere vrienden zijn al minstens net zo autistisch, dus begrip of een luisterend oor vinden is moeilijk. Ik voel me erg eenzaam, maar meer dan dat nog vraag ik me af hoe het komt dat ik bevriend ben met zoveel autisten? Dit sluit toch helemaal niet aan op mijn behoeften? Herkent iemand dit?
Ik ben nu iets over de veertig en kan eindelijk zeggen dat ik minder dan de helft van mijn leven ben mishandeld door mijn biologische ouders. Dat heeft namelijk voortgeduurd tot mijn 20e. Tot mijn 15e werd ik een paar keer per week in elkaar getrapt, maar de psychische mishandeling ging door tot ik eindelijk weg kon. Niet dat ik niet eerder probeerde weg te komen, maar ik ben zo'n softie die toch teruggaat als wordt gedreigd om een verzorgpaard te vermoorden als ik wegblijf of als ze dreigen mijn broertje iets aan te doen.
Na mijn 20e ging ik trouwen, kreeg ik een goede baan en werd toegewijd work-a-holic. 60 uur in de week ploeteren op kantoor en in de weekenden nog gemiddeld 12 uur fysieke arbeid. Tot ik een tweede burn-out kreeg. Ik werd hierdoor gedwongen stil te staan. En bij stilstand ga je toch nadenken. Niet lang daarna ging ik scheiden en kreeg weer contact met mijn oude vriendengroep. Mijn ex-man was extreem jaloers aangelegd en verbood mij het contact met mijn (mannelijke) vrienden. Tot ik bi bleek te zijn en helemaal niet meer met mensen mocht praten. Maar na de scheiding genoot ik weer van de gezelligheid en warmte van mijn oude maatjes. Waar ik alleen nooit bij stil had gestaan (en ook toen nog niet) was dat ze allemaal autisme hebben. En ik niet. Volgens meerdere specialisten, dus dan geloof ik dat wel. (Wel is ADHD vastgesteld)
Mijn laatste relatie is net twee maanden geleden plotsklaps tot een eind gekomen toen mijn ex ineens een zware psychotische episode kreeg. Als gevolg ben ik nu bijna een maand dakloos en wordt sinds vijf dagen opgevangen door zo'n autistische vriend. Door de plotse heftige gebeurtenissen in mijn leven ben ik natuurlijk emotioneel. Ik probeer wat er nu gebeurt te rijmen met mijn jeugdtrauma (want waarom blijf ik 4 jaar bij iemand die regelmatig agressief wordt e.d.) Maar als ik dat verbaliseer of probeer uit te leggen waarom ik eerder aan het huilen was wordt deze autistische vriend vaak boos. Mijn emotie wordt uitgelegd als manipulatie of gezien als overladend. Als ik iets vertel dat ook maar lijkt op een eerdere anekdote wordt ik afgekapt 'want ik val in herhaling'. Gisteren begon deze 'vriend' zelfs gewoon ronduit te liegen. Nu krijg ik bijna het idee dat hij mij manipuleert omdat ik op dit moment een makkelijk slachtoffer ben. Hij kwam daar eerst mee en zoals de waard is...? Maar waarschijnlijker is dat hij door zijn autisme geen empathie kent. Hij heeft geleerd hoe hij dat moet nabootsen bij 'normale' mensen, maar ik val nu ineens duidelijk buiten die categorie. Daarvoor viel me al vaker op dat hij soms veel moeite heeft met het interpreteren van emoties (een blij persoon lijkt soms boos voor hem e.d.). Mijn andere vrienden zijn al minstens net zo autistisch, dus begrip of een luisterend oor vinden is moeilijk. Ik voel me erg eenzaam, maar meer dan dat nog vraag ik me af hoe het komt dat ik bevriend ben met zoveel autisten? Dit sluit toch helemaal niet aan op mijn behoeften? Herkent iemand dit?
Daan
20-12-2022
Toon reacties
Verberg reacties
Ik ging maar door door niet te voelen (Verhaal 33)
Mijn trauma begon toen ik 16 was Groepsverkrachting in Spanje tijdens mijn vakantie.
Het gebeurde in een hotelkamer ik was toen op vakantie met mijn tweelingzus zij was er gelukkig niet bij, ze was in ons Hotel heel de nacht aan het wachten op mij , maar ik kwam niet ik werd vast gehouden in een ander Hotel.
Haar niets verteld toen ik vrij was gekomen.
Inmiddels 47 jaar geleden.
Natuurlijk geen aangifte gedaan want wie geloofde je toen in Spanje in 1975.
Later als 23 jarige samengewoond met mijn vriend stelselmatig mishandeld pistool op mijn hoofd geschopt met legerkistjes zodat ik nu niet goed kan zitten en incontinentie probleem heb.
en daar aan geopereerd moest worden in 2020.
Anders zou ik een stoma moeten en dan zou ik aan mijn Trauma worden herinnerd dat wilde ik beslis niet.
Pas in 2009 bij een Psycholoog terecht gekomen door mijn Casemanger ik moest stoppen met werken ik ging maar door door niet te voelen als ik werkte dacht ik nergens aan.
4 jaar liep ik bij hem fijn persoon voelde niet als verplichting pittig maar ik klom de berg weer op met EMDR therapie en medicatie
Toen ik in 2020 bij Psytreck vandaan kwam na 8dg helemaal PTTS vrij ging het Top met mij ik kon het Verleden een plek geven en weer Echt genieten en niet alleen maar op de Overlevingskans stand staan.
Nu 2 jaar later is er iets voorgevallen in mijn Vakantie door een vriendin die ons in een gevaarlijke situatie heeft gebracht daardoor is alles uit 1975 weer op scherp is komen te staan
Na het paar maanden alles het in laatjes te proppen in mijn hoofd ga ik opnieuw Trauma therapie aanvragen want ik heb weer te veel herbelevingen.
Heb de vriendschap van 18 jaar met mijn vriendin tijdens de vakantie wel beëindigd was namelijk niet de 1e keer dat zij over mijn grens heen ging .
Heel verhaal ..
Maar ik kom er ook weer sterker uit dat weet ik zeker.
Elke Overlever draagt een Traan.
Voor iedereen die knokt …Jij bent Sterker dan je Denkt.
Het gebeurde in een hotelkamer ik was toen op vakantie met mijn tweelingzus zij was er gelukkig niet bij, ze was in ons Hotel heel de nacht aan het wachten op mij , maar ik kwam niet ik werd vast gehouden in een ander Hotel.
Haar niets verteld toen ik vrij was gekomen.
Inmiddels 47 jaar geleden.
Natuurlijk geen aangifte gedaan want wie geloofde je toen in Spanje in 1975.
Later als 23 jarige samengewoond met mijn vriend stelselmatig mishandeld pistool op mijn hoofd geschopt met legerkistjes zodat ik nu niet goed kan zitten en incontinentie probleem heb.
en daar aan geopereerd moest worden in 2020.
Anders zou ik een stoma moeten en dan zou ik aan mijn Trauma worden herinnerd dat wilde ik beslis niet.
Pas in 2009 bij een Psycholoog terecht gekomen door mijn Casemanger ik moest stoppen met werken ik ging maar door door niet te voelen als ik werkte dacht ik nergens aan.
4 jaar liep ik bij hem fijn persoon voelde niet als verplichting pittig maar ik klom de berg weer op met EMDR therapie en medicatie
Toen ik in 2020 bij Psytreck vandaan kwam na 8dg helemaal PTTS vrij ging het Top met mij ik kon het Verleden een plek geven en weer Echt genieten en niet alleen maar op de Overlevingskans stand staan.
Nu 2 jaar later is er iets voorgevallen in mijn Vakantie door een vriendin die ons in een gevaarlijke situatie heeft gebracht daardoor is alles uit 1975 weer op scherp is komen te staan
Na het paar maanden alles het in laatjes te proppen in mijn hoofd ga ik opnieuw Trauma therapie aanvragen want ik heb weer te veel herbelevingen.
Heb de vriendschap van 18 jaar met mijn vriendin tijdens de vakantie wel beëindigd was namelijk niet de 1e keer dat zij over mijn grens heen ging .
Heel verhaal ..
Maar ik kom er ook weer sterker uit dat weet ik zeker.
Elke Overlever draagt een Traan.
Voor iedereen die knokt …Jij bent Sterker dan je Denkt.
Desiree
10-11-2022
Toon reacties
Verberg reacties
Zo wil ik geen afscheid van haar nemen (Verhaal 10)
Ik ben er heel zeker van dat mijn moeder haar hele leven al worstelt met met de gevolgen van PTSS. Ze is inmiddels 84 jaar en weigerde altijd een behandeling, ondanks goede intenties van haar kinderen. Dit alles heeft er toe geleidt dat het complete gezin uit elkaar is gevallen met alle gevolgen van dien. Ik ben altijd erg gesteld geweest op haar maar ze heeft mij en mij zuster snoeihard laten vallen, ondanks onze goede intenties. Ze kan geen normale relatie meer vasthouden of ze bijt zich extreem in iemand vast die ze moet "beschermen"
Ik kan en wil zo geen afscheid van haar nemen. Wie heeft ervaring/advies?
Ik kan en wil zo geen afscheid van haar nemen. Wie heeft ervaring/advies?
Alex
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 08-11-2022
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Wow. Ik maak precies hetzelfde mee.
Anoniem
08-11-2022
Dit zie ik misschien wel als een laatste kans om toch gelukkig(er) verder te leven (Verhaal 28)
Hej iedereen!
Ook ik ben een lotgenoot en kamp al lange tijd met best heftige ptss.
Al 9 jaar volg ik therapie, waar onder andere EMDR werd toegepast, zonder succes. Het heeft dan ook een enorme impact op mijn leven waardoor ik niet echt het gevoel heb te leven. Bij mijn vrienden en omgeving, vind ik moeilijk begrip, wat ik enorm mis tijdens deze strijd. Al neem ik het niemand kwalijk uiteraard want zij delen niet diezelfde ervaring. Ondertussen ben ik op het punt gekomen om een verzoek naar euthanasie in te dienen. Het is best al concreet en doordacht. Liever dit dan bij een volgende zenuwinzinking, mezelf voor een zoveelste keer proberen het leven af te nemen zoals mijn vader deed. Nu heb ik de laatste tijd vele studies gelezen over onderzoek met mdma (xtc) therapie gericht op personen met ptss wat zeer doeltreffend blijkt te zijn. Dit zie ik misschien wel als een laatste kans om toch gelukkig(er) verder te leven.
Heeft hier iemand al ervaring met deze soort therapie en kan/zou deze persoon mij zijn ervaring hier willen delen en eventueel een linkje of adresje van waar ik daarvoor moet zijn, aan mij kunnen bezorgen?
Ik zou zo enorm dankbaar zijn en wie weet terug een lichtje zien aan het einde van deze tunnel dus alsjeblieft: deel je kennis.
Bij voorbaat dank!
Ook ik ben een lotgenoot en kamp al lange tijd met best heftige ptss.
Al 9 jaar volg ik therapie, waar onder andere EMDR werd toegepast, zonder succes. Het heeft dan ook een enorme impact op mijn leven waardoor ik niet echt het gevoel heb te leven. Bij mijn vrienden en omgeving, vind ik moeilijk begrip, wat ik enorm mis tijdens deze strijd. Al neem ik het niemand kwalijk uiteraard want zij delen niet diezelfde ervaring. Ondertussen ben ik op het punt gekomen om een verzoek naar euthanasie in te dienen. Het is best al concreet en doordacht. Liever dit dan bij een volgende zenuwinzinking, mezelf voor een zoveelste keer proberen het leven af te nemen zoals mijn vader deed. Nu heb ik de laatste tijd vele studies gelezen over onderzoek met mdma (xtc) therapie gericht op personen met ptss wat zeer doeltreffend blijkt te zijn. Dit zie ik misschien wel als een laatste kans om toch gelukkig(er) verder te leven.
Heeft hier iemand al ervaring met deze soort therapie en kan/zou deze persoon mij zijn ervaring hier willen delen en eventueel een linkje of adresje van waar ik daarvoor moet zijn, aan mij kunnen bezorgen?
Ik zou zo enorm dankbaar zijn en wie weet terug een lichtje zien aan het einde van deze tunnel dus alsjeblieft: deel je kennis.
Bij voorbaat dank!
Spinnekop
> 2 jaar geleden
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Heb zelf te maken met CPTSS, met vallen en opstaan kom ik redelijk de dag door en werk weer 100%.
1 keer per 4 weken behandeling bij de psycholoog.
Wat mij erg geholpen heeft is het gebruik van wietolie.
S'avonds 2 druppels THC olie en in de ochtenden hetzelfde ritueel met CBD olie.
Voordeel je slaapt als een roos, wordt uitgeruste wakker en heb veel minder tot bijna geen last meer van "angst-, stress-
, en zweetaanvallen.
De CPTSS zal denk ik niet gauw over gaan, maar heb wel het idee dat het steeds meer te handelen is.
1 keer per 4 weken behandeling bij de psycholoog.
Wat mij erg geholpen heeft is het gebruik van wietolie.
S'avonds 2 druppels THC olie en in de ochtenden hetzelfde ritueel met CBD olie.
Voordeel je slaapt als een roos, wordt uitgeruste wakker en heb veel minder tot bijna geen last meer van "angst-, stress-
, en zweetaanvallen.
De CPTSS zal denk ik niet gauw over gaan, maar heb wel het idee dat het steeds meer te handelen is.
Rik
> 2 jaar geleden
Complexe ptss (vroeg kinderlijk trauma) met spier spasme (Verhaal 30)
Complexe ptss (vroeg kinderlijk trauma) met spier spasme.
Ik heb een vroeg kinderlijk trauma opgelopen. Ik ben opgevoed door een moeder met borderline in combinatie met een oxazepam verslaving en alcohol verlaving en een vader met een alcohol verslaving.
In mijn laatste jaar van mijn studie kreeg ik meerder klappen te verwerken namelijk 3 overleden mensen in mijn direct omgeving waarvan 1 een hele goede vriend van net 20.
Tussen door kreeg mijn moeder kanker en verslechterde de thuis situatie zo erg dat ik noodgedwongen het huis uit moest omdat ik op mijn werk stress had omdat ze mijn situatie niet accepteerde en vonden dat ik verder moest werken. Als ik dan thuis kwam na werk dan kwam ik in een ondraaglijke situatie omdat mijn moeder niet om kon gaan met de diagnose kanker. en bleef mijn stress door gaan. Er was geen moment van rust meer te vinden.
Na verloop van tijd begonnen mijn spieren te trillen als ik fysiek zwaar werk deed en dat deed ik regelmatig als technische dienst medewerker. Als ik dit dan aangaf dat het niet meer ging dan werd hier heel nonchalant op gereageerd en vonden ze dat ik me niet aan moest stellen. Uiteindelijk moest ik me ziek melden omdat ik op werk stond en me niet meer kon bewegen door de stress. Ik kon letterlijk niks meer uit mijn handen krijgen en ben toen huilend naar huis gegaan.
Hierop volgend heb ik 9 maanden thuis gezeten en zat ik in een hele diepe put.
Inmiddels ben ik 60 psycholoog sessies van 3 verschillende psychologen, vele emdr sessies, meerdere haptotherapie sessies en meerder bokstherapie sessies verder.
Mijn klachten zijn aanzienlijk verminderd maar toch behoud ik erge klachten zoals veel huilbuien en altijd trillen/spierspasme als ik in rust kom. Na elke fysieke activiteit worden mijn spasmes heftiger en dit gaat dan vaak gepaard met heftige emoties.
Niks lijkt hier tegen te helpen en ik blijf maar proberen.
Jaren lang kan ik niet rustig zitten of tot ontspanning komen. ik kan alleen maar door gaan. Ik sta op overlevingsstand en ik heb het gevoel dat ik al 3 jaar stil sta en de tijd voorbij vliegt.
Ik doe me voor alsof alles goed gaat met me maar dat is helemaal niet zo. Maar wat moet ik dan zonder geld kun je niet leven en 4 dagen werken levert me enorm veel financiële stress op dus ik werk daarnaast ook tussen de 40 en 50 uur per week omdat ik mezelf een goede baan heb in gepraat. Maar ik doe dit niet met plezier ik doe niks met plezier. Alles is een strijd en ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan verliezen.
Ik ga me nu weer richten op het verder verwerken van mijn trauma want dat lijkt nog diep te zitten.
Ooit zal ik de weg vinden en ik zal niet stoppen tot dat ik deze heb gevonden. Ik wil graag andere mensen helpen in de toekomst zodat ze misschien iets minder lang hoeven te lijden.
Ik heb een vroeg kinderlijk trauma opgelopen. Ik ben opgevoed door een moeder met borderline in combinatie met een oxazepam verslaving en alcohol verlaving en een vader met een alcohol verslaving.
In mijn laatste jaar van mijn studie kreeg ik meerder klappen te verwerken namelijk 3 overleden mensen in mijn direct omgeving waarvan 1 een hele goede vriend van net 20.
Tussen door kreeg mijn moeder kanker en verslechterde de thuis situatie zo erg dat ik noodgedwongen het huis uit moest omdat ik op mijn werk stress had omdat ze mijn situatie niet accepteerde en vonden dat ik verder moest werken. Als ik dan thuis kwam na werk dan kwam ik in een ondraaglijke situatie omdat mijn moeder niet om kon gaan met de diagnose kanker. en bleef mijn stress door gaan. Er was geen moment van rust meer te vinden.
Na verloop van tijd begonnen mijn spieren te trillen als ik fysiek zwaar werk deed en dat deed ik regelmatig als technische dienst medewerker. Als ik dit dan aangaf dat het niet meer ging dan werd hier heel nonchalant op gereageerd en vonden ze dat ik me niet aan moest stellen. Uiteindelijk moest ik me ziek melden omdat ik op werk stond en me niet meer kon bewegen door de stress. Ik kon letterlijk niks meer uit mijn handen krijgen en ben toen huilend naar huis gegaan.
Hierop volgend heb ik 9 maanden thuis gezeten en zat ik in een hele diepe put.
Inmiddels ben ik 60 psycholoog sessies van 3 verschillende psychologen, vele emdr sessies, meerdere haptotherapie sessies en meerder bokstherapie sessies verder.
Mijn klachten zijn aanzienlijk verminderd maar toch behoud ik erge klachten zoals veel huilbuien en altijd trillen/spierspasme als ik in rust kom. Na elke fysieke activiteit worden mijn spasmes heftiger en dit gaat dan vaak gepaard met heftige emoties.
Niks lijkt hier tegen te helpen en ik blijf maar proberen.
Jaren lang kan ik niet rustig zitten of tot ontspanning komen. ik kan alleen maar door gaan. Ik sta op overlevingsstand en ik heb het gevoel dat ik al 3 jaar stil sta en de tijd voorbij vliegt.
Ik doe me voor alsof alles goed gaat met me maar dat is helemaal niet zo. Maar wat moet ik dan zonder geld kun je niet leven en 4 dagen werken levert me enorm veel financiële stress op dus ik werk daarnaast ook tussen de 40 en 50 uur per week omdat ik mezelf een goede baan heb in gepraat. Maar ik doe dit niet met plezier ik doe niks met plezier. Alles is een strijd en ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan verliezen.
Ik ga me nu weer richten op het verder verwerken van mijn trauma want dat lijkt nog diep te zitten.
Ooit zal ik de weg vinden en ik zal niet stoppen tot dat ik deze heb gevonden. Ik wil graag andere mensen helpen in de toekomst zodat ze misschien iets minder lang hoeven te lijden.
Lm
> 2 jaar geleden
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Wat je schrijft lijkt veel op wat ik zelf ervaar. Voor het trillen werken trauma release exersises (tre) en somatic experiencing bij mij heel erg goed. Het heeft voor mij net zo veel gedaan als de psychotherapie maar het start vanuit je lichaam reguleren.
Wat betreft werk maak ik veel te veel uur en steek ik er zoveel in dat ik nergens anders meer energie voor heb. Logisch dat het leven dan niet leuk is. Maar loslaten roept doemscenario's op bij mij dat alles misgaat. Volgens mij hebben meer mensen met cptss dat die al vroeg voor zichzelf moesten zorgen. Toch zijn er ook mensen die simpel leven en met 32 uur per week rondkomen. Banen genoeg op dit moment. Zelf durf ik de stap nog niet te zetten ook al zou t waarschijnlijk beter voor me zijn.
Wat betreft werk maak ik veel te veel uur en steek ik er zoveel in dat ik nergens anders meer energie voor heb. Logisch dat het leven dan niet leuk is. Maar loslaten roept doemscenario's op bij mij dat alles misgaat. Volgens mij hebben meer mensen met cptss dat die al vroeg voor zichzelf moesten zorgen. Toch zijn er ook mensen die simpel leven en met 32 uur per week rondkomen. Banen genoeg op dit moment. Zelf durf ik de stap nog niet te zetten ook al zou t waarschijnlijk beter voor me zijn.
Koen
> 2 jaar geleden
Voor nu zit mijn ex-partner vast (in hechtenis) (Verhaal 31)
Beste FunX, graag zou ik mijn verhaal met jullie willen delen..
Ik heb in het afgelopen 1.5 jaar met een jongen in een relatie gezeten. Surinaamse Moslim jongen, 23 jaar, wonend in Den Haag. Hij wilde onze relatie nooit openbaar maken of mij als "vriendin" erkennen. "Niet iedereen hoeft te weten, want er zijn veel boze ogen". Maar wel ter sprake brengen om samen te wonen en de woning die hij had samen in te richten en hierna een Nikaah (islamitische huwelijksuitsluiting) uit te voeren. In het huis heb ik duizenden euro's geïnvesteerd om het huis af te maken.
Ik ben een dame van 19, blindelingsverliefd.
Nooit gedacht dat mijn leven op de ene andere dag op z'n kop zou staan.
We kregen een kleine ruzie. Die vervolgens uit de hand liep doordat meneer doorsloeg in zijn boosheid/agressie, dat voor mij in 1,5 jaar tijd totaal onbekend was. Deze ruzie is zo uitgelopen dat toen hij intimiderend voor mijn neus stond. Hij een mes uit zijn bodywarmer haalde en mij vervolgens stak in mijn buik.
Hierna is alles als een trein voor mij gaan lopen. Van het ene moment in het ziekenhuis en vervolgens het andere moment op de politiebureau, en zo ging dat door.
Ik heb mijn relatie met mijn ex voor ons zelf altijd gehouden. Tot na het incident ik onze privé boven tafel moest leggen. Op het politiebureau zowel als bij familie.
Achteraf gezien sta ik erbij stil wat ik beter had kunnen doen, hoe had ik dit kunnen voorkomen? Misschien had ik wel met mijn omgeving moeten praten om een bepaalde signaal te herkennen?
Ik hoop dat ik met dit verhaal een heleboel ogen kan openen. Dat er uberhaupt nog zulke figuren rond lopen in 2022.. Het zou je zusje, dochter, nichtje of vriendin maar overkomen. Mijn advies wat ik iedereen wil meegeven is: be smart en verleg je grenzen nooit voor een jongen!
PRAAT. ALTIJD. MET. IEMAND!! Voor je jezelf in een positie zet waarbij het escaleert en je het ACHTERAF niet meer kan veranderen. Er zijn genoeg vrouwen en jonge meiden die vast zitten in een relatie met een narcist, psychopaat of hypocriet waar ze niet meer uit kunnen. Omdat ze bijvoorbeeld kinderen met elkaar hebben of helaas getrouwd mee zijn. Vreselijk om zoiets traumatisch mee te maken. Zelfs je eigen partner kan je stabben. Letterlijk.
Voor nu zit mijn ex-partner vast (in hechtenis). Het is een heel traject waar ik mentaal mee bezig ben. Ook spannend wat over 2 weken uiteindelijk de eindbeslissing van het Openbaar Ministerie wordt.
Ik heb in het afgelopen 1.5 jaar met een jongen in een relatie gezeten. Surinaamse Moslim jongen, 23 jaar, wonend in Den Haag. Hij wilde onze relatie nooit openbaar maken of mij als "vriendin" erkennen. "Niet iedereen hoeft te weten, want er zijn veel boze ogen". Maar wel ter sprake brengen om samen te wonen en de woning die hij had samen in te richten en hierna een Nikaah (islamitische huwelijksuitsluiting) uit te voeren. In het huis heb ik duizenden euro's geïnvesteerd om het huis af te maken.
Ik ben een dame van 19, blindelingsverliefd.
Nooit gedacht dat mijn leven op de ene andere dag op z'n kop zou staan.
We kregen een kleine ruzie. Die vervolgens uit de hand liep doordat meneer doorsloeg in zijn boosheid/agressie, dat voor mij in 1,5 jaar tijd totaal onbekend was. Deze ruzie is zo uitgelopen dat toen hij intimiderend voor mijn neus stond. Hij een mes uit zijn bodywarmer haalde en mij vervolgens stak in mijn buik.
Hierna is alles als een trein voor mij gaan lopen. Van het ene moment in het ziekenhuis en vervolgens het andere moment op de politiebureau, en zo ging dat door.
Ik heb mijn relatie met mijn ex voor ons zelf altijd gehouden. Tot na het incident ik onze privé boven tafel moest leggen. Op het politiebureau zowel als bij familie.
Achteraf gezien sta ik erbij stil wat ik beter had kunnen doen, hoe had ik dit kunnen voorkomen? Misschien had ik wel met mijn omgeving moeten praten om een bepaalde signaal te herkennen?
Ik hoop dat ik met dit verhaal een heleboel ogen kan openen. Dat er uberhaupt nog zulke figuren rond lopen in 2022.. Het zou je zusje, dochter, nichtje of vriendin maar overkomen. Mijn advies wat ik iedereen wil meegeven is: be smart en verleg je grenzen nooit voor een jongen!
PRAAT. ALTIJD. MET. IEMAND!! Voor je jezelf in een positie zet waarbij het escaleert en je het ACHTERAF niet meer kan veranderen. Er zijn genoeg vrouwen en jonge meiden die vast zitten in een relatie met een narcist, psychopaat of hypocriet waar ze niet meer uit kunnen. Omdat ze bijvoorbeeld kinderen met elkaar hebben of helaas getrouwd mee zijn. Vreselijk om zoiets traumatisch mee te maken. Zelfs je eigen partner kan je stabben. Letterlijk.
Voor nu zit mijn ex-partner vast (in hechtenis). Het is een heel traject waar ik mentaal mee bezig ben. Ook spannend wat over 2 weken uiteindelijk de eindbeslissing van het Openbaar Ministerie wordt.
Faar
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Ik heb complexe PTSS (Verhaal 6)
Ik heb complexe PTSS.
De symptomen had ik altijd al maar sinds afgelopen jaar is het gediagnosticeerd.
Ik ben op dit moment onder behandeling en onderga nu Narratieve Exposure Therapie (NET).
Ik vind het echt ontzettend zwaar en ik voel me dag in, dag uit, intens verdrietig. Dat is het effect van de therapie en ik moet daar gewoon doorheen om het te verwerken.
Door langdurige traumatische ervaringen tijdens mijn vroege kinderjaren, ben ik rond mijn vijftiende aan de harddrugs en alcohol gegaan om mijn verdriet niet te voelen. Ik ben nu bijna vijftig jaar oud en ruim één jaar helemaal nuchter.
Ik ben in totaal vijfendertig jaar non-stop, letterlijk op de vlucht geweest voor het leven. Maar het verleden haalt me steeds in en nu krijg ik gelukkig hulp. Het is heel fijn om eindelijk begrepen te worden en mijn verhaal te mogen vertellen.
Ik begrijp nu zelf ook iets meer van mijn problemen en ook van schema therapie. En mijn behandelaar zegt dat het wel goed gaat komen met mij en dat het ellendige gevoel tijdelijk is, maar op dit moment geloof ik er niet in.
Ik voel me de laatste maanden zo ongelukkig dat ik liever dood zou zijn.
Ik heb mijn verdriet nooit verwerkt en ben het niet gewend om ermee te dealen. Daarom word ik elke dag overmand door een golf van emoties en het is haast ondraaglijk.
Maar toch zet ik door. Zonder medicijnen. Ik kan van de psychiater wel medicijnen krijgen maar eigenlijk wil ik de pijn van vroeger gewoon toelaten en het ondergaan.
Ik ben nu halverwege de therapie maar ik heb hierna nog wel ondersteuning nodig.
Ik ben door mijn jeugdtrauma ernstig beschadigd en ik moet leren hoe ik verder moet.
Het allermoeilijkste vind ik, dat ik de gebeurtenissen in mijn verleden, moet accepteren en me erbij neer moet leggen. Daar werk ik hard aan en ik hoop dat het ooit zover komt.
Een vriendelijke groet van mij en ik wens lotgenoten heel veel sterke.
Roland the Roadie
> 2 jaar geleden
9
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Wat een bekend verhaal, het is voor mij precies hetzelfde, ik kijk een beetje rond naar lotgenotencontact, omdat ik wel hulp heb bij de GGZ, maar verder de ervaring heb dat eigenlijk niemand je begrijpt en door mijn jarenlange wangedrag hebben de mensen om je heen het ook wel een beetje met je gehad, wat een zwaar moedeloos gevoel geeft, ik zou zo graag mijn verdere leven zonder deze ballast willen, maar.....
Klaas
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees hier mezelf. Ik weet vaak Ook totaal niet wat ik met mezelf moet. Vaak genoeg ben ik het leven zat en wil ik slapen en niet meer wakker worden. ik vind het moeilijk anderen uit te leggen waar ik mee deal. Het feit dat ik steeds weer moet vertellen hoe ik me voel, dat ik geen energie heb en niet helder kan denken, altijd bang ben voor mensen en situaties. Ik wil me niet zo voelen als dat ik me voel maar kan daar weinig aan veranderen. Dit is gewoon hoe het is. Ik ben in behandeling bij GGZ maar ik heb na al die jaren niet het gevoel dat ik geholpen wordt. Ik voel me nog steeds ellendig elke dag. Ik voel me vaak ook onbegrepen, maar begrijp mezelf ook niet. I just want to die.
Mona
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lees mezelf hier in terug. en ook in de reactie van..Mona. ik ben maike 45 jaar..en ik ben 33 jaar op de vlucht geweest. Waarvan 23 jaar aan de harddrugs om maar niet te hoeven voelen..daar ben ik nu 13 jaar vanaf...Heftig maar ook fijn eindelijk deze erkenning en herkenning te lezen hier...ik sta op punt om met edmr te beginnen...omdat ik geen slaaf meer van de ptss wil zijn. Dit verhaal geeft mij hoop en moed. maar ben ook doodsbang...Erg bedankt voor het delen van jullie verhaal....liefs sterkte knuff maike😘😊
Maike
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken mezelf een beetje in je verhaal. Ben ook aantal jaren zelfdestructief, drank en drugs en feesten. Vorm van dissociatie en zelfdestructief gedrag. EMDR kan goed helpen zolang je maar bij de herinneringen kan. Ik heb zelf ook veel steun aan thuiszorg begeleiding. Er zitten hele goede tussen die je goed kunnen motiveren, je leven weer in balans kunnen brengen, helpen bij grenzen stellen en bijv. meekunnen naar moeilijke gesprekken met instanties enzi voor morele steun. Veel succes met de EMDR enallez en ga vooral dingen doen die je nu blij maken.
Marea
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi beste Roland, heel erg herkenbaar in wat je schrijft. Zelf ben ik niet verslaafd, maar heb wel regelmatig roken of wijn nodig om de pijn van de kwetsingen niet te hoeven voelen.
Maar echt Roland, stop met schema therapie, want dat is puur cognitief, met alleen maar denken dus, en je hebt dan geen contact meer met jezelf en met je (neutrale) gevoelskern. Dat gaat je niet verder helpen, aangezien trauma in de emoties en lichaam vastzit, en zelfs in je diepste ziel!
Doe liever een therapie waarbij je je emoties en pijnpunten uit naar buiten, en lichaamsgerichte therapieen, om maar iets te noemen, waar je ook je persoonlijke verhaal enz enz kwijt kan. Of therapien die werken op je beperkte (emotionele mentaliseren, maar dan echt vanuit trauma behandeld.
Schematherapie gaat je echt niet helpen, dat is ook mijn ervaring. Met schematherapie worden je klachten, emoties en traumatische ervaringen in het heden, alleen maar erger. Dit omdat jij als persoon niet meer erkend wordt door jezelf en anderen, en jou klachten en jou pijnlijke geschiedenis niet erkend en herkend wordt, en je pijn wordt niet erkend of herkend. Dus echt, ik zou daar mee stoppen, met schematherapie, al is dat helemaal aan jou uiteraard. Ook lijkt het net met schematherapie, alsof jij denkfouten maakt, of dat je zelf denkt of voelt dat je schuldig zou zijn, of verkeerd bezig zou zijn, je denkt dat er iets mis met jou is. Dit terwijl de realiteit is dat jij niet schuldig bent of fout denkt, maar je opvoeders of omgeving zijn of waren schuldig en dachten en handelden fout en slecht, en hebben jou een blijvend rotgevoel gegeven, het ligt niet aan jou, maar hun zijn zelf het probleem. Jij bent niet diegene die verkeerd denkt of doet, maar jou mishandelaren van het verleden of heden wel.
Praat veel met lieve en begripvolle mensen, over je trauma, mensen die jou willen horen en jou accepteren, mensen met oprechte empathie dus. Misschien lukt het je zelfs jezelf te uiten in je emoties bij deze mensen. Die mensen zijn er echt zeker wel als je er moeite ervoor doet, al is dat geen gemakkelijke taak of eenzame taak geef ik toe uit eigen ervaring, om die mensen te vinden, maar ze zijn er.
En ga contacten aan met mensen die puur en goed zijn, en vooral, vermijd mensen die een negatieve invloed op je (eigenwaarde) hebben. Deel mensen in in "éérder slechte invloed op mij", "neutrale invloed op mij" en "goede invloed op mij", voor jou, qua gevoel. Ga om met mensen, alleen in categorie " goede invloed op mij". Neutrale mensen kun je mee omgaan, alleen als het nodig is, houd dat dan zakelijk, of gezellig alleen op momenten dat dat goed loopt met "neutrale mensen" dus. Dit helpt mij ontzettend veel waardoor ik kan groeien, al is CPTSS een zware opgave, maar het maakt het zeker hanteerbaarder.
Luister heel, maar dan ook heel goed naar je eigen gevoel en intuitie als het om keuzes, mensen, je grenzen!!, maar ook je leven gaat. Je kunt met complex trauma geen risico's en overbelasting meer permiteren, zowel niet voor je lichaam als voor je geest en emoties en ziel niet meer. Je moet zoveel je kan op safe spelen voor jezelf, en daarin proberen door te zetten als dat lukt, je zult merken dat het lichter voor je wordt als je dat "voor jezelf leven", noem ik dit maar even, doorzet in je eigen tempo.
En praat af en toe liefdevol tegen jezelf als je daar energie voor hebt, al voel je dat dat misschien niet aankomt, dan nog af en toe lief tegen jezelf praten.
Maar schematherapie was/is voor mij een grote no-go, omdat ik steeds verder van mezelf af kwam te staan, en je juist gaat dissocieren hierdoor, en je dan juist uit het leven en de realiteit wordt getrokken, bedenk dat goed.
Je raakt met schematherapie heel erg ver van jezelf verwijderd, vooral als je alles letterlijk denkt over te nemen en alles eigen denkt te maken, wat niet zo is.
Ik wens je echt hele veel sterkte, licht en liefde toe voor de toekomst en voor je innerlijke wonden te genezen of verzachten!!!
Maar echt Roland, stop met schema therapie, want dat is puur cognitief, met alleen maar denken dus, en je hebt dan geen contact meer met jezelf en met je (neutrale) gevoelskern. Dat gaat je niet verder helpen, aangezien trauma in de emoties en lichaam vastzit, en zelfs in je diepste ziel!
Doe liever een therapie waarbij je je emoties en pijnpunten uit naar buiten, en lichaamsgerichte therapieen, om maar iets te noemen, waar je ook je persoonlijke verhaal enz enz kwijt kan. Of therapien die werken op je beperkte (emotionele mentaliseren, maar dan echt vanuit trauma behandeld.
Schematherapie gaat je echt niet helpen, dat is ook mijn ervaring. Met schematherapie worden je klachten, emoties en traumatische ervaringen in het heden, alleen maar erger. Dit omdat jij als persoon niet meer erkend wordt door jezelf en anderen, en jou klachten en jou pijnlijke geschiedenis niet erkend en herkend wordt, en je pijn wordt niet erkend of herkend. Dus echt, ik zou daar mee stoppen, met schematherapie, al is dat helemaal aan jou uiteraard. Ook lijkt het net met schematherapie, alsof jij denkfouten maakt, of dat je zelf denkt of voelt dat je schuldig zou zijn, of verkeerd bezig zou zijn, je denkt dat er iets mis met jou is. Dit terwijl de realiteit is dat jij niet schuldig bent of fout denkt, maar je opvoeders of omgeving zijn of waren schuldig en dachten en handelden fout en slecht, en hebben jou een blijvend rotgevoel gegeven, het ligt niet aan jou, maar hun zijn zelf het probleem. Jij bent niet diegene die verkeerd denkt of doet, maar jou mishandelaren van het verleden of heden wel.
Praat veel met lieve en begripvolle mensen, over je trauma, mensen die jou willen horen en jou accepteren, mensen met oprechte empathie dus. Misschien lukt het je zelfs jezelf te uiten in je emoties bij deze mensen. Die mensen zijn er echt zeker wel als je er moeite ervoor doet, al is dat geen gemakkelijke taak of eenzame taak geef ik toe uit eigen ervaring, om die mensen te vinden, maar ze zijn er.
En ga contacten aan met mensen die puur en goed zijn, en vooral, vermijd mensen die een negatieve invloed op je (eigenwaarde) hebben. Deel mensen in in "éérder slechte invloed op mij", "neutrale invloed op mij" en "goede invloed op mij", voor jou, qua gevoel. Ga om met mensen, alleen in categorie " goede invloed op mij". Neutrale mensen kun je mee omgaan, alleen als het nodig is, houd dat dan zakelijk, of gezellig alleen op momenten dat dat goed loopt met "neutrale mensen" dus. Dit helpt mij ontzettend veel waardoor ik kan groeien, al is CPTSS een zware opgave, maar het maakt het zeker hanteerbaarder.
Luister heel, maar dan ook heel goed naar je eigen gevoel en intuitie als het om keuzes, mensen, je grenzen!!, maar ook je leven gaat. Je kunt met complex trauma geen risico's en overbelasting meer permiteren, zowel niet voor je lichaam als voor je geest en emoties en ziel niet meer. Je moet zoveel je kan op safe spelen voor jezelf, en daarin proberen door te zetten als dat lukt, je zult merken dat het lichter voor je wordt als je dat "voor jezelf leven", noem ik dit maar even, doorzet in je eigen tempo.
En praat af en toe liefdevol tegen jezelf als je daar energie voor hebt, al voel je dat dat misschien niet aankomt, dan nog af en toe lief tegen jezelf praten.
Maar schematherapie was/is voor mij een grote no-go, omdat ik steeds verder van mezelf af kwam te staan, en je juist gaat dissocieren hierdoor, en je dan juist uit het leven en de realiteit wordt getrokken, bedenk dat goed.
Je raakt met schematherapie heel erg ver van jezelf verwijderd, vooral als je alles letterlijk denkt over te nemen en alles eigen denkt te maken, wat niet zo is.
Ik wens je echt hele veel sterkte, licht en liefde toe voor de toekomst en voor je innerlijke wonden te genezen of verzachten!!!
Piet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Good evening. This is a very interesting question. I have been studying gaming sites for a very long time. And I can say that onlinecasinoes.nl/spellen/backgammon/ have the highest quality games, such as backgammon, for example. This is one of the oldest board games in the world and still very popular: backgammon. It is said to be thousands of years old. Online casinos have also adopted this game because it is easy to play online for people from all over the world.
Oliver
> 2 jaar geleden
Reactie:
Allemaal zeer herkenbaar ! Wat fijn dat dit forum er is! Daar voel ik wel steun ! Ik ben niet de enige die zo beschadigd is ! Als we elkaar daarin kunnen steunen, al zijn de problemen dan niet weg, dan kan dat een beetje verlichting geven! Veel sterkte en veel liefs, Karin en Milo ( mijn enigste kleine vriendje ; een mini pinscher😉
Karin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi!
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
Stella
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo lief mens, ikbheb je verhaal met verdriet en ook met veel liefde gelezen. Ik wens je veel sterkte en liefde toe ook heel veel kracht. Liefs.
Nina
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Emotionele support (Verhaal 26)
Hi!
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
Sterre
> 2 jaar geleden
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hee Sterre,
Ik heb PTSS, en mijn behandeling loopt ook nu (mei 2022).
Zelf ben ik ook op zoek naar steun en emotionele support, ik kan nu heel moeilijk alleen zijn, ik woon alleen in Rotterdam en niet in Utrecht helaas. Misschien kunnen we een keertje facetimen/chatten? Zou je daarvoor openstaan?
Liefs,
C
Ik heb PTSS, en mijn behandeling loopt ook nu (mei 2022).
Zelf ben ik ook op zoek naar steun en emotionele support, ik kan nu heel moeilijk alleen zijn, ik woon alleen in Rotterdam en niet in Utrecht helaas. Misschien kunnen we een keertje facetimen/chatten? Zou je daarvoor openstaan?
Liefs,
C
Anoniem
> 2 jaar geleden
Hoe weet je of iemand meerdere persoonlijkheden of psychose heeft? (Verhaal 15)
Hoe weet je of iemand meerdere persoonlijkheden of psychose heeft?
Als in een alter-ego of echt een andere persoon in zichzelf of deels heeft afgesplitst om iets te overleven?
Ik ken mijn vriend nu 1.5 jaar. hij heeft in die tijd een diagnose gekregen met autisme, add, hsp en later ook burnout/overspannen.
Vanaf het begin kon hij zichzelf zijn bij mij zijn en uitte zich ook in bezitterigheid en wantrouwend en wat ik allemaal wel of niet mag doen en met wie. ookal ken ik mensen langer en beter dan hem, of het nou vrienden, collega's, kennissen, zijn of een ex, waarbij het tot een liefdes relatie kwam, maar bleek dat wel een vriendschap was. . En als hij overprikkeld was, dan kwam er van alles uit. Wat naar mijn mening te maken met spanning, stress, oud zeer en ook echte trauma's wat niet is verwerkt maar heel ver is weggestopt. een daarvan is zinloos geweld een van. Toen is echt wat met hem gebeurd, en zoals hij het heeft verteld heeft hij geen hulp gehad omdat op gezonde manier een plekje te geven en te verwerken.
Het is een lieve man, en hij houdt echt van mij. Maar helaas voor mij vind hij bij mij de rust om helemaal zichtzelf te zijn en tot rust te komen komen. Wat betekend dat al alles wat hij niet heeft verwerkt of heel diep heeft begraven in verschillende gedaantes, gevoelens, emoties tot uiting komt. daar komt bij stemmingswisselingen waar van je een whiplash krijgt, alles kan een trigger zijn, de toon, zucht gezichtsuitdrukking, wat je zegt, Hij heeft last black-outs, niet heel vaak, maar vaag genoeg dat het mij opvalt. en Soms gaan we slapen en dat wordt ern een ander persoon wakker, andere stem, gezicht, andere energie. Die is veel harder, koud en ook.en soms hebben we elkaar gesproken en dan weet hij het niet meer. die een is harder versie van zichzelf. en die heeft zich al aantal keren laten zien. niet alleen aan mij maar ook op zn werk en aan de buren. Hij kan soms de omslagpunt voelen. maar lang niet altijd. en hij weet dan echt niet meer wat hij heeft gezegd of gedaan of hoe hij thuis komt.
Door de pandemie is alles versneld en zijn we ook heel vaak langere tijd als in periodes van 2-5 of meer weken bij elkaar en dan komen die dingen veel sneller aan het licht.
Heb nu een pauze ingelast uit zelfbescherming, want hij schuift alles op mij af. ik heb ook het nodige aan trauma meegemaakt en ben geen open boek en eerste relatie, dus je een van eerste keren voor mij. Maar ik heb al een aantal jaren hulp en heb wat dingen los kunnen laten en bezig goed te verwerken. Daardoor ben ik wat zelf verzekerde geworden, mag ik er meer zijn, doe ik er toe etc. maar ik ben nog nooit zo open geweest als met hem en mijn relaties op pogingen daar toe zijn nog niet eerder zo ver gevorderd en ontwikkeld met hem zo als ouders leren kennen, vrienden lange tijd samen zijn, vakantie vieren etc. Maar hij meet met meerdere maten en deels van de tijd zit hij in een andere realiteit dan de rest.
Ik wordt in rol gezet dat ik de leiding moet nemen anders gebeurt er niet veel, maar hij maakt me ook klein. Door zijn burnout heeft nauwelijks nog een dag besteding behalve het huis, tuin en zijn huisdieren en weinig echte vrienden en of mensen die er voor hem zijn. Ik wil hem wel helpen, maar ik kan het niet voor hem oplossen. En zal ook zelf aan de slag moeten, maar hij zegt steeds tegen mij, jij weet wat je moet doen om onze relatie te laten slagen. ik moet veranderen, ik moet dingen doen precies zoals hij wil. hij heeft alles jaren lang weggestopt, met overmatig dringen, roken en werken. en in het voorjaar en zomer ging het wel. toen had ook al een paar diepte punten maar niet zo erg als de laatste paar in de winter.
Hij laat me inmiddels een beetje met rust. want hij belde dwanmatig en ook tich berichten. En merk hoeveel dat scheelt aan energie, geen app contact,niet meer 3u per dag bellen etc.Maar ik maak me ook echt zorgen om, om wat hij zichzelf aan doet, hij zegt dat hij niet slaapt of eet etc. En men maakt zich zorgen om wat hij mogelijk mij zal aan doen als hij me ziet. Ik verwacht het niet. maar ik zie hem nu al bijna 4 weken niet en ga ook nog echt een paar weken echt niks van me laten horen.of reargeren.
Hoop dat het hem helpt en de pus is wat hij nodig heeft,
Met mij gaat het steeds beter, kom weer wat meer bij mezelf, maar het doet erg veel pijn allemaal.
Anoniempje82
Als in een alter-ego of echt een andere persoon in zichzelf of deels heeft afgesplitst om iets te overleven?
Ik ken mijn vriend nu 1.5 jaar. hij heeft in die tijd een diagnose gekregen met autisme, add, hsp en later ook burnout/overspannen.
Vanaf het begin kon hij zichzelf zijn bij mij zijn en uitte zich ook in bezitterigheid en wantrouwend en wat ik allemaal wel of niet mag doen en met wie. ookal ken ik mensen langer en beter dan hem, of het nou vrienden, collega's, kennissen, zijn of een ex, waarbij het tot een liefdes relatie kwam, maar bleek dat wel een vriendschap was. . En als hij overprikkeld was, dan kwam er van alles uit. Wat naar mijn mening te maken met spanning, stress, oud zeer en ook echte trauma's wat niet is verwerkt maar heel ver is weggestopt. een daarvan is zinloos geweld een van. Toen is echt wat met hem gebeurd, en zoals hij het heeft verteld heeft hij geen hulp gehad omdat op gezonde manier een plekje te geven en te verwerken.
Het is een lieve man, en hij houdt echt van mij. Maar helaas voor mij vind hij bij mij de rust om helemaal zichtzelf te zijn en tot rust te komen komen. Wat betekend dat al alles wat hij niet heeft verwerkt of heel diep heeft begraven in verschillende gedaantes, gevoelens, emoties tot uiting komt. daar komt bij stemmingswisselingen waar van je een whiplash krijgt, alles kan een trigger zijn, de toon, zucht gezichtsuitdrukking, wat je zegt, Hij heeft last black-outs, niet heel vaak, maar vaag genoeg dat het mij opvalt. en Soms gaan we slapen en dat wordt ern een ander persoon wakker, andere stem, gezicht, andere energie. Die is veel harder, koud en ook.en soms hebben we elkaar gesproken en dan weet hij het niet meer. die een is harder versie van zichzelf. en die heeft zich al aantal keren laten zien. niet alleen aan mij maar ook op zn werk en aan de buren. Hij kan soms de omslagpunt voelen. maar lang niet altijd. en hij weet dan echt niet meer wat hij heeft gezegd of gedaan of hoe hij thuis komt.
Door de pandemie is alles versneld en zijn we ook heel vaak langere tijd als in periodes van 2-5 of meer weken bij elkaar en dan komen die dingen veel sneller aan het licht.
Heb nu een pauze ingelast uit zelfbescherming, want hij schuift alles op mij af. ik heb ook het nodige aan trauma meegemaakt en ben geen open boek en eerste relatie, dus je een van eerste keren voor mij. Maar ik heb al een aantal jaren hulp en heb wat dingen los kunnen laten en bezig goed te verwerken. Daardoor ben ik wat zelf verzekerde geworden, mag ik er meer zijn, doe ik er toe etc. maar ik ben nog nooit zo open geweest als met hem en mijn relaties op pogingen daar toe zijn nog niet eerder zo ver gevorderd en ontwikkeld met hem zo als ouders leren kennen, vrienden lange tijd samen zijn, vakantie vieren etc. Maar hij meet met meerdere maten en deels van de tijd zit hij in een andere realiteit dan de rest.
Ik wordt in rol gezet dat ik de leiding moet nemen anders gebeurt er niet veel, maar hij maakt me ook klein. Door zijn burnout heeft nauwelijks nog een dag besteding behalve het huis, tuin en zijn huisdieren en weinig echte vrienden en of mensen die er voor hem zijn. Ik wil hem wel helpen, maar ik kan het niet voor hem oplossen. En zal ook zelf aan de slag moeten, maar hij zegt steeds tegen mij, jij weet wat je moet doen om onze relatie te laten slagen. ik moet veranderen, ik moet dingen doen precies zoals hij wil. hij heeft alles jaren lang weggestopt, met overmatig dringen, roken en werken. en in het voorjaar en zomer ging het wel. toen had ook al een paar diepte punten maar niet zo erg als de laatste paar in de winter.
Hij laat me inmiddels een beetje met rust. want hij belde dwanmatig en ook tich berichten. En merk hoeveel dat scheelt aan energie, geen app contact,niet meer 3u per dag bellen etc.Maar ik maak me ook echt zorgen om, om wat hij zichzelf aan doet, hij zegt dat hij niet slaapt of eet etc. En men maakt zich zorgen om wat hij mogelijk mij zal aan doen als hij me ziet. Ik verwacht het niet. maar ik zie hem nu al bijna 4 weken niet en ga ook nog echt een paar weken echt niks van me laten horen.of reargeren.
Hoop dat het hem helpt en de pus is wat hij nodig heeft,
Met mij gaat het steeds beter, kom weer wat meer bij mezelf, maar het doet erg veel pijn allemaal.
Anoniempje82
Anomiepje82
> 2 jaar geleden
3
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Ik herken mij een beetje in wat je hier schrijft over je vriend. Ik heb ook verschillende kanten. Een vrij kinderlijke kant (kwetsbaar, kinderlijk en emotioneel), een professionele kant (het masker en de persoonlijkheid die de hele wereld aan kon - helaas lukt dat nu niet meer), en heel soms zelfs een wat boze kant. Op een dag kan ik meerdere kanten hebben. Ik herken het nu van mijzelf. Zelfs je stem kan inderdaad anders klinken. De boze kant in mij heeft iets te maken met de persoon die mij vroeger mishandeld had. Het zit ergens diep in je onderbewustzijn en persoonlijkheid gegraveerd. Ik herken het nu meteen en kan de boze kant afremmen/stoppen. Soms blijf ik dan wel wat geirriteerd. Je vriend heeft allicht PTSS en DIS maar lijkt mij dat hij dit moet laten onderzoeken en daarbij hulp moet zoeken. Hij is duidelijk nog steeds bezig met coping (drank, sigaretten etc). Ik val af en toe terug in dergelijk gedrag en ik denk dat het nooit helemaal verdwijnt maar met goede hulp kan het beter worden. Je vriend moet het echt ook zelf willen want het moet uit zich zelf komen. Je schrijft je zelfs onveilig te voelen. Dit is erg verdrietig en het is denk ik goed om even wat afstand te nemen. Je angst komt uiteraard ergens vandaan. Allicht helpt het jou om advies te vragen van een psycholoog/vertrouwenspersoon. Bespreek het verder met hem maar misschien niet alleen. Zorg goed voor jezelf. Succes
Marea
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dankje Marea, voor je reactie
Ik heb inderdaad hulp van 2 therapeutes en eentje meer specialist in trauma. Ik ben voor mijn adoptie, mishandeld en misbruikt en ook na mn adoptie misbruikt binnen het gezin. en ondervoed. ik heb de nodige trauma.
als hij veel drinkt of in bui zit of de combinatie. dan is hij hard en afstandelijk en kil. en de alcohol zorgt dat hij constant beweegt. als hij slaapt. als hij niet in controle is weet hij niet wat hij doet, hij kan het zich ook niet herinneren. en dat triggert bij mij weer een traumatische herinnering/herbeleving, waarin in geen controle had omdat ik een klein kind was. Nu neem ik steeds meer de controle en bepaal ik. en ik heb daar al meer dan 7 jaar hulp bij en ik maak de nodige stappen in de goede richting.
omdat hij mijn eerste partner is kom weer hele nieuwe kanten en triggers en wordt ik gespiegeld. wat het best een uitdaging is. dat zijn ook weer hele andre facetten die ik tegen kom en van andere lagen in mijn systeem. Ik ga opzoeken waar DIS voor staat. Hij heeft wel hulp, alleen gaat allemaal heel traag ook de diagnose heeft bijna 8maanden geduurd, daarna overgang van hulpverlening. heb nu 2 keer met hen gesproken. Mijn vriend vindt hulp vragen ook moeilijk. en doordat hij overspannen is vergeet hij ook veel. en als hij overprikkelt is raakt hij in een loup en komt daar lastig uit.
en als hij zn hulp verlening spreekt dan komt er aanbod wat het meest er uit moet. en dan vergeet hij door te vragen. en van sommige dingen vindt hij dat het niet nodig is, maar de achterdoch en wantrouwen is heel lastig. vooral omdat hij controle wilt uitoefenen omdat hij juist op veel aspecten dat niet heeft dus doet hij dat op mij en wonen niet eens samen.
Ik verwacht ook niet dat het helemaal verdwijnt, maar wel dat hij er beter mee kan omgaan en aanvoelen / aangeven en daar naar handelen. dat zijn tools die hij nog dient te leren.
bedankt! en jij ook succes
Ik heb inderdaad hulp van 2 therapeutes en eentje meer specialist in trauma. Ik ben voor mijn adoptie, mishandeld en misbruikt en ook na mn adoptie misbruikt binnen het gezin. en ondervoed. ik heb de nodige trauma.
als hij veel drinkt of in bui zit of de combinatie. dan is hij hard en afstandelijk en kil. en de alcohol zorgt dat hij constant beweegt. als hij slaapt. als hij niet in controle is weet hij niet wat hij doet, hij kan het zich ook niet herinneren. en dat triggert bij mij weer een traumatische herinnering/herbeleving, waarin in geen controle had omdat ik een klein kind was. Nu neem ik steeds meer de controle en bepaal ik. en ik heb daar al meer dan 7 jaar hulp bij en ik maak de nodige stappen in de goede richting.
omdat hij mijn eerste partner is kom weer hele nieuwe kanten en triggers en wordt ik gespiegeld. wat het best een uitdaging is. dat zijn ook weer hele andre facetten die ik tegen kom en van andere lagen in mijn systeem. Ik ga opzoeken waar DIS voor staat. Hij heeft wel hulp, alleen gaat allemaal heel traag ook de diagnose heeft bijna 8maanden geduurd, daarna overgang van hulpverlening. heb nu 2 keer met hen gesproken. Mijn vriend vindt hulp vragen ook moeilijk. en doordat hij overspannen is vergeet hij ook veel. en als hij overprikkelt is raakt hij in een loup en komt daar lastig uit.
en als hij zn hulp verlening spreekt dan komt er aanbod wat het meest er uit moet. en dan vergeet hij door te vragen. en van sommige dingen vindt hij dat het niet nodig is, maar de achterdoch en wantrouwen is heel lastig. vooral omdat hij controle wilt uitoefenen omdat hij juist op veel aspecten dat niet heeft dus doet hij dat op mij en wonen niet eens samen.
Ik verwacht ook niet dat het helemaal verdwijnt, maar wel dat hij er beter mee kan omgaan en aanvoelen / aangeven en daar naar handelen. dat zijn tools die hij nog dient te leren.
bedankt! en jij ook succes
Anoniempje82
> 2 jaar geleden
Reactie:
Tjeetje wat herken ik me in jou verhaal, maar ik ben dan niet jou maar ik ben jou vriend. Ik schreeuw om hulp alles wat me lief is raak ik kwijt en mask ik stuk. Ik heb cptss en dit is nog nooit behandeld, ook ik heb een psychose gehad. Ben ik manische depressief, borderlune, en persoonlijkheidsstoornis. Ik doe mensen pijn heb doordat mijn ptss nooit is aangepakt narcistische trekken ontwikkeld.
Ook ik voel me niet begrepen, en wil niemand kwaad doen, ik spreek ook dingen uit die ik me niet kan herinneren. Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben, doordat ik mijn hele leven al bloot sta onder narcistische gedrag ik ermee opgevoed ben. Ik zou zo graag de juiste persoon willen treffen die mijn problematiek zou begrijpen.
Ook ik voel me niet begrepen, en wil niemand kwaad doen, ik spreek ook dingen uit die ik me niet kan herinneren. Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben, doordat ik mijn hele leven al bloot sta onder narcistische gedrag ik ermee opgevoed ben. Ik zou zo graag de juiste persoon willen treffen die mijn problematiek zou begrijpen.
Daan
> 2 jaar geleden
Hij had me volledig in zijn macht (Verhaal 17)
Ik ben sinds kort voor de eerste keer naar de psycholoog geweest.
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?
A.C
Inzinking gehad op het werk, doordat ik altijd maar doorging, niet luisterde naar mijn lichaam.
Ik heb me eigenlijk nooit begrepen gevoeld...
Ik ben thuis gevlucht omdat ik voelde dat ik anders was, andere gedachten en ben in de armen van een psychopaat terecht gekomen.
Het voelde aan als een straf omdat ik degene was die thuis gevlucht was.
Nu was het nog erger, hij had me volledig in zijn macht.
7 jaar later, ben ik bij hem vertrokken en had ik ondertussen 3 kinderen van hem.
Toen hij bezoekrecht had heeft hij de kinderen misbruikt, om mij te pesten zei hij.
Dat is ondertussen zo'n 20 jaar geleden en nu pas ga ik in behandeling omdat het altijd in de doofpot gestoken is geweest.
Kinderen zijn er goed uitgekomen, zo goed mogelijk zal ik zeggen, maar ik draag nu de gevolgen ervan.
Heb nog steeds die gevoelens van onmacht, haat, verdriet, weet niet hoe ik met mensen om moet gaan....
Ik zou zo graag mensen vinden die me echt begrijpen en waar ik steun kan vinden, want die heb ik nog niet tegengekomen...
Bestaat er zo geen groep waar er lotgenoten zijn?
A.C
A.C.
> 2 jaar geleden
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Misschien kan je vinden wat je zoekt bij "het verdwenen zelf"
Ben daar zelf net mee begonnen maar geeft al hoop duidelijkheid.
Ben daar zelf net mee begonnen maar geeft al hoop duidelijkheid.
Natasja
> 2 jaar geleden
Ik schreef toen ik 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord (Verhaal 24)
Zelf ben ik slachtoffer geweest van een gewapende overval toen ik 17 jaar was. Hierdoor heb ik PTSS ontwikkeld. Echter heb ik mijn hele leven al gesukkelt met mijn negatieve gedachtes en een bepaalde duistere kant in mij. Nu komt naar boven dat ik emotioneel verwaarloosd ben geworden door mijn ouders. Ik vind het lastig om dit te accepteren omdat ik niet het gevoel heb dat mijn ouders het zo slecht hebben gedaan. Maar toch zeggen de gevolgen wat anders. Ik schreef toen ik een jaar of 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord. Ik was een heel ongelukkig en eenzaam kind. Mijn gevoelens mochten er dan ook thuis niet echt zijn en daarbij kreeg mijn broertje met ADD de meeste aandacht. Hij kreeg juist te veel hulpverlenende zorg van mijn moeder waardoor hij nooit vertrouwen in zichzelf heeft gekregen en daardoor is gaan gebruiken. Hij is afgelopen januari opgenomen worden in een afkickkliniek. Dit viel heel zwaar aangezien wij met zijn 2e samen woonde. Ik viel echt in een zwart gat van eenzaamheid zonder hem.
Het werd mij dan ook te veel door mijn persoonlijke problemen in combinatie met problemen op het werk die al jaren lang speelde ben ik opgebrand geraakt. Ik zit nu op 26 jarige leeftijd 7 maanden thuis. Er komt zoveel naar boven dat ik niet meer weet wat ik met al deze nieuwe inzichten en gevoelens aan moet. Ik voel me dan ook zo leeg en eenzaam zodra ik alleen ben.
Ik krijg nu 1 keer in de 2 weken therapie maar dit is gewoon echt te weinig. Het liefste zou ik naar een soort PTSS kliniek willen gaan waar er echt even voor mij gezorgd wordt. Alleen even aan jezelf werken met lotgenoten.
Heeft iemand tips voor mij? Een lief bericht is ook zeker welkom.
Groetjes,
Kelly
Het werd mij dan ook te veel door mijn persoonlijke problemen in combinatie met problemen op het werk die al jaren lang speelde ben ik opgebrand geraakt. Ik zit nu op 26 jarige leeftijd 7 maanden thuis. Er komt zoveel naar boven dat ik niet meer weet wat ik met al deze nieuwe inzichten en gevoelens aan moet. Ik voel me dan ook zo leeg en eenzaam zodra ik alleen ben.
Ik krijg nu 1 keer in de 2 weken therapie maar dit is gewoon echt te weinig. Het liefste zou ik naar een soort PTSS kliniek willen gaan waar er echt even voor mij gezorgd wordt. Alleen even aan jezelf werken met lotgenoten.
Heeft iemand tips voor mij? Een lief bericht is ook zeker welkom.
Groetjes,
Kelly
K
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Mijn verhaal delen met mijn ouders of niet? (Verhaal 23)
Begin dit jaar ben ik na jaren lang strugelen en vermijden naar een psycholoog gestapt. Ik heb veel gepraat en emdr gehad, ik heb namelijk in mijn jeugd ptss opgelopen door niet over mijn traumatische ervaringen te praten. Nu ik het beetje bij beetje aan het verwerken ben, sta ik nu voor een vraag waar ik geen antwoord op weet.
In mijn verleden heb ik op 14 jarige leeftijd te maken gehad met seksueel geweld, waarbij ik voor een aantal uren ben vast gehouden in een woning door de dader. Ik heb dit nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Mijn vader kan oordelend zijn, maar van mijn moeder weet ik dat ze begripvol en steunend zou reageren. Al zou dit haar verdrietig maken. Ik wil het ze graag vertellen, open kaart spelen. Maar ik ben bang voor de reactie van mijn vader en wil mijn ouders niet onnodig pijn doen. Als ik het mijn moeder vertel, dan weet mijn vader het ook.
Wat zijn jullie ervaringen met het delen van jullie trauma's? Wat heeft het jullie opgeleverd en waar moet ik voor oppassen?
Ik hoor namelijk negatieve verhalen, waarbij relaties er flink onder te leiden hebben. Ik wil graag een goede relatie met mijn ouders behouden.
In mijn verleden heb ik op 14 jarige leeftijd te maken gehad met seksueel geweld, waarbij ik voor een aantal uren ben vast gehouden in een woning door de dader. Ik heb dit nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Mijn vader kan oordelend zijn, maar van mijn moeder weet ik dat ze begripvol en steunend zou reageren. Al zou dit haar verdrietig maken. Ik wil het ze graag vertellen, open kaart spelen. Maar ik ben bang voor de reactie van mijn vader en wil mijn ouders niet onnodig pijn doen. Als ik het mijn moeder vertel, dan weet mijn vader het ook.
Wat zijn jullie ervaringen met het delen van jullie trauma's? Wat heeft het jullie opgeleverd en waar moet ik voor oppassen?
Ik hoor namelijk negatieve verhalen, waarbij relaties er flink onder te leiden hebben. Ik wil graag een goede relatie met mijn ouders behouden.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Wat erg om te horen. Ik vind het heel erg dat je dat heb meegemaakt.
Ik snap je dilemma. Er is geen moeten maar ik merk aan je verhaal dat je vanbinnen toch heel veel behoefte hebt om je trauma te delen met je ouders. Ik zou het dan ook proberen. Probeer het bij jezelf te houden en niet te veel te verwachten van hun. Als je je verhaal gaat vertellen met als doel om je begrepen te voelen kan dat nogal pijn doen als dat niet zo is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Veel succes met je het helen van je trauma.
Groetjes Kelly
Ik snap je dilemma. Er is geen moeten maar ik merk aan je verhaal dat je vanbinnen toch heel veel behoefte hebt om je trauma te delen met je ouders. Ik zou het dan ook proberen. Probeer het bij jezelf te houden en niet te veel te verwachten van hun. Als je je verhaal gaat vertellen met als doel om je begrepen te voelen kan dat nogal pijn doen als dat niet zo is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Veel succes met je het helen van je trauma.
Groetjes Kelly
Anoniem
> 2 jaar geleden
Gedicht (Verhaal 22)
Vroeger had ik veel verdriet,
Familie, kennissen, klasgenootjes, ze zagen het niet.
Diegene die mij zagen,
Gingen verder dan alleen maar plagen.
Mijn leven was een ware hel,
Terwijl anderen het beleefden als een spel.
Door toedoen van mijn eigen broer moest ik rennen en vechten voor mij leven,
Vaak stond ik op het punt om op te geven.
Zelfmoord was vaak een fijne gedachte,
Die mijn toekomstperspectief wat verzachte.
Van binnen ben ik kapot gemaakt,
Het is nu alsof niks mij meer raakt.
De zelfhaat is zo groot,
Al geef ik dat zelden bloot.
Ik vind mezelf walgelijk, lelijk, dik en dom.
Daar ging het hem juist om.
Hij genoot van mijn lijden,
Misschien is dat de reden dat ik uiteindelijk mezelf ben gaan snijden.
Zijn dagelijkse uitbarstingen, doodsbedreigingen en agressiviteit herbeleef ik elke nacht.
Geen therapie die daar verlichting in bracht.
Met Ptss en een persoonlijkheidsstoornis moet ik nu leven.
Trauma’s zijn het enige wat is overgebleven.
Constant het gevecht in mijn hoofd,
Ik wil zo graag dat zijn ‘stem’ dooft.
Helaas is dat onmogelijk omdat het begon,
Voordat ik het me beseffen kon.
Het zal mij dus altijd blijven achtervolgen,
Met grote gevolgen.
Het kost mij veel energie om uit de depressie te blijven,
Daarom ben ik het maar op gaan schrijven.
Voor mijn zoontje blijf ik strijden,
Hij hoeft hier niet onder te lijden.
Ik hou zo veel van hem,
kan niet wachten op zijn stem.
Familie, kennissen, klasgenootjes, ze zagen het niet.
Diegene die mij zagen,
Gingen verder dan alleen maar plagen.
Mijn leven was een ware hel,
Terwijl anderen het beleefden als een spel.
Door toedoen van mijn eigen broer moest ik rennen en vechten voor mij leven,
Vaak stond ik op het punt om op te geven.
Zelfmoord was vaak een fijne gedachte,
Die mijn toekomstperspectief wat verzachte.
Van binnen ben ik kapot gemaakt,
Het is nu alsof niks mij meer raakt.
De zelfhaat is zo groot,
Al geef ik dat zelden bloot.
Ik vind mezelf walgelijk, lelijk, dik en dom.
Daar ging het hem juist om.
Hij genoot van mijn lijden,
Misschien is dat de reden dat ik uiteindelijk mezelf ben gaan snijden.
Zijn dagelijkse uitbarstingen, doodsbedreigingen en agressiviteit herbeleef ik elke nacht.
Geen therapie die daar verlichting in bracht.
Met Ptss en een persoonlijkheidsstoornis moet ik nu leven.
Trauma’s zijn het enige wat is overgebleven.
Constant het gevecht in mijn hoofd,
Ik wil zo graag dat zijn ‘stem’ dooft.
Helaas is dat onmogelijk omdat het begon,
Voordat ik het me beseffen kon.
Het zal mij dus altijd blijven achtervolgen,
Met grote gevolgen.
Het kost mij veel energie om uit de depressie te blijven,
Daarom ben ik het maar op gaan schrijven.
Voor mijn zoontje blijf ik strijden,
Hij hoeft hier niet onder te lijden.
Ik hou zo veel van hem,
kan niet wachten op zijn stem.
Zelda
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen (Verhaal 20)
Helaas heb ik in mijn leven al van jongs af aan het nodige meegemaakt.
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.
ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.
Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.
Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.
soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.
op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.
Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.
Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.
ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.
Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.
Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.
soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.
op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.
Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.
Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.
Anomiepje82
> 2 jaar geleden
1
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
inmiddels heb na wat concretere uitnodiging en wedereom te worden getriggerd. de uitnodiging afgeslagen.
Echter deze week werd ik ineens door een van de daders benaderd. geen idee hoe hij aan mijn contactgegevens kwam. maar ik eerst helemaal versteend /met stomheid geslagen en daarna in paniek en e.d. en van slag. ik heb hem geblokkeerd en daarna heb ik een bericht gestuurd dat ik geen contact wens.
Want het ging niet om mij of wat hij mij heeft aangedaan. nee, hij is ziek en zoekt nu aandacht en steun. Nou dat zoekt hij maar ergens anders, maar niet bij mij.
mijn boosheid komt er steeds meer uit. en lucht op. het liefst zou ik ze in elkaar willen meppen en hun pijn doen en schreeuwen mijn verhaal doen en dan weg lopen. en ze lekker in eigen sop gaar laten koken. het is fijn om dat er uit te krijgen. het zit al zolang zo vast. ik merk dat mijn fysieke pijn ook steeds wat minder wordt en dat voor iemand met chronische pijn en aandoeningen. ik mag er zijn, ik ben goed zoals ik ben en ga stralen en in het licht /zicht zijn ongeacht wat anderen er van vinden. ik heb alleen controle over mijn eigen acties en reacties. en het lukt steeds beter/vaker om voor mezelf te kiezen en voor mezelf op te komen. en de controle over mijn leven terug te pakken.
C.
Echter deze week werd ik ineens door een van de daders benaderd. geen idee hoe hij aan mijn contactgegevens kwam. maar ik eerst helemaal versteend /met stomheid geslagen en daarna in paniek en e.d. en van slag. ik heb hem geblokkeerd en daarna heb ik een bericht gestuurd dat ik geen contact wens.
Want het ging niet om mij of wat hij mij heeft aangedaan. nee, hij is ziek en zoekt nu aandacht en steun. Nou dat zoekt hij maar ergens anders, maar niet bij mij.
mijn boosheid komt er steeds meer uit. en lucht op. het liefst zou ik ze in elkaar willen meppen en hun pijn doen en schreeuwen mijn verhaal doen en dan weg lopen. en ze lekker in eigen sop gaar laten koken. het is fijn om dat er uit te krijgen. het zit al zolang zo vast. ik merk dat mijn fysieke pijn ook steeds wat minder wordt en dat voor iemand met chronische pijn en aandoeningen. ik mag er zijn, ik ben goed zoals ik ben en ga stralen en in het licht /zicht zijn ongeacht wat anderen er van vinden. ik heb alleen controle over mijn eigen acties en reacties. en het lukt steeds beter/vaker om voor mezelf te kiezen en voor mezelf op te komen. en de controle over mijn leven terug te pakken.
C.
Anoniempje82
> 2 jaar geleden
Ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op (Verhaal 18)
Hallo allemaal,
Hier ga ik dan. de eerste keer dat ik mijn verhaal deel. En ik vind het heel spannend, maar ga mijn best doen.
In mijn vroege kinderjaren heb ik een agressieve vader die ons lichamelijk mishandelde. Ook heeft mijn moeder ons emotioneel verwaarloost. Ze zijn daarbij ook nog eens in een vechtscheiding terecht gekomen en maakten ruzie over en weer door middel van ons. Ook heb ik 1 keer seksueel misbruik mee gemaakt, en moest meerdere jaren dingen doen bij mijn neef die ik eigenlijk niet wou. Hij zette mij zo onder druk dat ik op dat moment geen keuze had voor mijn gevoel.
Ik zorgde voor mijn broertje deed de huishouding omdat mijn moeder ziek was en mijn broertje dat nodig had. Mijn moeder heeft schizofrenie en is zelf ook een kopp kind met cptss. Ze kon er dus nooit voor ons zijn. En heeft dat ook nooit gedaan. Ik heb mijn broertje opgevoed tot mijn 13de levensjaar.
Toen ontplofte ik. Ik sneed mezelf, had stemmen en beelden in mijn hoofd en wou dood. Maar ik heb het overleefd door goede stabiliteitsbegeleiding van mijn therapeut van toen en uit huis plaatsing. Helaas ging het alleen om mij. Mij broertje mocht wel blijven in deze omstandigheden. Een beetje jammer.
En zo is mijn verhaal nog ellenlang. het goede nieuws is dat ik 8 jaar geleden mijn vriend heb gevonden. We wonen nu 8 jaar samen en zijn tot nu toe gelukkig samen. Ook ben ik in therapie gegaan voor mijn problemen. Eerst bij psy q daar deden ze niet zo veel en hebben ze bijna niks gevonden. Laten we zo zeggen, daar heb ik 2 jaar verprutst. Nu loop ik ongeveer een half jaar bij de GGZ. Ik doe psychotherapie en ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op.
Ja ik ben verdrietig en ja ik voel me echt slecht maar ik word goed opgevangen dit keer. En het gevoel dat ik er eens een keer niet alleen voor sta dat voelt goed. Binnenkort gaan mijn EMDR sessies beginnen. Ik ben benieuwt hoe het dan gaat en of dat werkt.
Ik ben gediagnostiseerd met: cptss, kopp kind, hechtingsproblemen, dissociatie, en autistische cooping.
Ik hoop dat ik met deze therapie misschien weer de goede kant op ga en Weer een beetje plezier heb in het leven. Ik sta nog zoon beetje aan de start van alles voor mijn gevoel, en ben nog lang niet klaar. Binnenkort ga ik het proberen bij een dagbesteding omdat het op mijn werk op dit moment niet zo goed gaat. Ik hoop dat de dagbesteding wel goed gaat en ik daarbij overdag wat om handen heb.
Nou word het tijd om af te ronden.
Jullie staan niet alleen in deze zware strijd die jullie moeten voeren. We zijn er allemaal voor elkaar.
Veel geluk en kracht toegewenst
Groetjes
Hier ga ik dan. de eerste keer dat ik mijn verhaal deel. En ik vind het heel spannend, maar ga mijn best doen.
In mijn vroege kinderjaren heb ik een agressieve vader die ons lichamelijk mishandelde. Ook heeft mijn moeder ons emotioneel verwaarloost. Ze zijn daarbij ook nog eens in een vechtscheiding terecht gekomen en maakten ruzie over en weer door middel van ons. Ook heb ik 1 keer seksueel misbruik mee gemaakt, en moest meerdere jaren dingen doen bij mijn neef die ik eigenlijk niet wou. Hij zette mij zo onder druk dat ik op dat moment geen keuze had voor mijn gevoel.
Ik zorgde voor mijn broertje deed de huishouding omdat mijn moeder ziek was en mijn broertje dat nodig had. Mijn moeder heeft schizofrenie en is zelf ook een kopp kind met cptss. Ze kon er dus nooit voor ons zijn. En heeft dat ook nooit gedaan. Ik heb mijn broertje opgevoed tot mijn 13de levensjaar.
Toen ontplofte ik. Ik sneed mezelf, had stemmen en beelden in mijn hoofd en wou dood. Maar ik heb het overleefd door goede stabiliteitsbegeleiding van mijn therapeut van toen en uit huis plaatsing. Helaas ging het alleen om mij. Mij broertje mocht wel blijven in deze omstandigheden. Een beetje jammer.
En zo is mijn verhaal nog ellenlang. het goede nieuws is dat ik 8 jaar geleden mijn vriend heb gevonden. We wonen nu 8 jaar samen en zijn tot nu toe gelukkig samen. Ook ben ik in therapie gegaan voor mijn problemen. Eerst bij psy q daar deden ze niet zo veel en hebben ze bijna niks gevonden. Laten we zo zeggen, daar heb ik 2 jaar verprutst. Nu loop ik ongeveer een half jaar bij de GGZ. Ik doe psychotherapie en ga geloof ik met mini stapjes de goede kant op.
Ja ik ben verdrietig en ja ik voel me echt slecht maar ik word goed opgevangen dit keer. En het gevoel dat ik er eens een keer niet alleen voor sta dat voelt goed. Binnenkort gaan mijn EMDR sessies beginnen. Ik ben benieuwt hoe het dan gaat en of dat werkt.
Ik ben gediagnostiseerd met: cptss, kopp kind, hechtingsproblemen, dissociatie, en autistische cooping.
Ik hoop dat ik met deze therapie misschien weer de goede kant op ga en Weer een beetje plezier heb in het leven. Ik sta nog zoon beetje aan de start van alles voor mijn gevoel, en ben nog lang niet klaar. Binnenkort ga ik het proberen bij een dagbesteding omdat het op mijn werk op dit moment niet zo goed gaat. Ik hoop dat de dagbesteding wel goed gaat en ik daarbij overdag wat om handen heb.
Nou word het tijd om af te ronden.
Jullie staan niet alleen in deze zware strijd die jullie moeten voeren. We zijn er allemaal voor elkaar.
Veel geluk en kracht toegewenst
Groetjes
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Ik moet hier eerst van af (Verhaal 14)
Ik heb ptss. Sinds klein meisje heb ik al veel dingen moeten mee maken. Ik ben niet door mijn biologische ouders opgevoed , maar door mijn tante en oom. Ik ben toen ik daar woonde sexueel misbruikt. De eerste keer was toen ik ongeveer 6-7 jaar was. Door een bekende van de familie . Rond mijn 10-11 gebeurde het weer maar dit keer deed mijn pleeg vader het. In de loop van der tijd was ik uit huis geplaatst door jeugdzorg. Ik woonde in een crisis opvang en later werd ik daar ook uit gegooid en ben ik naar mijn vader gegaan.
Ik probeerde mijn leven bij mijn vader op te pakken als 15 jarig kind. Maar ik had natuurlijk al mijn eigen regels opgesteld en luisterde niet goed. Hierdoor botste het vaak met mijn vader en ging het niet goed op mijn nieuwe school. Ik heb jaren moeten meemaken tot de band van mij en me vader wat beter werd.
Rond mijn 22 overleed de vrouw die me opgevoed heeft vanaf baby en de enige persoon in mijn leven waarbij ik voelde dat ze echt van me hield mijn tante (pleegmoeder) voor mij was ze gewoon mama . Dit deed me natuurlijk erg pijn en ik was erg in shock een tijdje. Later kreeg ik klachten van niet kunnen slapen of juist hele dagen slapen. Ik sloot me af voor iedereen die me belden en me eigen familie. Ik droomde slecht en voelde me niet lekker en wist niet precies waar het vandaan kwam. Maar op een dag begonnen meer herinneringen naar boven te komen. Deze herinneringen waren super vervelend en gingen dus over het sexuele misbruik en verkrachting die mij is aan gedaan.
Ik ben naar de huisarts gegaan en ze hebben me door verwijst naar de psychiater. Hier hebben ze me verteld dat ik ptss heb door mijn ervaringen. Ik heb ook hechtingsproblemen maar dat wist ik al.
Helaas ben ik niet in therapie hier voor gegaan. Ik dwaalde juist alleen maar meer af . En voel me super verdwaald en in het diepte punt van mijn leven.
Een groot gedeelte van mijn familie denkt dat ik lieg . Dit maakt het alleen maar nog moeilijker natuurlijk maar ik kan hier niks aan doen. Ik wil graag af van mijn problemen want op dagelijks basis heb ik er vaak last van en er zijn dagen dat ik zomaar huil of me super verdrietig voel.
Er ziin zo veel dingen in me leven die ik wil bereiken maar moet eerst hier vanaf ik ben 25 en het voelt alsof ik belangrijke stukken in me leven mis door dat ik me zo voel en niet vooruit ga. Soms vraag ik me af of ik oooit gelukkig zal worden.
Ik probeerde mijn leven bij mijn vader op te pakken als 15 jarig kind. Maar ik had natuurlijk al mijn eigen regels opgesteld en luisterde niet goed. Hierdoor botste het vaak met mijn vader en ging het niet goed op mijn nieuwe school. Ik heb jaren moeten meemaken tot de band van mij en me vader wat beter werd.
Rond mijn 22 overleed de vrouw die me opgevoed heeft vanaf baby en de enige persoon in mijn leven waarbij ik voelde dat ze echt van me hield mijn tante (pleegmoeder) voor mij was ze gewoon mama . Dit deed me natuurlijk erg pijn en ik was erg in shock een tijdje. Later kreeg ik klachten van niet kunnen slapen of juist hele dagen slapen. Ik sloot me af voor iedereen die me belden en me eigen familie. Ik droomde slecht en voelde me niet lekker en wist niet precies waar het vandaan kwam. Maar op een dag begonnen meer herinneringen naar boven te komen. Deze herinneringen waren super vervelend en gingen dus over het sexuele misbruik en verkrachting die mij is aan gedaan.
Ik ben naar de huisarts gegaan en ze hebben me door verwijst naar de psychiater. Hier hebben ze me verteld dat ik ptss heb door mijn ervaringen. Ik heb ook hechtingsproblemen maar dat wist ik al.
Helaas ben ik niet in therapie hier voor gegaan. Ik dwaalde juist alleen maar meer af . En voel me super verdwaald en in het diepte punt van mijn leven.
Een groot gedeelte van mijn familie denkt dat ik lieg . Dit maakt het alleen maar nog moeilijker natuurlijk maar ik kan hier niks aan doen. Ik wil graag af van mijn problemen want op dagelijks basis heb ik er vaak last van en er zijn dagen dat ik zomaar huil of me super verdrietig voel.
Er ziin zo veel dingen in me leven die ik wil bereiken maar moet eerst hier vanaf ik ben 25 en het voelt alsof ik belangrijke stukken in me leven mis door dat ik me zo voel en niet vooruit ga. Soms vraag ik me af of ik oooit gelukkig zal worden.
Zoe
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Ik heb diagnose ptss - huwelijk met huiselijk geweld (Verhaal 5)
Na een huwelijk van 10 jaar met huiselijk geweld, heb ik de diagnose gekregen van ptss, ik heb emdr gehad en dacht dat het heel goed gaat met me,
ik ervaar veel angsten in de winkel bv als iemand plotseling achter me staat of als iemand hard praat, vooral bij mannen,
ik heb het gevoel dat als een man iets van me wil ik moet gehoorzamen, het is erg lastig en vind het lastig om er over te praten of er überhaupt hulp bij te vragen , zijn er meer als mij? Of heeft iemand tips? Groetjes judith
judith
> 2 jaar geleden
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Hoi Judith, ik begrijp je helemaal.. en het is ontzettend moeilijk om er mee om te gaan. Ik heb jaren therapie gehad en dit heeft mij wel geholpen. Eigenlijk heb ik keihard gewerkt aan eigen inzicht en er zijn mij vele handvaten gegeven. Deze handvaten zijn eigenlijk hulpmiddelen om het leven te begrijpen.. een basis leggen. Het heeft jaren geduurd totdat het een beetje eigen is gaan worden. Op dit moment leef ik best afzonderlijk omdat ik nog steeds moeite heb met mensen om mij heen. Eigenlijk begrijp ik dit niet. Zo hard gewerkt en toch nog geen volledig bestaan.. als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed.. ik leef nu per dag en probeer het zo leuk mogelijk te maken. Ik wandel veel met mijn hondjes. Ik ben een klusser en heb net een giga Volière gemaakt. Ik weet niet of je al kan genieten of dat je dit überhaupt wel kan.. dit is ook een proces van leren te genieten. Als je wilt dan kunnen we wel met elkaar mailen of zo. Misschien kan ik iets voor je beteken en andersom. Lieve groeten Mariska.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo. Het is erg herkenbaar. Ik kom ook uit een huwelijk met huiselijk geweld. Ging na de scheiding allemaal zo goed. Nieuwe relatie en getrouwd wat echt allemaal geweldig gaat. Mijn man is ook tevens de enige die ik volledig vertrouw. Heb flashbacks en nachtmerries. Dit ging me leven beheersen laatste jaar en uiteindelijk na veel angstaanvallen de stap gezet. Ik heb ook ptss door wat er destijds gebeurd is. Sta nu in de wacht rij voor de emdr. Tot die tijd wel gesprekken met maatschappelijk werk. Vind het zo bizar moeilijk om alles weer op te moeten oprakelen en weer de pijn te moeten voelen van toen.. hoop met dit forum wat steun te vinden en tips hoe hiermee om te moeten gaan. Alvast bedankt. Gr anoniem
Anoniem
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
41 jaar ellende (Verhaal 13)
ik heb 41 jaar ellende gehad en ben 28 september 2020 2x 4 dagen opgenomen bij psytrec Bilthoven en ben nu redelijk klachten vrij heb nog wel nazorg nodig voor kleine herbelevingen maar de grotere belevingen en gevoelens zijn onder controle zwaar traject maar heb geen spijt zou het iedereen aanraden mits je er zelf 100% achter staat. Heb nog niet geheel mijn leven terug maar wel voor een groot deel
Marleen
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Complexe ptss (Verhaal 12)
Ik heb complexe ptss
Eind basisschool tijd misbruikt door mijn broer.
Op mijn 16e vonden de leraren dat ik mij erg stil en terug getrokken gedroeg, dus sloegen ze aan de bel. na een half jaar met een orthopedagoog gesproken te hebben durfde ik pas te vertellen over de misbruik.
Diegene wou mij doorverwijzen naar de ggz .
Daar loog ik en zij: dat het steeds beter met mij ging, omdat ik niemand tot last wou zijn. Op mijn 17e werd ik misbruikt door mijn vader. toen kreeg ik heel erg last van ernstige slaapproblemen, flashbacks en dissociatie's. Nu ben ik bijna 23. leef ik van dag op dag heb ik therapieën, kan ik op dit moment niet werken of naar school, en woon ik begeleid, omdat ik niet meer thuis kon wonen.
Liefs
Ps je bent niet alleen
Eind basisschool tijd misbruikt door mijn broer.
Op mijn 16e vonden de leraren dat ik mij erg stil en terug getrokken gedroeg, dus sloegen ze aan de bel. na een half jaar met een orthopedagoog gesproken te hebben durfde ik pas te vertellen over de misbruik.
Diegene wou mij doorverwijzen naar de ggz .
Daar loog ik en zij: dat het steeds beter met mij ging, omdat ik niemand tot last wou zijn. Op mijn 17e werd ik misbruikt door mijn vader. toen kreeg ik heel erg last van ernstige slaapproblemen, flashbacks en dissociatie's. Nu ben ik bijna 23. leef ik van dag op dag heb ik therapieën, kan ik op dit moment niet werken of naar school, en woon ik begeleid, omdat ik niet meer thuis kon wonen.
Liefs
Ps je bent niet alleen
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Cptss (Verhaal 11)
Ik ben op zoek naar een forum of fb groep voor Cptss. En heel graag hoor ik waar ik begeleiding kan krijgen om mijn leven beter vorm te geven. Op dit moment ben ik stabiel studeer ik hypnotherapie online (helaas) maar mijn studie stond stil 1 jaar door relatie problemen en verhuizing.
Liefs voor allen.
Liefs voor allen.
Angelique
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Een traumatisch verleden met hypnotherapie verwerken (Verhaal 3)
Een traumatisch verleden met hypnotherapie verwerken.
Vanaf mijn negentiende ben ik jarenlang regelmatig naar psychologen geweest. Daar kon ik praten over mijn problemen en dat luchtte op, maar er veranderde niets in mij.
Na een tijdje belandde ik telkens weer in een depressie. Ik wist vaag dat er vroeger iets gebeurd was. Ik dacht dat als ik zou weten wat het precies was, ik het misschien een plaats zou kunnen geven en verder gaan met mijn leven.
Mijn arts had me op voorhand gewaarschuwd voor de eventuele negatieve gevolgen, niet iedereen reageert goed als iets uit het verleden naar boven komt. Maar ik stond er 100 procent achter, want het positieve van hypnotherapie is dat niet enkel het verleden naar boven wordt gehaald, je krijgt ook goede begeleiding om dat te verwerken.
Ik had het gevoel dat ik eindelijk gevonden had wat ik nodig had. Tijdens een sessie wordt er eerst gepraat en daarna begint de therapie. Ik keek er telkens naar uit: hoe overstuur ik soms ook was toen ik toekwam, nadien stapte ik volledig 'zen' naar buiten.
Het is nu twee jaar geleden dat ik voor het eerst hypnotherapie volgde. Het verleden is naar boven gekomen en ik had het op een heel prettige, veilige manier kunnen verwerken.
Na een tijdje veranderde iets van binnen zonder dat ik daar bewust van was. Ik heb me al twee jaar niet meer gesneden, mijn medicatie is voor 80 procent afgebouwd en ik heb geen paniekaanvallen meer.
Ik ben minder nerveus, durf te gaan voor mijn dromen, voel me zelfzekerder en ben minder afhankelijk van anderen. Ik heb af en toe nog moeilijke momenten maar niet meer zo extreem en ik kom er ook sneller bovenop. En als het nodig is, kan ik altijd bij de hypnotherapeut terecht.
Ik ben eindelijk niet meer dat bange meisje van dertig jaar geleden.
Anoniem
> 2 jaar geleden
2
Toon reacties
Verberg reacties
Reactie:
Waar heb je dit gehad?
jola
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jola, voor een overzicht met hypnotherapeuten zie:
www.hypnotherapeuten.org
Anoniem
> 2 jaar geleden
PTSS - Maandenlang nachtmerries gehad (Verhaal 1)
Een paar jaar geleden reed ik met mijn auto een straat in waar zojuist een ruzie was geëscaleerd. Een man had een andere man doodgeschoten. Terwijl ik de straat inreed, keek de dader mij aan en richtte zijn vuurwapen op mij.
Ik maakte een onderdanige beweging met mijn handen en hoofd achter het stuur. De dader keek mij aan, richtte zijn vuurwapen niet langer op mij, en rende daarna de straat uit en liet mij met een behoorlijke angstreactie achter.
Ik heb hiervan nog maandenlang nachtmerries gehad. Voor mij was dit wel traumatisch. Omdat ik stress- en angstklachten bleef houden (zoals nachtmerries, angsten, piekeren, stress en spanning, en dwangmatige herbeleving van de traumatische ervaring), heb ik gezocht naar een psycholoog en ben daar in behandeling geweest. Dit heeft eraan bijgedragen dat ik deze traumatische ervaring verwerkt heb.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties
Verberg reacties
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uden
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw plaats er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
Login
Therapiepsycholoog
Zoek op provincie
- ✓ 350+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Zoek een therapeut in
© Therapiepsycholoog
Disclaimer |
Privacy verklaring |
Over ons |
Reviews |
Forum tips |
Forum lotgenoten |
Aansluiten |
Login