Zo lang ik me kan herinneren heb ik last van stemmingswisselingen. Niet bij anderen of op het werk. Thuis wel en dan heftig. Soms verklaarbaar, vaak onverklaarbaar. Mijn ouders vonden me dan onhandelbaar en gingen tegen me tekeer of stuurden me naar mijn kamer.
Ik vond het bij me horen en liet het maar zo. Tot het me mijn derde relatie leek te gaan kosten. Twee eerdere liefdes waren al opgestapt. Ze zeiden dat met mijn buien niet te leven viel. Toen mijn man vertelde te willen scheiden, omdat hij een gezin wilde en vond dat kinderen niet aan mijn buien blootgesteld mochten worden, schrok ik me rot. Dit wilde ik niet! Via de huisarts vond ik een therapeut.
Mijn therapeut vroeg me na een paar gesprekken om een lijst bij te gaan houden. Steeds als ik een slechte bui had gehad, moest ik een vragenlijst invullen. Daar op vulde ik o.a. in waar ik een dag er voor, de dag zelf, de dag erna was geweest en heen moest. Ook moest ik er op invullen met wie ik was, wat ik in huis had gedaan, wat voor hobbies ik had gedaan, wat ik op tv had gekeken.
Er kwam een patroon uit: mijn buien kwamen vaak, bijna altijd, als ik in het winkelcentrum was geweest, of op een groot feest of ander druk groepsgebeuren. Er was daar dan echter nooit iets gebeurd dat een omslag in mijn humeur kon verklaren.
Mijn therapeut stelde hypnotherapie vast met regressie. Eerst kreeg ik een gesprek over hoe ik mij voel in drukke groepen. In gedachte beleefde ik recente momenten. Ik dacht altijd dat ik me wel oke voel in drukte, NU merkte ik dat ik dan gespannen ben en dat ik mijn omgeving en de mensen in de gaten houd.
Mijn therapeut vroeg mij steeds in stappen verder terug te gaan in mijn herinnering naar een drukke omgeving waar ik me zo voelde als ik beschreven had in het gesprek. Zo kwamen we op een herinnering waar ik nog maar 5 jaar was. Ik was in een grote supermarkt met mijn moeder. Op dat moment voelde ik die spanning en andere dingen die ik later had niet.
De herinnering ging toen vooruit in de tijd naar het moment dat die spanning ontstond. Ik was daar mijn moeder kwijt. Dat vond ik niet zo erg. Ik voelde me veilig want ik wist dat mijn moeder niet zonder mij weg zou gaan. Een grote man, met een grappige snor, vroeg mij of ik alleen in de supermarkt was. Hij gaf mij een hand en zei dat we op zoek zouden gaan naar mijn moeder.
Toen kwam er een vrouw aan en die begon heel hard en boos te schelden tegen de man. Hij moest mij loslaten. De man en vrouw kregen erge ruzie. Iedereen keek naar ons en vormden een kring. Ik zag al die gezichten heel groot worden en op mij af komen en ik ging huilen.
Mijn moeder kwam en toen ging ik gillen dat ik boos was dat zij weggegaan was. Zij was heel rustig maar thuis werd zij ook boos. Ze zei dat het mijn schuld was en dat iedereen nu boos was, dat ze nooit meer in deze supermarkt kon komen en zo meer.
De therapeut liet mij die gebeurtenis herbeleven en veranderen, afmaken zoals het goed geweest zou zijn. Sindsdien heb ik een stuk minder last van stemmingswisselingen. Ik voel me ook meer ontspannen als ik in grote groepen ben. Mijn man heeft de scheidingsplannen nog niet opgegeven maar ze geparkeerd. Hij wil afwachten of het blijvend is en dan wil hij het wel proberen.
Mijn punt is dat stemmingswisselingen die zo maar uit de lucht lijken te vallen een oorzaak kunnen hebben. Je kunt er van af komen.
