Trauma's - forum lotgenoten

Pfff dat was een lang verhaal. Je hebt het niet makkelijk en dat vind ik vervelend voor jou. Wat ik herken zijn fragmenten die overeenkomen met mijn leven. Het leek wel een adrenaline rush toen je hoorde over die zwangschap. Die dag heb je volgens mij een flinke deuk opgelopen. Ik hoop dat er veel mensen gaan reageren op jou verhaal en dat je wat steun ervaart.

hey jou verhaal lijkt heel hard op het mijne enkel kan ik pas na 25 benoemen wat ik al altijd gevoeld en gedaan heb veel mensen ook verloren maar 7 jaar trug al trug op goeie pad tot nu vorig jaar partner na 8 jaar verloren iemand leren kennen waar ik mezelf bij kon zijn en meteen alles kon zegge waar ik mee zat ook dat ik even trug op verkeerde pad was dinsdag stress gehad trug alcohol gepakt en sinds dien komen er supper veel dingen van vroeger trug toen ik rond 6 jaar was ik ben emotioneel maar tegelijkertijd heeel heeel explosief minste geluidje of eender dat me stoort ben ik overprikkeld en gejaagt

Dank je voor het delen van je verhaal. Het klinkt alsof je al een lange weg hebt afgelegd, vol uitdagingen en pijn, maar ook met een diepe wens om te begrijpen, te helen en een betere toekomst voor jezelf en je kinderen te creëren. Je hebt al zoveel inzichten verworven over je verleden en de impact ervan op je huidige leven, en dat is een krachtig begin.

Het is begrijpelijk dat het gevoel van eenzaamheid en moedeloosheid je nu overspoelt, vooral wanneer je je realiseert hoe diepgeworteld je overlevingsstrategieën zijn. Het kan ontmoedigend zijn om te horen dat het genezingsproces lang en zwaar kan zijn, maar weet dat je al de eerste en misschien wel de belangrijkste stap hebt gezet: het erkennen van de trauma’s en het vinden van een therapie die voor jou werkt. Dit is geen klein succes en verdient erkenning.

Het is ook heel begrijpelijk dat je somber en verdrietig bent, vooral als je de impact van je eigen ervaringen op je huwelijk en kinderen ziet. Het is duidelijk dat je heel veel geeft om hun welzijn en dat je vastberaden bent om patronen te doorbreken, hoe moeilijk dat ook is. Dit bewustzijn en je wil om te veranderen zijn krachtige drijfveren die je stap voor stap zullen helpen vooruit te gaan, ook al voelt het nu soms alsof je vastzit.

Je vraag om verbinding en steun is volkomen logisch. We zijn sociale wezens en gedeelde ervaringen kunnen een enorme bron van kracht en troost zijn. Het kan helend zijn om te weten dat je niet alleen bent, en het delen van je proces met anderen die soortgelijke gevoelens hebben, kan verlichting brengen.

Het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven om dit proces op jouw eigen tempo te doorlopen. Kleine stappen vooruit, hoe klein ook, zijn nog steeds vooruitgang. En zelfs als je het gevoel hebt dat je blokkeert, is dat ook een deel van het proces. Het betekent niet dat je faalt, maar dat je jezelf beschermt op manieren die je ooit hebben geholpen te overleven.

Blijf je richten op de kleine overwinningen, hoe klein ze ook lijken. Wees mild voor jezelf en erken de moed die je hebt getoond door te blijven vechten voor je eigen welzijn en dat van je kinderen. Het vinden van mensen die je begrijpen en steunen kan een grote troost zijn, en het is geweldig dat je die verbinding zoekt.

Je bent sterker dan je je misschien realiseert, en je hebt al zoveel bereikt. Blijf geloven in je eigen kracht en weet dat elke stap die je zet, hoe klein ook, je dichter bij heling brengt.

Dank Rik, Cindy en Luc voor jullie reacties, dit doet mij goed. Luc, jouw reactie raakte mij diep. Ik voel mij gezien, de tranen die kwamen luchten op. Als ik het moeilijk heb herlees ik het. Dank jullie wel lieve mensen. Dit geeft kracht en moed om door te gaan💗.

Zijn er mensen die herkenning in mijn verhaal vinden en contact willen om elkaar te steunen? Lijkt mij fijn. Dan kan ik een nieuw e-mailadres aanmaken, waarop we contact kunnen leggen.

'vraag ik me nog steeds erg af of dit een klein trauma heeft opgelopen'

Het maakt niet uit welke naam het krijgt: als hrt over je grens is is het niet okay! Wat wie dan ook maar erover zegt. Jouw grenzen zijn jou grenzen. Ouders horen je veiligheid te bieden. Dat hebben ze duidelijk niet gedaan. Het is ook geen normaal gedrag. Als je in een veilig gezin woont waar de norm is dat je bijvoorbeeld zonder kleren aan mag lopen. Dan zou je even goed in dat veilige gezin mét kleren aan mogdn lopen. Als de deur niet op slot hoeft, zou hij even mgoed wél op slot mogen. Iemand preuts noemen omdat hij iets niet wil is en hem dwingen tot iets anders betekent dat je niet zijn grensen respecteerd. Deel het maar met je therapeut. Als je een goede hebt zal die hetzelfde zeggen. En anders mag je op zoek naar een nieuwe. Ouders kunnen fouten maken en niet alles is zwart eit. Je jan ouders hebben die zowel goede als slechte dingen hebben gedaan. Dat maakt het juist lastig. Want je wilt niet skecht denken over je ouders. Je schrijft soms in de tegenwoordige rijd. Woon je nog thuis? Ben je wel veilig? Laat je hulpverkener met je meedenken waar je het veiligst bent. Als dit nog aan de gang is: je hebt het recht nee te zeggen. Het maakt je niet preuts. Het maakt niet dat je je ouders afwijst. Hrt maakt slechts dat je dst niet wilt. En je mag gewoon de deur op slot doen van de wc/badkamer.

Hoi, ik heb soms ook dwanggedachten, mij valt op dat ik dit alleen heb ik tijden van veel stress. Ook die dwang om dingen te doen en deuntjes in mijn hoofd ken ik. Gelukkig heb ik het nu nog maar voor zeg maar 5%. Ik maakte soortgelijke ellende mee als jij.

Wat dapper dat je deze gevoelens en herinneringen deelt. Het kan erg verwarrend en pijnlijk zijn om met zulke intense emoties en gedachten om te gaan, en ik wil je geruststellen dat het helemaal oké is om deze ervaringen serieus te nemen.

Wat je beschrijft, kan inderdaad invloed hebben gehad op hoe je je nu voelt. Hoewel het misschien niet de enige oorzaak is van je dwanggedachten en emotionele schommelingen, kunnen de ervaringen die je hebt meegemaakt - zoals de situaties met je ouders - bijdragen aan gevoelens van schaamte, onveiligheid, en het gevoel dat je grenzen niet worden gerespecteerd.

Het is begrijpelijk dat je je schuldig voelt als je dit soort dingen over je ouders deelt, vooral als je van ze houdt en ze verder als goede ouders ziet. Maar het feit dat iets als pijnlijk of ongemakkelijk voor je was, is belangrijk en verdient aandacht, ongeacht de intentie van je ouders. Je gevoelens en ervaringen zijn echt en geldig, en ze kunnen een rol spelen in je huidige uitdagingen.

Het is ook mogelijk dat de onprettige situaties in je jeugd je het gevoel hebben gegeven dat je grenzen niet altijd worden gerespecteerd, wat kan bijdragen aan de dwangmatige gedachten en emoties die je nu ervaart. Grenzen en privacy zijn essentieel voor een gevoel van veiligheid, en het is begrijpelijk dat je deze behoefte ook nu nog hebt.

Ik wil je aanmoedigen om dit onderwerp met je behandelaar te bespreken. Het kan moeilijk zijn om deze gevoelens en herinneringen te verwoorden, maar je behandelaar kan je helpen om deze ervaringen te verwerken en de impact ervan op je huidige situatie te begrijpen. Samen kunnen jullie onderzoeken hoe deze ervaringen mogelijk hebben bijgedragen aan je dwangstoornis en emotionele schommelingen, en wat je nodig hebt om je veiliger en meer in balans te voelen.

Je bent al begonnen met het verkennen van deze gevoelens, wat een belangrijke stap is. Blijf jezelf de ruimte geven om te onderzoeken wat je hebt meegemaakt en hoe dat je nu beïnvloedt. Het is een proces, maar je bent op de goede weg.

Gaat het inmiddels beter met je?

Wat herkenbaar... een boomhut lijkt mij heerlijk... Uren zitten en niks doen

Ook heel herkenbaar voor mij. Ik tracht mijzelf er nu toe te zetten meer momenten op te pakken voor meditatie. Even mijn ogen te sluiten en mijn lichaam aan te mogen voelen. Het is niet altijd even gemakkelijk om te ontspannen en mijn lichaam voelt dikwijls vrij zwaar aan. Maar dat is oké, dat mag ook! Daarnaast helpt het mij om, na een moment van rust, te schrijven of hardop uit te spreken hoe of wat ik voel op dat moment. Zonder er teveel gedachtegoed aan toe te voegen.

Zelfde verhaal ook midden in een trauma en trauma’s uit m’n kindertijd die nu naar boven komen. Ik moet denk ik net als jou nog beginnen aan het hele traject EMDR. Maar wat je zegt; wat zou ik af en toe graag willen verdwijnen naar een plek waar niemand is, waar rust is. Eerst vertrouwen vinden in de behandelingen en in mezelf.

Hallo allemaal, vreselijk het is een overleven iedere dag weer. Ik zit ook vast in trauma. Kan niet meer normaal functioneren. Ben nu 2 jaar thuis ziek, omdat ik vol triggers zit. Heb vaak gedacht om uit t leven te stappen. Maar ik heb n lieve man en een dochter die nog belangrijk voor me zijn.
Ik begrijp jullie helemaal.
🙏

Lieve Laura,

Och, wat een heftig verhaal!! Zoveel naars moest je mee maken en er was nooit iemand om je te troosten of om op terug te vallen.

Goed dat je hier je verhaal hebt gedeeld!

En wat vervelend dat je nog geen reacties hebt gekregen, je moet al zo lang wachten 8 feb en nu is het al 8 mei.

Maar misschien weten de lezers gewoon niet te reageren, wat ze moeten zeggen.

Ik zend je veel kusjes en liefde, en sla een denkbeeldige arm om je heen om je vast te houden zolang je nodig hebt.

Veel liefs, Inge

Hey hoi!

Zoek iemand om mee te praten of chatten of whatever.
Ik surf hier toevallig langs en lees jouw stukje. En zie ook dat hier op veel dingen totaal niet wordt gereageert. Ondoenlijk om op al die verhalen te reageren. Dus daarom kijk ik bij het recentste. En dat ben jij. Ik hoop dat er mss iemand is rond je maar het klinkt van niet. Er bestaan goede psychologen/psychotherapeuten met verstand van trauma. Je moet ze alleen vinden. En dat is hard zoeken. En leven is lastig. Er zijn lotgenotenfora voor trauma. Echte. Waar iemand je terugschrijft en je je niet nog eenzamer hoeft te voelen. Je schrijft niet dat je al therapie hebt gehad. Je hebt iemand nodig die verstand heeft van vroegkinderlijk trauma. (Vct). Google maar eens Want daar is het bij je begonnen als ik het zo lees. En als er dan niks gebeurt om je te helpen dan blijf je overleven en blijft (nieuw) trauma stapelen. Dat gebeurt ook als je hulpverlening hebt die er geen verstand van heeft. Al hebben ze mss goede bedoelingen. Forum ptssikhebhet heeft mij erg geholpen qua lotgrnotencontact. Ik weet niet of het nog bestaat. Knap dat je het al zolang volhoudt. Wat wil je (nog) doen op deze wereld? Wat is je wens als je al deze klachten niet had? Ik lees nu: 'je vermoeidheid te lijf'. Omdat ik mijn tgv trauma overstresste lijf bleef overvragen kan ik nog maar weinig. Maar nu heb ik het omgedraaid: eerst veiligheid en rust. En dan kan ik iets doen. Als jouw lijf ook op is heb je misschien ook iets aan. Als je nog geen hulp hebt gehad valt er veel te halen met basisvaardigheden leren over hoe om te gaan met stress en trauma.
Hier en nu oefeningen. Voor je lijd zorgen. Structuur aanleren. Lief zijn voor jezelf. Dat dat mag. Over zal het denk ik niet gaan. Maar een groot deel van de mensen kan behoorlijk opknappen. En waarom zou je niet bij die groep horen. Doodgaan kan altijd nog. En voor de 1ste stap hoef je geen mensen te vertrouwen. Voor vaardigheden keren hoef je alleen te communiceren op taakniveau en kan je de hulpverlener gewoon in je hoofd buiten de deur houden. En aftasten of je diegene vertrouwd voor meer. Google eens 3fasenbehandeling trauma, of psychotrauma big geregistreerd. Je kan ook vaardigheden uit traumaboeken leren. Maar dat is wel eenzaam. Kijk eens bij revief, ptssikhebhet, caleidoscoop, psychosenet. Er is veel meer kennis en kunde dan vroeger. Er is ook op sommige plekken genoeg kennis.
Doodgaan middels euthanasie kost tijd. En je hebt het tot hier volgehouden. Met al he overlevingsmechanismes. Dat is echt superknap! Man man man. Je had allang dood kunnen zijn. Maar je bent er nog en dat heb je toch maar gedaan. Dat is niet makkelijk geweest. Ja, je gebruikt nu pillen. Maar dat is vast niet voor niks. Iets met 'kind niet met het badwater weggooien'. Je hebt recht op een goed eind. Waarom de tussentijd niet gebruiken om te kijken wat er nog mogelijk is?
Ik ben lotgenoot en 46jr. En struggel ook nog steeds. Maar sinds ik een goede hulpverlener heb gevonden voel ik soms grond onder mijn voeten, dat ik mag bestaan dat ik veilig mag zijn. En dat mag jij ook. Jij hoeft niet dood. maar het mag wel. Gun jezelf kans op hulp. En ga zelf kijken wat er op reisafstand beschikbaar is. Op de website van je zorgverzekering kan je alle hulpverleners in je omgeving vinden die vergoed worden. Investeer in jezelf en breng die mensen/instanties in kaart. Kijk: welke instrlling/persoon voelt goed? Hoelang is de wachtlijst? 35 van de 40 spreken je misschien niet aan. En met de wachtlijsten erbij blijven er misschien maar 2 over. Maar wat is nou belangrijker dan jouw leven? Neem contact met die mensen op.

Soms werken hulpverleners bovenregionaal. Ik reis anderhalf uur naar mijn hulpverlener. Je kan ook naar een vrijgevestigd iemand gaan. Je moet alleen goed kijken hoe je dan verzekerd moet zijn. En soms kan je via beeldbellen hulp krijgen. Dan hoef je niet eens je huis uit. Dood gaan kan altijd nog. Ik weet waar ik het over heb. Euthanasie ligt hier ook nog steeds op tafel. Want ik wil een leefbaar leven en mocht dat toch niet lukken, dan kies ik daar ook voor. Ik hoor bij de kleine groep waar emdr enzo niet werkt. Ik heb nu een psychotherapeut. En heb sinds een half jaar het gevoel dat het misschien nog wel eens mogelijk kan zijn voor mij: een veilig leefbaar genoeg leven'. Ik ben niet van dat 'als ik het kan kan jij het ook'. Want dat weet niemand. Maar ik gun het je wel. Mocht je wel met de psychiatrie/verslavingszorg te maken hrbben gehad. De oude huloverlening is er nog op veel plekken. Maar er is ook verandering geweest op sommige plrkken. En daar is het wél veilig. Ik gun je de (veilige) wereld. Sterkte sterkd dame. Zelfs al voel je je niet sterk en is het nu op. Als het op is heb je een plek nodig waar je kunt rusten en ook die plek kunnen ze zijn en met je maken. Liefs!

Oww. zo heftig jou verhaal! En zo herkenbaar! Zoveel therapie al gehad en nog steeds niet hersteld.

Ik snap dat je er helemaal moedeloos van bent geworden.

Ik hoop echt dat er iemand in jouw leven komt die je wel kan helpen. Goed dat je je verhaal hebt gedeeld.

Mocht je mijn verhaal willen lezen, die staat er net op, over trauma door hulpverlening en over dyslexie en AD(H)D.

Heel, heel, heel veel sterkte!

Liefs Mieke

Zoek een pmter. Die kan je daarmee helpen.

Herkenbaar, ik ga hier creatieve therapie voor krijgen en ben heel benieuwd! Jij veel kracht!

Er staat nergens een verbod op gaan, je word er geen slecht mens van! Ik ken je niet, maar ik gun je van harte dat je nog ergens een gaatje vindt, een mens, een herinnering, een boom, een vogel, een steen... om nu (nog) niet kapot te gaan.

Twee jaar geleden. Ben je er nog? Menslief wat een leed! De tranen staan me in de ogen. Heb je inmiddels een behandeling [wat een vreselijk woord!] gekregen? Jij hebt een luisterend oor nodig en ik weet uit ervaring dat weinig mensen daar tijd voor hebben, zelfs zij die dit betaalt doen.
Ik geloof in God. Als je bent gegaan dan ben je bij Hem. Maar je kunt er ook in je leven naartoe. Ik zoek mijn schuilplaats altijd in Hem die alles in zijn hand houdt. Wat niet wil zeggen dat het de mens voor de wind gaat! Mensen die het diepst lijden zijn rijper om te worden gevonden door Hem.
Heel veel sterkte toegewenst door Susan.

God gives his thougest battles to his strongest
Soldiers. Mijn tekst waar ik me probeer aan vast te houden. Hoe zwaar ook

Hey Floor, Dood kan je altijd nog en kan je ook altijd kiezen. Als je werkelijk denkt dat je iemand iets aan gaat doen en de huisarts neemt je niet serieus kun je je katen inschatten op de ehbp. Het allerbelangrijkst is dat je op een veilige plek bent/woont en dat je in ieder geval 1 veilig persoon hebt (kan hulpverlener zijn) die je kan helpen alles op een rijtje te zetten. En samen op te schrijven waar je last van hebt, wat je wilt veranderen en hoe je dat kunt bereiken. En dat dan punt voor punt te realiseren. Als je weet waarom je automutileert kan je zoeken naar andere coping. Soms kunnen medicijnen helpen je weer in een rustiger vaarwater te krijgen. Zet tegenover al je ellende fijne dingen. Dat hoeft maar iets kleins te zijn dat voor jou al erg groot kan zijn: koop een reep chocolade, doe een deken om, ga een stukje wandelen. Google desiderata. En lees het elke dag. Je zit in een lijf dat enkel van jou is. Niemand behalve jij heeft er iets over te zeggen. Jij bent de enige die erdoor kijkt, voelt, die je vingers zelf kan bewegen. Jij bent van jou. En jij bepaalt wat met jou gebeurt. Soms zit je in een situatie dat een ander dat voor jou bepaalt: ga daar weg, zoek hulp. Niemand heeft dat recht. Niemand. En je mag jezelf beschadigen (je bent van jou), maar beter doe je dat niet. Uiteindelijk zit je met de littekens. En het helpt maar zo kort. Als je zegt dat je bang bent voor wat je mensen aan gaat doen klinkt dat ook een beetje als dwanggedachtes. Daar bestaat erg foede therapie voor. Er is ook een serie over op tv geweest. Je bent niet de enige met zulke gedachtes. You go girl. Knap hoe je het volhoudt en dat je dit plaatst.

Mooie reactie, Merle.

Mooi stuk heb je geschreven. Voor je toekomst: Ja je bent kwetsbaar, maar niet perse weerloos.Er zit een groot grijs gebied tussen alles afgrenzen en alles toelaten. Veiligheid kan ook bestaan zonder achijnveiligheid. Je mag voor jezelf erkennen dat je eerder de sjaak bent dan een ander als het zo is dat je als het erop aankomt jezelf niet kunt verdedigen als iemand misbruik van je wil maken. Dat voorkomen door voorzorgsmaatregelen te nemen zorgt voor echte veiligheid en niet voor schijnveiligheid. En dat mag best. Niemand heeft het recht aan je te zitten. En ja, het kan nog steeds gebeuren, maar je mag ook weten dat je niet weerloos bent. En waarom ik dit zeg: ik herken dit. Tot 4 jr geleden ben ik elk jaar wel een keer of vaker aangerand of verkracht doordat ik niet wist dat of hoe ik me kon verdedigen. Consent had ik nog nooit van gehoord. (Google tea consent op youtube). (Het enige wat ik wist: mijn lijf werkt mee uit zelfbehoud en ik: ik ga steeds een stukje verder dood vanbinnen.) En vraag jezelf af: waar was het veiligheid en waar was het schijnveiligheid? Heb je misschien niet juist erg goed voor jezelf geprobeerd te zorgen, maar schoot dat door. Waar heeft het je beperkt en ook: waar heeft het je gered. Niemand doet iets zonder reden. Het lijkt of het teveel je vrijheid heeft benomen. Succes in je zoektocht naar de juiste balans waar je je vrij én veilig kan voelen. Ik ben er ook mee bezig. Liefs

De eenzaamheid is herkenbaar. Misschien is revief iets voor je. zij hebben litgenotengroepen en jaarlijks lorgenotendagen. Ik was er 2x een verwendag en het was voor mij een warm bad. Misschien een beetje eng. Maar iedereen was daar ooit voor het eerst en dan kun je letterlijk ervaren dat je niet de enige bent. Maar veel mensen zo'n eenzame strijd voeren. Liefs

Hoi marco,

Mijn achtergrond is heftig trauma en ondertussen 26 jr therapie. Ik zeg dit vooral omdat mijn advies misschien een beetje simpel klinkt. Maar dit is de basis waarop ik dit vol heb kunnen houden en waar jij misschien ook iets aan kunt hebben:

- hoe donker het om je heen is en hoe angstig je misschien bent: kijk per dag wat je wel lukt en geef dat veel ruimte in je hoofd.

-Negeer niet waar je last van hebt. Schrijf (of teken oid) het van je af. Het geeft je inzicht en kan je ook helpen te zien waar je ruimte kunt vinden om iets te veranderen of waar je iets nodig hebt. Soms kun je iets niet veranderen. Maar vooral in het begin is er heel veel te veranderen. Al kan je dat misschien zelf niet altijd goed zien.

- doe elke dag iets wat je beter maakt (wat je een goed gevoel geeft óf je minder slecht laat voelen óf maakt dat je achteruitgang zoveel mogelijk voorkomt. En geef jezelf hier credit voor.

-geef gezond eten aandacht. Zorg dat je genoeg vezels en groente binnenkrijgt. Het maakt je weerbaardwr wn daardoor houd je het beter vol. Je kunt als avondeten ook als je te moe bent bv:wortels eten(of een potje groenten), verse krieltjes in de magnetron doen en vleeswaren of kaas eten.
Therapie is hard werken. Onderschat niet hoe moe je wordt van dit werk. Dus heb je als je pech hebt ervan uit te rusten. En dat is geen luiigheid. Dat heeft je lijf nodig.

-zoek een hulpverlener waar je een goede klik mee hebt. Of je therapie slaagt heeft voor 70% te makn met of je een goede match met je hulpverlener hebt. Tegenwoordig is traumahulpverlening erg verbetert. Het is nu september. Als je op zoek gaat naar een goede hulpverlener kun je ook naar een vrijgevestigde therapeut gaan. Veel goede psychotheraoeuten hebben de ggz verlaten en zijn voor zichzelf begonnen of combineren beide. Als je nu zoekt kun je ook kijken of je een goede restitutiepolis kunt vinden die het vergoed. Ik zou zelf niet naar zo'n zorgcowboy gaan die zegt dat je in 10x emdr (oid) overal vanaf bent. Is het zo, dan is dat mooi. Maar zijn ze er ook nog steeds als dat niet zo is. 1 stap tegelijk.

Mij heeft deze quote geholpen: degene die een berg wil verplaatsen begint met het wegdragen van kleine stenen. Sterkte en succes.

Hoi , ik las jouw verhaal , en ik herkende mezelf er helemaal in.
Ook ik zit op het moment in een EMDR traject .Ik weet pas sinds 2005 dat ik ASS PDD NOS heb .Ik was toen 40 + .Deels vielen veel dingen op hun plek ( de bekende auti symptomen) maar ik vind het wel donders moeilijk te accepteren.
Daarbij heb ik veel last van "oud zeer "wat mijn symptomen alleen maar erger maakt , en mij een enorm minderwaardigheidsgevoel geeft. Daar ben ik de hele zomer mee aan het werk , en het gaat wel wat beter , maar ik ben er nog niet . Het steunt mij te weten dat er meer mensen zijn die dit doormaken , en ik wil graag van gedachten wisselen daarover. Ik hoop meer van je te horen , en ik zal reageren groeten , toos

Soortgelijke ervaring. Verschrikkelijk. Na 7 mnd in herstel, wat een bizarre verwachting. Jouw man heeft niets meer te willen en te verwachten. Als je man in begin van je relatie zijn plannen van een dubbelleven kenbaar had gemaakt, dan stond hier jouw verhaal niet.

Verslaafd aan sex is een goedkope smoes.
Ze dachten het goed voor elkaar te hebben.
Op zo'n schaal liegen en bedriegen is de verklaring meestal een narcistische persoonlijkheid.

Je hebt het gevoel gek in je hoofd te worden. Begrijpelijk en herkenbaar. Maar 1 oplossing: kies voor jezelf.
Dat deed hij al die jaren ook en geloof me, dat zal hij blijven doen. Zonder met z'n ogen te blinken. De rest is allemaal theater. Er bestaan mensen die een theater leven en zich niks druk maken om de emoties van mensen om hen heen.

Sterkte.
Ik heb voor mij en mijn gezin gekozen. Het is Verschrikkelijk in mijn hoofd blijven de scenario's ook voortdurend afspelen. Lijkt wel ptss. Ik zit nog in een lastige scheiding. Een hoop ellende als gevolg. Als dat afgewerkt is dan wens ik hem het beste, maar hij hoeft nooit geen stap meer in mijn leven te zetten, die deur is weg.

Diep van binnen doet dit vast terecht veel pijn, ga onderzoeken wat jij acceptabel vind en daarin lees ik je uiteindelijke conclusie.

Neem tijd voor dit proces en laat je niet terugwerpen door tegenslag, je bent een sterk persoon dat zie ik in je verhaal terug.

Hartelijke groet,

Maurice

Beste Wen,

Wat moedig dat je hierover schrijft. Ik herken mezelf in je omschrijving van je jeugd. Ook ik heb 6 jaar geleden een psychose gehad en met de ggz opgekrabbelt . Ik ben nu zover dat ik aan mijn trauma('s) wil werken en ben op zoek naar een geschikte psycholoog. Iemand die ervaring heeft met personen die psychose-gevoelig zijn. Kun jij me advies geven, wat zijn jouw ervaringen....
Vriendelijke groeten en succes met je proces
Je bent niet alleen.
Cynthia

Wat heftig! Misschien kan expertisecentrum Fier jouw verder hellend.

Hai,
Ik ken je niet..
Maar van mij krijg je begrip, weet je waarom?
Het trauma vertellen aan mij hoeft niet
Jij zit er mee en het doet jou verdriet
Dat is wat mij betreft het enigste wat belangrijk is
Ik heb zelf ook genoeg trauma s
Dus weet denk ik, wat je doormaakt
Sterkte
Ik ben zelf nu bezig met behulp van een boek
Het heet de tijger ontwaakt
Misschien is dit ook iets voor jou?

Beste L,
Beste Lucia,

L, wat jij omschrijft, daar zit ik momenteel in. Door agressie op mijn werk zijn trauma’s van vroeger naar boven gekomen. Weggestopt uit zelfbescherming. Andere trauma’s al redelijk een plek gegeven dmv therapie. Maar deze was te heftig. Ik herken jouw verhaal dus maar al te goed.
Inmiddels zijn we meer dan een jaar verder na het plaatsen van jouw verhaal. Hoe gaat het nu? Hoe is het gegaan nadat jouw eigen therapeut weer terug was van vakantie?

Lucia,
Ik heb dat boek ook gelezen. Het was héél verhelderend. Iedereen die paniekaanvallen/ hyperventilatie heeft raad ik aan dit boek te lezen.

L,
Ik weet niet hoe het momenteel met je gaat. Ik wens je héél veel sterkte toe en bedankt voor het delen van je verhaal.

Florence

Wauw An, alsof ik mijn eigen verhaal lees, ik benoemde laatst ook het gevoel van vastzitten als drijfzand, hoe gaat het nu met jou, heb je een therapeut gevonden?
Lieve en warme groetjes
Saskia

Hier nog een slachtoffer van een narcistische psychopathische moeder. Mijn biografie schrijven heeft mij geholpen en als je wilt kun je de woorden 'verdwenen' en 'zelf' googelen. Via internet ben ik bevestigd zodat ik mezelf kan bevestigen na twaalf jaar alleen te hebben gezeten met de problemen.
Mijn verhaal is nog een manuscript en voordat het een boek wordt zullen we een eindje verder zijn in de tijd.
Hier op deze website wordt ruimschoots hulp aangeboden heb ik gezien. Hartstikke goed. Er zitten overal psychologen en therapeuten heb ik gezien, ook in mijn buurt.
In 2012 zat ik in hetzelfde bovenstaand gevoel. Ik heb nooit zelfmoord gedachten gehad, maar toen wel. Mijn moeder, of de vrouw die mijn moeder had moeten voorstellen is een duister mens. Dit durf ik nu hardop te zeggen en te schrijven en kan ik bewijzen. Psychisch geweld zou strafbaar moeten zijn! Zulke vrouwen verwoesten levens van hun kinderen. Moeder heeft dit zelf gezegd: "Ik heb drie levens verwoest."
Ontzettend veel sterkte toegewenst An! Heel veel. Want dat heb je nodig.
En liefs van Susan.

Je Nederlands is grappig. Je brief meer dan een half jaar geleden en niemand heeft gereageerd. Twee duimpjes.
Door PTSS veroorzaakt? PTSS is een geestelijke diagnose van een trauma en dat is een verhaal, een drama, een tragedie dat je hebt meegemaakt. Ik heb zelf geen ervaringen met lichamelijk geweld, wel met psychisch geweld. Jouw trauma is lichamelijk en psychisch.
Je zou het wel moeten bespreken met iemand. Dat is hoognodig. Het is veel te ernstig en je bent nog zo jong. Soms is een gewone vriend[in] beter dan hulpverleners. Hopelijk is dat inmiddels gebeurd?
Stevige groet van Susan.

Ik hoop dat jij inmiddels geholpen bent door deze oproep.
Het valt mij op dat jij het over je klachten hebt en niet over de oorzaken. Hoe komt het dat je in deze omstandigheden bent gekomen? Je schrijft zelf dat je niet wist waarom je slecht sliep. Wat gebeurde er twaalf jaar geleden?
Ik zou best je buurvrouw willen zijn om samen met je te zoeken naar de oorzaken van deze ellende en om niet meer zo alleen te hoeven zijn.
Je schrijft dat er veel dierbaren zijn overleden. De dood van een dierbare die te vroeg is overleden kan te schokkend zijn al weten we als mens dat de dood bij het leven hoort. Maar we hopen dat de dood komt op hoge leeftijd. Helaas gaat het niet altijd zo en dat kan zeer ingrijpend zijn.
Mijn ervaring is dat veel mensen negatief reageren bij het zien en horen van veel leed. Dat maakt het voor jou alleen maar erger. Dat kan voelen alsof je het aantrekt. Het wordt je enige werkelijkheid. En dat is een gevangenis. Veel mensen negeren wat ze niet willen horen of zien, leggen de nadruk op het positieve en bedekken het negatieve. Manipuleren woorden. Gaan over je roddelen. Dat althans is mij overkomen.
Veel mensen schijnen baat te hebben bij EMDR. Ik heb er zelf geen ervaringen mee. Ik los mijn eigen problematiek zelf op. Een trauma is een te schokkend afgebroken, niet-afgemaakt verhaal, drama, tragedie. Soms helpt het om dit te diagnosticeren, maar het blijft een verhaal dat vraagt om vertelt en af gemaakt te worden met een vredig einde, een einde waarmee je kunt leven en weer normaal kunt genieten van het leven.
Eind april 2021 heb je dit geschreven. Er hebben vijf mensen een duimpje gegeven, wat ik niet begrijp omdat dit een intens triest verhaal is. Hopelijk ben je inmiddels iemand tegen gekomen met wie je dit leed kunt delen.
Veel sterkte toegewenst door Susan.

Ivy

Hoi Ivy,
Vraag me af of je hulp krijgt voor je psygisch problemen.
Begrijg heel goed dat als je erover schrijft het je verdrietig maakt!
Belangrijk om er over te huilen! Ook nu nog! Het is erg om als 6 jarig kind zoiets te hebben moeten meemaken.
Neem jezelf en je gevielens serieus Ivy.
Hoop dat je via EMDR of Brainspotting en therapie de hulp gaat krijgen die je nodig hebt.

Sterkte Johanna

Hallo Ivy, ook ik heb een zeer traumatische jeugd gehad. Sinds ik mijn geliefde vrienden en bezigheden moet missen door corona heb ik het heel moeilijk door onophoudelijke flashbacks (overspoelende herinneringen). Ik geloof dat emdr mij kan helpen. Liever nog zou ik neurofeedbacktherapie willen doen. Zeker voor mensen die van jongs af aan verwaarloosd, fysiek of emotioneel verwarloosd zijn en /of misbruikt blijkt dat heel erg efficiënt. Het is echter financieel voor mij een ondoenbare aderlating, maar moest jij financieel in de mogelijkheid zijn, dan ben ik er nagenoeg zeker van dit dit voor jou op termijn heel helend kan zijn.
Ik las voor het eerst over neurofeedback in het boek "Traumasporen" van Bessel van der Kolk. Een moeilijk maar bevrijdend boek.
Emdr zal je hopelijk ook deugd doen.

Liefs Bie A.

Hallo sterke vrouw of juffrouw, ik herken heel veel van wat je allemaal hebt meegemaakt in uw leven. Nu ik heb een 10tal jaren psychiatrie in uit geweest. Dus ik heb enorm veel kennis inzicht en antwoorden gekregen. Ik ben momenteel nog geen psycholoog met therapiedier maar studeer hier nu ook voor. Mijn eerste gedachten over wat je hebt geschreven ivm je vader kan u al zeggen dat je al langdurig aan ptss lijd. Posttraumatische stresssyndroom. Dit is niet zomaar een depressie en gaat ook niet weg met 1x per week naar de psycholoog te gaan. Mensen met ptss zitten vast in het verleden en herbeleve

Ik ga verder nog over de andere aandoeningen u schrijven maar ik heb mijn 2de blog door mijn gsm al 2x moeten schrijven en mijn 3de 3x. Mijn excuses dat ik nu niet meteen nog is opnieuw begin maar ik moet naar mijn lichaam en geest luisteren en leren mijn grenzen tijdig aan te geven (wat ik dus niet heb gedaan 🙂) maar uw verhaal heeft mij geraakt en ik wil al mijn kennis en ervaring delen met u zodat je een begin hebt wat je allemaal kan doen En WEET! Je kan van alles volledig nog afgeraken en het leven lijden dat jij verkiest!
Ik ga nu rusten. Veel sterkte en tot snel,
Grijs samantha

Ik ga verder nog over de andere aandoeningen u schrijven maar ik heb mijn 2de blog door mijn gsm al 2x moeten schrijven en mijn 3de 3x. Mijn excuses dat ik nu niet meteen nog is opnieuw begin maar ik moet naar mijn lichaam en geest luisteren en leren mijn grenzen tijdig aan te geven (wat ik dus niet heb gedaan 🙂) maar uw verhaal heeft mij geraakt en ik wil al mijn kennis en ervaring delen met u zodat je een begin hebt wat je allemaal kan doen En WEET! Je kan van alles volledig nog afgeraken en het leven lijden dat jij verkiest!
Ik ga nu rusten. Veel sterkte en tot snel,
Grijs samantha

Ik maak hetzelfde mee,
Kop op Romy niet opgeven. Is een hele nare periode,
Maar eens komt het goed. Ik maak hetzelfde mee, stoppen met slaappillen, dat is mijn advies. Ik ben inmiddels 2 weken gestopt met die troep . Ontwenning kost tijd!!!
Liefs . Corry

Heftig. Advies ga toch naar de huisarts en of ga iets vinden in de alternatieve/natuurlijke geneeskunde en coaching. en vindt iemand die bij je past en je kan helpen weer bij jezelf te komen en weer vol in het leven te staan.

Ik herken je situatie, inmiddels bijna 4 jaar verder en het is alleen maar erger geworden….

Ga aankomende week intern een traject van 6 weken volgen voor complexe ptss, als dat niet helpt weet ik niet hoe ik verder moet…

Ik ben bezig met experimental EMDR voor innerlijke overtuigingen. het zijn vooral de mantra's " ik ben waardeloos" "ik ben machteloos" en "ik ben het niet waard" die tijdens de EMDR worden aangepakt.

Ik weet dat mensen je nu een soort van hebben afgeschilderd als 'uitbehandeld' etc. Maar dit is misschien wel echt nog een kanshebber.

Misschien ook schema therapie, zo zie je waar je misschien de spiraal kunt verbreken waar je nu in zit.

Ik hoop dat het je wat helpt. Super veel sterkte.
Er is altijd hoop, niet vergeten.

Hoi Jolien,

Je zou kunnen zoeken op lichaamstherapie, wat namen waarop je kunt zoeken voor de diverse therapievormen:

David Berceli
Peter A. Levine
Bessel van der Kolk
Janina Fisher
Pat Ogden

Sterkte!

Sorry was er nog 1 vergeten:

haptotherapie

Jollien

Vervelend om dit te lezen.
Vooral omdat ik het herken!

Sterkte Jolien

Liefs Johanna

Voor de verwerking van vroegkinderlijk trauma en werken met de afgesplitste (onbewuste) persoonlijkheidsdelen, is therapie bij Frank van der Laan een absolute aanrader (gezondautonoom).
Denk aan hechting, verbinding, verlies.
Het raakt in alle opzichten de kern. Juist omdat het op onbewust niveau werkt en dus diepgaand effect heeft

Ik heb dit ook meegemaakt. Ik ervaar het alsof ik altijd maar half heb geleefd. Het is heel heftig om doorheen te gaan en het lijkt alsof ik niet meer weet wie ik ben. Het lastige is dat je nergens meer aan vast kunt houden. Want er is niets meer normaal. Er is geen plezier meer en er is overal angst en mensen met korte lontjes. Wat een bizarre tijd is dit. Een afschuwelijk verleden en geen toekomstperspectief omdat mijn lichamelijke integriteit opnieuw geschonden wordt. Nu door een overheid.

Hoi Annemieke,
Psytrec doet alleen heel kortdurende intensieve therapie, en je moet al in behandeling elders zijn voor voor- en nabehandeling. Dus dat lijkt niet de goede ingang. Je schrijft dat je al vele wachtlijsten en diagnoses verder bent en ook dat is niet raar. De huidige GGZ zit hartstikke vast. De beste hulp kun je nog bij de POH-GGZ van je huisarts krijgen. Daar wordt je tenminste nog als mens behandeld.

Herken inderdaad veel van wat je verteld.
Drukte in mijn hoofd, moeite met discipline.
Heb ook al wat hulp gehad in de loop der jaren.. En er zijn verkeerde diagnoses gesteld.
Heb nu eindelijk een psygotherapeut die meteen door mij heen prikte!
Ik kan me ook best goed verwoorden denk en analyseer nogal veel.
Ze zei eens dat ik dat deed met een reden.. Dan hoef je niet te voelen zei ze.
Ik krijg brainspotting.
Het is iets anders dan EMDR.
Ga door veel onverwerkte emoties heen wat best zwaar is.. maar ook oplucht.. Dus het brengt me wat op. Het jarenlang wegduwen heeft zijn tol geëist. Zit al 3 jaar met een burnout thuis. Dus mijn conclusie is dat je het beter op tijd kunt aanpakken.
Hoop voor jou dat je nog goede hulp krijgt en wens je sterkte!
Zelf kijk ik ook vaak op JW. org
Ivm levensvragen.
Erg interessant vind ik.
Grts anoniem

Heel herkenbaar wat je hier schrijft.

Waar heb je emdr gehad?

Jola, voor een overzicht van emdr-therapeuten zie:

www.emdrtherapie.net

Ik heb ptss en wilde graag emdr doen maar ze zeggen tegen mij dat juist de herbelevingen en dissocieren eerst heel erg toenemen. Ik kan me dat als alleenstaande moeder niet permiteren. Heb jij daar ervaring mee?

Wil ik ook weten en waar had je emdr