Trauma's - forum lotgenoten

Pfff dat was een lang verhaal. Je hebt het niet makkelijk en dat vind ik vervelend voor jou. Wat ik herken zijn fragmenten die overeenkomen met mijn leven. Het leek wel een adrenaline rush toen je hoorde over die zwangschap. Die dag heb je volgens mij een flinke deuk opgelopen. Ik hoop dat er veel mensen gaan reageren op jou verhaal en dat je wat steun ervaart.

hey jou verhaal lijkt heel hard op het mijne enkel kan ik pas na 25 benoemen wat ik al altijd gevoeld en gedaan heb veel mensen ook verloren maar 7 jaar trug al trug op goeie pad tot nu vorig jaar partner na 8 jaar verloren iemand leren kennen waar ik mezelf bij kon zijn en meteen alles kon zegge waar ik mee zat ook dat ik even trug op verkeerde pad was dinsdag stress gehad trug alcohol gepakt en sinds dien komen er supper veel dingen van vroeger trug toen ik rond 6 jaar was ik ben emotioneel maar tegelijkertijd heeel heeel explosief minste geluidje of eender dat me stoort ben ik overprikkeld en gejaagt

Dank je voor het delen van je verhaal. Het klinkt alsof je al een lange weg hebt afgelegd, vol uitdagingen en pijn, maar ook met een diepe wens om te begrijpen, te helen en een betere toekomst voor jezelf en je kinderen te creëren. Je hebt al zoveel inzichten verworven over je verleden en de impact ervan op je huidige leven, en dat is een krachtig begin.

Het is begrijpelijk dat het gevoel van eenzaamheid en moedeloosheid je nu overspoelt, vooral wanneer je je realiseert hoe diepgeworteld je overlevingsstrategieën zijn. Het kan ontmoedigend zijn om te horen dat het genezingsproces lang en zwaar kan zijn, maar weet dat je al de eerste en misschien wel de belangrijkste stap hebt gezet: het erkennen van de trauma’s en het vinden van een therapie die voor jou werkt. Dit is geen klein succes en verdient erkenning.

Het is ook heel begrijpelijk dat je somber en verdrietig bent, vooral als je de impact van je eigen ervaringen op je huwelijk en kinderen ziet. Het is duidelijk dat je heel veel geeft om hun welzijn en dat je vastberaden bent om patronen te doorbreken, hoe moeilijk dat ook is. Dit bewustzijn en je wil om te veranderen zijn krachtige drijfveren die je stap voor stap zullen helpen vooruit te gaan, ook al voelt het nu soms alsof je vastzit.

Je vraag om verbinding en steun is volkomen logisch. We zijn sociale wezens en gedeelde ervaringen kunnen een enorme bron van kracht en troost zijn. Het kan helend zijn om te weten dat je niet alleen bent, en het delen van je proces met anderen die soortgelijke gevoelens hebben, kan verlichting brengen.

Het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven om dit proces op jouw eigen tempo te doorlopen. Kleine stappen vooruit, hoe klein ook, zijn nog steeds vooruitgang. En zelfs als je het gevoel hebt dat je blokkeert, is dat ook een deel van het proces. Het betekent niet dat je faalt, maar dat je jezelf beschermt op manieren die je ooit hebben geholpen te overleven.

Blijf je richten op de kleine overwinningen, hoe klein ze ook lijken. Wees mild voor jezelf en erken de moed die je hebt getoond door te blijven vechten voor je eigen welzijn en dat van je kinderen. Het vinden van mensen die je begrijpen en steunen kan een grote troost zijn, en het is geweldig dat je die verbinding zoekt.

Je bent sterker dan je je misschien realiseert, en je hebt al zoveel bereikt. Blijf geloven in je eigen kracht en weet dat elke stap die je zet, hoe klein ook, je dichter bij heling brengt.

Dank Rik, Cindy en Luc voor jullie reacties, dit doet mij goed. Luc, jouw reactie raakte mij diep. Ik voel mij gezien, de tranen die kwamen luchten op. Als ik het moeilijk heb herlees ik het. Dank jullie wel lieve mensen. Dit geeft kracht en moed om door te gaan💗.

Zijn er mensen die herkenning in mijn verhaal vinden en contact willen om elkaar te steunen? Lijkt mij fijn. Dan kan ik een nieuw e-mailadres aanmaken, waarop we contact kunnen leggen.

Ik merk dat mensen hier heel weinig actief zijn op dit forum op deze topic Roos. Ik weet dat ze op het topic “burn-out” en “eenzaamheid” actiever zijn, maar ik weet niet of je daar lotgenoten vindt die hetzelfde hebben meegemaakt.
Veel sterkte aan jou 💗 You can do this en je bent niet alleen, we hebben helaas allemaal op sommige vlakken pech (gehad)

Je bent altijd goed genoeg lieve Roos, Altijd!
Blijf focussen op mensen die goed voor je zijn. Ik heb altijd fijne ervaringen met vrijwiligers die hart op de goede plek hebben.
En blijf focussen op het gelukkig maken van jezelf en de kinderen, de rest komt vanzelf icm je therapie, step by step. Je mag trots zijn op jezelf!!! Ik hoop dat je het je moeder ooit kan vergeven, ze deed haar best.

Beste Roos, Ik ben Luc… Eén van de personen die in de zomer op jou reageerde. Ik zie uw reactie nu pas, want ik kwam hier langere tijd niet meer… Het was ook een maand later dat je reageerde. Wat maakte dat ik geen reacties meer heb gezien. Als je behoefte hebt om te babbelen, babbel ik zeer graag met jou. Je kan je berichtjes hier zetten, dan kunnen meer personen op reageren. Als je behoefte hebt om meer privé te babbelen, kan ik mijn email-adres geven en praat zeer graag met jou.

Ik ben tijdelijk actiever nu op dit forum onder eenzaamheid, waar ik momenteel zelf wat onder lijdt, maar ik zag toevallig uw topic weer. Daarom reageer ik weder.

Misschien tot later, als je in jouw topic nog eens opduikt! 😊

Beste Roos,

Na al die tijd ben ik jouw verhaal weer eens gaan lezen, en wauw, het raakte me opnieuw—recht in het hart en een beetje in mijn hoofd. Deze keer wil ik op een andere manier reageren.

Het viel me op dat je schrijft met een soort ontwikkelingstrauma-dialect. (Ik zie het aan je woordkeuze; je hebt vast een abonnement op de therapeutische woordenschat.) Ik weet er ook een beetje van, dus het sprong er meteen uit in jouw beginpost. Maar hoe gaat het nu eigenlijk met je? En hoe gaat het met jouw therapie?

Terwijl ik jouw verhaal terug las, voel ik me geraakt op meerdere niveaus. Eerst was er mijn eigen verleden, dat heel zachtjes aan de bel trok—je weet wel, subtiel maar onvermijdelijk. En dan is er nog het hier en nu: mijn petekind. Ze ziet haar biologische vader niet meer, en toen ik een tijdje in Indonesië woonde, kreeg ik ineens een berichtje van haar. Ze schreef: “Was je maar mijn echte vader...” Nu, je kunt je voorstellen dat ik erg geraakt werd, het was een complete emotionele tsunami.

Sindsdien ben ik vastbesloten om als peter altijd voor haar klaar te staan. Ze is veertien, precies de leeftijd die jij noemde in jouw verhaal. Misschien daarom raakte jouw verhaal me zo; het laat zien hoe pijnlijk en ingrijpend het is om een vaderfiguur te missen. In ieder geval een vaderfiguur die zijn liefde zo duidelijk maakt, dat je er bijna over struikelt.

Ik weet niet of je hier nog eens terugkomt. Misschien zie je dit pas na maanden, of misschien helemaal niet. Maar hé, ik dacht: ik schrijf het toch, want wie weet. En eerlijk? Zelfs als niemand het leest, voelt het goed om dit even van me af te schrijven. (Een beetje zoals brieven in flessen, maar dan digitaal.)

Hopelijk tot een volgende keer, Roos!

Groetjes met een knipoog,

Luc

Beste Anoniem en Luc,
Dank voor jullie lieve berichten.
Met mij gaat het niet goed. Samenleven met Peter lukt gewoon niet meer. Het is op. Peter is depressief doordat hij inziet dat ik echt geen liefdesrelatie meer met hem wil. Hij zegt dat hij alleen nog maar voor de kinderen leeft, zorgt slecht voor zichzelf. Ik probeer hem en kinderen te redden, maar ik ben door de situatie uitgeput en ook depressief geworden. Maar daadwerkelijk de stap zetten om te scheiden lijkt onmogelijk. Twee huizen gaat gewoon niet en kunnen ook niet bij iemand tijdelijk intrekken, door nauwelijks netwerk in Almere waar we nu 5 jaar wonen. We leven al te lang in een onhoudbare situatie, kinderen voelen onze pijn en stress. Therapeut wil therapie stoppen omdat ik in de overleefstand sta en dan niet open kan staan/ ruimte heb om naar binnen te gaan. Jongste kind ook lang veel problemen mee door hoogbegaafdheid. Hij zit nu sinds januari op een NEOschool, en is weer wat gelukkiger. Maar zijn intense gevoelswereld blijft heftig. Oudste is ook begaafd, maar kan er beter mee omgaan en heeft zich door alles veel te lang aangepast, wat ook funest is. Ik heb het gevoel dat ik overal tekort schiet. Ik wil het allemaal goed doen, maar dit lukt gewoon niet meer. Ik heb een essentiële tremor ontwikkelt door de chronisch stress, waar ik niet meer vanaf kom. Dit moeten accepteren maakt boos en verdrietig. Huisarts zegt dat ik overspannen ben en rust nodig heb en mijn netwerk in moet schakelen, maar netwerk is dus beperkt, zeker in wat ze voor mij en kinderen kunnen betekenen en rust met twee kinderen lukt gewoon niet. Ik zit vast, lijken geen uitwegen te zijn…

Beste Roosje,

Dank je wel dat je zo open je hart hebt uitgesproken, ook al voelt het alsof je midden in een storm van emoties zit. Wat je beschrijft is zwaar en complex, en ik kan me voorstellen dat je je momenteel als een kapitein op een schip voelt dat vastzit in een woeste zee zonder een werkende navigatiesysteem.

Je probeert zowel Peter als de kinderen te redden, maar tegelijkertijd put het je uit en laat het je zelf in de steek. Het is alsof je probeert meerdere ballonnen in de lucht te houden terwijl er constant een windvlaag opduikt – het kost je veel energie en soms voelt het gewoon onmogelijk.

Ik begrijp dat je de stap om definitief te scheiden als een onmogelijke opgave ervaart, zeker als twee huizen en een gebrekkig netwerk in Almere er nog niet echt bij passen. Het is hartverscheurend te lezen dat de pijn en stress ook doorwerken bij de kinderen. En die therapeut die je in de overleefstand heeft gezien, geeft misschien aan dat je al zo lang in survivalmodus zit dat het moeilijk is om je eigen emoties toe te laten.

Ondanks de zwaarte van het moment hoop ik dat je, ergens tussen al die moeilijke gevoelens, toch een sprankje humor kunt vinden – al is het maar de gedachte dat zelfs een overbelaste router af en toe even reset. Misschien is er een plekje waar je even kunt uitrusten, een momentje van stilte waarin je jezelf een virtuele knuffel kunt geven (en misschien zelfs een echte als je daartoe in staat bent).

Je verdient het om jezelf te horen, om te voelen dat je waardevol bent, en om de hulp te krijgen die je nodig hebt – ook al lijkt het netwerk soms beperkt. Blijf alsjeblieft zoeken naar kleine momenten van rust, en wees lief voor jezelf, ook al voelt het alsof je in een eindeloze doolhof zit. Soms is het ook gewoon even niet alles hoeven dragen, en is het oké om toe te geven dat je een pauze nodig hebt.

Ik hoop dat je op een dag dat rustige, veilige moment vindt waarop je jezelf weer kunt omarmen, zonder de druk van de wereld om je heen. En weet: je bent niet alleen, ook al lijkt het soms zo. Soms helpt het al om dit op scherm te zetten, en even te lachen om de absurditeit van het leven – want zelfs in de donkerste tijden schuilt er soms een sprankje hoop.

Met warme groet en een virtuele knuffel,

Eerst zvm rust creëren. Kunnen de kinderen af toe spelen bij andere kinderen zodat jij rust kan nemen? Of is een dag opvang mogelijk? Of een betaalde hulp inzetten?
Daarna kan je weer verder met therapie zodra de rust een beetje terug gekeerd is. En jij bent niet (alleen) degene die verantwoordelijk is voor het geluk van je man, dat is hij zelf namelijk. Ik denk dat hij ook wat baat zal hebben bij therapie voor hemzelf.
Jullie verdienen gelukkig zijn te zijn, en elkaar dat ook te gunnen. Je doet je best en dat is goed genoeg. Probeer een beetje te ontspannen, adem in adem uit blijf denken in mogelijkheden

En Als je de juiste keuzes maakt ligt er een betere toekomst voor je klaar. Voor jou en je man. En je kinderen. Focus op een goede/betere toekomst

Dank anoniem voor je lieve berichten. Ik moet idd tot rust komen, ben echt heel moe van alle zorgen en stress… Voelt gewoon allemaal als teveel, kan het niet meer dragen, oplossingen lijken er gewoon niet te zijn. Iemand die ik ken, kent iemand die plantjes plant, oogst en ze in een winkeltje verkoopt. Ik denk een soort zorgboerderij. Ik dacht daaraan voor mezelf, dan kan Mees, is de jongste voor 2 dagen naar de opvang, maar zal wel een heel gedoe weer worden om dat met UWV te regelen. Maar ik denk wel dat dat mij veel kan brengen. Buiten met mijn handen bezig zijn, uit mijn hoofd zijn.
En dank voor de virtuele knuffel. Ik voel mij toch behoorlijk eenzaam in de situatie waarin ik leef. Door dit forum, voel je je toch minder alleen. Groetjes Roos

Dat is een heel heel goed plan! Alles in kleine stapjes doen/regelen, niet te veel hooi op je vork per dag, goed je grenzen bewaken
Ook van mij een virtuele knuffel

En Ps: Ik ben weinig online op het forum, maar ik wens je heel veel kracht toe! Ik vind het toch heel knap van je dat je denkt in mogelijkheden, blijf dat altijd doen!
De toekomst zal er beter uit zien, ik beloof het je, maar daar moet je wel iets voor doen, ook al zijn het mini stapjes richting die kant.
Uit je hoofd en met je handen werken is echt een super goed idee!!

Beste Roos,

Soms zijn dingen inderdaad gewoon niet op te lossen, hoe graag we ook met oplossingen zouden willen strooien als confetti op een feestje. Maar zelfs als het niet op te lossen is, wil dat niet zeggen dat het niet gedragen kan worden—al voelt het soms alsof je een rugzak vol bakstenen meezeult terwijl je eigenlijk gewoon een luchtballon had willen besturen.

Wat die zorgboerderij betreft: klinkt als een plan met wortels! Letterlijk én figuurlijk. Even je hoofd laten rusten en je handen het werk laten doen, dat kan wonderen doen. Als het je iets kan brengen—rust, ruimte, en misschien zelfs een beetje zon op je gezicht—dan is het misschien wel de moeite waard om die strijd aan te gaan.

Eenzaamheid is een herkenbaar rotgevoel, of het nu komt door een relatie waarin je je alleen voelt of door zorgen die je in je eentje moet dragen. Maar als dit forum ervoor zorgt dat je je iets minder alleen voelt, dan is dat toch een klein lichtpuntje. Dus hier nog een extra virtuele knuffel, maar dan in deluxe uitvoering, met een warme kop thee en een dekentje erbij.

Liefs,
(Anoniem (Kyron), maar dan met een knipoog 😌)

Dank Kyron voor de virtuele knuffel, met een kop thee en een dekentje erbij, voelt fijn☺️. Klopt dat ik ondanks soms het echt niet meer zie zitten, toch daarna mezelf weer bij elkaar raap en zoek naar mogelijkheden. Met kinderen kan en wil ik gewoon niet opgeven. Het leven zal beter worden…
Gisteren gegoogeled wat die plantjes planten enzo precies is, maar is vrijwilligerswerk en ik wil graag weer betaald werk gaan doen, omdat ik behoefte heb om wat meer ruimte voor mezelf te hebben. De jongste zit tot 14 uur op school. Ik ben afhankelijk van de fiets, dus is te kort tijd om echt wat meer ruimte voor mezelf te hebben. Mees die niet met andere kinderen speelt, ook niet zelf alleen speelt, moet altijd met hem spelen, anders stopt hij, en vaak die intense emoties, woede-uitbarstingen, voor hem ook goed om op een BSO te leren spelen en zich ontwikkelen. Daarom dacht ik aan betaald werk in de zorg, maar dan weer het UWV contacten… Maar idd rustig aan, stap voor stap…

Wat mooi dat je, ondanks de momenten waarop je het echt niet meer ziet zitten, steeds weer de kracht vindt om op te staan en naar mogelijkheden te zoeken. Dat is niet niks! Met kinderen kun en wil je niet opgeven—dat zegt zoveel over je doorzettingsvermogen en liefde.

En ja, een kop thee en een dekentje maken zo'n virtuele knuffel nóg knusser. Misschien moeten we een officiële ‘Zelfzorg Survival Kit’ samenstellen: thee, dekentje, chocola en een flinke dosis begrip. 😄

Het is heel begrijpelijk dat je naar betaald werk zoekt voor wat meer ruimte voor jezelf. Vrijwilligerswerk is mooi, maar de fiets als tijdslimiet maakt het ook niet makkelijker. En Mees… hij klinkt als een prachtig, intens mannetje dat veel van je vraagt. Het klinkt alsof de BSO hem ook nieuwe kansen zou kunnen bieden, en jou net dat beetje ademruimte.

Stap voor stap klinkt als een goed plan. Het UWV… tsja, een avontuur op zich. UWV: Ik ben een Belg, dus ik moest even mijn beste vriend Google raadplegen. Nederlanders en afkortingen... het is alsof ze hun woorden op dieet zetten! Maar nu ben ik helemaal mee! Ik heb de afkortingen ontcijferd en ben officieel ingewijd in de Nederlandse snelspreekcode. 😄

Misschien eerst maar even die thee opdrinken en diep ademhalen voor je die jungle weer induikt. 😜 Maar wie weet, misschien ligt daar een mooie kans op je te wachten!

Kyron,
Dankjewel voor je complimenten😊. Van mij ook een compliment terug, je schrijft mooi, grappig en komt heel empathisch over. Ik vind het fijn om je berichten te lezen☺️. Die zelfzorg survival Kit samenstellen is een goede😄
Groetjes Roos

Weet je, Roos, humor is voor mij een beetje als een zaklamp in het donker—het lost niet alles op, maar het maakt de weg net iets beter zichtbaar.

Onze situaties zijn heel verschillend, maar dat gevoel van zoeken en soms even geen uitweg zien, herken ik wel. Daarom gebruik ik humor: als afleiding, om even op adem te komen. Als hulpmiddel, om dingen wat luchtiger te maken. En als manier om lastige gevoelens soms een beetje beter te hanteren.

Het helpt me om door moeilijke momenten heen te komen, al besef ik dat het belangrijk blijft om een evenwicht te vinden tussen luchtigheid en het echt toelaten van gevoelens. Geen eenvoudige route, maar wel een die voor mij werkt.

En blijkbaar niet alleen voor mij. Zolang het helpt om ons ergens een beetje verbonden te voelen, blijf ik deze weg volgen. 😊

Ik snap wat je bedoelt, humor maakt het leven wat lichter, anderzijds is het idd ook belangrijk om je gevoelens wel serieus te nemen en ze te voelen. Ik wil er alleen niet in blijven hangen, want dan kom ik tot niks meer en blijf ik depressief.
Je vertelt dat jij in een heel andere situatie verkeert dan ik. Wat heeft jou op dit forum gebracht?

Precies! Humor is als een luchtballon—je wordt er even door opgetild, zonder dat je meteen wegdrijft. En ondertussen blijven de gevoelens natuurlijk wel bestaan, als een cactus soms.

Oorspronkelijk was ik vooral actief in het subforum "eenzaamheid"—je kunt zeggen dat dat gevoel me daar naartoe trok, als een nieuwsgierige muis die door een magazijn vol verhalen snuffelt. Ik reageer vaker op anderen dan dat ik mijn eigen verhaal deel. Maar ik ben best open in mijn communicatie hier—al zou je dat misschien niet zeggen als je me in het echte leven zou ontmoeten. Daar ben ik toch eerder een rustige muis dan een uitbundige olifant. 😄

Voor mij is reageren op anderen een manier om met mijn eigen eenzaamheid om te gaan. Het voelt beter dan te vluchten in dingen waarvan ik weet dat ze niet de beste keuzes zijn. Ik probeer liever op een gezonde manier verbinding te maken.

Nu ben ik ook nieuwsgierig geworden naar de subfora trauma, PTSS en, heel recent, hooggevoeligheid. Ik had altijd al het idee dat ik wat gevoeliger was, maar had het nooit echt aan mezelf toegeschreven. Tot ik laatst een test deed—en bij elke vraag was het antwoord "ja." Als die test betrouwbaar is, ben ik blijkbaar een behoorlijk gevoelige persoon! 😅 Misschien is dit wel mijn plek om lotgenoten te ontmoeten. Voorlopig lees ik daar vooral veel en schrijf ik nog niet veel.

Ik denk dat iedereen hier wel iets zoekt—verbinding, herkenning, of gewoon een plek waar je jezelf mag zijn, met alles wat je voelt. Het is als het zoeken naar de juiste sokken in een doolhof, maar uiteindelijk kom je iets warms en geruststellends tegen! 😊

Je metaforen vind ik weer zo mooi beschreven😊. Ben je eenzaam doordat je je anders voelt dan anderen, door je hooggevoeligheid?
Ook ik ben hoog gevoelig. Altijd mijn gevoelens onderdrukt en nooit naar geluisterd. Is mij vanuit jeugd ook nooit geleerd. Kon mijn moeder ook niet, door haar trauma.
Jaren geleden van een vriend het boek van A. Aaron “Hoog sensitieve personen” gekregen. Toen vielen voor mij alle puzzelstukjes in elkaar. Juist als je hoog sensitief ben pik je feilloos de stemming van mensen op en neem je die pijn over, zoals bij mijn moeder. Ik deed alles om haar gelukkig te maken, maar dit kon niet. Ik kon haar trauma niet oplossen. Als kind kon je het ook niet duiden, snappen. Werd het mij toen maar uitgelegd wat er met mijn moeder was of was er maar gewoon iemand die mij écht zag. Door overleefstrategieen wist ik niet beter dan aangepast, lief en vrolijk te doen. Ik kon niet met de pijn, verdriet van mijn moeder omgaan. Door alle gevoelens en deze moeten onderdrukken, werd ik heel angstig en eenzaam. Ik trok mij terug in mijzelf en de wanhoop en zelfhaat maakte mij kapot. Ik heb jaren doorgesudderd, weet niet beter dan dat ik aan het overleven ben…
Nu dan pas paar jaar terug weet ik waar al die angst, stress en lage eigenwaarde vandaan komt. Ik ben veel over CPTSS gaan lezen, snap het nu allemaal, maar daarmee los je het nog niet op…
En dan nu al veel te lang thuis moeilijk. Peter en ik zijn bij elkaar gekomen vanuit pijn. Zijn jeugd was ook moeilijk. Onbewust zochten we troost bij elkaar. Vanuit pijn bij elkaar gekomen, dat voelde veilig. Maar twee mensen met trauma kunnen nooit een gezonde liefdesrelatie hebben. Het boek “Liefdesbang” van Hannah Cuppen, heeft mij daarin ook weer zoveel puzzelstukjes gegeven. Ik snap nu alles, alleen een beetje laat, zit nu vast in een ongelukkige partnerrelatie, een koophuis en met twee hoogbegaafde kinderen wat ook echt niet makkelijk is. Hoogbegaafdheid gaat ook vaak samen met hooggevoelligheid. Merel en Mees moeten daarmee leren omgaan. En dat is niet makkelijk in een maatschappij waarin de meeste mensen niet zo intens waarnemen, voelen en anders denken. Ik heb ze bij hun geboorte naar vogeltjes vernoemd omdat vogels voor vrijheid staan, dat is wat ik ze zo gun in hun leven, zichzelf kunnen ontplooien en zijn. Iets wat ik zelf niet kon, maar nog altijd wil en van droom. Door mijn trauma’s en die van hun vader kan je ze dat gewoon niet geven en dat doet pijn. En therapie zit er nu voor mij niet in, dan moet er eerst meer rust thuis zijn. Maar scheiden kan niet, want er zijn geen woningen. Aan alle kanten zitten we vast.
Maar voor kinderen is dit zo schadelijk, ik wil en kan dit niet meer… Vandaag op internet gezocht en heel misschien kan ik een woonurgentie krijgen, dat de behandelaar GGZ opstelt waarom de thuissituatie onleefbaar is, dit wordt dan beoordeeld door de gemeente.
Maar dan moet je eerst op papier gescheiden zijn, wil dat nu echt gaan doorzetten, want het is genoeg geweest. Peter blijft zijn kop in het zand steken en ontkent dat de kinderen onder de thuissituatie lijden. Hij wil ook niet eraan meewerken. Hij zegt dan cynisch, regel het maar. Maar we zullen een ouderschapsplan moeten opstellen en met elkaar open en eerlijk kunnen communiceren. Mijn moeder ziet ook dat het voor iedereen onleefbaar is en wil daarom dinsdagavond op mijn verjaardag met elkaar om de tafel gaan zitten. Mijn moeder is heel praktisch ingesteld, dus dat is wel goed en alleen met mij praat Peter niet.

Kyron, ik heb je nooit in het echt gezien en gesproken, maar uit jouw mooie en warme teksten, letterlijk en figuurlijk met het dekentje en de warme kop thee😊, weet ik dat je een heel mooi mens bent. Het is fijn om met jou te kunnen delen💗

Waarde Roos,

Wat een diepe, eerlijke en kwetsbare mail… Je woorden raken me. En ik moet zeggen: die vogelnamen voor je kinderen, dat is echt prachtig. Je wilde ze vrijheid geven, maar zit nu zelf gevangen—dat contrast snijdt door je verhaal heen als een scherp mes.

Het is pijnlijk om te lezen hoe je jezelf al zo lang staande probeert te houden in een situatie waarin je eigenlijk niet zou moeten overleven, maar gewoon zou moeten kunnen léven. Maar ik vind het moedig dat je die helderheid nu hebt: het is genoeg geweest. Dat besef alleen al is zo krachtig, want het betekent dat je klaar bent om te kiezen voor jezelf en voor een gezonder pad. Dat is geen egoïsme, dat is verantwoordelijkheid.

En Peter... tja. De kop-in-het-zand-strategie is een klassieker. Maar als er iets is dat ik geleerd heb, is het dat je een struisvogel niet kunt dwingen om de realiteit onder ogen te zien. Dat moet hij zelf doen—of niet. En als hij het niet doet, dan moet jij doorgaan zonder te wachten tot hij zijn hoofd eindelijk uit die zandbak trekt.

Wat je schrijft over dat je nooit geleerd hebt om naar je gevoelens te luisteren en dat je daardoor overleefde in aanpassing en vrolijkheid... Dat raakt me, want ik denk dat veel hoogsensitieve mensen zich daarin herkennen. Maar weet je? Jij hebt het patroon doorbroken. Jij ziet het nu, jij begrijpt het nu. En ook al is het moeilijk om alles op te lossen, je bént al aan het oplossen. Niet door grote sprongen, maar door die ene stap voor stap te zetten.

Ik hoop echt dat de gemeente je woonurgentie serieus neemt en dat er binnenkort een plek is waar je kunt ademen. Waar je niet meer geleefd wordt, maar zelf de touwtjes in handen hebt.

Wat je vraag betreft: mijn eenzaamheid komt vooral voort uit een heel concrete situatie. Daar dieper op ingaan zou deze mail veranderen in een kleine roman, en eerlijk gezegd zijn er zoveel lagen en details dat ik niet weet waar ik zou beginnen.

Ik merk verder ook aan je manier van schrijven dat je veel inzicht hebt in de thema’s waar je over spreekt – CPTSS, HSP, enzovoort – en dat voelt herkenbaar.

Los van die situatie is er ook een breder gevoel van anders zijn, zoals je zelf benoemde. Een beetje alsof ik als introvert ben beland in een wereld vol extraverte feestbeesten. Ik gun iedereen het plezier van carnaval, uitgaan en sociale drukte, maar geef mij maar een intiem samenzijn met een goed gesprek. Tegelijkertijd ben ik dan weer de persoon die worstelt met ‘luchtige’ praatjes over het weer, waardoor zelfs een gewone vriendenafspraak soms voelt als een sociale hindernisbaan.

Er valt op heel veel op jouw schrijven dieper in te gaan, maar om het overzichtelijk te houden, stuur ik dit alvast door. 😊

En wat je laatste woorden betreft... Ik ben er stil van. Dank je wel. En weet dat ik er ben om naar je te luisteren, zonder oordeel, met een warme kop thee en een dekentje—al is het dan virtueel.

Dikke knuffel,

Kyron,

Ik snap dat je niet hier je hele verhaal gaat doen, dat is gewoon teveel…Misschien ooit in het echte leven face to face😉. Als je dat wilt tenminste en alles op zijn tijd

Ik ben vandaag moe, niet zo best geslapen, teveel stress in mijn lijf. Ben nu bij de zwemles van mees, hij is in juni 2 jaar bezig om zijn A te bemachtigen. Hoop dat hij binnenkort mag afzwemmen. Hij heeft angst voor het duiken van de kant, en dan onder water door het gat zwemmen. Geoefend met hem in de voorjaarsvakantie. Ik weet dat hij het kan, maar op het moment van de zwemles gaat hij op slot, zoals de meester zegt. Net met mees ook weer strijd, weigerde zich om te kleden, waardoor we weer te laat kwamen. Ik als kind had precies hetzelfde. Ik vind zwemmen heerlijk, maar duiken doe ik liever niet. Ik heb een banenmarkt en probeer elke week te zwemmen. Normaal als ik met mees naar de zwemles ben, ben ik in die tijd boodschappen doen, maar nu voel ik mij gewoon te moe en blijf ik lekker in de kantine. Als ik thuis ben ga ik mij voor even terugtrekken op mijn kamer met Spotify en een klein rood JB- boxje die ik voor mezelf gekocht heb. Mag Peter met merel en mees iets gaan doen.
Ik hoop dat jij een fijne en ontspannen dag hebt.
Groetjes Roos

Beste Roos,

Je bericht bracht me even aan het lachen. Een Mees op zwemles? Ik zie het al voor me: een klein vogeltje dat paniekerig met zijn vleugels spartelt in plaats van elegant baantjes trekt. 😆

Als je echt een watervogel wilde, had je hem misschien beter Pelikaan kunnen noemen. Of, als duiken een must was, iets als Parelduiker of IJsduiker. Maar goed, namen zeggen niet alles—wie weet wordt jouw Mees wel de eerste zwemmende Mees-kampioen tussen de vogels in je familie!

Over vogels gesproken… hier in België hebben we een woord: vogelen. Het betekent zoiets als ‘vogels observeren’, maar eh… in sommige contexten betekent het iets héél anders. Laten we zeggen: het heeft ook met vrijheid te maken, en met vrij-en. 😇

Wat mijn eenzaamheid betreft, kan ik het ook in twee zinnen samenvatten: ik zit al twee jaar in een afstandsrelatie. We zien elkaar niet live, maar bellen dagelijks. Ik heb anderhalf jaar in Indonesië gewoond, maar dat bleek geen blijvende optie. En nu… nu zitten we vast, letterlijk en figuurlijk. Lang verhaal, kort uitgelegd.

Het is een eenzaamheid, een pijn die heel moeilijk te dragen is, zo zwaar dat mijn hart soms letterlijk fysiek pijn doet. Maar ik probeer er creatief mee om te gaan – zoals nu, door me te verdiepen in jouw kuikens. 😄

Als ik je één gratis relatieadvies mag geven, Roos: begin nóóit aan een afstandsrelatie. Echt, doe het niet. Je bespaart jezelf een hoop hartzeer. Maar hé, genoeg daarover. Terug naar de Mees in kwestie: ik hoop dat hij óf leert zwemmen, óf heel goed wordt in niet in het water vallen.

Liefs,

Kyron

Hoi Kyron,

Ik snap dat het heel moeilijk is om je geliefde niet dichtbij te hebben en niet vast te kunnen houden.. Is het een mogelijkheid dat zij naar België komt?

Ik werd vanochtend heel verdrietig wakker (eigenlijk elke ochtend). Het wordt zo ondraaglijk om samen te moeten leven met iemand waar je echt niet meer van houdt, waar niks meer uitkomt en die in ontkenning leeft. Daarnaast de pijn van de kinderen doet mij ook vreselijk veel pijn. Eigenlijk is het niet te dragen, en zou ik eens keihard en diep bij iemand willen uithuilen🥲.

Maar goed, ik raap mezelf weer bij elkaar en ga straks merel en mees wakker maken, want dan gaan we zwemmen tijdens het oefenuurtje en erna. Tijdens dat uur kan je attributen pakken zoals een hoepel om mee te oefenen. Steeds dieper onder water houden om doorheen te zwemmen. Wordt mees misschien wel een parelduiker😄. We blijven na dat uurtje ook om vrij te zwemmen. Merel neemt een vriendin mee om samen plezier te maken, even uit de zorgen en stress van thuis zijn. Peter blijft thuis.

Fijne dag voor jou, groetjes Roos

Hé, ik zie dat je ondertussen al iets geschreven hebt—terwijl ik op hetzelfde mo-ment ook druk bezig was met typen in Word. Een ware schrijversymfonie, zonder dat we het wisten!

Ik was namelijk aan he kauwen op een uitspraak van jou. Daar moest ik even over nadenken, en ik zou het graag met je delen! 😊

Beste Roos,

Zoals ik al zei, zou ik op nog veel van wat je schreef kunnen ingaan—maar dan zou deze mail veranderen in een klein boekwerk.

Voor nu vind ik het vooral interessant om in te zoomen op iets wat je eerder schreef. Iets wat bleef hangen, als een kruimel in je toetsenbord waar je steeds weer naar kijkt en denkt: "Hmm, daar moet ik nog iets mee..." Dus daar ga ik nu eens op kauwen!

Je schreef: "Twee mensen met trauma kunnen nooit een gezonde liefdesrelatie hebben?"

Ik denk nu Roos, als dat waar was, dan zouden we de helft van alle liefdesliedjes en romantische films meteen de prullenbak in kunnen gooien. Want laten we eerlijk zijn: wie loopt er nou rond zonder een paar emotionele blauwe plekken?

Stel je twee mensen voor, allebei met een rugzakje vol levenservaringen (of zeg maar gerust een koffer met wieltjes). Ze kunnen elkaar helpen dat gewicht wat lichter te maken, of… ze kunnen elkaars koffers per ongeluk op elkaars tenen laten vallen. Dat laatste is pijnlijk, maar betekent niet dat liefde onmogelijk is. Het betekent alleen dat er wat extra zorg, communicatie en misschien een EHBO-kit voor de ziel nodig is.

Een relatie tussen twee mensen met trauma is als samen leren dansen met een paar littekens denk ik. Soms trap je per ongeluk op elkaars tenen, soms beweeg je perfect in sync. En als je samen leert hoe je elkaar niet steeds op de pijnlijke plek drukt, kan het zelfs een van de mooiste en meest helende dansen worden.

Dus nee denk ik, het is niet onmogelijk. Het vraagt alleen om bewustzijn, geduld en liefde—maar welke goede relatie doet dat niet? 😉

Natuurlijk is een relatie met trauma geen all-inclusive vakantie naar zorgeloze romantiek. Maar onmogelijk? Nee hoor, je hebt alleen een paar stevige ingrediënten nodig:

Zelfinzicht en groeimindset – Als beide partners niet alleen hun trauma’s erkennen, maar ook bereid zijn eraan te werken (zowel solo als samen), kan de relatie juist een warm bad worden in plaats van een storm op zee.

Communicatie en openheid – Als je kunt zeggen: “Dit triggert me” zonder dat de ander denkt: “Help, ik heb het verpest”, dan ben je al een heel eind. Eerlijk praten over angsten, pijnpunten en behoeften voorkomt dat je onbewust elkaars wonden openkrabt.

Wat wél klopt in de uitspraak? Twee mensen met trauma kunnen in een relatie flink botsen als hun oude pijn en overlevingsmechanismen het stuur overnemen. Maar onmogelijk? Zeker niet. Met wat bewustzijn, inzet en een flinke dosis humor (want ja, soms lach je achteraf om hoe absurd het kan zijn), kan zo’n relatie juist enorm verdiepend en helend zijn.

Kortom: liefde met bagage? Geen probleem denk ik, zolang jullie samen bereid zijn om die koffers uit te pakken in plaats van ze steeds naar elkaar toe te gooien.

Misschien is het minder een kwestie van "twee mensen met trauma" en meer een kwestie van "twee mensen met een verschillende groeisnelheid." Het is een beetje alsof jullie ooit samen een zaadje in de grond hebben geplant, maar jij bent uitgegroeid tot een stevige boom, terwijl je partner nog lekker als een struikje blijft chillen in de schaduw.

Niet verkeerd, niet fout, maar wel… anders. En als de ene steeds verder de hoogte in groeit en de ander liever laag bij de grond blijft, kan het gebeuren dat jullie op een dag merken: "Hé, we staan niet meer op dezelfde plek."

Herken je dat? Of zeg je: "Nee hoor, we zijn gewoon een klimop en een cactus die proberen samen te leven"? 😄

Groetjes,

Waarde Clementine,

Je klinkt als iemand die niet gewoon ‘voelt’, maar VOELT—alsof je het volledige emotionele kleurenspectrum in 4D beleeft, met Dolby Surround en af en toe een onverwachte jumpscare van het Imposter Syndrome.

Maar laten we eerlijk zijn: als de wereld zonder jou beter af zou zijn, waarom zou jij dan degene zijn die zich daar zo druk over maakt? Serieus, de mensen die écht problematisch zijn, hebben nooit last van zelfreflectie. Dus als jij zo diep nadenkt over je eigen waarde, betekent dat waarschijnlijk dat je veel meer waarde hebt dan je denkt.

En dat Imposter Syndrome? Dat is gewoon een intern spook dat af en toe in je brein huist, een soort geest uit een slechte horrorfilm die net niet griezelig genoeg is om serieus te nemen. Misschien moet je het een naam geven. Flapneus de TwijfelTrol bijvoorbeeld. Zodat je, als die twijfel weer opduikt, gewoon kunt zeggen: "Oké Flapneus, tof dat je er bent, maar ik ga nu even leven, dus schuif op."

En laten we eerlijk zijn: als jouw trauma’s een rode draad vormen in je leven, dan heb je een hele unieke weving die niemand anders heeft. Misschien geen perfect rechte draad, maar een prachtig ingewikkeld patroon, een soort psychologisch haute couture tapijt. En als iemand dat niet waardeert? Dan hebben ze gewoon geen smaak.

Dus, lieve Clementine, in plaats van je af te vragen of de wereld beter af zou zijn zonder jou, draai het om: wat als de wereld jou nodig heeft precies zoals je bent? Met je diepe gevoeligheid, je vermogen om door alles heen te voelen en je humor om het te dragen. Geef jezelf dus een beetje krediet. En als Flapneus de Twijfeltrol weer opduikt? Geef ‘m een koekje en stuur ‘m wandelen.

Met een knipoog en een warme knuffel,

Een medereiziger in het labyrint

Aan anoniem: wat ben jij een geweldig mens en steunende factor voor anderen op dit forum! Ik hoop dat je zo lang mogelijk nog dit mag blijven doen! Ik ben heel weinig actief op het forum maar ik ben je enorm dankbaar voor wat je doet voor anderen

Aan clementine: wij hebben mensen zoals jou nodig! Bedankt dat je bestaat lieve Clementine! Je bent het helemaal waard om te leven en voor te leven

Liefs en veel kracht toegewenst

Aan anoniem: jouw reactie zal ik helaas waarschijnlijk niet lezen, maar wilde het toch even tussendoor gezegd hebben. Over een tijd, wanneer ik weer hersteld ben, kom ik weer terug op het forum! Groetjes Rodha

Ik bedoelde jullie reacties :-)

Beste Rodha,

Wat lief dat je de tijd neemt om dit te schrijven. Dank je wel voor je mooie woorden, dat waardeer ik echt. Ik blijf voorlopig nog actief hier, dus het forum zal er ook zijn wanneer je er weer aan toe bent om terug te komen.

Ik snap heel goed dat het soms nodig is om even afstand te nemen, ook al blijft de behoefte aan verbinding bestaan. Ik ben je al een paar keer tegengekomen in verschillende gesprekken hier, en ik zie dat je op je eigen manier stapjes zet. Dat is waardevol.

Iedereen herstelt op zijn eigen tempo, en het belangrijkste is dat je doet wat goed voelt voor jou. Ik wens je veel rust en kracht toe, en hopelijk tot later!

@Rodha

De versie hierboven is behoorlijk ingekort en, eerlijk is eerlijk, een tikkeltje saaier. 😅 Juf Censura had weer haar rode pen in de aanslag, dus ik kon het niet helemaal uitdrukken zoals ik wilde. Ook nu moet ik mijn woorden een beetje in toom houden...

Dit is trouwens precies de reden waarom ik met iemand buiten dit forum ook een dialoogje heb via mail – daar is geen irritante bot die overal streng op toeziet. 😉 Misschien moet ik die bot ooit eens een ontspanningscursus aanbevelen. 😆

Thanks Kyron! En graag gedaan, heb je overigens helemaal aan je zelf te danken ;-) en de lieve groeten aan Lovely! Ik zal haar ook weer in de toekomst per mail contacten zodra het gaat!
Tot spreekze!

En een virtuele knuffel aan Clementine!

Wat moedig en mooi dat je je ervaringen deelt op je blog! Dat is als een digitale schouderklop voor iedereen die zich soms verloren voelt in de doolhof van het leven.

Schrijven over trauma is een beetje als een emotionele work-out—je sleept oude herinneringen naar de sportschool, laat ze even zweten, en hoopt dat ze daarna wat minder zwaar aanvoelen. Maar het mooiste is dat je anderen ook helpt door jouw openheid. Misschien herkennen ze zich in je woorden, misschien voelen ze zich minder alleen, misschien laten ze zelfs een traantje (of een hele waterval).

“traumatigen dot blog" klinkt bijna als een mysterieuze geheime genootschap, alsof je met een klik op de link toegang krijgt tot een verborgen wereld vol wijsheid en herkenning. Ik hoop dat veel mensen er steun in vinden, en dat jij zelf ook troost en kracht haalt uit het schrijven.
Blijf delen, blijf helen… en misschien af en toe ook lachen om de absurditeit van het leven.

Wow, dank je wel voor deze prachtige en motiverende woorden! Wat zeg je dat mooi: "oude herinneringen naar de sportschool slepen en wat laten zweten...". Het schrijven helpt me om met meer zelfcompassie en emotionele afstand terug te kijken naar het verleden en inderdaad ook de ironie of absurditeit ervan te zien. Ikzelf heb ook veel troost kunnen halen uit andermans verhalen en hoop dat op mijn beurt ook te kunnen doen voor anderen. Bedankt voor het warme bad!

Mijn vorige bericht werd niet toegelaten door de automatische moderatie van dit forum. Dat gebeurt me wel vaker, dus ik probeer het gewoon opnieuw, op een iets voorzichtiger manier.

Wat fijn om je reactie te lezen! Herinneringen kunnen soms opduiken als oude voorwerpen die je na lange tijd weer tegenkomt. Sommige brengen een glimlach, andere roepen vragen op, maar delen maakt het altijd lichter.

Voor mij helpt het ook om herinneringen uit het verleden te delen. Het voelt als het openen van een oude kist—sommige dingen lagen lang verborgen, maar met de juiste persoon erbij voelt het minder zwaar. Praten met iemand die een vergelijkbare ervaring heeft, maakt het makkelijker. De details verschillen natuurlijk, maar de essentie blijft herkenbaar.

Schrijven helpt om het verleden met een mildere blik te bekijken, soms met een vleugje humor en zelfcompassie. Wat troost en inspiratie geeft, werkt vaak als een golfbeweging—wat mij helpt, kan misschien ook een ander helpen.

Omdat je de moeite neemt om op mijn berichten te reageren, stel ik me even voor: hier op het forum gebruik ik de naam Kyron. Eerst gebruikte ik mijn echte naam, maar een bijnaam voelt toch net iets veiliger.

Gelukkig, deze keer is het wél gelukt! 🎉 Het kostte me vijf aanpassingen, oftewel: vijf keer de sprankel eruit halen totdat mijn bericht zo braaf was dat zelfs een slaapmuts ervan zou gapen. Maar hé, missie geslaagd! 😄

Aangenaam, Kyron. Ik hou het ook liever anoniem om de privacy een beetje te beschermen.
Ik zie meteen dat je een goede schrijver bent, die gevoelens goed kan verwoorden. Je beeldspraak maakt het dan nog interessanter om te lezen. Heel mooi.
Ik kan me ook helemaal vinden in wat je schrijft. Ik lees hier ook veel verschillende verhalen, maar de gevolgen van trauma's zijn toch vaak herkenbaar. Vooral het hard/streng/kritisch zijn voor zichzelf en daardoor ook te weinig aandacht aan zichzelf besteden, is een hardnekkig terugkerend symptoom in veel verhalen en ook het mijne. Dat is ook niet zo gek als je weinig liefde hebt gekend. Slachtoffers van een gebrek aan liefde zijn de oorzaak bij zichzelf gaan zoeken, omdat je als kind totaal machteloos was en geen enkele andere keuze had. Dat zie ik ook terug bij mezelf. Keihard voor mezelf en superveel compassie voor anderen. Dat is dan de manier om de erkenning te krijgen waar je zoveel nood aan hebt. Die haal je dan bij anderen in plaats van uit jezelf, want je houdt meer van de anderen dan van jezelf. Zo werkt het een beetje denk ik.

Fijn je te lezen.

Wat een mooie en eerlijke reactie, Anoniempje! Ik kan me zo goed in je woorden vinden. Het lijkt wel een soort onzichtbare draad die velen van ons met elkaar verbindt, die onvermijdelijke neiging om jezelf harder te behandelen dan ande-ren, als een soort compensatie voor de leegte die je van binnen voelt. Het is inderdaad een ingewikkeld patroon dat je in zoveel verhalen terugziet. Het is bij-na alsof we op zoek zijn naar liefde en erkenning buiten onszelf, omdat we die in onze jeugd niet goed hebben kunnen vinden. Het mooie is dat, door dit te erkennen, we de kracht vinden om het patroon te doorbreken, al is het een langzaam proces.

Wat betreft de liefde voor anderen, dat kan ook zo’n kracht zijn, nietwaar? Het maakt ons tot de zorgzame mensen die we zijn. Maar ik denk dat het de kunst is om diezelfde compassie ook voor onszelf te leren opbrengen. En misschien is dat wel de grootste uitdaging, maar ook het mooiste pad om te bewandelen. :)

En dat ‘harde voor jezelf zijn’ is inderdaad een hardnekkige metgezel. Maar hey, als je in staat bent om zoveel voor anderen te voelen, dan weet ik zeker dat je op weg bent om ook diezelfde zachtheid voor jezelf te ontdekken. Een stap te-gelijk, denk ik, en elke stap is er één die telt.

O ja, nog een kleine aanvulling! Vanaf morgen tot vrijdag duik ik in een intensieve cursus—denk aan veel stof, veel leren, en waarschijnlijk een hoofd dat aan het einde van de dag stoom afblaast. Ik zie dat je iemand bent die houdt van schrijven en waarschijnlijk ook dialogeren (mijn soort mens dus!), dus wilde ik je even laten weten dat mijn reacties de komende dagen wat schaarser kunnen zijn. Maar geen paniek, ik verdwijn niet van de aardbodem! Mocht je reageren en ik ben even stil, dan ben ik niet ontvoerd door aliens of verdwaald in een stapel cursusmateriaal Ik kom zeker terug, want de laatste weken ben ik volledig ondergedompeld in drie thema’s: trauma, eenzaamheid en PTSS Ook al reageer ik niet op elk topic dat opduikt, ik blijf in de coulissen aanwezig. Dus als ik even stil ben, geen zorgen—

No worries, ik ben al verbaasd als er überhaupt iemand reageert. :-) Ik zit niet met een ei dat ik hoog nodig kwijt moet en dat onverdeelde aandacht nodig heeft. Dus vooral lekker je ding doen en studeren.

Om niet alleen maar over mezelf bezig te zijn:
Je hebt zo'n heldere kijk op dit soort mentale problemen en een positieve energie dat ik bijna hoop dat je een psycholoog of coach bent, want daarmee kan je zeker een verschil maken voor veel mensen hier.

Ik klets nog even verder ondertussen... (alleen lezen als je weer ademruimte hebt).

Bij mij heeft de focus op anderen nog een diepere dimensie, denk ik. Ik ben namelijk opgevoed door een narcistische vader. Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 1,5 jaar was, dus ik had alleen mijn vader nog. Hij is een verborgen (kwetsbare) narcist, die zijn heel leven al in een slachtofferrol zit. Op empathie moet je niet rekenen en zelfreflectie is hem ook totaal vreemd. Hij weet ook niet beter. Het label "verborgen narcist" heb ik er ook nog maar een paar jaar geleden op kunnen plakken, want decennia lang heb ik geworsteld met tegenstrijdige gevoelens die gepaard gaan met de omgang met zo iemand en zocht ik het vooral bij mezelf. De emotionele manipulatie en het spelen op schuldgevoel maakte me erg onzeker, als ik dat al niet was. Ik denk dat ik me daardoor als kind al erg verantwoordelijk heb gevoeld voor zijn ellende, frustraties en agressie en daardoor alleen maar bezig was met hem te pleasen. Want dan zat je lekker uit de wind.
Het helpt ook niet om een HSP te zijn, want dan moet je jezelf nog harder beschermen, zodat men geen hele symfonie gaat componeren op je gevoelige snaren.

Hey daar,

Allereerst: wat een indrukwekkend en open verhaal. Je woorden zijn zo helder en doorleefd dat ik bijna zou denken dat jij degene bent die psycholoog of coach zou kunnen zijn. 😉 Je inzicht in je eigen dynamieken en je vermogen om ze onder woorden te brengen, laat zien hoeveel zelf-reflectie je al hebt gedaan. Dat is iets waar velen nog mee worstelen.

Ik kan me voorstellen dat opgroeien met een verborgen narcist als ouder een complexe en verwarrende ervaring moet zijn geweest. Het is alsof je vanaf jonge leeftijd een innerlijk kompas moest ontwikkelen om door een mistig doolhof te navigeren, terwijl de uitgang steeds verplaatst werd. Dat patroon van pleasen en schuldgevoelens is hardnekkig, en het kost tijd om te leren dat je niet verantwoordelijk bent voor an-dermans emoties of welzijn.

En ja, als HSP zijn voelt het soms alsof je een viool bent in een wereld vol dirigenten die allemaal hun eigen compositie op je willen spelen. Maar weet je, je kunt leren om die viool zelf te bespelen en te kiezen wie een duet met je mag spelen.

Je hoeft hier geen antwoorden op te geven, alleen als het iets in je raakt: Wat zou er gebeuren als je die verantwoordelijkheid voor je vader (of voor wie dan ook) symbolisch even naast je neerlegt? Hoe zou het voelen als je ruimte maakt voor je eigen behoeften, zonder direct te scannen hoe een ander zich voelt?

Je verdient het om eens onverdeelde aandacht te krijgen van een compleet willekeurige vreemde – gewoon, omdat het kan. 😄 De cursus gaat over onvoorwaardelijke liefde voor kinderen, maar hé, diep vanbinnen huist bij jou ook nog dat kleine mensje dat af en toe even helemaal gezien wil worden. En eerlijk? Met alles wat je hebt meegemaakt, is dat in deze kille februarimaand geen overbodige luxe, maar pure noodzaak. Dus zet jezelf maar even in het zonnetje, al is het maar voor een moment. 🌞

En geen zorgen, ik zal mijn ademruimte tactisch blijven beheren. 😆

Hou je goed en weet dat jij je eigen symfonie mag componeren.

Liefs,

Kyron (nu vanuit Ranst)

Ik geniet weer van je beeldspraak! Ik zie het dan ook voor me in mijn fantasie. Dat soort beelden blijven me ook altijd goed bij.

Nog 'even' antwoorden op je vraag:
Wat zou er gebeuren als je die verantwoordelijkheid voor je vader (of voor wie dan ook) symbolisch even naast je neerlegt? Hoe zou het voelen als je ruimte maakt voor je eigen behoeften, zonder direct te scannen hoe een ander zich voelt?
Dat is wel iets waar ik de laatste jaren meer mee bezig ben en ook bewust van probeer te blijven. Ik word er niet gelukkiger van, als ik alleen maar bezig ben met anderen pleasen. Als je op die manier een goed gevoel voor jezelf wil "afkopen", dan ga je voor de bijl bij het eerste de beste "handelaartje". Willen pleasen maakt je ook afhankelijk van het goeddunken van anderen en maakt je dus kwetsbaar. Er zijn genoeg mensen die daar graag van profiteren. Door omgang met een narcistische vader en waarschijnlijk ook door het HSP zijn, ben ik wel getraind om de echt toxische personen snel te detecteren. Maar voor aardige lieve mensen loop ik al snel heel wat extra kilometers, waar ze niet om gevraagd hebben. Daar moet ik mijn energie wel bij balanceren en opletten dat ik mezelf niet te veel wegcijfer. Waar ik gevoelig voor ben, zijn onuitgesproken verwachtingen die ik te pas en te onpas denk te ontdekken in iemands woorden. Vermoedelijk is dat een erfenis van mijn vader, die zelden iets rechtstreeks vraagt, maar op je emoties/schuldgevoel werkt om zijn zin te krijgen. Ik denk dat soort onuitgesproken verwachtingen dan ook bij andere mensen te voelen. Voor mij voelt dat dan als een taak of verhulde opdracht, soms zelfs als een verwijt. Vaak is het dan iets wat nog besproken moet worden, nog niks concreets. Als ik mezelf erop betrap, probeer ik door te vragen zodat ik met mijn oren kan horen of mijn gevoel klopte.
En zo zijn er nog wel wat gevoeligheden waar mijn innerlijke kind me van tijd tot tijd op attent maakt op een onplezierige manier.
Maar zoals ik zelf vaak zeg: iedereen heeft recht op welgeteld 2 afwijkingen. ;-)

Veel succes in Ranst. Werk niet te hard.
Johann Sebastian Anonimus, solist :-)

Ah, Johann Sebastian Anonimus, de solist van het subtiele balanceren tussen empathie en zelfzorg! Wat een prachtig gecomponeerde reflectie, en ik moet zeggen: je innerlijke kind heeft een indrukwekkend oor voor nuance (al kan het soms iets té goed horen, begrijp ik).

Dat beeld van extra kilometers lopen voor lieve mensen die er nooit om gevraagd hebben—ik zie het helemaal voor me. Een soort marathonloper met een clipboard vol denkbeeldige verwachtingen, altijd paraat om subtiele hints en verborgen taakjes te detecteren. En ondertussen een oude handelaar op de achtergrond die goedkeurend knikt: "Ja, ja, prima investering, dat pleasen!" Maar zoals je zelf al aangeeft, soms moet je die ‘deal’ even laten schieten en gewoon voor jezelf spelen, zonder publiek dat applaus of kritiek levert.

Wat zou er gebeuren als je die innerlijke concertzaal af en toe leeg laat, gewoon even een privé-voorstelling voor jezelf? Zonder externe recensenten die onuitgesproken verwachtingen in de coulissen fluisteren? Misschien klinkt de muziek dan wel verrassend anders—misschien zelfs lichter, speelser, met een onverwachte improvisatie hier en daar.

Anonieme liefhebster van Bach, Je hebt geleerd dat je alleen maar waardevol bent als je pleased. Je pleast meestal niet zomaar. In jouw geval lijkt pleasen een overlevingsstrategie te zijn die je hebt ontwikkeld door jouw opvoeding met een narcistische vader.

Als kind had je waarschijnlijk geen andere keuze dan je aan te passen aan zijn behoeften en emoties om conflict, afwijzing of emotionele manipulatie te vermijden. Jouw vader werkte met schuldgevoelens en emotionele druk in plaats van open communicatie en liefdevolle steun. Dit kan ertoe hebben geleid dat je jezelf structureel op de tweede plaats hebt gezet: Als ik hem maar tevreden houd, dan ben ik veilig.

Je zult ongetwijfeld de neiging hebben om dat patroon uit te breiden naar andere relaties. Logisch, zo heb je het geleerd. Omdat je geleerd hebt om onuitgesproken verwachtingen en subtiele signalen te lezen, kan je onbewust denken dat je moet voldoen aan de wensen van anderen om geaccepteerd te worden. Zelfs bij mensen die helemaal niet zo manipulatief zijn als haar vader, blijft die automatische neiging bestaan.

Het pleasen is in jouw geval dus geen pure, vrije keuze, maar eerder een echo van het verleden. Het is een manier om controle te houden en afwijzing te vermijden, terwijl je tegelijkertijd zoekt naar verbinding en waardering. Gelukkig lijk je hiervan bewust en lijk je er nu bewuster mee om te gaan, door jouw grenzen te onderzoeken en jouw eigen behoeften serieuzer te nemen. Dat is een grote stap!
En onthoud: iedereen heeft recht op twee afwijkingen, maar als je wilt, gun ik je er best drie. Ik ben de beroerdste niet. 😉

Geniet van je soloconcerten en hopelijk is er af en toe een pauze met een lekker drankje erbij.
Geniet van wat je gegeven wordt. Je had het laatst over een warm bad—dat is eigenlijk liefde met zijwieltjes. Een liefde die mag leren dat je er gewoon mag zijn, omgeven door warmte, zonder dat je baantjes hoeft te trekken of eerst een ingewikkelde choreografie uit te voeren. Gewoon lekker dobberen. 😊

Liefs en een muzikale groet,

Een anonieme bewonderaar van beeldspraak

Zoek een pmter. Die kan je daarmee helpen.

Herkenbaar, ik ga hier creatieve therapie voor krijgen en ben heel benieuwd! Jij veel kracht!

Als je in de overlevingsstand zit door een trauma of pijnlijke gebeurtenissen, dan is het lastig om bij je gevoel te komen, want dat heb je weggestopt om het allemaal niet meer te moeten voelen. Mij heeft het geholpen om die pijn weer op te roepen en er doorheen te gaan. Ik kon dit niet in mijn eentje, maar met hulp van een coach. Mijn coach nam op een zeker moment een glas water, strekte haar arm en hield dat glas water zo ver mogelijk van haar weg. Daarna boog ze haar arm en hield het glas water tegen zich aan en vroeg me: met welke houding kan ik dit glas water nu het langste vasthouden zonder vermoeid te raken? Het antwoord was simpel: het minst moe word je arm als je het glas water dicht bij je houdt. Wat is de moraal van het verhaal? Het glas water staat symbool voor alle leed en pijn die je zover mogelijk van je vandaan wil houden. Maar daardoor voelt het ook veel zwaarder en kost het een hoop energie. Het leed en pijn toelaten en dicht bij je hart laten komen zorgt er niet voor dat het weg is, maar het wordt veel makkelijker om het te kunnen blijven dragen. Dat was echt wel een eye-opener voor mij. Misschien is dit voor jou om er op een andere manier naar te kijken. Groetjes en sterkte!

Wat een prachtige en treffende metafoor! Dank je wel voor het delen. Dat glas water-experiment is zo’n simpel, maar diepgaand beeld van hoe we omgaan met pijn – en hoe het vasthouden ervan op afstand juist zwaarder kan zijn dan het toelaten. Het is mooi om te lezen dat jij die weg met steun van je coach hebt kunnen bewandelen.

Ik denk dat veel mensen, inclusief ikzelf, weleens worstelen met de neiging om dat glas zo ver mogelijk van zich af te houden. Er doorheen gaan klinkt als iets wat je liever uitstelt, maar zoals jij zegt: het kan uiteindelijk lichter worden als je het toelaat.

Ik neem deze metafoor zeker mee. Dank je voor je openheid en je mooie woorden. En sterkte ook voor jou, want ook al ben je hier al doorheen gegaan, het leven blijft soms onverwacht bijvullen.

Ik denk dat heel goed is dat je therapie weer aangaat. Je verdient een stabiel leven.
Ze hebben ook een forum topic “trauma” hopelijk vind je uit de verhalen ook wat erkenning/herkenning

Excuses je zat al in het juiste forum

Beste Lieke,

Wat ongelooflijk moedig van je om je verhaal zo open te delen. De pijn, de eenzaamheid, het onbegrip en de strijd die je hebt gevoerd – het is niet zomaar iets. Het is begrijpelijk dat je ondanks alles wat je hebt opgebouwd nog steeds worstelt met gevoelens van schuld, blokkades en terugkerende emoties. Je hebt zoveel meegemaakt dat je zenuwstelsel nog steeds op ‘overlevingsmodus’ kan staan, zelfs als je hoofd weet dat je nu veilig bent.

Wat ik in jouw verhaal hoor, is een diepe kracht. Ondanks alle trauma’s heb je jezelf opgebouwd. Je hebt een liefdevolle man, een dochter, en je zet stappen om te helen. Dat is enorm, al voelt het misschien niet altijd zo. Het feit dat je wéér de stap zet naar therapie voor complex trauma en communicatie laat zien dat je nog steeds kiest voor groei. Dat is geen falen, maar een teken van veerkracht.

Schuldgevoel en zelfkritiek kunnen meedogenloos zijn, vooral als je diep van binnen nog oude overtuigingen met je meedraagt: "Ik ben niet genoeg", "Ik verdien dit niet", of "Waarom blijf ik vastlopen?". Maar weet dit: je bent niet gebroken. Je zenuwstelsel en je emoties reageren op een verleden dat te groot was om als kind alleen te dragen. Dat betekent niet dat jij nu niet goed genoeg bent. Het betekent alleen dat er nog stukken in jou zijn die gezien en geheeld willen worden.

Je vraagt of therapie voor complex trauma en communicatie gaat helpen. Dat kan zeker, vooral omdat het niet alleen gaat over begrijpen wat er gebeurd is, maar ook over hoe je lichaam, je emoties en je relaties ermee omgaan. Je wilt ‘gewoon leven’, en dat begrijp ik. Misschien betekent ‘gewoon leven’ niet dat de pijn helemaal verdwijnt, maar dat je steeds meer momenten krijgt waarin je voelt: "Ik ben hier, ik ben veilig, ik mag er zijn."

En laten we eerlijk zijn, puberende dochters en partners die goedbedoeld helpen maar niet altijd de juiste toon raken – dat is op zichzelf al een hele uitdaging! Humor mag daarin ook een plek hebben. Misschien helpt het om af en toe te denken: "Wel, als ik dit allemaal aankan, dan kan die puberteit er ook nog wel bij!"

Blijf mild voor jezelf, Lieke. Je bent veel meer dan je trauma’s. Je verdient zachtheid, steun en rust. En elke stap die je zet, hoe klein ook, is er één in de richting van het leven dat je jezelf zo gunt.

Je bent niet alleen.

Met een glimlach en een warme groet,

Wat herkenbaar... een boomhut lijkt mij heerlijk... Uren zitten en niks doen

Ook heel herkenbaar voor mij. Ik tracht mijzelf er nu toe te zetten meer momenten op te pakken voor meditatie. Even mijn ogen te sluiten en mijn lichaam aan te mogen voelen. Het is niet altijd even gemakkelijk om te ontspannen en mijn lichaam voelt dikwijls vrij zwaar aan. Maar dat is oké, dat mag ook! Daarnaast helpt het mij om, na een moment van rust, te schrijven of hardop uit te spreken hoe of wat ik voel op dat moment. Zonder er teveel gedachtegoed aan toe te voegen.

Zelfde verhaal ook midden in een trauma en trauma’s uit m’n kindertijd die nu naar boven komen. Ik moet denk ik net als jou nog beginnen aan het hele traject EMDR. Maar wat je zegt; wat zou ik af en toe graag willen verdwijnen naar een plek waar niemand is, waar rust is. Eerst vertrouwen vinden in de behandelingen en in mezelf.

Hallo allemaal, vreselijk het is een overleven iedere dag weer. Ik zit ook vast in trauma. Kan niet meer normaal functioneren. Ben nu 2 jaar thuis ziek, omdat ik vol triggers zit. Heb vaak gedacht om uit t leven te stappen. Maar ik heb n lieve man en een dochter die nog belangrijk voor me zijn.
Ik begrijp jullie helemaal.
🙏

Ik lees en voel de emoties stromen van begrip en zo veel erkenning. Over leven door de trauma’s van complex jeugt trauma en nu 42 jaar en nog steeds vecht. Zo moe moe moe en machteloos alleen voelen comuniseren werk relatie buren enz breekt mij door zo veel trickers. En de antwoord en of vragen. Of ze kijken en of zeggen het ook echt. Dan moet dat je dom, of je wel van deze wereld komt. Mij om praten en of mij woorden ontkrachten. Of standaard zinnetje tja das het leven bikkel hart. Hoe harder ik vecht (normaal leven) zijn het mensen die je aan staren en of ook echt zegen ben je wel geboren op deze aarde. Als je niet vecht gebeurd er ook niks. En als je douu ook r onbegrip bevriest en om weg loopt vinden ze je brutaal on respect vol. Ze verwachten dat je comuniseert het liefst roep ik uit onmacht doe jullie eens normaal je kent mee niet eens. En oordeelt zonder te weten wie of wat ik ben. Thuis bij mijn mannetje en dochter voel ik me thuis kan en mag ik zijn wie ik ben maar zelfs hier stuit ik op problemen. En vooral als hij een x niet lekker in zijn vel zit. Gaat ik heel stom en raar gedragen. Mijn dochter door pubertijd zo lekker dwars kan doen en hier door gaos en veel spanning is. Mijn vraag aan jullie is help de therapie tot Helen mant daar ben ik echt aan toe En voor mensen die willen de zangers maeu blijven rijden zet ik heeeeeeeeeeeel vak op voor het herkennen over leven en fijn dat ik hier losgenoten vind denk dat wij door onze trauma elkaar begrijpen

Lieve Laura,

Och, wat een heftig verhaal!! Zoveel naars moest je mee maken en er was nooit iemand om je te troosten of om op terug te vallen.

Goed dat je hier je verhaal hebt gedeeld!

En wat vervelend dat je nog geen reacties hebt gekregen, je moet al zo lang wachten 8 feb en nu is het al 8 mei.

Maar misschien weten de lezers gewoon niet te reageren, wat ze moeten zeggen.

Ik zend je veel kusjes en liefde, en sla een denkbeeldige arm om je heen om je vast te houden zolang je nodig hebt.

Veel liefs, Inge

Hey Laura,

Lees net pas je bericht...
Alle uithoeken van de stad wel gezien in die tijd... Ondertussen jezelf staande houden temidden van dat alles valt niet mee en gaat hóe dan ook sporen trekken, onvermijdelijk en slechts een kwestie van "wanneer" als je het mij vraagt. Ongeacht welke richting, één kant gaat pertinent overhellen...!
Heb het in zekere zin altijd wel kunnen beteugelen maar sinds enige tijd het gevoel dat de geest écht uit de fles is weet je...
De situatie die je beschrijft is érg herkenbaar voor mij.

Vroeg mezelf af hoe het nu met je gaat...?

Knuffel voor jou lieve Laura 💗

'vraag ik me nog steeds erg af of dit een klein trauma heeft opgelopen'

Het maakt niet uit welke naam het krijgt: als hrt over je grens is is het niet okay! Wat wie dan ook maar erover zegt. Jouw grenzen zijn jou grenzen. Ouders horen je veiligheid te bieden. Dat hebben ze duidelijk niet gedaan. Het is ook geen normaal gedrag. Als je in een veilig gezin woont waar de norm is dat je bijvoorbeeld zonder kleren aan mag lopen. Dan zou je even goed in dat veilige gezin mét kleren aan mogdn lopen. Als de deur niet op slot hoeft, zou hij even mgoed wél op slot mogen. Iemand preuts noemen omdat hij iets niet wil is en hem dwingen tot iets anders betekent dat je niet zijn grensen respecteerd. Deel het maar met je therapeut. Als je een goede hebt zal die hetzelfde zeggen. En anders mag je op zoek naar een nieuwe. Ouders kunnen fouten maken en niet alles is zwart eit. Je jan ouders hebben die zowel goede als slechte dingen hebben gedaan. Dat maakt het juist lastig. Want je wilt niet skecht denken over je ouders. Je schrijft soms in de tegenwoordige rijd. Woon je nog thuis? Ben je wel veilig? Laat je hulpverkener met je meedenken waar je het veiligst bent. Als dit nog aan de gang is: je hebt het recht nee te zeggen. Het maakt je niet preuts. Het maakt niet dat je je ouders afwijst. Hrt maakt slechts dat je dst niet wilt. En je mag gewoon de deur op slot doen van de wc/badkamer.

Hoi, ik heb soms ook dwanggedachten, mij valt op dat ik dit alleen heb ik tijden van veel stress. Ook die dwang om dingen te doen en deuntjes in mijn hoofd ken ik. Gelukkig heb ik het nu nog maar voor zeg maar 5%. Ik maakte soortgelijke ellende mee als jij.

Wat dapper dat je deze gevoelens en herinneringen deelt. Het kan erg verwarrend en pijnlijk zijn om met zulke intense emoties en gedachten om te gaan, en ik wil je geruststellen dat het helemaal oké is om deze ervaringen serieus te nemen.

Wat je beschrijft, kan inderdaad invloed hebben gehad op hoe je je nu voelt. Hoewel het misschien niet de enige oorzaak is van je dwanggedachten en emotionele schommelingen, kunnen de ervaringen die je hebt meegemaakt - zoals de situaties met je ouders - bijdragen aan gevoelens van schaamte, onveiligheid, en het gevoel dat je grenzen niet worden gerespecteerd.

Het is begrijpelijk dat je je schuldig voelt als je dit soort dingen over je ouders deelt, vooral als je van ze houdt en ze verder als goede ouders ziet. Maar het feit dat iets als pijnlijk of ongemakkelijk voor je was, is belangrijk en verdient aandacht, ongeacht de intentie van je ouders. Je gevoelens en ervaringen zijn echt en geldig, en ze kunnen een rol spelen in je huidige uitdagingen.

Het is ook mogelijk dat de onprettige situaties in je jeugd je het gevoel hebben gegeven dat je grenzen niet altijd worden gerespecteerd, wat kan bijdragen aan de dwangmatige gedachten en emoties die je nu ervaart. Grenzen en privacy zijn essentieel voor een gevoel van veiligheid, en het is begrijpelijk dat je deze behoefte ook nu nog hebt.

Ik wil je aanmoedigen om dit onderwerp met je behandelaar te bespreken. Het kan moeilijk zijn om deze gevoelens en herinneringen te verwoorden, maar je behandelaar kan je helpen om deze ervaringen te verwerken en de impact ervan op je huidige situatie te begrijpen. Samen kunnen jullie onderzoeken hoe deze ervaringen mogelijk hebben bijgedragen aan je dwangstoornis en emotionele schommelingen, en wat je nodig hebt om je veiliger en meer in balans te voelen.

Je bent al begonnen met het verkennen van deze gevoelens, wat een belangrijke stap is. Blijf jezelf de ruimte geven om te onderzoeken wat je hebt meegemaakt en hoe dat je nu beïnvloedt. Het is een proces, maar je bent op de goede weg.

Gaat het inmiddels beter met je?

Hey hoi!

Zoek iemand om mee te praten of chatten of whatever.
Ik surf hier toevallig langs en lees jouw stukje. En zie ook dat hier op veel dingen totaal niet wordt gereageert. Ondoenlijk om op al die verhalen te reageren. Dus daarom kijk ik bij het recentste. En dat ben jij. Ik hoop dat er mss iemand is rond je maar het klinkt van niet. Er bestaan goede psychologen/psychotherapeuten met verstand van trauma. Je moet ze alleen vinden. En dat is hard zoeken. En leven is lastig. Er zijn lotgenotenfora voor trauma. Echte. Waar iemand je terugschrijft en je je niet nog eenzamer hoeft te voelen. Je schrijft niet dat je al therapie hebt gehad. Je hebt iemand nodig die verstand heeft van vroegkinderlijk trauma. (Vct). Google maar eens Want daar is het bij je begonnen als ik het zo lees. En als er dan niks gebeurt om je te helpen dan blijf je overleven en blijft (nieuw) trauma stapelen. Dat gebeurt ook als je hulpverlening hebt die er geen verstand van heeft. Al hebben ze mss goede bedoelingen. Forum ptssikhebhet heeft mij erg geholpen qua lotgrnotencontact. Ik weet niet of het nog bestaat. Knap dat je het al zolang volhoudt. Wat wil je (nog) doen op deze wereld? Wat is je wens als je al deze klachten niet had? Ik lees nu: 'je vermoeidheid te lijf'. Omdat ik mijn tgv trauma overstresste lijf bleef overvragen kan ik nog maar weinig. Maar nu heb ik het omgedraaid: eerst veiligheid en rust. En dan kan ik iets doen. Als jouw lijf ook op is heb je misschien ook iets aan. Als je nog geen hulp hebt gehad valt er veel te halen met basisvaardigheden leren over hoe om te gaan met stress en trauma.
Hier en nu oefeningen. Voor je lijd zorgen. Structuur aanleren. Lief zijn voor jezelf. Dat dat mag. Over zal het denk ik niet gaan. Maar een groot deel van de mensen kan behoorlijk opknappen. En waarom zou je niet bij die groep horen. Doodgaan kan altijd nog. En voor de 1ste stap hoef je geen mensen te vertrouwen. Voor vaardigheden keren hoef je alleen te communiceren op taakniveau en kan je de hulpverlener gewoon in je hoofd buiten de deur houden. En aftasten of je diegene vertrouwd voor meer. Google eens 3fasenbehandeling trauma, of psychotrauma big geregistreerd. Je kan ook vaardigheden uit traumaboeken leren. Maar dat is wel eenzaam. Kijk eens bij revief, ptssikhebhet, caleidoscoop, psychosenet. Er is veel meer kennis en kunde dan vroeger. Er is ook op sommige plekken genoeg kennis.
Doodgaan middels euthanasie kost tijd. En je hebt het tot hier volgehouden. Met al he overlevingsmechanismes. Dat is echt superknap! Man man man. Je had allang dood kunnen zijn. Maar je bent er nog en dat heb je toch maar gedaan. Dat is niet makkelijk geweest. Ja, je gebruikt nu pillen. Maar dat is vast niet voor niks. Iets met 'kind niet met het badwater weggooien'. Je hebt recht op een goed eind. Waarom de tussentijd niet gebruiken om te kijken wat er nog mogelijk is?
Ik ben lotgenoot en 46jr. En struggel ook nog steeds. Maar sinds ik een goede hulpverlener heb gevonden voel ik soms grond onder mijn voeten, dat ik mag bestaan dat ik veilig mag zijn. En dat mag jij ook. Jij hoeft niet dood. maar het mag wel. Gun jezelf kans op hulp. En ga zelf kijken wat er op reisafstand beschikbaar is. Op de website van je zorgverzekering kan je alle hulpverleners in je omgeving vinden die vergoed worden. Investeer in jezelf en breng die mensen/instanties in kaart. Kijk: welke instrlling/persoon voelt goed? Hoelang is de wachtlijst? 35 van de 40 spreken je misschien niet aan. En met de wachtlijsten erbij blijven er misschien maar 2 over. Maar wat is nou belangrijker dan jouw leven? Neem contact met die mensen op.

Soms werken hulpverleners bovenregionaal. Ik reis anderhalf uur naar mijn hulpverlener. Je kan ook naar een vrijgevestigd iemand gaan. Je moet alleen goed kijken hoe je dan verzekerd moet zijn. En soms kan je via beeldbellen hulp krijgen. Dan hoef je niet eens je huis uit. Dood gaan kan altijd nog. Ik weet waar ik het over heb. Euthanasie ligt hier ook nog steeds op tafel. Want ik wil een leefbaar leven en mocht dat toch niet lukken, dan kies ik daar ook voor. Ik hoor bij de kleine groep waar emdr enzo niet werkt. Ik heb nu een psychotherapeut. En heb sinds een half jaar het gevoel dat het misschien nog wel eens mogelijk kan zijn voor mij: een veilig leefbaar genoeg leven'. Ik ben niet van dat 'als ik het kan kan jij het ook'. Want dat weet niemand. Maar ik gun het je wel. Mocht je wel met de psychiatrie/verslavingszorg te maken hrbben gehad. De oude huloverlening is er nog op veel plekken. Maar er is ook verandering geweest op sommige plrkken. En daar is het wél veilig. Ik gun je de (veilige) wereld. Sterkte sterkd dame. Zelfs al voel je je niet sterk en is het nu op. Als het op is heb je een plek nodig waar je kunt rusten en ook die plek kunnen ze zijn en met je maken. Liefs!

Oww. zo heftig jou verhaal! En zo herkenbaar! Zoveel therapie al gehad en nog steeds niet hersteld.

Ik snap dat je er helemaal moedeloos van bent geworden.

Ik hoop echt dat er iemand in jouw leven komt die je wel kan helpen. Goed dat je je verhaal hebt gedeeld.

Mocht je mijn verhaal willen lezen, die staat er net op, over trauma door hulpverlening en over dyslexie en AD(H)D.

Heel, heel, heel veel sterkte!

Liefs Mieke

Er staat nergens een verbod op gaan, je word er geen slecht mens van! Ik ken je niet, maar ik gun je van harte dat je nog ergens een gaatje vindt, een mens, een herinnering, een boom, een vogel, een steen... om nu (nog) niet kapot te gaan.

Twee jaar geleden. Ben je er nog? Menslief wat een leed! De tranen staan me in de ogen. Heb je inmiddels een behandeling [wat een vreselijk woord!] gekregen? Jij hebt een luisterend oor nodig en ik weet uit ervaring dat weinig mensen daar tijd voor hebben, zelfs zij die dit betaalt doen.
Ik geloof in God. Als je bent gegaan dan ben je bij Hem. Maar je kunt er ook in je leven naartoe. Ik zoek mijn schuilplaats altijd in Hem die alles in zijn hand houdt. Wat niet wil zeggen dat het de mens voor de wind gaat! Mensen die het diepst lijden zijn rijper om te worden gevonden door Hem.
Heel veel sterkte toegewenst door Susan.

God gives his thougest battles to his strongest
Soldiers. Mijn tekst waar ik me probeer aan vast te houden. Hoe zwaar ook

Hey Floor, Dood kan je altijd nog en kan je ook altijd kiezen. Als je werkelijk denkt dat je iemand iets aan gaat doen en de huisarts neemt je niet serieus kun je je katen inschatten op de ehbp. Het allerbelangrijkst is dat je op een veilige plek bent/woont en dat je in ieder geval 1 veilig persoon hebt (kan hulpverlener zijn) die je kan helpen alles op een rijtje te zetten. En samen op te schrijven waar je last van hebt, wat je wilt veranderen en hoe je dat kunt bereiken. En dat dan punt voor punt te realiseren. Als je weet waarom je automutileert kan je zoeken naar andere coping. Soms kunnen medicijnen helpen je weer in een rustiger vaarwater te krijgen. Zet tegenover al je ellende fijne dingen. Dat hoeft maar iets kleins te zijn dat voor jou al erg groot kan zijn: koop een reep chocolade, doe een deken om, ga een stukje wandelen. Google desiderata. En lees het elke dag. Je zit in een lijf dat enkel van jou is. Niemand behalve jij heeft er iets over te zeggen. Jij bent de enige die erdoor kijkt, voelt, die je vingers zelf kan bewegen. Jij bent van jou. En jij bepaalt wat met jou gebeurt. Soms zit je in een situatie dat een ander dat voor jou bepaalt: ga daar weg, zoek hulp. Niemand heeft dat recht. Niemand. En je mag jezelf beschadigen (je bent van jou), maar beter doe je dat niet. Uiteindelijk zit je met de littekens. En het helpt maar zo kort. Als je zegt dat je bang bent voor wat je mensen aan gaat doen klinkt dat ook een beetje als dwanggedachtes. Daar bestaat erg foede therapie voor. Er is ook een serie over op tv geweest. Je bent niet de enige met zulke gedachtes. You go girl. Knap hoe je het volhoudt en dat je dit plaatst.

Mooie reactie, Merle.

Mooi stuk heb je geschreven. Voor je toekomst: Ja je bent kwetsbaar, maar niet perse weerloos.Er zit een groot grijs gebied tussen alles afgrenzen en alles toelaten. Veiligheid kan ook bestaan zonder achijnveiligheid. Je mag voor jezelf erkennen dat je eerder de sjaak bent dan een ander als het zo is dat je als het erop aankomt jezelf niet kunt verdedigen als iemand misbruik van je wil maken. Dat voorkomen door voorzorgsmaatregelen te nemen zorgt voor echte veiligheid en niet voor schijnveiligheid. En dat mag best. Niemand heeft het recht aan je te zitten. En ja, het kan nog steeds gebeuren, maar je mag ook weten dat je niet weerloos bent. En waarom ik dit zeg: ik herken dit. Tot 4 jr geleden ben ik elk jaar wel een keer of vaker aangerand of verkracht doordat ik niet wist dat of hoe ik me kon verdedigen. Consent had ik nog nooit van gehoord. (Google tea consent op youtube). (Het enige wat ik wist: mijn lijf werkt mee uit zelfbehoud en ik: ik ga steeds een stukje verder dood vanbinnen.) En vraag jezelf af: waar was het veiligheid en waar was het schijnveiligheid? Heb je misschien niet juist erg goed voor jezelf geprobeerd te zorgen, maar schoot dat door. Waar heeft het je beperkt en ook: waar heeft het je gered. Niemand doet iets zonder reden. Het lijkt of het teveel je vrijheid heeft benomen. Succes in je zoektocht naar de juiste balans waar je je vrij én veilig kan voelen. Ik ben er ook mee bezig. Liefs

De eenzaamheid is herkenbaar. Misschien is revief iets voor je. zij hebben litgenotengroepen en jaarlijks lorgenotendagen. Ik was er 2x een verwendag en het was voor mij een warm bad. Misschien een beetje eng. Maar iedereen was daar ooit voor het eerst en dan kun je letterlijk ervaren dat je niet de enige bent. Maar veel mensen zo'n eenzame strijd voeren. Liefs

Hoi marco,

Mijn achtergrond is heftig trauma en ondertussen 26 jr therapie. Ik zeg dit vooral omdat mijn advies misschien een beetje simpel klinkt. Maar dit is de basis waarop ik dit vol heb kunnen houden en waar jij misschien ook iets aan kunt hebben:

- hoe donker het om je heen is en hoe angstig je misschien bent: kijk per dag wat je wel lukt en geef dat veel ruimte in je hoofd.

-Negeer niet waar je last van hebt. Schrijf (of teken oid) het van je af. Het geeft je inzicht en kan je ook helpen te zien waar je ruimte kunt vinden om iets te veranderen of waar je iets nodig hebt. Soms kun je iets niet veranderen. Maar vooral in het begin is er heel veel te veranderen. Al kan je dat misschien zelf niet altijd goed zien.

- doe elke dag iets wat je beter maakt (wat je een goed gevoel geeft óf je minder slecht laat voelen óf maakt dat je achteruitgang zoveel mogelijk voorkomt. En geef jezelf hier credit voor.

-geef gezond eten aandacht. Zorg dat je genoeg vezels en groente binnenkrijgt. Het maakt je weerbaardwr wn daardoor houd je het beter vol. Je kunt als avondeten ook als je te moe bent bv:wortels eten(of een potje groenten), verse krieltjes in de magnetron doen en vleeswaren of kaas eten.
Therapie is hard werken. Onderschat niet hoe moe je wordt van dit werk. Dus heb je als je pech hebt ervan uit te rusten. En dat is geen luiigheid. Dat heeft je lijf nodig.

-zoek een hulpverlener waar je een goede klik mee hebt. Of je therapie slaagt heeft voor 70% te makn met of je een goede match met je hulpverlener hebt. Tegenwoordig is traumahulpverlening erg verbetert. Het is nu september. Als je op zoek gaat naar een goede hulpverlener kun je ook naar een vrijgevestigde therapeut gaan. Veel goede psychotheraoeuten hebben de ggz verlaten en zijn voor zichzelf begonnen of combineren beide. Als je nu zoekt kun je ook kijken of je een goede restitutiepolis kunt vinden die het vergoed. Ik zou zelf niet naar zo'n zorgcowboy gaan die zegt dat je in 10x emdr (oid) overal vanaf bent. Is het zo, dan is dat mooi. Maar zijn ze er ook nog steeds als dat niet zo is. 1 stap tegelijk.

Mij heeft deze quote geholpen: degene die een berg wil verplaatsen begint met het wegdragen van kleine stenen. Sterkte en succes.

Hoi , ik las jouw verhaal , en ik herkende mezelf er helemaal in.
Ook ik zit op het moment in een EMDR traject .Ik weet pas sinds 2005 dat ik ASS PDD NOS heb .Ik was toen 40 + .Deels vielen veel dingen op hun plek ( de bekende auti symptomen) maar ik vind het wel donders moeilijk te accepteren.
Daarbij heb ik veel last van "oud zeer "wat mijn symptomen alleen maar erger maakt , en mij een enorm minderwaardigheidsgevoel geeft. Daar ben ik de hele zomer mee aan het werk , en het gaat wel wat beter , maar ik ben er nog niet . Het steunt mij te weten dat er meer mensen zijn die dit doormaken , en ik wil graag van gedachten wisselen daarover. Ik hoop meer van je te horen , en ik zal reageren groeten , toos

Soortgelijke ervaring. Verschrikkelijk. Na 7 mnd in herstel, wat een bizarre verwachting. Jouw man heeft niets meer te willen en te verwachten. Als je man in begin van je relatie zijn plannen van een dubbelleven kenbaar had gemaakt, dan stond hier jouw verhaal niet.

Verslaafd aan sex is een goedkope smoes.
Ze dachten het goed voor elkaar te hebben.
Op zo'n schaal liegen en bedriegen is de verklaring meestal een narcistische persoonlijkheid.

Je hebt het gevoel gek in je hoofd te worden. Begrijpelijk en herkenbaar. Maar 1 oplossing: kies voor jezelf.
Dat deed hij al die jaren ook en geloof me, dat zal hij blijven doen. Zonder met z'n ogen te blinken. De rest is allemaal theater. Er bestaan mensen die een theater leven en zich niks druk maken om de emoties van mensen om hen heen.

Sterkte.
Ik heb voor mij en mijn gezin gekozen. Het is Verschrikkelijk in mijn hoofd blijven de scenario's ook voortdurend afspelen. Lijkt wel ptss. Ik zit nog in een lastige scheiding. Een hoop ellende als gevolg. Als dat afgewerkt is dan wens ik hem het beste, maar hij hoeft nooit geen stap meer in mijn leven te zetten, die deur is weg.

Diep van binnen doet dit vast terecht veel pijn, ga onderzoeken wat jij acceptabel vind en daarin lees ik je uiteindelijke conclusie.

Neem tijd voor dit proces en laat je niet terugwerpen door tegenslag, je bent een sterk persoon dat zie ik in je verhaal terug.

Hartelijke groet,

Maurice

Beste Wen,

Wat moedig dat je hierover schrijft. Ik herken mezelf in je omschrijving van je jeugd. Ook ik heb 6 jaar geleden een psychose gehad en met de ggz opgekrabbelt . Ik ben nu zover dat ik aan mijn trauma('s) wil werken en ben op zoek naar een geschikte psycholoog. Iemand die ervaring heeft met personen die psychose-gevoelig zijn. Kun jij me advies geven, wat zijn jouw ervaringen....
Vriendelijke groeten en succes met je proces
Je bent niet alleen.
Cynthia

Wat heftig! Misschien kan expertisecentrum Fier jouw verder hellend.

Hai,
Ik ken je niet..
Maar van mij krijg je begrip, weet je waarom?
Het trauma vertellen aan mij hoeft niet
Jij zit er mee en het doet jou verdriet
Dat is wat mij betreft het enigste wat belangrijk is
Ik heb zelf ook genoeg trauma s
Dus weet denk ik, wat je doormaakt
Sterkte
Ik ben zelf nu bezig met behulp van een boek
Het heet de tijger ontwaakt
Misschien is dit ook iets voor jou?

Beste L,
Beste Lucia,

L, wat jij omschrijft, daar zit ik momenteel in. Door agressie op mijn werk zijn trauma’s van vroeger naar boven gekomen. Weggestopt uit zelfbescherming. Andere trauma’s al redelijk een plek gegeven dmv therapie. Maar deze was te heftig. Ik herken jouw verhaal dus maar al te goed.
Inmiddels zijn we meer dan een jaar verder na het plaatsen van jouw verhaal. Hoe gaat het nu? Hoe is het gegaan nadat jouw eigen therapeut weer terug was van vakantie?

Lucia,
Ik heb dat boek ook gelezen. Het was héél verhelderend. Iedereen die paniekaanvallen/ hyperventilatie heeft raad ik aan dit boek te lezen.

L,
Ik weet niet hoe het momenteel met je gaat. Ik wens je héél veel sterkte toe en bedankt voor het delen van je verhaal.

Florence

Wauw An, alsof ik mijn eigen verhaal lees, ik benoemde laatst ook het gevoel van vastzitten als drijfzand, hoe gaat het nu met jou, heb je een therapeut gevonden?
Lieve en warme groetjes
Saskia

Hier nog een slachtoffer van een narcistische psychopathische moeder. Mijn biografie schrijven heeft mij geholpen en als je wilt kun je de woorden 'verdwenen' en 'zelf' googelen. Via internet ben ik bevestigd zodat ik mezelf kan bevestigen na twaalf jaar alleen te hebben gezeten met de problemen.
Mijn verhaal is nog een manuscript en voordat het een boek wordt zullen we een eindje verder zijn in de tijd.
Hier op deze website wordt ruimschoots hulp aangeboden heb ik gezien. Hartstikke goed. Er zitten overal psychologen en therapeuten heb ik gezien, ook in mijn buurt.
In 2012 zat ik in hetzelfde bovenstaand gevoel. Ik heb nooit zelfmoord gedachten gehad, maar toen wel. Mijn moeder, of de vrouw die mijn moeder had moeten voorstellen is een duister mens. Dit durf ik nu hardop te zeggen en te schrijven en kan ik bewijzen. Psychisch geweld zou strafbaar moeten zijn! Zulke vrouwen verwoesten levens van hun kinderen. Moeder heeft dit zelf gezegd: "Ik heb drie levens verwoest."
Ontzettend veel sterkte toegewenst An! Heel veel. Want dat heb je nodig.
En liefs van Susan.

Je Nederlands is grappig. Je brief meer dan een half jaar geleden en niemand heeft gereageerd. Twee duimpjes.
Door PTSS veroorzaakt? PTSS is een geestelijke diagnose van een trauma en dat is een verhaal, een drama, een tragedie dat je hebt meegemaakt. Ik heb zelf geen ervaringen met lichamelijk geweld, wel met psychisch geweld. Jouw trauma is lichamelijk en psychisch.
Je zou het wel moeten bespreken met iemand. Dat is hoognodig. Het is veel te ernstig en je bent nog zo jong. Soms is een gewone vriend[in] beter dan hulpverleners. Hopelijk is dat inmiddels gebeurd?
Stevige groet van Susan.

Ik hoop dat jij inmiddels geholpen bent door deze oproep.
Het valt mij op dat jij het over je klachten hebt en niet over de oorzaken. Hoe komt het dat je in deze omstandigheden bent gekomen? Je schrijft zelf dat je niet wist waarom je slecht sliep. Wat gebeurde er twaalf jaar geleden?
Ik zou best je buurvrouw willen zijn om samen met je te zoeken naar de oorzaken van deze ellende en om niet meer zo alleen te hoeven zijn.
Je schrijft dat er veel dierbaren zijn overleden. De dood van een dierbare die te vroeg is overleden kan te schokkend zijn al weten we als mens dat de dood bij het leven hoort. Maar we hopen dat de dood komt op hoge leeftijd. Helaas gaat het niet altijd zo en dat kan zeer ingrijpend zijn.
Mijn ervaring is dat veel mensen negatief reageren bij het zien en horen van veel leed. Dat maakt het voor jou alleen maar erger. Dat kan voelen alsof je het aantrekt. Het wordt je enige werkelijkheid. En dat is een gevangenis. Veel mensen negeren wat ze niet willen horen of zien, leggen de nadruk op het positieve en bedekken het negatieve. Manipuleren woorden. Gaan over je roddelen. Dat althans is mij overkomen.
Veel mensen schijnen baat te hebben bij EMDR. Ik heb er zelf geen ervaringen mee. Ik los mijn eigen problematiek zelf op. Een trauma is een te schokkend afgebroken, niet-afgemaakt verhaal, drama, tragedie. Soms helpt het om dit te diagnosticeren, maar het blijft een verhaal dat vraagt om vertelt en af gemaakt te worden met een vredig einde, een einde waarmee je kunt leven en weer normaal kunt genieten van het leven.
Eind april 2021 heb je dit geschreven. Er hebben vijf mensen een duimpje gegeven, wat ik niet begrijp omdat dit een intens triest verhaal is. Hopelijk ben je inmiddels iemand tegen gekomen met wie je dit leed kunt delen.
Veel sterkte toegewenst door Susan.

Ivy

Hoi Ivy,
Vraag me af of je hulp krijgt voor je psygisch problemen.
Begrijg heel goed dat als je erover schrijft het je verdrietig maakt!
Belangrijk om er over te huilen! Ook nu nog! Het is erg om als 6 jarig kind zoiets te hebben moeten meemaken.
Neem jezelf en je gevielens serieus Ivy.
Hoop dat je via EMDR of Brainspotting en therapie de hulp gaat krijgen die je nodig hebt.

Sterkte Johanna

Hallo Ivy, ook ik heb een zeer traumatische jeugd gehad. Sinds ik mijn geliefde vrienden en bezigheden moet missen door corona heb ik het heel moeilijk door onophoudelijke flashbacks (overspoelende herinneringen). Ik geloof dat emdr mij kan helpen. Liever nog zou ik neurofeedbacktherapie willen doen. Zeker voor mensen die van jongs af aan verwaarloosd, fysiek of emotioneel verwarloosd zijn en /of misbruikt blijkt dat heel erg efficiënt. Het is echter financieel voor mij een ondoenbare aderlating, maar moest jij financieel in de mogelijkheid zijn, dan ben ik er nagenoeg zeker van dit dit voor jou op termijn heel helend kan zijn.
Ik las voor het eerst over neurofeedback in het boek "Traumasporen" van Bessel van der Kolk. Een moeilijk maar bevrijdend boek.
Emdr zal je hopelijk ook deugd doen.

Liefs Bie A.

Hallo sterke vrouw of juffrouw, ik herken heel veel van wat je allemaal hebt meegemaakt in uw leven. Nu ik heb een 10tal jaren psychiatrie in uit geweest. Dus ik heb enorm veel kennis inzicht en antwoorden gekregen. Ik ben momenteel nog geen psycholoog met therapiedier maar studeer hier nu ook voor. Mijn eerste gedachten over wat je hebt geschreven ivm je vader kan u al zeggen dat je al langdurig aan ptss lijd. Posttraumatische stresssyndroom. Dit is niet zomaar een depressie en gaat ook niet weg met 1x per week naar de psycholoog te gaan. Mensen met ptss zitten vast in het verleden en herbeleve

Ik ga verder nog over de andere aandoeningen u schrijven maar ik heb mijn 2de blog door mijn gsm al 2x moeten schrijven en mijn 3de 3x. Mijn excuses dat ik nu niet meteen nog is opnieuw begin maar ik moet naar mijn lichaam en geest luisteren en leren mijn grenzen tijdig aan te geven (wat ik dus niet heb gedaan 🙂) maar uw verhaal heeft mij geraakt en ik wil al mijn kennis en ervaring delen met u zodat je een begin hebt wat je allemaal kan doen En WEET! Je kan van alles volledig nog afgeraken en het leven lijden dat jij verkiest!
Ik ga nu rusten. Veel sterkte en tot snel,
Grijs samantha

Ik ga verder nog over de andere aandoeningen u schrijven maar ik heb mijn 2de blog door mijn gsm al 2x moeten schrijven en mijn 3de 3x. Mijn excuses dat ik nu niet meteen nog is opnieuw begin maar ik moet naar mijn lichaam en geest luisteren en leren mijn grenzen tijdig aan te geven (wat ik dus niet heb gedaan 🙂) maar uw verhaal heeft mij geraakt en ik wil al mijn kennis en ervaring delen met u zodat je een begin hebt wat je allemaal kan doen En WEET! Je kan van alles volledig nog afgeraken en het leven lijden dat jij verkiest!
Ik ga nu rusten. Veel sterkte en tot snel,
Grijs samantha

Ik maak hetzelfde mee,
Kop op Romy niet opgeven. Is een hele nare periode,
Maar eens komt het goed. Ik maak hetzelfde mee, stoppen met slaappillen, dat is mijn advies. Ik ben inmiddels 2 weken gestopt met die troep . Ontwenning kost tijd!!!
Liefs . Corry

Heftig. Advies ga toch naar de huisarts en of ga iets vinden in de alternatieve/natuurlijke geneeskunde en coaching. en vindt iemand die bij je past en je kan helpen weer bij jezelf te komen en weer vol in het leven te staan.

Ik herken je situatie, inmiddels bijna 4 jaar verder en het is alleen maar erger geworden….

Ga aankomende week intern een traject van 6 weken volgen voor complexe ptss, als dat niet helpt weet ik niet hoe ik verder moet…

Ik ben bezig met experimental EMDR voor innerlijke overtuigingen. het zijn vooral de mantra's " ik ben waardeloos" "ik ben machteloos" en "ik ben het niet waard" die tijdens de EMDR worden aangepakt.

Ik weet dat mensen je nu een soort van hebben afgeschilderd als 'uitbehandeld' etc. Maar dit is misschien wel echt nog een kanshebber.

Misschien ook schema therapie, zo zie je waar je misschien de spiraal kunt verbreken waar je nu in zit.

Ik hoop dat het je wat helpt. Super veel sterkte.
Er is altijd hoop, niet vergeten.

Hoi Jolien,

Je zou kunnen zoeken op lichaamstherapie, wat namen waarop je kunt zoeken voor de diverse therapievormen:

David Berceli
Peter A. Levine
Bessel van der Kolk
Janina Fisher
Pat Ogden

Sterkte!

Sorry was er nog 1 vergeten:

haptotherapie

Jollien

Vervelend om dit te lezen.
Vooral omdat ik het herken!

Sterkte Jolien

Liefs Johanna

Voor de verwerking van vroegkinderlijk trauma en werken met de afgesplitste (onbewuste) persoonlijkheidsdelen, is therapie bij Frank van der Laan een absolute aanrader (gezondautonoom).
Denk aan hechting, verbinding, verlies.
Het raakt in alle opzichten de kern. Juist omdat het op onbewust niveau werkt en dus diepgaand effect heeft

Ik heb dit ook meegemaakt. Ik ervaar het alsof ik altijd maar half heb geleefd. Het is heel heftig om doorheen te gaan en het lijkt alsof ik niet meer weet wie ik ben. Het lastige is dat je nergens meer aan vast kunt houden. Want er is niets meer normaal. Er is geen plezier meer en er is overal angst en mensen met korte lontjes. Wat een bizarre tijd is dit. Een afschuwelijk verleden en geen toekomstperspectief omdat mijn lichamelijke integriteit opnieuw geschonden wordt. Nu door een overheid.

Hoi Annemieke,
Psytrec doet alleen heel kortdurende intensieve therapie, en je moet al in behandeling elders zijn voor voor- en nabehandeling. Dus dat lijkt niet de goede ingang. Je schrijft dat je al vele wachtlijsten en diagnoses verder bent en ook dat is niet raar. De huidige GGZ zit hartstikke vast. De beste hulp kun je nog bij de POH-GGZ van je huisarts krijgen. Daar wordt je tenminste nog als mens behandeld.

Herken inderdaad veel van wat je verteld.
Drukte in mijn hoofd, moeite met discipline.
Heb ook al wat hulp gehad in de loop der jaren.. En er zijn verkeerde diagnoses gesteld.
Heb nu eindelijk een psygotherapeut die meteen door mij heen prikte!
Ik kan me ook best goed verwoorden denk en analyseer nogal veel.
Ze zei eens dat ik dat deed met een reden.. Dan hoef je niet te voelen zei ze.
Ik krijg brainspotting.
Het is iets anders dan EMDR.
Ga door veel onverwerkte emoties heen wat best zwaar is.. maar ook oplucht.. Dus het brengt me wat op. Het jarenlang wegduwen heeft zijn tol geëist. Zit al 3 jaar met een burnout thuis. Dus mijn conclusie is dat je het beter op tijd kunt aanpakken.
Hoop voor jou dat je nog goede hulp krijgt en wens je sterkte!
Zelf kijk ik ook vaak op JW. org
Ivm levensvragen.
Erg interessant vind ik.
Grts anoniem

Heel herkenbaar wat je hier schrijft.

Waar heb je emdr gehad?

Jola, voor een overzicht van emdr-therapeuten zie:

www.emdrtherapie.net

Ik heb ptss en wilde graag emdr doen maar ze zeggen tegen mij dat juist de herbelevingen en dissocieren eerst heel erg toenemen. Ik kan me dat als alleenstaande moeder niet permiteren. Heb jij daar ervaring mee?

Wil ik ook weten en waar had je emdr