Verslavingen - forum lotgenoten

Jaren geleden had ik depressies en was ik verslaafd aan speed en blowen. ik ben toen gebroken met mijn vriendengroep en gestopt met gebruiken maar ik heb nooit nieuwe vrienden kunnen maken. Ik voel me soms zo mislukt en eenzaam.

heeft er iemand ervaring als er iets mis gaat dat alles tegelijk u overkomt en niet meer stopt? Dit is onleefbaar

Ik ben Kenneth en ik heb met spoed hulp nodig en ik weer niet zo goed waar ik moet aankloppen. Ik heb nogal wat meegemaakt de laatste tijd, eigenlijk maak ik al 35 jaar de meest bizarre dingen mee en kan er meerdere boeken over schrijven (dat wil ik in de toekomst ook gaan doen).
2 jaar geleden heb ik ervoor gekozen om mijn verleden achter mij te laten en de rust op te zoeken in Noord Brabant, ik ben er toen achtergekomen dat ik naast Adhd ook hoogbegaafd ben en dat terwijl mij was geleerd dat ik gek was. Maar dat even terzijde laat ik eens beginnen met mijn hulpvraag
Ik woon in een oude boerderij sinds een jaar waar ik ook mijn werkplaats heb, dit avontuur begon ik met mijn ex en sinds het uit is ben ik in een diep dal gezonken en zie even geen uitweg meer. Ik heb een berg aan gereedschap, Materialen en spullen om meerdere huizen te bouwen, ik ben zelf erg handig maar het komt er momenteel niet uit.
Ik heb meerdere klanten die staan te popelen dat ik het werk kom afmaken wat ik gestart ben of waar ik nog moet beginnen.
Aan het begin van dit jaar ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis en hebben ze mij 2 weken kunstmatig in coma proberen te houden en om een lang verhaal kort te maken dat is mij duur komen te staan.
Ik heb een luisterend oor nodig, iemand die mij misschien kan bijstaan wat rotzooi te ruimen hier ed.
Mijn hulpvraag is net als mijn leven niet beknopt samen te vatten maar ik hoop dat iemand hier doorheen leest en mij kan helpen.

Meer dan 50jr een leuke intense relatie gehad met ee´ mooie slanke vrouw met gouden karakter( ook ouderwets trouw aan elkaargeweest)wGans de wereld individueel afgereisd ,tesamen gewerkt,wij waren onafscheidelijk en aan 50jr gestopt met professioneel werk(vrij beroep)en 20jr plezier tot zij terugkomend van Bangkok(,zonder mij mr tesamen met familie zoon) dood viel dr longinfarct ..wErg traumatisch om via telefoon dit te moeten horen en verzonk zo in een erg diepe depressie met concrete suicidale pogingen.Na 17m´d blijf ik intens lijden en drink iedere dag een fles wijn....Niets heeft nog zin tenzij eeuwige slaap.Meerdere terapieen gaven gn resultaat

Hallo,

Ik ben een vrouw van 23.. ok heb 2 prachtige kinderen 1 van 7 en 1 van 5 weken.

Ik heb geen makkelijke jeugd en tienertijd gehad zoals andere mensen van mijn leeftijd na starten bij een psygoloog op mijn 18e had ik destijds een vriend nu mijn ex die dagelijks blowde.. hij bood het me aan op mijn zwakste moment. Dat gevoel van blowen je hoofd op 0 was zo fijn.. ik ben er 6 jaar verslaafd aan geweest.. zo noemde ik mezelf ook een functionerend verslaafde.. echter ben ik in de laatste maand van mijn laatste recente zwangerschap onder dwang en hulp gestopt omdat ik wel het beste wil voor mijn kinderen.. ook geef ik momenteel borstvoeding al met al gaat het best goed.. maar ik heb 1 probleem.. ik wil zograag mijn escape moment terug.. al is het maar eens in het half jaar.. ik heb het niet meer nodig.. ik heb geleerd om dat van me af te zetten.. maar de recreatieve zucht is zo groot.. er is te weinig onderzoek naar sporadisch cannabis gebruik en borstvoeding.. mijn hoofd zegt "maar die ene wat kan dat nou kwaad".. als het kwaad geschied is heb ik dat dan helaas al in mijn zwangerschap gedaan waar ik dagelijks 1 of 2 jointjes rookte.. ik denk dat veel mensen me zullen verafschuwen als slechte moeder.. ja ik heb 6 jaar lang erg veel dagelijks geblowt ook op momenten waarop ik beter had moeten weten... die 2 jointjes op een dag was voor mij al enorm afgebouwd!.. en dan vind ik blowen nog het minst erg om te doen..

Het enigste wat ik hoor uit mijn omgeving is dat ik nu juist zo goed bezig ben.. en het NOOOOOOIT meer mag doen want ex verslaafd.. ook hier loop ik er tegenaan dat ik niet goed kan uitleggen hoe ik mezelf voel dat dat door iedereen gezegd wordt zowel hulp als vrienden en partner.. het voelt gewoon niet eerlijk.. waarom niet? Wat kan 1tje nou kwaad op zn tijd.. misschien is dit niet het juiste forum.. maar ik kon ook niet echt een andere vinden om dit op te delen..

Ik hoop dat iemand met me hierover wil praten zonder judgement.. als je meer wil weten over mijn situatie of verleden zijn vragen altijd welkom.. ik geloof dat we allemaal recreatief gebruik zouden kunnen leren.. maar daar is niet iedereen het met me over eens..

Groetjes

Ik ben 50 + en behoorlijk depri momenteel, ik werk al meer dan 30 jaar bij de zelfde werkgever waar ik minder uren vraag en het niet krijg, constant verandert er van alles, ik kan het niet meer aan, drink teveel al jaren met ups en downs maar vooral als ik me slecht voel veel te veel..... Ik wens iedereen heel veel sterkte en kracht om hier door te komen, weet dat je niet alleen bent, achter elke deurt schuilt een verborgen verhaal.
Ik ben ondertussen twaalf jaar getrouwd met een man die in het begin heel goed voor me was (ik gescheiden drie kinderen, ondertussen nog één student thuis) maar er is een issue ivm geld. Even jullie idee erover, hij verdient meer dan mij, verhuurt twee appartementen en we wonen in mijn huis. Hij stort elke maand 750 euro (ik betaal alle rekeningen) boodschappen ieder evenveel nu vindt hij dat ik profiteer van zijn geld ? Terwijl ik zijn bijdrage echt maar net voldoende vind, wat vinden jullie hiervan ?

Ik heb een zware koopverslaving.
7 jaar lang zat ik in schuldsanering door koopverslaving waardoor ik schulden maakte via kredietkaarten en leningen. Tijdens die 7 jaar had ik het “gedwongen” onder controle. Ik kreeg wekelijks leefgeld en kon dus niet meer. Nu ben ik sinds begin april vorig jaar uit schuldsanering en ben ik weer van vooraf aan begonnen met koopverslaving. Ik heb ondertussen alweer duizenden euro’s verspild aan vanalles, veel wat ik niet nodig heb. Ik zit nu weer met schulden. Er zijn geen supportgroups zoals AA of NA, ik voel me verloren. Goeie begeleiding en opvolging is moeilijk te vinden. Mijn koopverslaving gebeurt in momenten waarop moeilijke en dramatische dingen in periodes gebeuren. Ik ga bij een psychiater, maar die heeft maar 2-maandelijks tijd voor mij en dan nog maar gedurende 15 minuten. Hij zegt gewoon dat ik er goed uitzie en gaat niet in op de dieper liggende problemen.

Heb borderline ben vrouw 54jaar.veel verlavingsprobemen alcohol coke extassy en 40jaar cannabisverslaafd gewees. Boulimia nervosa anorexia, nu verslaafd benzodines. Overlijden broer aan cokeverslaving gestopt blowen maar nu veel valium en lorezepan. Hulpverlening wil benzo. S stop, maar lukt niet te veel jeugdtraumas en depresief door overlijden broer. Liever dood, klaar met leven en verslavingen

Ik mis bdsm sex (verslaafd?), wat moet ik doen?

Hallo ik ben Ruud,

Ik heb een relatie waarin ik gelukkig ben. Niets op aan te merken.

Ik ben een man van begin 50 en ben getrouwd geweest, gescheiden en nu alweer enkele jaren in een gelukkige relatie. In de periode na mijn huwelijk heb ik er lekker op los geleefd en ben er achter gekomen dat ik enorm kan genieten van bdsm als dominant. Het was een mooie en rare tijd voor me waar ik niet meer in terug wil. Maar die bdsm blijft maar tussen mijn oren zitten.
In mijn huidige relatie heb ik goede sex niets op aan te merken. Ook mijn leven is op orde en ben echt gelukkig in mijn relatie. Echter ik merk dat ik die bdsm sex enorm mis, het wordt steeds erger en op porno sites ben ik uitgekeken. Ik zit er steeds meer aan te denken om een lotgenoot te zoeken via secondlove ofzo. Een onderdanige vrouw die ook een gelukkige relatie heeft maar toch wat te kort komt. Om zodoende "onze" honger te stillen. Privé is privé en elkaars gewone leven respecteren. Echter ga ik me schuldig voelen? Het voelt zo ongezond en gaat dit ten kosten van mijn huidige relatie? Ben ik nu verslaafd of gaat het juist erger worden? Is dit abnormaal?

Zijn er meer die hier last van hebben?
Wil iemand privé hierover praten dan kan dat ook. (Mits dit mag van de beheerder van deze site) (Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen enkele weken na plaatsing)

Misschien zijn er mensen die hier ook "last" van hebben. Hoe hebben jullie hieraan invulling gegeven?

Ik.ben opgegroeid begin jaren 70 ouders scheiden toen 6 was. Mijn moeder op zoek liefde veel foute mannen, verslaafd aan aandacht mannen. Mijn. Broer 8jaar ouud bij vader gaan wonen, omdat mijn moeder alcoholist huis haalde. Mijn vader hertrouwd vrouw kinderen waren weggehhaald kinderbescherming. Nu ik 40jaar verlaafd wiet kan geen relatie aan.. Broer cokeverslaafd jaren lang wel. Vrouw kind goeie baan, januar i overleden 57jjaar overdosis coke. Nu zelf afgekickt drugs maar broer dood. Hoop mensen gaan scheiden met kinderen goed nadenken traumas kinderen oplopen, zelf geen kinderen genomen, beter

Hoi, ik ben Suus. 42 jaar en ik ben zwaar verslaafd aan alcohol. Bijna dagelijks drink ik tot ik letterlijk omval. Ik heb al zoveel dingen binnen mijn gezin verpest. Mijn kinderen schamen zich voor me.
Het is allemaal te veel om op te noemen. Ik verscheen aangeschoten op een ouderavond van een van mijn kinderen. De eind musical van de jongste heb ik gemist omdat ik laveloos op bed lag.
En zo kan ik nog wel honderden dingen opnoemen.
Mijn man vond me een keer knock-out op de keukenvloer, ik had geen idee hoe ik daar terecht was gekomen. In de badkamer ben ik met mijn dronken kop een keer gevallen. Ik was bont en blauw. Ik schaam me steeds weer achteraf kapot, en voel me dan zo ellendig dat ik weer opnieuw ga drinken. Ik ben ook een ontzettende ruzie zoeker als ik gedronken heb. Mijn man moet het dan weer ontgelden. Ik walg zo vaak van mezelf. Ik zie een verwaarloosde vrouw met een opgeblazen drank kop als ik in de spiegel kijk. Mijn gezin verdiend dit niet. Ik ben een waardeloze vrouw en moeder.
Ik weet dat mijn man zo niet met me verder wil. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Waarom ben ik zo'n zwakkeling!. Ik zie wat ik aanricht en tóch blijf ik doorgaan.
Ik heb een periode niets gedronken. Dat was een maand of 10. Tóch ben ik weer begonnen en drink nu zelfs meer dan daarvoor. Ik heb nu zó het gevoel dat ik een verloren zaak ben. Dat vooral mijn gezin beter af is zonder mij. Ik vind mezelf de moeite niet meer waard. Ik snap niks meer van mezelf!

Help mijn man is bierverslaafd. Zijn er getrouwde vrouwen van rond de 48 jaar, die zich ondanks kinderen, ook eenzaam voelen? Reageer dan alsjeblieft!

Hoi.
Mijn probleem is drank...
Ik lan niet stoppen na een paar wijntjes.
En heb het hier moeilijk mee.
Probleem is dat mijn huwlijk hieraan kapot is gegaan.maar ook vrienschappen.
Herkent iemand dit???
Xxx mis kan iemand mij steunen

Mijn drug of choice is cocaïne, in gebruik ben ik de "slaaf" van de coke....punt...

Verslaving is een ziekte .......
Dat verslaving een ziekte is, is aangetoond in hersenonderzoek. Hieruit blijkt dat de hersenen van verslaafden anders reageren op middelen dat de hersenen van niet-verslaafde mensen. En ook uit erfelijkheidsonderzoek is aangetoond dat verslaving vaak een kwestie is van genetische aanleg.

Daarom vergoed de verzekering in de meeste gevallen gewoon jou opname in een kliniek als dat nodig.

Ik herken vele verhalen van die ik hier leest, ik begrijp als geen ander hoe jeje voelt of niet voelt.
2010 even voor mijn kliniekopname..
Ik had probleem dat wist ik ondertussen wel en dat ik iets eraan moest doen ook..maar hoe en waar en met wie...hoe en wat .. schaamtes ...en niemand begrijp me .....en wat gaat vrienden en familei er van vindnen ...dacht ik allemaal

Al met al ..



Na tientallen jaren in gebruik te zijn geweest ben ik in 2010 voor het eerst naar een afkick-kliniek geweest.
De jaren hierna tot aan vandaag heb nog 5 opnames gehad in diverse klinieken meeste privéklinieken maar allemaal Hetzelfde behandel programma.

Minnesota plan gebaseerd op de 12 stappen uit de AA , NA, CA, enz.enz.

Ik deel hier alleen mijn mening en geef geen advies.
Maar dus ja dit is een programma dat je kan helpen clean en sober te blijven van welke verslaving dan ook.

Lange tijden clean geweest ...dat wel maar ...ups en downs en weet waarom ik steeds terugval ook ben er weer aan begonnen om dit op te lossen.

Ik hoop dat jullie hier iets mee kunnen, je staat er niet alleen voor en er is een oplossing. Je moet het alleen zelf doen.

Hallo allemaal,

Ik ben al jaren flink game verslaafd. Doordat ik thuis werk kan ik soms hele dagen gamen in plaats van werken. Ik ben een volwassen man, geniet van ontzettend veel verschillende dingen. Maar kan mijn games maar niet weg leggen. Soms probeer ik ze weg te leggen om me te focussen, maar gaat mijn brein alleen maar terug naar de games tot ik er weer aan toegeef. Ik heb er al een baan door verloren, en heb nu het geluk dat ik in een werkomgeving zit die niet zo demanding is als eerder. Waardoor ik ermee weg kom. Maar het zit me enorm in de weg. Ik ben bang dat het uiteindelijk ook mijn relatie kapot maakt. Inmiddels woon ik met een huisgenoot, maar toen ik alleen woonde zag ik mijn vrienden ook weinig omdat van stad naar stad reizen om ze te zien het niet waard klonk als ik ook een avondje kon gamen.

Zijn er mensen met dezelfde problemen? Of die mij een beetje kunnen helpen.

Groet,

D (30)

Ik heb een alchol probleem
Ik drink iedere dag wel een paar glazen wijn .
Ik wordt agressief als ik te veel drinkt
Ik ben nu alleen staande en durf niet meer aan een relatie te beginnen vanwege mijn verslaving

Hi;
De reden dat ik hier ben is doordat ik opnieuw ven vastgelopen. Ben 33 jaar, blow sinds mn 17e en al flink wat jaren op dagelijkse basis. Variërend van 2 tot 5/6 jointjes per dag. Begon zoals de meeste recreatief en wellicht onschuldig. In mijn herinnering rookte we dan samen een joint op de vrijdagavond, waren na een paar heisjes toch al stoned om samen te genieten van een vreetkick dan wel lachkick. Maar enkele jaren later werd dit meer en meer en volgens mij zo rond mn 21ste blowde ik iedere dag. Weliswaar 95% van de joints nog in gezelschap en ik kijk ook wel terug op deze tijd met een glimlach, daar ik veel gelukkige herinneringen ken en actief was. Actief in een sportvereniging als speler/trainer en vrijwillger. Natuurlijk kende ik ook moeilijke fases/momenten maar deze horen immers bij het leven, denk ik dan.

Wat echter niet goed ging was de school en met name na de middelbare. Op latere leeftijd bleek ik ADD te hebben, dit wist ik tijdens mijn jaren 20 nog niet. Na de HAVO op wonderbaarlijke manier te hebben afgerond (veelal afgeronde 6jes) volgde de ene na de andere mislukking op gebied van studie. In tijdsbestek van +/- 8 jaar vijf verschillende HBO studies gestart maar niet afgemaakt. Terugkijkend kan ik constateren dat de verslaving (en ADD) licht uitgedrukt ook niet aan succes hebben bijgedragen. Maar de gevoelens van falen hadden al 8 jaar de tijd gehad om in mij te groeien.

De laatste druppel om te beslissen te stoppen met de laatste HBO-poging (docent LO) was het nieuws in maart' 2020. Mijn vader bleek ongeneeslijk ziek (kanker) en zou nog weken/maanden te leven hebben. Op dat moment ben ik 29 jaar oud en 3kwart jaar geleden terug gekomen uit mijn eerste klinische opname in Portugal. In de kliniek had ik onwijs veel geleerd, de zin in het leven hervonden, super goed opgelet en mijzelf bewezen toch wel over discipline te beschikken. Ik werd echter ook gewaarschuwd door de professionals daar. Ik gaf teken van overconfidence. Deze waarschuwing bleek niet ongegrond want een maand of 5 na de opname viel ik terug. Ik was (tegen het advies in) direct na de opname weer gaan studeren en alles veel te snel te willen. De terugval betekende ook gelijk weer iedere dag blowen en naar school überhaupt gaan bleek 4 van de 5 keer teveel gevraagd.

Maar door de lessen in de kliniek, was ik nu van onbewust onbekwaam, naar BEWUST onbekwaam gegaan. Dit vond ik op een bepaalde manier nog veel pijnlijker en creëerde nog meer onrust in mij. Wat ik probeerde weg te nemen door te blowen, en deze cyclus is voor veel lotgenoten wel bekend gebleken.

2 weken voor het nieuws dat mijn vader ging sterven leerde ik een ontzettend lief meisje kennen. Een hart van goud. Zij werd snel verliefd of mij, en ik klampte me aan haar vast. Ik had niet dezelfde extreme gevoelens maar hield al gauw van haar. Ze stond me bij in mijn meest kwetsbare tijd. Ze hielp me met het schrijven van mijn afscheidsbrief voor mijn vader. Dit is mij onwijs veel waard. We kregen een relatie en een jaar na het overlijden van mijn vader besloot ik met haar te wonen, in haar woning. Ik had geen studie dus afgemaakt en werkte als bezorger voor zowel CoolBlue als later de Jumbo. Dit vrat eigenlijk aan mij doordat ik sterk geloof zoveel meer in mn mars te hebben. De zomer ging voorbij, en zowel ikzelf als mijn lieve exvriendin hadden onderschat wat de consequenties konden zijn van mijn verslavingskant letterlijk in haar woning te plaatsen. We hielden ontzettend veel van elkaar, maar waren ook emotioneel afhankelijk van elkaar geworden. En nadat de herstperiode aanbrak kreeg ik het moeilijker om mijzelf te blijven motiveren naar mijn bezorgfunctie te gaan. De starttijden van soms 05u sochtends en vaak 07u of 08u, terwijl het een minuut of 35 reizen was, hielpen ook niet echt aangezien ik vaak nog zat te blowen/gamen tot laat in de avond danwel ergens in de nacht. Na verloop van tijd ging dit fout, zowel op werk als in de relatie. Ik raakte mn baan kwijt en zodoende kwam mijn partner in een onmogelijke situatie terecht. Haar hele omgeving (moeders voorop) leek mij te veroordelen en op haar in te praten. Ik was verdwaald in mijn eigen verdriet. Ik was van binnen onwijs kwaad op mezelf, tegelijkertijd super verdrietig door het rouwproces van mijn vader. En leefde op dat moment dus op kosten (inwoning) van mijn vriendin.

Dit kon zo niet langer en ik ging terug naar Portugal. De kliniek in. Dit keer niet 6 weken. Maar 3 maanden. Ik gaf opnieuw alles wat ik had. Op mijn manier. Kwam mezelf opnieuw keer op keer tegen. Bouwde mooie relaties op met lotgenoten maar kwam ook in de knoop met enkele. De laatste week wilde ik maar 1 ding. Naar huis. Terug naar mn vriendin en alles goedmaken. Zat opnieuw vol motivatie. Terugkomst was supermooi. Intense omhelzing. De eerste dagen waren top. Ik kon aan haar merken dat ze gelukkig was. Op deze manier wil ze maar 1 ding van mij. Dat ik de vader van haar kinderen word.

2 weken later. Teruggevallen. Wtf. Hoe kon dit gebeuren? Ik snap het niet. Wat is er toch mis met mij? Besluit om zelf een maand langer vast te plakken aan de klinische opname. Op dan na 14 dagen het alweer op te geven? Onbegrijpelijk maar gebeurd. De relatie onder hoogspanning. We besloten een break te nemen. We wilde allebei niet dat het ophield. Ik moest nu per direct een woning en een baan. Kreeg dit voor elkaar. Maar de nieuwe woning bleek ook mijn nieuwe smoke/hol. Mijn exvriendin besloot verder te gaan met haar leven. En mij achter te laten. Dit mag ik haar niet kwalijk nemen. Doe ik ergens toch wel. Ziek he?

Inmiddels zijn we nu bijna 2 jaar verder. Ik heb op magische wijze een goede baan weten te krijgen. Ik ben weliswaar verdwaald, maar werk in de salarisadministratie op eigenlijk een HBO functie. Ik heb van deze werkgever die het op 1 of andere manier toch in mij zag zitten dus een kans gekregen en een interne opleiding erbij, op zijn kosten.

Tot zover is het redelijk goed gelukt om naar werk te gaan. Gestart met 40u per week om na een maand of 6 over te stappen naar 32u per week. In de tussentijd meerdere keren even gestopt met blowen, maar dan spreek ik over 2 a 3 weken maximaal. Maar vorige week ging het mis. Op maandag melde ik mij ziek, en ik ben nog steeds thuis. Ik voel mij fysiek niet lekker, maar ik heb geen griep. Mijn lichaam lijkt het helemaal zat te zijn. Ik ben het zelf ook helemaal zat. Spuugzat. Ik word dikker terwijl ik eigenlijk sportief ben. Ik maak mijzelf wijs nu mijn baan te verliezen, en mijn eerste examen van de studie staat gepland terwijl ik nog vrijwel niets heb gedaan. Ik lijk hier ook een soort faalangst voor te hebben. Ik probeer deze dagen mijn zorgen weg te blowen, terwijl ik weet dat dit alllaaaaaaaang niet meer werkt....

Ik ben radeloos, had vanochtend de GGZ gebeld maar na minuten in de wachtrij weer opgehangen.

Ik heb nooit zelfmoord overwogen doordat ergens achterin mn hoofd ik iets heb zitten dat blijft geloven dat het ooit om gaat draaien. Ik heb inspiratie opgedaan en opgelet tijdens de lessen in de kliniek. Ik weet best wel wat erover, maar krijg het allemaal niet toegepast. De wil van de verslaving heeft mij nog steeds in zijn macht

Hoi,

Ik worstel al jarenlang met verslavingen. Door de AA heb ik 9j geleden de alcoholverslaving kunnen loslaten, dit is ook niet altijd even gemakkelijk geweest. Aangezien ik geen aangename jeugd heb gehad kwamen drugs ook in mijn leven, harddrugs kan ik sporadisch gebruiken en daar zie ik ook de meerwaarde niet meer van in. Mijn cannabis gebruik is wel nog aanwezig dit kan mijn leven wel wat bepalen. Deze weg is met vallen en opstaan ik stop en herval weer. Ik zoek hier hulp of lotgenoten die de worsteling herkennen want deze is soms heel eenzaam. Momenteel kan ik de stap niet alleen zetten om te stoppen met mijn cannabis gebruik en mensen doen hier soms ook wat minimalistisch over. Terwijl het wel heel wat negatieve zaken met zich meebrengt ook, vooral mentaal dan.

Groetjes

Ik ben zelf een verslaafde in herstel die 15 maanden clean is. In deze tijd heb ik een vriendin gekregen die ook verslaafd bleek te zijn. Ik heb haar nooit laten vallen en altijd blijven steunen. Nu is ze uit de kliniek en zit ze in een safehouse, het zelfde traject wat ik gedaan heb. Alleen heeft ze me nu aan de kant gezet! Ik snap dat er nu veel emoties loskomen en haar hoofd overloopt. Ik voel me gebruikt en niet gewardeerd. Kan iemand me hierbij helpen?

Ik kamp met een enorme seksverslaving alsook porno, ik moet steeds meer en meer kunnen uitdagingen via internet wetende dat ik bekeken word. Ik word echter opgewonden door mezelf te tonen en uit te dagen of het nu in string is of naakt het maakt niet uit. wat moet ik hiervan denken?

Als ik het niet voor mezelf koop dan denk ik aan een ander dat die het wel leuk of lekker zal vinden.
Ik werk in een supermarkt en vind het dus erg moeilijk om alleen naar werk te gaan om te werken en koop elke dag wel iets al is het snoep of iets wat je in huis kunt gebruiken (niet nodig) ik geef het sinds kort toe aan mezelf en ben er nu hulp voor aan het zoeken heb je dit ook laat een berichtje achter met jou meest voorkomend koopdrang

Dag,
Fijn dat je hier wat kwijt kan.
Mijn sexverslaving wordt steeds groter.
4 jaar geleden gescheiden vanwege geen intimiteit in het huwelijk en zij verder ook niks met seks had. (we hadden geen kinderen)

Afgelopen jaren veel Tinder en apps, gedate.
Vrouwen genoeg die alleen zijn ook wat missen.
Ik ben niet onknap en heb een goede baan en manieren.
Dus veel sex regelmatig.

Nu een vrouw tegen gekomen die zich afhankelijk opstelt.
Die het financieel niet breed heeft dus de uitjes met mij vindt ze geweldig.
Het komt er op neer dat ze sexueel alles toestaat, ze wil me niet kwijt.
En dat is vlijend natuurlijk, maar het wakkert mijn drang naar seks nog meer aan.
Ik kan niet eens beschrijven hier wat ik met haar doe...

Bedankt voor het lezen.

Afscheid van mijn oude ik

Stoppen met alcohol, minderen met alcohol, toch weer wel, dan maar weer niet. Ik heb er zó vaak en lang mee gezeten. Ik kon me geen leven voorstellen zonder alcohol. Een leven zonder feestjes waar gedronken wordt en een leven zonder die avonden alleen met een fles wijn of wat bier, luisterend naar muziek, zwelgend in mijn eigen verdriet. Ik zag het wel voor me en dacht altijd; ‘later als ik ouder ben’, dan stop ik ermee. Is dit het dan? Ben ik nu ‘ouder’..?

Het is heel gek, ergens mis ik het ook en baal ik misschien zelfs een beetje dat het drinken niet meer lukt zoals voorheen. Ik weet dat het bizar klinkt voor degenen die er niet mee worstelen. Het is alsof je afscheid moet nemen van je ‘oude ik’.

Van de zomer dronk ik nog met volle teugen en lag ik de volgende dag met een kater op bed (die mis ik dan weer niet). Ik vond het heerlijk om eens in de zoveel tijd, of beter gezegd gewoon een keer per week -en soms zelfs vaker- in mijn eentje te drinken. Ik luisterde dan naar muziek en stond mezelf toe om verdrietig te zijn, te huilen, te zwelgen. Ik verdronk ik mijn verdriet en dat kon heel lekker zijn. Ik voelde me dan verbonden met de mensen die niet meer in mijn leven zijn. Ik dronk met vriendinnen én alleen, gewoon omdat dat was wat ik deed. Dát was wie ik óók was. Dat lukt me nu niet meer en ik vraag me af hoe het komt dat het nu wel moeiteloos gaat.

Ik heb nog een keer geprobeerd om alleen te drinken en te zwelgen. Ik was bij een vriendin op bezoek waar we samen een fles prosecco dronken. Daarna fietste ik zó snel naar huis zodat ik de alcohol nog in mijn lijf zou voelen, en ik de behoefte zou hebben om door te drinken. Dat deed ik, maar het voelde niet meer zoals voorheen. Mijn therapeut vergeleek het met 'nog één keer seks met je ex', daar kon ik me wel in vinden.

In februari ben ik verhuisd naar een andere omgeving, dat heeft ongetwijfeld meegespeeld. Ook dry januari heeft me goed gedaan, ondanks ik het daar wel heel moeilijk mee had. September werd ‘droog op de kalander’ (muv 24 september ivm een gepland feest) dit heb ik helemaal alleen gedaan. In het begin vond ik dat lastig omdat ik het alleen deed. Vooral in het weekend had ik nog zin om te drinken. Maar ik merkte na een aantal weken dat ik beter in mijn vel zat omdat ik minder onzeker voelde en dat betekent heel veel voor me, het kost minder energie om me druk te maken over hoe ik eruit zie.

Eind september was er een stadsfeest waar ik ook heb gedronken, en veel ook! Zo veel dat er de volgende dag niks meer van me terecht kwam. Eigenlijk had ik er geen zin in en ik genoot ook niet echt van de drank zoals voorheen. Maar ik vond, afspraak is afspraak en een feest zonder alcohol kon ik me niet voorstellen. Dat vind ik nog steeds lastig hoor, een feest of mijn verjaardag zonder alcohol, dat lijkt als tandenpoetsen zonder tandpasta. Maar ik doe het wel, leven zonder alcohol. Moeiteloos in de buurt zijn van mensen die drinken, moeiteloos bij mijn beste vriendin op de bank zitten terwijl zij aan de wijn zit en ik een kop thee drink. Het is als op bezoek gaan bij volwassenen, als volwassenen.

Hoe kan het nou dat ik er nu totaal geen moeite meer mee heb om niet te drinken en in het bijzijn van mensen kan zijn die dit wel doen? Zonder de drang te hebben om mee te drinken, zonder moeite en gewoon totaal gevoelloos? Hoe kan het zo zijn dat ik geen behoefte meer heb aan alcohol?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik niet meer op die manier met mijn verdriet om ga, dat ik gezonder leef en meer energie heb om andere dingen te doen. Mijn huis is altijd op orde, de was stapelt zich niet op en ik sport 3 á 4 keer per week. Én ik ga nóg bewuster met geld om. Het is bizar, het voelt alsof ik ineens iemand anders ben geworden en ergens voel ik me er onrustig door. Zal dat er dan ook bij horen?

Ik ben een betere versie van mezelf aan het worden en het voelt fijn, maar het is ergens ook afscheid nemen van wie ik was. Misschien is het daarom zo dubbel. Ik was haar zo lang, ik was zo lang dat meisje die haar gevoel wegstopte en het wegdronk. En natuurlijk deed ik mijn best en dingen ook goed. Maar dit? Niet meer drinken en mijn weg gevonden hebben in de sportschool? Ik dacht dat ik dat pas zou behalen als ik 40 zou zijn (ik ben 27).

Afscheid van mijn oude ik, en weer een nóg jongere versie van mezelf tegenkomen: Er zit een boos, woedend kind in mij en ik weet (nog) niet wat ik ermee aan moet. Het overvalt me, maar de drang om te drinken is er nog steeds niet en daar ben ik trots op!

Ik heb een online koopverslaving. Ik blijf maar dingen kopen als juwelen, kistjes, heksenspulletjes, edelstenen..... Telkens zie ik iets dat ik mooi vind. Deze keer zijn het swarovski beeldjes, wat zal het volgende zijn? Ik kan gewoon niet stoppen. Therapie kan ik niet betalen. Ja als ik stop met kopen, maar als ik zelf kon stoppen had ik geen Therapie nodig. Trouwens wat gaan die zeggen? Stoppen met kopen? Mijn omgeving begrijpt me niet en vinden maar dat ik gewoon moet stoppen, maar dat lukt echt niet. Laatst dacht ik dat ik er vanaf was en had ik 400 euro gespaard. Ik was echt trots. Maar in een tijdsbestek van 2 maanden heb ik die opgedaan aan prullen en dat terwijl ik wil sparen voor een nieuwe vloer. Ik schaam me echt want ik heb gefaald. Ik voel me echt een loser. En nog blijf ik kopen. Ik ben bang dat ik straks eens echt in de problemen zal komen.

Ik ben bang om de stap te zetten om te stoppen omdat al de gevoelens en dingen die ik niet wil voelen dan terug gaan komen ook heb ik geen puf of energie om dingen te verzinnen als afleiding of andere dingen om te doen. ik heb nergens zin in behalve het blowen

Van de alcohol ben ik nu 2 weken vanaf, blowen heb ik een dag niet gedaan, maar heb vanmorgen en gisteravond speed gepakt.
Morgen ben ik nuchter en ik wil ervoor gaan om compleet clean te blijven.
Alleen als ik nuchter ben dan voel ik me eigen zo klote.
Hoe gaan jullie met craving om?

Ik heb een gameverslaving. Ik ben elke dag aan het gamen en ik kan (en wil) eigenlijk niet meer zonder.

 

Het gebeurt vaker dat ik maaltijden oversla en ook weinig slaap. Als iemand er iets over zegt, dan raak ik geïrriteerd...

Ik heb door mijn jeugd en herinneringen nooit kunnen praten met iemand erover en jaren later komt het steeds meer omhoog. Ik kocht daarom veel dingen (kleding spullen voor de kinderen) oid. Maar met achteraf betalen en vergat het allemaal. En veel moest betalen en terwijl ik het niet wil doen maar toch de drang heb om iets leuks te kopen. Herkenbaar???