Pfff wat een verhalen allemaal.
Ik lucht mijn hart hier ook maar even, misschien heeft iemand een tip.
Ik ben 3 jaar geleden gescheiden. Op dat moment veel over mij heen gekregen van ex,ex schoonouders en vrienden. Alles viel opeens weg. Een tijd bij mijn ouders gewoond met de kinderen.
Steeds als ik mijn ex sprak was er wel weer wat,niemand wou mij meer zien of spreken.
Aangezien ik op dat moment niet mijn eigen plekje had was het lastig ook om mensen te ontvangen.
Na een jaar samen met de kids ons eigen huisje gekregen.
Geen van de vrienden meer gezien of gesproken.
Heb mijzelf ook eigenlijk onbewust teruggetrokken,ook na aanleiding van de gesprekken met mijn ex.
Begon er zelfs in te geloven dat het zo was aangezien ook niemand contact met mij opnam.
Nu 2 jaar later zit ik alleen in mijn huisje met 2 kinderen.
Ik zie en er komt niemand.
Ga op vakanties en leer genoeg mensen kennen,maar de mensen die ik ontmoet en waar de klik mee is wonen dan weer zo ver weg.
Nu op dit moment word eigenlijk mijn hobby ook nog afgepakt. Door te weinig mensen en geen nieuwe leden, word dit ook binnenkort geindigd.
Echt het enige wat ik nog had,is ook dan weg.
Dan is mijn taak alleen nog maar werken en er voor de kinderen zijn.
S'avonds en in de weekenden zit ik altijd alleen.
Af en toe denk ik weleens ging maar eens de voordeur bel.Maar helaas.
Heb heel veel steun van mijn ouders maar dat is toch anders.
Volgens mijn zijn er wel 20 mensen die steeds zeggen we komen wel een keer. En tijdje later we komen snel een keer. Ik heb de hoop opgegeven.
Ga er zelf niet achteraan,het is graag of helemaal niet,hoeveel pijn dit ook doet.
Het huilen staat mij nader dan lachen. Maar wil sterk zijn vooral voor de kids.
Steeds krijg je dan ook weer te horen er komen straks ook andere tijden.pfff die zijn nog ver te zoeken.
Als de kids er niet waren geweest was ik allang weg geweest. Verhuisd en had ik een nieuwe start gemaakt.
Maar dat zit er niet in,en wil de kinderen dit ook niet aandoen.
