Het is nu 6,5 maand geleden dat het hoge woord eruit kwam bij mijn ex man. Op de avond van de negende verjaardag van onze jongste zoon. De dagen ervoor was hij stil, moe, misselijk.. Ik wist dat hij niet lekker in zijn vel zat, al een hele poos niet. De lichamelijke klachten die hij nu al een paar dagen aangaf en zijn teruggetrokken houding waren niet nieuw. Komt en gaat bij hem en eerlijk gezegd was dit precies één van mijn grootste irritaties in ons huwelijk. Ik kon er slecht tegen dat hij in mijn ogen zo snel bij de pakken neerzat en dacht regelmatig stiekem: "Kom op man, schouders eronder en door!." Dit straalde ik op den duur ook uit naar hem. Ik kon nog weinig respect opbrengen en profileerde mezelf steeds meer als iemand die wél voor haar doelen in het leven vocht. Ik was sterk. Ik had mijn leven op orde. Ik was precies daar waar ik wilde zijn. Waar bleef hij dan?
Maar deze keer bleek ikzelf hetgeen dat hem dwarszat. Die avond, onze kinderen lagen net op bed, ging hij tegenover me zitten en zei met tranen in zijn ogen dat hij me wat moest vertellen. Hij sprak de woorden dat hij niet meer gelukkig was in onze relatie en daarna was het stil. Ik weet nog dat ik mijn hoofd vasthield en alleen herhaaldelijk kon stamelen: "Dit gebeurt niet echt. Dit gebeurt niet echt." om daarna te gaan huilen. Ik zei dat ik me ook niet gelukkig voelde met hoe het ging tussen ons. Dat we dan toch hulp konden zoeken. Dit wilde hij niet meer. We zijn in totaal veertien jaar getrouwd geweest (zeventien jaar samen) en hebben zeven jaar geleden al een periode relatietherapie gehad. Hierna ging het beter, maar helemaal goed is het nooit meer geworden. Dat weet ik zelf ook. We gingen min of meer langs elkaar heen leven. Gunden elkaar alle ruimte om er eigen hobby's, bezigheden, vrienden op na te houden en deden steeds minder samen. In alle eerlijkheid had ik al jaren gedachtes over uit elkaar gaan, maar ik had die stap nooit durven maken. Telkens weer bedacht ik mij: "Nee, ik kies ervoor om bij elkaar te blijven. Dit is wat we elkaar beloofd hebben toen we trouwden" Ik vond dat dapper van mezelf. Ik was een vechter. Achteraf gezien was het ook pure angst. Ik hield me vast aan de momenten dat we het leuk hadden samen en sloot mijn ogen krampachtig voor wat er al lang niet meer was. En hij deed waarschijnlijk al jarenlang hetzelfde.
Maar nu dus niet meer. "Heb je een ander?" vroeg ik. Hij antwoordde bevestigend. Eerst met daarbij de woorden dat het één niet met het ander te maken zou hebben. Hij had die ander pas heel kort geleden leren kennen. Een paar weken pas en 'maar' één keer aan de verliefdheid toegegeven. Die ene keer was een paar dagen terug en sindsdien dus de misselijkheid, omdat hij wist dat hij het op moest biechten en ons huwelijk wilde beeindigen. Hij had het net kunnen opbrengen om tot na de verjaardag van onze zoon te wachten. Ik ben boos geworden en heb hem voor de voeten gegooid dat één keer ook bedrog is. Ook als je het daarna meteen vertelt. Ik kon niks met uitspraken als dat het hem overkomen zou zijn. Gevoelens overkomen je, wat je hier vervolgens mee doet daar kies je voor. En ergens in dit gesprek overkwam me ook de opluchting. Want dat het ergens moest stoppen tussen ons, dat we beide beter verdienden, dat wist ik ook. Maar met de opluchting meteen ook de angst. "Laat me niet alleen. Zeg dat je er wel voor me blijft als ik je nodig heb." Diepe angst om het alleen niet te redden.
Ik ben die avond een paar uur naar een vriendin gegaan. Heb uitgehuild en me laten troosten. Daarna terug naar huis en hier nog even samen gepraat en geknuffeld. En toen slapen. Veel wakker geweest die nacht en overdonderd door wat stress met je lichaam uithaalt. Zoveel had ik in tijden niet gevoeld. Een dikke week hebben we de kinderen niks verteld. Vastbesloten om dit goed aan te pakken en pas met hen te praten als we een verhaal voor ze hadden waar ze iets mee konden. Eerst onze eigen waarheid helder hebben. Eerst weten wanneer we niet meer samen in één huis zouden wonen.
Na die week hebben we de jongens verteld hoe het zat. 'Papa en mama houden van elkaar, maar niet meer genoeg om samen in hetzelfde huis te wonen en samen te leven. Papa gaat ergens anders wonen na kerstmis, over anderhalve week. ' De jongens hadden verdriet, maar pakten het goed op. En dat doen ze nog. Ze zullen een emotionele tik gehad hebben, dat moet wel, maar er is weinig aan ze te merken. Ik hoop doordat we veel moeilijkheden met succes bij hen weggehouden hebben.
Al met al hebben we na 'de mededeling' nog een week of drie samen gewoond en in hetzelfde bed geslapen. Rare weken, zware weken. Aan de ene kant goed om op deze manier te wennen aan het idee. Aan de andere kant onverdraaglijk dat hij soms 's avonds wegging en ik wist dat hij bij zijn nieuwe liefde was. Dus toen de kerst voorbij was, was het goed dat hij elders kon wonen. Hier begonnen mijn echte eerste stappen in het leven als alleenstaande ouder die het zelf ging zien te redden.
Ik ben na die mededeling twee weken ziekgemeld geweest op mijn werk en heb hier daarna de draad vrij gemakkelijk weer opgepakt. En ook het alleen thuis zijn met mijn jongens en de praktische zaken rondom de scheiding regelen.. Het ging gemakkelijker dan ik verwacht had. Ik voelde de liefde van mijn vriendinnen en mijn familie. Dat hielp veel. Ik was niet alleen.
Ik heb me heus een tijd heel rot gevoeld. Ziek van angst en verdriet. Maar na een paar weken leek de ergste pijn eraf. Als iemand aan me vroeg hoe ik me voelde wist ik het eigenlijk niet. Ik voelde niet zoveel. Het ging allemaal wel. 'Neutraal' zou een antwoord geweest zijn. 'Saai' noemde ik het soms.
Na twee maanden had ik wel genoeg aan mezelf gewerkt vond ik. Ik had bewezen dat ik het kon. De kinderen deden hun ding, de planten bleven in leven, de open haard had ik zelf leren aanmaken... Geinvesteerd in mooie kleding, nieuwe make up aangeschaft. De stap om maar eens om me heen te gaan kijken leek passend. Voor de grap een blind date gehad met iemand waarvan de koppelaarster vooraf al wist dat het niks zou worden, maar heus gezellig zou zijn. "Om te oefenen." En hee, ook dit kon ik. Ik kon een leuke avond hebben met een man die ik helemaal niet kende. Ik kon me vrouw voelen en dit ook uitstralen. Het was leuk, we hebben vriendschappelijk afscheid genomen en elkaar succes in de liefde gewenst.
Tinder profiel, zo gemaakt. En verrek, dit werkte voor me. Er kwam reacties van mannen. Leuke mannen. Mannen die mij ook wel zagen zitten om mee af te spreken. Meer dan een beetje daten wilde ik zelf ook niet hield ik mezelf voor. Maar in alle eerlijkheid merkte ik dat dit niet helemaal klopte. Al zag ik vanaf het begin de minder mooie kantjes aan deze mannen (zoveel waren het er niet, vijf totaal), als ze mij wilden dan wilde ik hen ook. Wilden zij mij opnieuw zien, dan ik hen ook. Waar was mijn zelfrespect? Aan eentje bleef ik twee weken hangen. Deze weken leefde ik vertwijfeling die aan de ene kant ging over 'vind ik hem wel leuk genoeg' en aan de andere kant over 'vind hij mij wel leuk?' Genoeg om mijn vriendinnen gek mee te maken waarschijnlijk.. Na twee weken haakte de man in kwestie af. "Sorry, ik vind je hartstikke gezellig, grappig en aantrekkelijk, maar ik ben niet verliefd." Een halve dag voelde ik me rot. Daarna zat ik weer op de datingapps. Ik was immers wél grappig en aantrekkelijk bevonden.. Weer wat chatten over en weer, kijken of ik de man die niet meteen heel happig leek kon verleiden om uit te spreken met mij op date te willen. Het lukte en ik voelde me succesvol. Wat een enerverend leven had ik toch ineens. Een andere man, duidelijk met gefotoshopte profielfoto wilde mij ook graag ontmoeten. Een foute man, uit alles op te maken. Ongelooflijk aantrekkelijk. Maar ik was nu immers 'living on the edge', dus sprak af. Stoer doen hierover tegen vrienden. "Ik wil gewoon kijken of ik hem kan krijgen.. Ik moet het weten." Het lukte. Zoenen aan het eind van de date hoorde erbij vond ik. Hij kon er niks van, maar hee, hij wilde mij dus ik was tevreden. De naaktfoto die ik de dag erna van hem ontving ging me precies te ver. Hier heb ik het afgekapt met deze man. Dit lukte me, omdat ik wist dat ik mijn andere date nog op te planning had staan. Dan ging ik daar toch mee verder. Die date... zoveel minder leuk in het echt dan op zijn foto's en op de chat.. maar ook hier: hij wilde mij zoenen, dus dan deden we dat toch? En ach, als ik hem beter zou leren kennen zou het vast nog leuker worden. Hoe groot was de desillusie dat hij de volgende dag liet weten er geen brood in te zien om nog eens af te spreken. Ik was net op weg een veel te groot ego te ontwikkelen.
Langzaam leek ik in de gaten te krijgen dat dit niet de manier was om verder te gaan met mezelf. Heel langzaam. Maar ach, nog eentje dan.. om het af te leren.. "Als dit niks is stop ik ermee." zei ik tegen mijn beste vriendinnen op de avond voor de date.
Dat is twee maanden geleden. En de man die ik toen ontmoet heb zie ik nu nog steeds. En als ik heel eerlijk ben: Ik kan er helemaal niks mee. Ik ben verliefd, maar ik weet niet of ik verliefd op hem ben of op de liefde en de verbinding die ik zoek. Verbinding die ik maar moeizaam krijg, want deze man heeft zijn eigen issues. Dat verlatingsangst en bindingsangst elkaar als magneten aantrekken blijkt in alle opzichten waar. We maken stapjes, er is progressie, ik heb zelfs zijn kindje mogen ontmoeten. Maar een relatie mag het niet heten. Hij vindt het lastig om zichzelf helemaal te geven. Hij spreekt het eerlijk uit, is niet huichelachtig.. En ik? Ik volg. Ik volg en ik kan er niet mee stoppen. Ik vind hem leuk, oprecht leuk. Die bindingsangst van hem, daar wil hij zelf ook vanaf. Hij is met zichzelf bezig. Hij gaat zelfs in therapie. Hij heeft mooie kanten. Hij is ongelooflijk grappig. Maar ook ongelooflijk met zichzelf bezig. Om moe van te worden soms. En ik? ik laat het gebeuren. Ik heb geen idee meer wat ik zelf wil. Waar ik voor sta. Ik hield mijn hoofd boven water en kon rationeel met anderen praten over dit proces waar ik in zit. Ik kon mezelf nog afleiden met andere dingen. Het ging allemaal net en ik zou er wel uitkomen met mezelf. Een leerzame les zou het zijn. Ik zag wat er met me gebeurde, dus het einde was niet zoek.
De man begon stapjes dichterbij te maken. Ik ging er harder in geloven. Het werd enger. Ik ging er meer aan ophangen. Zou dit dan toch voor het echie worden?
En toen kreeg ik twee weken geleden corona en daarmee lichamelijk een tik. En met die tik en de vermoeidheid die ik nu voel lijk ik naar beneden te kukelen. Hier voel ik de depressie waar ik al die tijd sinds de scheiding bang voor ben geweest. Ik hang het op aan deze man, maar eigenlijk kan dat het niet zijn. Zou hier dan de verwerking van de afgelopen periode eigenlijk pas echt begonnen zijn? Ik heb geen idee meer. Ik weet niet of ik moet stoppen met waar ik zelf aan begonnen ben met deze man of er op een andere manier uit kan komen met mezelf. Het moet geen patroon worden. Als ik stop zal het bij een volgende weer gebeuren. Ik wil het zo graag binnen dit contact oplossen zodat ik er op een gezonde manier mee verder kan. Ik wil op een gezonde manier voelen wat ik werkelijk voel, zonder mezelf afhankelijk te maken. Ik weet precies wat ik wil, maar hoe kom ik daar. En hoe kom ik over die ongelooflijke angst om het alleen niet te redden, niet gelukkig te worden, heen?
Ontzettend fijn om dit hier van me af te schrijven. Alle herkenning is welkom. Zo niet, alsnog bedankt voor het lezen en voor het feit dat dit een plek is om je verhaal achter te mogen laten.
Maar deze keer bleek ikzelf hetgeen dat hem dwarszat. Die avond, onze kinderen lagen net op bed, ging hij tegenover me zitten en zei met tranen in zijn ogen dat hij me wat moest vertellen. Hij sprak de woorden dat hij niet meer gelukkig was in onze relatie en daarna was het stil. Ik weet nog dat ik mijn hoofd vasthield en alleen herhaaldelijk kon stamelen: "Dit gebeurt niet echt. Dit gebeurt niet echt." om daarna te gaan huilen. Ik zei dat ik me ook niet gelukkig voelde met hoe het ging tussen ons. Dat we dan toch hulp konden zoeken. Dit wilde hij niet meer. We zijn in totaal veertien jaar getrouwd geweest (zeventien jaar samen) en hebben zeven jaar geleden al een periode relatietherapie gehad. Hierna ging het beter, maar helemaal goed is het nooit meer geworden. Dat weet ik zelf ook. We gingen min of meer langs elkaar heen leven. Gunden elkaar alle ruimte om er eigen hobby's, bezigheden, vrienden op na te houden en deden steeds minder samen. In alle eerlijkheid had ik al jaren gedachtes over uit elkaar gaan, maar ik had die stap nooit durven maken. Telkens weer bedacht ik mij: "Nee, ik kies ervoor om bij elkaar te blijven. Dit is wat we elkaar beloofd hebben toen we trouwden" Ik vond dat dapper van mezelf. Ik was een vechter. Achteraf gezien was het ook pure angst. Ik hield me vast aan de momenten dat we het leuk hadden samen en sloot mijn ogen krampachtig voor wat er al lang niet meer was. En hij deed waarschijnlijk al jarenlang hetzelfde.
Maar nu dus niet meer. "Heb je een ander?" vroeg ik. Hij antwoordde bevestigend. Eerst met daarbij de woorden dat het één niet met het ander te maken zou hebben. Hij had die ander pas heel kort geleden leren kennen. Een paar weken pas en 'maar' één keer aan de verliefdheid toegegeven. Die ene keer was een paar dagen terug en sindsdien dus de misselijkheid, omdat hij wist dat hij het op moest biechten en ons huwelijk wilde beeindigen. Hij had het net kunnen opbrengen om tot na de verjaardag van onze zoon te wachten. Ik ben boos geworden en heb hem voor de voeten gegooid dat één keer ook bedrog is. Ook als je het daarna meteen vertelt. Ik kon niks met uitspraken als dat het hem overkomen zou zijn. Gevoelens overkomen je, wat je hier vervolgens mee doet daar kies je voor. En ergens in dit gesprek overkwam me ook de opluchting. Want dat het ergens moest stoppen tussen ons, dat we beide beter verdienden, dat wist ik ook. Maar met de opluchting meteen ook de angst. "Laat me niet alleen. Zeg dat je er wel voor me blijft als ik je nodig heb." Diepe angst om het alleen niet te redden.
Ik ben die avond een paar uur naar een vriendin gegaan. Heb uitgehuild en me laten troosten. Daarna terug naar huis en hier nog even samen gepraat en geknuffeld. En toen slapen. Veel wakker geweest die nacht en overdonderd door wat stress met je lichaam uithaalt. Zoveel had ik in tijden niet gevoeld. Een dikke week hebben we de kinderen niks verteld. Vastbesloten om dit goed aan te pakken en pas met hen te praten als we een verhaal voor ze hadden waar ze iets mee konden. Eerst onze eigen waarheid helder hebben. Eerst weten wanneer we niet meer samen in één huis zouden wonen.
Na die week hebben we de jongens verteld hoe het zat. 'Papa en mama houden van elkaar, maar niet meer genoeg om samen in hetzelfde huis te wonen en samen te leven. Papa gaat ergens anders wonen na kerstmis, over anderhalve week. ' De jongens hadden verdriet, maar pakten het goed op. En dat doen ze nog. Ze zullen een emotionele tik gehad hebben, dat moet wel, maar er is weinig aan ze te merken. Ik hoop doordat we veel moeilijkheden met succes bij hen weggehouden hebben.
Al met al hebben we na 'de mededeling' nog een week of drie samen gewoond en in hetzelfde bed geslapen. Rare weken, zware weken. Aan de ene kant goed om op deze manier te wennen aan het idee. Aan de andere kant onverdraaglijk dat hij soms 's avonds wegging en ik wist dat hij bij zijn nieuwe liefde was. Dus toen de kerst voorbij was, was het goed dat hij elders kon wonen. Hier begonnen mijn echte eerste stappen in het leven als alleenstaande ouder die het zelf ging zien te redden.
Ik ben na die mededeling twee weken ziekgemeld geweest op mijn werk en heb hier daarna de draad vrij gemakkelijk weer opgepakt. En ook het alleen thuis zijn met mijn jongens en de praktische zaken rondom de scheiding regelen.. Het ging gemakkelijker dan ik verwacht had. Ik voelde de liefde van mijn vriendinnen en mijn familie. Dat hielp veel. Ik was niet alleen.
Ik heb me heus een tijd heel rot gevoeld. Ziek van angst en verdriet. Maar na een paar weken leek de ergste pijn eraf. Als iemand aan me vroeg hoe ik me voelde wist ik het eigenlijk niet. Ik voelde niet zoveel. Het ging allemaal wel. 'Neutraal' zou een antwoord geweest zijn. 'Saai' noemde ik het soms.
Na twee maanden had ik wel genoeg aan mezelf gewerkt vond ik. Ik had bewezen dat ik het kon. De kinderen deden hun ding, de planten bleven in leven, de open haard had ik zelf leren aanmaken... Geinvesteerd in mooie kleding, nieuwe make up aangeschaft. De stap om maar eens om me heen te gaan kijken leek passend. Voor de grap een blind date gehad met iemand waarvan de koppelaarster vooraf al wist dat het niks zou worden, maar heus gezellig zou zijn. "Om te oefenen." En hee, ook dit kon ik. Ik kon een leuke avond hebben met een man die ik helemaal niet kende. Ik kon me vrouw voelen en dit ook uitstralen. Het was leuk, we hebben vriendschappelijk afscheid genomen en elkaar succes in de liefde gewenst.
Tinder profiel, zo gemaakt. En verrek, dit werkte voor me. Er kwam reacties van mannen. Leuke mannen. Mannen die mij ook wel zagen zitten om mee af te spreken. Meer dan een beetje daten wilde ik zelf ook niet hield ik mezelf voor. Maar in alle eerlijkheid merkte ik dat dit niet helemaal klopte. Al zag ik vanaf het begin de minder mooie kantjes aan deze mannen (zoveel waren het er niet, vijf totaal), als ze mij wilden dan wilde ik hen ook. Wilden zij mij opnieuw zien, dan ik hen ook. Waar was mijn zelfrespect? Aan eentje bleef ik twee weken hangen. Deze weken leefde ik vertwijfeling die aan de ene kant ging over 'vind ik hem wel leuk genoeg' en aan de andere kant over 'vind hij mij wel leuk?' Genoeg om mijn vriendinnen gek mee te maken waarschijnlijk.. Na twee weken haakte de man in kwestie af. "Sorry, ik vind je hartstikke gezellig, grappig en aantrekkelijk, maar ik ben niet verliefd." Een halve dag voelde ik me rot. Daarna zat ik weer op de datingapps. Ik was immers wél grappig en aantrekkelijk bevonden.. Weer wat chatten over en weer, kijken of ik de man die niet meteen heel happig leek kon verleiden om uit te spreken met mij op date te willen. Het lukte en ik voelde me succesvol. Wat een enerverend leven had ik toch ineens. Een andere man, duidelijk met gefotoshopte profielfoto wilde mij ook graag ontmoeten. Een foute man, uit alles op te maken. Ongelooflijk aantrekkelijk. Maar ik was nu immers 'living on the edge', dus sprak af. Stoer doen hierover tegen vrienden. "Ik wil gewoon kijken of ik hem kan krijgen.. Ik moet het weten." Het lukte. Zoenen aan het eind van de date hoorde erbij vond ik. Hij kon er niks van, maar hee, hij wilde mij dus ik was tevreden. De naaktfoto die ik de dag erna van hem ontving ging me precies te ver. Hier heb ik het afgekapt met deze man. Dit lukte me, omdat ik wist dat ik mijn andere date nog op te planning had staan. Dan ging ik daar toch mee verder. Die date... zoveel minder leuk in het echt dan op zijn foto's en op de chat.. maar ook hier: hij wilde mij zoenen, dus dan deden we dat toch? En ach, als ik hem beter zou leren kennen zou het vast nog leuker worden. Hoe groot was de desillusie dat hij de volgende dag liet weten er geen brood in te zien om nog eens af te spreken. Ik was net op weg een veel te groot ego te ontwikkelen.
Langzaam leek ik in de gaten te krijgen dat dit niet de manier was om verder te gaan met mezelf. Heel langzaam. Maar ach, nog eentje dan.. om het af te leren.. "Als dit niks is stop ik ermee." zei ik tegen mijn beste vriendinnen op de avond voor de date.
Dat is twee maanden geleden. En de man die ik toen ontmoet heb zie ik nu nog steeds. En als ik heel eerlijk ben: Ik kan er helemaal niks mee. Ik ben verliefd, maar ik weet niet of ik verliefd op hem ben of op de liefde en de verbinding die ik zoek. Verbinding die ik maar moeizaam krijg, want deze man heeft zijn eigen issues. Dat verlatingsangst en bindingsangst elkaar als magneten aantrekken blijkt in alle opzichten waar. We maken stapjes, er is progressie, ik heb zelfs zijn kindje mogen ontmoeten. Maar een relatie mag het niet heten. Hij vindt het lastig om zichzelf helemaal te geven. Hij spreekt het eerlijk uit, is niet huichelachtig.. En ik? Ik volg. Ik volg en ik kan er niet mee stoppen. Ik vind hem leuk, oprecht leuk. Die bindingsangst van hem, daar wil hij zelf ook vanaf. Hij is met zichzelf bezig. Hij gaat zelfs in therapie. Hij heeft mooie kanten. Hij is ongelooflijk grappig. Maar ook ongelooflijk met zichzelf bezig. Om moe van te worden soms. En ik? ik laat het gebeuren. Ik heb geen idee meer wat ik zelf wil. Waar ik voor sta. Ik hield mijn hoofd boven water en kon rationeel met anderen praten over dit proces waar ik in zit. Ik kon mezelf nog afleiden met andere dingen. Het ging allemaal net en ik zou er wel uitkomen met mezelf. Een leerzame les zou het zijn. Ik zag wat er met me gebeurde, dus het einde was niet zoek.
De man begon stapjes dichterbij te maken. Ik ging er harder in geloven. Het werd enger. Ik ging er meer aan ophangen. Zou dit dan toch voor het echie worden?
En toen kreeg ik twee weken geleden corona en daarmee lichamelijk een tik. En met die tik en de vermoeidheid die ik nu voel lijk ik naar beneden te kukelen. Hier voel ik de depressie waar ik al die tijd sinds de scheiding bang voor ben geweest. Ik hang het op aan deze man, maar eigenlijk kan dat het niet zijn. Zou hier dan de verwerking van de afgelopen periode eigenlijk pas echt begonnen zijn? Ik heb geen idee meer. Ik weet niet of ik moet stoppen met waar ik zelf aan begonnen ben met deze man of er op een andere manier uit kan komen met mezelf. Het moet geen patroon worden. Als ik stop zal het bij een volgende weer gebeuren. Ik wil het zo graag binnen dit contact oplossen zodat ik er op een gezonde manier mee verder kan. Ik wil op een gezonde manier voelen wat ik werkelijk voel, zonder mezelf afhankelijk te maken. Ik weet precies wat ik wil, maar hoe kom ik daar. En hoe kom ik over die ongelooflijke angst om het alleen niet te redden, niet gelukkig te worden, heen?
Ontzettend fijn om dit hier van me af te schrijven. Alle herkenning is welkom. Zo niet, alsnog bedankt voor het lezen en voor het feit dat dit een plek is om je verhaal achter te mogen laten.
Sanne
> 2 jaar geleden
