Het is heel vermoeiend om iedere keer zo negatief te denken

Ik herken je verhaal heel erg uit mijn jeugd ( ben inmiddels 29 ). Vaak had ik 1 vriendin waar ik me dan ook heel sterk aan bond. Elke vorm van afwijzing, zoals inderdaad even alleen gelaten worden of als ze opeens geen zin hadden om met mij te spelen, nam ik heel zwaar op. Ik voelde me dan zo emotioneel en in de steek gelaten dat ik eigenlijk weg wilde kruipen en door de grond wilde zakken. Destijds heb ik nooit begrepen waarom ik zo heftig reageerde, zo diep over dingen nadacht en moeite had met dingen waar anderen geen moeite mee leken te hebben. Door HSP vielen veel dingen op zijn plek, maar bij mij zijn er ook met mijn ouders dingen niet goed gegaan. De scheiding van mijn ouders viel me heel zwaar en mijn ouders waren zelf erg gestresst, streng en hadden moeite met het tonen van emotie. Hierdoor voelde ik me eigenlijk door niemand begrepen en vluchtte ik in mijn hoofd en mijn fantasie. Uiteindelijk heb ik mensen gevonden met wie ik een goede klik heb, omdat ze een beetje hetzelfde in elkaar zitten.

Ik kan niet zien wanneer je bericht precies geplaatst is, dus ik denk dat de schoolreis mogelijk al geweest is? Hoe is het gegaan en hoe gaat het nu met je?
Ik vind het echt super goed van je dat je al zo goed je gevoelens kan omschrijven en zo veel onderzoek hebt gedaan.
Het voelt soms alsof we altijd leuk/aardig/perfect moeten zijn zodat mensen ons aardig vinden, maar we hebben eigenlijk weinig controle wat een ander van ons denkt. De belangrijkste persoon ben jij zelf. Je komt over als een hartstikke slimme, lieve en aardige meid. Wees niet te hard voor jezelf :)