Hallo,
Ik ben 13 jaar, en ik heb vaak gehoord dat ik gewoon een beetje gestrest ben en zo. Maar, hoewel ik het niet graag toegeef, denk ik dat ik hulp nodig heb.
Om te beginnen moet ik zeggen dat mijn thuissituatie niet beter zou kunnen zijn: mijn ouders houden van mij en van elkaar, we hebben geen geldproblemen en ik word goed opgeleid. Maar dit geeft mij ook alleen maar het idee dat ik ondankbaar ben.
Ik haat mezelf. Ik ben een nutteloos schepsel, ik heb geen talenten en ik ben zo dom dat ik nog nauwelijks voldoendes sta op school. Ik zit nu 2 Gymnasium, maar ik durf niet tegen mijn ouders te vertellen dat ik van school wil want dan streef ik nog verder van het beeld dat ze van mij hebben: het perfecte kind, begaafd en altijd luisterend, brengt geen problemen en ook nog eens sportief. Maar het kost me moeite om mijn hoofd boven water te houden. Eerlijk gezegd, ben ik al aan het verdrinken. Ik heb geen doel. Mijn jeugd was allemaal rozengeur en maneschijn, maar hoe ouder ik werd, hoe verder het tot me doordrong hoe nutteloos ik ben.
Na een tijdje op de middelbare school gezeten te hebben, begon het huiswerk en de toetsen te veel voor me te worden: zodra ik thuis ben na school barst ik uit in een paniekaanval en na een kwartier moeite te hebben gehad met ademen omdat ik bang ben om te falen, kan ik nog steeds geen woord op papier krijgen. Ik leer voor toetsen meestal op de dag zelf pas. Mijn cijfers gaan dan ook in een rechte lijn naar beneden. Mijn ouders weten het niet.
Sociaal ben ik ook niet. Ik probeer wel met mensen bevriend te raken, maar als ik iets zeg gaat het direct al verkeerd. En de mensen die mij dan wel als vriend zien, vragen me wat er is als ik er stil bij zit. En dan barst ik los over hoe ik me voel. En alsof dat nog niet genoeg mensen afschrikt, laat ik ze ook nog eens mijn linker-onderarm zien.
Want sinds een half jaar ben ik mezelf gaan snijden. Elke dag. Het is voor mij denk ik niet om mezelf te straffen, maar meer om aan mezelf te bewijzen dat ik echt depressief ben en niet gewoon moe.
Naast op sociaal, educatief en zelfverzorgend gebied volledig te falen, heb ik mijn slaap ook volledig verpest. Ik slaap vaak 3-5 uur in een nacht, omdat ik dan te uitgeput word van urenlang elk woord dat ik die dag dan heb gezegd door te denken en eindeloos door social media platforms te scrollen en mezelf te vergelijken met mensen die wel blij zijn, en er wel goed uitzien. De enige rede dat ik uit bed kom, is omdat ik de avond van te voren heel veel water drink zodat ik wel uit bed moet komen.
Daarbij heb ik ook al drie jaar geen woord gezegd over het feit dat ik niet op jongens maar op meisjes val. Ik heb het maar tegen een persoon gezegd en ik ben als de dood dat het uitlekt, want de enige vrienden die ik heb zijn allemaal zwaar religieus en ik wil hen niet kwijt raken.
Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik durf niets te zeggen tegen iemand uit mijn omgeving.
Ik ben 13 jaar, en ik heb vaak gehoord dat ik gewoon een beetje gestrest ben en zo. Maar, hoewel ik het niet graag toegeef, denk ik dat ik hulp nodig heb.
Om te beginnen moet ik zeggen dat mijn thuissituatie niet beter zou kunnen zijn: mijn ouders houden van mij en van elkaar, we hebben geen geldproblemen en ik word goed opgeleid. Maar dit geeft mij ook alleen maar het idee dat ik ondankbaar ben.
Ik haat mezelf. Ik ben een nutteloos schepsel, ik heb geen talenten en ik ben zo dom dat ik nog nauwelijks voldoendes sta op school. Ik zit nu 2 Gymnasium, maar ik durf niet tegen mijn ouders te vertellen dat ik van school wil want dan streef ik nog verder van het beeld dat ze van mij hebben: het perfecte kind, begaafd en altijd luisterend, brengt geen problemen en ook nog eens sportief. Maar het kost me moeite om mijn hoofd boven water te houden. Eerlijk gezegd, ben ik al aan het verdrinken. Ik heb geen doel. Mijn jeugd was allemaal rozengeur en maneschijn, maar hoe ouder ik werd, hoe verder het tot me doordrong hoe nutteloos ik ben.
Na een tijdje op de middelbare school gezeten te hebben, begon het huiswerk en de toetsen te veel voor me te worden: zodra ik thuis ben na school barst ik uit in een paniekaanval en na een kwartier moeite te hebben gehad met ademen omdat ik bang ben om te falen, kan ik nog steeds geen woord op papier krijgen. Ik leer voor toetsen meestal op de dag zelf pas. Mijn cijfers gaan dan ook in een rechte lijn naar beneden. Mijn ouders weten het niet.
Sociaal ben ik ook niet. Ik probeer wel met mensen bevriend te raken, maar als ik iets zeg gaat het direct al verkeerd. En de mensen die mij dan wel als vriend zien, vragen me wat er is als ik er stil bij zit. En dan barst ik los over hoe ik me voel. En alsof dat nog niet genoeg mensen afschrikt, laat ik ze ook nog eens mijn linker-onderarm zien.
Want sinds een half jaar ben ik mezelf gaan snijden. Elke dag. Het is voor mij denk ik niet om mezelf te straffen, maar meer om aan mezelf te bewijzen dat ik echt depressief ben en niet gewoon moe.
Naast op sociaal, educatief en zelfverzorgend gebied volledig te falen, heb ik mijn slaap ook volledig verpest. Ik slaap vaak 3-5 uur in een nacht, omdat ik dan te uitgeput word van urenlang elk woord dat ik die dag dan heb gezegd door te denken en eindeloos door social media platforms te scrollen en mezelf te vergelijken met mensen die wel blij zijn, en er wel goed uitzien. De enige rede dat ik uit bed kom, is omdat ik de avond van te voren heel veel water drink zodat ik wel uit bed moet komen.
Daarbij heb ik ook al drie jaar geen woord gezegd over het feit dat ik niet op jongens maar op meisjes val. Ik heb het maar tegen een persoon gezegd en ik ben als de dood dat het uitlekt, want de enige vrienden die ik heb zijn allemaal zwaar religieus en ik wil hen niet kwijt raken.
Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik durf niets te zeggen tegen iemand uit mijn omgeving.
Anoniem
> 2 jaar geleden
