Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten

Mijn vader heeft drie jaar tegen een rotziekte gestreden. Altijd monter, doorzetten, nooit gemopper. Maar na zijn laatste operatie was het voor hem genoeg. Een maand later was hij er niet meer. Zijn laatste drie jaar met zijn ziekte, zijn laatste maand, week, dag, uur, minuut, seconde. Ik was er bij. We waren dichterbij elkaar dan ooit. En dan ineens niet meer. Er zijn momenten dat ik zo besef dat dit voor altijd is. Voor mij is het leven nu even zinloos. Zo voelt dat de laatste vijf maanden. Ik heb geen bodem meer en mijn kompas is weg. Zijn hele leven en daardoor mijn hele leven is in een ander licht gezet. Alles heeft een andere betekenis gekregen. De betekenis dat het mooi was wat we deelden en we waren er onvoorwaardelijk voor elkaar. Dat is hetgeen ik zo ontzettend mis. Er zit een gat in mijn hart. Ik ben kapot.

Mijn vader gaf ons de boodschap mee in het leven te doen waar je gelukkig van werd. Op dit moment ben ik dat niet. Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten.