Hey hallo iedereen, ik las jullie verhalen en ik wil vooreerst meedelen hoe dapper jullie wel zijn dat jullie dit allemaal delen.
Als ik zie dat ik verhaal nummer 293 ben, doet me dat beseffen dat er veel mensen zich alleen of eenzaam voelen dan ze durven toegeven.
Als wij 293-tal elkaar ook eens in het echt konden ontmoeten, dan zouden we nooit meer eenzaam zijn, maar zouden we een enorme familie vormen.
Nu goed, wat mijn verhaal betreft.
Ik ben 35 jaar, heb geen broers of zussen (of zelfs veel familie), heb gestudeerd, heb een goeie job (maar werk volledig alleen als zelfstandige), en ik mag wel zeggen dat ik normaliter wel een sociaal iemand ben.
Alleen ben ik nooit in staat geweest om vrienden te hebben die ik elke dag of elke week zou kunnen zien. Ik woon immers in het uiterst van mijn land waardoor de afstand veel bemoeilijkt. Diverse vrienden zijn dan nog eens verhuisd naar andere provincies voor hun werk of andere zijn getrouwd en hebben een gezin.
Zelf werk ik als zelfstandige waardoor ik met diverse mensen in contact kom, maar het zijn nooit vaste contacten zoals met collega's die je elke dag op de werkvloer ziet.
Bijgevolg ga ik werken, kom ik alleen thuis, ga alleen slapen, word alleen werken, ga terug werken, etc...
Men heeft mij al aangeraden van hobby's of dergelijke te doen of me bij een kring aan te sluiten, maar ik ben niet echt een grote sporter en diverse clubs waar ik me bij kan aansluiten zijn ofwel voor mensen van +60 of van onder de 20 jaar.
In mijn hart zit ik dan maar constant te denken dat ik wanneer de juiste vrouw zou tegenkomen dat ik dan minder eenzaam zou zijn (omdat mijn ouders ook quasi geen vrienden hebben, maar zij nog steeds elke dag graag met elkaar omgaan) maar ik besef dat dit geen substituut mag zijn en ik eerst zelf iets moet veranderen in mijn leven.
Ik blijf me verzetten tegen mijn verlangen om iemand te ontmoeten, maar hoe ouder ik word hoe minder kans ik heb om nog iemand tegen te komen zonder kinderen of dergelijke en om voor het eerst een eigen gezin te vormen.
Ik zeg dit maar omdat ik weet dat dit gevoel verkeerd is (alhoewel ik hiermee al lang zit als "magische oplossing" voor mijn eenzaamheid (hoe verkeerd dat ook is), reden waarom ik me er tegen verzet, maar ik heb geen flauw idee hoe ik eraan moet beginnen om in het wilde weg al (nieuwe) vrienden te zoeken of dergelijke of bij wie of waar ik me moet aansluiten.
Ik voel mij inderdaad dus elke dag ook zeer eenzaam, maar ik probeer dit zoveel als mogelijk verbergen, alhoewel ik merk dat ik mijn mond soms bijna voorbij spreek.
Het idee dat ik na 40 of 50 jaar nog steeds alleen ben en ik er bijvoorbeeld mee geconfronteerd zou worden dat mijn ouders (de enige constante in mijn leven) een zware ziekte zouden krijgen en dement of zo zouden worden, is voor mij een ware nachtmerrie. Niet alleen voor de gezondheid van mijn ouders, maar ook omdat ik echt bang ben van uiteindelijk alleen achter te blijven.
Ik had deze angst al in het lager (waar ik werd gepest) evenals in het middelbaar en unif (waar ik werd genegeerd) en elke dag dat ik ouder word, lijkt deze nachtmerrie meer en meer werkelijkheid te worden.
Voor alle duidelijkheid, zijn er hier mensen wiens verhaal uiteraard nog erger is, maar ik wilde gewoon dit even neerpennen omdat ik al jaren met een gevoel zit waarvan ik weet dat het niet (per sé) de waarheid moet zijn, maar ik kan dit gevoel (van eenzaamheid en eenzaam te blijven) maar niet van me afschudden.
Kortom, we zijn niet alleen. Alleen durven wij het hier te delen.
Als ik zie dat ik verhaal nummer 293 ben, doet me dat beseffen dat er veel mensen zich alleen of eenzaam voelen dan ze durven toegeven.
Als wij 293-tal elkaar ook eens in het echt konden ontmoeten, dan zouden we nooit meer eenzaam zijn, maar zouden we een enorme familie vormen.
Nu goed, wat mijn verhaal betreft.
Ik ben 35 jaar, heb geen broers of zussen (of zelfs veel familie), heb gestudeerd, heb een goeie job (maar werk volledig alleen als zelfstandige), en ik mag wel zeggen dat ik normaliter wel een sociaal iemand ben.
Alleen ben ik nooit in staat geweest om vrienden te hebben die ik elke dag of elke week zou kunnen zien. Ik woon immers in het uiterst van mijn land waardoor de afstand veel bemoeilijkt. Diverse vrienden zijn dan nog eens verhuisd naar andere provincies voor hun werk of andere zijn getrouwd en hebben een gezin.
Zelf werk ik als zelfstandige waardoor ik met diverse mensen in contact kom, maar het zijn nooit vaste contacten zoals met collega's die je elke dag op de werkvloer ziet.
Bijgevolg ga ik werken, kom ik alleen thuis, ga alleen slapen, word alleen werken, ga terug werken, etc...
Men heeft mij al aangeraden van hobby's of dergelijke te doen of me bij een kring aan te sluiten, maar ik ben niet echt een grote sporter en diverse clubs waar ik me bij kan aansluiten zijn ofwel voor mensen van +60 of van onder de 20 jaar.
In mijn hart zit ik dan maar constant te denken dat ik wanneer de juiste vrouw zou tegenkomen dat ik dan minder eenzaam zou zijn (omdat mijn ouders ook quasi geen vrienden hebben, maar zij nog steeds elke dag graag met elkaar omgaan) maar ik besef dat dit geen substituut mag zijn en ik eerst zelf iets moet veranderen in mijn leven.
Ik blijf me verzetten tegen mijn verlangen om iemand te ontmoeten, maar hoe ouder ik word hoe minder kans ik heb om nog iemand tegen te komen zonder kinderen of dergelijke en om voor het eerst een eigen gezin te vormen.
Ik zeg dit maar omdat ik weet dat dit gevoel verkeerd is (alhoewel ik hiermee al lang zit als "magische oplossing" voor mijn eenzaamheid (hoe verkeerd dat ook is), reden waarom ik me er tegen verzet, maar ik heb geen flauw idee hoe ik eraan moet beginnen om in het wilde weg al (nieuwe) vrienden te zoeken of dergelijke of bij wie of waar ik me moet aansluiten.
Ik voel mij inderdaad dus elke dag ook zeer eenzaam, maar ik probeer dit zoveel als mogelijk verbergen, alhoewel ik merk dat ik mijn mond soms bijna voorbij spreek.
Het idee dat ik na 40 of 50 jaar nog steeds alleen ben en ik er bijvoorbeeld mee geconfronteerd zou worden dat mijn ouders (de enige constante in mijn leven) een zware ziekte zouden krijgen en dement of zo zouden worden, is voor mij een ware nachtmerrie. Niet alleen voor de gezondheid van mijn ouders, maar ook omdat ik echt bang ben van uiteindelijk alleen achter te blijven.
Ik had deze angst al in het lager (waar ik werd gepest) evenals in het middelbaar en unif (waar ik werd genegeerd) en elke dag dat ik ouder word, lijkt deze nachtmerrie meer en meer werkelijkheid te worden.
Voor alle duidelijkheid, zijn er hier mensen wiens verhaal uiteraard nog erger is, maar ik wilde gewoon dit even neerpennen omdat ik al jaren met een gevoel zit waarvan ik weet dat het niet (per sé) de waarheid moet zijn, maar ik kan dit gevoel (van eenzaamheid en eenzaam te blijven) maar niet van me afschudden.
Kortom, we zijn niet alleen. Alleen durven wij het hier te delen.
J
> 2 jaar geleden
