Ik vertel niemand hoe het echt zit

Bijna 53 en sinds 2 jaar single. Geen kinderen en familie leeft niet meer. Werk 5 dagen in de week. Ik ben een sociaal dier, maar heb heel erg weinig contacten. Daar doe ik soms leuke dingen mee, maar die hebben wel een leven. Kan dus niet altijd. Logisch. En het breekt me op. Feestdagen, weekenden, ik kom ze moeilijk door. Iedereen denkt dat het goed gaat, en dat ik veel contacten heb. "Want ik ben een leuke, gezellige meid". Toch?
Ik onderneem graag dingen. Eten, bios, museum, etc. Soms ga ik alleen, omdat ik niet weet wie ik moet vragen. Altijd beter dan thuiszitten, denk ik dan maar.
Ik vertel niemand hoe het echt zit. Mensen zijn huiverig voor eenzame mensen. Want: "Die claimen. En er zal wel wat mis mee zijn"
In lockdown kan ik helemaal nergens heen. Werk thuis, en ik zie dus dagen geen mens. Soms online een collega. En dan maar gezellig doen.
Bijna 53...... Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou.
Ik heb ook wat gezondheidsproblemen. Ik ben gewoon bang soms. Want wie helpt me als er iets aan de hand is? Wie helpt me als ik hulp nodig heb bij bijv een verhuizing? Wie merkt het als ik dood in huis lig? Ik mag hopen dat mijn collega's het doorhebben als ik er zonder reden niet ben......
Alles is nu zo uitzichtloos. Nu vrijdagavond, zit ik weer tegen een leeg weekend aan te kijken.
En de lockdown is nog niet voorbij.
Ik weet het ook niet meer. Doorgaan maar weer.