Een vrouw vertelde me erg somber of met een mooi woord depressief te zijn. Voor haar was het alsof ze in een koude, donkere, mistige en grauwe wereld liep zonder jas waarbij de ijsbloemen op de ramen zijn van de vorst. Ze kwam niet voor of achteruit.
Het volgen van therapie voelde voor haar alsof ze vanaf dat moment met een mantel (die steeds dikker en warmer werd) in de kou, donker, mist en grauwe wereld liep. Waarbij ze wel vooruit kwam, stapje voor stapje.
De wereld om haar heen werd minder koud, minder donker, de mist trok stukje bij beetje op en de wereld werd warmer…liefdevoller..