Hallo, Ik ben vierendertig jaar oud en heb autisme of ASS. Voor mij is het heel moeilijk om contacten te leggen en die te onderhouden. Nu heeft de overheid beslist om mijn zorgbudget in te perken vanaf 1 januari 2020, waardoor ik minder beroep kan doen op individuele hulp. Dit heeft natuurlijk geen goede invloed op de contacten die ik heb met collega's. Ik heb wel vrienden, maar kan mijn gevoelens niet bij hen uiten, omdat het ook mensen met autisme zijn. Mijn gevoelens kunnen erg negatief zijn, waardoor ik deze mensen ga afschrikken. Omdat ik niet bij hen terechtkan, moet ik me richten tot professionele hulp, die, door de beslissing van hogerhand, ook niet altijd beschikbaar is. En het gekke is dat ik nu, door het uitbreken van dat coronavirus, nog eens verplicht ben om drie weken alleen thuis te blijven zonder enig nuttig werk te kunnen doen.
Maar hier wringt het schoentje misschien nog het meest: door het autisme herken ik niet altijd gevoelens van verliefdheid en omgekeerd zie ik het vaak ook niet in anderen ten aanzien van mij. Ik heb dus nog nooit een
vaste relatie met een meisje of vrouw gehad. Als vierendertigjarige man met autisme (of zonder, maakt niet veel uit wat je hebt), vind je het toch wel een recht om eens te kunnen proeven van een liefdesleven. Maar zelfs dat kan ik ogenschijnlijk onmogelijk bereiken. Dat doet wat met mij. Het geeft me het gevoel dat ik een mislukkeling ben. Niet iedereen weet dit, maar ik hou enorm veel van vrouwen, en wil hun gezelschap leren waarderen, maar dat vereist natuurlijk dat ik enkele mensen meer leer kennen en zo mijn leefwereld uitbreid. En net dat is dus het probleem. Eerlijk gezegd heb ik de moed wat opgegeven.
Ik zie mensen opgroeien, trouwen en kinderen krijgen, maar het lijkt niet aan mij besteed, ook al tikt mijn biologische klok maar verder. Ik voel me vaak eenzaam, niet alleen door het ontbreken van een liefdesleven, maar door vaak niet begrepen te worden of nergens mijn gevoel kwijt te kunnen. Hulp betaal je, en net daarvoor krijg ik niet genoeg subsidies. Het stomme is dat ik die ooit wel had, al moest er door besparingen wat geknipt worden in mijn budget.
Hopelijk is dit wat herkenbaar voor sommigen onder jullie. Ik zou heel graag in contact met soortgenoten willen komen die ook een mate van eenzaamheid ervaren.
Via deze weg probeer ik met jullie in contact te komen, mocht je dit lezen.
Maar hier wringt het schoentje misschien nog het meest: door het autisme herken ik niet altijd gevoelens van verliefdheid en omgekeerd zie ik het vaak ook niet in anderen ten aanzien van mij. Ik heb dus nog nooit een
vaste relatie met een meisje of vrouw gehad. Als vierendertigjarige man met autisme (of zonder, maakt niet veel uit wat je hebt), vind je het toch wel een recht om eens te kunnen proeven van een liefdesleven. Maar zelfs dat kan ik ogenschijnlijk onmogelijk bereiken. Dat doet wat met mij. Het geeft me het gevoel dat ik een mislukkeling ben. Niet iedereen weet dit, maar ik hou enorm veel van vrouwen, en wil hun gezelschap leren waarderen, maar dat vereist natuurlijk dat ik enkele mensen meer leer kennen en zo mijn leefwereld uitbreid. En net dat is dus het probleem. Eerlijk gezegd heb ik de moed wat opgegeven.
Ik zie mensen opgroeien, trouwen en kinderen krijgen, maar het lijkt niet aan mij besteed, ook al tikt mijn biologische klok maar verder. Ik voel me vaak eenzaam, niet alleen door het ontbreken van een liefdesleven, maar door vaak niet begrepen te worden of nergens mijn gevoel kwijt te kunnen. Hulp betaal je, en net daarvoor krijg ik niet genoeg subsidies. Het stomme is dat ik die ooit wel had, al moest er door besparingen wat geknipt worden in mijn budget.
Hopelijk is dit wat herkenbaar voor sommigen onder jullie. Ik zou heel graag in contact met soortgenoten willen komen die ook een mate van eenzaamheid ervaren.
Via deze weg probeer ik met jullie in contact te komen, mocht je dit lezen.
Frederiek
> 2 jaar geleden
