Inmiddels zo'n vier maanden geleden ben ik mijn lieve maatje, Anneke, verloren. Heb haar vier jaar geleden leren kennen. Ze was longpatiente, leed aan copd en had bovendien andere gezondheidsproblemen. Via een vriendensite ontstonden de eerste contacten en het klikte ook meteen. Afstand kon me niets schelen. Ik reisde van Ede naar Rotterdam, waar ze woonde. Ik had voor mezelf besloten er voor haar te zijn als buddy, maar de band werd steeds hechter en ik voelde me bij haar thuis. Zij heeft een zoon met een autisme, die naast haar woont en waarvoor zij mentor was en had enorm veel talent op het gebied van tekenen en schilderen, deed veel voor de wijk en voor kinderen in haar wijk. Gaandeweg de tijd werden de gezondheidsklachten steeds erger, maar zij bleek een enorm doorzettingsvermogen te hebben en vast te houden aan positieve punten. We gingen wandelingen maken, naar Blijdorp, naar de acupunctuur, of - binnen - samen tekenen of plaatjes kleuren. En als ze haar dag niet had werd ze toch rustig en het deed me veel om te zien dat ze opfleurde. Het aantal ziekenhuisopnames steeg de laatste drie maanden a.g.v. een longaanval en de laatste keer was opstapeling van koolstoffen in haar longen de boosdoener. In die hele periode heb ik haar ziekte - copd - ervaren als een soort van sluipmoordenaar, en kwam haar overlijden op 26 september jl. toch heel onverwachts, toen ze door haar enige zoon werd gevonden. Twee dagen nadat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen. Levenloos, thuis, onder de vogelkooi. Haar zoon belde me op met dit verdrietige nieuws, wat bij mij insloeg als een bom. Enorm veel verdriet heb ik er nog van. Iedere dag. Wat ook knaagt is dat ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen. Had haar voor nog zoveel willen bedanken, want kreeg van haar ook zoveel dankbaarheid terug. Zij haalde het beste uit me naar boven. Liefst wil ik weer terug, terug naar september, toen ze er nog was. Bijna iedere dag draai ik nog een cd, die we luisterden terwijl we zaten te tekenen, begin dit jaar. Muziek waar zij ook van genoot. Ik draai die cd dan weer om a.h.w. de warme sfeer weer op te roepen. Ik heb voor mezelf alle hoogte- en dieptepunten verzameld in een soort verslag over de afgelopen vier jaren. De afgelopen vier maanden waren voor mij heel zwaar. Het voelt alsof ik mezelf ook verloren ben en het 'wiel' weer moet gaan uitvinden. Spijt heb ik nooit gehad aan het aangaan van vriendschappelijk contact. Ik kreeg er heel veel voor terug. Maar moet dit wel bekopen met een proces van loslaten, wat pijn doet. Terwijl het leven 'buiten' gewoon door gaat en 'men' verwacht dat ik ook weer gewoon meedoe of 'aanhaak'.
Kees
> 2 jaar geleden
