Ik was 17 en hij 19, dat ik trouwde met de liefde van mijn leven in 1971, we kregen 2 kinderen, in 1983 kregen het verschrikkelijk nieuws te horen dat mijn man Leukemie had en overleed in 1985, was nog maar 34 jaar,
Wat een hel waar ik samen met mijn kinderen in terecht kwam, maar het leven ging door,
Na 3 jaar alleen met mijn kinderen te zijn geweest ontmoete ik mijn 2 de man in 1988, hij was gescheiden had ook 2 kinderen, in 1996 trouwde ik opnieuw met deze man veel ups en downs meegemaakt met hem maar toch bij hem gebleven,
Maar in jaar 2000 begon hij ziek te worden Hartinfarct 4 omleidingen Copd, Suikerziekte maar in al die jaren heeft hij zo vaak in het ziekenhuis gelegen tot 1 mei 2021 mijn wereld opnieuw instorte hij overleed hij was nog maar 67 jaar,
Nu ben ik alleen heb het er heel moeilijk mee in het begin als zo iets gebeurd je word gewoon geleefd, alles in een roes, maar dan kom je tot besef dat hij er echt niet meer is, dat gemis zijn stem ik verzorgde hem de laatste jaren, douchen aankleden ed dat is nu weg,
Ik heb wel mijn kinderen en kleinkinderen en zijn kinderen die wel komen en steunen, maar toch moet ik het alleen doen en verder doorgaan maar och wat is het moeilijk wat een verdriet,
En in al die jaren mijn beide mannen verloren, mijn zus 43 jaar, mijn broer 58 jaar, mijn ouders 71 en 84 jaar
Maar het leven gaat door hoe moeilijk ook.
Wat een hel waar ik samen met mijn kinderen in terecht kwam, maar het leven ging door,
Na 3 jaar alleen met mijn kinderen te zijn geweest ontmoete ik mijn 2 de man in 1988, hij was gescheiden had ook 2 kinderen, in 1996 trouwde ik opnieuw met deze man veel ups en downs meegemaakt met hem maar toch bij hem gebleven,
Maar in jaar 2000 begon hij ziek te worden Hartinfarct 4 omleidingen Copd, Suikerziekte maar in al die jaren heeft hij zo vaak in het ziekenhuis gelegen tot 1 mei 2021 mijn wereld opnieuw instorte hij overleed hij was nog maar 67 jaar,
Nu ben ik alleen heb het er heel moeilijk mee in het begin als zo iets gebeurd je word gewoon geleefd, alles in een roes, maar dan kom je tot besef dat hij er echt niet meer is, dat gemis zijn stem ik verzorgde hem de laatste jaren, douchen aankleden ed dat is nu weg,
Ik heb wel mijn kinderen en kleinkinderen en zijn kinderen die wel komen en steunen, maar toch moet ik het alleen doen en verder doorgaan maar och wat is het moeilijk wat een verdriet,
En in al die jaren mijn beide mannen verloren, mijn zus 43 jaar, mijn broer 58 jaar, mijn ouders 71 en 84 jaar
Maar het leven gaat door hoe moeilijk ook.
Anoniem
> 2 jaar geleden
