Mijn Burn-out kwam als een mokerslag binnen

Mijn Burn-out kwam als een mokerslag binnen.
Ik was geopereerd aan een blindedarmontsteking, voor herstel mocht 2 weken totaal niks doen. Toen dacht ik nog, na een week sta ik weer op de been hoor! Die week werd 4 weken, die 4 weken werden 6 weken. Ondertussen wilde ik het werk en thuis weer oppakken. Dat ging niet zo als ik het in mijn hoofd had. Ik kon de zon niet meer op mijn huid verdragen, zonder, zonnebril kon ik niet tv kijken dat kon ook niet langer dan 10 minuten, ik kon niet meer volgen wat er gezegd werd. Van mensen om mij heen kreeg ik het letterlijk benauwd, ik kon ze niet meer volgen en als ze mij wat zeiden/vroegen, hoorde ik ze niet.
In mijn oren hoorde de hele dag en nacht gezoem, ik was op mijn hoede want buiten hoorde het of overal een wespennest zat. Naar de winkel gaan was van te voren al stress moment. Ik heb het 2 keer geprobeerd, en huilend de winkel uitgelopen. In de winkel kreeg ik slappe benen, en ging alles en iedereen als een wervelwind om mij heen, elk piepende winkelwagentje kwam keihard binnen. Ik dacht dat ik letterlijk gek werd. Dit moet stoppen. Ik wil weer lachen, leven, genieten, eten, slapen en voelen. Al mijn emoties waren uitgeschakeld. Niet te bevatten niet uit te leggen. Ik ben nu 5 maanden verder, goede hulp gehad. Het accepteren en alles loslaten, was de zwaarste taak ooit. En wat moet je zeggen als mensen vragen “hoe is het?” Het gaat nu beter is mijn antwoord. Het herstel gaat langzaam, maar ik zie, voel en proef elk klein stapje wat ik weer kan. Het filteren gaat ook steeds beter. Ik neem in ieder geval mijn tijd en heb echt leren luisteren naar mijn lichaam. Alles doe ik eraan om zo goed mogelijk te herstellen. Want 1 ding is zeker, ik wil NOOIT meer terecht komen in die enge donkere put.