Mijn man is depressief

Hallo, Ik vind het heel erg voor je ik weet er alles van ik zit in hetzelfde schuitje.

Het is moeilijk ik zit al 4 jaar elke avond alleen alle feestdagen nooit eens lachen alleen maar slapen of negatief zijn en soms kan ik er niet meer tegen.

Ik hoop dat je kinderen hebt waar je een beetje afleiding door hebt wij zijn maar met zijn tweeën. Ik ben een vechtertje en kan moeilijk bevatten dat iemand zich zo laat gaan en zo kan leven.

Lieve groetjes Carin

Hallo Carin,
Zou niet zomaar stoppen.Samen met je partner naar een een therapeut om er over te praten, zou dat een oplossing zijn.

Dan kun je later in ieder geval zeggen dat je er alles aangedaan hebt.Mocht het dan nog niet werken is stoppen altijd nog een optie.

Lies Relatietherapie Rotterdam Lid van Therapiepsycholoog Rotterdam

Hey ,met Mia .
Ja ermee stoppen is een beslissing die JIJ moet maken ,dat kunnen anderen niet voor jou doen dus ga op jou eigen gevoel af ,niet van mensen .Maar wil je wel meegeven dat jij er ook nog bent ,en niet alleen jou man ,jij bent niet zijn hulpverlener .
Heeft hij hulp? Laat hij maar hulp zoeken bij de dokter en die verwijst hem wel door oke .Sterkte ,en !denk aan je zelf .
Gr Mia .

Lijkt me een hele lastige situatie.
Ik heb juist zelf een depressie en vind dat enorm klote voor mijn vriend en ouders etc.

Daarom ben ik na lang twijfelen maar begonnen met anti depressiva om te kijken wat het doet. Therapie heb ik al sinds mijn 17e maar ik heb tot mijn 34ste de verkeerde diagnoses gekregen.
Nu de goeie diagnose bij een zelfstandig psychiater en we gaan samen een geschikte therapie vorm zoeken, ook voor al mijn verdriet en trauma's die weggeduwd zijn.
En dat terwijl ik er wel over praatte. Maar praten en verwerken zijn 2 heel verschillende dingen.

Ik weet niet of je man ook al therapie heeft en eventueel medicatie?
Dit mag je als partner zijnde toch echt wel als eis stellen. Jij hoeft niet deze last telkens te dragen stel hij doet er niets aan..

Hallo Carin, hallo Helena

Ik begrijp je heel goed Carin, een depressie is eng voor beiden, van je man kan je met een depressie niet verwachten dat hij er alleen uit geraakt en jij kan dat ook niet alleen, maar je kan hem proberen te overtuigen echt professionele hulp te zoeken, eventueel enkele keren meegaan. Dat is maar mijn idee. Ik ben erg depressief, heb een psychiater/therapeut en een therapeute. Ik heb helaas geen partner, enkel een zeer negatieve, cynische, verbitterde huisgenoot die ik al veel langer ken dan dat ik depressief ben, maar die alles wat ik in therapie probeer mee te nemen afbreekt en ik hen niet meer sterk genoeg om dat naast me neer te leggen. Veel moed.

Helena,
Het is inderdaad klote voor naasten, dat vind ik ook. Dan neem je, zoals jij ook doet , een verantwoordelijkheid om goede hulp te zoeken. Hoe goed dat je nu goed terecht bent gekomen. Ik stond zelf meestal erg positief in het leven, maar heb een PTSS sinds mijn 46, (2012) en een hele zware depressie waar ik nooit meer denk uit te geraken. Ik heb een psychiater/psychotherapeut waar ik veel mee praat, vooral ventileer, maar hij is aan het afbouwen naar pensioen toe, en een therapeute. Maar ik geraak niet verder, ik kan niet alleen wonen en ben mijn sociaal netwerk kwijt samen met mijn ex-vriend. Op de enige plek waar ik kan verblijven word ik constant onderuitgehaald. Ik mag niet positief zijn, dat wordt sarcastisch en negatief onthaald. Zo ben ik nog veel dieper gezakt. Hij doet ook zelf nooit iets in zijn huis, is enkel superrationeel en als ik iets doe, (proberen, want dat geeft wat afleiding en een beter gevoel), wordt hij negatiever. Ik heb nu ook een therapeute gezocht die specifiek trauma- therapie doet, en hoop dat dit iets kan veranderen. Praten en traumatherapie zijn idd. niet hetzelfde. Verder is het een lange wachtlijst om ergens te kunnen wonen wat ik liever niet wil maar ik heb geen keuze.
Sterkte

Er mee stoppen zou heel erg egoïstische zijn. Als je partner Kanker had zou je er dan ook mee stoppen?
Ik ben na een burn-out zwaar deppresief geraakt, heb alle medicaties gehad die er maar zijn en ben ook langdurig opgenomen geweest. Heb ook heel veel Ect's gehad maar niets hielp. Dit duurt nu al 8 jaar. Inmiddels woon ik op mijzelf. Ben mijn huis, vrouw en kinderen kwijt geraakt door dit alles.
En het gaat nu alleen nog mar slechter, hulpverlening weet ook niet meer wat ze moeten doen.
Alsjeblieft Voor je Man probeer er SAMEN uit te komen, zonder jou red hij het niet en beland hij net als ik ergens onderaan en worden zelfmoord neigingen steeds sterker. Totdat hij er niet meer is en wie mist hem dan nog ???

Mijn man en ik zijn al 25 jaar samen. Mijn man is al vanaf ons prille begin depressief. Jaren geleden gebruikte hij hiervoor medicatie en toen ging het best goed, totdat hij een psychose kreeg omdat hij per ongeluk een dubbele dosis had geslikt. Wat een ellende. De pannen vlogen door het huis.
Later is hij St Janskruid gaan gebruiken, dat leek even wat te doen, maar ook niet voldoende. In een slechte periode is mijn man agressief, hij gooit met spullen en als ik in de weg sta heb ik pech. Helaas heb ik daar een heel lelijk litteken aan overgehouden op mijn been.
Wij hebben samen 3 kinderen, 3 jongens, waarvan 2 met ADHD, waarschijnlijk ook geerfd van papa. De kinderen worden enorm de dupe van mijn man zijn gedrag. Door het overlijden van zijn ouders lijkt de depressie steeds dieper te gaan en zijn gedrag steeds erger te worden. Ook waar de kinderen bij zijn gooit hij glazen kapot in de gootsteen, bierflesjes in de tuin en trapt hij ons volledig de grond in.
Vandaag zei hij dat hij het liefst zou willen dat we gaan. Dat wij alle4 niks toevoegen aan zijn leven. Dat hij het liefst alleen wil zijn.
Het breekt mijn hart om hem zo te zien, maar het breekt ook mijn hart hoe ik en de kinderen behandeld worden.
En ja, ik weet dat hij ziek is, maar als we zo doorgaan hebben de kinderen zo niemand meer....
Mijn man weigert hulp, maar ik kan het niet meer opbrengen altijd maar op mijn tenen lopen.
Dankzij de overspannen huizenmarkt kan ik alleen geen kant op. Wat een vooruitzicht.

Zou graag met jou in contact komen ook mijn man is al inmiddels drie jaar depressief 😨

Weggaan. Wat heb je nog bij zo iemand te zoeken?
Als hij niet weet wat hij mist dan was hij je liefde toch niet waardig.

Bij mij hielp het om een reddend beeld te maken.
Zodra ik depressief werd, toetste ik de signalen, dus dacht ik dan bij mezelf, ja dat is negatief wat ik denk of zeg. Stop!
Zet die depressie neer ga er niet mee in gevecht, verwelkom de depressie, denk "ik ben even weg en ik kom zo weer terug. keer vervolgens niet meer terug" en vlucht in gedachte.
Bij mij hielp het om bij depressie te denken aan de mensen van de bioscoop, ik had signalen, dan dacht ik aan mijn reddend beeld, ik kreeg een kaartje van de bioscoopmedewerk(st)er en vervolgens ging ik door, weg weg van die depressie.
Zolang je dat blijft doen niets aan de hand.
Kijk ook niet terug, want dat is een receptie voor depressie, vraag jezelf geen dingen af, (zoals bijv. waarom heb ik dit? hoe ervaart hij zijn depressie? etc.) want gegarandeerd dat je het krijgt.
Die persoon is een ster in negatief denken, die krijgt er een Olypische medaille voor, die wil jou meesleuren in zijn of haar pessimisme, geloof me ik weet het.
Die persoon is een ster in negatief denken, zo erg, dat het een obsessie is. Moet je nagaan hoe sterk hij of zij wel is. Als je zo negatief kunt denken dan moet het haast wel een obsessie zijn een dwang.
En zeg maar niet tegen hem dat hij positief moet gaan denken, want daar heeft meneer of mevrouw helemaal geen zin in. Hij of zij wil zichzelf gewoon zielig vinden, slachtoffer zijn, medelijden met zichzelf hebben.
Mijn advies is gaan, gewoon gaan en niet meer terugkomen, pak je spullen in, je gaat op reis ergens naar toe waar je het wel leuk gaat hebben, jouw geluk heeft meer prioriteit dan dat van hem, want hij verpest het voor zichzelf. Dat wil hij gewoon, al wil meneer dat niet horen, want overal vind meneer een excuus of uitzondering voor. Hij weet het overal beter in, of heeft overal een andere mening over.
Gewoon gaan. Spullen inpakken woonruimte voor jezelf zoeken, financieel zelfstandig worden en pas terugkeren als hij 100% genezen is en het al drie jaar niet meer terugkomt.
Geloof in jezelf. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.

Nog iets, wat ik vergeet te vermelden, als je merkt dat je depressief word, denk aan de laatste keer dat je iets positiefs meemaakte en denk daar aan. En denk daarna aan je reddend beeld en vlucht in gedachte.
Wees lief voor je depressie, verwelkom hem. Het heeft geen zin om je depressie dood te wensen. Dan ga je alleen boos, kwaad, verdrietig, en depressief voelen, etc.