Ik zit momenteel midden in een moeilijke scheiding, die al zo'n 1,5 jaar duurt. Het was een relatie van 18 jaar en ik ben degene die de knoop heeft doorgehakt. Ik kreeg een relatie met mijn ex toen ik 15 jaar was en zijn daarna gaan samenwonen. We schelen behoorlijk in leeftijd, zo'n 14 jaar.
We hebben samen een kind van nu 14.
Mijn ex is een dominante man, met een gebruiksaanwijzing. Wat ik voornamelijk mistte in mijn relatie was de emotionele wederkerigheid. Alles moest altijd op zijn manier en hij kan zich niet tot moeilijk verplaatsen in een ander. Dat stukje empathie mis ik bij hem. Dat als je een gesprek voert dat iemand ook echt luistert, maar ook laat merken dat hij luistert, dat je bevestiging krijgt. Of dat je begrip krijgt. Ook werd hij snel boos, als ik niet luisterde of het niet hem eens was dan verhefte hij altijd zijn stem. En uiteindelijk draaide het er dan weer op uit dat dat kwam door hoe ik me gedroeg/opstelde. Als ik met een vriendin uit wilde, dan moest ik altijd een juist moment zoeken hoe ik dat moest brengen. En uiteraard zoals verwacht was hij het er dan niet mee eens, maar ja...hij kon het me moeilijk verbieden. Of dan kreeg ik opmerkingen...oh dan zit ik weer alleen thuis. Soms denk ik nu weleens....misschien had ik me er niet zoveel van moeten aantrekken of misschien had ik erop moeten reageren of anders moeten reageren en had het dan anders gegaan. Ik voelde me onderdrukt in mijn relatie, was mijn gevoel van vrijheid kwijt. Maar tegelijkertijd vond ik de zekerheid ook wel erg fijn, het vertrouwde. Vanaf mijn 15e al....dat was mijn leven, ik weet niet beter. En we konden het ook erg leuk hebben, het was niet altijd zo. Maar er waren gewoon bepaalde dingen in zijn karakter waar ik moeite mee heb, wat moeilijk is om daarmee te leven. Als ik al een kast verplaatste in de woonkamer ging hij al uit zijn dak, maar echt buitenproportioneel, dat je denkt dat is niet normaal hoor. Schreeuwen waarom doe je dat nou en waarom overleg je dat niet eerst. En dan de auto pakken en wegrijden. Dat je haast gaat twijfelen aan jezelf of je iets verkeerd heb gedaan, terwijl dat is toch niet zo erg een kast verplaatsen. Maar voor hem wel dus. Ik heb wel aangegeven subtiel dat hij daar toch eens hulp voor moest zoeken. Bij onze zoon is toen ook ADD vastgesteld. Maar nee met mijn ex is niks aan de hand. Ik ben degene die problemen heeft.
Nou ja al met al heb ik genoeg dingen waar ik onvrede over heb in mijn relatie. Maar de situatie waar ik nu inzit maakt me ook doodongelukkig. Dat ik weleens twijfel of ik wel de juiste keuze maak. Na al die jaren ben je zo verbonden met iemand dat je de nare dingen weleens vergeet en alleen denkt aan de leuk dingen en die mist. En zeker nu in deze periode met corona. We hebben co-ouderschap, maar het contact tussen ons als ouders is er niet. Hij wil geen contact, ja alleen als ik bereid ben te praten, in relatietherapie te gaan. Want volgens hem is het allemaal niet zo erg en hadden we een perfect huwelijk. Maar ik stoor me gewoon aan hoe hij is, aan zijn karakter. Mijn zoon durft dingen niet tegen zijn vader te zeggen uit angst dat hij boos wordt. Hij wil geen huiswerk samen met zijn vader doen, want papa wordt altijd zo snel boos en zet hem onder druk. En dan zegt hij dat hij niet zo'n zin heeft om naar papa te gaan, want bij jou is het gezelliger mama. Dan breekt mijn hart. Ik zou het zo graag anders zien. Ik zou zo graag willen dat het contact tussen ons gewoon goed is als ouders. Maar hij gaat mijn keuze nooit accepteren, dat heeft hij letterlijk gezegd. En hij geeft mij de schuld van alles.
Het is zo moeilijk. Ik ben soms ten einde raad. Ik probeer een situatie, een persoon te veranderen, maar ik heb er geen invloed op, wat ik ook probeer. En als ik dit nu zo opschrijf begrijp ik weer waarom ik wil scheiden. Maar dan zijn er dagen van het gemis. Het gemis van de leuke en fijne dingen, want ja die waren er ook. Het gemis van iemand bij je. Het gemis van je gezinnetje. En dat doet je weer twijfelen.....
We hebben samen een kind van nu 14.
Mijn ex is een dominante man, met een gebruiksaanwijzing. Wat ik voornamelijk mistte in mijn relatie was de emotionele wederkerigheid. Alles moest altijd op zijn manier en hij kan zich niet tot moeilijk verplaatsen in een ander. Dat stukje empathie mis ik bij hem. Dat als je een gesprek voert dat iemand ook echt luistert, maar ook laat merken dat hij luistert, dat je bevestiging krijgt. Of dat je begrip krijgt. Ook werd hij snel boos, als ik niet luisterde of het niet hem eens was dan verhefte hij altijd zijn stem. En uiteindelijk draaide het er dan weer op uit dat dat kwam door hoe ik me gedroeg/opstelde. Als ik met een vriendin uit wilde, dan moest ik altijd een juist moment zoeken hoe ik dat moest brengen. En uiteraard zoals verwacht was hij het er dan niet mee eens, maar ja...hij kon het me moeilijk verbieden. Of dan kreeg ik opmerkingen...oh dan zit ik weer alleen thuis. Soms denk ik nu weleens....misschien had ik me er niet zoveel van moeten aantrekken of misschien had ik erop moeten reageren of anders moeten reageren en had het dan anders gegaan. Ik voelde me onderdrukt in mijn relatie, was mijn gevoel van vrijheid kwijt. Maar tegelijkertijd vond ik de zekerheid ook wel erg fijn, het vertrouwde. Vanaf mijn 15e al....dat was mijn leven, ik weet niet beter. En we konden het ook erg leuk hebben, het was niet altijd zo. Maar er waren gewoon bepaalde dingen in zijn karakter waar ik moeite mee heb, wat moeilijk is om daarmee te leven. Als ik al een kast verplaatste in de woonkamer ging hij al uit zijn dak, maar echt buitenproportioneel, dat je denkt dat is niet normaal hoor. Schreeuwen waarom doe je dat nou en waarom overleg je dat niet eerst. En dan de auto pakken en wegrijden. Dat je haast gaat twijfelen aan jezelf of je iets verkeerd heb gedaan, terwijl dat is toch niet zo erg een kast verplaatsen. Maar voor hem wel dus. Ik heb wel aangegeven subtiel dat hij daar toch eens hulp voor moest zoeken. Bij onze zoon is toen ook ADD vastgesteld. Maar nee met mijn ex is niks aan de hand. Ik ben degene die problemen heeft.
Nou ja al met al heb ik genoeg dingen waar ik onvrede over heb in mijn relatie. Maar de situatie waar ik nu inzit maakt me ook doodongelukkig. Dat ik weleens twijfel of ik wel de juiste keuze maak. Na al die jaren ben je zo verbonden met iemand dat je de nare dingen weleens vergeet en alleen denkt aan de leuk dingen en die mist. En zeker nu in deze periode met corona. We hebben co-ouderschap, maar het contact tussen ons als ouders is er niet. Hij wil geen contact, ja alleen als ik bereid ben te praten, in relatietherapie te gaan. Want volgens hem is het allemaal niet zo erg en hadden we een perfect huwelijk. Maar ik stoor me gewoon aan hoe hij is, aan zijn karakter. Mijn zoon durft dingen niet tegen zijn vader te zeggen uit angst dat hij boos wordt. Hij wil geen huiswerk samen met zijn vader doen, want papa wordt altijd zo snel boos en zet hem onder druk. En dan zegt hij dat hij niet zo'n zin heeft om naar papa te gaan, want bij jou is het gezelliger mama. Dan breekt mijn hart. Ik zou het zo graag anders zien. Ik zou zo graag willen dat het contact tussen ons gewoon goed is als ouders. Maar hij gaat mijn keuze nooit accepteren, dat heeft hij letterlijk gezegd. En hij geeft mij de schuld van alles.
Het is zo moeilijk. Ik ben soms ten einde raad. Ik probeer een situatie, een persoon te veranderen, maar ik heb er geen invloed op, wat ik ook probeer. En als ik dit nu zo opschrijf begrijp ik weer waarom ik wil scheiden. Maar dan zijn er dagen van het gemis. Het gemis van de leuke en fijne dingen, want ja die waren er ook. Het gemis van iemand bij je. Het gemis van je gezinnetje. En dat doet je weer twijfelen.....
Anoniem
> 2 jaar geleden
