Net heb ik op het verhaal van Roland gereageerd als de naam "Piet", maar herken me in gevoel eigenlijk in alle verhalen. In het verleden heb ik veel emotioneel/relationeel/familie-verraad en kwetsingen en fysiek trauma's meegemaakt. Alsof het onwerkelijk is voor mij dat wat ik heb meegemaakt en in een onwerkelijkheid leef en heb geleefd, en er zelf niet bij ben en was.
Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.
Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.
Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?
Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet
Het is dat ik het op dit moment omdat ik niet meer werk, de situatie met ComplexPTSS in het algemeen beter kan hanteren door heel erg goed naar mezelf en mijn ziel te luisteren, vanzelf gaat het absoluut niet. Maar ook op momenten in heel erg veel sociale situaties heb ik mezelf ook niet in de hand, heb door geen enkele aanwijsbare reden continue boosheid en conflicten waar anderen de aanleiding (wantrouwen) niet van snappen, ik raak bijna helemaal afwezig of stil, vooral bij onbekende mensen in omgevingen zonder concrete aanleidingen, of bij mensen die ik wel ken, maar die ik wantrouw. Het wantrouwen is zo erg, maar heb dat wantrouwen naar anderen wel leren accepteren voor mezelf na hele lange weg, en denk telkens overal: Ik ben wie ik ben en ik voel wat ik voel, al heb ik niemand dan iets te bieden.
Als ik ergens ben ben ik totaal vervreemd van iedereen, en niemand of niks doet me iets in die zin van geven en nemen of compassie met mensen die ik niet ken, sinds vooral na de laatste zoveel jaren van strijden is dat steeds erger aan het worden. Ik ben zintuigelijk en in gevoel met anderen totaal verdoofd voor mijn omgeving. Voor de rest voel ik alleen maar ellende in die sociale situaties, wat weer verband houdt met trauma's en de ontwikkeling van mezelf daarin, maar dat kan me niet eens meer schelen. Zelfs met de meeste mensen van mijn familie heb ik dat gevoel van totale vervreemding, op enkele familieleden na dan.
Dat in contrast met een enkeling met wie ik wel diepe gevoels connectie heb en die ik wel ken. Dan dissocieer ik niet en ben ik totaal aanwezig in het nu, en voel daar compassie voor en warmte, alsof ik dan meestal weer helemaal terug kom, al kan ik ook dan verdoofd en afwezig raken bij bepaald gedrag, mimiek of woorden van die vertrouwde ander. Maar dat is maar een enkel persoon af en toe, die ik heel goed ken, waarbij het goed gaat. Soms lijkt het net of ik 2 totaal verschillende bewustzijnen ben binnen 1 persoon, afhankelijk van wie er bij me is, en van het moment ook waar ik ben, herkennen jullie dat ook?
Zelf heb ik geen doodswensen maar ben heel , maar ook hele erg bang voor of de toekomst iets gaat brengen en wat het gaat brengen, of ik vertrouwde contacten ga krijgen als ik ouder wordt, en hoe mijn (werk)leven eruit gaat zien, ik houd mijn hart vast dat dit op helemaal niets uit gaat lopen en eenzaam en totaal onbegrepen en totala alleen achter blijf, al ben ik van nature optimistisch en creatief ingesteld, zo voelt die vrees voor mij wel. Bang dat ik in totale dissociatie, of nog meer dissociatie ga leven zonder dat ik contact met wie dan ook heb, daar ben ik zo bang voor. En bang dat ik die enkele vertrouwde persoon kwijtraak waar ik op kan bouwen. Maar al raak ik uit de werkelijkheid, ik zal altijd dicht bij mezelf en bij mijn hart blijven!
Groet Piet
Piet
> 2 jaar geleden
