Ik herinner mij een periode uit mijn jeugd dat ik net deed alsof ik in een film speelde, heel veel mensen zagen in mijn verbeelding hoe ik mijn dagelijkse dingen deed.
Alles moest perfect gaan, zoals ze in de filmwereld zeggen: in een take opgenomen. Pas later merkte ik dat ik zaken waarbij ik 'fouten' zou kunnen maken steeds meer achterwege ging laten. Mijn wereld werd steeds kleiner.
Gelukkig is dat verleden tijd, maar soms merk ik dat het nog niet helemaal weg is. Nieuwe dingen vind ik extra spannend en soms moet ik mijzelf echt dwingen om nieuwe stappen te zetten wat me dan wel weer extra voldoening geeft.
Anoniem
> 2 jaar geleden
