Hallo, Mijn naam is Alexander en ik ben 18 jaar oud. ik heb sinds mijn 15e een super leuke relatie. we hebben nooit ruzie, ze is super lief en mooi. Alles verliep vlekkeloos totdat mij eind zomer 2020 iets ergs raar gebeurde waarmee ik nu (Maart 2021) nog mee zit.
Mijn vriendin en ik hadden de leukste zomer achter de rug, totdat ik plotseling een erg raar angstig somber gevoel kreeg. het gebeurde zomaar, zonder reden en of zonder aanloop. ik was elke dag erg verdrietig en had geen flauw idee wat mij overkwam. ik dacht dat het wel zou overgaan na een paar dagen maar het was zo intens en heftig dat ik het echt niet meer wist. ik voelde mij zo schuldig naar mijn vriendin toe omdat ik mij zo voelde.
ik heb vervolgens een psycholoog benaderd en kon gelukkig erg snel terecht. Ik had het er vaak met mijn moeder over en was na het gesprek altijd een beetje gerustgesteld. de eerst volgende keer dat ik met mijn vriendin ging afspreken was ik erg zenuwachtig. toen ik haar zag gebeurde er weer iets geks. ik wist wel dat ik mijn vriendin voor mij had. maar het gevoel was weg, onze herinneringen kwamen niet in mij op en ik voelde mij zo schuldig.
Mijn ouders wisten het ook niet meer en zijn vervolgens ook naar mijn psycholoog gegaan. Ik ben toen begonnen aan 10mg citalopram. ik was erg gerustgesteld dat ik aan medicatie begon en waar ik zeker van was dat het zou 'helpen'. de medicatie duurde lang voordat het aansloeg en merkte er vrij weinig van. het maakte mij emotieloos. het maakte mij allemaal niks meer uit mijn vriendin had weg kunnen gaan en ik vertrok geen spier.
telkens als ik aan mijn vriendin denk wordt er een soort van mentale schild om mij heen gebouwd die geen emoties en gevoel naar binnen laat. zodra ik aan mijn vriendin denk denk ik niet aan de leuke tijden met haar, maar aan negatieve en donkere gedachten. ik bikkel hier al een tijd mee en weet niet wat ik aanmoet. ik ben uit mijzelf gestopt met de medicatie omdat het mij niet helpt. en waarom lukt het mij nou niet om te realiseren dat ik een perfecte relatie heb maar blijf ik continue die vervelende gedachtes hebben? aan mijn vriendin ligt het niet want ze heeft mij erg geholpen door deze donkere periode.
Heeft iemand anders hetzelfde ervaren of gaat iemand hier nu door heen? Ik hoor gaan van jullie en ben erg benieuwd naar jullie antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Alexander
Mijn vriendin en ik hadden de leukste zomer achter de rug, totdat ik plotseling een erg raar angstig somber gevoel kreeg. het gebeurde zomaar, zonder reden en of zonder aanloop. ik was elke dag erg verdrietig en had geen flauw idee wat mij overkwam. ik dacht dat het wel zou overgaan na een paar dagen maar het was zo intens en heftig dat ik het echt niet meer wist. ik voelde mij zo schuldig naar mijn vriendin toe omdat ik mij zo voelde.
ik heb vervolgens een psycholoog benaderd en kon gelukkig erg snel terecht. Ik had het er vaak met mijn moeder over en was na het gesprek altijd een beetje gerustgesteld. de eerst volgende keer dat ik met mijn vriendin ging afspreken was ik erg zenuwachtig. toen ik haar zag gebeurde er weer iets geks. ik wist wel dat ik mijn vriendin voor mij had. maar het gevoel was weg, onze herinneringen kwamen niet in mij op en ik voelde mij zo schuldig.
Mijn ouders wisten het ook niet meer en zijn vervolgens ook naar mijn psycholoog gegaan. Ik ben toen begonnen aan 10mg citalopram. ik was erg gerustgesteld dat ik aan medicatie begon en waar ik zeker van was dat het zou 'helpen'. de medicatie duurde lang voordat het aansloeg en merkte er vrij weinig van. het maakte mij emotieloos. het maakte mij allemaal niks meer uit mijn vriendin had weg kunnen gaan en ik vertrok geen spier.
telkens als ik aan mijn vriendin denk wordt er een soort van mentale schild om mij heen gebouwd die geen emoties en gevoel naar binnen laat. zodra ik aan mijn vriendin denk denk ik niet aan de leuke tijden met haar, maar aan negatieve en donkere gedachten. ik bikkel hier al een tijd mee en weet niet wat ik aanmoet. ik ben uit mijzelf gestopt met de medicatie omdat het mij niet helpt. en waarom lukt het mij nou niet om te realiseren dat ik een perfecte relatie heb maar blijf ik continue die vervelende gedachtes hebben? aan mijn vriendin ligt het niet want ze heeft mij erg geholpen door deze donkere periode.
Heeft iemand anders hetzelfde ervaren of gaat iemand hier nu door heen? Ik hoor gaan van jullie en ben erg benieuwd naar jullie antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Alexander
Alexander
> 2 jaar geleden
