Als klein kind waren mijn ouders al alles voor mij . En als me werd gevraagd wat is je wens zei ik ook altijd dat mijn ouders lang bij me mogen blijven . We waren heel erg hecht vooral met mijn moeder die ik jaren heb verzorgd , ik heb haar nooit andere gekend als heel ziek en daardoor heb ik een andere kindertijd gehad dan de meeste en ook een ander leven . Want ik voelde een enorme verantwoordelijkheid voor haar ook omdat ze soms zoveel pijn had en ik hier dan niks aan kon veranderen . Tot haar door heb ik haar verzorgd . Papa is in 2003 heel plots overleden , mama en ik kwamen thuis van het ziekenhuis en ik vond mijn vader door , afschuwelijk mijn wereld stortte letterlijk in en mama was kapot van verdriet want haar grote liefde en steun was weg . Hierdoor werd onze band nog veel sterker waar zij was was ik , toen het noodlot in 2005 weer toesloeg , ik hoorde haar ineens roepen ben midden in de nacht naar haar kamer gelopen en zag dat het foute boel was ambulance gebeld en ze hebben nog geprobeerd om haar te redden maar dit is niet gelukt . Daarna ben ik zelf heel ernstig ziek geworden wekenlang lag ik in bed en heb echt moeten knokken . Toen ik in 2006 in het ziekenhuis terecht kwam voor een embolie ontmoette ik daar een man heel bijzonder op het dagverblijf we konden allebei niet slapen en raakte in gesprek , dit deden we toen dagelijkse en er ontstond een warme intense vriendschap die een relatie werd ,maar ook deze man was heel ernstig ziek en vertelde me dit , maar voor mij geen reden om toch samen door te gaan . We hebben 3 jaren bij elkaar mogen zijn , en zeer veel meegemaakt omdat hij vaak op de ic lag en in Oktober 2009 is hij na een zware strijd overleden . Hoe ik dit heb overleefd al deze ellende en ook die van mezelf want heb complexe Ptss , ik weet het niet maar heb het wel gedaan . Maar rouwen heb ik nooit echt kunnen of durven doen dus nu nog heb ik er zoveel verdriet van dat het soms zelfs echt mijn leven overheerst . Ik heb nog de wens en de hoop dat er lotgenoten zijn met wie ik hierover kan praten dat zou voor mij heel helpend kunnen zijn . ik hoop dan ook dat ik die nog eens tegen zal komen daar zou ik echt heel blij mee zijn .
Ineke
> 2 jaar geleden
