Mijn verhaal, dyslexie

ik heb 4 vrienden. 1 heeft het super druk met werk. de andere met een opleiding. en de andere 2 belden ik zo vaak in discord. we zaten vaak met 3 was super gezellig. moor doen vertelde ze aan mij dat hun verlieft op elkaar zijn geworden. was super blij dat ze elkaar hebben gevonden echt ik gun ze het beste. maar ze spreken nu veel met elkaar af. eerst was het om het weekend. doen elke weekend. en nu weekjes. en met mij praten ze niet meer veel meer. het is niet om dat ik hun dit geluk niet gun. en het voeld fout dat dit zo voeld maar voel me best wel allen terwijl ik wel vrienden heb. maar idereen heeft hun eigen leven. dan voeld het als of ik geen deel meer uit maakt. en als ik met hun ben. dan zijn ze met elkaar bezig. dan moet ik soms ook nog me vraag heralen om dat ze met elkaar bezig zijn. ik weet hoe verlieft werkt maar toch voeld als of ik wel of niet aanwezig ben. ik mis de tijd dat we met elkaar nog vrienden waaren. doen we allebei plezier hadden. maar die plezier hebben ze met elkaar. het voeld gewoon shit dat ik dit voel het is echt dubbel dat ik het kut vind maar hun zo veel liefte gun daarom is het niet leuk dat ik dit voel. wat me een keer pijn deet doen ze donderdag weg zouden ginnen ze 1 dag eerder weg en zijde we hebben toch niks beters de doen daarom ginnen ze eerder. maar ze hadden die dag ook met mij plezier kunnen hebben. ik weet dat dit niet zo bedoeld is maar het voelde even gewoon even kut. en ik werk niet door me lichamelijke dingen. dus echt contact zoeken is lastig. daarom is het extra zuur. hun werken ook niet. daarom was de vriendschap samen perfect. en nu ben ik met vrienden toch allen. sommige hebben niks en als nog voeld dit zo. het voeld vijn om dit gedeeld de hebben