Ik heb mijn moeder gemist die me zou kunnen troosten

Ik ben 62. Toen ik 10 was verloor ik mijn oudste broer. Mijn broer Vic had een hartkwaal.Ik was toen op kamp met de scouts. Mijn 2 andere broers zijn mij daar komen halen. Mijn ouders vonden dat ik mijn broer Vic nog eens moest kunnen zien. En daar hadden ze natuurlijk een punt. Mijn broer was tevens mijn Peter. De broer die het steeds voor me opnam als er ruzie was tussen mij en mijn andere broers of zus.
Alleen bezorgde dit mij een trauma. Debegraffenisondeenemer kwam ons op een bepaald ogenblik vertellen dat we nu echt afscheid moesten nemen want dat ze hem gingen kisten. Mijn moeder lag wenend boven op mijn broer e was er niet weg te slaan. Mijn vader kon haar niet helpen want hij stond door zijn verdriet aan de grond genageld. De broer van mijn moeder heeft haar dan bijna letterlijk van mijn broer weggetrokken. Ik kan dit beeld niet uit mijn hoofd krijgen. Hierdoor kreeg ik zelf niet de mogelijkheid om te rouwen. Dat besef ik nu meer dan ooit. Ik kon er met niemand over praten. Zeker niet met mijn ouders want dat zou hen nog meer verdriet doen. Ik heb me dan altijd over dag sterk gehouden en ´s avonds in bed heb ik dan mijn tranen de vrij loop laten gaan. Elke avond opnieuw. Ik heb echt mijn moeder gemist.. een moeder die mij zou kunnen troosten....een kind kon en mocht in die tijd niet rouwen...gelukkig is dat nu anders