Hi,
Sinds eind november ervaar ik klachten die in lijn liggen met overspannen/ burn-out. Ik ben van de een op de andere dag wakker geworden met een opgejaagd gevoel, stress, angst, verwarde kop, doe geen oog dicht s'avonds en kan nergens meer om lachen. Ik ken deze gevoelens helemaal niet.. in tegendeel zelfs, ik zit de afgelopen jaren in de bloei van m'n leven (ben 28) en geniet met volle teugen van alles wat ik doe, tot een aantal weken geleden dus..
Je vraagt je wellicht af wat er in die periode is gebeurd. Nou, er zijn twee behoorlijk grote veranderingen geweest in mijn leven: een nieuwe baan (met behoorlijke wat verantwoordelijkheden) en een nieuwe woning in minder dan vier maanden tijd. Daarnaast ben ik iemand die altijd bezig is en zijn agenda al 2 maanden vooruit aan het volplannen is. Het was hectisch en druk, en toen ik de eerder genoemde symptomen begon te ervaren, trok ik een week later aan de bel bij mijn leidinggevende. Ik nam vijf dagen rust, kreeg een coach toegewezen, en de twee daaropvolgende weken ging het beter. Maar op een avond kreeg ik plotseling een enorme paniekaanval. Ik ging de volgende dag wel werken, maar voelde me uitgeput. Niets kwam binnen, niets bleef hangen, en niets leek leuk. Gelukkig had ik een week vakantie met Kerst, dus ik hoefde even niets.
Kerst was echter verschrikkelijk. Zelfs een uur met familie zitten was te veel prikkels. Die week sloot ik me gewoon thuis op omdat ik geen zin had in contact met mensen. Ik merkte dat ik tot rust kwam, maar zodra ik weer moest gaan werken, kreeg ik opnieuw een paniekaanval. Maandag en dinsdag werkte ik nog, maar daarna meldde ik me ziek.
Vanuit werk heb ik een coach gekregen en die heeft geconstateerd dat de stress mogelijk vanuit een jeugdtrauma voortkomt en mogelijk op werk tijdens een training is getriggerd. Ik heb met heftig fysiek geweld te maken gehad en hij geeft aan dat er mogelijk onverwerkte emoties vastzitten die ervoor zorgen dat ik altijd aan sta, altijd bezig ben met de gedachte dat ik op die manier met mn emoties bezig hoef te zijn. Na deze sessie had ik wel het gevoel alsof de puzzelstukjes bij elkaar vielen en we een mogelijk oorzaak hebben gevonden. Ik ben ook erg benieuwd hoe dit traject gaat verlopen. Hebben hier meer mensen ervaring mee? Een combinatie van een traumatische ervaring en burn-out/ overspannen?
Nu, bijna 6 weken later gaat het op en af. Emotioneel ben ik instabiel (soms huilen uit het niks, somber, niet echt zin in iets hebben), heb nog stress in mn lijf al lijkt dit wel rustig af te nemen en ben erg angstig. Ik slaap gelukkig sinds een week weer normaal. Ik weet en begrijp gewoon niet hoe mij dit overkomt en ben erg bang voor het onbekende. Voor nu zit ik voorlopig thuis, zit ik in een traject met een coach en probeer ik prikkel-arm te leven en mn dag door te komen met mediteren, wandelen, lezen, tekenen en schrijven. Het lastige vind ik nog accepteren dat dit de situatie is (en misschien nog wel even zo blijft).
Belangrijke vraag aan jullie is hoe jullie met angst- en paniekaanvallen omgaan en probeert positief te blijven. Ik merk dat ik dit heel erg lastig vind, om nog een lichtpuntje te zien. En hoe accepteer je de situatie? Ik merk dat ik nog probeer vast te houden in mn gedachte aan hoe alles eerst was en dat ik mij hierdoor ik niet volledig kan ontspannen denk ik.
Sinds eind november ervaar ik klachten die in lijn liggen met overspannen/ burn-out. Ik ben van de een op de andere dag wakker geworden met een opgejaagd gevoel, stress, angst, verwarde kop, doe geen oog dicht s'avonds en kan nergens meer om lachen. Ik ken deze gevoelens helemaal niet.. in tegendeel zelfs, ik zit de afgelopen jaren in de bloei van m'n leven (ben 28) en geniet met volle teugen van alles wat ik doe, tot een aantal weken geleden dus..
Je vraagt je wellicht af wat er in die periode is gebeurd. Nou, er zijn twee behoorlijk grote veranderingen geweest in mijn leven: een nieuwe baan (met behoorlijke wat verantwoordelijkheden) en een nieuwe woning in minder dan vier maanden tijd. Daarnaast ben ik iemand die altijd bezig is en zijn agenda al 2 maanden vooruit aan het volplannen is. Het was hectisch en druk, en toen ik de eerder genoemde symptomen begon te ervaren, trok ik een week later aan de bel bij mijn leidinggevende. Ik nam vijf dagen rust, kreeg een coach toegewezen, en de twee daaropvolgende weken ging het beter. Maar op een avond kreeg ik plotseling een enorme paniekaanval. Ik ging de volgende dag wel werken, maar voelde me uitgeput. Niets kwam binnen, niets bleef hangen, en niets leek leuk. Gelukkig had ik een week vakantie met Kerst, dus ik hoefde even niets.
Kerst was echter verschrikkelijk. Zelfs een uur met familie zitten was te veel prikkels. Die week sloot ik me gewoon thuis op omdat ik geen zin had in contact met mensen. Ik merkte dat ik tot rust kwam, maar zodra ik weer moest gaan werken, kreeg ik opnieuw een paniekaanval. Maandag en dinsdag werkte ik nog, maar daarna meldde ik me ziek.
Vanuit werk heb ik een coach gekregen en die heeft geconstateerd dat de stress mogelijk vanuit een jeugdtrauma voortkomt en mogelijk op werk tijdens een training is getriggerd. Ik heb met heftig fysiek geweld te maken gehad en hij geeft aan dat er mogelijk onverwerkte emoties vastzitten die ervoor zorgen dat ik altijd aan sta, altijd bezig ben met de gedachte dat ik op die manier met mn emoties bezig hoef te zijn. Na deze sessie had ik wel het gevoel alsof de puzzelstukjes bij elkaar vielen en we een mogelijk oorzaak hebben gevonden. Ik ben ook erg benieuwd hoe dit traject gaat verlopen. Hebben hier meer mensen ervaring mee? Een combinatie van een traumatische ervaring en burn-out/ overspannen?
Nu, bijna 6 weken later gaat het op en af. Emotioneel ben ik instabiel (soms huilen uit het niks, somber, niet echt zin in iets hebben), heb nog stress in mn lijf al lijkt dit wel rustig af te nemen en ben erg angstig. Ik slaap gelukkig sinds een week weer normaal. Ik weet en begrijp gewoon niet hoe mij dit overkomt en ben erg bang voor het onbekende. Voor nu zit ik voorlopig thuis, zit ik in een traject met een coach en probeer ik prikkel-arm te leven en mn dag door te komen met mediteren, wandelen, lezen, tekenen en schrijven. Het lastige vind ik nog accepteren dat dit de situatie is (en misschien nog wel even zo blijft).
Belangrijke vraag aan jullie is hoe jullie met angst- en paniekaanvallen omgaan en probeert positief te blijven. Ik merk dat ik dit heel erg lastig vind, om nog een lichtpuntje te zien. En hoe accepteer je de situatie? Ik merk dat ik nog probeer vast te houden in mn gedachte aan hoe alles eerst was en dat ik mij hierdoor ik niet volledig kan ontspannen denk ik.
Lenn
14-01-2024
