Een ongeluk veranderde mijn leven

Hoi iedereen,

Mijn verhaal begint afgelopen zomer.
Ik ben een jonge vrouw van eind de twintig. Tot een half jaar geleden had ik een druk leven met vele sociale contacten, hobbies en een job waarbij ik ook veel met mensen bezig ben.
Door mijn job had ik soms wel echt momenten nodig om even tot mezelf te komen en even op de pauze-knop te duwen.
Die pauze-knop werd heel hard ingedrukt.
Ik kreeg een zwaar ongeval waardoor ik al zes maanden aan het revalideren ben. In het begin van het ongeval had ik nog veel sociale contacten, want iedereen wilt weten hoe het met je gaat. Zelf had ik toen nog teveel pijn om me verder ergens om te bekommeren. Tijdens die eerste maanden heb ik ook nog eens een verhuis moeten doorstaan. Je begrijpt me wel, een hectische periode waarvan je hoofd op springen gaat staan. Ik was blij dat ik een nieuwe stek had, optimistisch omdat de revalidatie goed verliep. Nu alles een beetje op z’n plooi begint te komen, begin ikzelf ook meer tijd om handen te krijgen. Meer tijd om na te denken.
Ik merk dat het aantal sociale contacten sterk is geminderd. Mensen betrekken je minder omdat je nog niet mobiel genoeg bent. Ik begrijp hen wel, maar ik mis soms eens een gewone babbel. Ze zijn hier ten allen tijden welkom en ze hoeven me maar te bellen als er iets is. Ik probeer de contacten te onderhouden en toch ook buiten mijn vier muren af te spreken om niet helemaal in afzondering te geraken. Maar de meeste vriendschappen zijn oppervlakkig en heb ik geen diepe band mee om eens écht een gesprek mee aan te gaan.

Ook het contact met mijn familie is altijd al heel ingewikkeld geweest. Mijn grootouders laten het contact ook grotendeels van mij afhangen tenzij zij iets van mij nodig hebben. Ik probeer minstens 1 keer in de week langs te gaan, maar ook daar merk ik dat het gesprek altijd over hen moet gaan. Als ik ze vraag om eens mee te gaan naar de revalidatie, wordt die op het laatste moment steevast afgezegd. In het begin mocht ik nog niet met de auto rijden, maar door deze laattijdige afzeggingen, kon ik alsnog zelf rijden. Ik heb me er al bij neergelegd dat het initiatief van mij moet komen, maar in wat voor mij nu een moeilijke tijd is, verwacht je toch ergens een beetje steun.
Ook thuis stoot ik op een muur. Momenteel doe ik co-housing met mijn moeder. We zijn beiden alleen en deze regeling was voor ons beiden financieel interessant. Mama is veel van huis om te gaan werken, en komt tegenwoordig veel afgepeigerd thuis. Ik doe mijn best om het huishouden zoveel mogelijk op mij te nemen naarmate wat mogelijk is en ik ben altijd bereid om naar haar te luisteren als ze even haar beklag over het werk wil doen. Ik snap dat ze zo moe is, maar ik zou het zo fijn vinden mocht ik gewoon zelf even iets kwijt kunnen. Iemand die eens vraagt hoe mijn dag is geweest. Ik weet ook wel dat mijn leven er nu niet spectaculair uit ziet en ik er niet zo heel veel over kan vertellen, maar het gaat over de intentie. Toch? Gewoon even je ei kwijt kunnen.
Ik heb onlangs nog maar aangegeven dat ik het mis van gewoon eens te kunnen praten.
Maar sochtends vertrekt ze zonder afscheid te nemen, en savonds komt ze thuis en moet ik ook zelf als eerste weer het contact aanhalen. Het zijn soms die kleine gebaren, een “ik ben weg, tot vanavond” of “hoi, en hoe was jouw dag?” die je het gevoel geven dat je ertoe doet.

Ik merk nu pas hoezeer ik echt een oprechte connectie met iemand mis, iemand die geïnteresseerd in mij als persoon. Doordat mijn leven daarvoor zo gevuld was, heb ik er nooit bij stilgestaan. Nu al te meer.
Ik heb nog een jaar revalidatie te gaan. Veel mensen hebben al weinig begrip voor mijn situatie. Ik ben op dit moment oprecht moe. Ik heb in die 6maand geen enkele keer mijn hoofd laten hangen, maar nu, nu ik me echt even alleen voel, wordt het me even allemaal teveel.

Voor de mensen die de moeite hebben genomen om mijn verhaal te lezen, dankjewel! Ook daar heb ik op dit moment al deugd van!