Heel naar

Ineens liep het heel stroef, heb je wat gedaan met iemand vroeg ik. Ze zei met bevestigende blik niets.

Voor de zomervakantie van 22 nog helemaal in de flow. Mijn vrouw zou minder gaan werken, en samen zouden we ons meer inzetten voor het bedrijf van mij. Daardoor zou ik het wat makkelijker krijgen, en mijn kinderen en vrouw meer tijd met elkaar hebben. Geen opvang zagen we als voordeel.

Na de zomer werd alles wat stug. Ik werkte al langere tijd aan mezelf omdat ik vond dat ik beter moest kunnen. Samen zijn we daarop naar een relatie apk geweest. In dat traject vonden we de weg wel wat omhoog maar de oefeningen die we meekregen had mijn partner niet zo’n trek in.

Half november kreeg ze meer en meer drukte met werken, december zou ze van 4 naar 1 dag terug gaan.

Het nare is dat hoe meer zij aan werk besteedde hoe stroever het tussen ons werd. Op therapie werd meer en meer duidelijk dat mijn partner moeilijk haar gevoel en behoeftes kon uiten.

Half december ging de kogel door de kerk nadat ze me verzocht had apart te slapen en niet meer zoveel te willen praten. 4 weken lang apart en alles geprobeerd blijkt nu dat ze alle keren dat ze verdriet had of het even niet wist steun zocht bij een vrouwelijke collega. Nu blijkt dat met die dame dingen gebeurt zijn. Achteraf vallen heel veel stukjes op z’n plek. Niet dat ze nu van de vrouwen is, maar ik en mijn omgeving hebben heel sterk de indruk dat mijn partner psychisch het niet helemaal meer ziet. Ik voel dat ik mijn kans niet heb gehad. Heel naar.
Martin