En toen was er niks meer!!!
Wie DEEL 1 gelezen heeft weet hoe hard ik gewerkt en geleerd heb om na mijn eerste ontslag niet nogmaals zulk onhaalbaar, onrespectvol en ziekmakend werk te moeten doen. En toen ik weer ontslag kreeg na 2 jaar school en opleiding in de fabriekte hebben gevolgd. Dit waren dagen van 14 uur, 7 dagen per week en dat 2 jaar lang. Ik heb me tot het uiterste gepusht en nog verder en toen kreeg ik weer mijn ontslag, omdat er in die ploeg 2 waren die me daar niet wilden hebben.
Boem, je wereld staat stil, ik ben gaan solliciteren, de VDAB liet me niet gerust en maakte allerlei afspraken voor me, ik had nog niet eens groot verlof gekregen. En ook bij het ontslag geen opzeg, geen reden op papier en geen begeleiding, helemaal niks want ik was interim ook al werkte ik er 9 maanden.
En toen crashte ik, ik wou niks meer. Ik had geen wensen, geen behoeftes, geen doelen, ik was een omhulsel. De dokter constateerde PTTS (traumatische ervaring gepaard met langdurige stress) en zei dat ik “niks moest doen” en moest rusten. Dat is nou juist het probleem, je bent zo gewend van te lopen en door te gaan en te gaan, dat was het enigste wat ik de laatste 2 jaar kende en eigenlijk 5 jaar als je het fabriekswerk bij TWE vanaf 2018 meetelt (de productie werd opgedreven en het werd onhaalbaar werk). Dus wat doe je, je doet door en blijft gaan.
Daar was mijn lichaam het niet mee eens, ik kon niks meer onthouden, mijn zicht verslechterde, ik schrok bij elk geluidje, en alle geluiden ervaarde ik als lawaai, ik wilde niks meer (niet suïcidaal), ik ontplofte als er iets niet ging, ik stond ineens te huilen midden in de kamer, ik wilde geen sociale contacten meer, ik kwam het huis niet meer uit, ik wilde dat mijn man me met rust liet een hele dag, ik wilde alleen zijn en slapen deed ik niet, als het bedtijd was bleef ik voor me uitstaren en denken wat ik voor werk nog kon doen en als ik sliep was dit voor max 4 uur, niks dringde door en langzaam verloor ik vrienden en familie en het deed me niks.
En toch willen door gaan, therapie, een opleiding volgen en ik bleef maar gaan en het ging slechter en slechter. Het lichaam wat ik zolang kon misbruiken wou niet meer en hoe harder ik het probeerde hoe erger de klachten werden. Tot op een punt dat ik wegliep tijdens een opleiding al bevend verliet ik de kamer en dacht “ik ga flauwvallen”. En toch weer teruggaan, de lerares vond het maar aanstellerig (trouwens veel mensen vinden dit) en tijdens het examen wat ik makkelijk aankon, bevroor ik. Ik stond voor de ingang en kon niet naar binnen en kreeg een soort paniek-aanval (nooit gehad) en besloot toen te luisteren naar de dokter en therapeut en te rusten, tegen deze tijd waren we al een half jaar verder.
Ben ik mijn beste vriendin kwijt geraakt, 6 weken en ze vond mijn gedrag te zwaar, mijn zus heeft niet eens gevraagd hoe het is met me. De rest van mijn vrienden begrepen het wel maar aan hun ogen te zien, "het moet ook niet te lang duren" en 2 vriendinnen stonden klaar waarvan 1 zelf diep in de shit zat, dus deze spontane meid die altijd onder de mensen wou zijn en nieuwe dingen wou doen. Was er niet meer. Ik was bang dat ik nooit meer mezelf werd, bang dat ik zo zou blijven met alle kwalen erbij.
Ik ben nu 8 maanden thuis en ik kom steeds meer achterdochtiger en paranoia, ik denk dat mijn man expres dingen doet en dan zegt van niet. En telkens rond zo’n fase speelt hetzelfde liedje in mijn hoofd “I’m losing myself” en dit met de handen in het haar (letterlijk). Ik dacht “zo voelt het dus om gek te worden”. Ik wilde naar een psycholoog/psychiater want dit was geen vooruitgang en de therapeut had maar om de 3 weken tijd en dat was te weinig.
Ik ging naar de huisdokter en deze wilde dat ik medicatie nam en mijn man ook (die vind het allemaal maar lastig en zolang duren). Ik heb altijd gezegd dat ik geen medicatie wou want ik ben niet in fout. Maar je weet helemaal niks meer dus ik stemde in en begon aan de medicatie. De eerste 2 dagen gingen beter, maar toen werd ik pas echt depressief en suïcidaal. De dokter wilde dat ik voort deed maar ik durfde gewoon weg niet. Dus ik ben daar mee gestopt en ondertussen voel ik me lui en nutteloos. Dus ik begon op te zoeken achterdochtig en PTTS. Toen kwam ik op dit forum.
Zoveel mensen met dezelfde problemen lichamelijk, geestelijk en ineens viel het in als een bom.
Ik faal niet, het systeem waar binnen wij moeten werken zorgt niet meer voor een gezonde werkdruk en 5 dagen per week en dan nog maar te zwijgen wat vrouwen erbij krijgen. Het is geen vooruitgang mogen gaan werken, het is een vereiste en dat tot 67 jaar. Hoe is dat ineens ontstaan, ik lees in folders “werken na borstkanker”. Dus naast kinderen opvoeden een heel huishouden onderhouden en planning daarvoor maken MOET je ook nog eens full time job hebben tot 67 jaar maar je kan niet hetzelfde pensioen hebben want je bent thuis gebleven voor je zwangerschap en voor de kindjes. Wat is dit voor maatschappij. Ik ben niet ziek, het systeem is ziek.
En voor jullie allemaal op dit forum stop met je schuldig te voelen of te proberen binnen dit systeem te functioneren en luister naar je lichaam en geest. Geen medicatie om de pijn te verdoven. Pijn heeft een functie en huilen ook. En stop je dit weg dan weten wij wat er kan gebeuren. Zoveel mensen in pijn en ellende en dat ligt aan ons.
DENK HET NIET!! Bedankt voor jullie verhalen zodat mijn ogen terug open zijn. Er is niks mis met mij.
Patricia
Wie DEEL 1 gelezen heeft weet hoe hard ik gewerkt en geleerd heb om na mijn eerste ontslag niet nogmaals zulk onhaalbaar, onrespectvol en ziekmakend werk te moeten doen. En toen ik weer ontslag kreeg na 2 jaar school en opleiding in de fabriekte hebben gevolgd. Dit waren dagen van 14 uur, 7 dagen per week en dat 2 jaar lang. Ik heb me tot het uiterste gepusht en nog verder en toen kreeg ik weer mijn ontslag, omdat er in die ploeg 2 waren die me daar niet wilden hebben.
Boem, je wereld staat stil, ik ben gaan solliciteren, de VDAB liet me niet gerust en maakte allerlei afspraken voor me, ik had nog niet eens groot verlof gekregen. En ook bij het ontslag geen opzeg, geen reden op papier en geen begeleiding, helemaal niks want ik was interim ook al werkte ik er 9 maanden.
En toen crashte ik, ik wou niks meer. Ik had geen wensen, geen behoeftes, geen doelen, ik was een omhulsel. De dokter constateerde PTTS (traumatische ervaring gepaard met langdurige stress) en zei dat ik “niks moest doen” en moest rusten. Dat is nou juist het probleem, je bent zo gewend van te lopen en door te gaan en te gaan, dat was het enigste wat ik de laatste 2 jaar kende en eigenlijk 5 jaar als je het fabriekswerk bij TWE vanaf 2018 meetelt (de productie werd opgedreven en het werd onhaalbaar werk). Dus wat doe je, je doet door en blijft gaan.
Daar was mijn lichaam het niet mee eens, ik kon niks meer onthouden, mijn zicht verslechterde, ik schrok bij elk geluidje, en alle geluiden ervaarde ik als lawaai, ik wilde niks meer (niet suïcidaal), ik ontplofte als er iets niet ging, ik stond ineens te huilen midden in de kamer, ik wilde geen sociale contacten meer, ik kwam het huis niet meer uit, ik wilde dat mijn man me met rust liet een hele dag, ik wilde alleen zijn en slapen deed ik niet, als het bedtijd was bleef ik voor me uitstaren en denken wat ik voor werk nog kon doen en als ik sliep was dit voor max 4 uur, niks dringde door en langzaam verloor ik vrienden en familie en het deed me niks.
En toch willen door gaan, therapie, een opleiding volgen en ik bleef maar gaan en het ging slechter en slechter. Het lichaam wat ik zolang kon misbruiken wou niet meer en hoe harder ik het probeerde hoe erger de klachten werden. Tot op een punt dat ik wegliep tijdens een opleiding al bevend verliet ik de kamer en dacht “ik ga flauwvallen”. En toch weer teruggaan, de lerares vond het maar aanstellerig (trouwens veel mensen vinden dit) en tijdens het examen wat ik makkelijk aankon, bevroor ik. Ik stond voor de ingang en kon niet naar binnen en kreeg een soort paniek-aanval (nooit gehad) en besloot toen te luisteren naar de dokter en therapeut en te rusten, tegen deze tijd waren we al een half jaar verder.
Ben ik mijn beste vriendin kwijt geraakt, 6 weken en ze vond mijn gedrag te zwaar, mijn zus heeft niet eens gevraagd hoe het is met me. De rest van mijn vrienden begrepen het wel maar aan hun ogen te zien, "het moet ook niet te lang duren" en 2 vriendinnen stonden klaar waarvan 1 zelf diep in de shit zat, dus deze spontane meid die altijd onder de mensen wou zijn en nieuwe dingen wou doen. Was er niet meer. Ik was bang dat ik nooit meer mezelf werd, bang dat ik zo zou blijven met alle kwalen erbij.
Ik ben nu 8 maanden thuis en ik kom steeds meer achterdochtiger en paranoia, ik denk dat mijn man expres dingen doet en dan zegt van niet. En telkens rond zo’n fase speelt hetzelfde liedje in mijn hoofd “I’m losing myself” en dit met de handen in het haar (letterlijk). Ik dacht “zo voelt het dus om gek te worden”. Ik wilde naar een psycholoog/psychiater want dit was geen vooruitgang en de therapeut had maar om de 3 weken tijd en dat was te weinig.
Ik ging naar de huisdokter en deze wilde dat ik medicatie nam en mijn man ook (die vind het allemaal maar lastig en zolang duren). Ik heb altijd gezegd dat ik geen medicatie wou want ik ben niet in fout. Maar je weet helemaal niks meer dus ik stemde in en begon aan de medicatie. De eerste 2 dagen gingen beter, maar toen werd ik pas echt depressief en suïcidaal. De dokter wilde dat ik voort deed maar ik durfde gewoon weg niet. Dus ik ben daar mee gestopt en ondertussen voel ik me lui en nutteloos. Dus ik begon op te zoeken achterdochtig en PTTS. Toen kwam ik op dit forum.
Zoveel mensen met dezelfde problemen lichamelijk, geestelijk en ineens viel het in als een bom.
Ik faal niet, het systeem waar binnen wij moeten werken zorgt niet meer voor een gezonde werkdruk en 5 dagen per week en dan nog maar te zwijgen wat vrouwen erbij krijgen. Het is geen vooruitgang mogen gaan werken, het is een vereiste en dat tot 67 jaar. Hoe is dat ineens ontstaan, ik lees in folders “werken na borstkanker”. Dus naast kinderen opvoeden een heel huishouden onderhouden en planning daarvoor maken MOET je ook nog eens full time job hebben tot 67 jaar maar je kan niet hetzelfde pensioen hebben want je bent thuis gebleven voor je zwangerschap en voor de kindjes. Wat is dit voor maatschappij. Ik ben niet ziek, het systeem is ziek.
En voor jullie allemaal op dit forum stop met je schuldig te voelen of te proberen binnen dit systeem te functioneren en luister naar je lichaam en geest. Geen medicatie om de pijn te verdoven. Pijn heeft een functie en huilen ook. En stop je dit weg dan weten wij wat er kan gebeuren. Zoveel mensen in pijn en ellende en dat ligt aan ons.
DENK HET NIET!! Bedankt voor jullie verhalen zodat mijn ogen terug open zijn. Er is niks mis met mij.
Patricia
Patricia
18-03-2024
