Hoi allemaal,
Ik zit al een poos ( 6 maanden) in een burnout met angst. Momenteel gaat het iets beter en kan ik paniekaanvallen snel de kop in drukken. Wel is buiten lopen echt een ding vooral lange rechte stukken. Ik heb dan het gevoel dat ik in een plaatje loopt en gewoon weggaat van de wereld. Zo eng. Dit heb ik ook in de auto met lange rechte stukken.
Nog een gebeurtenis:
Sinds tijden ging in weer meedoen in een concert met mijn instrument. Bij het oefenen ging het super ik had geen angst en genoot echt!
Totdat het moment daar was. Ik liep de eerste keer het podium op en speelde de eerste noot en ik kreeg benen als elastieken. Ik keerde helemaal in mezelf en dacht nee nee niet nu. Ik stopte een paar keer met spelen en deed of ik moest hoesten. Het was drama ik dacht echt dat ik neer ging. Ik trilde als een rietje en kom mijn instrument amper vasthouden mijn benen voelde pijnlijk en slap en trilde zelfs en mijn hart klopte overal in mijn lichaam keihard en heel snel. Toen er even pauze ben ik met een maatje even weggelopen en ik wilde niet meer maar ik moest. en ik deed het maar man man man wat was dat overleven. Heel het concert trilde ik als een rietje m'n benen waren elastieken en m'n hart bonkte me lijf aan alle kanten uit verder had ik een soort tunnelvisie. Ik zag de noten maar was helemaal in mijzelf getrokken. wat was ik blij toen het voorbij was! Wie herkent dit?
Ik zit al een poos ( 6 maanden) in een burnout met angst. Momenteel gaat het iets beter en kan ik paniekaanvallen snel de kop in drukken. Wel is buiten lopen echt een ding vooral lange rechte stukken. Ik heb dan het gevoel dat ik in een plaatje loopt en gewoon weggaat van de wereld. Zo eng. Dit heb ik ook in de auto met lange rechte stukken.
Nog een gebeurtenis:
Sinds tijden ging in weer meedoen in een concert met mijn instrument. Bij het oefenen ging het super ik had geen angst en genoot echt!
Totdat het moment daar was. Ik liep de eerste keer het podium op en speelde de eerste noot en ik kreeg benen als elastieken. Ik keerde helemaal in mezelf en dacht nee nee niet nu. Ik stopte een paar keer met spelen en deed of ik moest hoesten. Het was drama ik dacht echt dat ik neer ging. Ik trilde als een rietje en kom mijn instrument amper vasthouden mijn benen voelde pijnlijk en slap en trilde zelfs en mijn hart klopte overal in mijn lichaam keihard en heel snel. Toen er even pauze ben ik met een maatje even weggelopen en ik wilde niet meer maar ik moest. en ik deed het maar man man man wat was dat overleven. Heel het concert trilde ik als een rietje m'n benen waren elastieken en m'n hart bonkte me lijf aan alle kanten uit verder had ik een soort tunnelvisie. Ik zag de noten maar was helemaal in mijzelf getrokken. wat was ik blij toen het voorbij was! Wie herkent dit?
Anoniem
28-03-2024
