Nooit had ik gedacht dat ik een burn-out zo kunnen krijgen. Maar toch gebeurde het op 15 jarige leeftijd. Ik was zo duizelig dat op school zitten niet meer lukte en het lukte me geeneens meer om mezelf naar buiten te slepen. Toen ik na een maand thuis zitten niet beter was en de huisarts geen oorzaak kon vinden besloot ik dat ik me maar niet zo moest aanstellen. Slechte aanpak bij een burn-out natuurlijk. Na een half jaar leven op koffie en stress waarbij het de helft van de dagen niet lukte om naar school te gaan begaf mijn lichaam het echt. Het was alsof alles wat mijn lichaam hoorde te doen ineens niet meer werkte; zien, denken, praten, slapen, wakker worden, eten, ademen, emoties hebben... Veel van jullie zullen het herkennen. Gelukkig begin ik nu, inmiddels 9 maanden later te herstellen met behulp van een psycholoog. Ik heb er nu weer vertrouwen in dat ik volledig ga herstellen, ook al heb ik nog wat tijd nodig. Maar nu vraag ik me af hoe ik een leven kan leiden waardoor ik niet weer een burn-out zal krijgen. Ik heb de oorzaken van deze burn-out wel aangepakt. Maar als ik na denk over wat er verwacht wordt van iemand in 5 vwo en uiteindelijk op de universiteit weet ik niet hoe ik balans ga kunnen behouden. Op het wo en vwo ligt de druk zo hoog. Ik heb de mentale capaciteiten wel, maar ik weet niet hoe ik mijn stress onder controle ga kunnen houden. De meesten van jullie zullen waarschijnlijk al langere tijd klaar zijn met school, toch hoop ik dat jullie me wat advies kunnen geven. Door jullie verhalen voel ik me iniedergeval een stuk minder 'raar'.
Anoniem
06-04-2024
