Wat moet ik dan?

Het is een jaar of 4 geleden dat het begon.
Zij had goed contact met een vriend van ons die toen problemen had.
Al wel eens meerdere malen aangegeven niet te veel er in mengen.
Ja maar we kunnen er goed over praten....
Tot het moment kwam dat ik een vaag vermoeden had.
Via de apl hadden ze veel contact waar ik achter ben gekomen.
Op een gegeven moment het voor haar voeten gegooit en toen was het van...
Het is niks en ik moest vertrouwen hebben.
Dat heb ik ook maar gaf mij een heel erg kloten gevoel.
Het contact is wel minder met hem maar de relatie tussen ons is ook minder.
Intimiteit is ver te zoeken terwijl ik een echte knuffelbeer ben en iemand waar ik van hou ook wil laten voelen wat ik voel.
In het begin wert ik geïrriteerd en boos, nu cijfer ik me weg en denk ik laat maar ik wil geen ruzie.
Van binnen knaagt het, gedachten die allemaal door elkaar gaan van zal ik scheiden, zal ik er een einde aan maken... tegenover onze kinderen vindt ik het zwak en laf. Zij verdienen een vader die bij hun is. Maar zelf ben ik totaal niet gelukkig en voel ik me steeds minder.
Het gevoel is er wel maar kan er niets mee alleen als zij echt zelf wil dan kan het.
Als ik wil en het wil laten voelen is het nee ik voel me niet fijn, kan het nu niet. Je weet toch dat ik pms heb en hsp.
Ja dat kan zo zijn maar voelt of dat wat is geworden om achter te schuilen.
Het open stellen is er niet, het proberen bloot te geven om fijn bij elkaar te zijn wil ze niet...
Ik wil ook niet telkens de boeman zijn en maar door zeuren en proberen.
Telkens afgewezen worden en een nee ontvangen.
Herkennen jullie dit?
Is het dan geduldig afwachten?
Waar doe ik goed aan?