Terugvallen & grenzen

Heel herkenbaar dit. Precies die worsteling is een van de dingen die een burnout zo zwaar maakt vind ik. Je twijfeld constant aan jezelf, of je nu wel of niet iets moet gaan doen. Het is enorm vermoeiend...

Wat me enigszins helpt is om te accepteren dat ik soms een verkeerde keuze maak. Soms zit ik dagenlang thuis en word ik daar depri van, waardoor ik vervolgens alsnog slecht slaap en oververmoeid ben. Aan de andere kant doe ik soms teveel, en slaap dan ook niet. Soms heb ik geen idee wat ik "fout" heb gedaan.

Hoe dan ook, mezelf vergeven voor wat er ook gebeurd helpt enorm. Soms gaat het klote, soms gaat het goed. Ik merk wel op de lange termijn (bijna 1.5 jaar nu) dat de dalen steeds minder diep zijn bij zo een kleine terugval. Hieruit put ik dan maar hoop: het gaat immers toch steeds iets beter.

Weet niet of je hier iets aan hebt, maar misschien in ieder geval herkenning. Veel sterkte!

Ontzettend herkenbaar en voor mij ook de grootste struggle in het herstellen momenteel. Ik ging zeker in het begin als het eindelijk iets beter ging, zó snel over de grens heen en daar moest ik dan weer een paar dagen of soms weken van opkrabbelen om weer op het niveau daarvoor te zijn. Eerst heb ik het een hele tijd zo gedaan, omdat die momentjes van leven voor mij het verschil waren tussen zware depressie en nog enigszins mentaal ok voelen. Maar na een paar flinke en zoals je zelf ook echt terecht benoemd, traumatische terugvallen ben ik inmiddels nog veel voorzichtiger geworden. Ik wil / kan dat niet nog eens meemaken.

En die voorzichtigheid is ook echt nodig, want zelfs nu ga ik vaak genoeg alsnog over de grens de keren dat je weer eens wat probeert. Zo ben ik nu nog aan het bijkomen van een fietstochtje van 20 min eergisteren.

Heb inmiddels wel geleerd dat ik, hoe deprimerend ook, me echt veel moet afzonderen en moet rusten. Het voelt bijna als een soort opgeven, maar het is acceptatie denk ik. De kunst is om je grenzen voorzichtig op te blijven zoeken, en er dan onder te blijven. Die balans vinden is haast onmogelijk, ook omdat je grenzen natuurlijk steeds als het goed is iets opschuiven.

Mij helpt het om elke dag op te schrijven wat ik doe, en welke symptomen ik heb. Op een gegeven moment krijg je inzicht waar je zit en wat je wel en niet kan. Ook bouw ik wandelen op door een schema op te stellen voor mezelf, en dan eerder te laag inzetten dan te hoog. En als ik voel dat het te ver is of ik te moe ben, doe ik het gewoon niet.

Voorzichtig blijven aftasten.. Veel sterkte

Heel erg bedankt voor jullie reacties, het helpt me alleen al te weten dat anderen het ook zó moeilijk vinden en hard terugvallen. Soms voelt t alsof ik de enige ben die t maar niet wil leren. Maar dat is dus niet zo. Ik probeer inderdaad ook op te schrijven wat ik op een dag doe en dat als basis te gebruiken, niet opeens veel meer doen op een dag dan dat..

Sterkte aan jullie ook, we komen er wel ❤️

Vorig jaar mei belandde ik in een burn out vanwege jarenlange heftige omstandigheden in mijn gezin.
Rust kreeg ik hierdoor niet. Ik zette mezelf steeds op de 2e, 3e ...plek.
In bijna een jaar tijd krabbelde ik weer op totdat 2 geleden er weer heftige dingen gebeurden in mijn familie. Ik voelde dat het teveel was, maar kon ook geen nee zeggen.
Hierdoor heb ik een enorme terugslag. Werken lukt nu niet. Ik voel me opgejaagd, gespannen, pieker heel veel en weet het allemaal niet meer.
Ik probeer ontspannende dingen te doen, maar het ontspant mij niet...
Heeft iemand hier ook ervaring mee? Tips zijn welkom.

Hoi A,

Wat vervelend om te lezen. Ik leef met je mee. Ik was ook langzaam aan t opkrabbelen en ging van overlevingsstand naar vermoeid en opladen stand. Helaas zit ik nu te piekeren over mn relatie, het voelt alsof hij niet meer wil. Dus ook ik zit nu weer vast in stressmodus, waar ik juist geen energie voor heb.. zo lastig.

Ik probeer ontspanning te zoeken via meditation moments app. Allerlei meditaties enzo. Maar eerlijk gezegd lukt het voor geen reet en wil ik gewoon schreeuwen. Maar ook daar geen energie voor. Hoe kan ik ook nog liefdesverdriet gaan meenemen in deze shitshow? Ik weet t ook allemaal ff niet.

Sterkte, ik heb ook geen antwoorden, lijd wel met je mee :(

Ik zit precies in dezelfde fase. Het aanvoelen vind ik ook erg lastig. Alles wat voorheen normaal was lijkt nu zo moeilijk. Dat frustreert mij enorm. Word er moedeloos van. Heel veel sterkte

Het is inderdaad allemaal zo lastig.
Gisteren een beetje schoongemaakt in huis. Twee slaapkamers. Ik moest tussendoor 2x even op bed liggen. Niet normaal.
Het 'gewoon kunnen leven' lijkt zo ver weg.
Het maakt me verdrietig en soms wanhopig.
In theorie weet ik het wel: zorgen dat je meer herstelt dan dat je energie verbruikt.
En zo zal de batterij zich weer langzaam vullen.

Hier ook enorme terugval
Duizelig zelfs een broodje klaar maken is teveel werk ik lig in bed het lijkt het enigste te zijn wat ik nu kan doen

Gelijk weer die angst wat heb ik nu weer fout gedaan

Hoi lieve anoniem,

Ik voel je , zelfde situatie hier. Weet ook niet wat er dit x fout is gegaan. We komen er echt uit!

Groetjes P

Burn-Out is dat je bent doorgebrand. Ik zie het als een lege accu met versleten elektriciteitkabels.
Hoe moet je opladen als je accu én je kabels het niet goed doen? Het is logisch dat je geen energie hebt, en dat je signalen niet goed doorkomen.

Structuur deed ik heel goed op, omdat het voorspelbaar was en geen denk-energie kostte. Op mijn dieptepunt deed ik maar 1 klusje per dag met verplichte rust (slapen) en leefde ik naar de dagdelen toe.
-Ochtend: ontbijten , decafe koffie, omkleden en yoga en dan slapen.
-Middag : lunchen,misschien een klusje en dan slapen.
- Avond is avondeten ,misschien douchen en slapen…

Daarnaast is balans vinden niet hetzelfde als structuur. Ik hield rekening met hoe zwaar het klusje was, of hoe nieuw de activiteit is en hoe sociaal. Daarna dacht ik: “wil ik dit graag? Krijg ik er energie van? Hoe lang moet ik hiervan bijslapen?”
Visite was bijvoorbeeld 1-2 dagen van bijkomen. En dan moet je jezelf afvragen of dat je wel waard is. Soms doe je het wel, soms stel je het uit…

wees lief voor jezelf

Ola allemaal,

De betere dagen geven een mentale opkikker. Des te confronterender zijn vervolgens de mindere dagen. Dan tettert er dan weer zoveel onzekerheid in onze uitgebluste hoofden.

Een rollercoaster zonder aanwijsbare redenen. "Hoe dan? Waarom toch? Wat nu weer? Pak ik het wel goed aan?"
Continu innerlijke vragen en piekeren hoe we die malaise teboven komen. Oplossingen zoeken, aanhoren, inlezen. Peinzen over wat ons beter maakt of op zijn minst de malaise tempert.

Dat hoort bij een BO. Dat doet een BO met ons.

"Zijn de betere dagen of uren slechts een kado'tje? Wat doe ik fout? Waarom lukt het herstellen me verdomme niet? Waarom ik?"

"Waarom die terugvallen? Waar krijg ik energie van? Waarom ben ik angstig?"

De herhaling van de terugval is best confronterend, waarbij/alsof kortstondig optimisme in de grond wordt geboord.
Om moedeloos van te worden.

Bij de teveel inspanning (wat heet...) is terugval eigenlijk wel te verklaren. De aanhoudende malaise op de dagen waarbij we wel rustig aandoen is moeilijk te verkroppen. Dan gaan we daar weer over piekeren. "Houd het dan nooit op?"

En Ja! Het gaat een keer over. De klachten worden naar verloop van tijd minder heftig/ingrijpend. Dan ligt het gevaar op de loer dat we weer teveel willen doen. (Ergens misschien ook wel de verloren tijd in willen halen?).

Je merkt op een gegeven moment dat je meer 'ruimte' tussen de oren krijgt, prikkels minder heftig zijn, wat meer kleine klusjes in huis aankan, weer wat kan autorijden, minder vaak terugslag en tevens minder heftige terugslagen, langer bezoek, meer boodschapjes doen. Als een vel papier dat heel heel heel langzaam uitvouwt. Haast onmerkbaar. En soms stagneert het uitvouwen een tijdje. Of rolt het vel weer wat terug. Ook dat hoort erbij.

Jammergenoeg is het herstelproces zeer langdurig. Bij de een duurt het gewoon langer dan bij de ander. En toch gaat het over. De eindstreep scheelt per individu.

Accepteer dat herstel tijd kost hoe rot we ons vaak voelen. Iedere medisch- en psychologisch specialist is ervan overtuigd dat we hiervan genezen. De cijfers zijn er trouwens ook naar.

Het voelt nu als uitgeput maandenlang zwemmen naar een kust die maar niet in beeld komt.

Het vaste land is er wel degelijk. Blijven zwemmen. Voorzichtig, behoedzaam en met veel rust. Dobberen mag ook als het lijf erom vraagt. Verzuip niet in het uitzichtloze gevoel wat de BO met zich meebrengt. We zijn geveld. Stevig geveld.
De tijd zal ons helen.

Ons lijf/geest eist nu dat we zeer zeer zeer rustig aan moeten doen. Die signalen zijn overduidelijk en zit er niets anders op dan toe te geven. We voelen ons gedecimeerd, maar dat is volkomen normaal bij een BO. Haast vanzelfsprekend. Niets om ons over te hoeven schamen.

Dat eeuwige piekeren, depressies, angsten,lusteloosheid, hoofdpijnen, derealisatie, enz.. het hoort (gewoon) bij een BO. Daarmee kunnen we elkaar stuk voor stuk de hand schudden. We hebben niet gefaald. Het is ons overkomen. We zijn nu 'gewoon' uitgeschakeld. Dat mag, want we ook maar ,gewoon' een mens.

Misschien moeten we niet continu teveel van het herstel verwachten. We zijn nu noodgedwongen uitgestapt in de sneltreinvaart van ons leven. Dat moest, al is dat vaak nogal moeilijk te accepteren.

Poco poco is het devies. We komen heus wel weer terug op perron 'Levensvreugde'.

Houdt vertrouwen!

Sterkte allemaal en ik wens jullie allen een gestaag herstel!

Cactus

Dankjewel Cactus !!

Weer prachtig verwoord Cactus! Jouw woorden zijn enorm helpend in mijn herstel.

Ooo, dat deed deugd Cactus om te mogen lezen!
Dank u!

Mooie woorden Cactus, dankjewel!!

Sluit me hier bij aan! Zo herkenbaar!

Bedankt Cactus, mooi verwoord!
Hartelijke groeten!