Angst & paniek tijdens laatste fase herstel

Wat fijn dit verhaal !! Precies de face waar ik inzit...als ik dit zo lees..heel verhelderend en opluchting om te lezen.
Net terug van een paar dagen met een camper!! Heerlijk !!! Zo fijn in de natuur.
Ik voelde mij geweldig rustig..thuis spullen opruimen enz... het paniek gevoel was gelijk terug..bang..zo'n naar gevoel.
Weer zo'n terug naar AF...gevoel.
Heel slecht geslapen..ontzettend pijnlijke benen en armen..vond het zo erg..na die paar super fijne dagen..
Maar ik begrijp jou verhaal..
Dankje
Liefs

Wauw, dat stukje ‘concluderend’ als uitleg van het boek… slaat in als een bom. Deze wijsheid mag wat mij betreft op een tegeltje. 😉 ik ga het ook steeds nalezen, als duwtje in de rug dat ik op de goede weg zit.

Momenteel hier 9 maanden onderweg en dankzij een fijn vangnet en goede coach volop in het re-integratie proces. Ik werk weer 80% van de uren in aangepast werk. Ben ergens mega blij dat dit weer mogelijk is, maar voel me soms ook zo overspoeld door het ‘’moeten’ en door alle prikkels die ik op een dag te verduren krijg. Dan komt toch de angst en soms onzekerheid weer bij me omhoog; kan ik dit wel aan? Vergezeld door lichamelijke klachten zoals duizelingen, helikopteren boven mezelf, tintelingen in vingers, motoriek en zicht dat vermindert, hoofdpijn, concentratie zakt ineens weg en (soms) paniek.. Vaak pak ik dan juist de controle weer over allerlei dingen en ga ik nog verder over mijn grens. Wellicht herkenbaar voor velen. Gelukkig heb ik dat patroon door en kan ik er dan wat mee, maar als ik er middenin zit is dát juist zo lastig..

Ergens heb ik de zekerheid dat t weer goed gaat komen, maar man, wat zijn zulke momenten weer pittig! Zo lastig om alles dan los te laten (zeker met een jonge gezin), voor jezelf te kiezen en taken dan niet te doen zodat ik kan herstellen. Dit steeds te moeten uitbalanceren kost me bakken met energie, terwijl je tijd apart zet om uit te rusten….

Zucht… en tegelijkertijd; we komen er wel! Met een berg aan liefde en geduld voor onszelf!

Aan een ieder die hier ook doorheen gaat; je doet zo enorm je best, je werkt zo hard om je weer beter te voelen en om gedrag te veranderen! Je bent niet alleen en het komt echt weer goed! 💗 houd vol, houd vast!

Wat een fijne tip want het is echt zo herkenbaar. Ik voel dat ik lichamelijk wat vooruit gaat, maar dat ik weer heel veel spanning en onrust ervaar, over grensen bewaken en aangeven bij vrienden die denken dat het gewoon weer goed gaat, wat ik al wel en niet aankan (het uitbalanceren kost inderdaad zoveel energie). En dan heb ik weer spanning over de spanning, dat gedeelte zit me nu bijna meer in de weg dan de burn-out klachten zelf. Ik ga het ook opschrijven en steeds even nalezen.

Hey, dit komt omdat je de 'rest en pace' methode toepast, en dus dingen onderdrukt. Je hebt dan niet je emoties en trauma's doorgewerkt en iedere keer als er een trigger is komt dat gevoel weer opzetten, door onderdrukking uit dit zich in paniek en angstaanvallen die vervolgens kort kunnen duren en weer weg gaan. Mijn advies is: Zoek hulp, een transformatiecoach, iets dat met trauma's werkt, schrijfoefeningen, schematherapie, IFS (familie opstellingen), ga echt de diepte in. Een 2e burnout is niet nodig en kán niet gebeuren als jij de diepe kern aanpakt: Waarom voel ik mij niet goed genoeg, waarom heb ik geen zelfliefde? Volgens Gabor Maté is dit altijd: Kindtrauma's. En een trauma is wat anders dan wij jij denkt dat een trauma is. Ga maar opzoeken wat Gabor erover zegt. Succes!

Hoi Taco,

Ik waardeer je advies, dat meen ik oprecht. Maar je hebt helemaal geen inzicht in wat voor therapie vormen ik inmiddels allemaal heb gehad. Veel dingen die inderdaad binnen de categorie vallen die jij aangeeft. En ik heb mijn hele leven met angstklachten te maken gehad. Het doorvoelen van de angst is voor mij júist precies het verwerken van die trauma's. Het feit dat dat omhoog komt is juist een indicatie dat ik niet meer onderdruk en dat ik met een duurzaam herstel bezig ben.

Ik vind je reactie ietwat betweterig overkomen onder mijn oorspronkelijke verhaal. Realiseer je ook dat door te zeggen dat mensen nog weer een hele andere weg in moet slaan of dat de aanwezigheid van klachten per definitie betekent dat iemand nog allerlei therapieen in moet duiken ook weer enorme onzekerheid kan aanwakkeren bij sommige mensen hier. Mensen die het al moeilijk genoeg vinden om vertrouwen te houden in het proces.

Ik zie dat je het allemaal goed bedoelt, maar misschien zou je toch iets empathischer kunnen kijken naar het verhaal van anderen. Goed dat het voor jou allemaal werkt op deze manier! Zo heeft iedereen weer zijn eigen proces. Ik heb het herstel van mijn eerste burn-out heel erg anders aangepakt, toch zijn er altijd overeenkomsten te vinden in de klachten.

"Dit komt omdat." zou je eventueel misschien kunnen verwoorden als "als ik je verhaal zo lees dan zou het eventueel ook kunnen dat." Uiteindelijk zijn we allemaal wel ervaringsdeskundigen hier, geen specialisten.

Aan Nora, M en L. Ik ben erg blij dat ik jullie hier ook mee heb kunnen geruststellen! Ik heb de quote uit het boek op een briefje geschreven en kom er regelmatig bij terug als ik me even wat minder voel. Het geeft me altijd weer een fijne positieve boost.

Ik wens jullie allen een voorspoedig herstel.

❤️

Mooie uitleg.

In een online training die ik gevolgd heb werd het vergelijk met drijfzand gemaakt. Hoe harder je vecht, des te meer wordt je er ingezogen.

Ook gaven ze daar aan dat herstel tot jaren kan duren. Niet om je bang te .Aken, maar het gaat met pieken en dalen. In de goede periodes probeer je dingen te veranderen. Het accepteren van angst of situaties, het proberen te veranderen hoe je met zaken omgaat.
Als je vol in een overspoeling zit, doe dan wat jij nodig hebt. Op die momenten ben je jezelf niet en kan je ook niets echt leren. Probeer dan later op die situatie terug te kijken.

Zo voel ik het ook wel wat daar uitgelegd wordt. Maar man wat kunnen die overspoelingen je naar beneden zuigeb

"In een online training die ik gevolgd heb werd het vergelijk met drijfzand gemaakt. Hoe harder je vecht, des te meer wordt je er ingezogen."

Dat is erg mooi omschreven! Bij mijn eerste burnout heb ik de boel flink onderdrukt en ging de angst uiteindelijk ook wel weg, maar natuurlijk nooit helemaal. Dat blijf je dan toch met je meedragen en dan krijg je later alsnog de deksel op de neus. Ik ben na die burnout gaan vermijden, niet voluit gaan leven omdat ik toch bang bleef dat die angst weer zou opduiken.

Mijn proces gaat nu heel erg over die drijfzand vergelijking. Voelen, maar vooral alles er gewoon laten zijn. Zeker in de fase waarin je lichaam de signalen geeft dat je fysiek gezien wel weer een hoop meer kan. Heel belangrijk om niet in de angstspiraal weg te zakken (zoals M. ook mooi zegt; die spanning voor de spanning). Een thema dat ik vaak tegenkom is: zorgen dat je maatjes gaat worden met je angst. De angst is eigenlijk alleen maar daar om jou te beschermen. Maar je bent zelf niet die angst, de meeste van die angstige gedachten zijn helemaal niet relevant of realistisch.

Door nu de angst te bedanken, maar ook te zien als een veiligheidssysteem waar ik zelf geen invloed op heb creeer ik ook meer afstand tussen mijzelf en de angst, en is het makkelijker om het er gewoon te laten zijn. Het voelt vreselijk als het er is (dat weten we allemaal), maar het gaat altijd wel weer weg.

Maar wat heel belangrijk is voor velen van ons is het besef dat het heel gebruikelijk is dat angstgedachten eventjes veel luider worden naarmate je er beter om mee leert gaan. Het hele angstsysteem is ingericht op jou veilig houden, en wanneer het merkt dat het zijn grip verliest zal het eventjes extra hard gaan werken om je weer terug die schijnveiligheid in te trekken. Zeker als je maanden, soms zelfs jaren een overprikkeld zenuwstelsel hebt gehad.

Daar moeten we allemaal doorheen bij het herstel. Zoals Barry McDonagh mooi omschrijft in zijn boek.

En nog een toevoeging op mijn opmerking hierboven.

Het is ook normaal en menselijk om af en toe een beetje angstig te zijn. Een mens kan niet helemaal geheeld zijn, dat bestaat niet . De verwachting dat je helemaal angstvrij een burnout uit komt en nooit meer depressieve gevoelens gaat hebben is onrealistisch. De reactie van Taco doet me daar een klein beetje aan denken. Het idee dat elke aanwezigheid van angst betekent dat je nog niet diep genoeg bent gegaan kan volgens mij ook gevaarlijk zijn. Op die wijze kun je jezelf gegijzeld houden in een onrealistisch verwachtingspatroon van het herstel. Elk mens draagt trauma’s, angsten en onverwerkte emotie met zich mee. Het kan heel behulpzaam zijn (en helend) om daar af en toe eens flink de bezem doorheen te halen, maar het is denk ik ook zaak om dat niet te gaan zien als een nieuw ‘project’ en een volgende hoge eis die je aan jezelf stelt. De meeste mensen die een burnout terecht komen hebben al de neiging tot perfectionisme. Oppassen dat je die eigenschap niet ook gaat toepassen op je herstel.

Aan Taco: ik wil niet zeggen dat dat bij jou het geval is! Ik lees je reacties hier wel vaker en volgens mij ben je hartstikke goed en mooi bezig, fijn ook om te zien dat er veel vooruitgang in zit want ik heb je eerdere reacties ook weleens gelezen. Waardeer het ook heel erg dat je anderen graag helpt dus ik hoop dat je mijn berichten niet verkeerd opvat. Bovenstaande voorbeeld zie ik vaker terugkomen in mijn omgeving, dat wil niet zeggen dat dat bij jou van toepassing is.

Wat een fijne tip want het is echt zo herkenbaar. Ik voel dat ik lichamelijk wat vooruit gaat, maar dat ik weer heel veel spanning en onrust ervaar, over grensen bewaken en aangeven bij vrienden die denken dat het gewoon weer goed gaat, wat ik al wel en niet aankan (het uitbalanceren kost inderdaad zoveel energie). En dan heb ik weer spanning over de spanning, dat gedeelte zit me nu bijna meer in de weg dan de burn-out klachten zelf. Ik ga het ook opschrijven en steeds even nalezen.

Ik heb geen burn out gehad, maar wel angst/paniek/stressaanvallen.
Ik heb het idee dat de oorzaak allemaal een beetje dezelfde is. We gaan niet op de juiste manier om met stress/angst.

In die training is een van de dingen die uitgediept worden je bewuste en je onbewuste brein. Het bewuste schijnt maar 7 % te zijn. Veel minder dan wat altijd gedacht werd.

Je onbewuste brein is dus voor het grootste deel verantwoordelijk voor je gevoel en reacties. En dat onbewuste brein is ontstaan/opgebouwd (en verandert nog steeds, dat is het positieve) door alles wat je in je leven hebt meegemaakt.
Ik zie dat bij mij heel sterk bij dingen als (en nu verzin ik wat) die ene keer bij de supermarkt bij de groentenafdeling had ik een paniekaanval. Dus een tijd later ga ik weer naar de supermarkt en bij de groentenafdeling begint het weer te kriebelen en ja hoor, daar ga ik weer.
Verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat (7%) en toch komt het binnen.(93%)

Hey Y, sorry ik kwam wellicht wat intens over. Ik ben wel enorm empathisch met mensen die dit hebben, ik weet hoe verschrikkelijk dit is. Ik zie het echter ook om mij heen, dat mensen vaak om bepaalde dingen heendraaien en zich liever met coping bezig houden. Ik heb bij mijzelf gemerkt hoe intens veel verschil dat diepe bezemwerk heeft. Ik ben het wel met je eens dat je niet tot in den treuren dat hoeft te doen, maar je kan wel zo ver gaan als je zelf wilt. Of een therapie werkt hangt er natuurlijk vanaf wat voor therapeut je hebt en of het geschikt is voor jouw probleem, dat kan ik niet inschatten natuurlijk. Ik denk wel dat het voor iedereen in een burnout enorm kan helpen om dat diepere werk te doen. Hopelijk is dit een iets zachtere reactie en komt dit beter over :)

Geen zorgen Taco, ik snap dat het vanuit een goed hart is geschreven.

Voor mij betekent het diepe bezemwerk dat ik de angstklachten niet weg moet stoppen en weer laat sluimeren zodra de stress wat is gezakt, maar juist die klachten op een andere wijze benader. Het punt dat ik hierboven wil maken (ook onderstreept door mijn therapeut die gespecialiseerd is in lichaamswerk) en wat ik terug las in dat boek is dat angstgedachten vaak weer een kleine piek bereiken voordat je echt gaat herstellen. Dit is verwarrend en soms ook extra beangstigend en ik vond de woorden van Barry McDonagh erg geruststellend. Hoop dat ik anderen hier die door een vergelijkbaar proces heen gaan ook daarmee kan helpen.

Net als dat je emoties moet doorvoelen voordat je ze los kan laten, moet je angsten ook voelen en laten opborrelen voordat je ze los kan laten. Het is in beide gevallen zaak dat het niet meer weggestopt wordt, en in beide gevallen kun je spreken van "it gets worse before it gets better." En daar kan jij denk ik goed over mee praten mbt lichaamswerk :)

Zo herkenbaar Y wat jij allemaal schrijft en bedankt daarvoor en heb Barry MC donagh nu opgezocht op internet 👍

Bedankt Y, daar heb ik op die manier nog geen ervaring mee, maar fijn dat het jou zoveel brengt :) Ik heb gemerkt dat mijn angst vanzelf afzakt zodra ik echt tot de kern van de emotie kwam en mijzelf co-reguleerde. Dan was de angst de volgende dag gewoon weg eigenlijk. Maar het komt vaak nog wel omhoog, dus ik zal die techniek eens gaan bekijken.