Sociale contacten?

Als eerste iets wat je zelf ook al merkte. Het herstel van een burn-out duurt veel langer dan een paar maanden. Je bent al jaren, of misschien je hele leven al over je grenzen gegaan, en voordat je weer op je oude energieniveau bent, dat duurt vaak 3 tot 5 jaar. Niet om ke bang te maken, maar het is goed je dat te realiseren.

Naast herstellen van je burn-out is het nu belangrijk om te werken aan waarom je in die burn-out terecht bent gekomen. Dat is niet makkelijk, maar wel belangrijk om er niet weer in terecht te komen.

Het is eigenlijk nooit dat wat je meemaakt waardoor je in een burn-out komt, maar altijd hoe je met situaties omgaat. Je coping dus. En je coping gaat heel vaak ook terug naar "ik faal, ik ben niet goed genoeg, ik doe er niet toe, ik.. vul maar in"
Dus vaak ga je over je grenzen heen vanwege dat.

Ik denk dat het belangrijk is om te kijken wat je echt nodig hebt, los van anderen. Pak pen en papier en schrijf eens wat zaken op

Dank voor je reactie newbee, ik ben voor m'n gevoel wel goed bezig met m'n herstel, weet ook waarom ik erin terecht ben gekomen en weet ook (hoe vervelend ik dit ook vind) dat herstel lang duurt, ik heb 10 jaar geleden eerder een burn-out gehad en ben daar uiteindelijk ook van herstelt gelukkig, en weet en herken alles wat jij zegt.

Ik vind sociale contacten soms gewoon lastig nu en zoek daar wat herkenning en tips in vandaar deze post.


Alle goeds!

Dank voor je reactie newbee, ik ben voor m'n gevoel wel goed bezig met m'n herstel, weet ook waarom ik erin terecht ben gekomen en weet ook (hoe vervelend ik dit ook vind) dat herstel lang duurt, ik heb 10 jaar geleden eerder een burn-out gehad en ben daar uiteindelijk ook van herstelt gelukkig, en weet en herken alles wat jij zegt.

Ik vind sociale contacten soms gewoon lastig nu en zoek daar wat herkenning en tips in vandaar deze post.


Alle goeds!

Wat mij helpt is dat ik eerlijk vertel wat ik wel en niet kan. Zo is onze moeder dementerend en heb ik duidelijk aangegeven bij broer en zus wat ik wel en niet kan. Grenzen stellen. Geeft duidelijkheid.
In vriendschappen hetzelfde, ik geef ook aan dat ik wel wat jaloers ben als een vriend met zijn fijne gezin net terug komt van een heerlijke vakantie. Leg duidelijk uit dat ik het ze uiteraard van harte gun maar dat dit mijn gevoel nu is op het moment. Probeer ook aan te geven wat ik prettig vind en sta nog steeds open voor problemen van vrienden. Maar als het mij teveel energie kost geef ik dat duidelijk aan.
De manier waarop ik mij open heb gesteld naar bijvoorbeeld mijn zus heeft onze relatie op een hoger niveau gebracht. Gisteren zei ze nog dat zij mij nu een zoveel prettiger mens vindt.
Ik voel mij geregeld alleen, eenzaam in mijn zoektocht. Ook dat vertel ik, zonder oplossingen van de ander te verwachten. Vaak wil de ander met de oplossing komen, of t gesprek overnemen. Goed bedoeld vaak, maar daar zit ik niet op te wachten. Geeft mij ook een soort gevoel van dat ik er zelf niet genoeg aan doe.

Jaloers omdat de ander wel zich prettig voelt, mag er zijn he. Stop t niet weg. Merk het op, benoem het, voel het, heb er vrede mee en adem. Heel lastig proces....pffffff.

Sociale contacten zijn lastig, ik wil nu graag mensen zien en het leuk hebben. Maar ik voel mij verdrietig en somber. Het is zoals t is, ben op de goede weg. Heb er maar geen tijd aan gehangen hoelang, ben nu ruim twee jaar onderweg. Heel langzaam vooruitgang...

We komen er wel !! Hou vol... xxx

Dankjewel Eric voor je openhartigheid en tips. Goeie tips ook: eerlijk zijn in wat wel en niet lukt, je gevoel wel uit blijven spreken. En wat ik mooi vindt is dat je zegt dat die jaloezie er mag zijn. Dankje. En dat je je alleen en eenzaam voelt geregeld en dat je dat benoemd en dat anderen dat niet op hoeven te lossen maar dat je je gevoel erover uit wilt spreken. Mooi. En wat lief die opmerking van je zus. Mooi bezig🍀

Samenvatting voor mezelf: mijn gevoel er laten zijn.

Net tijdens een wandeling kwam ik ook tot het inzicht dat ik eigenlijk toch van mezelf vindt dat ik nu meer 'moet kunnen' op sociaal gebied. Toen ik bedacht dat ik mezelf toestemming mag geven dat het nu even niet gaat zoals ik zou willen en ik mag proberen mezelf te geven wat ik nodig heb, en te accepteren dat dingen nu even echt niet gaan zoals ik wil (met bijbehorende frustratie, verdriet jaloezie) geeft dat ergens 'rust'.
Hoe egoïstisch het ergens ook voelt: echt mijzelf en mijn herstel op 1 zetten🩵

We komen er zeker Eric, alle goeds en houd moed🍀♥️

Hallo!
Allereerst heel erg herkenbaar! Ik voel soms ook jaloezie naar mensen die veel meer kunnen, heel vervelend want dit wil je niet. Ook ik had een groot sociaal netwerk en merk ook dat ik een aantal vrienden kwijt begin te raken. Ze weten niet hoe het is als ze het niet hebben en dit vind ik aan de ene kant begrijpelijk.
Ik probeer dit naast me neer te leggen!, want er zijn ook wel mensen om ons heen die er voor ons zijn.

Het moeten kunnen is ook frustrerend, omdat je voor je gevoel soms verder bent dan je aankan.

Geef van tevoren je grenzen goed aan en ik geef altijd aan dat als het niet gaat ik dan weg ga. Zo zijn mensen al voorbereid en kan het alleen maar meevallen als je dan langere tijd blijft.

Succes!!

Ik vind je verhaal zo ontzettend herkenbaar. Ik heb afgelopen week een conflict gehad met een vriendin die ik al bijna mijn hele leven lang ken. Nu ik in een burn-out zit, voel ik aan alles dat we niet meer matchen. Ze komt altijd te laat, neemt heel veel ruimte in en is altijd aan het woord, kan niet goed luisteren. Het is heel moeilijk, maar ik denk dat we vooral vriendinnen zijn omdat het altijd zo was, maar we passen gewoon helemaal niet meer bij elkaar, en dat zie ik nu pas in nu ik laag in mijn energie zit en haar gedrag eigenlijk helemaal niet prettig vind. Het is wel een heel moeizaam proces zo’n burn-out, want het biedt zoveel inzichten waar ik eigenlijk wat mee moet, maar tegelijkertijd kost het weer zoveel energie die ik eigenlijk niet heb. Fijn om het in ieder geval met elkaar te kunnen delen.

Ik vind je verhaal zo ontzettend herkenbaar. Ik heb afgelopen week een conflict gehad met een vriendin die ik al bijna mijn hele leven lang ken. Nu ik in een burn-out zit, voel ik aan alles dat we niet meer matchen. Ze komt altijd te laat, neemt heel veel ruimte in en is altijd aan het woord, kan niet goed luisteren. Het is heel moeilijk, maar ik denk dat we vooral vriendinnen zijn omdat het altijd zo was, maar we passen gewoon helemaal niet meer bij elkaar, en dat zie ik nu pas in nu ik laag in mijn energie zit en haar gedrag eigenlijk helemaal niet prettig vind. Het is wel een heel moeizaam proces zo’n burn-out, want het biedt zoveel inzichten waar ik eigenlijk wat mee moet, maar tegelijkertijd kost het weer zoveel energie die ik eigenlijk niet heb. Fijn om het in ieder geval met elkaar te kunnen delen.

Ten eerste: sorry dat al mijn berichten dubbel te lijken plaatsen geen idee hoe dat komt. Ik vermoed iets met het systeem, ik zie het bericht van M. ook drie keer onder elkaar namelijk.

Maar M. dank voor je reactie en de herkenning. Ik vind het ook heel naar als mensen slecht luisteren.

En mooi wat je zegt over inzichten: met de tijd zul je er iets mee kunnen, vertrouw daar maar op🍀

Ik voel me ook in de steek gelaten door twee vrienden die ik al heeel lang kende.

Ik denk inderdaad dat je als je in een BO zit nog beter voelt wie wel en niet (meer) goed voelen.

Plus dat mensen ervan kunnen schrikken als je je 'ineens' meer uit gaan spreken.

Toch is het goed dat we dat doen en bij ons eigen gevoel blijven.

Ik denk dan maar zo: liever alleen dan met iemand die eigenlijk niet meer matched.

Wel moeilijk en verdrietig.

Ik herken wel ook dat het moeilijk is: met die ene vriend is alles wel uitgesproken en ik vind het jammer maar ik laat hem los want het voelde al een half jaar niet meer fijn.

Met die andere vriendin is er een gesprek geweest waarin ik hoopte op onderling begrip en excuses. Ze liet me op een cruciaal moment vallen en ik had laten weten hoe erg dat me had geraakt. In werkelijkheid luisterde ze slecht naar me, en kwam ze vooral vertellen wat ze vond dat ik 'niet handig' had aangepakt.

Ik denk ook dat zij mij nog ziet als iemand van heel lang geleden die ik al heel
lang niet meer ben.

Dit soort dingen/teleurstellingen in vrienden raken me diep en maken ook dat ik dan weer slechter slaap/terugval in m'n herstel.

Daarom heb ik nu, vanuit zorg voor mezelf, besloten om eerst verder te herstellen voordat ik me nog 1 keer uit wil spreken richting haar.

Maar eerst en vooral herstellen nu voor mij met nu eerst een fijne wandeling.

Dank voor de (h)erkenning M. en laten we goed bij onszelf blijven♥️🍀😊

Oh wat herkenbaar dit. Zit bijna 2 jaar in burnout (aanloop v 7 jaar gehad). Dit was t eerste waar ik tegenaan liep: sociale contacten kosten mij, nog steeds, veel energie. Tip van mijn psycholoog destijds: hou de contacten laag-frequent. En wat ik ook niet meer doe: uitleggen wat er in je lijf/je zenuwstelsel gebeurt in een burnout. Mijn eigen partner snapt t amper...Dus ik ben veel alleen inderdaad, spreek af en toe af met een vriendin voor lunch of wandeling. Dat moet dan niet niet langer dan 2-2,5 uur duren anders ben ik weer bekaf.
Jaloezie herken ik ook, op mensen met levens. Bij ons staat alles "on hold". Ik probeer dat gevoel steeds weer los te laten, het is wat het is en jaloers zijn brengt je niet verder. Eigenlijk moet je zelf je beste je beste vriend worden.
C.

Goeie tip C. om de frequentie laag te houden. En je eigen beste vriend worden, herkenbaar, houden van onszelf (onvoorwaardelijk) is echt een hele belangrijke en mooie les☺️♥️

Maar ook erg lastig merk ik

Ja zeker lastig. Ik voel me ook soms wel verdrietig/down (hoe lang nog??) maar houd me vast aan de kleine stapjes die ik zet. Er zit vooruitgang in...dat is wat telt.
C.

Zeker lastig maar we zijn goed zoals we zijn, inclusief alles, inclusief burn-out.♥️
Ik herken ook het verdriet en downe gevoel. Wat me vandaag hielp was de gedachte: ook met m'n verdriet kan het een oké dag worden. En kleine haalbare dingetjes doen die ik leuk vindt (zoals vandaag van bevroren bananen en soyamelk bananenijs gemaakt) en idd alle kleine stapjes zijn stapjes en soms is het een stapje terug. Herstellen van burn-out is megazwaar heel veel respect voor ons allemaal we zijn goed bezig en sterkte allemaal!♥️🍀

Goeie tip C. om de frequentie laag te houden. En je eigen beste vriend worden, herkenbaar, houden van onszelf (onvoorwaardelijk) is echt een hele belangrijke en mooie les☺️♥️

Ik heb dus helemaal geen behoefte aan afspraken met vriendinnen. Ik vindt dit heel erg maar heb nu andere prioriteiten

Dan ook vooral niets of minimaal afspreken.
Ik herken het wel. Ik heb dan ook geen zin in gezellige prikkels, want het blijven prikkels.
Al moet ik er soms wel voor waken dat ik jiet alleen maar op ga in mijn eigen misère. Soms kan afleiding ook erg helpend zijn

Inderdaad doen wat goed voelt en laten waar je geen behoefte aan hebt. Ik herken ook dat ik er geen zin in heb, maar dat het wel weer fijn kan zijn soms iemand 1op1 te spreken omdat ik anders me ook weer eenzaam ga voelen en zo in m'n eigen hoofd blijf hangen ofzo. Maar dat sociale contacten lastig zijn is. Ik vind het zelf fijn met een aantal mensen wat al contact te hebben. Groepsaps trek ik nu echt niet.