En nu

Vriendin en ik al jaren gedoe. Vinden elkaar leuk maar ik ben expressief en losbandig en zij introvert en vrij strak in regels. Dat betekent voor haar moeite doen voor extraversie en voor mij moeite doen voor regels. Ook haat ze mijn ouders.

3 kindjes van 2, 3 en 7 een koophuis in het centrum van een stad in randstad. zij medisch specialist ik manager. behoorlijk goed voor elkaar zo lijkt het objectief.

Echter, een halfjaar geleden kwam zij op een schoolkamp een leuke vader tegen met wie ze een klik had. Ze vertelde mij dat en ik was ergens blij voor haar maar ook ongerust en was benieuwd naar wat hij dan had. Dat kon ze niet goed uitleggen. Hij was duidelijker, langer, rustiger....

Ze gaf aan het te willen 'uitzoeken'. Ik zag dat niet zitten binnen onze relatie dus stelde voor dan eerst de relatie te beëindigen en apart te gaan wonen. Dat wilde ze niet en ze zou het erbij laten. Toen heb ik haar 2x betrapt met afspraken met hem en leugens. De laatste zelfs op een hotelkamer. Toen heb ik met de man in kwestie afgesproken en hij bood zelf aan te stoppen en gaf me 'zijn woord als man' dat het ging stoppen. (niet mijn idee en ik vertelde hem ook dat als dit 'zijn vrouw' zou zijn dat ik me dan terug zou trekken).

Op een avond wilde ze toen alleen naar de bios. Ik vertrouwde het niet en ging kijken. In de lobby trof ik ze samen. Toen heb ik hem in elkaar geslagen en op hem zittend hem gevraagd wat zijn woord als man dan eigenlijk inhield. Toen heb ik me bij de politie aangegeven en na 24 uur mocht ik naar huis.

We leven nu nog samen maar zijn aan het zoeken naar aparte huizen. Zijn in de zomer op vakantie geweest samen en dat ging eigenlijk best goed.

Zij wil graag alles houden behalve de liefdesrelatie de zorg voor de kinderen nog samen doen, gezamenlijke vrienden etc. Ik merk dat ik daar geen behoefte aan heb en buiten de liefdesrelatie eigenlijk niet zoveel met haar wil. Uiteraard ben ik er voor de kinderen maar op de dagen die voor mij zijn zodat ik ook wat vruchten kan plukken van deze situatie en af en toe tijd voor mezelf heb.

Ik heb grote moeite met mijn plichten op dit moment omdat ik het gevoel heb dat alles weer onderhandelbaar is nu. Ik ben een heel actieve zorgzame vader geweest en steunende partner die wel even de zorg voor de kinderen pakte als zij weer meer moest werken of er doorheen zat. Dat
'terrein' probeer ik nu terug te winnen maar het stuit aan alle kanten op onbegrip in mijn sociale omgeving.
Ook merk ik dat ik me op school niet meer veilig voel. Ouders mijden het gesprek want moeilijk en ik merk ook zelf dat ik het liefst zo snel mogelijk weer wegga waar dat eerst een heerlijke plek was om te zijn waar ik achteraf nog bleef praten met andere ouders. Kortom; leven weg; bestaansdoel weg alle lasten maar ook niet kunnen genieten van de kinderen nu.

Ik vind het lastig om te accepteren dat een relatie blijkbaar altijd kan klappen en dat je dus nooit 'all in' kunt gaan en eigenlijk altijd een soort plan b in je hoofd moet hebben voor als de ander je verlaat.