17 maanden geleden, maar het lijkt wel gisteren mijn lieve man is niet meer. Al die definitieve worden kan ik niet zeggen komt niet over mijn lippen. Na onze vakantie mijn 1e werkdag , hij werkte die dag thuis na alweer 2 dagen op kantoor gewerkt te hebben. De avond ervoor nog even langs onze oudste dochter , ja zei je ik ga wel ff mee hoor wat hij meestal niet deed na een dag kantoor. Weer bij tijds thuis en de volgende morgen was je net op met een ontbijtje en ik naar het werk. Tussen de middag nog een appje naar elkaar. Ik hoorde de kerkklok slaan 17:00 uur en deed onze poort open ……. Toen stortte onze wereld in . In verte (we hebben erg lange tuin) zag ik je liggen op de grond voor de schuur, als een gek rende ik naar hem toe gillend het was al te laat toen ben ik in een shock geraakt . Dit kan niet waar zijn. We geloven het nog niet ik en mijn 3 volwassen kinderen . Een man altijd de rust zelve gezond en dan de is hij uit ons midden gerukt. Viel me nog steeds erg alleen en voelt nog als oneerlijk. Nog steeds ben ik onrustig mijn man zit de hele dag in mijn hoofd en gaat overal mee naar toe. En al die opmerkingen van mensen O wat doet het zeer. Van. Je doet het goed hoor . Ze weten het hoor zijn gescheiden ( dat is zo niet het zelfde ) we hebben 4 kleinkinderen 2 heeft hij niet meer mogen vasthouden en knuffelen wel wist hij dat het 2 knulletjes werden zo heftig voor onze dochter en zoon. Met pijnen mijn hart geniet ik intens van de kleintjes zij houden me op de been
Thea
29-01-2023
