Het zinkende schip én het dode paard

Dankjewel Eric, mooi geschreven en zeer herkenbaar.

Ook ik heb mezelf verloren in overmatig sporten om gevoelens uit het verleden te vermijden en om te voldoen aan een bepaald (oppervlakkig) schoonheidsideaal. Ondertussen moest mijn studie (eerste jaren), werk en sociaal leven ook perfect zijn. Ik moest voor iedereen klaarstaan, en nooit nee zeggen.

Hoewel mensen merkten dat het niet zo goed ging zei ik dat het "slechts" een slaapprobleem was, en daar was ik ook echt van overtuigd. Ik hield voor zowel anderen als mezelf de schijn op dat het goed met me ging, maar van binnen was ik altijd angstig, moe, boos of verdrietig.

Om te copen gebruikte ik regelmatig zowel voorgeschreven als zelf verkregen drugs, zowel oppeppers als downers om weer te kunnen slapen. Ergens was ik zelfs een beetje trots dat ik op deze manier kon "winnen van de natuur". Dit heb ik zo'n 9 jaar volgehouden, tot het echt op was.

Inmidels ervaar ik net als jou soms voor het eerst in mijn leven echte rust en acceptatie. Een gevoel van warme berusting, ook als ik me slecht voel. En soms even niet, en dat is ook oke. Dit moest ik even kwijt allemaal, hoop dat het oke is, ik wil jouw verhaal niet hijacken.

Dag Vesuvius,

Fijn dat je soms ook die echte rust en acceptatie ervaart. Warme berusting, mooi hoor.
Goed dat je verhaal even van je afschrijft, kan inzichten/ troost geven voor anderen. Dankje

Het komt goed, lieve allemaal xxx

Hi Eric,

Ik zie je vaak op het forum. Wist je dat er een discord app bestaat? Is echt mega fijn en mensen kunnen hier hun verhaal kwijt, tips met elkaar delen en dergelijke. Wellicht heb je er ook behoefte aan! Neem dan vooral een kijkje. Instructies voor de discordgroep vind je in een van de verhalen op dit forum.

Dan wil ik nog even tegen je zeggen; dat je volgens mij al hartstikke goed bezig bent. Het is een zwaar en eenzaam proces, maar het feit dat je al zo diep bent gegaan en dit al bent gaan inzien, maakt je al zo sterk. Je gaat jezelf in ieder geval niet meer vergeten! Ook intensief sporten tot bijna obsessief komt ergens vandaan. Het goed willen doen, laten zien dat je sterk bent, het hoort er allemaal bij. Het is niet erg, maar een copingmechanisme. Nu ben je je er bewust van en daar mag je trots op zijn. Ga zo door!!